Zoon gaat vandaag verhuizen en wat doet het zeer..
vandaag is de dag
Dat onze jongste (23 jaar) gaat verhuizen naar zijn nieuwe studio. Een studio waar hij heel blij mee is en die ligt in een wijk waar hij graag wilde wonen..
Zowel hij als ik hebben het er supermoeilijk mee. Gisteravond samen een flinke pot gehuild… want hij vindt het vreselijk moeilijk om weg te gaan bij de ‘meest chille ouders, die je maar kunt hebben’ en uit het huis waar hij zijn leven lang heeft gewoond.
En ik vind het verschrikkelijk om de jongen, waar ik voor door het vuur ga, los te moeten laten.
Vanaf zijn geboorte hebben we een uitzonderlijk sterke verbinding gehad. Met de andere 3 heb ik wel een hele sterke band, maar dit voelt als een dimensie erbij. Een elkaar begrijpen, ook als we het niet met elkaar eens zijn.
Toen onze andere beide jongens de deur uit gingen (4 jaar geleden) heb ik ook een periode van rouw gehad. Ik weet dus (met mijn hoofd) dat het wel goed komt. Dat we altijd verbonden zijn en dat er een nieuwe vorm komt, waarin dit geuit wordt. Alleen zegt mijn gevoel nu even iets heel anders en het doet gewoon pijn..
Kerstin75 schreef op 23-01-2022 om 12:01:
[..]
Hoezo? Mijn kinderen zijn het helemaal met mij eens. Die willen ook gewoon graag hun eigen leven opbouwen en hopen dat er dan niets gebeurd (scheiding etc) waardoor ze weer terug moeten. Heel gezond hoor. De woningmarkt is nu het grootste probleem.
Er is een verschil tussen wat jij zegt : ik kan niet wachten tot ze de deur uit zijn en " ik gun het ze"
irmama schreef op 23-01-2022 om 13:32:
[..]
Er is een verschil tussen wat jij zegt : ik kan niet wachten tot ze de deur uit zijn en " ik gun het ze"
Precies, ik gun mijn zoon zijn eigen leven, ik ben heel gelukkig met het feit dat hij gelukkig is met zijn flatje en de andere bewoners. Laat onverlet dat ik hem ongelooflijk mis (geen familie, corona- isolatie omdat ik tot risicogroep behoor, geen partner). Ik probeer ook dat niet te laten merken. Maar soms zit ik te janken van eenzaamheid. Nu ook al geen tien dagen iemand gezien.
Missen doet zeer. Beseffen dat een tijd waarin je zo goed je draai had gevonden voorbij is, kan schrijnen. Het kost tijd te wennen aan een nieuwe tijd. Er komen andere mogelijkheden, dat zul je zien. Maar voor nu is er het verdriet.
Het is een groot goed dat jullie band zo intens is. Die basis blijft.
Sterkte en alle goeds bij wat er op je weg komt in je leven met uitgevlogen kinderen. Dat kan van alles zijn...
Hoewel ik mijn zoon op een gegeven moment wel de deur uit kon kijken, is onze band wel goed. En voor hem was het ook goed dat ie ging. En voor de rest van het gezin ook. Hij drukte een te zware stempel op de anderen. Oa door blowen (niet thuis). Ik voelde me thuis niet meer echt veilig. Wil niet zeggen dat ik zijn leuke kanten niet miste.
Mijn dochter is onlangs uit huis gegaan. Ander gevoel maar het is ook weer prima. Ze hebben hun eigen leven nodig. Toch had ik wel een beetje ‘lege nest’ gevoelens. Al wonen er nog drie thuis, en nog drie stiefkinderen bij vriend. Waarvan de oudste echt wel begeleid kamerwonen nodig heeft straks.
Hier staat jongste op het punt om uit te vliegen, die gaat bijna een jaar stage lopen in het buitenland. Daar zie ik wel tegenop. Ik vind het fantastisch voor haar dat ze gaat, ik gun haar ook om lekker onder onze vleugels uit te zijn en vooral om weer onder de mensen te komen. Studie was het laatste jaar voornamelijk thuis zitten. En hoewel ze zich goed door de coronatijd heen heeft geslagen is de spark er wel een beetje uit bij haar. Ik hoop en verwacht dat ze die daar weer terugvindt. Maar toch, dan is ons nest ook leeg en ik vind dat erg lastig.
Oudste is een ruim jaar geleden echt van de ene op de andere dag vertrokken, en daar heb ik ook het nog moeilijk mee. Die heeft meer intensieve begeleiding van ons nodig gehad (en eigenlijk nog) en die is hals over kop gaan samenwonen met zijn vriendinnetje. Zij kreeg een kamer en durfde niet alleen te zijn. Ze hebben samen een jaar rondgezworven van hotelkamer naar een hospita naar nu een illegaal plekje op een recreatiepark. En ze hebben moeite om samen overeind te blijven. Dus hoewel ik het ze van harte gun, en ook heus wel zie dat hij ervan groeit, zie ik ook veel hobbels en bobbels. Het gaat daar met ups en vooral veel downs. Nu ook weer. Dus het is ook niet vooral genieten, dat scheelt allicht. Met dochter maak ik me veel minder zorgen, maar dat is ook meteen de laatste en dan gaapt er toch wel een leeg gat. Maar gelukkig ziet manlief er erg naar vooruit, ik vertrouw erop dat die mij er wel doorheen sleept.
Ik herken het idee van ‘rouw’. Je sluit een hele belangrijke, intense, gelukkige periode af. En je moet als ouders (moeders misschien vooral?) een nieuwe vorm vinden in je leven. En ook al is dat het doel in je bestaan als ouder, je kind opvoeden tot zelfstandige volwassene, als dat ‘klaar’ is betekent dat ook afscheid nemen. En zoeken naar een nieuwe werkvorm. Zeker in het begin nemen ze natuurlijk veel afstand, dat is logisch, maar dat maakt het wel moeilijk. Vind ik.
irmama schreef op 23-01-2022 om 13:32:
[..]
Er is een verschil tussen wat jij zegt : ik kan niet wachten tot ze de deur uit zijn en " ik gun het ze"
Ze zijn echt oud genoeg dus nee: ik kan niet wachten én ik gun het ze. En ze staan er precies zo in.
Kerstin75 schreef op 23-01-2022 om 12:01:
[..]
Hoezo? Mijn kinderen zijn het helemaal met mij eens. Die willen ook gewoon graag hun eigen leven opbouwen en hopen dat er dan niets gebeurd (scheiding etc) waardoor ze weer terug moeten. Heel gezond hoor. De woningmarkt is nu het grootste probleem.
Ik heb het idee dat sommige (ouders, lees meestal moeders) het “ niet kunnen hebben “ dat hun kind hen niet meer / veel minder nodig heeft, dat zij eigenlijk een soort onmisbaar wordt naarmate de zelfstandigheid van het kind toeneemt. Dat begint eigenlijk al op de basisschool , moeders die het lastig vinden om weg te gaan( en dit dan omdraaien naar “het kind heeft er zoveel moeite mee, is het liefste thuis”), geen “afscheid “ kunnen nemen, het moeilijk vinden als het kind bij anderen gaat spelen/logeren. De wereld van het kind wordt groter, het ontmoet andere mensen die hij / zij ook heel erg leuk gaan vinden en “mama” verdwijnt langzaam van de eerste plek. Mijn inziens alleen maar heel gezond. Ik houd van zelfstandige mensen volwassenen ( kinderen).
Kerstin75 schreef op 23-01-2022 om 15:45:
[..]
Ze zijn echt oud genoeg dus nee: ik kan niet wachten én ik gun het ze. En ze staan er precies zo in.
Lijkt me wel lastig als je momenteel volwassenen kinderen hebt die wel dolgraag zouden willen maar waar de huizenmarkt roet in het eten gooit. Ook de onzekerheid hoelang dat nog gaat duren voordat er fatsoenlijk betaalbare woningen te vinden zijn.
Caramelzeezoutchocola schreef op 23-01-2022 om 15:54:
[..]
Ik heb het idee dat sommige (ouders, lees meestal moeders) het “ niet kunnen hebben “ dat hun kind hen niet meer / veel minder nodig heeft, dat zij eigenlijk een soort onmisbaar wordt naarmate de zelfstandigheid van het kind toeneemt. Dat begint eigenlijk al op de basisschool , moeders die het lastig vinden om weg te gaan( en dit dan omdraaien naar “het kind heeft er zoveel moeite mee, is het liefste thuis”), geen “afscheid “ kunnen nemen, het moeilijk vinden als het kind bij anderen gaat spelen/logeren. De wereld van het kind wordt groter, het ontmoet andere mensen die hij / zij ook heel erg leuk gaan vinden en “mama” verdwijnt langzaam van de eerste plek. Mijn inziens alleen maar heel gezond. Ik houd van zelfstandige mensen volwassenen ( kinderen).
Interessant, nooit bij stilgestaan maar inderdaad zoals ik er in sta met uit huis gaan zo stond ik er in toen ze naar de peuterspeelzaal gingen, naar de basisschool, naar de middelbare, de scholen daarna. Gewoon fijn dat ze een nieuwe stap gingen zetten. Laatst bij een huis vol ook weer gezien: 11 kinderen en bij elk kind huilen als die voor het eerst naar de basisschool gaat. Ik herken dat totaal niet. Gewoon fijn en trots op ze dat ze daar aan toe zijn. Ik was altijd blij met elke stap die ze maakten, mijn moeder vond baby's overigens ook maar niks, ze was blij als ze er mee kon praten. Elke fase die later kwam vond ik fijner dan de vorige 
Dus het zal wel aan mij liggen.
Wij hadden het een aantal jaar geleden ook wel moeilijk toen onze zoon, enigst kind, de deur uitging om stage te lopen. Wel waren we het al wat gewend dat hij niet elk weekend meer thuis was vanwege zijn relatie met iemand in een andere provincie. Nu zien we elkaar ongeveer 1 keer per maand, soms iets minder vaak. We zijn er intussen al gewend en onze band is nog steeds even hecht als ervoor. Het is verder ook fijn dat hij nu veel meer meemaakt dus veel te vertellen heeft als we contact hebben hij of hier is.
We weten dat hij het elders prima naar zijn zin heeft, meer gelegenheden om nieuwe mensen te ontmoeten, leuke dingen te doen en dat scheelt enorm.
Caramelzeezoutchocola schreef op 23-01-2022 om 15:54:
[..]
Ik heb het idee dat sommige (ouders, lees meestal moeders) het “ niet kunnen hebben “ dat hun kind hen niet meer / veel minder nodig heeft, dat zij eigenlijk een soort onmisbaar wordt naarmate de zelfstandigheid van het kind toeneemt. Dat begint eigenlijk al op de basisschool , moeders die het lastig vinden om weg te gaan( en dit dan omdraaien naar “het kind heeft er zoveel moeite mee, is het liefste thuis”), geen “afscheid “ kunnen nemen, het moeilijk vinden als het kind bij anderen gaat spelen/logeren. De wereld van het kind wordt groter, het ontmoet andere mensen die hij / zij ook heel erg leuk gaan vinden en “mama” verdwijnt langzaam van de eerste plek. Mijn inziens alleen maar heel gezond. Ik houd van zelfstandige mensen volwassenen ( kinderen).
Dat weet ik niet. Ik denk dat je ook kunt 'rouwen' als je je kinderen zelfstandig hebt opgevoed. Het is een verandering van situatie. Je ziet elkaar minder, je mist misschien bepaalde gewoonten die je samen had. Dat hoeft niet te betekenen dat je het je kind niet gunt om een eigen bestaan op te bouwen. Of erger, dat je dat zou tegenhouden. Ik heb een stel fantastische, zelfstandige kinderen die het super hebben op hun nieuwe plek. Maar ook al heb ik genoeg werk en andere leuke bezigheden, ik mis ze soms wel en ik geniet er erg van als ze weer eens een weekend thuis zijn.
Caramelzeezoutchocola schreef op 23-01-2022 om 15:54:
[..]
Ik heb het idee dat sommige (ouders, lees meestal moeders) het “ niet kunnen hebben “ dat hun kind hen niet meer / veel minder nodig heeft, dat zij eigenlijk een soort onmisbaar wordt naarmate de zelfstandigheid van het kind toeneemt. Dat begint eigenlijk al op de basisschool , moeders die het lastig vinden om weg te gaan( en dit dan omdraaien naar “het kind heeft er zoveel moeite mee, is het liefste thuis”), geen “afscheid “ kunnen nemen, het moeilijk vinden als het kind bij anderen gaat spelen/logeren. De wereld van het kind wordt groter, het ontmoet andere mensen die hij / zij ook heel erg leuk gaan vinden en “mama” verdwijnt langzaam van de eerste plek. Mijn inziens alleen maar heel gezond. Ik houd van zelfstandige mensen volwassenen ( kinderen).
Dit had mijn moeder dus. Alle verantwoordelijkheden die ze aankon wilde ze het liefst bij zichzelf houden. Brood smeren, sporttassen klaarmaken, eten regelen als we in de avond moesten werken of mijn ouders een keer niet thuis aten, handdoek klaarleggen als we gingen douchen, kleren klaarleggen etc.
Ze was overigens niet zo dat ze ging staan janken bij school. Maar dat deed in de tijd dat ik kind was echt niemand. Toen ik in groep 8 van de basisschool ging, kreeg ik de laatste dag mijn rapport met een 'veel succes op de middelbare school' en dat was het. Er waren ook geen ouders bij of zo, iedereen ging daarna gewoon naar huis en dan was het vakantie.
Ik trek van die jankmoeders die gaan janken als hun kind naar de basisschool gaat of op schoolreisje gaat of naar groep drie gaat of naar de middelbare echt heel slecht.
De eerste dag op de basisschool is voor je kind als spannend genoeg zonder dat je moeder gaat janken. En als je 12 bent schaam je je ervoor dat je moeder staat te janken bij school omdat je klaar bent met de basisschool. Die fases maakt elk kind door en dat is volstrekt normaal. De zelfstandigheid die daarbij hoort ook.
In dit geval zou ik niet samen met je kind gaan huilen. Het loslaatproces is jouw proces, niet dat van je kind. Zijn proces is om zijn zelfstandige leven vorm te gaan geven. Voor hem is het vooral iets heel fijns dat hij tegemoet gaat. En hij kan ook terugkijken op een hele fijne tijd bij jullie thuis in een warm en liefdevol nest.
In het geval van het overlijden van een dierbare zou ik het wel weer snappen dat je daar samen om huilt. Dat is voor niemand fijn.
Kinderen voelen het vaak heel goed aan als hun ouders verdrietig zijn. Daar mag je best open over zijn. Maar houd het wel bij jezelf en ga dat gevoel niet projecteren op je kind. Jij vindt het moeilijk dat.../hebt verdriet om... En dat is niet per se wat je kind ervaart.
Op zich trok ik het prima dat mijn dochter het huis uitging, die had de ruimte nodig. Nu ging dat niet van de ene op de andere dag (eerst een paar maand op een huis gepast), en ze bleef in de stad. Maar in begin van Corona vond ik het wel eng dat ze alleen woonde, stel je voor dat ze ziek werd en niemand op haar lette. Dat kwam omdat zoon toen net hersteld was van een stevige ziekte. Gelukkig verhuisde ze kort daarop naar een groep waar meer op haar gelet werd.
Wat ook niet meehielp, is dat ik heb meegemaakt toen ik met een jaar of 26 mijn promotieonderzoek deed, dat een medepromovendus plotseling met een hersenvliesontsteking op het randje van de dood lag, die nèt op tijd zijn ouders kon inschakelen, dat hij zich echt niet lekker voelde. Dus als mijn zoon het huis uitgaat, prima, maar ik hoop wel dat hij terecht komt in een omgeving waar een beetje op hem gelet wordt!
En ja, natuurlijk kan je kinderen altijd overal iets overkomen, maar ik hoop van harte op een fijne sociale omgeving voor ze, dat maakt het nestvlieden toch wat gemakkelijker!, voor kind èn ouders.
hm, Ik vind het idee dat onze kinderen binnen een aantal jaar op zichzelf gaan wonen wel een lonkend perspectief eigenlijk. De oudste is bijna 20 en zal dit jaar wel vertrekken. Ik ben er ook wel weer aan toe, op mezelf wonen.
Kan me het gevoel van afscheid en verdriet wel voorstellen. Het is tóch een verandering, en dat is altijd lastig. Weer een nieuwe modus vinden waarop je je tot elkaar verhoudt en elkaar ontmoet. Even wennen lijkt me? Denk zelf dat ik bepaalde momenten zal missen. Ik geniet erg van de keren dat we in het weekend met elkaar ontbijten en lang natafelen. Dat zal minder vaak voorkomen (al zijn mijn kinderen met eten altijd wel te lokken). Maar goed, verder ben ik qua opvoeding altijd een beetje van de liefdevolle verwaarlozing geweest en iedere stap naar meer zelfstandigheid van de kinderen als meer vrijheid voor mezelf gezien.
Wellicht dat het ook nog meespeelt of je er naar uit kunt kijken weer in een andere fase met je partner te komen waarin je meer op elkaar bent aangewezen? Zelf ben ik tamelijk dol op m’n echtgenoot en kunnen we ons samen ook uitstekend vermaken (en werken we allebei fulltime)
ik snap het heel goed. En hoewel ik nooit heb gehuild, heb ik heel hard gehuild toen ze naar de middelbare school ging, dat vond ik zo erg. Echt de hele zomervakantie vond ik dat zo erg. Dat afsluiten van niet meer ophalen, niks meer op die school doen enz.... Verder heb ik nooit zo erge moeite ergens mee. Maar als ze uit huis gaat zeker weten wel...