Zoon gaat vandaag verhuizen en wat doet het zeer..

Ook onze zoon, enig kind, staat op het punt definitief het nest te verlaten en ruim 200 km verderop te gaan wonen. En ja, ook ik heb het er soms lastig mee ondanks dat ik hem dit zo ontzettend gun.

Een appartement, midden in de stad waar zijn werkveld is, kunnen huren is een kans die je met 2 handen aan moet grijpen. Maar eerlijk is eerlijk, soms vliegt de gedachte dat hij definitief weg gaat me behoorlijk aan. Scheelt waarschijnlijk ook dat ik volop in de overgang zit, jank net zo makkelijk om helemaal niks

Ondanks dat ik nog gewoon 32 uur werk, net als mijn man, zie ik een beetje op tegen de vrije tijd dit met zich meebrengt.  Ik heb geen tijdrovende hobby's naast mijn werk of een grote vriendenkring. Dus daar zal ik zelf nog mee aan de slag moeten.

Hij is 2 jaar geleden ook 8 maanden uit huis geweest ivm stage, 250 km verderop, ook toen vond ik het in het begin lastig maar dat wende snel. Toen  was er de wetenschap dat hij na 8 maanden weer thuis kwam wonen, dat scheelde wel.
Maar goed, inmiddels is hij ruim 20 dus qua leeftijd er ook wel aan toe en voor hem heel goed om niet meer onder moeders vleugels te zitten.
We zijn een hecht gezin maar ik zie van mezelf absoluut dat ik hem veel te veel uit handen neem en dat geeft inmiddels ook de nodige irritaties.

Dus een dubbel gevoel bij zijn vertrek, hartstikke fijn voor hem maar we zullen zijn aanwezigheid behoorlijk missen.
Tijd voor een nieuw hoofdstuk maar ik had het vorige nog niet echt uit...

MamaE schreef op 23-01-2022 om 18:09:

[..]

Dit had mijn moeder dus. Alle verantwoordelijkheden die ze aankon wilde ze het liefst bij zichzelf houden. Brood smeren, sporttassen klaarmaken, eten regelen als we in de avond moesten werken of mijn ouders een keer niet thuis aten, handdoek klaarleggen als we gingen douchen, kleren klaarleggen etc.
Ze was overigens niet zo dat ze ging staan janken bij school. Maar dat deed in de tijd dat ik kind was echt niemand. Toen ik in groep 8 van de basisschool ging, kreeg ik de laatste dag mijn rapport met een 'veel succes op de middelbare school' en dat was het. Er waren ook geen ouders bij of zo, iedereen ging daarna gewoon naar huis en dan was het vakantie.

Ik trek van die jankmoeders die gaan janken als hun kind naar de basisschool gaat of op schoolreisje gaat of naar groep drie gaat of naar de middelbare echt heel slecht.
De eerste dag op de basisschool is voor je kind als spannend genoeg zonder dat je moeder gaat janken. En als je 12 bent schaam je je ervoor dat je moeder staat te janken bij school omdat je klaar bent met de basisschool. Die fases maakt elk kind door en dat is volstrekt normaal. De zelfstandigheid die daarbij hoort ook.

In dit geval zou ik niet samen met je kind gaan huilen. Het loslaatproces is jouw proces, niet dat van je kind. Zijn proces is om zijn zelfstandige leven vorm te gaan geven. Voor hem is het vooral iets heel fijns dat hij tegemoet gaat. En hij kan ook terugkijken op een hele fijne tijd bij jullie thuis in een warm en liefdevol nest.
In het geval van het overlijden van een dierbare zou ik het wel weer snappen dat je daar samen om huilt. Dat is voor niemand fijn.
Kinderen voelen het vaak heel goed aan als hun ouders verdrietig zijn. Daar mag je best open over zijn. Maar houd het wel bij jezelf en ga dat gevoel niet projecteren op je kind. Jij vindt het moeilijk dat.../hebt verdriet om... En dat is niet per se wat je kind ervaart.

Jij trekt het slecht? Weet jij wat die moeders meegemaakt hebben of waarom het is?

Ik ben mijn dochter bijna verloren door hersenvliesontsteking.  Ik bepaal zelf of ik dan mogelijk huil. Misschien omdat ik zo blij ben dat ze überhaupt nog leeft

Let eens wat minder op een ander zeg 

Truusdemier schreef op 23-01-2022 om 19:34:

Sommige meningen hier vind ik erg ondoordacht en hard. Ja, ik vind het vreselijk als mijn zoon straks het huis uit is. Ja, dat weet hij, waarom zou hij dat niet mogen weten? Maar nee, ik zou hem nergens in tegenhouden. Stimuleer hem juist, want voor hem zou ik het onwijs gaaf vinden als hij zijn studentenleven mag meemaken op die manier. Vanaf het moment dat hij op de universiteit zit (hij is nu tweedejaars) zit hij door corona alles digitaal achter het scherm op zijn kamer mee te maken. Nauwelijks op school geweest, geen nieuwe vrienden kunnen maken. Dus ja, ik gun het hem. En als het zover is, help ik hem en op de dag dat hij echt vertrekt, zal ik hem met een hele grote lach uitzwaaien. Maar zwaar zal het zijn. Niet omdat ik mijn moedertaak dan niet meer op me kan nemen. Ben sowieso nooit zo'n oetepetoetie moeder geweest. Maar we konden en kunnen het gewoon ontzettend goed met elkaar vinden. Ik ga gewoon iemand missen die een hele grote rol in mijn leven speelt en waar ik ontzettend veel liefde voor voel. Mag ik dan even verdrietig zijn?

En mag Alios dat ook?

maar je kunt toch ook tegelijkertijd een goede band hebben èn het daarnaast ook heel fijn vinden ( voor hen, maar ook voor je eventuele partner en jezelf) als je kind op zichzelf gaat wonen? Is een nieuwe fase in het leven met weer nieuwe mogelijkheden en vrijheden. 

Maar eh je kind kan een evenbeeld van je zijn en dat is natuurlijk leuk, zelfde interesses, zelfde temperament etc. Dat leeft heel makkelijk samen maar je kind kan ook heel anders dan jij zijn, ondernemend en luidruchtig waar jij voorzichtig en stil bent etc. Dat soort dingen bepaald ook heel erg de kwaliteit van samen leven. Zo'n maatje wat jou beter begrijpt dan je man jouw begrijpt bijv. etc. ja dat ga je missen! Een kind waar je heel veel van houdt maar die voor jou onbegrijpelijke dingen doet en misschien een hoop lawaai maakt en een heel ander soort humor heeft ja daar kan je van een afstand veel meer van genieten. Het is allebei niet verkeerd, in mijn omgeving ken ik zelfs twee vrouwen met hun zoon/dochter van in de veertig/vijftig in huis, die zijn nooit uit huis gegaan geweest en ze zijn gelukkig met elkaar. 

Kerstin75 schreef op 23-01-2022 om 16:31:

[..]

Interessant, nooit bij stilgestaan maar inderdaad zoals ik er in sta met uit huis gaan zo stond ik er in toen ze naar de peuterspeelzaal gingen, naar de basisschool, naar de middelbare, de scholen daarna. Gewoon fijn dat ze een nieuwe stap gingen zetten. Laatst bij een huis vol ook weer gezien: 11 kinderen en bij elk kind huilen als die voor het eerst naar de basisschool gaat. Ik herken dat totaal niet. Gewoon fijn en trots op ze dat ze daar aan toe zijn. Ik was altijd blij met elke stap die ze maakten, mijn moeder vond baby's overigens ook maar niks, ze was blij als ze er mee kon praten. Elke fase die later kwam vond ik fijner dan de vorige Dus het zal wel aan mij liggen.

Dat zijn vaak ook de mensen (moeders) die hun kind niet naar een peuterspeelzaal oid laten gaan en daarbij zeggen “ hij /zij heeft het thuis goed/ naar z’n zin.

Voor mijzelf staat het los van elkaar hoe vaak je je (volwassen) kind ziet, of je daar wel of niet een goede band mee hebt. Je kunt je kind weinig zien/spreken (live) maar wel een hechte band hebben en vice versa.

MamaE schreef op 23-01-2022 om 18:09:

[..]

Dit had mijn moeder dus. Alle verantwoordelijkheden die ze aankon wilde ze het liefst bij zichzelf houden. Brood smeren, sporttassen klaarmaken, eten regelen als we in de avond moesten werken of mijn ouders een keer niet thuis aten, handdoek klaarleggen als we gingen douchen, kleren klaarleggen etc.
Ze was overigens niet zo dat ze ging staan janken bij school. Maar dat deed in de tijd dat ik kind was echt niemand. Toen ik in groep 8 van de basisschool ging, kreeg ik de laatste dag mijn rapport met een 'veel succes op de middelbare school' en dat was het. Er waren ook geen ouders bij of zo, iedereen ging daarna gewoon naar huis en dan was het vakantie.

Ik trek van die jankmoeders die gaan janken als hun kind naar de basisschool gaat of op schoolreisje gaat of naar groep drie gaat of naar de middelbare echt heel slecht.
De eerste dag op de basisschool is voor je kind als spannend genoeg zonder dat je moeder gaat janken. En als je 12 bent schaam je je ervoor dat je moeder staat te janken bij school omdat je klaar bent met de basisschool. Die fases maakt elk kind door en dat is volstrekt normaal. De zelfstandigheid die daarbij hoort ook.

In dit geval zou ik niet samen met je kind gaan huilen. Het loslaatproces is jouw proces, niet dat van je kind. Zijn proces is om zijn zelfstandige leven vorm te gaan geven. Voor hem is het vooral iets heel fijns dat hij tegemoet gaat. En hij kan ook terugkijken op een hele fijne tijd bij jullie thuis in een warm en liefdevol nest.
In het geval van het overlijden van een dierbare zou ik het wel weer snappen dat je daar samen om huilt. Dat is voor niemand fijn.
Kinderen voelen het vaak heel goed aan als hun ouders verdrietig zijn. Daar mag je best open over zijn. Maar houd het wel bij jezelf en ga dat gevoel niet projecteren op je kind. Jij vindt het moeilijk dat.../hebt verdriet om... En dat is niet per se wat je kind ervaart.

Mag ik vragen hoe je band met jouw moeder en jou nu is? Ik kan me voorstellen dat het erg beklemmend is voor een opgroeiend kind/ bijna volwassen kind, maar kijk je daar nu anders tegenaan?

Ik vind het heel dubbel. Aan de ene kant zie ik echt uit naar minder verantwoordelijkheid en meer ruimte en rust na tegen die tijd minstens 18 jaar alleenstaand ouderschap van twee gecompliceerde kinderen. Ik zal ook trots zijn als ze de stap naar buiten doen: mooi als ze daar klaar voor zijn. De andere kant is dat ze mijn twee meest betekenisvolle relaties zijn in mijn hele leven. Het zal het einde van een tijdperk zijn en ik zal er ook echt wel om rouwen als het voorbij is. Juichen en janken zal het wel worden, als ze vertrekken!

Truusdemier schreef op 23-01-2022 om 19:34:

Sommige meningen hier vind ik erg ondoordacht en hard. Ja, ik vind het vreselijk als mijn zoon straks het huis uit is. Ja, dat weet hij, waarom zou hij dat niet mogen weten? Maar nee, ik zou hem nergens in tegenhouden. Stimuleer hem juist, want voor hem zou ik het onwijs gaaf vinden als hij zijn studentenleven mag meemaken op die manier. Vanaf het moment dat hij op de universiteit zit (hij is nu tweedejaars) zit hij door corona alles digitaal achter het scherm op zijn kamer mee te maken. Nauwelijks op school geweest, geen nieuwe vrienden kunnen maken. Dus ja, ik gun het hem. En als het zover is, help ik hem en op de dag dat hij echt vertrekt, zal ik hem met een hele grote lach uitzwaaien. Maar zwaar zal het zijn. Niet omdat ik mijn moedertaak dan niet meer op me kan nemen. Ben sowieso nooit zo'n oetepetoetie moeder geweest. Maar we konden en kunnen het gewoon ontzettend goed met elkaar vinden. Ik ga gewoon iemand missen die een hele grote rol in mijn leven speelt en waar ik ontzettend veel liefde voor voel. Mag ik dan even verdrietig zijn?

En mag Alios dat ook?

Waarom wil jij je zoon laten weten dat jij het vreselijk vind? Wil je op deze manier laten weten dat jij van hem houdt?

Is er geen andere manier om hem weg te laten gaan. Het lijkt mij weer vreselijk als kind zijnde dat mijn moeder er zo'n moeite mee heeft. 

Is het niet wijzer om juist dat voor je te houden? Hoe zou jij het vinden als het andersom was? 

Kinderen heb vaak genoeg schuldgevoel en voelen zich verantwoordelijk. Waarom zou jij het op deze manier uiten?

Natuurlijk mag jij even verdrietig zijn. Maar ik zou het eerder bij een vriendin of familielid deponeren dan bij je kind. 

Mijn jongste zoon verliet het ouderlijk huis toen ik in een verpleeghuis lag te herstellen van leukemiebehandelingen. Dit was heel anders dan ik me had voorgesteld. Ik had gedacht dat ik mee zou helpen bij het zoeken naar een kamer/huis en meehelpen bij de feitelijke verhuizing. Dat ging dus heel anders en daar ben ik erg verdrietig van geweest. Hij was ook ons zorgenkind en ik vond het ook heel spannend of hij zich wel zou redden. Ik deed altijd heel veel, misschien wel teveel, voor hem. Na de verhuizing kwamen hij en zijn medeverhuizers (vader en broer) enthousiast verslag doen. Dat maakte veel goed. Het voelde ook goed dat dit kwetsbare kind zo’n belangrijke stap zette.  En het is heel goed uitgepakt: we zagen hem per week groeien in zelfstandigheid. Misschien maar goed dat hij geen beroep op mij kon doen, want nu moest hij wel zelf.
Inmiddels is hij ruim twee jaar uit huis en is onze band hecht gebleven.
Het was wel raar om thuis te komen uit het verpleeghuis, zonder hem daar.

Ah, nou, ik krijg totaal geen vervelende kriebels bij de openingspost.
Hoewel ik het zelf niet herken, mijn eigen beleving in deze zou ik zelf ook eerder omschrijven als dubbel. (Maar hier nog niet echt aan de orde) 

Maar ik kreeg juist een warm gevoel bij de posting. Ik geloof er ook echt geen barst van dat het per definitie niet goed is om samen verdriet hierover te hebben.
Dat vind ik echt vreselijk overtrokken. 
Klinkt mooi, die speciale band! En natuurlijk mis je meer in dat geval dan alleen maar je kind. 
Komt goed! 

irmama schreef op 23-01-2022 om 19:19:

[..]

Jij trekt het slecht? Weet jij wat die moeders meegemaakt hebben of waarom het is?

Ik ben mijn dochter bijna verloren door hersenvliesontsteking. Ik bepaal zelf of ik dan mogelijk huil. Misschien omdat ik zo blij ben dat ze überhaupt nog leeft

Let eens wat minder op een ander zeg

Na de geboorte van mijn dochter is het ook kantje boord geweest. En ik ben intens dankbaar dat we haar nog hebben. Desondanks kan ik me er niks bij voorstellen dat je moet huilen als je kind iets gaat doen wat volstrekt vanzelfsprekend is voor de leeftijd. Er waren zelfs moeders die jankend de bus uitzwaaiden met het schoolreisje. Je kind gaat een fantastische dag hebben met al zijn vriendjes en vriendinnetjes en het duurt niet eens langer dan een normale schooldag voor kleuters. 
Er zijn echt meer dan genoeg minder leuke dingen in het leven waar je om kunt huilen. 
Ik geloof ook niet dat het in het belang van het kind is als je bij elk mijlpaaltje huilend bij school staat. Op een gegeven moment ga je je daar als kind echt ongemakkelijk bij voelen lijkt me.

Caramelzeezoutchocola schreef op 23-01-2022 om 20:19:

[..]

Mag ik vragen hoe je band met jouw moeder en jou nu is? Ik kan me voorstellen dat het erg beklemmend is voor een opgroeiend kind/ bijna volwassen kind, maar kijk je daar nu anders tegenaan?

De band is nu heel goed. Is dat eigenlijk ook altijd geweest, alleen in de periode dat ik me los wilde maken en zij nog meer vast ging houden werd het beklemmend. Ik heb oneindig vaak het concept verantwoordelijkheid uit proberen te leggen. Dat ik dingen echt wel zelf kon. En dan zei ze 'ja dat weet ik' om vervolgens gewoon door te gaan met verantwoordelijkheden nemen die niet bij haar hoorden te liggen. Soms voelde ik me net een grote baby.
Op een gegeven moment lag ze in het ziekenhuis en ging ze 's ochtends om half zeven al bellen dat mijn vader en ik op moesten staan en dat mijn vader zijn medicijnen niet moest vergeten. Ik werd er gek van. Het voelde ook alsof ze dacht dat we het niet zelf konden terwijl ik juist behoefte had aan het vertrouwen dat ik wél dingen zelf kon.
Toen ik net op mezelf woonde had ik echt een enorme bewijsdrang naar mezelf dat ik zelfstandig was en alles zelf kon.

MamaE schreef op 23-01-2022 om 22:00:

[..]

Na de geboorte van mijn dochter is het ook kantje boord geweest. En ik ben intens dankbaar dat we haar nog hebben. Desondanks kan ik me er niks bij voorstellen dat je moet huilen als je kind iets gaat doen wat volstrekt vanzelfsprekend is voor de leeftijd. Er waren zelfs moeders die jankend de bus uitzwaaiden met het schoolreisje. Je kind gaat een fantastische dag hebben met al zijn vriendjes en vriendinnetjes en het duurt niet eens langer dan een normale schooldag voor kleuters.
Er zijn echt meer dan genoeg minder leuke dingen in het leven waar je om kunt huilen.
Ik geloof ook niet dat het in het belang van het kind is als je bij elk mijlpaaltje huilend bij school staat. Op een gegeven moment ga je je daar als kind echt ongemakkelijk bij voelen lijkt me.

Grappig dat ik dit nu zeg maar nu verwar je emoties die te maken hebben met niet los kunnen laten met emoties die ergens anders vandaan komen. Ik heb nog steeds dat ik emotioneel word als ik de (luidspreker)geluiden hoor van de aankomst van (een) sinterklaas op school of van het aftellen voor de grote vakantie met speciale aandacht voor groep 8 (die zingen dan altijd het tranentrekkende afscheidsmusicallied nog even. Ook schoolreisjesbussen die toeteren.  Heeft niks te maken met dat ik mijn kinderen niet los kon laten maar het werkt op mijn sluizen. Mijn zus gaat los op elke uitvaart (dus ook van de vader van een collega ofzo, echt genant vindt ze dat). 

Dus het kán zijn dat er wat anders achter zit (soms).

Vrijevlinder schreef op 23-01-2022 om 21:51:

[..]

Waarom wil jij je zoon laten weten dat jij het vreselijk vind? Wil je op deze manier laten weten dat jij van hem houdt?

Is er geen andere manier om hem weg te laten gaan. Het lijkt mij weer vreselijk als kind zijnde dat mijn moeder er zo'n moeite mee heeft.

Is het niet wijzer om juist dat voor je te houden? Hoe zou jij het vinden als het andersom was?

Kinderen heb vaak genoeg schuldgevoel en voelen zich verantwoordelijk. Waarom zou jij het op deze manier uiten?

Natuurlijk mag jij even verdrietig zijn. Maar ik zou het eerder bij een vriendin of familielid deponeren dan bij je kind.

Nou ja, zo erg is het nou ook weer niet. Ik heb tegen hem gezegd dat ik het heel leuk voor hem zou vinden als hij een kamer vindt en dat dat bij het studentenleven hoort. Dat het zijn keuze is en dat ik het ook helemaal leuk vind als hij nog een tijdje thuis is. Ik heb niet jankend aan zijn voeten gehangen, zeg maar. 

De reden dat we close zijn, is dat we het al bijna 15 jaar lang samen rooien. En dat schept een band hoor. Geloof me, in die tijd heb ik genoeg tranen gehad die hij nooit gezien heeft. 

Veel aannames van jou Vrijevlinder....