Ouders van LGBTQI 🏳️‍⚧️ 🌈 kinderen verzamelen

AnnaPollewop schreef op 10-01-2025 om 15:48:

[..]

Ik vroeg niet om wat jij ervan vindt Lexus, ik deel iets over mijn emoties. Dat jij dat vervolgens graag van een oordeel voorziet laat ik bij jou. En ik ga er ook niks mee doen, dank je wel.

Ik kijk voortaan wel weer uit om hier iets over te delen.

Oh ik had deze nog niet gelezen, poeh poeh wat ben je snel in je wiek geschoten joh, Niet nodig hoor, het vorige bericht schreef ik zonder dat ik deze had gelezen, ik bedoelde het goed maar blijkbaar had ik het te bout verwoord.  Maar nee, ik bedoelde als je vindt dat gender een 'nature' ding is dus bepaald door de natuur je er anders in staat dan als je gender als nurture ding ziet, zoals je zoon dat wellicht ziet. En als je het anders zou zien, zou dat ook je emoties omtrent de kwestie kunnen veranderen.

Lexus schreef op 10-01-2025 om 15:49:

Ja ik besef me ineens dat voor mij natuurlijk ook meespeelt dat mijn zoon het al zo vroeg (2,5 jaar) aangaf. Daarna hebben we van beide genders speelgoed, kleding etc aangeboden, gewoon om te kijken wat hij koos en om hem de optie te geven. En hij was duidelijk in zijn keuze. Dat is natuurlijk anders als je kind tot haar 13e of zo (ik weet niet hoe oud hij bij jou was AP?) zich volgen éen gender heeft gedragen en plots zegt zich de andere gender te voelen. Lijkt me lastig voor een moeder of vader

Mijn kind was 20. Was niet je vraag aan mij uiteraard.  Maar dat voelt echt idd heel anders. Ik heb echt moeite gehad met de nieuwe naam enz. Als je 20 jaar een zoon hebt en dan opeens een dochter is dat echt moeilijk hoor Lexus. Je post kwam idd enigzins veroordelend over, waarschijnlijk niet zo bedoeld? Maar snap de reactie van Annapollewop wel. Het is gewoon moeilijk om toe te geven dat je het er moeilijk mee hebt als de meeste reacties zijn van: geen probleem, geweldig,  fantastisch, moet kunnen.

ik denk dat ze liever had gehad: wat ontzettend rot dat je je zo voelt en dat het ook gewoon niet makkelijk is

BritgetJones007 schreef op 10-01-2025 om 20:46:

ik denk dat ze liever had gehad: wat ontzettend rot dat je je zo voelt en dat het ook gewoon niet makkelijk is

ja hulp kan op verschillende manieren gegeven worden, dat is waar. 

Volgens mij hebben we het in dit topic wel eerder gehad over verdriet. Niemand vindt het geweldig als hun kind in het verkeerde lijf zit. Als ouder wil je toch dat je kinderen gelukkig zijn, ze een zorgeloos leven kunnen leiden, eerlijke kansen krijgen en dat je niet bang hoeft te zijn voor onbegrip, vooroordelen of in het ergste geval zelfs fysiek geweld.

Hoe je omgaat met zorgen en verdriet, is voor iedereen anders. Wat dat betreft is hoe ik mijzelf voel over het transgender zijn van onze 3e (23) vergelijkbaar met hoe ik me voel over onze oudste (27) die door een beperking geen makkelijk, zorgeloos leven heeft. Ik had het voor beiden graag anders gezien, maar het is niet anders. Het verdriet hierover heb ik erkend en een plek gegeven. Meer kan en hoef ik er niet mee. Ik heb er persoonlijk meer aan om op een positieve manier op het gezamenlijke doel te focussen: een zo gelukkig mogelijk leven. 

AnnaPollewop schreef op 10-01-2025 om 13:42:

Ik vind het ook nog steeds lastig te zien. Mijn zoon wordt wel steeds meer jongen, maar qua rol in het gezin klopt dat nog niet lekker (dat gaat bij de andere jongens toch echt anders, die gaan met het ouder worden de strijd met hun vader aan, terwijl dit kind zich nog altijd op mijn positie richt) en het voelt daarom voor mij nog wat onecht. Daarom worstel ik er nog wel mee, het voelt alsof ik gedwongen word mee te doen aan een toneelstukje waar ik zelf niet helemaal in geloof.
Dat gun ik iemand op zich wel (waarom zou ik expres niet mee doen als het hem gelukkig maakt, alleen omdat ik het lastig vind) maar dit kind is meestal vrij dwingend en dan ergert het me ergens toch dat ik me in bochten moet wringen. Nouja, een kind dat niet meer ongelukkig is is natuurlijk best veel waard. Toch allemaal van die onderstromen in de relatie die het ingewikkeld maken.
Het puberen is daarom ook lastig vind ik, het is normaal dat kinderen aan de poten van je troon gaan zagen maar niet dat een zoon dat bij moeder doet en tegelijk alle vrouwelijks afwijst; dat voelt dus gek, ik kan me er eigenlijk niet tegen verweren. Ik kan het lastig uitleggen merk ik. Maar die roze wolk die ik bij sommige moeders van transkinderen zie, dat overlopen van begrip en fijn samen optrekken, ik red dat van geen kanten. Ik blijf een onbegripvolle achterlopende cishet...

Ik snap je volledig!! ook in ons gezin hebben de meeste er moeite mee. En wordt de transitie opgedwongen op de rest van het gezin. Ook hier geen roze wolk hoor, wat mij wel opvalt is dat mensen heel makkelijk praten. Dat alleen de gevoelens van van de persoon in transitie telt, en je er maar in mee moet gaan. Ik kan niks vinden over over ouders die er moeite mee hebben alsof dat niet mag en fout is. Wat eigenlijk heel raar is en eenzijdig. Dus ik leef met je mee! 

yette schreef op 12-01-2025 om 11:44:

[..]

Kijk bijvoorbeeld hier eens!

https://www.trans-parents.nl/

Yette , dank je! 😘

Ach Lientje, ik lees je bericht nu pas. Wat naar dat het opeens zo in your face qua gevoel eruit komt. 
Voor mijn gevoel is er niks mis mee, dat je je kind van vroeger mist. Zeker ook omdat je met je dochter er op geen enkele manier iets mee kan. Voor haar bestaat het niet meer maar voor jou zeker wel.
Wellicht is het hier gevoelsmatig anders omdat wij bij veel gesprekken met psychologen (genderteam en kinderpsycholoog) erbij zijn geweest. Ook wij werden meegenomen in zijn traject in de zin van "hoe voelen jullie je, hoe hoorde je het, hoe was hij als kind?"

En zoon vindt het niet pijnlijk om foto's/FB herinneringen van vroeger te zien. Ik zal ze niet meer herposten maar als ik zo'n foto laat zien van "ah weet je nog, die en die gebeurtenis?" Dan kan dat.
Dat is natuurlijk een heel andere situatie dan bij jou.

Cindy_meid schreef op 12-01-2025 om 11:18:

[..]

Ik snap je volledig!! ook in ons gezin hebben de meeste er moeite mee. En wordt de transitie opgedwongen op de rest van het gezin. Ook hier geen roze wolk hoor, wat mij wel opvalt is dat mensen heel makkelijk praten. Dat alleen de gevoelens van van de persoon in transitie telt, en je er maar in mee moet gaan. Ik kan niks vinden over over ouders die er moeite mee hebben alsof dat niet mag en fout is. Wat eigenlijk heel raar is en eenzijdig. Dus ik leef met je mee!

De enige plek waar ik ouders vond die aangaven er moeite mee hebben, is als het om religieuze ouders gaat. Weliswaar is dat niet mijn achtergrond, maar het was wel een verademing om daar te lezen hoe anderen soms worstelen met de liefde voor hun kind en hun eigen gevoelens over het onderwerp.

(Er zijn vast meer plekken, maar dit was wat ik vond).

Ik merk overigens juist dat als ik er in mijn omgeving (collegas) voorzichtig iets over laat vallen, zij me sterkte wensen en aangeven dat het hen erg pittig lijkt. Daar keek ik wel van op en het maakt het voor mij wel iets makkelijker om er over te praten. Niet omdat ik overal medelijden wil krijgen, maar omdat mensen die "oh, dat lijkt me zwaar" zeggen (en dan bedoelen ze zowel voor kind als ons) nogal wat verder kijken dan wat ze toevallig in de media hebben gehoord, of dat nou "moet kunnen toch" of "weg met die woke onzin" is. Blijkbaar hebben heel wat meer mensen empathisch vermogen dan je van X zou gaan denken. Dat maakt de wereld weer wat mooier in mijn ogen.

Ondertussen zit ik me dan ook weer vreselijk te ergeren over hoe lang het traject duurt, waarom een mastectomie zo lang moet duren (hij wacht nu al zo ontzettend lang, sinds maart en er is nog geen uitzicht op iets) en waarom ze het traject met testosteron niet beter monitoren zodat het allemaal meer opschiet dan het nu doet. Al heb ik er zelf moeite mee, dan vind ik het nog wel tergend dat mijn kind zo lang op alles moet wachten.

Er is een facebook groep die 'ouders van transkinderen' heet. Daar komen zowel mensen die het proces al doorgemaakt hebben als mensen die er veel moeite mee hebben en gewoon ook twijfels hebben. Het gaat niet alleen over transkinderen maar ook nonbinaire personen. 

Ik heb de laatste tijd steeds een terugkerende droom waarin kind ( transvrouw, definitieve operatie moet nog plaatsvinden  ) weer man is en zegt nu gay te zijn.   
Waarop  ik zeg dat dat niet zo simpel is en dat er veel stuk gegaan is door de hormonen  maar nee , alles werkt en doet t perfect. 
Geen  idee waar deze droom vandaan komt .

Heb kond gevraagd of ze twijfels  heeft, maar nee . Is heel gelukkig  met de situatie zoals deze nu is . ( op het feit na dat de definitieve operatie nog niet heeft plaatsgevonden)

Ik vraag me echt af wat deze droom betekent .  

Ik kom ook even buurten in dit draadje. Sowieso altijd al met belangstelling meegelezen. Maar nu heeft zoon een relatie met een non-binair persoon. Geboren als meisje. En wat hier al vaker besproken is: ik vind het taalgebruik heel ingewikkeld. 'Hen', en 'zij' mv, we hebben hier al hele spraakverwarringen gehad omdat zoon het had over 'ze wonen daar en daar' en 'ze hebben dat en dat gedaan'. Man en ik dachten een tijdlang dat het om een groep mensen ging, maar dat was dus niet zo. Echt behoorlijk ingewikkeld voor ons als ouders. We doen ons best, maar het is gewoon erg schakelen. We gaan ook regelmatig de fout in. En ik zie dat we zoon daarmee teleurstellen. Voor het eerst dat ik echt een generatiekloof ervaar. Iemand een tip om hier sneller aan te wennen?

Geen tips helaas Jonagold. Ik vind non binair ook erg ingewikkeld. Met dien en diens. Snap het niet helemaal 😅 mis de logica.