Controlerende ex
Geen idee waar ik moet beginnen. Ik ben inmiddels al 5 jaar gescheiden en al 5 jaar probeert mijn ex de controle te houden over mij en mijn kids als ze hier zijn. Al heel veel problemen en discussies gehad omdat er elke keer opnieuw iets is wat hij wil van de bankrekeningen die ze hier hadden (die wilde hij hebben) tot het punt dat hij wekelijks nu me lastigvalt met dat ik de kinderen schaadt, ze niet goed te eten geef en ze veel te dik zijn in zijn ogen. De meiden hebben daar menig traantje om gelaten dat vader ze te dik noemt. Het verhaal is te lang om hier op te schrijven. Nu is er sinds mijn dochter hulp krijgt (blijkt autisme te hebben) hulpverlening gezien mijn dochter daar steeds problemen had en zich volgens hem uiterst agressief gedroeg. Dit gedrag herkende ik hier thuis niet en dus na veel gedoe tussen haar en vader aan de bel getrokken. Toen zijn er instanties bij betrokken en is dus ook de autisme vast gesteld. Sinds de hulp er is zet hij nog meer druk uit tot het punt dat ik zelf naar de huisarts ben gegaan omdat de constante controle zoveel stress opleverde dat ik zo niet door kon. Van de hulp trekt hij zich weinig aan en achter hun rug om zegt hij bij andere hulpverlening vooral slechte dingen over bestaande hulp die hem is aangeboden.
Nu begon afgelopen week weer dezelfde discussie waarbij ik dan ook mijn vraag hier gewoon neer wil zetten. Hij wil Perse dat de kinderen op hobbies gaan, daar zaten ze voor corona ook op alleen 2 ervan stopte en 1 liep door. Degene met autisme gaf aan het er nu niet bij te kunnen gebruiken omdat zowel school en de psycholoog al veel is samen. Daar is hij het niet mee eens en iedereen moet perse op een hobby. Is het niet zo dat ik zelf mag kiezen wat ze doen in mijn tijd? Is dit iets wat hij mij op kan leggen? Ik heb voor 1 kind alweer iets gevonden wat nu na corona weer kan maar 1 wil nog niks en de ander twijfelt. Is het ook zo dat hij mij kan dwingen dit samen met hem te moeten regelen terwijl ze hier zijn als ze een hobby hebben?
Excuses voor de vele vragen maar mijn ex is erg goed in mij dingen aanpraten en ompraten en daardoor zie ik door de bomen het bos niet meer.
Ik wil vooral rust hier thuis en rust met de kids om ons eigen leven hier te hebben en als ze daar zijn dat hij dan rustig zijn leventje daar heeft. Is dit echt heel raar?
Ik merk dat als ik afstand neem en me bewust er van af houdt hij het gaat spelen via de kinderen zoals ook nu. De kinderen in een weekend vragen of ze liever vanaf nu op een andere dag willen komen nadat ik al heb gezegd dat ik de regeling zo houdt zoals hij is volgens het convenant. Iedere keer opnieuw zet hij er dan de kinderen tussen
Temet schreef op 25-06-2021 om 13:47:
Hij zal straks wel oogsten wat hij nu zaait, want dan willen de kinderen niet meer naar hem toe. Zeker met de oudste heeft hij niet zoveel tijd meer om nog aan een beetje leuke omgangsregeling te werken.
Maar goed, dat zal hij wel niet willen horen. Nou ja, we weten wat er gebeurt met wie niet horen wil.
Groeten,
Temet
ja daar gaan mijn haren zeker van overeind staan. Sterker nog het doet me enorm veel verdriet als ik zie dat zijn woorden effect beginnen te hebben op de kinderen. Dat ze niet in de spiegel kijken en tevreden zijn maar zichzelf te dik vinden en niet vinden voldoen. Hij begon bij een dochter maar inmiddels doet hij het bij iedereen.
er is geen instantie nog geweest die hem terecht heeft gewezen op de manier dat hij het snapt.
hier thuis voelt het alsof ik constant moet blijven pleisters plakken voor de wonden die hij maakt maar het is nooit genoeg. Je kan de woorden van een andere ouder niet teniet doen.
deze week kamp ik dus weer met het feit dat hij de kinderen er tussen heeft gezet. En zo der tegen de kinderen nu veel te zeggen erover ben ik aan het bedenken wat ik met zijn laatste uitspatting weer moet/mag. Eigenlijk de behoefte er helemaal niks meer aan te doen.
Er is hulpverlening betrokken bij de kinderen, toch? Misschien moet je daar eens mee gaan praten. Aan de ene kant is altijd het verhaal dat je als gescheiden ouders geen negatieve dingen over elkaar moet zeggen, want dat is belastend voor de kinderen. Aan de andere kant: als je ziet dat vader bezig is dochter de grond in te stampen dan is een normale reactie om tegen je dochter te zeggen "kind, trek het je niet aan, die vent is gek". Dat botst. Misschien moet je eens met de hulpverlening bespreken dat het gedrag van je ex schadelijk is voor het zelfbeeld van je dochter en hoe je daar tegenover haar mee om moet gaan. Volledig negeren? Actief tegengas geven en daarmee afwijken van de lijn dat je de ander niet te openlijk moet afvallen? En in hoeverre kan je tegen een kind van 14 zeggen dat ze dingen maar met haar vader moet uitzoeken en jij er niet tussen kan gaan zitten?
"er is geen instantie nog geweest die hem terecht heeft gewezen op de manier dat hij het snapt.". Ik leid hieruit af dat hij wel is aangesproken door hulpverleners oid, maar dat hij ook daar niet wil luisteren. Ja, dat kan en dat is jammer. Daar kan jij dan helaas verder ook niets aan doen.
Sterkte ermee, en groeten,
Temet
Eens met de vorige schrijvers, even opsommend dus
1) alleen nog maar contact via mail (weet niet hoe je dat nu hebt). Maar dus niet telefonisch en niet via whatsapp. Die mails kan je tevens bewaren, mocht je ooit bewijs nodig hebben voor het vervelende dwingende gedrag. (dus mocht hij whatsappen, dit meteen aangeven; stuur me maar even een mail, en de rest negeren/blokkeren)
2) mocht hij dingen via de kinderen willen spelen, dan kan je hen proberen aan te leren dat ze zeggen 'overleg maar met mama, niet met ons' (en dat wordt dan constant herhaald; 'overleg het maar met mama, niet met ons')
3) en via je eigen hulpverlening vragen hoe je het zelfbeeld van je kinderen heel kunt houden/ op kunt krikken ondanks het gedrag van hun vader.
Clubjes/hobbies mag hij zelf regelen, in zijn tijd, voor de kinderen (als de kinderen dat willen inderdaad) in jouw tijd doe je jouw dingen. Hij klinkt inderdaad enorm narcistisch, en heeft je tot nu toe nog behoorlijk in zijn greep. Het zal wel moeite kosten, maar probeer je vanaf nu los te maken, vraag ook je hulpverlener om tips.
Sterkte!!
Whatsappjes kan je ook bewaren en vormen ook een mooie weergave van wat er is besproken. Wel af en toe een back-up maken. Een mij bekende familierechtadvocaat liep zich een tijdje geleden te verkneukelen: vroeger had je van die eindeloze welles-nietesdiscussies in procedures, maar nu waren er de appjes waaruit klip en klaar bleek wie wanneer wat voor narigheid had geroepen, dat maakte het leven toch een stuk eenvoudiger!
Groeten,
Temet
Dit lijkt me ook heel pijnlijk voor de kinderen. Als ze op een gegeven moment niet meer willen gaan, ze zijn al pubers, zou ik dat prima vinden. Want dat geintimideer ter plaatse kan heel naar zijn.
Mijn kinderen hebben beiden op dit moment nog therapie vanwege de dwang van hun vader waar ze niet aan konden ontkomen en wat ik dus ook niet kon voorkomen.
Beiden willen hun vader op dit moment niet zien.
Mijn kinderen zijn, door andere oorzaken, vanaf de puberteit ook niet meer wezen logeren, maar wel nog samen eten of boodschappen doen en dat was soms al erg genoeg.
Temet schreef op 29-06-2021 om 09:44:
Whatsappjes kan je ook bewaren en vormen ook een mooie weergave van wat er is besproken. Wel af en toe een back-up maken.
Dat moet je wel gelijk doen, en de back-up niet laten overschrijven want je kunt berichtjes ook weer verwijderen voor iedereen.
Ik zou het whatsapp contact juist vermijden (ik weet dat het opgeslagen kan worden, via die app of screenshots) en wat Ysenda zegt, wel op tijd doen, want het kan gewist worden. Maar via Whatsapp heb je denk ik al snel het gevoel dat je meteen moet reageren, of er in ieder geval op dat moment van slag van bent, het is zo'n snelle manier van communiceren, lastiger om het dan naast je neer te leggen. Mail contact geeft meer rust, dat kan je openen en lezen op het moment dat jij er tijd/zin voor hebt.
Daar heb je gelijk in, anoniem, maar voor het regelen van snelle praktische zaken werkt mail minder goed dan Whatsappjes, dus het hangt een beetje van de omstandigheden af wat het beste communicatiemiddel is. Maar algemene discussies over hobbies oid via de mail doen is inderdaad een goed idee.
Groeten,
Temet
Temet, bij echt dwingende personen moet je je grenzen héél duidelijk aangeven. Halfslachtige oplossingenals onderwerp A via WhatsApp en onderwerp B via mail gaan dan echt niet werken, daar walst zo iemand vierkant overheen.
Altijd mailen, zonder uitzondering, blokkeren op WhatsApp en SMS, en kinderen altijd vragen alleen maar te antwoorden dat hij dingen met moeder moet overleggen via mail. Klinkt niet sympathiek, maar soms is het echt nodig.
Imi schreef op 29-06-2021 om 13:27:
Temet, bij echt dwingende personen moet je je grenzen héél duidelijk aangeven. Halfslachtige oplossingenals onderwerp A via WhatsApp en onderwerp B via mail gaan dan echt niet werken, daar walst zo iemand vierkant overheen.
Altijd mailen, zonder uitzondering, blokkeren op WhatsApp en SMS, en kinderen altijd vragen alleen maar te antwoorden dat hij dingen met moeder moet overleggen via mail. Klinkt niet sympathiek, maar soms is het echt nodig.
ik heb dit idd gedaan. Doordat ik steeds steken onder water en verwijten kreeg via de app heb ik hem na een paar keer gezegd te hebben geblokkeerd op whatsapp.het was om gek van te worden de appjes. Daarna ging hij verder op sms want hij vindt het belachelijk dat ik aangaf dat hij kon mailen voor alle niet dringende dingen en bellen voor dringende dingen als de kinderen daar zijn. Hij vind het absurd maar Whatsapp blokkeren gaf me een enorme vrijheid. Dat ik gewoon op Whatsapp kon zijn zonder dat ik de berichten binnen zag stromen
Alsnog walst hij over me heen en een deel zal komen omdat hij weet dat ik bang voor hem ben. Een gevoel waarvan ik weet dat ik niet zou moeten hebben maar maar moeilijk vanaf kom
Probeer dan in elk geval te leren om te doen alsof je niet bang bent. Want uiteindelijk zal zijn gedrag minder afhangen van wat jij denkt, dan van wat jij doet. Dus het klinkt alsof je misschien moet oefenen met bluffen. (Fake it till you make it, zeggen de Amerikanen dan).
En dan hoef je ook geen energie te verliezen met denken aan welke gevoelens je wel en niet zou moeten hebben.
Groeten,
Temet
Vandaag zou de psycho educatie van mij dochter starten, aangegeven dat de 3 sessies voor ouders ik op een andere dag doe met mijn ex. Dat was geen probleem. Ik had dan ook weken geleden de drie datums vastgelegd en afspraken verzet. Vanmorgen om 9.00 zegt de cursusleider, we wachten nog even op de vader van je dochter. Nou ehh nee ik had 3 aparte datums gepland. Nu blijkt dat hij zijn datums heeft verplaatst om maar met mij samen te zitten. Hij weigerde zelf een andere datum of tijd te pakken want voor hem was er geen probleem en hij snapte ook niet dat er voor mij een probleem zou zijn. Dus als ik het niet ok vond moest ik mijn tijden maar verzetten. Dus stelde de cursus leidster voor dat ik dan maar een andere datum en tijd moest pakken.
perfect voorbeeld van hoe het altijd gaat. Hij wil Perse alles met mij samen doen ook al hoeft dat niet en heb ik alles apart gepland en zint het mij niet dan ben ik het probleem.
Gatver Polkadot, wat akelig! Ben je weggegaan?