De mindere kant van een huwelijk: Het eind

Elpisto schreef op 17-08-2022 om 16:45:

weet je, als het alleen dit voorval was dan had het ook nog anders geweest. Maar er is nu zoveel om te verwerken, dat ik niet eens weet waar te beginnen. Wat niet mee helpt, is dat ze zelf ook gewoon heel erg heen en weer swingt. De ochtend nadat ik haar betrapt had vertelde ze dat ze mij en alles wat we hebben echt niet kwijt wil, 2 dagen later hadden we een ruzie en mocht het tekoop bord al in de tuin. De afgelopen 2 dagen is het weer meer neutraal. Af en toe een ik hou van je, af en toe een knuffel. Dat soort dingen. Dat maakt me nog het meeste gek. Blijkbaar weet ze zelf niet wat ze wel en wat ze niet wil, maar dat constante geswing zorgt ervoor dat ik steeds tussen die emoties heen gegooid word. Net op het moment dat ik de boel een beetje bij elkaar raap bijvoorbeeld, wil ze de hele nacht in m'n armen liggen. En eigenlijk wil ik dan sterk genoeg zijn en nee zeggen. Maar dat is me nog niet gelukt.

Mijn man deed dit ook tijdens zijn vreemdgaan. Me vast pakken en zeggen dat hij heel veel van me houd, extra lief doen en dan weer heel bruut en boos en alsof ik afval was. Ik wist wel niet dat hij toen een ander had, jij weet dit wel. Ik zou haar van me af duwen als ze zo lief doet, wie denkt ze wel dat ze is. Dat ze van 2 walletjes kan eten!? Nee ik zou elke aanraking nu weg duwen tot ze kapot met die ex. Mijn man zei achteraf dat hij dan zo extra lief deed en me wilde vasthouden omdat hij zich schuldig voelde en me niet kwijt wilde maar niet wist hoe hij 't moest stoppen en 't mij vertellen.... Maar jij weet nu van die ex en zij weet dat jij 't weet. Het is heel simpel, of ze kiest voor hem of voor jou. 

Inderdaad. Dat ze tijd nodig heeft om na te denken, soit. Maar dan wel direct kappen met haar ex. Ze kan niet werken aan jullie relatie terwijl ze nog contact heeft met hem. En als ze aan haar trauma's moet werken is hij niet de aangewezen persoon.

Rhonda schreef op 17-08-2022 om 18:02:

Adviseren jullie nou echt dat hij tegen haar ouders moet vertellen dat ze aan het vreemdgaan is? Wat hebben die ermee te maken? Ik snap het niet, het gaat nu toch om iets tussen hun twee?
Lijkt wel al die juicekanalen die elke dag weer een BN'er aan de schandpaal nagelen omdat hij vreemdgaat. Wat hebben wij daarmee te maken en sterker nog: wat hebben wij daarvan te vinden? Mij interesseert het geen fluit dat zo'n B-artiest vreemdgaat, dat gaat alleen zijn vrouw aan.

Dat hoef je toch niet te zeggen dat ze vreemd gaat? Je kunt toch met je/haar oubers gaan zitten en zeggen dat het niet zo lekker loopt? Tegen je eigen ouders kun je misschien inhoudelijker zijn, maar tegen haar ouders hoeft dat niet perse. Misschien hebben zij advies, zij staan tenslotte het dichtst bij en kennen de ander persoonlijk.

Elpisto schreef op 17-08-2022 om 19:49:

[..]

Mijn moeder heb ik gebeld ja. Direct. Ik was even wat onbevooroordeeld advies nodig. Mijn ouders zijn mensen die nooit oordelen. En dat was ik even nodig.

Haar ouders niet. Ik weet niet wat ik daar mee winnen moet. Dit zijn mensen die dat niet voor zich kunnen houden. Dus dan wordt het bekend. En daar zit ik nu in elk geval nog niet op te wachten. Ik moet die scheiding nog enigzins goed door komen. Daarna zien we dan wel weer. Contact zal eerst wel moeilijk worden. Ik ga in elk geval een uiterste poging doen om de woning te behouden. Onze maandlast is zo belachelijk laag, dat ik er wel een paar 100 in de maand bij kan. Maar qua inkomen past dat niet helemaal dus we moeten even kijken hoe we dat gaan doen.

Ik wil gewoon niet alles wat we opgebouwd hebben weggooien, omdat zij bij wijze van nu ineens een verstandsverbijstering heeft. Geen idee of dat zo is hoor, maar het lijkt me niet heel gezond dat je zulke appjes stuurt en dan daarna verteld dat je me echt niet kwijt wil. Of ze doet dat omdat ze weet dat dat is wat ik wil horen. Maar het is iemand die nooit rekening heeft gehouden met gevoel. Als ze vond dat ik te zwaar werd, dan zei ze dat gewoon onomwonden. Beetje slecht voorbeeld, maar het is iemand met het hart op de tong.

Daarom trap ik ook niet in dat hele ik heb me jarenlang alleen gevoeld en ik mis diepgang en blavlabla. Dat is, denk ik, een manier om dit gedrag goed te praten. Want als er iets is wat ik wel was, dan was het een betrokken echtgenoot. Absoluut. Daar kan ik mezelf echt voor in de spiegel kijken, hoe vaak ze ook zegt dat het niet zo is.

Is er misschien iemand met wie jullie dan samen kunnen praten? Een onafhankelijk iemand?

Waarom praten, of vertellen, niemand hoeft dit nu te weten vind ik. Het is iets tussen jou en je vrouw en hou dat nu even zo. Jij wil scheiden blijkbaar want je praat al over scheiding etc maar je weet niet, 't kan opeens omslaan. Je weet 't net en geef 't nog wat tijd, ik zou nu geen overhaaste dingen gaan doen. Je gaat er spijt van krijgen. 

Heb je dat uitgesproken: dat je haar intenties niet begrijpt. Jou niet kwijt willen vs extreem naar over je praten als partner. Hoe kan ze willen knuffelen  versus appen met die ex. 

Niet boos of aanvallend ! Zeg dat ook, dat je het wil begrijpen. Laat het haar uitleggen. En luister dan. Reageer niet boos, of met ja maar. Laat haar maar vertellen. En zegt ze dat ze het zelf niet snapt. Vraag dan door. 

Misschien brengt het jouw verheldering. 

Op het gevaar af dat ik drammerig overkom, wil ik toch nog een keer een poging wagen om je anders naar de situatie te laten kijken. Om te beginnen eens met Titiv: waarom zo’n haast met die scheiding? Je eerste bericht is van 3 augustus, we zijn nu 2 weken verder. Dat is echt helemaal niks! Ik weet als geen ander dat in zulke omstandigheden twee weken aan kunnen voelen als een eeuwigheid, maar het is echt peanuts. Scheiden kan echt echt echt altijd nog. Denk aan je kinderen!

Je vrouw gedraagt zich precies als mijn man destijds. Aantrekken en afstoten. Heel erg negatief praten over jullie relatie tot nu toe. Deed mijn man ook. Die durfde zelfs tegen me te zeggen dat hij eigenlijk nooit van me gehouden had. Omdat ze zelf ergens heus wel doorhebben dat wat ze doen niet klopt, maken ze in hun hoofd het verhaal kloppend. Daar past 10 jaar gelukkig zijn, houden van, niet bij. En het stomme is, dat zelf op dit moment waarschijnlijk echt gelooft wat ze zegt. Maar het _is_ natuurlijk niet zo. Zoals je ook al schrijft, er was heus wel eens wat, maar niet zo dramatisch.

Ze is echt niet toerekeningsvatbaar nu. In het Nederlandse rechtssysteem wordt je dan niet, of minder, verantwoordelijk gehouden voor je daden. Ik hoop dat jij ook met die bril op naar haar kan leren kijken. Want hoezeer ze nu ook uit de bocht vliegt, ze is en blijft de moeder van je kinderen, je houdt van haar, ook al hou je heel erg niet van haar gedrag nu. Maar ergens daarbinnen zit nog steeds die vrouw op wie je verliefd werd. Ze is alleen ergens onderweg zichzelf kwijt geraakt. En het is echt ontzettend kut dat jij nou de pispaal bent, de ouder tegen wie de puber die je vrouw nu is zich afzet. Ze doet jou ongelooflijk veel pijn, maar ik zeg het nog maar eens: dat is niet haar doel. Ze ziet dat niet, kan zichzelf niet toestaan dat te zien, want dan ziet ze een wel heel naar beeld van zichzelf. En de menselijke geest is heel goed in recht praten wat krom is, als het over henzelf gaat. Geloof me, over een jaar snapt ze echt compleet niet wat haar bezield heeft.

Ik hoop echt dat je voor je kinderen nog wat geduld kunt opbrengen. En ook voor jezelf en je vrouw. Ik realiseer me heus wel dat niet iedere situatie uit kan pakken zoals de mijne, maar er zijn op dit forum meer stellen die door een periode van ontrouw en bedrog heen zijn gekomen, en er uiteindelijk, hoe raar het ook klinkt, beter uit zijn gekomen. Lees bijvoorbeeld even de berichten van de laatste paar dagen in het draadje Verder na ontrouw. Ook kan ik je bijvoorbeeld de TED-talks en blogs en columns van Esther Perel aanraden. Zij kan heel goed uitleggen hoe vreemdgaan in het hoofd van de bedrieger werkt, en hoe je er samen toch uit kunt komen. Ik heb er veel aan gehad. Er zijn trouwens online veel meer mensen te vinden die zinnige dingen kunnen zeggen over vreemdgaan en de gevolgen voor je relatie.

Geef het alsjeblieft nog wat tijd. Hoe moeilijk en pijnlijk ook.

En als je niet van het geduldige type bent, dan kun je het ook nog via een andere route proberen. Ga zelf alvast aan de slag met een scheiding. Download voorbeelden van echtscheidingsconvenanten, reken een beetje door hoe jullie (haar!) financiële plaatje er straks uit komt te zien. Beschrijf hoe jij de verdeling van de kinderen voor je ziet. Dat woord alleen al, man, ik ging dood toen mijn man destijds het daarover had! Ik werd letterlijk kotsmisselijk. Misschien is dat de eye-opener die zij nodig heeft.

Maar hier zou ik niet meteen mee komen. Probeer het nog even via de ‘zachte’ route. Laat haar zien hoeveel het je doet. Iedere keer dat ze op die telefoon zit vertel je haar hoeveel je van haar houdt en dat ze je zoveel pijn doet. En ik zou echt nog eens nadenken over het inschakelen van haar ouders. Omdat in dit geval ook zij erbij betrokken zijn door de ervaringen in het verleden. Haar vader heeft ook een geschiedenis met die ex. En dan weten straks maar meer mensen het. So what. Als het helpt doet dat er toch niet toe?

Heel veel sterkte maar weer. Ik hoop dat jullie nog wat weten te maken van het laatste stukje vakantie. Dat zijn hoe dan ook waardevolle herinneringen, zeker voor je kinderen.

MamaE schreef op 17-08-2022 om 17:58:

Inderdaad. Dat ze tijd nodig heeft om na te denken, soit. Maar dan wel direct kappen met haar ex. Ze kan niet werken aan jullie relatie terwijl ze nog contact heeft met hem. En als ze aan haar trauma's moet werken is hij niet de aangewezen persoon.

Helaas, zo werkt het niet. Echt, dit soort posts helpen niet. Dit is hoe veel mensen denken die het nooit aan den lijve hebben ondervonden. Je weet pas echt waar je het over hebt als je het hebt meegemaakt.

Het is echt vergelijkbaar met een verslaving. Als iemand aan de drank of drugs is, dan moet eerst die verslaving aangepakt worden. En dan kun je pas de relatie weer opbouwen. Andersom gaat echt niet werken.

 En ook bij vreemdgaan geldt dat de bedrieger, net als de verslaafde, niet ziet wat hij of zij veroorzaakt. Op de een of andere manier kan het naast elkaar bestaan, houden van je partner en vreemdgaan met een ander.

En als je eenmaal dat pad op bent gegaan is het heel lastig om om te keren. Ze weten letterlijk niet hoe ze moeten stoppen. Voelen zich schuldig, en om dat nare gevoel kwijt te raken hebben ze de ‘fix’ van het vreemdgaan nodig. En zo draaien ze zichzelf verder de shit in. Echt een op een hetzelfde als met drank of drugs.

Zeggen dat ze moet stoppen met die ex, tja, was het maar zo simpel. Maar zeg dat maar eens tegen iemand die rookt, drinkt, gokt of wat dan ook. Je moet gewoon stoppen. Hoe vaak denk je dat dat werkt of gewerkt heeft?

En daar heeft ze gelijk in! Uitspreken dat je haar intenties niet begrijpt en dat je niet gelooft dat ze er wat van wil maken met wat ze 'geflikt' heeft, is geen gesprek.

Een (open) vraag stellen is iets anders dan je uitspreken. Misschien ben jij verbaal sterk. En te snel met zulke invullingen (want dat is het!). Ik weet het niet maar als dat zo is... Lees mijn tip dan nog eens. 

En ga op een andere manier het gesprek aan. 

Elpisto schreef op 17-08-2022 om 21:54:

[..]

Ze wil absoluut niet praten. Al 3 maand lang niet. Elk gesprek eindigt na een paar minuten met haar die roept dat ze niet steeds zware gesprekken voeren wil.

Zeg het maar mensen. Ik snap er zelf weinig meer van. Zeker ook nadat ze toch gezegd heeft dat ze ons niet kwijt wil. Let wel, ik heb daar niet op toegespeeld ofzo. Maar de afgelopen 2 dagen is het weer vrij neutraal of zelfs chagrijnig.

Ik heb idd uitgesproken dat ik haar intenties niet snap. En dat ik niet geloof dat ze er nog wat van maken wil, zeker niet na wat ze geflikt heeft. Daar krijg ik dan een soort antwoord op dat dat niet waar is of dat dat mijn invulling is.

Eens met Anna Cara. Het is ook invulling. Geen open gesprek.