De mindere kant van een huwelijk: Het eind
Een catchy titel. En eentje die ook direct verduidelijkt waar dit topic over gaat. I.v.m. vakantie en bepaalde onzekerheden is het lastig om professionals/famillie en vrienden in te schakelen, dus daarom maar een soort van anoniem op een forum.
Wij, vrouw en ik, staan na een huwelijk van best wel een tijdje op het punt om te gaan scheiden. En zoals je wel vaker hoort: Dit is vrij abrupt.
Het valt me ongelooooooflijk rauw op mijn dak, als ik zo vrij mag zijn. Onverwacht? Ja en nee. Nee, we hebben echt wel onze problemen gehad. In een leven waar we van het 1 in het ander vielen en er nooit wat kwam aanwaaien, heeft veel in onze relatie gestaan in het teken van anderen, de kinderen en materialistische zaken. Hierin zijn we elkaar wel echt wat vergeten en heb ik me als man zijnde bij tijden niet goed tegen haar gedragen. In plaats van mezelf te uiten en haar mijn issues kenbaar te maken, besloot ik het zelf op te lossen en dat ging dan, tot mijn spijt, iets te vaak ten koste van haar.
Maar, we hebben wel echt een geweldige tijd gehad en zelf heb ik wel het gevoel dat we soulmates zijn. Dat gevoel had ze zelf ook altijd, inmiddels ligt dat waarschijnlijk wat lastiger. Maar omdat ik nog steeds niet in haar hoofd kan kijken, blijft dat lastig.
Afijn, na +- 10 jaar geluk, vielen we de afgelopen 2 maand in een heel zwart gat. Een gat waar we in zijn gekomen omdat ik me echt heb laten gaan waar haar ouders bij waren. Het is toen nog 3 week goed geweest, maar nadat ik een schifting voelde (zoals je elkaar kent na die tijd) in haar gedrag kwam het er uit dat ze tijd en rust nodig was.
Heb ik die haar gegeven? Ja en nee. Ik heb mijn best gedaan om haar die te geven en haar geen druk op te leggen. Is dat altijd gelukt? Nee. In die periode heeft ze me niet altijd even goed behandeld en daardoor kwam er voor mij veel druk op te liggen om maar te zorgen dat het goed kwam. Hierdoor heb ik te vaak het gesprek willen aangaan, hebben we uit emotie teveel zaken tegen elkaar geroepen die je niet tegen geliefden kunt roepen en ben ik toch nog teveel bezig geweest met mijn eigen gevoel.
Tot aan vorige week had ik er nooit aan gedacht echter dat we er niet uit zouden komen. Bij tijd en wijle ging het wat beter. Ze gaf vaak aan van me te houden, ze vroeg ook vaak of ik echt van haar hield. Totdat ik zaterdag een opmerking maakte en de boel klapte. Inmiddels is het hoge woord er uit en wil ze scheiden. Of naja, ze heeft verteld dat het voor haar klaar is, dat ze niet meer kan, maar dat ze nog geen overhaaste beslissingen wil nemen zoals het te koop zetten van de woning of het bekend maken van de scheiding aan kinderen en/of famillie.
Gek genoeg voel ik me vanaf dat moment wel beter. Niet omdat ik dit wil, dat vooropgesteld. Hoewel ik wel zie dat we zo niet verder kunnen, zou ik er een ledemaat voor kwijt willen om te kijken of we dat met o.a. relatietherapie nog kunnen doen. Maar omdat ik duidelijkheid heb. In principe zijn we klaar. En dat geeft rust. Ik hoef me niet meer af te vragen wat ze denkt. Ik weet inmiddels wat ze denkt. Er zijn nog wel wat mixed signals, we slapen nog samen, er wordt her en der nog een kus uitgedeeld of een knuffel. Dus zeg het maar.
We gaan bijna op vakantie. En ik denk dat die vakantie net even 2 weekjes te laat komt. Nou klinkt dat gek, maar in mijn vermoeidheid heb ik dus niet kunnen voorkomen dat ik alsnog zaken gedaan heb om haar verder weg te duwen. En dat is iets, wat me natuurlijk altijd dwars zal blijven zitten. Zeker voor onze prachtige kindjes. Ergens heb ik ook de hoop gehad dat de vakantie er voor zou zorgen dat we wat meer naar elkaar toe zouden groeien. Wat meer begrip voor elkaars standpunten. Nu lijkt het dat het een afscheidstournee wordt langs herinneringen. Dat doet pijn en zorgt dat er een hele andere lading op deze vakantie komt te liggen.
Afijn, ik weet dus niet zo goed wat ik er mee aan moet. Ik heb in elk geval besloten er voor mezelf een streep onder te zetten en mijn emoties hierover weg te duwen. Normaal te blijven doen en zeker ook omdat ik toch wat twijfel proef, kijken of ik me zo kan gedragen dat ze wel weer ziet waar we het voor doen. Hard hoofd in, maar zolang de koffers niet gepakt zijn ga ik er maar even vanuit dat er een kleine kans is dat we hier uit komen. En daar houd ik me dan maar enigszins aan vast.
Die ex klinkt niet heel stabiel, gevaarlijk zelfs, aangezien hij jou ook heeft bekeken op Linkdin.... Zo'n mensen zijn meestal niet uit op iets goeds. Ik zou zoiezo zijn vrouw idd met rust laten, dat is jouw probleem nu niet, mss later maar nu zeker niet. Legt ze ook uit waarom ze nog "iets" in hem ziet terwijl hij haar vroeger mishandeld heeft?? Of is ze. Mss een heel vatbaar persoon voor lieve leugens. Probeert hij haar mss gwn in bed te krijgen, gebruik te maken? Want iemand die een vrouw kan mishandelen is zoiezo niet 100% in orde en maakt graag gebruik van vrouwen. En is zij zelf wel stabiel want ze speelt duidelijk een spel, en een heel gevaarlijk spel. Weet niet of even uit mekaar iets zal doen. Krijgt ze enkel meer de kans om met die ex aan de telefoon te hangen etc. Liever een goed gesprek en keuzes maken.
Die ex ben ik niet zo bang voor. Die raakt mij met geen vinger aan. Nee ze zegt dat het allemaal niks voorstelt, dat ze het berichtje niet meende, dat ze echt niet van plan was af te spreken. Dat soort typische leugens.
Maar ik weet beter, want ik heb voor de vakantie een bericht zien binnen komen van hem, onder dus een andere naam, waar iets in stond van ga eerst lekker op vakantie. Iets in die richting.
Ik heb niet het idee dat mijn vrouw erg stabiel is op dit moment nee. Onze ruzie ging natuurlijk niet over hem, maar ik heb vanaf dat het me op ging vallen en het moment dat het steeds.slecjter ging wel eerlijk mijn gevoel geuit naar haar dat ik vermoedde dat er iets speelde en dat ik vermoedde dat het haar ex betrof. En dan kreeg ik verwijten hoe haalde ik het in mijn hoofd, haar ex was 18 jaar geleden, ze had nooit meer aan hem gedacht.
Ook nu was het allemaal onzin en was dit haar ei kwijt kunnen en puur emotioneel en bij dit ene appje gebleven. Ja zeg het maar. Ze had wel direct alles verwijderd, dat zegt dan ook wel weer wat in mijn ogen. Ik kan verder niks meer controleren.
Ik ga hierover niet met haar ouders praten overigens. Als ze me vragen, geef ik ze eerlijk antwoord. Want dat zullen ze van haar niet gaan krijgen. Maar ik ga niet zelf de vuile was buiten hangen. Hoezeer ik ook nu boos ben en haar niks meer gun, wil ik de eer enigzins aan mezelf houden. Voor mezelf, omdat ik me daar goed bij voel en voor mijn kinderen. Dat ik later mijn kinderen recht in de ogen kan aankijken en vertellen hoe het zat. Dat het niet papa was die de boel geflest heeft, maar hun moeder die haar geilheid niet even 3 week uit kon zetten voor haar kinderen.
Het feit dat ze zich erg druk maakte over dat ik zou gaan stoken als ik erachter kwam wie het was, zegt me ook genoeg. Het lijkt me dat je man de waarheid vertellen boven dat gaat.
Maar goed, ik kan hier natuurlijk ellenlang over door praten. We gaan in elk geval thuis uit elkaar. Dat de kans 100000000% is dat ze het appconyact thuis verder zet ( waarschiijlikkn nu al maar dan stiekem) snap ik zelf ook wel. Maar dat zal zowiezo gebeuren, of ik haar direct wegtrap of zorg dat ze fatsoenlijk ergens een plekje krijgt.
Maar waar ik heel erg duidelijk in ben geweest: als ze het waagt om een ander uit te nodigen, en specifiek, in mijn huis. Dan is bij mij alle tact overboord en gaat ze er echt een hele zware kluif aan krijgen
Uit ervaring kan ik je zeggen:
- het is meestal meer en erger dan gezegd wordt. Dus ja er zijn sexy berichten uitgewisseld. Daarom is het zo verslavend. Ze voelt zich begeerd door die man. Ze zal soort van verliefd zijn (geworden).
- ze beseft ergens heel goed dat het geen toekomst heeft én dat ze jou en haar gezin op het spel zet.
- ze zocht bubbel. Die kreeg ze. Dat is moeilijk te verbreken.
- wees duidelijk en streng. Ze gaat alleen wakker worden bij heldere ik accepteer dit niet boodschap.
dank voor je informatie. Die boodschap ga ik haar ook brengen. Heb ik haar ook. Gebracht. Maar thuis zal ik die nog iets duidelijker formuleren. Ik wil deze vakantie graag uit zitten. Ik heb hele jonge kids. Ik wil ze niet traumatiseren.
Sjonge. Ik ben hier even stil van. Wát een agressie. Haar eruit trappen, ze gaat er een zware kluif aan krijgen, je kinderen vertellen dat hun moeder haar geilheid niet 3 weken kon beheersen, je gunt haar niks meer... Je bent ook al flink uit de bocht gevlogen tegen haar ouders en ook tegen haar in ieder geval 2 keer waar je melding van hebt gemaakt hier. Je komt op mij niet over als Gods gift to women, zeg maar.
Je snapt hopelijk dat er in een relatie 2 voor nodig zijn om het schip op koers te houden?
Dat zij haar gewelddadige ex opzoekt is natuurlijk echt heel erg stom, dat is vreemdgaan sowieso. Maar laat ik het zo zeggen, uit jouw berichten maak ik niet op dat jij je de laatste tijd heel erg liefhebbend hebt gedragen. Ik roep het wel vaker, je kunt een ander niet veranderen, alleen jezelf. Ik raad je dringend aan ook eens goed in de spiegel te kijken.
En mochten jullie uit elkaar gaan, ze is en blijft de moeder van je kinderen. Die dien je hoe dan ook met respect te behandelen. Ik hoop van harte dat je dat altijd voor ogen zult houden. In het belang van jullie kinderen. Maar heel eerlijk gezegd heb ik daar op basis van je posts een hard hoofd in. Ik hoop dat ik me vergis.
Pennestreek, je gaat voorbij aan dat TO nu in boosheid moment zit. Ook ik noemde mijn man hypokriet, kl##tzak en nog veel meer lelijkste dingen bij bepaalde gebeurtenissen. Respect had ik even niet voor hem. En liefhebbend gedragen als je partner zo fout doet, dat is toch niet haalbaar. TO voelt zich zwaar in de zeik genomen. En terecht zo te lezen. Ook ik dreigde met van alles als er weer contact zou zijn. Ook zelfbescherming.
PS: ik wou dat iemand mij (eerder) had geïnformeerd. Je gunt de vrouw van deze ex toch geen vreemdgaan jaren? Je gunt haar toch ook de waarheid.
Is idd nu de boosheid die naar buiten komt en terecht, toen mijn man opbiechtte dat hij vreemd was gegaan heb ik ook de meest nare dingen geroepen en ook gezegd dat ik 't de kids ga vertellen, ik heb gegooid met spullen, hem zelfs geslagen, en geloof me zo ben ik eik totaal niet. Je word hard en heel kwaad, zelfbescherming idd en verdriet.
Ik zou idd zoals ik al zei de vakantie uit zitten zodat de kids niks mee krijgen.
En eenmaal thuis eens flink ruzie maken, want dat zal eruit moeten (niet waar de kids bij zijn uiteraard)
Mss word ze dan wakker.
Maar uit ervaring weet ik dat zo iemand zelf wakker moet worden.
Zij moet beseffen waar ben ik mee bezig... Jij kan dit niet dwingen.
Dus ik hoop voor jou dat ze wakker word en hopelijk komen jullie er dan toch uit.
Anna Cara schreef op 15-08-2022 om 11:01:
Pennestreek, je gaat voorbij aan dat TO nu in boosheid moment zit. Ook ik noemde mijn man hypokriet, kl##tzak en nog veel meer lelijkste dingen bij bepaalde gebeurtenissen. Respect had ik even niet voor hem. En liefhebbend gedragen als je partner zo fout doet, dat is toch niet haalbaar. TO voelt zich zwaar in de zeik genomen. En terecht zo te lezen. Ook ik dreigde met van alles als er weer contact zou zijn. Ook zelfbescherming.
Dat kan, en is ook begrijpelijk. Maar alles bij elkaar, ook opmerkingen uit zijn eerdere berichten dus, schetsen voor mij een niet zo heel erg positief beeld van TO. Natuurlijk is zijn vrouw heel fout bezig, maar heel veel mensen die een trauma hebben (en dat heeft ze natuurlijk als ze op haar 16e zo mishandeld is) gaan vroeg of laat de fout in. Of dat nou een verslaving is of vreemdgaan, dat kan allemaal. Dan helpt het niet als je partner zo vol in de aanval gaat wegens gekwetst ego. Dus ik hoop intens dat hij hier zijn frustraties uit, maar zich tegenover haar tenminste wel fatsoenlijk gedraagt. Zoals ik al zei, ze is de moeder van zijn kinderen. Alleen al daarom zou hij zich in ieder geval in hun bijzijn moeten inhouden.
En jij en ik zijn allebei voorbeelden dat vreemdgaan zeker niet per definitie einde relatie betekent. Als er liefde is en kinderen, zijn dat toch redenen om te kijken of er nog wat te redden valt. Maar als hij er daadwerkelijk zo met gestrekt been in gaat, tja, dan valt er denk ik weinig te repareren. En dan zou hij zomaar zijn vrouw echt in de armen van die ex kunnen drijven. Ik vind dit daarom echt een hele gevaarlijke tijd voor hem om 'haar eruit te zetten'. Dan is de kans dat het ooit nog goed komt echt wel verkeken denk ik.
Dus TO, ik snap heus dat je laaiend bent, en verdrietig en wat nog meer. Maar denk alsjeblieft wel aan je kinderen. Probeer in ieder geval je emoties te laten zakken voordat je dingen doet die niet meer terug te draaien zijn. Het is niet 'stoer' om zo hard om je heen te slaan. Het is stoer om ondanks de stomme dingen die je vrouw nu doet te proberen je gezin bij elkaar te houden. Die taak ligt bij jou, nu je vrouw blijkbaar last heeft van een (tijdelijke) verstandsverbijstering.
Verder ben ik het eens met Anna Cara, dat zijn vrouw er recht op heeft te weten wat haar man uitspookt. Maar ook je schoonouders zou ik vertellen wat er speelt. Zij zullen daar ook niet blij mee zijn en misschien weten zij hun dochter tot de orde te roepen.
Pennestreek schreef op 15-08-2022 om 10:37:
Sjonge. Ik ben hier even stil van. Wát een agressie. Haar eruit trappen, ze gaat er een zware kluif aan krijgen, je kinderen vertellen dat hun moeder haar geilheid niet 3 weken kon beheersen, je gunt haar niks meer... Je bent ook al flink uit de bocht gevlogen tegen haar ouders en ook tegen haar in ieder geval 2 keer waar je melding van hebt gemaakt hier. Je komt op mij niet over als Gods gift to women, zeg maar.
Je snapt hopelijk dat er in een relatie 2 voor nodig zijn om het schip op koers te houden?
Dat zij haar gewelddadige ex opzoekt is natuurlijk echt heel erg stom, dat is vreemdgaan sowieso. Maar laat ik het zo zeggen, uit jouw berichten maak ik niet op dat jij je de laatste tijd heel erg liefhebbend hebt gedragen. Ik roep het wel vaker, je kunt een ander niet veranderen, alleen jezelf. Ik raad je dringend aan ook eens goed in de spiegel te kijken.
En mochten jullie uit elkaar gaan, ze is en blijft de moeder van je kinderen. Die dien je hoe dan ook met respect te behandelen. Ik hoop van harte dat je dat altijd voor ogen zult houden. In het belang van jullie kinderen. Maar heel eerlijk gezegd heb ik daar op basis van je posts een hard hoofd in. Ik hoop dat ik me vergis.
Goh, raar hè. Dat er een hoop opgekropte frustratie zit over hoe ik weken zo niet maandenlang in de maling ben genomen door haar. Dat er mij verweten werd dat ik niet normaal kon doen tegen haar om te zorgen dat de kinderen een fijne vakantie hebben, maar dat ze ondertussen sex contact heeft met iemand. En die frustratie, omwille van mijn kinderen, mag ik er hier niet uit gooien. Dus doe ik dat hier. Dat je daar dan wat van vind, is prima.
Overigens heb ik nergens beweert dat ik gods gift ben ofzo. Zoals in elke relatie zijn er zaken geweest die we beide anders hadden kunnen aanpakken. Laat ik vooropstellen dat mijn uitbarsting ( waar haar ouders bij waren, dus niet tegen haar ouders) zonder schelden of andere verbale onzin ging. Maar ik die heel erg boos werd om het feit dat ze me voor de 100e keer overrulede bij de kinderen.
Ik heb me hierover trouwens vaak genoeg in de spiegel gekeken. Ik weet wat mijn tekortkomingen zijn en ik weet dat ik soms teveel bezig ben geweest met randzaken zoals werk, woning bouwen.
Ze mag dan de moeder van mijn kinderen zijn, al was ze de paus. Ze is na deze actie mijn respect volledig kwijt. Wat iemand daar van vind en of je je in die situatie kunt verplaatsen, dat maakt me niet zo heel erg veel uit.
Pennestreek schreef op 15-08-2022 om 14:15:
[..]
Dat kan, en is ook begrijpelijk. Maar alles bij elkaar, ook opmerkingen uit zijn eerdere berichten dus, schetsen voor mij een niet zo heel erg positief beeld van TO. Natuurlijk is zijn vrouw heel fout bezig, maar heel veel mensen die een trauma hebben (en dat heeft ze natuurlijk als ze op haar 16e zo mishandeld is) gaan vroeg of laat de fout in. Of dat nou een verslaving is of vreemdgaan, dat kan allemaal. Dan helpt het niet als je partner zo vol in de aanval gaat wegens gekwetst ego. Dus ik hoop intens dat hij hier zijn frustraties uit, maar zich tegenover haar tenminste wel fatsoenlijk gedraagt. Zoals ik al zei, ze is de moeder van zijn kinderen. Alleen al daarom zou hij zich in ieder geval in hun bijzijn moeten inhouden.
En jij en ik zijn allebei voorbeelden dat vreemdgaan zeker niet per definitie einde relatie betekent. Als er liefde is en kinderen, zijn dat toch redenen om te kijken of er nog wat te redden valt. Maar als hij er daadwerkelijk zo met gestrekt been in gaat, tja, dan valt er denk ik weinig te repareren. En dan zou hij zomaar zijn vrouw echt in de armen van die ex kunnen drijven. Ik vind dit daarom echt een hele gevaarlijke tijd voor hem om 'haar eruit te zetten'. Dan is de kans dat het ooit nog goed komt echt wel verkeken denk ik.
Dus TO, ik snap heus dat je laaiend bent, en verdrietig en wat nog meer. Maar denk alsjeblieft wel aan je kinderen. Probeer in ieder geval je emoties te laten zakken voordat je dingen doet die niet meer terug te draaien zijn. Het is niet 'stoer' om zo hard om je heen te slaan. Het is stoer om ondanks de stomme dingen die je vrouw nu doet te proberen je gezin bij elkaar te houden. Die taak ligt bij jou, nu je vrouw blijkbaar last heeft van een (tijdelijke) verstandsverbijstering.
Verder ben ik het eens met Anna Cara, dat zijn vrouw er recht op heeft te weten wat haar man uitspookt. Maar ook je schoonouders zou ik vertellen wat er speelt. Zij zullen daar ook niet blij mee zijn en misschien weten zij hun dochter tot de orde te roepen.
Maar ik houd het ook bij mijn kinderen weg. Zelfs de avond dat ik hierachter kwam, stond ik achter haar bij de kinderdisco notabene. Ik heb haar in haar oor gefluisterd dat ik dit niet van haar verwacht had en ben weggelopen. Ze kwam er met de kids snel achteraanz kinderen op bed gedaan en we zijn gaan praten. Of naja praten, ik heb zeer minimaal informatie gekregen.
Tuurlijk hoe ik dit bij de kinderen weg. Dat ik hier zit überhaupt, is voor de kinderen. Vandaar het ventileren op een forum, waar niemand me kent en ik mijn ware gevoelens kan uiten. Maar tuurlijk ga ik thuis echt wel de confrontatie aan.
Mwt alle respect, maar de afgelopen weken heeft ze me echt als een idioot behandeld. Ik was niet goed, ik zag ze vliegen. Zelfs geslagen omdat ik vertelde dat ze die kerel op mute moest zetten in de vakantie. Tot op een punt dat ik ben gaan twijfelen of ik überhaupt niet gek werd. En dan blijkt dat ik niet alleen gelijk heb, maar dat ze hiermee ook gewoon mijn laatste vakantie als gezin verpest.
Ik vind het eerlijk gezegd ook stotend dat je het hebt over een gekrenkt ego. Ik heb geen gekrenkt ego, ik heb een gebroken hart. Ik had haar dit tot voor 3 week geleden nooit uit de mouwen geschudm heb haar nooit een seconde het gevoel gegeven dat ik haar niet vertrouwde.
Ja we hebben ruzie gehad een paar keer en irritaties/stress die er voor gezorgd hebben dat we echt wel een paar keer lijnrecht tegenover elkaar gestaan hebben. Maar nogmaals dan maar: in 10 jaar hebben we wellicht 3/4 keer een grote ruzie meegemaakt. En daar steekmiknde hand voor in eigen boezem ja. Zowel zij als ik zijn impulsief en intens. Dat heeft ons bij elkaar gebracht. De fout die ik alleen gemaakt heb, is dat ik die ruzie aangegaan ben waar haar ouders bij waren. En dat is respectloos. Ze heeft zelf altijd wel het vermogen gehad om te wachten tot we alleen waren. Overigens nooit bij de kinderen, last ik dat vooropstellen.
Overigens trap ik haar niet echt het huis uit. 1. Haar op straat zetten is gelijk aan mijn kinderen op straat zetten en 2. Het huis gaat waarschijnlijk in de verkoop doordat we een gigantische overwaarde hebben en de uitkoop van haar niet te overzien is. Maar ik wil richting haar heel duidelijk hebben dat ik geen andere mannen in mijn huis wil. Lijkt me niet een hele rare of oneerlijke eis, als we afstand nemen.
Overigens raak ik er inmiddels wel steeds meer van overtuigd dat ik dit zelf gewoon niet meer wil. Ja, we hadden een goed huwelijk en ja ik hou nog van haar. Maar ik merk dat ik erg veel moeite heb met de manier waarop dit gegaan is en de mate waarin ze tegen me gelogen heeft. Zelfs nu alles niet op tafel gekomen is en ze snel alles verwijderd heeft, doet me dat vermoeden dat ze nog veel meer dan dat ene berichtje te verbergen heeft. En dat is niet NIVEA, maar het is wel lastig.
Ik ben blij te lezen dat het vooral het hier lucht geven aan je emoties is/was. Sorry dat ik wat hard tegen je uitviel, maar ik schrok echt van je.
Weet je, ik snap helemaal hoe je je nu voelt. Been there, done that. Maar wat ik mezelf altijd voor ogen heb gehouden is dat wat mijn man deed (en in jouw geval wat jouw vrouw nu doet) niet bedoeld was om mij te raken. Jouw vrouw is er niet op uit om jou pijn te doen. Ze zit duidelijk met zichzelf in de knoop. Ze voelt zich niet goed, depressief, last van haar trauma, zeg het maar. Maar naar zichzelf kijken is pijnlijk, dus ze zoekt een andere uitweg. De een gaat aan de drank, de ander aan de drugs, een volgende gaat gokken, en een heel groot deel gaat vreemd. Want dát is waar ze naar op zoek is, verlichting van haar pijn, afleiding, een kick. Dat verliefde gevoel zorgt namelijk voor endorfinen, waardoor je je goed voelt. Even je sores vergeet. Alleen is de harde werkelijkheid dat geen enkele verslaving, ook vreemdgaan, nooit een oplossing is en alleen maar meer problemen veroorzaakt. Echt, het is niet tegen jou gericht. En het kan echt de moeite waard zijn om te gaan kijken naar het waarom in plaats van het wat van wat er gebeurt. Daarom ook dat ik zeg, meld het wel aan zijn vrouw en aan haar ouders. Want jij bent natuurlijk een bevooroordeelde partij nu. Maar zij kunnen haar misschien wel wakker schudden.
Ik hoop echt dat je het geduld op kunt brengen om het stof wat te laten neerdwarrelen om daarna te kunnen kijken wat er écht achter steekt. En natuurlijk kan het zijn dat 'de koek op is', of een ander mooi eufemisme. Maar dat ze nou juist haar mishandelende ex uitzoekt lijkt mij echt een heel duidelijk teken dat er iets anders aan de hand is, en dat als ze al een andere man nodig heeft, dat een psycholoog zou moeten zijn. Als je het op kunt brengen zou je hier eens kunnen lezen in de draadjes 'Verder na ontrouw'. Het is in heel veel gevallen echt een soort van (tijdelijke) verstandsverbijstering. En als ze dan weer 'wakker' worden begrijpen ze zelf niet wat ze bezield heeft.
Nogmaals, vreemdgaan hoeft niet het einde van je relatie te betekenen. Je kunt ervoor kiezen om te kijken of jullie relatie te redden valt. Maar het betekent wel dat je je eigen emoties niet de overhand laat nemen, dat je de boel met wat afstand bekijkt, dat je bereid bent om te wachten tot zij weer bij zinnen komt. Heel moeilijk, maar zeker omdat jullie jonge kinderen hebben wel zeer de moeite waard lijkt me. Want scheiden is zeker geen gemakkelijke oplossing, als het al een oplossing is.
Stel je even voor dat je inderdaad gaat scheiden. En zij komt weer terug met haar gewelddadige ex. Wat betekent dat dan voor je kinderen?? Als je eenmaal gescheiden bent heb je niks meer te zeggen over wat zij doet in de tijd dat zij de kinderen heeft.
Dus bezint eer ge begint.
Ik wens je oprecht het allerbeste, en veel wijsheid en geduld.
Pennenstreek:"Maar wat ik mezelf altijd voor ogen heb gehouden is dat wat mijn man deed (en in jouw geval wat jouw vrouw nu doet) niet bedoeld was om mij te raken. Jouw vrouw is er niet op uit om jou pijn te doen. Ze zit duidelijk met zichzelf in de knoop. Ze voelt zich niet goed, depressief, last van haar trauma, zeg het maar. Maar naar zichzelf kijken is pijnlijk, dus ze zoekt een andere uitweg. De een gaat aan de drank, de ander aan de drugs, een volgende gaat gokken, en een heel groot deel gaat vreemd. Want dát is waar ze naar op zoek is, verlichting van haar pijn, afleiding, een kick. Dat verliefde gevoel zorgt namelijk voor endorfinen, waardoor je je goed voelt. Even je sores vergeet. Alleen is de harde werkelijkheid dat geen enkele verslaving, ook vreemdgaan, nooit een oplossing is en alleen maar meer problemen veroorzaakt. Echt, het is niet tegen jou gericht."
Dat zou voor mij nooit geen excuus zijn of reden om dat uit te zoeken of me tegen te houden weg te gaan. Je geeft de vreemdganger daar een, in mijn ogen, drogreden mee om achterlijk gedrag, onacceptabel gedrag, primair en lustbevredigend zijn/haar hormonen en behoeftes achterna te lopen te doen en daar kan ik echt niks mee. Het interesseert mij persoonlijk ook niet wat er achterzit.
Ik heb geen zin in een levenlang wantrouwen, periodes waarin het boven komt, jeukende littekens.
Ben ik bij mijn partner vanaf de start duidelijk over geweest: je mag me alles vertellen, maar vreemdgaan is einde oefening. En dat wil niet zeggen dat ik een macho ben of dat het stoer is om te scheiden of stoerder is om te blijven. Maar niet ten koste van jezelf.
Max88 schreef op 15-08-2022 om 17:51:
Pennenstreek:"Maar wat ik mezelf altijd voor ogen heb gehouden is dat wat mijn man deed (en in jouw geval wat jouw vrouw nu doet) niet bedoeld was om mij te raken. Jouw vrouw is er niet op uit om jou pijn te doen. Ze zit duidelijk met zichzelf in de knoop. Ze voelt zich niet goed, depressief, last van haar trauma, zeg het maar. Maar naar zichzelf kijken is pijnlijk, dus ze zoekt een andere uitweg. De een gaat aan de drank, de ander aan de drugs, een volgende gaat gokken, en een heel groot deel gaat vreemd. Want dát is waar ze naar op zoek is, verlichting van haar pijn, afleiding, een kick. Dat verliefde gevoel zorgt namelijk voor endorfinen, waardoor je je goed voelt. Even je sores vergeet. Alleen is de harde werkelijkheid dat geen enkele verslaving, ook vreemdgaan, nooit een oplossing is en alleen maar meer problemen veroorzaakt. Echt, het is niet tegen jou gericht."
Dat zou voor mij nooit geen excuus zijn of reden om dat uit te zoeken of me tegen te houden weg te gaan. Je geeft de vreemdganger daar een, in mijn ogen, drogreden mee om achterlijk gedrag, onacceptabel gedrag, primair en lustbevredigend zijn/haar hormonen en behoeftes achterna te lopen te doen en daar kan ik echt niks mee. Het interesseert mij persoonlijk ook niet wat er achterzit.
Ik heb geen zin in een levenlang wantrouwen, periodes waarin het boven komt, jeukende littekens.
Ben ik bij mijn partner vanaf de start duidelijk over geweest: je mag me alles vertellen, maar vreemdgaan is einde oefening. En dat wil niet zeggen dat ik een macho ben of dat het stoer is om te scheiden of stoerder is om te blijven. Maar niet ten koste van jezelf.
Dat vind ik bijzonder, dat het je niet interesseert waar degene waar je het meest van houdt op deze wereld (op je kinderen na misschien) doorheen gaat. Ik sta daar anders in. Ik heb trouw beloofd aan mijn man, in goede en slechte tijden, en ik heb me aan mijn belofte gehouden. Dat hij dat niet deed, verandert niets aan mijn normen en waarden.
Ik vind ook niet dat het ten koste is gegaan van mezelf. Hem verliezen, ja, dat was zeker ten koste gegaan van mezelf. Maar ook dat de kinderen hun vaste basis kwijt zouden raken vond ik onacceptabel. Vanwege trauma’s uit hun vaders jeugd nota bene. En omdat er in een relatie altijd 2 personen aanwezig zijn, ook vanwege mijn niet zo rooskleurige jeugd. Ik wilde dat patroon doorbreken, en zeker niet doorgeven aan de volgende generatie. We can do better, dat idee. En ik kan oprecht zeggen dat wij er beter van geworden zijn. Ik wil zeker niet zeggen dat iedere relatie gered kan worden, maar ik vind wel dat als er kinderen in het spel zijn je je verantwoordelijkheid als ouder moet nemen en kijken of er een doorstart mogelijk is. Ook al omdat bij scheiden vanuit deze emotionele chaos het lastig zal zijn dat in harmonie te doen. Een vechtscheiding ligt dan al te gemakkelijk op de loer. En daar lijkt niemand me bij gebaat. Zeker de kinderen niet.
Pennestreek schreef op 15-08-2022 om 18:34:
[..]
Dat vind ik bijzonder, dat het je niet interesseert waar degene waar je het meest van houdt op deze wereld (op je kinderen na misschien) doorheen gaat. Ik sta daar anders in. Ik heb trouw beloofd aan mijn man, in goede en slechte tijden, en ik heb me aan mijn belofte gehouden. Dat hij dat niet deed, verandert niets aan mijn normen en waarden.
Ik vind ook niet dat het ten koste is gegaan van mezelf. Hem verliezen, ja, dat was zeker ten koste gegaan van mezelf. Maar ook dat de kinderen hun vaste basis kwijt zouden raken vond ik onacceptabel. Vanwege trauma’s uit hun vaders jeugd nota bene. En omdat er in een relatie altijd 2 personen aanwezig zijn, ook vanwege mijn niet zo rooskleurige jeugd. Ik wilde dat patroon doorbreken, en zeker niet doorgeven aan de volgende generatie. We can do better, dat idee. En ik kan oprecht zeggen dat wij er beter van geworden zijn. Ik wil zeker niet zeggen dat iedere relatie gered kan worden, maar ik vind wel dat als er kinderen in het spel zijn je je verantwoordelijkheid als ouder moet nemen en kijken of er een doorstart mogelijk is. Ook al omdat bij scheiden vanuit deze emotionele chaos het lastig zal zijn dat in harmonie te doen. Een vechtscheiding ligt dan al te gemakkelijk op de loer. En daar lijkt niemand me bij gebaat. Zeker de kinderen niet.
Dat is wat ik al zei aan het begin van de relatie: je mag alles vertellen, maar vreemdgaan is geen optie. Duidelijker kan niet. Als iemand alles op het spel zet voor eigen genot, voor ontvluchten of wat dan ook en dat meent te moeten uiten in vreemdgaan, dan laat ik dat graag aan die zijde liggen, ik wil dat niet faciliteren of moeten ondergaan. Dat wist mijn partner al voor er een relatie was. Houden van verdwijnt ( bij mij) dan zo in het afvoerputje, mijn respect is weg. En ook dat is niet verkeerd. Maar ik wil niet een op die manier geplakte vaas, dat blijft te kwetsbaar. Als het erna beter wordt, was het dan ervoor al niet slecht?
Ook ik beloofde trouw en mijn partner ook. Het gebeurde veranderde niets aan mijn eigen normen en waarden als wel dat ik niet accepteerde dat partner de belofte verbrak, op welke wijze ook. Ik heb nog steeds dezelfde normen en waarden, o.a.: gelijkheid, eerlijkheid en geen vreemdgaan/3e in een relatie brengen en ik sta achter mijn eigen normen en waarden.
Mijn kinderen begrepen de scheiding, ze waren al wat ouder (18+), wel thuiswonend. Wat ze zeggen geleerd te hebben is dat ze kritischer zijn op een partner/relatie en weigeren als enige te werken voor een relatie en dat ze vreemdgaan nooit zouden accepteren. Waar ze minder blij mee waren is dat ik in hun ogen te lang ben gebleven en niet gelukkig was. Dat kan dus gelukkig ook nog.
Ontopic snap ik TO heel goed, welke beslissing hij ook neemt.