Dochter weggelopen
De titel zegt het al, mijn dochter is vorige week weggelopen. Ze is 14 jaar.
Vorige week zou ze zoals in het ouderschapsplan afgesproken was voor het eerst bij haar vader gaan eten. Hij zou haar ophalen en een half uur voor het zo ver was, stapte ze op de fiets en vertrok ze. Overstuur en boos, want ze had toch gezegd dat ze niet wilde.
Achtergrondinformatie: een jaar geleden vertelde mijn man dat hij langdurig vreemdging, alles was mijn schuld en binnen 2 weken had hij zijn weekendtas gepakt en hij vertrok. Ik heb ongetwijfeld niet ‘goed’ gereageerd. Ik was boos en verdrietig en wilde naar therapie met hem om het goed te krijgen. Hij niet. De kinderen hebben hier wel wat van meegekregen, hoewel ik het niet met hen zelf besproken heb. Ik ben echt lang een wrak geweest. Hij maakte er zelf ook een potje van. Vertelde niet waar hij woonde en wat nou zijn plannen waren. De kinderen waren bij mij en werden door mij verzorgd, ik deed mijn best. Inmiddels zitten we al een poosje in een mediationtraject, maar het schiet niet zo op. De kinderen zijn bij een kinderbehartiger geweest om met haar te bespreken hoe ze zelf die situatie zagen en wat ze graag zouden zien. Ik wilde dat niet zelf bespreken, omdat ik bang was ze onbewust te beïnvloeden. Zonder hun mening wilde ik geen ouderschapsplan maken, omdat ik niet helder kan zien wat voor hen het beste is.
Nou, nu dus dat ouderschapsplan. Met de informatie van de kinderbehartiger hebben we bedacht dat ze 1 x in de week bij hem gaat eten en haar oudere zus dan ook. En op zaterdagmiddag naar hem gaat tot na het avondeten. In de zomer beoefenen ze ook een sport dan, maar dat is nu al enkele weken niet aan de orde. Sinds die tijd houdt ze alle contact met hem af. Geen appjes beantwoorden, telefoon niet opnemen, niks willen afspreken. Gevolg was dat ik dus die plannen naar haar moest communiceren. Wij hebben geen goed contact, ik kan dat namelijk niet. Dus alleen via de mediator. In dat gesprek kreeg ik ook te horen dat hij gaat samenwonen. Aangezien mijn dochter duidelijk heeft gezegd niks met haar te maken te willen hebben, is de locatie een tuinhuisje ergens. Dat moest ik er ook bij vertellen aan haar, omdat anders die locatie nergens op sloeg.
Ik dacht er goed aan te doen het bij haar te brengen als een voldongen feit. We hebben een ouderschapsplan gemaakt met alles wat je hebt aangegeven bij de kinderbehartiger en dit is het geworden; woensdag en zaterdag op deze locatie. Ze was het er niet mee eens, maar ik zei: geef het een kans. Papa wil je graag zien, jullie kunnen dit en dat en het samen invulling gaan geven, enz.
Uit de reactie weglopen is duidelijk geworden dat ze echt niet wilde. Ze had haar locatie uitgezet, maar na een poosje heeft ze wel haar zus beantwoordt en die heeft haar opgehaald. Toen de gemoederen een beetje bedaard waren heb ik een kort gesprekje met haar gehad over dat ik blij was dat ze weer naar huis was gekomen, dat ik me zo’n zorgen maakte en dat ik begreep dat ze zich niet gehoord voelde.
Maar nu weet ik niet hoe verder.. Haar vader vraagt het steeds aan mij. Ik begrijp dat op een of andere manier wel, maar ik kán er niks mee. Dat ik en vele anderen tegen hem zeggen dat het aan hem is om met haar in gesprek te komen, lijkt niet binnen te komen. Ook subtiel vertellen waarom ze niet wil, lijkt hij niet te kunnen begrijpen. Ze is namelijk bóós. Boos dat hij is weggegaan, boos dat ze zich in de steek gelaten voelt, boos dat hij gaat samenwonen, boos dat hij alleen leuke dingen met haar doet en ik denk ook boos omdat ze mij zo verdrietig heeft gezien dat ik tot bijna niks in staat was. Ze vermijdt echter op alle mogelijke manieren om daar over te praten, vandaar ook het weglopen. Haar vader heeft dezelfde vermijdende manier, erover praten is moeilijk en dat doet hij liever niet. Volgens mij vertellen ze zichzelf smoesjes waarom ze niet praten, net zolang tot ze het zelf geloven.
Kunnen jullie mij jullie kijk op de zaak, tips of perspectieven geven? Alles is welkom, ik weet echt niet wat ik hier mee moet. Ik vind het zo moeilijk, ik voel me echt er tussen zitten en het lukt me niet om er tussenuit te komen.
Of zie ik dat verkeerd? Ligt er voor mij wel een taak?
Flanagan schreef op 07-12-2023 om 20:03:
[..]
Het volgende heb ik diverse malen verwijderd om je niet te willen kwetsen! Je vroeg in je TO om onze kijk op je relaas.
Wel ik ken een moeder die als gevolg van adhd ( evenals haar kinderen), een heel druk bijtje is met een sterke mening en niet veel begrip voor mensen, die niet in dezelfde pas lopen. Ze weet het van haar zelf en men geeft het ook wel eens aan. Maar ze merkt het niet uit zichzelf, pas als ze mensen tegen de schenen schopt, zo van ‘ kan je daar geen tijd voor maken’ of zo moeilijk is het niet. Ze zit in een eigen bubbel die harder rolt dan het tempo van anderen. Veranderen? Ze heeft er zelf toch geen last want gewend.
Bir-F, je geeft vandaag aan dat de oudste adhd /ass heeft en leg daarbij ook de link naar je ex ( zelfdiagnose van jou) terwijl het ook in de familie is. Kan het wezen dat je er zelf ook mee te maken hebt? Ben je objectief genoeg om jezelf onder de loep te nemen? Puur uit basis van de kijk op jou door je collega’s.
Niet dat het heel belangrijk is, maar zouden jij en je dochters dan geen baat hebben bij een gezinstherapeut of systeemtherapie ipv individuele therapie voor de oudste?
Als je deze reactie onzin vindt, mag je het als niet verstuurd beschouwen.
Schroom niet om mij te vertellen waar je aan denkt, hoor! Ik kwam hier zelf met mijn vragen. Juist hier op dit forum wordt vrijwel altijd respectvol meegedacht en geprobeerd iemand te helpen, naar mijn mening. En ik ben er dan ook juist dankbaar voor dat mensen hier de tijd nemen voor me, situaties van zichzelf delen, tips geven of me een hart onder de riem steken.
Op zich ben ik niet een enorm druk bijtje. En ben juist heel goed in plannen en overzicht bewaren. ADHD durf ik met zekerheid te zeggen dat ik dat niet heb.
Ik heb wel een sterke mening, maar alleen als ik denk te weten waar ik het over heb. Natuurlijk heb ik niet altijd gelijk, dat weet ik ook wel, maar in het moment kan ik denken van wel. Als iemand op mij reageert met inhoudelijke argumenten voor het tegendeel, dan kan het echt zo zijn dat ik mijn mening bijstel. Ik ga enorm slecht op ‘zo doen we het altijd’ of ‘iedereen vindt het anders, dus is het zo’. Denk zelf na, denk ik dan.
In het jaar dat ik bij een psycholoog heb geweest, heb ik ook een intelligentietest moeten maken. Ik bleek hoogbegaafd. Dat vertel ik eigenlijk aan niemand in mijn omgeving, want ik weet zelf nog niet goed wat er in mijn hoofd anders gebeurt dan bij een ander. Wist ik veel.. Ik heb sowieso dat woord even geparkeerd en ben gaan kijken wat er nou anders is aan mij dan aan anderen. Wat gebeurt er als ik een ‘probleem’ zie plus oplossing of iets wat beter kan en dat probeer aan te kaarten? Ik merk dat ik het niet overgebracht krijg, ik schiet ergens aan voorbij. De ander ziet het probleem (nog) niet en lijkt me een bemoeial of een streber te vinden, knikt een beetje van ja en legt het naast zich neer.
Ik heb verschillende aanpakken geprobeerd, maar dé gesprekstechniek die een coach gebruikt door met vragen te bereiken dat iemand anders zelf het probleem ziet, krijg ik me niet zo makkelijk eigen gemaakt. Ik heb in een werkomgeving het geduld niet voor 10 gesprekken om zelfs maar het probleem duidelijk te krijgen bij de ander en daarna pas richting een oplossing te gaan denken. Ik moet mezelf daar steeds weer opnieuw voor motiveren en begrip voor maken. Het duurt voor mij eindeloos en ik richt me dan maar weer op iets anders, maar vaak komt enige tijd later toch dat probleem weer aan het licht. Frustreert me enorm. Ik merk zelf zeker wel als ik mensen tegen hun schenen schop, ik begreep alleen niet waarom. Het is ook zeker niet mijn bedoeling. Denk je even in dat ik werkelijk 40 jaar lang dacht dat iedereen kan wat ik kan en dat iedereen ziet wat ik zie, maar dat ze zich er gewoon makkelijk vanaf maken.
Nou is het wel zo dat sommige gedragingen van hoogbegaafde mensen lijken op ASS. Ik durf niet met zekerheid te zeggen dat ik dat niet heb, maar ik denk het niet. Ik heb meerdere wetenschappelijke artikelen gelezen over HB in combinatie met ASS. Ik herken mezelf daar niet in. Zegt natuurlijk ook niet alles, maar .. dat is mijn mening. 😇
Bir_F schreef op 07-12-2023 om 22:44:
[..]
Schroom niet om mij te vertellen waar je aan denkt, hoor! Ik kwam hier zelf met mijn vragen. Juist hier op dit forum wordt vrijwel altijd respectvol meegedacht en geprobeerd iemand te helpen, naar mijn mening. En ik ben er dan ook juist dankbaar voor dat mensen hier de tijd nemen voor me, situaties van zichzelf delen, tips geven of me een hart onder de riem steken.
Op zich ben ik niet een enorm druk bijtje. En ben juist heel goed in plannen en overzicht bewaren. ADHD durf ik met zekerheid te zeggen dat ik dat niet heb.
Ik heb wel een sterke mening, maar alleen als ik denk te weten waar ik het over heb. Natuurlijk heb ik niet altijd gelijk, dat weet ik ook wel, maar in het moment kan ik denken van wel. Als iemand op mij reageert met inhoudelijke argumenten voor het tegendeel, dan kan het echt zo zijn dat ik mijn mening bijstel. Ik ga enorm slecht op ‘zo doen we het altijd’ of ‘iedereen vindt het anders, dus is het zo’. Denk zelf na, denk ik dan.In het jaar dat ik bij een psycholoog heb geweest, heb ik ook een intelligentietest moeten maken. Ik bleek hoogbegaafd. Dat vertel ik eigenlijk aan niemand in mijn omgeving, want ik weet zelf nog niet goed wat er in mijn hoofd anders gebeurt dan bij een ander. Wist ik veel.. Ik heb sowieso dat woord even geparkeerd en ben gaan kijken wat er nou anders is aan mij dan aan anderen. Wat gebeurt er als ik een ‘probleem’ zie plus oplossing of iets wat beter kan en dat probeer aan te kaarten? Ik merk dat ik het niet overgebracht krijg, ik schiet ergens aan voorbij. De ander ziet het probleem (nog) niet en lijkt me een bemoeial of een streber te vinden, knikt een beetje van ja en legt het naast zich neer.
Ik heb verschillende aanpakken geprobeerd, maar dé gesprekstechniek die een coach gebruikt door met vragen te bereiken dat iemand anders zelf het probleem ziet, krijg ik me niet zo makkelijk eigen gemaakt. Ik heb in een werkomgeving het geduld niet voor 10 gesprekken om zelfs maar het probleem duidelijk te krijgen bij de ander en daarna pas richting een oplossing te gaan denken. Ik moet mezelf daar steeds weer opnieuw voor motiveren en begrip voor maken. Het duurt voor mij eindeloos en ik richt me dan maar weer op iets anders, maar vaak komt enige tijd later toch dat probleem weer aan het licht. Frustreert me enorm. Ik merk zelf zeker wel als ik mensen tegen hun schenen schop, ik begreep alleen niet waarom. Het is ook zeker niet mijn bedoeling. Denk je even in dat ik werkelijk 40 jaar lang dacht dat iedereen kan wat ik kan en dat iedereen ziet wat ik zie, maar dat ze zich er gewoon makkelijk vanaf maken.
Nou is het wel zo dat sommige gedragingen van hoogbegaafde mensen lijken op ASS. Ik durf niet met zekerheid te zeggen dat ik dat niet heb, maar ik denk het niet. Ik heb meerdere wetenschappelijke artikelen gelezen over HB in combinatie met ASS. Ik herken mezelf daar niet in. Zegt natuurlijk ook niet alles, maar .. dat is mijn mening. 😇
Ik had al zo'n vermoeden door je manier van redeneren. Herkenbaar zeg maar. Dat was ook een probleem tussen mij en mijn man, dat ik hem telkens al zo ver voor was en in eenn split second al alle opties had overzien, dat het leek alsof ik hem niet serieus nam. Ik ben niet te volgen voor de meeste mensen als ik compleet mezelf ben. Op mijn werk check ik dat vaak. Dan zeg ik gewoon, ik weet dat ik nogal vreemd kan denken, snijdt het hout wat ik zeg? En dan luister ik. Echt luisteren, zonder dat ik ze wil meenemen in mijn denkwijze. Want hun denkwijze is anders, maar niet minder relevant. Het heeft zo weinig zin om allerlei briljante oplossingen te bedenken in je eentje, terwijl de rest het niet kan volgen en er dus niks verandert. Dat geldt ook voor je kinderen. Ook zij zullen zelf hun weg moeten afleggen en uitvinden.
Maar nog even een toevoeging:
Dan kan ik dus snel denken, maar toch ben ik blind voor sommige dingen die recht onder mijn neus gebeuren.
Bir_F schreef op 07-12-2023 om 22:57:
Maar nog even een toevoeging:
Dan kan ik dus snel denken, maar toch ben ik blind voor sommige dingen die recht onder mijn neus gebeuren.
Maar dat krijg je als je niet echt kijkt en luistert naar de ander. En je eigen gedachten als uitgangspunt neemt voor de ander. In plaats van echt te kijken en te luisteren naar de ander.
Foetsie schreef op 07-12-2023 om 22:58:
[..]
Maar dat krijg je als je niet echt kijkt en luistert naar de ander. En je eigen gedachten als uitgangspunt neemt voor de ander. In plaats van echt te kijken en te luisteren naar de ander.
Ja, precies. Dat kwartje begint te vallen..
Oke,
Foetsie schreef op 07-12-2023 om 22:56:
[..]
Ik had al zo'n vermoeden door je manier van redeneren. Herkenbaar zeg maar.
Oké, nou heb ik het hele topic nog een keer gelezen en ik vraag me nu toch af waardoor jouw vermoeden is ontstaan? 🫣 Ik lees niks vreemds of anders dan ik bij anderen lees.
In een ander draadje ‘ hoogbegaafd, maar niet slim’ kwam de volgende reactie voorbij.
‘HB-mensen leren beter van een top-down aanpak ipv een bottom-up aanpak.
Normaliter leren we de meeste kinderen allemaal kleine puzzelstukjes en die puzzelstukjes worden uiteindelijk een geheel maar de meeste hb’ers moeten eerst de hele puzzel hebben en gaan die dan uitpluizen. Overigens geldt dat voor veel mensen met een neurodivers brein.’
De ‘gemiddelde’ mens werkt en denkt ahv bottom-up principe. Een contrast met de mensen die vanuit een top-down principe werken en zo tegen problemen met collega’s of familieleden aanlopen. Nu is een hoogbegaafde niet ‘bij te stellen’ aan de denkwijze van anderen, ( is ook niet het doel), maar voor de hoogbegaafde is het wel leerzaam over de andere denkwijze te lezen. Zo was in dat draadje ook de opmerking van een jongen die wist dat hij anders dacht en zich trainde in het anders formuleren zodat klasgenoten hem wel beter begrepen.
De link hieronder gaat over verandering van top- bottom management naar bottom-up management waardoor meer ruimte gemaakt wordt voor samenwerking.
Lees het niet als tekortkoming of slechte communicatie skills, maar als iets waar je misschien wat mee kan omdat je aan geeft op bepaalde vlakken te willen veranderen maar nog niet weet hoe.
https://penbimprovement.com/leiderschap/top-down-bottom-up/
Even een heel groot compliment voor jouw bereidheid tot leren en reflecteren Bir_F!
Echt, ik vind het knap dat je zo open naar jezelf en je eigen handelen durft te kijken en wil leren om het anders te doen zodat het beter aansluit bij je omgeving en vooral bij jouw kinderen.
MamaE schreef op 08-12-2023 om 10:53:
Even een heel groot compliment voor jouw bereidheid tot leren en reflecteren Bir_F!
Echt, ik vind het knap dat je zo open naar jezelf en je eigen handelen durft te kijken en wil leren om het anders te doen zodat het beter aansluit bij je omgeving en vooral bij jouw kinderen.
Hier sluit ik me helemaal bij aan. Petje heel diep af.
Flanagan schreef op 08-12-2023 om 09:27:
In een ander draadje ‘ hoogbegaafd, maar niet slim’ kwam de volgende reactie voorbij.
‘HB-mensen leren beter van een top-down aanpak ipv een bottom-up aanpak.
Normaliter leren we de meeste kinderen allemaal kleine puzzelstukjes en die puzzelstukjes worden uiteindelijk een geheel maar de meeste hb’ers moeten eerst de hele puzzel hebben en gaan die dan uitpluizen. Overigens geldt dat voor veel mensen met een neurodivers brein.’
De ‘gemiddelde’ mens werkt en denkt ahv bottom-up principe. Een contrast met de mensen die vanuit een top-down principe werken en zo tegen problemen met collega’s of familieleden aanlopen. Nu is een hoogbegaafde niet ‘bij te stellen’ aan de denkwijze van anderen, ( is ook niet het doel), maar voor de hoogbegaafde is het wel leerzaam over de andere denkwijze te lezen. Zo was in dat draadje ook de opmerking van een jongen die wist dat hij anders dacht en zich trainde in het anders formuleren zodat klasgenoten hem wel beter begrepen.
De link hieronder gaat over verandering van top- bottom management naar bottom-up management waardoor meer ruimte gemaakt wordt voor samenwerking.
Lees het niet als tekortkoming of slechte communicatie skills, maar als iets waar je misschien wat mee kan omdat je aan geeft op bepaalde vlakken te willen veranderen maar nog niet weet hoe.
https://penbimprovement.com/leiderschap/top-down-bottom-up/
Ha Flanagan, ik moest dit nog eens op m’n gemak lezen. Dat heb ik nu gedaan. 😇
In het bedrijf waar ik voor werk is de structuur absoluut top-down. Er is weinig ruimte voor eigen inbreng en eigenlijk alles moeten binnen de lijntjes gekleurd die het bedrijf als richtlijn geeft. Ik zit niet helemaal bovenaan, maar voor mijn afdeling ben ik de leidinggevende die zich ook weer heeft aan te passen in die structuur en de rest moet aansturen het werk te doen zoals er van ze verwacht wordt.
Ik mis bij anderen, denk ik, intrinsieke motivatie om hun werk zo goed mogelijk uit te voeren. Kantjes ervan aflopen als ik niet aanwezig ben, wat ik heel kinderachtig gedrag vindt, en niet de richtlijnen en procedures volgen die uitgezet zijn door de werkgever. En ik kan het voordoen en erbij uitleggen waarom die er zijn tot ik een ons weeg, maar er veranderd eigenlijk niks. Wat ik tot nu toe heb gemerkt is dat het enige wat werkt is, ‘aanwezig zijn’ want dan kunnen ze het wel.
Van mijn collega-leidinggevenden mis ik inzicht in het totaalplaatje en verder vooruit kijken dan de ‘waan van de dag’, wat betreft de planning, administratie en personeelsbeleid. Daar kom ik ook nog niet echt verder mee, maar heb ik nog hoop.. 😅
Ik probeer dingen in stukjes over te brengen en dan meerdere keren, als het toevallig in een gesprek in te passen is. Het mondt vaak uit in een soort heen en weer wijzen of redenen benoemen met ‘ja, maar dit of dat’ en ‘die en die doet..’, waarom het nu niet lukte. Het is helemaal niet mijn bedoeling te horen waarom het niet lukte, ik wil richting ‘hoe gaan we het wèl doen’. Maar daar lijkt de ander dan nog niet te kunnen komen, of zo.
Dit schrijvende denk ik ineens💡: misschien moet ik wat langer luisteren waarom het niet lukte en daarná de vraag stellen hoe het wel zou kunnen lukken. 🫣
Wel eens overwogen een coach te benaderen? Tijdens een persoonlijke ontmoeting kan die coach je op tips wijzen en kan jij je ei kwijt.
TO (en ook Foetsie), ik herken zoveel in de dynamiek die je beschrijft. Elke keer breng je het weer heel goed onder woorden vind ik.
Mijn ex man heeft me wel eens verweten "ik moet altijd zoveel van jou" en dat kon ik totáál niet plaatsen. Pas na de scheiding, toen ik in gesprek met iemand anders was, viel het kwartje. Die ander gaf suggesties voor een bepaalde situatie en zei steeds "dan moet je dat doen" in plaats van "je zou kunnen proberen om". Misschien maak je ook de fout om suggesties of oplossingen als "moeten" te brengen? Een van mijn kinderen heeft het me daarna ook nog verweten en sinds dien ben ik me er pas echt van bewust hoe vaak en makkelijk ik "moet" zei. En soms nog flapt het eruit maar dan kan ik me gelukkig direct verbeteren.
Ik lees ook dat je continue aan het nadenken bent voor anderen (vooral je ex en ook je dochter) ; wat denkt hij, wat doet hij, wat zal hij zeggen enzovoort. Ik herken dat heel erg, ben ook altijd gefocust geweest op ex en hoe het met hem ging en heb daarbij mezelf heel erg uit het oog verloren. En het heeft alleen maar averechts gewerkt. Het is heel moeilijk om je af te sluiten voor wat die ander zal vinden of voelen, vooral als het geen prater is. In het begin van de relatie is dat natuurlijk een gouden combi; een niet prater met iemand die de voelsprieten altijd aan heeft staan. Maar uiteindelijk is het funest. Met je dochter lijk je ook in dat patroon te zitten. Ik zou dat bespreken met haar. Dat het jouw valkuil is om voor de ander na te denken. En misschien kunnen jullie een codewoord afspreken. Voor als je het doet op een moment dat ze hetniet wil én een voor momenten dat ze er eigenijk wel behoefte aan heeft - dat je dan op dat moment samen kan kijken waar ze behoefte aan heeft.
Ook is het goed om te oefenen om naar feiten te kijken en te benoemen en zo minder in te gaan vullen.
En ik vind zelf het zinnetje "klopt dat?" een super hulpmiddel. "ik denk dat je je baantje niet leuk vind omdat je de manager niet fijn vind, klopt dat?" dat opent altijd een gesprek.
Ik zou zeker niet bemiddelen tussen je dochter en haar vader. Ik heb het omgekeerd meegemaakt. Een van mijn kinderen lijkt precies op haar vader, binnenvetter van de bovenste plank. Kinderen waren al volwassen en uit huis toen wij uit elkaar gingen. Kind wilde bij haar diploma uitreiking ook de nieuwe vrouw van mijn ex uitnodiging en durfde dat niet tegen mij te zeggen. Toen heeft ex dat voor kind gedaan. Ik vond het zo laag bij de grond van hem, want daarmee gaf hij natuurlijk ook het signaal af dat er met mij niet te praten zou zijn of what ever. Ik vond het een hard gelach ja, die truus erbij. Maar ja, het is ook de harde realiteit en wens van kind. Daar heb ik echt wel begrip voor. Bemiddelen versterkt naar mijn idee alleen maar de negatieve beeldvorming.
Bir_F schreef op 01-01-2024 om 21:08:
[..]
Ha Flanagan, ik moest dit nog eens op m’n gemak lezen. Dat heb ik nu gedaan. 😇
In het bedrijf waar ik voor werk is de structuur absoluut top-down. Er is weinig ruimte voor eigen inbreng en eigenlijk alles moeten binnen de lijntjes gekleurd die het bedrijf als richtlijn geeft. Ik zit niet helemaal bovenaan, maar voor mijn afdeling ben ik de leidinggevende die zich ook weer heeft aan te passen in die structuur en de rest moet aansturen het werk te doen zoals er van ze verwacht wordt.
Ik mis bij anderen, denk ik, intrinsieke motivatie om hun werk zo goed mogelijk uit te voeren. Kantjes ervan aflopen als ik niet aanwezig ben, wat ik heel kinderachtig gedrag vindt, en niet de richtlijnen en procedures volgen die uitgezet zijn door de werkgever. En ik kan het voordoen en erbij uitleggen waarom die er zijn tot ik een ons weeg, maar er veranderd eigenlijk niks. Wat ik tot nu toe heb gemerkt is dat het enige wat werkt is, ‘aanwezig zijn’ want dan kunnen ze het wel.
Van mijn collega-leidinggevenden mis ik inzicht in het totaalplaatje en verder vooruit kijken dan de ‘waan van de dag’, wat betreft de planning, administratie en personeelsbeleid. Daar kom ik ook nog niet echt verder mee, maar heb ik nog hoop.. 😅Ik probeer dingen in stukjes over te brengen en dan meerdere keren, als het toevallig in een gesprek in te passen is. Het mondt vaak uit in een soort heen en weer wijzen of redenen benoemen met ‘ja, maar dit of dat’ en ‘die en die doet..’, waarom het nu niet lukte. Het is helemaal niet mijn bedoeling te horen waarom het niet lukte, ik wil richting ‘hoe gaan we het wèl doen’. Maar daar lijkt de ander dan nog niet te kunnen komen, of zo.
Dit schrijvende denk ik ineens💡: misschien moet ik wat langer luisteren waarom het niet lukte en daarná de vraag stellen hoe het wel zou kunnen lukken. 🫣
Als je als een 'kind' wordt behandeld in een bedrijf en door je leidinggevende, in dit geval jij, dan ga je kinderachtig gedrag vertonen en wordt je pro-activiteit niet aangesproken.
‘aanwezig zijn’ want dan kunnen ze het wel. Zo'n zinnetje zegt mij genoeg. Je ziet ze als een stel kleutertjes. Mensen worden ook kleuters in zo'n cultuur. Je schrijft dat jij dat niet anders kan, omdat je je moet aanpassen aan de structuur. Dat betwijfel ik, want overal kan jij ruimte pakken, om wel verantwoordelijkheid te geven en mensen als gelijkwaardige, slimme mensen te zien.
Ik heb een enorme allergie voor leidinggevenden zoals jij jezelf hier beschrijft, ik was daar allang weggeweest of sterker nog nooit gaan werken. Je trekt bepaalde mensen aan en maakt mensen met zo'n top down manier van 'aansturen' of zoals je schrijft 'dingen in stukjes te brengen' (omdat de mensen zo simpel zijn?) dom.
TIP Laat mensen zelf met ideeen komen voor verbeteringen met betrekking tot planning, administratie en personeelsbeleid. Laat ze praten over de aangevoerde ideeen en kiesde eerste uit die je gaat UITVOEREN. Dus ga zelf die ideeen niet beoordelen en ze weggooien, maar laat ze uitvoeren, wees enthousiast, haal hobbels weg, stel een projectteam vast en een coach. (Leidinggevenden zien vaak niet de meest dagelijks irritante problemen, waar mensen tegenaan lopen).
Op deze manier stimuleer je pro-activiteit en kom jij met je voetjes op de grond en leer je luisteren.
Bir_F schreef op 01-01-2024 om 21:08:
[..]
Ha Flanagan, ik moest dit nog eens op m’n gemak lezen. Dat heb ik nu gedaan. 😇
In het bedrijf waar ik voor werk is de structuur absoluut top-down. Er is weinig ruimte voor eigen inbreng en eigenlijk alles moeten binnen de lijntjes gekleurd die het bedrijf als richtlijn geeft. Ik zit niet helemaal bovenaan, maar voor mijn afdeling ben ik de leidinggevende die zich ook weer heeft aan te passen in die structuur en de rest moet aansturen het werk te doen zoals er van ze verwacht wordt.
Ik mis bij anderen, denk ik, intrinsieke motivatie om hun werk zo goed mogelijk uit te voeren. Kantjes ervan aflopen als ik niet aanwezig ben, wat ik heel kinderachtig gedrag vindt, en niet de richtlijnen en procedures volgen die uitgezet zijn door de werkgever. En ik kan het voordoen en erbij uitleggen waarom die er zijn tot ik een ons weeg, maar er veranderd eigenlijk niks. Wat ik tot nu toe heb gemerkt is dat het enige wat werkt is, ‘aanwezig zijn’ want dan kunnen ze het wel.
Van mijn collega-leidinggevenden mis ik inzicht in het totaalplaatje en verder vooruit kijken dan de ‘waan van de dag’, wat betreft de planning, administratie en personeelsbeleid. Daar kom ik ook nog niet echt verder mee, maar heb ik nog hoop.. 😅Ik probeer dingen in stukjes over te brengen en dan meerdere keren, als het toevallig in een gesprek in te passen is. Het mondt vaak uit in een soort heen en weer wijzen of redenen benoemen met ‘ja, maar dit of dat’ en ‘die en die doet..’, waarom het nu niet lukte. Het is helemaal niet mijn bedoeling te horen waarom het niet lukte, ik wil richting ‘hoe gaan we het wèl doen’. Maar daar lijkt de ander dan nog niet te kunnen komen, of zo.
Dit schrijvende denk ik ineens💡: misschien moet ik wat langer luisteren waarom het niet lukte en daarná de vraag stellen hoe het wel zou kunnen lukken. 🫣
Zelfs bij de sociale werkplaats waar wij een deel van de inpakwerkzaamheden laten doen is er meer ruimte om zelf in de afdeling dingen in te vullen en waardering voor de inbreng van de medewerkers.
Ik ben verbaasd dat er nog bedrijven zijn waar er op deze zeer ouderwetse manier gewerkt wordt. Of je terug stapt in de jaren 50.