Ik mag de pubers van mijn vriend niet ontmoeten
Beste allen,
Ik heb sinds een tijd een relatie. Hij is twee jaren bij zijn vrouw weg. Er zit een kleine overlap in de relaties welke niet bekend is gemaakt bij de ex. We hebben het fijn, alleen mag ik niet volledig in zijn leven.
Als ik vraag eens mee te mogen naar zijn ouders of voetbalwedstrijd dan zegt hij dat het mag, maar het gebeurd niet. Zijn scheiding is op papier ook niet rond. Er is steeds een reden waarom dit niet gebeurd. Hij en zijn ex hebben besloten dat de kinderen in het ouderlijk huis (waar de ex nog woont) blijven wonen. Zodra zijn ex op vakantie is gaat hij weer weken of dagen in dat huis wonen en voel ik mij buitengesloten want ik word niet uitgenodigd en zie hem dan niet. Een duidelijke reden krijg ik naar mijn mening niet. De kinderen waar het om gaat zijn 17 (bijna 18) en 15 (bijna 16).
Sluiten meerdere mensen op dit forum nieuwe partners buiten? Is dit een normale situatie? Ik heb zelf geen kinderen. Ik weet niet meer wat ik met de situatie moet.
Dank voor jullie reacties.
Er zijn geen financiele problemen. Hij is niet in staat om zijn geld op een of andere manier op te maken in dit leven, al deed hij zijn best daarvoor. Dat is niet aan de orde.
Ik vind de reactie op Ánoniemvoornu' wel vreemd. Ze zegt toch niets verkeerd? Als ze nou heel onbeschoft was dan is het logisch dat je haar vraagt niet te reageren. Maar ze zegt iets heel normaals al bevalt de waarheid jou niet zo.
Stresskipje, ik denk idd wel dat hij mensen (en vooral het gezin) niet in rep en roer wil brengen. Maar helaas blijft het voor mij gissen.
We weten allemaal niet de waarheid Pippeltje dus het zou fijn zijn wanneer het door sommigen ook niet zo wordt gebracht. Aan deze kant van de telefoon zit een hele wanhopige vrouw die het even allemaal niet meer weet. Ik vraag om advies, niet om een oordeel.
Shit happens, sometimes you're the pigeon, sometimes you're the statue. Dus ik probeer echt geen oordeel te hebben. Maar ja, ik heb ook de andere kant meegekregen. En al was dat huwelijk al brak, jullie zijn hier toch wel de duiven, en hebben de boel flink onder gesausd. Zolang jouw vriend/ex?vriend regelmatig verblijft in zijn oude huis, komt hij daar niet echt los van. Dat wil niet zeggen dat hij slechte intenties heeft. Twee jaar is in jouw ogen heel lang, maar voor dat gezin dat in puin ligt niet. Die rode vlaggen van andere zie ik niet, wel een rokende puinhoop. En daarop is het lastig dansen. Je zou ook wat meer geduld kunnen hebben en voor dit moment kunnen genieten wat de relatie je wel te bieden heeft.
Me2025 schreef op 13-06-2025 om 17:41:
Er zijn geen financiele problemen. Hij is niet in staat om zijn geld op een of andere manier op te maken in dit leven, al deed hij zijn best daarvoor. Dat is niet aan de orde.
Als iemand na 2 jaar nog niet eens is gescheiden wil hij dat vermoedelijk ook niet. Dat kost bakken met geld en geeft op alle vlakken (sociaal, maatschappelijk, familie etc) veel ellende..
Ik ken ook een situatie waarbij er financiële belangen (eigen bedrijf) een rol spelen. Ze zijn zeker uit elkaar maar gaan niet scheiden omdat dat te complex is.
Maar dan kom je nooit los van je ex. En dat wil jouw vriend ook niet. Hij wil jou in zijn leven maar niet volledig. Hij leeft namelijk ook nog een leven met zijn familie, de kinderen en zijn ex. En daar pas jij natuurlijk niet in. Daadwerkelijk voor jou kiezen als gelijkwaardige partner is scheiden en jou voorstellen als partner aan zijn directe kring. Dus ook kinderen en ouders. Na 2 jaar kan jij die echt wel een keer ontmoeten. Je hoeft geen onderdeel te worden van het leven van die kinderen. Maar de kans bestaat dat zij van niets weten. Wie zegt jou dat hij de waarheid spreekt? Misschien vertelde hij ze wel niets. Jij was er niet bij. Of jij bent gewoon een kennis ofzo.
Me2025 schreef op 13-06-2025 om 17:41:
Er zijn geen financiele problemen. Hij is niet in staat om zijn geld op een of andere manier op te maken in dit leven, al deed hij zijn best daarvoor. Dat is niet aan de orde.
Als iemand na 2 jaar nog niet eens is gescheiden wil hij dat vermoedelijk ook niet. Dat kost bakken met geld en geeft op alle vlakken (sociaal, maatschappelijk, familie etc) veel ellende..
Ik ken ook een situatie waarbij er financiële belangen (eigen bedrijf) een rol spelen. Ze zijn zeker uit elkaar maar gaan niet scheiden omdat dat te complex is.
Maar dan kom je nooit los van je ex. En dat wil jouw vriend ook niet. Hij wil jou in zijn leven maar niet volledig. Hij leeft namelijk ook nog een leven met zijn familie, de kinderen en zijn ex. En daar pas jij natuurlijk niet in. Daadwerkelijk voor jou kiezen als gelijkwaardige partner is scheiden en jou voorstellen als partner aan zijn directe kring. Dus ook kinderen en ouders. Na 2 jaar kan jij die echt wel een keer ontmoeten. Je hoeft geen onderdeel te worden van het leven van die kinderen. Maar de kans bestaat dat zij van niets weten. Wie zegt jou dat hij de waarheid spreekt? Misschien vertelde hij ze wel niets. Jij was er niet bij. Of jij bent gewoon een kennis ofzo.
kenfan schreef op 13-06-2025 om 18:27:
Shit happens, sometimes you're the pigeon, sometimes you're the statue. Dus ik probeer echt geen oordeel te hebben. Maar ja, ik heb ook de andere kant meegekregen. En al was dat huwelijk al brak, jullie zijn hier toch wel de duiven, en hebben de boel flink onder gesausd. Zolang jouw vriend/ex?vriend regelmatig verblijft in zijn oude huis, komt hij daar niet echt los van. Dat wil niet zeggen dat hij slechte intenties heeft. Twee jaar is in jouw ogen heel lang, maar voor dat gezin dat in puin ligt niet. Die rode vlaggen van andere zie ik niet, wel een rokende puinhoop. En daarop is het lastig dansen. Je zou ook wat meer geduld kunnen hebben en voor dit moment kunnen genieten wat de relatie je wel te bieden heeft.
Ik zie best veel oordeel, dus blijkbaar gaat dat je niet zo goed af. Merkwaardig altijd om de derde persoon zoveel aandeel in het geheel toe te dichten, terwijl je daar toch helemaal geen overeenkomst mee had over huwelijkse trouw en zo.
Als je partner jou niet leuk genoeg vindt, dan moet je dat niet een ander verwijten maar je partner. Andersom vind ik het overigens ook niet eerlijk om alleen over die ex van de partner te klagen en niet over die partner zelf.
Best apart dat (met name) mannen zo weinig eigen verantwoordelijkheid wordt toegedicht in dit soort kwesties. Het lijkt altijd alleen maar tussen de Truus en de ex te gaan.
Pippeltje schreef op 13-06-2025 om 17:45:
Ik vind de reactie op Ánoniemvoornu' wel vreemd. Ze zegt toch niets verkeerd? Als ze nou heel onbeschoft was dan is het logisch dat je haar vraagt niet te reageren. Maar ze zegt iets heel normaals al bevalt de waarheid jou niet zo.
Makkelijk altijd om je bij botheid achter "de waarheid" te verschuilen. Meestal is dat ook maar een mening trouwens.
AnnaPollewop schreef op 13-06-2025 om 19:26:
[..]
Makkelijk altijd om je bij botheid achter "de waarheid" te verschuilen. Meestal is dat ook maar een mening trouwens.
Kom op zeg ik heb niks ergs geschreven. Ik zeg alleen dat je in het geval van de kinderen toch echt beter kan wachten tot de scheiding rond is voor je je voorstelt als nieuwe partner en blijf het ook gewoon zeggen
Als ik dit zo lees ziet hij zelf zijn kinderen nauwelijks en reageert zijn ex daar nogal fel op: 'De reden dat de kinderen niet bij hem thuis komen is omdat ze hun leven hebben in de plaats waar hun ouderlijk huis staat (baantjes, vrienden, sport). De zoon heeft 3 keer bij zijn vader geslapen aangezien dat handiger was qua school aangezien de vader woont in de plek waar de zoon op school zit tegenwoordig. De eerste keer was de ex boos omdat de zoon bij vader ging slapen. Dat wou zij liever niet.'
Wij kunnen hier geen antwoord geven op jouw vragen over waarom hij zo doet. Wat ik wel lees uit jouw verhaal is dat er nog een hoop werk te doen is aan zijn kant, in de zin dat hij nog niet duidelijk is voor zichzelf en zijn gezin over de situatie en de toekomst ervan.
Voor jezelf: wil je wel weer contact of niet meer?
Ik zou graag een fijne toekomst samen willen ja. We kunnen het echt superleuk met elkaar hebben. Het nadeel is dat hij zich op momenten 'terugtrekt' in zijn leven waar ik niet bij mag. Dat deel breekt mij echt op. Het is natuurlijk niet de eerste keer dat ik het heb aangegeven en ik wil gewoon niet meer terug naar die situatie waar ik steeds angst voel voor wat hij gaat doen. Ik heb meer duidelijkheid en afronding nodig.
AnnaPollewop schreef op 13-06-2025 om 19:17:
[..]
Ik zie best veel oordeel, dus blijkbaar gaat dat je niet zo goed af. Merkwaardig altijd om de derde persoon zoveel aandeel in het geheel toe te dichten, terwijl je daar toch helemaal geen overeenkomst mee had over huwelijkse trouw en zo.
Als je partner jou niet leuk genoeg vindt, dan moet je dat niet een ander verwijten maar je partner. Andersom vind ik het overigens ook niet eerlijk om alleen over die ex van de partner te klagen en niet over die partner zelf.
Best apart dat (met name) mannen zo weinig eigen verantwoordelijkheid wordt toegedicht in dit soort kwesties. Het lijkt altijd alleen maar tussen de Truus en de ex te gaan.
Je legt me wel woorden in de mond, zeg. Als je het aanlegt met een getrouwde man, dan weet je dat dat anderen beschadigt. Dat kun je volgens jou aan je laars lappen, omdat het jouw huwelijk niet is. Ik kijk daar anders tegenaan. Bij een heimelijke relatie met een bezette partner met een gezin, kun je wel degelijk beseffen dat je anderen daarmee beschadigt. Als je desondanks geen weerstand aan die gevoelens kunt bieden, zal ik daar niet iemand voor veroordelen. Ik heb zelf nooit in die situatie gezeten, dus weet ik ook niet wat ik gedaan zou hebben.
Is ook maar een mening, je hoeft het niet met me eens te zijn.
Jij steekt je neus dus in een ander gezin. Daar zullen vast wel problemen zijn geweest, maar daar gaat het nog niet om. De scheiding is ook nog niet rond.
Waarom dring je je zo op? Laat die mensen eerst hun zaken eens regelen. Voor kinderen is dit al heftig genoeg, ook al zijn het al wat oudere kinderen.