Man wil scheiden maar ik niet, denk ik
Na bijna 10 jaar en 2 kinderen 4 en bijna 6 wil mijn partner niet meer verder. Twee weken geleden is de bom gebarsten, niet helemaal onverwachts maar had nooit verwacht dat hij dit echt door zou zetten. Nog geen 4 weken geleden zei hij nog na een ruzie dat jij me echt niet kwijt wilt en drie weken later wil ie bij me weg. Geeft aan dat het gevoel weg is, nog wel van me houd maar niet meer samen verder wil. Twee weken langer avonden gepraat en ik gehuild, hij toont weinig emotie en is enkel bezig met alle praktische zaken. Wel hebben we e gewoon nog sex maar dat zal ook wel bij het afsluiten horen. Gisteren is hij twee weken na de bom weggegaan.. en nu zit ik alleen met mijn twee kinderen en hun emoties.
Weet zelf even niet zo goed wat ik moet, voel me alleen gelaten en verlaten. Vind zelf dat we er te weinig aan gedaan hebben en alles voor lief hebben genomen heb voorgesteld dat indien hij het toch nog een kans zou willen geven om in relatie therapie te gaan maar dat wil hij niet geloofd daar niet in, terwijl ik dit pas echt zou kunnen loslaten op het moment dat je weet dat je er alles aan hebt gedaan. Hij is al tijden niet zich zelf drinkt veel en heb het idee dat hij ook al lang niet happy meer is, weinig tot geen vrienden meer over door bepaalde dingen waarin hij zelf toch wel een groot aandeel heeft gehad.
Ik weet gewoon even niet zo goed wat ik moet doen en hoe ik verder moet... dus dacht wel fijn om op zo’n forum wat ervaringen te lezen 😔
Beste Jeda80,
Wat naar voor je!
Jeda80, misschien voelt hij zelf ook wel aan dat hij zelf een groot aandeel heeft in de problemen, maar is hij er eigenlijk nog niet uit wat hij dan wil veranderen. En rent hij weg.
Ik kan me voorstellen dat je je ontredderd voelt. Op dit moment is dat maar even zo. Het is allemaal nog te vers om al te gaan bedenken hoe het verder moet.
Veel sterkte,
Tsjor
Probeer je even te richten op alleen de praktische zaken. Richt je op de kinderen : zij hebben jouw steun nu heel hard nodig. Leg het ze uit op hun nivo. Beantwoord hun vragen zo eerlijk mogelijk maar ook zeker niet uitgebreider dan strikt noodzakelijk.
Probeer zo snel mogelijk contact te leggen met je man om te bespreken hoe het het voor zich ziet het contact met zijn kinderen te onderhouden. Waar is hij nu, weet je dat? Is er contact?
Gister ben ik er achter gekomen dat hij iedereen al heeft ingelicht met de mededeling dat we gaan scheiden. Vandaag hebben we elkaar gezien door verplichtingen en mega ruzie gehad heb aangegeven dat hij alles in werking mag gaan brengen, hij wil dit dus hij mag dit regelen. Ondertussen probeer ik mijzelf bijeen te rapen. Heeft iemand van jullie hulp gehad tijdens deze verschrikkelijke periode? Zo ja op wat voor wijze en doel niet om de lieve mensen om je heen want ben zo dankbaar voor de mensen om mij heen maar meer professioneel.
Heeft hij een ander?
Lexus schreef op 15-02-2021 om 13:11:Heeft hij een ander?
Nee hij zegt van niet en ik denk het eerlijk gezegd ook niet..
Mijn nu ex had ongeveer hetzelfde gedrag en bleek naderhand al wel iemand te hebben (ook al zei hij van niet, en dacht ik ook van niet) dus hou dat in de gaten.Je zou een mediator/advocaat kunnen zoeken, zodat de scheiding gezamenlijk afgehandeld kan worden, het is wel zo prettig om dit zonder ruzie te doen (en ook wij waren best zo nu en dan flink boos op elkaar hoor, tijdens dit proces) maar beter dan losse advocaten kiezen. Of misschien relatietherapie, niet om samen te blijven maar om zonder ruzie uit elkaar te gaan, zo kan je het brengen, en wie weet wat de gesprekken je brengen.
Sterkte met alles, mijn vriendinnen hebben me er het eerste half jaar doorheen gesleept en gezorgd dat ik bleef eten en bleef lachen, tussen het huilen door, want het was een en al stress, maar daarna liep alles zo'n beetje en had ik het op de rit. Nu ben ik een paar jaar verder en ben eigenlijk gelukkiger dan toen, heb een veel leuker leven nu, achteraf zie ik dat we in een enorme sleur zaten en ik me eigenlijk al jaren aan het wegcijferen was, voor de goede vrede.
Jeda80, geen idee of je nu al professionele hulp nodig hebt. Het is heel heftig en dat is het ook. Laat het even zo zijn. Ruzie maken mag best op dit moment. Verdrietig zijn ook. In de war zijn ook. Niet weten waar je aan toe bent, allemaal prima. Het klopt allemaal met de situatie waar je in zit.
Wat je nu nog niet weet is dat je sterker bent dan je denkt. Je hoeft de woelige baren niet te dempen, je gaat er doorheen en komt er ook weer uit.
Vergelijk je situatie met een schip, dat midden op zee in een heftige storm terecht is gekomen. Alle controle is weg. Op een gegeven moment besef je, dat de veilige haven waar je naartoe wilde (samen oud worden) niet bereikbaar is. Je moet dan een andere haven zoeken (je eigen leven alleen opbouwen). Dan besef je, dat de relatie voorbij is. Dat is het moment waarop je mee kunt werken aan zo goed mogelijke regelingen voor de scheiding, want je weet eigenlijk al dat dat moment er ooit zal komen. Neem de tijd daarvoor, niet eindeloos veel tijd, maar wel ene paar maanden. Zeg dat ook tegen je man: ik ben er nu nog niet klaar voor. En ook tegen de omgeving die hij heeft ingelicht: hij wil dat, maar ik ben er nu nog niet klaar voor, ik moet het nog even verwerken.
Ondertussen: probeer te vermijden dat je van je man een monster maakt, een boeman. Ooit was hij je geliefde, en ergens in je hart is hij dat nog steeds. Maar jullie zijn elkaar onderweg kwijtgeraakt. Waar, wanneer en waarom precies, dat weet je niet en wellicht is dat ook niet te achterhalen. Van geliefde wordt hij je ex, vader van je kinderen. Genoeg om heel verdrietig over te zijn, maar geloof mij: als je de tijd ervoor neemt, dan kun je het aan om jullie relatie een andere vorm te geven.
Tsjor
_Anoniem_ schreef op 15-02-2021 om 16:01:Mijn nu ex had ongeveer hetzelfde gedrag en bleek naderhand al wel iemand te hebben (ook al zei hij van niet, en dacht ik ook van niet) dus hou dat in de gaten.Je zou een mediator/advocaat kunnen zoeken, zodat de scheiding gezamenlijk afgehandeld kan worden, het is wel zo prettig om dit zonder ruzie te doen (en ook wij waren best zo nu en dan flink boos op elkaar hoor, tijdens dit proces) maar beter dan losse advocaten kiezen. Of misschien relatietherapie, niet om samen te blijven maar om zonder ruzie uit elkaar te gaan, zo kan je het brengen, en wie weet wat de gesprekken je brengen.
Sterkte met alles, mijn vriendinnen hebben me er het eerste half jaar doorheen gesleept en gezorgd dat ik bleef eten en bleef lachen, tussen het huilen door, want het was een en al stress, maar daarna liep alles zo'n beetje en had ik het op de rit. Nu ben ik een paar jaar verder en ben eigenlijk gelukkiger dan toen, heb een veel leuker leven nu, achteraf zie ik dat we in een enorme sleur zaten en ik me eigenlijk al jaren aan het wegcijferen was, voor de goede vrede.
Dank je wel voor je bericht heb vandaag aangegeven dat ik een mediator wil. Hij wil alles om financiële redenen zo snel mogelijk alles in werking zetten. Gelukkig is het na een heftige ruzie vanmorgen de rest van de dag beter gegaan, al heb ik mij wel afgezonderd kids waren toch op school dus even dat is mijn moment om even flink te huilen. Toch denk ik echt dat er geen ander is, hij is of aan het werk, werkt echt ik een mannen wereld en verder was hij thuis aan het klussen. Heb de afgelopen periode veel thuis gewerkt, verder liet ie zijn telefoon ook gewoon liggen. Nu er wat meer rust komt omdat ie weg is denk ik dat ik ook wel steeds meer in ga zien dat dit niet meer werkt, hij was vaak boos, tegen het depressieve aan, dronk dat dan weer een eg met alcohol, trok de kinderen slecht dus ook boos om niks op hun, oftewel veel ruzie en geschreeuw in huis. Ik kon ook bijna nooit meer echt iets goed doen, zijn gevoel werd echt naar ons geprojecteerd. Wellicht misschien ook iets van verborgen narcisme. Maar desondanks hou ik nog steeds veel van hem en vind ik hem dus ook nog echt aantrekkelijk. Het is gewoon een rollecoaster en moet nu denken of dit te maken heeft met angst om alleen over te blijven of angst om echt hem te verliezen...
tsjor schreef op 15-02-2021 om 16:18:Jeda80, geen idee of je nu al professionele hulp nodig hebt. Het is heel heftig en dat is het ook. Laat het even zo zijn. Ruzie maken mag best op dit moment. Verdrietig zijn ook. In de war zijn ook. Niet weten waar je aan toe bent, allemaal prima. Het klopt allemaal met de situatie waar je in zit.
Wat je nu nog niet weet is dat je sterker bent dan je denkt. Je hoeft de woelige baren niet te dempen, je gaat er doorheen en komt er ook weer uit.
Vergelijk je situatie met een schip, dat midden op zee in een heftige storm terecht is gekomen. Alle controle is weg. Op een gegeven moment besef je, dat de veilige haven waar je naartoe wilde (samen oud worden) niet bereikbaar is. Je moet dan een andere haven zoeken (je eigen leven alleen opbouwen). Dan besef je, dat de relatie voorbij is. Dat is het moment waarop je mee kunt werken aan zo goed mogelijke regelingen voor de scheiding, want je weet eigenlijk al dat dat moment er ooit zal komen. Neem de tijd daarvoor, niet eindeloos veel tijd, maar wel ene paar maanden. Zeg dat ook tegen je man: ik ben er nu nog niet klaar voor. En ook tegen de omgeving die hij heeft ingelicht: hij wil dat, maar ik ben er nu nog niet klaar voor, ik moet het nog even verwerken.
Ondertussen: probeer te vermijden dat je van je man een monster maakt, een boeman. Ooit was hij je geliefde, en ergens in je hart is hij dat nog steeds. Maar jullie zijn elkaar onderweg kwijtgeraakt. Waar, wanneer en waarom precies, dat weet je niet en wellicht is dat ook niet te achterhalen. Van geliefde wordt hij je ex, vader van je kinderen. Genoeg om heel verdrietig over te zijn, maar geloof mij: als je de tijd ervoor neemt, dan kun je het aan om jullie relatie een andere vorm te geven.
Tsjor
bedankt voor je lieve berichtje... en mooie vergelijking inderdaad. Lastige is dat hij zo snel mogelijk alles wilt regelen, ik ga het huis huren van hem, staat op zijn naam en dan kan hij ook kijken voor iets voor zichzelf bij ons in de buurt.
Ga wel iets van hulp doen want merk aan alles dat mijn verlating angst weer op komt en moet gaan leren mijn grenzen duidelijker aan te geven. Heb ook het geluk met vele lieve mensen om me heen die mij hier door heen trekken. Dus dat is fijn, het eten is alleen wel echt lastig. En waar ik het mega moeilijk mee heb is de pijn van mijn kids, oudste ziet er doen uit stelt gelukkig wel veel vragen maar vraagt ook of ik een nieuwe vader voor hem wilt zoeken die wel bij ons wilt wonen. Iets wat ik ook mega heftig vind, heeft dit nu dus al twee dagen aan me gevraagd. Praat niet slecht over hun vader wil niks liever dan goed uit elkaar te gaan maar daar horen wel ruzies bij denk ik. Daarbij heb ik mega veel angst hoe ik me ga voelen als hij straks wel iemand anders tegen komt, kans is nou eenmaal groter dat een man daar eerder dan een vrouw tegen aanloopt, daarbij is hij nog jong en ziet er e goed uit. Maar ook dat zal ik moeten accepteren... heb geen laag zelf beeld maar ik ben iets ouder en heb straks natuurlijk bijna altijd de kindjes thuis...
Nou geloof dat ik zo al mijn verwarde gedachten en angsten...🙈
"... heb straks natuurlijk bijna altijd de kindjes thuis"
Waarom? Warm advies: ga voor 50-50. Vrijwel voortdurend alleen voor de kinderen zorgen is niet alleen loodzwaar, je verkleint ook je kansen op zelfontwikkeling, werkplezier, een fatsoenlijk inkkmen en pensioen (!), ontspanning en energie opladen met je eigen vrienden en een eventuele nieuwe relatie. Ik ben al bijna 10 jaar gescheiden. In geniet van de weken met de kinderen en zeker ook van de weken die voor MIJ zijn.
Beweert hij dat jij zorv voor de kinderen niet net zijn werk kan combineren? Nou boehoe, massa's alleenstaande vrouwen kunnen dat, dus hij ook. Bijvoorbeeld door in de kinderloze weken meer te werken en in de kinderweken minder. Bovendien: hoe zou jij de kinderen dan moeten combineren met een fatsoenlijk inkomen verdienen? Dus trap daar niet in. Hij zal zich, net als jij, moeten aanpassen aan de nieuwe situatie. Hij wilde dat.
Imi schreef op 15-02-2021 om 20:24:"... heb straks natuurlijk bijna altijd de kindjes thuis"
Waarom? Warm advies: ga voor 50-50. Vrijwel voortdurend alleen voor de kinderen zorgen is niet alleen loodzwaar, je verkleint ook je kansen op zelfontwikkeling, werkplezier, een fatsoenlijk inkkmen en pensioen (!), ontspanning en energie opladen met je eigen vrienden en een eventuele nieuwe relatie. Ik ben al bijna 10 jaar gescheiden. In geniet van de weken met de kinderen en zeker ook van de weken die voor MIJ zijn.
Beweert hij dat jij zorv voor de kinderen niet net zijn werk kan combineren? Nou boehoe, massa's alleenstaande vrouwen kunnen dat, dus hij ook. Bijvoorbeeld door in de kinderloze weken meer te werken en in de kinderweken minder. Bovendien: hoe zou jij de kinderen dan moeten combineren met een fatsoenlijk inkomen verdienen? Dus trap daar niet in. Hij zal zich, net als jij, moeten aanpassen aan de nieuwe situatie. Hij wilde dat.
hij werkt wisseldiensten dus dat zou betekenen dat hij ze continu bij andere zou moeten droppen. Dat is voor mij geen optie ik vind persoonlijk een 50/50 regeling super onrustig voor kinderen ze hebben op die manier nooit hun eigen plekje. Ben erg van de rust en regelmaat. Klote is dat mijn moeder deze zomer zal emigreren, kan er ook nog wel bij, maar tot die tijd zullen ze daar ook regelmatig slapen maar dat gebeurt nu ook al omdat ze dat ook echt graag willen, ze wonen echt twee straten verder.
Planning is dat we bij elkaar in de buurt gaan wonen dus dat ze wel altijd naar hem toe kunnen gaan. Daarnaast ik zou daar denk ik zelf ook aan onderdoor gaan, kan ook echt niet te lang zonder ze, beide ook extreem mama kindjes. Dus wil gewoon wat extra tijd voor mijzelf ik het weekend en misschien 1 dag in de week maar zeker geen volledig co-ouderschap, en vind ze nog te klein om daar zelf een keuze in te maken. Hij accepteert mijn keuze hierin omdat hij weet hoe belangrijk ze voor me zijn.
Jeda80 schreef op 15-02-2021 om 22:29:[..]
hij werkt wisseldiensten dus dat zou betekenen dat hij ze continu bij andere zou moeten droppen. Dat is voor mij geen optie ik vind persoonlijk een 50/50 regeling super onrustig voor kinderen ze hebben op die manier nooit hun eigen plekje. Ben erg van de rust en regelmaat. Klote is dat mijn moeder deze zomer zal emigreren, kan er ook nog wel bij, maar tot die tijd zullen ze daar ook regelmatig slapen maar dat gebeurt nu ook al omdat ze dat ook echt graag willen, ze wonen echt twee straten verder.
Planning is dat we bij elkaar in de buurt gaan wonen dus dat ze wel altijd naar hem toe kunnen gaan. Daarnaast ik zou daar denk ik zelf ook aan onderdoor gaan, kan ook echt niet te lang zonder ze, beide ook extreem mama kindjes. Dus wil gewoon wat extra tijd voor mijzelf ik het weekend en misschien 1 dag in de week maar zeker geen volledig co-ouderschap, en vind ze nog te klein om daar zelf een keuze in te maken. Hij accepteert mijn keuze hierin omdat hij weet hoe belangrijk ze voor me zijn.
qua werk is er geen probleem heb een goeie baan en heb sowieso de optie om een halve dag extra te gaan werken onder schooltijd en hij zal dan ook moeten inspringen tijdens vakanties
Zo gaat het dus mis. Jij zit als een moederkloek op de kinderen en hij mag bij gratie Gods de weekenden en een dag per week. Over een aantal jaar zijn de kinderen groot, hebben zaterdags sport en uitgaan en willen niet meer naar vader in het weekend. wees nou verstandig en verdeel het eerlijker. Voor iedereen. Jij hebt meer kans op een betere carrière. Ik zie ze in ons bedrijf ook, die vrouwen die drie dagen willen werken omdat ze alleen de kinderen hebben. Ze krijgen de kutklussen toegeworpen, krijgen geen extra verantwoordelijkheid want ze zijn er bijna de helft van de week niet en maken minder promotie. En je man heeft straks zijn handen vrij, leeft het vrijgezellenleven en heeft af en toe de kinderen. Als jij de kinderen door de week hebt, dan heb je ook alle verantwoordelijkheid. Tandarts, sportclub, speelafspraken, ziektes.
Voor de kinderen is het beter omdat ze zien dat mannen ook kunnen zorgen en regelen. Voor je man is het beter omdat hij een band met de kinderen houdt.
Hij wil toch zo graag scheiden? Consequentie is dan dat hij de helft van de tijd alleenstaande vader is, met al het regelwerk vandien. je kunt wel denken dat je kinderen niet zonder hun moeder kunnen, maar als jij morgen doodgaat, gaan ze gewoon bij vader wonen en zorgt hij voor ze. Dus dat wisselen overleven ze ook. Dat hoeft echt niet week op, week af, dat kan ook anders verdeeld. genoeg gescheiden ouders hier met voorbeelden.
Wisseldiensten betekent niet dat hij niet voor ze kan zorgen en ze steeds bij anderen moet droppen. Het is wat meer planwerk en misschien af en toe inspringen van jouw kant, maar daar ben je vast toe bereid. Maar zorg dan dat HIJ het regelt. Hij weet zijn diensten, hij weet dat de kinderen komen, hoe gaat HIJ het oplossen? Moet hij bijv om 20 u beginnen, dan eten ze bij hem en slapen ze bij jou. Zoiets. En juist bij wisseldiensten ziet hij ze op andere tijden, kan hij ze van school halen bijvoorbeeld iets wat van-9-tot-5-werkenden niet kunnen. zorg voor jezelf dan pas kun je voor je kinderen zorgen.
Rhonda, (ik begrijp je punt hoor) maar als hij nou de kinderen de hele tijd bij anderen stalt? Ik kan me wel voorstellen dat ts dat geen fijne optie vindt.