Man wil scheiden maar ik niet, denk ik

Werk vader 

Toch vrees ik dat jullie hier vreselijk de fout in zullen gaan. MOET vader exact dat werk blijven doen? Jij gaat meer werken, kan hij niet wat minder werken? Of en andere functie waarbij niet in ploegen heeft te werken? Misschien zelfs een totaal andere baan? Want laten we wel wezen, deze functie past vanaf nu niet meer zo best bij zijn leven. En waarom zou jij je inkomen en je toekomst verhypothekeren omdat hij een niet-passende baan heeft? Waarom moet jij die kangetermijngevolgen mieten dragen? Dat zou echt... nogal dom van je zijn. Wat zou hij ervan vinden als jij vanaf nu in ploegen zou gaan werken en hem dat voortdurende geregel met de kinderen zou laten doen? Hij blij?

Nogmaals, zet in op gedeelde zorg en regel het goed voor de toekomst. Met "ik red het wel" en "ik regel het wel" snijd je jezelf op lange termijn vreselijk in de vingers. De alimentatie stopt en dan bijt jij op een houtje, heb je geen vooruitgang gemaakt op je werk, noch in je privéleven. Trap niet in die valkuil!!

Imi, ploegendienst is niet per definitie onverenigbaar met zorg voor kinderen, als je die zorg kunt delen. Het kan ook een voordeel zijn, omdat je dan deels buiten de reguliere werktijden werkt, zodat het makkelijker te combineren is met iemand die binnen de reguliere werktijden werkt. Twee mensen die binnen de reguliere werktijden werken hebben het lastiger.

Tsjor

Toch zou ik proberen om te zorgen dat hun vader geen weekend vader wordt. Ik snap heel goed dat er nu heel veel gebeurt en je het liefst vasthoudt wat je vast kan houden, maar het is voor de kinderen echt beter als ze hun vader structureel meer zien dan die 2 weekenden per maand. Mijn kinderen zagen hun vader op een gegeven moment helemaal niet meer en dat heeft ze heel veel pijn gedaan, en voor een afstand gezorgd. Die jaren kunnen ze niet meer inhalen (vader is nu weer in beeld door het verbreken van zijn relatie) Probeer te gaan voor het maximaal haalbare, dus als 50/50 niet lukt dan 60/40 bijv. Wat ik hierboven al las bij iemand, zo'n ploegendienst weet je van te voren, en laat hem zelf de opvang regelen op de momenten dat hij werken moet, jij kan dat deels opvangen maar nog beter is het, als hij dat zelf regelt en weet dat hij voor die opvang verantwoordelijk is, anders blijf jij aldoor de 'hoofdregelaar', dat klinkt voor nu fijn, maar op die rol gaat de ander ook leunen, geef hem zelf die regie, dat is voor hem ook belangrijk, en al gaan de kinderen naar hun oma, dat is toch ook leuk voor ze? (en voor oma?)En qua woning e.d. probeer zo snel als dat mogelijk is, financieel uit elkaar te gaan, wat Tsjor ook schrijft, hoe meer dat verstrengeld is hoe meer kans op gedoe. Ik vond het wachten iedere maand op de kinderalimentatie al naar, want hij was daar aldoor later en later mee, dat is een versie die écht niet anders kon, maar je houdt het gevoel van dat 'iemand je in de tang heeft', en je blijft geconfronteerd worden met de nukken van de ander. (mijn ex liet zich héél erg leiden door zijn nieuwe vriendin, en dat was geen positieve ervaring, dat lam-lullen gedrag)Maar goed, ik wil je niet verdrietig maken (niemand hier hoor) maar je adviseren, denk er in ieder geval goed over en bespreek dit soort dingen ook met jullie mediator (hoop dat je een fijne vinden kan)

Sterkte !

Ach Jeda, wat naar!

Het is ook heel verdrietig. Misschien is voor nu een pas op de plaats wel wat je nodig hebt. Je kunt ook even tijd vragen om deze klap weer een beetje te boven komen en daarna pas de vraag: ‘Hoe nu verder?’ oppakken.

Of aan hem vragen om met een voorstel te komen.

Je hoeft nu nog geen pasklare antwoorden te hebben liggen.

Jeda80 schreef op 16-02-2021 om 11:13:

Lieve mensen, ik denk dat ik me even terug trek bedankt voor jullie medeleven maar ik moet denk ik eerst alles een beetje gaan verwerken, had gewoon een beetje gehoopt op positieven ervaringen ben mij bewust dat het allemaal goed bedoelde adviezen zijn maar het maakt me nu eigelijk alleen maar nog meer verdrietig en dat moet ik even niet willen

Jeda, hier dan een ander geluid.

Ik ben inmiddels al zo'n 100 jaar geleden alleenstaande ouder geworden en heb ervoor gekozen om te doen wat voor mij (en mijn kinderen voor zover ik wist en wat ik nu weet) het beste voelde. Dat betekende dat ik geen alimentatie ontving, en vrijwel alles alleen heb moeten doen met de kinderen. Vader wilde zelf bepalen of, en wanneer hij de kinderen zag en dat hij ze steeds aan zijn nieuwste vriendin wilde voorstellen. De kinderen (die inmiddels volwassen zijn) hebben later bij mij aangegeven dat ze blij waren met mij en mijn huis als vast punt. Ze geven nog wel steeds om hun vader, maar geven aan in te zien dat hij niet bij machte was om ze mede op te voeden.

Kortom: ze hebben hun vaste honk bij mij gehad, tegelijkertijd hebben ze wel de band met hun vader op kunnen bouwen zodat ze ook zijn kwaliteiten kunnen erkennen. Voor mij waren het zware jaren, ook omdat ik voor mijn eigen boterham moest zorgen maar uiteindelijk voelt het voor mij ook het beste zo.

Jeda80 schreef op 16-02-2021 om 13:26:

[..]

heftig meis, ik heb het zelfde als kind mee gemaakt alleen geen band met mijn vader omdat hij ons echt afwees mochten niet op zijn bruiloft komen en mocht hem op een gegeven moment zelfs geen papa meer noemen. Huilen als ik er heen moest vreselijk toen heeft mijn moeder ook gezegd als jullie niet willen dan hoeven jullie niet, die kreeg steeds gebroken kinderen terug.

Maar gekke is in mijn verhaal dat mijn nu nog partner of hoe ik hem nu moet noemen wel dit allemaal gaat doen. Hij wil juist dat we in het huis blijven totdat ik iets in de buurt van school heb gevonden, hij wil niks mee en gaat mee betalen en ook gewoon alimentatie betalen. Wil in de buurt wonen voor de kinderen zodat ze altijd naar hem toe kunnen en we zullen zoveel mogelijk alles samen blijven opvangen, dus als ik werk brengt hij ze naar school en indien mogelijk haalt hij ze als hij vrij is ook op. Enkel gaan er hier mensen vanuit dat hij dit nu enkel zegt en straks dit allemaal niet meer doet, tuurlijk is dat mogelijk maar het hoeft niet, en ergens vertrouw ik er ook op dat ie het nakomt.

Alles ik alle adviezen van hier opvolg dan krijg ik 100% een vecht scheiding en dat is het laatste wat ik wil. Daarnaast hou ik gewoon nog zoveel van hem dat ik het eigelijk allemaal niet wil maar geen keuze meer heb...

Jee, wat naar hoe jouw vader met jullie om is gegaan

Hier was het gelukkig wel zo dat de vader van mijn kinderen op zich wel om ze gaf, maar ik denk dat hij  gewoon niet met kinderen om kan gaan. Nu ze volwassen zijn vraagt hij vaak hun advies en volgt hij het nog op ook.

Het lijkt erop dat jouw (ex) man op zijn eigen manier er ook wel zal zijn voor je kinderen. Voor wat betreft jouzelf: probeer zoveel mogelijk je verdriet met vriendinnen te delen en op de momenten dat je even alleen bent het ook toe te laten.

Aan een vechtscheiding heeft helemaal niemand iets, natuurlijk is het fijn als hij voldoet aan zijn alimentatieplicht enz., maar dat is niet heilig als het om je kinderen gaat.

Vaderen. Kan wel zijn Meik dat er vaders zijn die eindelijk de geest krijgen als ze er alleen voor staan. Dat is een risico dat je dan bereid bent om met je kinderen te nemen. De rechter kiest niet voor niets in de meeste gevallen voor voortzetting van de status quo. Alleen dwaze vader verdenken de rechters van moederverering.

We hebben geen goede oplossingen voor scheiding. Het blijft een niet ideale situatie voor iedereen. Zo is het leven nou eenmaal. Daar kun je van alles van vinden maar je doet je best om de stabiliteit te bewaren voor de kinderen. En een vader die ineens gaat zorgen is dan een risico. Waarvan de uitkomst ongewis is.

Het kan ook best dat alle bedoelingen hartstikke oprecht zijn. Op dit moment. Maar als je eenmaal gescheiden bent, gaan jullie wegen onherroepelijk steeds verder uit elkaar. En dan heb je echt meer aan duidelijke afspraken op papier, dan aan hele en half uitgesproken intenties.

Beter nu alles goed vastleggen en er dan eventueel in overleg van af wijken als dat zo uitkomt, dan dat je geen duidelijke afspraken op papier hebt en straks over alles discussie krijgt. 

Jippox schreef op 16-02-2021 om 13:44:

Het kan ook best dat alle bedoelingen hartstikke oprecht zijn. Op dit moment. Maar als je eenmaal gescheiden bent, gaan jullie wegen onherroepelijk steeds verder uit elkaar. En dan heb je echt meer aan duidelijke afspraken op papier, dan aan hele en half uitgesproken intenties.

Beter nu alles goed vastleggen en er dan eventueel in overleg van af wijken als dat zo uitkomt, dan dat je geen duidelijke afspraken op papier hebt en straks over alles discussie krijgt.

En wat nou, als vader zich ineens niet meer aan die zorgvuldig opgestelde afspraken gaat houden? 

Als je niets verwacht van de ander kan het mijns inziens alleen maar meevallen

Poezie: Serieus? Zeg je nou dat afspraken vastleggen nooit zin heeft, want een ander kan zich er ook niet aan houden? 

En waarom denk je dat to niets kunnen verwachten van de vader van hun kinderen? Ze geeft juist aan dat ze denkt dat hij wel betrokken zal zijn. De tip is dan alleen om dat zakelijk vast te leggen en niet van goede intenties op een bepaald ogenblik af te laten hangen. Twee kanten op trouwens, want het geeft iedereen ook houvast als alles duidelijk vastligt. 

Hier heb ik de bijdrage van ex altijd als meegenomen gezien. Het lukte hem ook niet altijd en dan was ik achterwacht. 

Ik zou een beperkt aantal afspraken op papier zetten. De alimentatie en de ongeveer omgangsregeling waarbij je uitgaat van de weekend om de week maar in feite samen zorgt, zolang dat goed gaat, op de tot nu toe gangbare manier.

Spreek ook heel precies de vakanties af maar houdt er rekening mee dat het niet altijd zo doorgaat als je het afspreekt.

En verder geen afspraken over wie wie op de hoogte houdt of wanneer je kinderen in aanraking mogen komen met nieuwe partners. 

Als het goed is gaat dat wel vanzelf goed en als het niet goed is ontstaan er conflicten over.

En de alimentatie is desnoods af te dwingen via het LBIO of anders de rechter. De andere afspraken kun je niet afdwingen maar ben je afhankelijk van de gunfactor naar elkaar en de kinderen toe.

En als de kinderen bij jou wonen ben je degene die ze de meeste stabiliteit biedt.

Jippox schreef op 16-02-2021 om 13:54:

Poezie: Serieus? Zeg je nou dat afspraken vastleggen nooit zin heeft, want een ander kan zich er ook niet aan houden?

En waarom denk je dat to niets kunnen verwachten van de vader van hun kinderen? Ze geeft juist aan dat ze denkt dat hij wel betrokken zal zijn. De tip is dan alleen om dat zakelijk vast te leggen en niet van goede intenties op een bepaald ogenblik af te laten hangen. Twee kanten op trouwens, want het geeft iedereen ook houvast als alles duidelijk vastligt.

Dat zeg ik niet. Wat ik bedoel is dat je er rekening mee moet houden dat de ander zich zomaar kan bedenken en de hakken in het zand gaat zetten. Als je dan daar knetterhard tegenin gaat bereik je juist het tegenovergestelde, het is goed dat je daarop bent voorbereidt. Wil je er dan voor kiezen om zo iemand eindeloos voor de rechter te slepen met als gevolg alleen maar ongelukkige volwassenen en kinderen?

Als je uit elkaar gaat weet je niet hoe het gaat lopen. Mijn ex deed allemaal dingen die niemand ooit van hem had verwacht. Tegelijkertijd zullen er ook mensen zijn die na een scheiding wel voorspelbaar gedrag vertonen. (Eerlijk gezegd ken ik die niet, maar ze zullen vast bestaan.)

Ik heb hier ook wel vervangende toestemming voor de vakantie voorbij zien komen, op grond van afspraken in het convenant. Daarom is het belangrijk om de vakantie ook duidelijk op papier te zetten.