Man wil scheiden maar ik niet, denk ik
Na bijna 10 jaar en 2 kinderen 4 en bijna 6 wil mijn partner niet meer verder. Twee weken geleden is de bom gebarsten, niet helemaal onverwachts maar had nooit verwacht dat hij dit echt door zou zetten. Nog geen 4 weken geleden zei hij nog na een ruzie dat jij me echt niet kwijt wilt en drie weken later wil ie bij me weg. Geeft aan dat het gevoel weg is, nog wel van me houd maar niet meer samen verder wil. Twee weken langer avonden gepraat en ik gehuild, hij toont weinig emotie en is enkel bezig met alle praktische zaken. Wel hebben we e gewoon nog sex maar dat zal ook wel bij het afsluiten horen. Gisteren is hij twee weken na de bom weggegaan.. en nu zit ik alleen met mijn twee kinderen en hun emoties.
Weet zelf even niet zo goed wat ik moet, voel me alleen gelaten en verlaten. Vind zelf dat we er te weinig aan gedaan hebben en alles voor lief hebben genomen heb voorgesteld dat indien hij het toch nog een kans zou willen geven om in relatie therapie te gaan maar dat wil hij niet geloofd daar niet in, terwijl ik dit pas echt zou kunnen loslaten op het moment dat je weet dat je er alles aan hebt gedaan. Hij is al tijden niet zich zelf drinkt veel en heb het idee dat hij ook al lang niet happy meer is, weinig tot geen vrienden meer over door bepaalde dingen waarin hij zelf toch wel een groot aandeel heeft gehad.
Ik weet gewoon even niet zo goed wat ik moet doen en hoe ik verder moet... dus dacht wel fijn om op zo’n forum wat ervaringen te lezen 😔
Oude draadjes
Allereerst wat een trieste situatie, die zo de lezen ook de kinderen pijn doet. De ruzies zijn hen blijkbaar ook niet ontgaan. Sterkte.
Maar met ‘oude draadjes’, wil ik je wijzen op zakelijke tips in oude draadjes. Niet als wraak, maar als bescherming om je kinderen een zo stabiel mogelijke jeugd mee te geven. ( denk aan geen diepe financiële problemen als gevolg van goed vertrouwen etc.) Kijk of je met wat steekwoorden op de draadjes komt, die je hierin wegwijs kunnen maken. Denk aan tips zoals fotokopie van bankafschriften, igv geld doorsluizen naar andere rekeningen. Wees voorbereid.
Het is fijn als vader de kinderen graag in vertrouwde omgeving wilt laten wonen. Best mogelijk dat hij na een tijd ervaart liever bij jullie te zijn ( missen). Wonderen zijn de wereld niet uit. Een kostenplaatje kan ook verandering brengen; eerst relatietherapie opstarten.
Maar waar jij alarmbellen bij hebt te plaatsen ( sorry, komt wat dringend over), is dat drinkgedrag. Vanwege veel drinken en de ruzies, is het soms maar beter dat mensen gaan scheiden. Ookal is dat niet wat je wilt.
https://www.ouders.nl/forum/echtscheiding-en-erna
Inderdaad. Veel draadjes onder 'Echtscheiding-en-erna' zijn goed om door te nemen. Dan kun je je valkuilen beoordelen. En heb je wat meer tekst.
Jeda80, mijn adviezen zijn zeker niet om een vechtscheiding te beginnen. Maar de ervaring leert dat goede intenties en onduidelijkheid in het begin later alsnog kan leiden tot een vechtscheiding. Je weet niet hoe het leven er over 5 jaar uitziet.
Ik denk dat je man echt goede bedoelingen heeft en ook alles zal doen om jou te ontzien. Maar zachte heelmeesters maken stinkende wonen. Dus raap jezelf bij elkaar: je hoeft niet ontzien te worden. Je gaat je voorbereiden op een leven dat je zelf aankunt.
Het gevecht is niet zozeer met hem, maar vooral met jezelf, dwars door alle pijn en verdriet van dit moment heen, de noodzaak om dingen te doen die je eigenlijk niet wil doen, maar die wel passen bij de situatie.
Een zakelijke regeling, waarbij het uitgangspunt is dat je elkaar het beste gunt is volgens mij het beste uitgangspunt. Maar daarvoor moet je allebei door de eerste emoties heen zijn. Dat geldt ook voor hem. Dat kost tijd en gedachten die op en neer gaan. Vervelende tijd, maar niet waardeloos.
Tsjor
Overigens: ik ben opgevoed door een moeder alleen. Mijn vader kwam om bij een verkeersongeluk. Ik was toen 6 jaar, de oudste van 5 kinderen. Zoiets gebeurt in een fractie van een seconde en daarna is alles anders, er valt niks te onderhandelen of te regelen.
Waar ik mijn moeder bijzonder dankbaar voor ben is, dat zij heeft besloten, ooit in zichzelf, dat haar leven niet op de schouders van haar kinderen zal rusten. Toen de jongste 4 was is ze halve dagen gaan werken, daarna wilde ze wel beter werk, ze is gaan leren, combinatie van 4 dagen werken en 2 dagen studie (met overnachting, opa en oma pastten dan op). MBO, HBO. Haar diploma haalde ze 1 jaar voordat ik mijn VWO had afgerond. Ze heeft tot haar pensioen fulltime gewerkt.
En toch is ze er altijd voor ons geweest. Ze zat 's middags niet met een kopje thee op ons te wachten. Maar ze had altijd oog voor ons, wist waar we mee bezig waren etc. etc. Nu had ze wel het geluk dat ze in die tijd weduwenpensioen kreeg, waarmee ze halve dagen hulp in huis kon betalen. Dat is later wegbezuinigd, met veel ellende van dien.
Na haar pensionering wilde ze ook niet dat wij dachten dat zij zat te wachten tot wij kwamen. Ze is actief gebleven. Als het aan haar gelegen had was ze die avond nog gaan bridgen, maar haar bridgepartner zag dat ze heel erg ziek was. Ze ging weg met de ambulance en overleed enkele maanden later.
Ik ben haar zo dankbaar, dat ze ooit besloten had haar eigen leven zelf te dragen. Ik vond/vind het fenomenaal en ik doe mijn best om dat ook zo te doen.
Ondertussen was zij toch een goede moeder, een goede ouder, ik mis haar elke dag nog. Het is geen tegenstelling. In tegendeel zelfs. Ze heeft ons het meest waardevolle meegegeven dat je van een ouder kunt krijgen, het vertrouwen en de vrijheid om zelf je eigen leven aan te kunnen.
Tsjor
Wat heftig Tsjor, ik kan me goed voorstellen hoe trots je op je moeder bent!
Juist dat moeten onderhandelen is iets wat een extra moeilijke factor is binnen het uit elkaar gaan. Je hebt ooit voor iemand gekozen en andersom, je was misschien in de veronderstelling dat je altijd van elkaar zou houden, en nu ineens sta je lijnrecht tegenover elkaar. Dat moet je eerst verwerken, en om dan goed voor jezelf op te kunnen komen is heel moeilijk. Pas na verloop van tijd kun je dat stapje terug doen en je emoties niet de overhand laten nemen boven je verstand.
tsjor schreef op 16-02-2021 om 17:06:Overigens: ik ben opgevoed door een moeder alleen. Mijn vader kwam om bij een verkeersongeluk. Ik was toen 6 jaar, de oudste van 5 kinderen. Zoiets gebeurt in een fractie van een seconde en daarna is alles anders, er valt niks te onderhandelen of te regelen.
Waar ik mijn moeder bijzonder dankbaar voor ben is, dat zij heeft besloten, ooit in zichzelf, dat haar leven niet op de schouders van haar kinderen zal rusten. Toen de jongste 4 was is ze halve dagen gaan werken, daarna wilde ze wel beter werk, ze is gaan leren, combinatie van 4 dagen werken en 2 dagen studie (met overnachting, opa en oma pastten dan op). MBO, HBO. Haar diploma haalde ze 1 jaar voordat ik mijn VWO had afgerond. Ze heeft tot haar pensioen fulltime gewerkt.
En toch is ze er altijd voor ons geweest. Ze zat 's middags niet met een kopje thee op ons te wachten. Maar ze had altijd oog voor ons, wist waar we mee bezig waren etc. etc. Nu had ze wel het geluk dat ze in die tijd weduwenpensioen kreeg, waarmee ze halve dagen hulp in huis kon betalen. Dat is later wegbezuinigd, met veel ellende van dien.
Na haar pensionering wilde ze ook niet dat wij dachten dat zij zat te wachten tot wij kwamen. Ze is actief gebleven. Als het aan haar gelegen had was ze die avond nog gaan bridgen, maar haar bridgepartner zag dat ze heel erg ziek was. Ze ging weg met de ambulance en overleed enkele maanden later.
Ik ben haar zo dankbaar, dat ze ooit besloten had haar eigen leven zelf te dragen. Ik vond/vind het fenomenaal en ik doe mijn best om dat ook zo te doen.
Ondertussen was zij toch een goede moeder, een goede ouder, ik mis haar elke dag nog. Het is geen tegenstelling. In tegendeel zelfs. Ze heeft ons het meest waardevolle meegegeven dat je van een ouder kunt krijgen, het vertrouwen en de vrijheid om zelf je eigen leven aan te kunnen.
Tsjor
heftig dat je op zo’n jonge leeftijd je vader hebt verloren. Verder lijken onze verhalen veel op elkaar mijn moeder heeft zich een slag in de ronden gewerkt, en daardoor een hele goeie baan gekregen op bijna directie niveau. Ondanks dat mijn vader niet overleden was liet hij ons als een baksteen vallen. Ik ging van zijn prinsesje naar helemaal niks.. was er nooit voor ons mijn moeder en opa en oma hebben alles opgepakt.
Voor mij is het verder nu onwijs dubbel ook over 3 maanden is mijn moeder ook niet meer in de buurt en daar had ik het al heel moeilijk mee mijn ex bleef maaraangeven dat hij er dan voor me zou zijn en dat we het samen zouden redden blabla ... dus het is nu allemaal veel alle mensen van wie ik hou verdwijnen uit mijn leven, moeder natuurlijk niet volledig maar ze woont nu twee straten verder dus ja voelt alsof ik nu straks echt alleen ben.. naja ik hou verder op en ik ga me even op mijzelf richten moet echt kijken hoe ik weer sterker kan worden want zo gaat het gewoon echt niet, sleep mijzelf de dag door en ben ook weer bang voor de nacht.. gun dit echt niemand dat weet ik wel.
'nu ineens sta je lijnrecht tegenover elkaar.' Dat hoeft niet. Iedereen verwacht dat. Maar als je tegenover elkaar zit en in je hoofd hebt dat je ervoor wil zorgen dat beiden (!) een nieuwe start kunnen maken, dan sta je niet lijnrecht tegenover elkaar.
Je moet dan even goed op een rijtje zetten wat je allebei wil: allebei wil je scheiden (als je zover bent), wil je het beste voor de kinderen, wil je in je nieuwe leven onderdak en voldoende geld voor eten en drinken. Dat zijn prima gemeenschappelijke uitgangspunten. Als je daar vanuit gaat kom je vanzelf nog wel verschillen tegen, maar die staan dan wel in een gemeenschappelijk gedeeld kader. Vervolgens is de kunst om je niet blind te staren op wat voor jou het beste is, maar in de gaten te houden wat voor beiden het beste is. Voor de kinderen geldt vooral dat zij het beste af zijn als hun ouders het goed hebben.
Tsjor
tsjor schreef op 17-02-2021 om 13:29:'nu ineens sta je lijnrecht tegenover elkaar.' Dat hoeft niet. Iedereen verwacht dat. Maar als je tegenover elkaar zit en in je hoofd hebt dat je ervoor wil zorgen dat beiden (!) een nieuwe start kunnen maken, dan sta je niet lijnrecht tegenover elkaar.
Je moet dan even goed op een rijtje zetten wat je allebei wil: allebei wil je scheiden (als je zover bent), wil je het beste voor de kinderen, wil je in je nieuwe leven onderdak en voldoende geld voor eten en drinken. Dat zijn prima gemeenschappelijke uitgangspunten. Als je daar vanuit gaat kom je vanzelf nog wel verschillen tegen, maar die staan dan wel in een gemeenschappelijk gedeeld kader. Vervolgens is de kunst om je niet blind te staren op wat voor jou het beste is, maar in de gaten te houden wat voor beiden het beste is. Voor de kinderen geldt vooral dat zij het beste af zijn als hun ouders het goed hebben.
Tsjor
Rationeel gezien heb je he-le-maal gelijk!
Daarom vind ik dat er standaard hulp aangeboden moet worden aan stellen met kinderen die uit elkaar gaan zodat alles in alle redelijkheid geregeld kan worden in plaats vanuit emotie.
Ja, tenzij de 'hulp' de redelijke omgang juist in de weg gaat staan en die kans is nogal aanzienlijk. De een accepteert de hulp en de ander niet, en dan? Eindeloos.
Hoe lastig ook, de beide ouders zijn de eerste aangewezen om zaken tussen henzelf te verdelen en de eersten die gezamenlijk of alleen om hulp dienen te vragen.
Echt, je wil niemand in die situatie de regie afnemen. Alleen steunen en kalmeren.
AnneJ schreef op 17-02-2021 om 13:55:Ja, tenzij de 'hulp' de redelijke omgang juist in de weg gaat staan en die kans is nogal aanzienlijk. De een accepteert de hulp en de ander niet, en dan? Eindeloos.
Hoe lastig ook, de beide ouders zijn de eerste aangewezen om zaken tussen henzelf te verdelen en de eersten die gezamenlijk of alleen om hulp dienen te vragen.
Echt, je wil niemand in die situatie de regie afnemen. Alleen steunen en kalmeren.
Ik weet niet wat voor hulp jij voor ogen hebt, maar dat is dan zeker niet de hulp die ik voor ogen heb. Uiteraard is het niet de bedoeling om stellen de regie uit handen te nemen, maar er wil in te ondersteunen zodat je voor de toekomst de juiste keuzes kunt maken.
Je kent vast wel mijn ervaringen Poëzie. Een schoonzusje schakelde VT in, toen heetten ze nog anders. Dat heeft de vechtscheiding geen goed gedaan.
In een veel later stadium is het door bemiddeling van de nieuwe partners een stuk opgeschoten. Bijvoorbeeld in de verkoop van huis. Er is daardoor een geld weggelopen dat wil je niet weten.
Bij mij was die hulp een hele goede advocaat-mediator. Iemand met verstand van zaken. Het principe haald eik uit een boek, dat ondertussen wel helemaal oud en verstofd zal zijn. Maar het principe is eigenlijk nog steeds springlevend en vitaal.
'Ondanks dat mijn vader niet overleden was liet hij ons als een baksteen vallen.' Die ervaring heb ik dus niet. In elk geval niet met mijn vader. Gelukkig deel ik één herinnering met mijn zus: op een dag kwam onze vader thuis met een pak liga-koeken. Wij waren ziekenhuisje aan het spelen, of zoiets. Maar dat pak liga-koeken, dat was feest! We kregen er zelfs een glaasje ranja bij. Hij had een ondeugende, onbekommerde vrolijkheid, die ik pas herkende toen zijn zus begraven werd. Zij kreeg een hartaanval, terwijl ze een sneeuwpop aan het maken was op straat. In zijn agendaatje stonden weinig aantekeningen, maar wel noteerde hij wanneer wij ziek waren en de dokter kwam. Ik zou wel willen dat ik iets meer had meegekregen van die onbekommerde vrolijkheid van hem. Dit is eigenlijk het eerste monumentje dat ik voor hem maak. Wel mooi zo.
Tsjor
Poezie schreef op 17-02-2021 om 14:14:[..]
Ik weet niet wat voor hulp jij voor ogen hebt, maar dat is dan zeker niet de hulp die ik voor ogen heb. Uiteraard is het niet de bedoeling om stellen de regie uit handen te nemen, maar er wil in te ondersteunen zodat je voor de toekomst de juiste keuzes kunt maken.
Er bestaat wel hulp bij scheiding. Een organisatie als Pactum is er een voorbeeld daarvan. Zo een organisatie komt in beeld als het scheiden niet netjes verloopt en ten koste gaat van de kinderen. Dat traject heet Ouderschap Blijft.
Op zich een heel prima idee. Er wordt je duidelijk gemaakt, met duidelijke bewoording wat jou gedrag voor een impact heeft op de kinderen. Ook goed dat er iemand in je scheidings traject meekijkt. Vreemde ogen dwingen. Kan voor je en tegen je werken.
Als het je nog lukt met je ex in gesprek te gaan, dan laten zij duidelijk zien wat helpend is en wat niet. Ondanks dat we vaak denken dat we in het belang van de kinderen iets doen, blijkt dat ook best vaak niet zo te zijn. Als je toe kan laten dat een vreemde meekijkt, dan is dat af en toe best verhelderend.
'Een organisatie als Pactum is er een voorbeeld daarvan. Zo een organisatie komt in beeld als het scheiden niet netjes verloopt en ten koste gaat van de kinderen. Dat traject heet Ouderschap Blijft.'
Pactum, dat is toch jeugdzorg? En dat is dan hulp als het niet netjes verloopt. Maar daar is nu dan toch nog geen sprake van? De verwarring en wisselende emoties, paniek, verdriet, dan weer aanpakken, dat klopt helemaal met de fase waarin Jeda80 nu zit. Wat normaal is moet je niet gaan problematiseren. Er zijn al genoeg problemen in de wereld.
Tsjor