openheid na zoveel jaar?

Jammer

Het is jammer dat je het vaderschap niet op tijd hebt laten vaststellen. Voor een kind is het altijd fijner om een 'officiële' wettelijke vader te hebben. Plus het feit dat je de verwekker de kans hebt gegeven onder zijn (financiële) verantwoordelijkheid uit te komen. Knap dat hij zichzelf nog recht in de spiegel kan aankijken.

Wat dan?

'Wat als hij aangeeft hem te willen zien.' Geef daar zelf eens antwoord op. Ik bedoel dit: het is een ingewikkelde situatie, waar je kind helemaal geen part of deel aan heeft. De belangrijkste keuze heb je gemaakt door het kind te krijgen, van een vader die geen kind wilde, en dan een hele ingewikkelde kontakt-geheimhoudingssituatie op te zetten.

Wat betreft het uitgebreidere: wat zou je nu uitgebreider moeten vertellen, waardoor hij zou kunnen gaan vragen om zijn vader te zien. Of omgekeerd: wat kun je verborgen houden, zodat het kind zijn vader niet hoeft te zien. Ik heb begrepen dat je kind wel al weet dat er een vader is.

Maar eerst dit: probeer zelf eens antwoord te geven op de vraag: wat als je kind vraagt om vader te zien. Wat zou je dan doen? Ik hoop niet dat er een ingewikkelde berekening komt over wanneer de puberteit is. Als je zo afspraken hebt gemaakt, dan had je dat toen al moeten weigeren: dat is veel te vaag en houdt helemaal geen rekening met het belang van het kind.

Tsjor

Geef je kind een mooie foto van zijn vader. Ik heb ooit een vraag gehad van een kind of ik nog wist hoe zijn vader eruit zag. Ik kan niet onder woorden brengen hoe dat voelde. Het ging om vrienden.
En je kunt ook uitleggen aan een kind dat het voor jezelf ook een mysterie is dat een vader zijn kind niet wil of kan zien en er niet voor wil of kan zorgen. Dat kan hij hem zelf vragen als hij ouder is.
Maar het heeft in ieder geval NIETS met hemzelf te maken. Dat zit in zijn vader.

Openheid

En laat je zoon voor vaderdag, 21 juni, een mooie tekening maken voor zijn vader en geef die dan aan zijn vader. Hij IS namelijk vader.
Wie weet komt er nog iets moois op gang. En anders heeft zoon vader laten merken dat hij echt bestaat en dat er een band is. Nu nog tamelijk leeg, maar dat kan groeien.

maar

Van wie gaan die telefonische gesprekjes dan uit als vader helemaal niets wil? Waarom voeren jullie die dan?

Mee eens ALMvb

De vader van je zoon is niet overleden en het is Sinterklaas niet.Bij die situaties lijkt me een tekening lief en troostrijk voor je zoon. In dit geval is het valse hoop geven op een reactie. Onnodig je kind kwetsen met een afwijzing.

Ik heb het idee dat zijn vader nu jullie zoon`s bestaan ontkent omdat hij in zijn huidige levenssituatie geen plek heeft voor een kind. Teveel gedoe aan zijn hoofd, teveel betrokkenen die niet op de hoogte zijn enz.

Ik zou afstand nemen, ook voor jezelf, het geeft onrust in jou leven en van je zoon. Misschien is zijn huidige relatie blijvend, wie weet, afwachten. Maar misschien kan hij het vaderschap niet aan, heeft hij zijn redenen waarom het kind van zijn huidige vriendin ook niet direct welkom was.
Een vader in het leven van je zoon is misschien welkom, maar dit is geen vader.
Over een jaar of 6 kan je zien hoe het leven van jou, je zoon en zijn vader verder is verlopen en of vader iets kan betekenen in het leven van je zoon. Als je zoon daar behoefte aan heeft.
Wees gelukkig met zijn tweeën en laat het de komende jaren los.Je kunt nu niet voorzien of je zoon later iets moet bevechten en bewijzen. Als er niets op papier staat maakt dat op dit moment ook niets uit.

Vader

Je krijgt wel veel over je heen in deze draad zeg. Het lijkt zelfs of sommige mensen je beschuldigen van het feit dat je je zoon toch hebt gekregen en alleen opvoedt.

Ik vind dat je het goed aanpakt richting je zoon. Heel goed!

Wat ik al lezende dacht: Misschien verandert de vader nog, als zijn vriendin bevallen is. Dan heeft hij (nog) een kind en wakkeren zijn vadergevoelens misschien aan en wordt hij nieuwsgierig naar je zoon, zijn eerste kind.

Verder geen tips, alleen sterkte. En ik kan me je gemengde gevoelens erg goed voorstellen, vooral of je hem niet te makkelijk hebt laten gaan toen hij niets met je zoon te maken wilde hebben.

Petra Pakje

Dat topic startster haar kind heeft gekregen en alleen opvoed heeft volgens mij iedereen die reageert respect voor.

En die vriendin?

Krijg toch zo'n jeuk van dit soort kerels... Mbt tot je zoontje: hij is pas 6, ik denk dat je hem wel voldoende hebt verteld, en het is niet te voorspellen of en welke vragen hij gaat hebben in de toekomst. Hij weet dat er een vader is, en mocht hij daar contact mee willen dan kan dat als hij ouder is, en als ik het goed lees, ga je mee in zijn tempo. Inderdaad, wat moet een 6 jarige met meer informatie?
Je schrijft: "Het gaat er mij ook niet om dat er nu al contact moet komen etc. Maar ik denk zelf dat het voor alle partijen goed zou zijn als het niet langer geheim blijft. Zodat er voor alle partijen de mogelijkheid is om wel contact te zoeken mocht die behoefte er zijn zonder dat er dan ineens een mega klap te verwerken is. Zoals voorbeelden waarin mijn zoon dus op zoek zou gaan naar oma/opa broer/zus en zij niet eens van zijn bestaan wisten. Dan word de klap op dat moment veel groter dan wanneer het er "gewoon" is"
Wat ik lees, is dat je je afvraagt of mensen moeten worden ingelicht om de klap minder erg te maken in de toekomst. En daarvan denk ik, dat dat niet jouw zorg is. Jij hebt je verantwoordelijkheid genomen naar je zoontje toe, de vader is verantwoordelijk voor de antwoorden naar 'zijn kant', als dat aan de orde gaat komen. Tegen de tijd dat je zoon contact gaat zoeken, is hij ook oud genoeg om over de gevolgen daarvan na te denken. Of opa en oma en andere familie van de vaders kant behoefte zouden hebben aan contact met jouw zoontje, valt niet in te schatten en is, wederom, niet jouw verantwoordelijkheid. En wat als het WEL bekend wordt en de familie van vader wil geen contact? Ook heel pijnlijk. Nee hoor, ik zou het laten zoals het nu is.
En hoewel niet van belang in deze kwestie, kan ik er niets aan doen dat ik begrijp dat de huidige vriendin niet weet dat er al een kind is van deze man, dat er contact is, zij het sporadisch, EN dat dit kind in de toekomst op de stoep kan staan. Je zal die nieuwe vriendin zijn zeg, en over een aantal jaar geconfronteerd worden met deze situatie...

Vanwaar al dat contact?

Waarom zou je elkaar op de hoogte moeten houden van belangrijke gebeurtenissen? Is een adreswijziging als een van tweeën eens verhuist niet genoeg? Als je zoon ooit met vragen komt, kun je hem vertellen dat zijn vader geen contact met hem wil. Dat kan best zonder dat je zoon er meteen een minderwaardigheidscomplex van krijgt. De vader van mijn dochter laat het ook zwaar afweten. Ik zeg haar altijd dat hij behoorlijk maf is maar dat ik hem zeer dankbaar ben dat hij haar heeft verwekt en dat ik het sneu voor hem vind dat hij het opgroeien van zijn leuke dochter mist. Mijn dochter is nu elf en ik heb niet het idee dat ze met zichzelf in de knoop zit vanwege haar afwezige vader. Het kan zijn dat dit verandert als ze midden in de puberteit zit maar mijn gevoel zegt, dat dit wel los zal lopen. Ze heeft tot en met haar kleutertijd contact met hem gehad. Maar of een vader zijn kind de rug toekeert als het 0 is of 6 maakt volgens mij in wezen qua afwijzing niet zoveel uit.

sukran

Het heeft al lang genoeg geduurd, ik geloof niet dat de 'klap' over zes jaar groter is dan nu, zeker omdat de situatie waar die man nu in zit niet stabiel is. Dikke kans dat TS er voor zorgt dat er nog een kind zonder vader wordt opgevoed als ze nu stennis gaat lopen schoppen in deze periode van onzekerheid. Wat voegt het toe?

Barvaux?

Dat is toch precies wat ik zeg: lekker laten voor wat het is? TS vraagt zich af of het goed is om de betrokken partijen in te lichten. Tenminste, dat is wat ik lees in de openingspost. En ik denk dat het niet aan haar is om de familie en vrienden van de onwillige vader te informeren.
Mbt die vriendin, daarover ventileer ik alleen maar dat ik het sneu vind voor haar, geen enkele suggestie om daar wat mee te doen. Juist niet, is ook niet aan TS. Die puinhoop is voor de vader, als het ooit bekend wordt. Dus ik begrijp je vraag aan mij niet zo?

Een papiertje kun je laten rusten

"Ik probeer echt het belang van mijn zoon voorop te zetten trouwens maar heb daarbij wel rekening te houden met een vader die dat duidelijk uitspreekt niet te doen"
De vraag blijft toch waarom je het belang van die man zoveel zwaarder hebt laten wegen. Je kunt de man die er niks mee te maken wil hebben voor de rest van zijn leven met rust laten, bij gratie van het feit dat er een document is waar op staat dat hij de vader is. Dat kan alsnog. Laat hem een vaderschapstest doen en verdwijn uit zijn leven.

Waarom doe je dat niet? Waarom kies je voor sluimerend contact? Waarom bemoei je je met zijn leven? Wat heb jij er nu mee te maken dat hij bij nog iemand een kind heeft verwekt?

'Van die mannen die maar....' hebben vrouwen die dat laten gebeuren.
Neem je eigen verantwoordelijkheid.

Zorg dat voor je zoon zwart op wit vast komt te staan wie zijn vader is.
Vervolgens kun je het laten rusten.

stop met projecteren . . .

en wat bedoel je met 'puinruimen'? Het is zoals het is, jij kunt je ex niet veranderen, dus je kind opvoeden om weerbaar te zijn en voldoende zelfvertrouwen te hebben (en dat is al moeilijk genoeg) lijkt me een het beste wat je voor hem kunt doen. Dan kan hij het leven nemen zoals het komt.
gr Angela

vaderschap

ALMvB: "Wat betreft het officieel laten vastleggen van het vaderschap weet ik dat dit een heftige strijd op gaat leveren. Ik geloof niet dat mijn zoontje daar iets aan heeft."

Denk je dat je kind wat van die strijd zou merken?

Indirect (stress bij jou) kan hij nog wel voelen, maar hij hoeft toch niet te weten dat je stress hebt om die vaderschapsactie?

Ik kan me voorstellen dat het voor je kind fijn is om later als hij daar behoefte aan krijgt, te weten wie zijn vader is. Dat kan ook vervelend wordt (afwijzing), maar daar kan je hem tzt op voorbereiden. En wie weet verandert vader wel door dit nieuwe kind, lijkt mij best een reële kans.

Maar wat als de vader over zeg 3 jaar (voordat je kind contact wil) overlijdt?

Zou het dan voor jouw kind uitmaken dat jij zegt dat die man zijn vader is, wat je nu ook al doet? Of zou het voor jouw kind dan nog fijner zijn om dat wettelijk vastgesteld te hebben?

Ik heb geen idee. Als dat laatste belangrijk kan zijn voor je kind, zou je kunnen overwegen het toch te laten vaststellen. Of is dat niet meer mogelijk omdat je kind inmiddels 6 jaar is (zoiets meende ik in dit draadje te lezen). Dan kan je dus nu niets meer doen.

En verder: begrijp ik goed dat je zelf de familie en vriendin van je onwillige ex niet zelf wilt informeren, maar dat je zou willen dat hij dat doet?

Hmmm, je kan hem moeilijk dwingen. En ik zou het zelf niet communiceren. Zijn pakkie an.

Komt tijd komt raad. Je kind maar zo goed mogelijk opvoeden en leren omgaan met teleurstelling en weerbaar maken. Daar heeft hij meer aan, denk ik.

Wat is er werkelijk aan de hand?

Waarom gaat dat vaststellen van het vaderschap een heftige strijd opleveren?
Vindt hij dat hij de vader niet is?
Is hij de vader wel?

Hoe haal je het in je hoofd om die vragen en die strijd voor je zoon te laten liggen?
Kijk, dat vind ik nou laf.

Jouw zoon heeft niets aan jouw verhalen. De mogelijke ontkenning door de man die jij als vader aanwijst, is net zoveel waard. Jij hebt 5 jaar de kans gehad om op zijn minst duidelijk en zonder strijd en ruzie te hebben wie de vader van dit kind is. Die kans heb je laten lopen.

Nogmaals: Die kans heb JIJ laten lopen.

Vanuit je zelf bekijken.

Je schrijft dat je iets zou willen opbouwen met een broer/zus waar je het bestaan niet van wist. Dat is zeer persoonlijk.
Ik heb een band met broers/zussen omdat ik met ze ben opgegroeid, mijn hele jeugd. We hebben dezelfde vader en moeder, groeiden op in hetzelfde huis en delen herinneringen.
Een eventuele halfbroer/-zus is voor mij daarmee niet te vergelijken.
Een band, vriendschappelijk is mogelijk, maar emotioneel is er voor mij toch een groot verschil. Ik zou inderdaad niet teveel jou gevoelens koppelen aan je zoon.

Vaderschapstest.

De eerste 5 jaar kan een moeder dat gerechtelijk afdwingen, daarna het kind. Dus het kan altijd nog.
De vader is bij een positieve uitslag dan ook onderhoudsplichtig en het kind kan meedelen in de erfenis. Als het dus financieel gezien niet nodig is de komende jaren kan je zoon later altijd nog een test afdwingen als de vader ontkent.
Deze man kan overal kinderen verwekken en ze niet erkennen, wel de lusten, niet de lasten.

Laten lopen

Precies. Moeder heeft het 6 jaar laten lopen en miept nu over openheid na al die jaren.
Ze had het meteen moeten doen.
Niet voor de vader, maar voor dat kind. Niet voor het geld, maar om met zekerheid vastgesteld te hebben wie de vader is. Om zeker te weten dat de zoon, als hij dat ooit zou willen, zonder problemen kan weten wie zijn vader is.

Deze man kan verder alles wat vrouwen hem toestaan.

Dit kind is een zoon en wordt misschien ooit ook vader. Als vader een slechte vader is, dan zit er niks anders op voor moeder om dan maar een goede vader te zijn. Je kunt niet toekijken en eeuwig blijven jammeren.
Tenzij het om dat jammeren te doen is onder het motto: een zeurrelatie is ook een relatie.
Dat kind heeft daar ondertussen niks aan.

Ja, of gewoon vragen

http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/erkenning-kind/voorwaarden-voor-erkenning-van-een-kind

Je kunt vader ook vragen om zijn kind alsnog te erkennen nu hij ook een ander kind krijgt. Dat is eerlijk naar beide kinderen toe.
Brief meegeven met jou toestemming of samen naar het loket gaan met het kind. Ik denk dat in de meeste gemeenten het kind wel mee moet.
En uiteraard paspoort of ID-kaart mee. En identificatiebewijs van kind.

Mogelijk dat vader daar wel voor in is. Scheelt een dure procedure voor kind later.

Is die vrouw wel de juiste voor hem --> geheimen

ALMvb,
de waarheid komt vroeg of laat boven. Je weet niet hoe je zoontje of zoon later gaat reageren als hij verneemt dat je nog met de vader contact hebt én weet dat hij een halfbroer of zus heeft.

Ik zou met de vader van je zoon een gesprek vragen. Wat je zeker mag zeggen is dat je zoon een levende vader heeft en een halfbroer of zusje zal krijgen, tenminste wanneer het het juiste moment is. Als je met de vader 6 jaren geleden afgesproken hebt dat je zoon niet weet wie zijn vader is, kan je die afspraak alleen herroepen met het akkoord van de vader, vind je niet? Je kan dit toch niet eenzijdig gaan beslissen omdat je moeite hebt met het 2de kind waar hij wel voor wil zorgen? Die man is ondertussen ook 6 jaar verder gegroeid en natuurlijk is hij daaromtrent veranderd. Ik snap wel dat je het daar moeilijk mee hebt, maar jullie overeenkomst van 6 jaar geleden, heeft niets te maken met zijn huidige beslissing.

Naast de reactie van het uitkomen van die leugen bij jullie zoon, moet die man ook eens aan de gevolgen denken bij het uitkomen van die leugen bij zijn vriendin en hun kind. Het feit dat zij het niet mag weten, is misschien een indicatie dat zij niet de juiste vrouw voor hem is? En het achterhouden van het bestaan van een halfbroer of zus tegenover dat kind, is ook heel pijnlijk voor dat kind als het uitkomt. Die man beliegt zowaar 3 mensen : zijn 2 kinderen én zijn vriendin.

Mijn zoon was 6 jaar toen mijn (ex-)man hem adopteerde. Mijn man wou niet dat mijn zoon de waarheid wist, maar ik heb hem kunnen overtuigen die niet achter te houden. Mijn zoon zou opgroeien met de waarheid omdat dit hem dan maakt, wie hij werkelijk is. Ik snapte het standpunt van mijn man wel. Die was bang dat als mijn zoon zou puberen, mijn zoon ooit zou zeggen dat hij zijn vader niet was. Mijn zoon is nu 24 en heeft dit nooit gezegd. In tegenstelling, zelfs nu ik gescheiden ben, is mijn ex-man nog altijd zijn papa.
De biologische vader heeft hij nooit gekend en die is ondertussen overleden. Maar hij heeft wel 2 half-broers en -zussen die hij kent. Zijn halfzus is de vriendin van een vriend, toevallig. Hij kent ook de rest van zijn biologische familie. Hij houdt ook meer van zijn vader dan van zijn biologische familie, logisch ook want hij is bij ons opgegroeid. Hij komt niet bij biologische familie buiten bij zijn vriend die met zijn halfzus samenwoont.
Maar de waarheid heeft mijn zoon laten opgroeien tot de fijne man die hij nu is.

Ik wens je veel sterkte.

Verwerken

"Dit nieuws is mij erg pijnlijk gevallen. Vooral het feit dat hij mijn zoon vanaf dag 1 heeft genegeerd en nu dus bij zijn tweede kind wel overweegt om een actieve vaderrol op zich te gaan nemen. En dat vooral omdat hij met deze vrouw een toekomst op wilde bouwen die voor ons sowieso niet weggelegd zou zijn."

Nog even reageren op het bovenstaande : ben je ondertussen met je leven verder gegaan? Er zijn al 6 jaren voorbij.
Misschien heb ik het verkeerd maar heb je de voorbije jaren stiekem gehoopt dat hij toch met je zou verder gaan en een vader zou worden voor je zoon? Dan moet dit nieuws heel pijnlijk zijn. En toch moet je het nu wél verwerken! Om terug geluk in jouw leven toe te laten. Of in dat van je zoontje.

Bekijk het langs een andere kant : hij neemt nu tenminste wel de vaderrol op. Dit kind gaat zijn/haar vader wel kennen.

Dikke knuffel

Reden

Ad Hambre geeft de reden aan waarom eerlijkheid nodig is:
"Dit nieuws is mij erg pijnlijk gevallen. Vooral het feit dat hij mijn zoon vanaf dag 1 heeft genegeerd en nu dus bij zijn tweede kind wel overweegt om een actieve vaderrol op zich te gaan nemen. En dat vooral omdat hij met deze vrouw een toekomst op wilde bouwen die voor ons sowieso niet weggelegd zou zijn."

Mijn zoon was 6 toen hij de waarheid vernam. Hij werd geadopteerd en veranderde van naam dus was het de ideale moment om het te vertellen. En weet je wat? Er kwam géén reactie! De situatie is natuurlijk niet vergelijkbaar maar toch... kinderen kunnen op die leeftijd beter met de waarheid om dan pubers of volwassenen. Want het is zo simpel, toch? Voor kinderen althans...

Euhm, ik lees hier veel over "de vader wilde geen kinderen". Ik maak uit het hele verhaal uit dat de vader de verantwoordelijkheid van kinderen niet wou dragen. Anders zou hij toch geen contact houden met je? In die nuance zit een groot verschil als je het nieuws aan je zoon zou brengen. Hij heeft een vader maar die was toen niet klaar voor het ouderschap. En de situatie zoals ze nu is, is de afgelopen 6 jaar gegroeid en kan je niet zomaar terugdraaien.

Weet je waaraan ik denk? Misschien moet die man eens een brief aan zijn zoon schrijven? Hij kan misschien uitleggen waarom hij geen contact wou? Die kan je dan aan je zoon geven als hij er ooit eens heisa zou over maken. Wat ik niet verwacht als hij met de waarheid opgroeid.

Enne, nu maak je er een heisa van. Logisch want het nieuws valt nogal rauw op je dak. Maar in de loop van jullie verdere leven, kan het gewoon een plaats krijgen en kunnen jullie verder gaan.
Lekker met zijn 2 in de wetenschap dat er biologisch nog familie is.

Ik heb nog een praktische vraag : wat gebeurt er met je zoon als jij vroegtijdig komt te overlijden? Ik heb destijds geregeld dat hij destijds naar mijn zus zou gaan. Toen ik trouwde en hij geadopteerd werd, is het normaal dat hij bij mijn man zou blijven.
Wat zou zijn vader willen?

Enne...als zijn vader niet wil dat zijn toekomstige vrouw en brusje het te weten komen, zou hij beter alle contact met jou verbreken. Beter voor jou en je zoon!

Charlie

"Als je met de vader 6 jaren geleden afgesproken hebt dat je zoon niet weet wie zijn vader is, kan je die afspraak alleen herroepen met het akkoord van de vader, vind je niet?"

Nee, dat vind ik helemaal niet. Afspraak is afspraak is een goeie stelregel, maar het belang van het kind gaat in dit geval voor n.m.m. Als dat belang ertoe leidt dat je die afspraak niet kunt volhouden moet je hem eenzijdig opzeggen.

Welke leugen?

Wat mij mateloos irriteertis dat hier maar voetstoots wordt aangenomen dat de man in kwestie werkelijk de vader is en dat hij bovendien op de hoogte is van het bestaan van dat kind.
Dat hij verantwoordelijkheid niet zou willen.

Is er wel een kind of hebben we hier te maken met een ziekelijke stalker die van plan is over de rug van een kind in wording een voet tussen de deur te houden? "Jij hebt een broertje. Nee die mag jij niet zien van je vader. Dat heb ik hem beloofd"

Is die man wel op de hoogte of heeft ze dat kind stiekem gekregen?

Er is niets normaal aan het geheim houden van een vader of een kind.
Dat wel doen getuigt van bijzonder leugenachtig en onverantwoordelijk gedrag.
Arm kind.

Lavell

Je moet er toch maar vanuit gaan dat de feiten zoals gepresenteerd door de OP kloppen. Ik wil de interpretatie graag in twijfel trekken, maar als de simpele feiten al fantasie zijn...

En zo ongeloofwaardig is het verhaal toch niet, volgens mij komt een dergelijk scenario wel vaker voor.

Als de moeder een monogame relatie had kan ze ook zonder DNA weten dat hij de vader is.