Verhuizen, hoever jezelf wegcijferen voor de kinderen.

Vader

Het enige wat jou kan helpen is als je iets kan vinden dat je vóór je kinderen wil. Nu ben je tegen alles, tegen je ex, tegen de hulpverlening, tegen de maatschappij. En ik snap dat best. Zo fraai is het allemaal niet wat er allemaal gebeurt en de verhalen die je vertelt klinken ook niet OK. Dat jij beschadigd bent door je jeugd is overduidelijk. Ik probeer je niet wijs te maken dat het allemaal wel meevalt. Maar je kunt alleen iets als je ergens wél voor kiest, al is het maar heel klein, en er je voor inspant om iets positiefs voor je kinderen te betekenen. Laat ze zien dat het ertoe doet hoe het met ze gaat. En dat kun je ook doen door op een afstand en min of meer zakelijk het een en ander voor ze te regelen, zoals goede begeleiding, logeerweekends of dat soort dingen. Maar jij blijft hier consequent uit het praktische. Ik heb na al die berichtjes nog altijd geen idee van wat jij concreet voor jouw kinderen zou kunnen doen behalve ze in huis nemen, co-ouderschap aangaan en intensief mee gaan opvoeden, waar je je dus hevig tegen verzet. Ik heb nog altijd geen idee wat jouw kinderen nodig hebben, waar ze mee geholpen zouden zijn, in dit leven met deze twee ouders waar jij er één van bent. Heb jij dat idee wel? Is daar dan niet íets van te realiseren?

Groet,
Jo Hanna

Waar Jo Hanna?

'Maar ik zie je wel fel van leer trekken tegen 'moeder de vrouw'.' Waar. Dat meen ik serieus. Het ergste wat ik zeg is dat zij de kinderen wilde.

'Ik snap sowieso niet dat dit zou moeten vallen in de categorie 'verheerlijken van moeder de vrouw'' Lees #78 nog eens goed door: de vrouw die zorgt en daar alleen in staan en dat kun je met miljoenen nog niet oplossen.'. Daarmee wordt de inbreng van de 'provider' gereduceerd tot per definitie waardeloos.

'"Ik beschouw mannen namelijk ook als gewone mensen, die beslissingen nemen, waarvoor ze zelf verantwoordelijkheid kunnen dragen. Het verbaast me steeds weer, dat daar nogal wat verzet op komt."' Ik verzet me daar niet tegen. Maar TS heeft bij het nemen van de verantwoordelijkheid voor kinderen zijn eigen grenzen duidelijk aangegeven: niet de zorg, wel het geld voor moeder en kinderen. Als je daarna in een andere situatie wordt geplaatst (je moet wel de zorg op je nemen) en hij geeft dan duidelijk zijn grenzen aan, dan vind ik dat een vorm van verantwoordelijkheid nemen.

Tsjor

Even terug Jo Hanna

Ik reageerde op #78. Daarin schreef amber:

'Misschien zit moeder er ook wel doorheen?
Omdat die al jaren zorgt en vader continu zijn handen er vanaf trekt en alles gooit op een slechte jeugd en ik heb het zelf nooit ervaren.'

Opmerkelijk genoeg heb je hier geen problemen met het geven van een bepaalde invulling, die negatief is over vader.

Waar ik moeite mee heb is dat bij de verdeling zorg/inkomen het verdienen van inkomen gezien wordt als 'zijn handen ervan af trekken'. Kinderen hebben zorg en inkomen nodig. Om eten te kunnen koken heb je geld nodig om het te kopen. Wel oog hebben voor het ene aspect (de zorg, de inspanning van het eten koken) maar niet voor het andere aspect (wat er nodig is om het eten te kunnen kopen) vind ik een eenzijdige benadering.

'Maar Misschien heeft moeder die fysieke hulp van vader wel nodig om het zelf ook te kunnen handelen, om een moment voor haarzelf te kunnen hebben om af en toe even te kunnen ademen en niet te hoeven zorgen.'

Misschien ja. en misschien heeft vader (in deze situatie vind ik dat meer voor de hand liggend) wel hulp nodig bij het verdienen van een inkomen, omdat hij zelf teveel moet werken, tegen een burn out aanloopt en achterstallig onderhoud moet plegen aan de woning.

'Dan kan je miljoenen storten, maar dat lost dat allemaal niet op hoor.'

En daarin zit dan de moederverheerlijking. Dat mag je insinuerend of manipulatief noemen, daar heb ik geen probleem mee. Ik zie het als een manier om de oren dicht te knopen en de ogen te sluiten. Blijkbaar zijn er dingen die niet gezegd mogen worden.

' Misschien wil moeder wel werken, juist om even geen moeder te zijn, niet iedere vrouw wil dag in dag uit alleen maar zorgen voor kinderen. Vrouwen zijn ook meer dan alleen moeder.' Dat zou voor TS een geweldige oplossing zijn. Maar blijkbaar zit TS zo in elkaar dat hij dat neit voor durft te stellen en heeft ook moeder daar geen aanstalte toe gemaakt, anders zou TS niet zo hard moeten werken voor haar inkomen.

Laten we voor TS hopen dat moeder op een dag wel eens wat meer wil dan alleen zorgen voor 2 van de 3 kinderen (eentje is al bij vader, oh nee, die had zijn handen overal vanaf getrokken.....)

Tsjor

Reactie

Aangezien je mijn reactie gebruikt voor jou reactie reageer ik ook maar.

Ja er is invulling door iedereen, door jou en door mij, misschien om TS niet helemaal duidelijk is hoe de verdeling kinderen nu is en vooral ook was. Ik heb ook gelezen dat de oudste vooral bij vader is (maar daar heb je dan ook de minste zorg aan), maar voor hoe lang en misschien gaat hij ook wel eens naar moeder en heeft vader wel tijd voor zichzelf, in hoeverre zijn alle drie de kinderen wel eens tegelijk bij vader?? We weten het niet, want TS zegt daar niks over en dan wordt er dus ingevuld hier.
En wij horen hier alleen vaders kant he. Hij zegt dat hij nooit kinderen had gewild, maar heeft wel minstens 3x meegewerkt om kinderen te krijgen. Dus in hoeverre is hij toendertijd duidelijk geweest naar zijn vrouw. Dat weten we ook niet, hij kan het verhaal nu ook heel mooi inkleuren om te rechtvaardigen dat hij zijn handen (qua fysieke zorg) er vanaf mag trekken.

Maar ik vind het geen moederverheerlijking door aan te geven dat geld storen alleen niet voldoende is. Wij weten toch de situatie van moeder niet? Misschien werkt ze wel gewoon, ze is verhuisd dus blijkbaar een inkomen om op wat voor manier dan ook een huis te krijgen. Met geld koop je geen tijd voor jezelf. En dat bedoel ik met dat miljoenen storten niet alles oplost.
Misschien heeft moeder al jaren altijd wel een of meer kinderen thuis en nooit een weekend voor haar zelf.
Misschien projecteer ik teveel, maar ik hecht meer waarde aan de 4 dagen voor mezelf in de maand dan eventuele alimentatie (die mijn ex overigens ook niet betaald). Dat is wat ik daar mee wil zeggen. Ook moeders zijn wel eens moe van het zorgen en trekken het soms allemaal even niet meer.

Kortweg Amber

Als je alle berichten goed leest, tja ik vond het hier en daar ook wel wat verwarrend en hopelijk klopt mijn 'analyse':

- Vader is terug naar het oude gezinshuis en heeft daarbij een grotere reistijd naar zijn werk en klussen aan het huis, maar woont wel dichter bij moeder.
- Zoon van 17 daar dreigde UHP en woont sindsdien fulltime bij vader
- Jongste twee komen nu een weekend in de 14 dagen maar willen co-ouderschap.
- Vader verdient het grootste inkomen.

Samenvatting

Aanvulling op de samenvatting van AnneJ:
- Tijdens de relatie pastte ik wel eens op maar de verzorging lag voor >90% bij moeder, ik wist niet wat ik met ze aan moest.
- Toen er bij de oudste problemen ontstonden en we in aanraking kwamen met hv werd ik genegeerd wat is geëscaleerd waardoor jz in beeld kwam, ik heb toen een tijd geen contact mogen hebben. Ik ben zelf in "therapie" gegaan maar er alleen van achteruit gegaan, vrijwel alle persoonlijkheidsstoornissen, ASS, ADHD enz. zijn benoemd maar niets zodanig zwart op wit dat er geen omgangsregeling kan zijn, ik in de ziektewet of WIA kan enz. (mijn werk opgeven zou überhaupt niet goed voor mij zijn).
- Bij de scheiding dacht ik door mijn eigen gedachten en het contactverbod dat er geen omgangsregeling hoefde te zijn en heb een eigen leven opgebouwd.
- Paar maanden geleden is oudste bij mij komen wonen en hij ging voordat ik verhuisd was hooguit een avond per week naar zijn moeder, eigenlijk woont hij op kamers i.p.v. bij zijn vader. De anderen kwamen om het weekend maar door een te kleine woning en de spanningen liep dit niet lekker, nu komen ze vaker maar het loopt nog steeds niet lekker omdat ik niet weet hoe ermee om te gaan.
- Vanwege de financiën, het grotere huis en mijn morele verplichting ben ik verhuisd maar de belasting is te groot voor mij. Helaas heb/zie ik heel weinig mogelijkheden om deze last te verlagen.
- Buiten het willen van kinderen (waar ook ik achteraf heel anders mee om had moeten gaan) is mijn ex nu eigenlijk weinig te verwijten, zij werkt nu terwijl zij ook rond kan komen zonder en zorgt voor de kinderen waarbij het alleen een probleem is dat zij erg beschermend is. Hv en jz is het meeste te verwijten.

Zoals iemand al aangaf heb ik een eigen plan gemaakt, het huis gaat verkocht worden. Ik zal mijn best doen een passende woning te vinden op minder grote afstand van moeder als eerst maar gezien mijn budget ben ik bang dat dit lastig wordt. Als het niet lukt zal de omgangsregeling beperkt moeten worden, wanneer dit een probleem is voor jz of moeder mogen zij met een reële oplossing komen.

Overdenkingen..

Ik miste een paar dingen in het verhaal.

1) Hoe gaat het op het werk ? Zijn ze blij daar met jou ? Groot bedrijf ? Misschien regelingen waar je gebruik van kan maken ? Frisse blik van een HR-er ? Mogelijkheden om dichter bij huis een werkplek te krijgen. Je gaf aan dat je naar je werk wou omdat het stabiliteit gaf. Misschien zijn er afdelingen gesitueerd in plaatsen waar jij geen weet van heb ?

2) Wat doet de hv en JZ aan de moeder ? Wordt daar "hulp" aan verleend om de problemen op te lossen ? In het hele verhaal (buiten de argumenten van

3) Ergens werd geoppert om een advertentie te zetten : Opa en Oma gezocht.. Als de woningnood groot is in die buurt en er in het huis ruimte is (je zegt dat het te groot is voor jou) is er misschien een mogelijkheid om iemand in huis te nemen en i.p.v. huur te vragen, te vragen om ondersteuning. Misschien iemand die psychology studeert die het een uitdaging vind om te helpen. En zo een persoon is geen vervanging van moeder dus geen bedreiging voor de kinderen, wat een vriendin wel zal zijn.

4) De beroerdste oplossing die de hv en JZ niet zal opperen. Misschien terug naar de ex ? Samen boontjes rooien. Twee halve zolen maakt nog altijd in ieder geval een zool. (Sorry wil niet denegrerend zijn)

Thinking out of the box... (Aangezien alle standaard oplossingen geen resolutie geven)

En houd in je achterhoofd : Het gaat maar om een paar jaar. De jongste was 11/12 ? Dus 6-7 jaar om te overbruggen. En je weet dat als ze 15+ worden het makkelijker/lees zij zelfstandiger worden en het minder problematisch zal zijn. Dus het is een jaar of 4 uitzitten.

Misschien 4 studentes psychiatrie ? Elk een jaar Wie weet steek je er wat van op en leer je nog wat nieuws over jezelf.

Klein beetje positief is niet verkeerd.

Mooie positieve bijdrage Arjan!

Zie titel

Arjan,

1: Het gaat goed op mijn werk, ik ben er goed in en zij zijn blij met mij. Het is een niet heel groot bedrijf met vestigingen in meerdere landen maar slechts 1 vestiging in elk land en dus ook maar 1 in NL, ik kan thuis werken maar dit lukt mijzelf niet vanwege de dan ontbrekende structuur.

2: Hv is wel betrokken bij moeder maar zij staan aan haar kant dat zij ook wel eens rust verdient, in mijn ogen is zij te soft waardoor de kinderen veel teveel aan haar hangen en heel weinig zelfstandig doen en kunnen. Wanneer de kinderen hier zijn heb ik daar ook last van. Hv vindt dat ik de kinderen zelfstandigheid aan moet leren maar ik vind dat krom, het is net alsof ik tijd moet steken in de hobby van een ander terwijl het mijn hobby niet is en ik er geen enkel verstand van heb.

3: Ik neem aan dat je dit als grap bedoelt.

4: Is wel aangedragen door hv en JZ maar voor niemand een goede oplossing. Ik weet van mijzelf dat ik mijn humeur en eventuele agressie niet altijd onder controle kan houden als ik opnieuw in een ongewenste situatie kom en daarom is dit ook voor de kinderen niet goed.

6/7 jaar is veel te lang, ik ben al 8 tot 10 jaar bezig maar was een wrak aan het worden (ik heb diverse pogingen gedaan om een eind aan mijn leven te maken). Ik was weer aan het opknappen maar dat stagneert nu weer, ik hoop het huis te kunnen verkopen en dan mijn herstel weer op te kunnen pakken.

Anders denken

"Hv vindt dat ik de kinderen zelfstandigheid aan moet leren maar ik vind dat krom, het is net alsof ik tijd moet steken in de hobby van een ander terwijl het mijn hobby niet is en ik er geen enkel verstand van heb."

Het zijn ook jouw kinderen en niet de hobby van je exvrouw, ook al heb je nooit kinderen gewild. Die redenering zul je toch echt eens los moeten laten, hoe moeilijk ook.

Aardbei,

en de kinderen nog verder beschadigen doordat het mij aan kennis, mogelijkheden (praktisch en psychisch) en overeenstemming met hun moeder ontbreekt?

Ik neem de verantwoordelijkheid die de enige was voor de scheiding op me door voor de financiën te zorgen. Het is alleen wel moeilijk hier geen ruzie over te maken nu er meer van mij verlangd wordt.

Zo werkt het nou eenmaal

Vader van 3, dat is jouw mening. Maar zo werkt het in de praktijk nou eenmaal niet. Of je het nu wil of niet de kinderen zijn ook jouw verantwoordelijkheid ook al voelt het voor jou niet zo.

Dat je het erg moeilijk vindt met je kinderen is duidelijk maar het is geen keuzespel waarin je alleen de taken kunt doen die jouw goed passen en uitkomen.

Er zijn veel gescheiden mensen die geen overeenstemming hebben, en daar lukt het uiteindelijk ook.

Ergens geen verstand van hebben; je kunt ook proberen kennis op te doen en het te proberen.

Hoe is je beeld naar je kinderen toe, vind je ze lief, hou je van ze? Of ben je blij als ze eindelijk meerderjarig zijn zodat je ze nooit meer hoeft te zien? Zo komt het op mij namelijk wel over zeker na je opmerking over dat de kinderen meer " de hobby" van je vrouw zijn. Dat is wel heel erg hatelijk vind ik.

Financien goed willen regelen zoals je stelt is een mooi streven maar kinderen zijn veel meer gebaat bij persoonlijk contact met hun vader. En daar kun je hulp bij krijgen.

Tja vader

Dat had je dan vooraf moeten bedenken. Net als bij huisdieren: niet eerst een pup aanschaffen voor de kinderen en dan het dier verwaarlozen omdat bij jou de kennis ontbreekt. DAN GA JE DIE KENNIS MAAR ALS DE DONDER ERGENS HALEN!

Loser.

Aardbei

'Dat je het erg moeilijk vindt met je kinderen is duidelijk maar het is geen keuzespel waarin je alleen de taken kunt doen die jouw goed passen en uitkomen.'
Dat klinkt heel mooi, maar moeder zorgt niet voor geld. Persoonlijk kontakt is heel mooi, vind ik ook. Maar persoonlijk kontakt (of zorg) zonder geld betekent dakloze en hongerige kinderen.
Moeder heeft ook haar taken uitgekozen en andere taken (de zorg voor geld) bij vader gelaten. Het zou mooi zijn als zij zoveel zou verdienen dat hij geen alimentatie meer hoefde te betalen. Dat zou hem ontlasten (blijft het andere probleem nog over, namelijk dat vader van 3 te weinig ervaring heeft met zorg voor kinderen, door zijn verleden).

Tsjor

Knurf

Dat is een herhaling van zetten (dan had je dat vooraf maar moeten bedenken). Moeder heeft vooraf ook niet bedacht dat kinderen geld kosten. Moeder wilde kinderen en zorgen. En nu zit moeder op kosten van haar ex te janken bij de jeugdzorg dat het zo zwaar is. Wie is er dan een loser?
Maar als je een school weet waar je kunt leren hoe je met kinderen om kunt gaan, dan is het wellicht goed om die tip hier neer te zetten.

Tsjor

Tsjor

Jij blijft terugkomen op het feit dat moeder 'zorgt' en vader de financiën op zich heeft genomen. Volgens mij heeft ts al een paar vermeld dat moeder ook werkt, bv in post 98.

Begrijp ik Tsjor

Ik vind het ook erg goed dat Vader zijn financiele verantwoordelijkheid neemt.
Maar dat wil niet zeggen dat hij daardoor niet verantwoordelijk is voor de rest.

Vader heeft overal wel een argument voor:
Er zijn zo veel mensen die er geen verstand van hebben/ lange werkdagen hebben/ onderhoud moeten plegenaan huis/ liever tijd aan hun hobby en vriendin willen besteden etc etc en toch ook graag bij hun kinderen willen zijn.

Vader zal denk ik toch zich moeten aanpassen aan de situatie, hoe moeilijk ook.het lijkt wel of er geen enkele wil is, en dat zullen de kinderen zich later herinneren ben ik bang.

Maar Tsjor

'Dat is een herhaling van zetten'.

Dat is de reactie van vader toch ook? Hij blijft maar roepen dat-ie nooit wilde, niet kan, niet weet ... een kras in een grammefoonplaat. Zolang hij blijft roepen wat hij eerder ook riep, krijgt hij de reacties die hij eerder ook kreeg.

Aardbei en Knurf,

Het klopt dat ik ze niet hoef en ze ook nooit gehoefd heb. Toen ik jaren geleden me wel met ze wilde bemoeien werd dat niet geaccepteerd, ik heb een paar jaar geprobeerd op de automatische piloot te leven en te doen wat anderen wilden maar dit lukte niet altijd en uitte zich in escalaties. Uiteindelijk werd mij een contactverbod opgelegd wat tijdens het opstellen van een ouderschapsplan ineens niet belangrijk meer was. Ik wens de kinderen het beste toe maar weet dat zij dit bij mij niet krijgen, zeker niet wanneer de overige druk betreffende huisvesting enz. mij overbelast.

Moeder werkt nu inderdaad maar ik heb geen idee wat zij verdient en of dit aanleiding is voor aanpassing van de alimentatie. Wanneer zij het contact tussen mij en de kinderen belangrijk vindt kan zij ook een voorstel doen om het aan te passen, zelf heb ik geen behoefte en energie om er achteraan te gaan. Wanneer zorg belangrijker is dan alimentatie hoefde geen enkele co-ouder alimentatie te betalen.

Opmerkingen als loser o.i.d. interesseren mij niet zoveel, ik ben liever een "blije" loser dan een ongelukkige trekpop die danst naar de pijpen van een ander.

Vader van 3

Volgens mij omschrijf je nu de kern van je probleem
"dan een ongelukkige trekpop die danst naar de pijpen van een ander"
Dat is volgens mij wat jou dwars zit. Je ex, je kinderen, jeugdzorg, iedereen heeft iets te zeggen over jouw leven en jij moet je maar schikken.
Dat maakt dat jij gaat en blijft roepen dat je dit allemaal niet wil en hoeft en dat je er van af wil.
Ik kan dat ook nog wel begrijpen. Je zit in een situatie waar je niet in wil zitten en waar je uit weg wil.
Maar dat gaat niet gebeuren en je kunt blijven tegenstribbelen maar dat gaat je niet helpen. De omstandigheden hebben je in de tang en knijpen je fijn.
De enige oplossing is om zelf de touwtjes in de hand te nemen. Niet meer de hele tijd roepen dat je dit niet wil maar kijken wat je, in deze omstandigheden, wel wil.
Die kinderen gaan niet weg, die ex gaat niet weg, jeugdzorg gaat voorlopig ook niet weg, dat zijn omstandigheden die jij niet kunt veranderen.
Pak zelf de regie. Wat wil jij en hoe ga je dat aanpakken? Praat er over met iemand, zet het op papier maar doe zelf iets en laat je leven niet bepalen door anderen
Succes

Brrr

'die danst naar de pijpen van een ander.'

Drie van die anderen heb je zelf op de wereld gezet.

Knurf,

Het klopt dat ik de biologische vader ben van die drie, ik heb altijd geweten dat ik een financiële verplichting heb en ben pas gescheiden toen ik wist dat er twee huishoudens onderhouden konden worden zonder dat 1 in de bijstand kwam. Voordien heb ik een paar zelfmoordpogingen gedaan zodat zij van de uitkeringen rond hadden kunnen komen. Blijkbaar heb ik wat gemist in mijn opvoeding, mij is nooit duidelijk geweest dat ik naast de financiën andere verplichtingen en gezag had en behield. Met de kennis van nu betwijfel ik of ex mij over de streep had kunnen halen.

Tineke, Ik heb wel een plan alleen de uitvoering is een beetje lastig. Wanneer de andere kanten het zouden accepteren kon ik daar meer rust uit halen.

Niet acceptabel

Tineke, Ik heb wel een plan alleen de uitvoering is een beetje lastig. Wanneer de andere kanten het zouden accepteren kon ik daar meer rust uit halen.

Als jouw plan niet acceptabel is voor jouw exvrouw en kinderen dan is het geen goed plan. Zo simpel is dat.
Een plan kan wel goed zijn voor jou maar als het dat niet is voor de andere betrokkenen heb je daar totaal niks aan. Druk niet jouw zin door, maak een ander plan.

mij is nooit duidelijk geweest dat ik naast de financiën andere verplichtingen en gezag had en behield.

Dit vind ik van een verpletterende naïviteit. Je trouwt, je zet drie kinderen op de wereld en bedenkt nooit dat daar nog een vervolg aan vast hangt?

Dubbel er in staan

Vader van 3, ik noem jou geen loser o.i.d. maar probeer jou te begrijpen wat helaas niet lukt. Ik begrijp jouw zienswijze gewoon niet, maar probeer in ieder geval jouw logica te doorgronden. Jammer dat je vaak geen antwoord geeft op bepaalde vragen.

Wat Tineke van Gaal idd zegt: je zet 3 kids op de wereld en hebt werkelijk nooit begrepen dat je er dan aan " vast" zit. Of dat aan je opvoeding ligt weet ik niet, heeft in jouw omgeving iedere gescheiden man geen contact meer met zijn kinderen?? Ik begrijp gewoon werkelijk niet waar je die gedachtegang vandaan haalt, wie jou dat ooit wijsgemaakt heeft. Je verschuilt je nu achter je eigen hersenspinsels van " ja maar ik wilde nou eenmaal nooit kinderen" . Alsof er dan ineens gezegd moet worden door hv/rechter: " ohh als u het zo begrepen heeft meneer nee dan hoeft u idd geen omgangsregeling". Het is ook je eigen verantwoordelijkheid om te begrijpen hoe zaken in elkaar steken.

Als ik jouw stukjes lees, merk ik dat er ook veel andere zaken meespelen buiten het riedeltje van, ik wilde ze niet, weet niet hoe het moet, kan het niet aan;
* ik wil mijn werk en werktijden niet aanpassen
* ik heb door de kinderen zo weinig tijd voor hobby's
* ik zou liever bij mijn vriendin gaan wonen
* ik betaal nog steeds evenveel alimentatie als toen ex niet werkte
* vroeger wilde ik een betrokken ouder zijn maar toen werd dat niet op prijs gesteld

Dat komt op mij over als kinderachtig dwarsliggen, sorry maar ik kan er weinig anders van maken.

Hard

" Het klopt dat ik ze niet hoef en ze ook nooit gehoefd heb".

Dat is een extreem harde uitspraak. Dus als je ze vanaf nu nooit meer zou zien( stel dat het zo loopt) , dan doet het je dus niks?

Familie

Hoe staat je familie hierin, je ouders, broers/zussen als je die hebt? Kunnen zij je ondersteunen, begeleiden? Het zal voor hun toch ook geen leuk vooruitzicht zijn als ze hun kleinkinderen/ neefjes/nichtjes niet meer zien in de toekomst. Heb je hulp vanuit die hoek?

En je kinderen dan?

Jij wil ze niet. Moeder kan ze ook niet continu hebben heb je aangegeven.

Wat moeten je kinderen dan? Op straat slapen?

Je bent nou eenmaal hun vader. Ze willen blijkbaar nog wel naar jou toe.

Denk jij er ooit wel eens over na hoe dit voor de kinderen is? Wat denk dat zij hieraan over houden? Een ding is zeker. Jij had een keuze. Jouw kinderen niet. Ze zijn geboren door jullie keuzes.

Misschien wordt het tijd om je wat volwassener te gaan gedragen. Je hebt 3 kinderen op de wereld gezet en daar moet voor gezorgd worden. Dus doe dat dan.

Knor

Moeder werkt, maar niet zodanig dat ze zelf de kinderen kan onderhouden, ze ontvang nog steeds het volle pond aan alimentatie.

Tsjor

Aardbei

Misschien helpt het je als je #65 zou lezen. Sorry, die zwarte letters op rood zijn bijna niet te zien. Ik hoop dat je hem toch terugvindt.

Tsjor