Verhuizen, hoever jezelf wegcijferen voor de kinderen.

Vlinder62

In het bericht wat ik net aanhaalde staat ook wat vader van 3 ideaal lijkt te zijn. Ik kan dat niet begrijpen, maar ik heb zijn achtergrond ook niet.

Tsjor

Tsjor

Hij wil de kinderen bij de moeder hebben. Hij betaalt wel. In een pleeggezin vindt hij ook prima.

Die arme, arme kinderen. Twee ouders die allebei de kinderen niet willen (moeder wel overigens maar niet altijd).

Vader van 3

Wat jammer dat je zoveel negatieve voorbeelden in je omgeving hebt gezien wat betreft gescheiden ouders. Al krijg ik de indruk dat je dingen ook erg letterlijk neemt en vooral ziet wat je wilt zien: die collega die moppert nadat zijn kinderen een weekend geweest zijn wil niet zeggen dat die collega meteen spijt heeft van de omgangsregeling en zijn kinderen liever niet meer wil zien. Net zoals dat niet gescheiden mensen ook weleens op maandag mopperen dat het een shit weekend was: that's life!

Die andere collega die heel veel moeite heeft gedaan voor een omgangsregeling, jij begrijpt daar niks van. Je zou het ook kunnen vertalen in " wat goed dat hij zoveel voor zijn kind doet".

Mijn man heeft in zijn woede, als zijn ex weer eens dwars lag, iets geroepen in de trant van dan maar geen omgangsregeling. Dat heet een momentopname en is geen realiteit gelukkig.

Tsjor haalde #65 aan. Ik begrijp dat jij het niet makkelijk hebt gehad, daarom zou het juist logisch zijn als je je kinderen dat leed wilt besparen. Je kent 2 pleeggezinnen waar het in jouw ogen harmonieus aan toe gaat en ziet dat dan ook wel zitten voor je kinderen. Dat is erg naief; als je de ontwikkelingen een beetje volgt op dat gebied dan zou je weten dat de kans erg klein is dat je kinderen in zo'n situatie komen. Creeer geen waarheden omdat het jou dan beter uitkomt.

Dat je ze niet wilt en ze ook niet zal missen is 1 ding, afstand kun je nemen als ze uit huis gaan een bepaalde leeftijd bereikt hebben, tot die tijd zul je het uit moeten zingen.

Je kinderen zijn al pubers, wat zijn hun wensen, hoe zien zij het? Even los van advies van hv.

Vlinder72

'Arme, arme kinderen'. Zo zou ik ook denken. Maar stel dat ik van mezelf zou weten dat ik niet in staat ben voor ze te zorgen, om wat voor reden dan ook, en ik zou ervaring hebben met een liefdevol pleeggezin, dan is het ook een daad van liefde als je dat de kinderen gunt.
Ik ben er iets pessimistischer over, maar dat heb ik al in een reactie geschreven.

Tsjor

Tsjor

Als jij een gezin zou kennen waar je kinderen kunnen wonen dan snap ik dat.

Ervan uitgaan dat er wel iemand wordt gevonden en de kinderen het daar vast leuk vinden dat snap ik niet. Vindt maar eens een pleeggezin voor 3 pubers tegelijkertijd. Kans is aanwezig dat ze opgesplist worden of in tehuizen terecht komen. En dat omdat de vader er geen zin in heeft.

Jammer van het laatste stukje

'En dat omdat de vader er geen zin in heeft.' Als je dat nu eens wegliet en verving door: en dat omdat vader het niet aankan. Zoals moeder het ooit niet aan kon; en nu blijkbaar ook niet.
Ja, ik vind het heel triest voor de kinderen; ja, ik zou het anders oppakken, maar toen ik voor mezelf inzag dat ik het niet aankon om de kinderen goed te verzorgen heb ik ook aan vader gevraagd of hij meer wilde doen. Met andere woorden: het is meestal een daad van liefde als je zelf erkent dat je niet in staat bent om de kinderen te geven wat ze nodig hebben, dat je dan organiseert dat iemand anders voor de kinderen zorgt.

Tsjor

Verschil tussen niet aankunnen en

Niet aan willen pakken.

" het is meestal een daad van liefde als je zelf erkent dat je niet in staat bent om de kinderen te geven wat ze nodig hebben, dat je dan organiseert dat iemand anders voor de kinderen zorgt"
Ik kan me daar zeker in vinden Tsjor maar beslist niet in deze situatie.

Kinderen naar een pleeggezin willen hebben, omdat je ze nou eenmaal nooit gewild hebt en er geen zin in hebt om je leven aan te passen vind ik toch heel anders. Ik ben me er bewust van dat de gedachtegang van Vader voortkomt uit de stoornissen die hij blijkbaar heeft. Maar meerdere hv en rechter hebben geoordeeld dat de kinderen wel gebaat zijn met een omgangsregeling. Dan kun je wel tegendraads blijven doen en het anders vinden of je zet een keer je schouders er onder en gaat het proberen. Dit draadje loopt al flink wat maanden en er is nog steeds nauwelijks welwillendheid, alleen maar dwars zijn. Dat vind ik geen daad van liefde.

Woorden en daden

Ik begrijp niet Aardbei hoe het komt dat jij geen welwillendheid ziet/leest.
Ik lees, behalve de onwil en onkunde juist heel veel over vanalles willen/ willen proberen maar ook daadwerkelijk vanalles proberen.
Over totaalplaatje kun je vanalles vinden maar jouw tekst doet situatie geen recht vind ik.

Bovendien kan ik me, hoe fout ook, ook wel weer goed voorstellen dat juist het gebod 'zorg voor je kinderen' zorgt voor tegenstand/onwil /verzet.
Voor mezelf, maar ook in z'n algemeenheid. Mensen 'zijn' ouder, op moment dat je er een gebod van maakt doe je iets raars met dat 'zijn'.

Lizzie

'ook wel weer goed voorstellen dat juist het gebod 'zorg voor je kinderen' zorgt voor tegenstand/onwil /verzet.'

Het spijt me, maar daar kan ik me dus helemaal niets bij voorstellen. Kinderen zijn van hun ouders afhankelijk. De zorg zou vanzelfsprekend moeten zijn. Ja, je moet. Punt.

Lizzie

Waar lees jij die welwillendheid dan? Vader geeft in veel stukjes aan dat hij de kinderen niet wil, weg wil hebben naar een pleeggezin, zn leven niet wil aanpassen aan hen etc. De dingen die hij doet zijn opgelegd door de hulpverlening en wil hij het liefst zo snel mogelijk van af. Hij zegt zelf al bij voorbaat de voorstellen die hv vraagt niet te willen uitvoeren, alles is in zijn ogen onrealistisch.

De enige welwillendheid zit hem in financieel bijdrage..wat ik ook goed vindt dat hij dat doet.

Ik zie ook welwillendheid

En onmacht om het vaderschap vorm te geven op de 'normale' manier. Deze vader lijkt zelfinzicht te hebben en binnen zijn mogelijkheden te zoeken naar de beste manier om het vaderschap vorm te geven.
En daar is hij ook nog eens open over op een forum.

Ik heb geen tips of oplossingsrichtingen, maar wel respect voor de manier waarop hij zoekt naar een manier om zijn verantwoordelijkheden te nemen. Op een manier die past bij hem en zijn (on)mogelijkheden.

Vergeet niet

Het oudste kind woont bij vader. De andere kinderen hebben een bezoekregeling en komen ook regelmatig. Vader is zelfs tegen zijn zin in het oude huis komen wonen.

Inderdaad

V@@s, het verzet zit op de verplichting om co-ouderschap aan te gaan. Niet op omgang etc. Ook niet op de zorg voor zover hij die aankan. Alleen wat boven zijn macht ligt, daarop zit het verzet. Hij is bereid de woning te verkopen, dichter bij moeder te gaan wonen etc.
Ik vraag me ondertussen wel af, waarom er niet gekeken is naar de hoogte van de alimentatie. Als 1 kind al bij hem woont en moeder werkt, dan zouden dat redenen kunnen zijn om de hoogte van de alimentatie te verlagen. Dan houd je meer geld over voor het opknappen van je oude huis of het kopen van een nieuwe woning. Wellicht is het angst voor escalaties. En jeugdzorg gaat niet over aardse zaken als geld.

Tsjor

Knurf

Natuurlijk is zorgen voor je kinderen een vanzelfsprekendheid. (die ik overigens ook best wel lees bij ts)
Ik reageerde op het aangeven van Aardbei dat hij juist, omdat rechter en hv het aangeven, de ouderrol op zou moeten pakken.
Dat is voor mijn gevoel een ontzettend krom iets. Juist omdat het ouder-zijn een zo vanzelfsprekend iets is. (alleen iedereen vult dit op eigen wijze in!!!)
Ik kan me de recalcitrante houding van ts bijna voorstellen.

Van zijn welwillendheid zijn in dit draadje en vorige voldoende aanwijzingen te vinden, je moet ze wel willen lezen. Ik snap dat het lastig is omdat het natuurlijk een onderwerp is dat veel emoties oproept, bij iedereen, ook bij mij.

Mee eens Lizzie

Iedereen interpreteert het natuurlijk op zijn eigen manier en het is een onderwerp wat veel emoties oproept.

Ik had vooral moeite met #37. Het draadje was even stil en vervolgens door vader opgepakt: de kinderen komen in de zomer 3 weken bij hem en meteen weer uitvluchten zoeken om er onderuit te komen. Hoe moeilijk ook: probeer het eens, lukt het helemaal niet dan sta je ook sterker naar de hv toe dat het niet lukt.

Maar dat is toch schadelijk

voor de kinderen? Het is niet de eerste keer dat hij zoiets probeert.

Tsjor

Het leven is gewoon ******

Ik werk met een hoop mannen die hier en daar ook wel ergens wat kroost hebben achter gelaten maar daar nauwelijks over reppen.
En ja, mijn moederhart breekt daar wel wat van soms.
Maar voor die kinderen zou contact niet zomaar een oplossing zijn, integendeel. De mannen waar ik mee werk zijn zo ziek/gestoord dat contact wrs schadelijker zou zijn.

Nu krijg ik bij ts ook wel het gevoel dat er ook veel (gewone?) dwarsigheid achter zit en mogelijk ook te weinig vertrouwen in eigen kunnen.
Van de andere kant kennen we zijn functioneren gewoon niet en moeten we mi hem serieus nemen in dat wat hij aangeeft. We weten vermoedelijk maar een fractie van zijn problemen maar alleen al de actieve suicidaliteit is gewoon simpelweg bijzonder schadelijk voor kinderen.

Dwarsigheid

Er zit inderdaad een stuk dwarsigheid, vooral hoe ik mij uit. Onkunde en onmogelijkheden zijn er ook, wanneer de kinderen hier een paar dagen zijn en als het niet lekker loopt ben ik doodop en zie ik regelmatig beëindiging (wanneer het heel slecht gaat van mijn leven) als enige uitweg. Doordat ik niet serieus genomen wordt ga ik mij ook dwars gedragen, vandaag heb ik contact gehad met de gezinscoach omdat binnenkort de planning is dat de kinderen een paar weken komen wat ik niet overzie maar weer is er totaal geen begrip en wordt er vanuit gegaan dat ik het maar moet kunnen zoals alle anderen. Ik ben zo bang dat het mis loopt en ik mijzelf dan niet meer kan beheersen waar de kinderen dan slachtoffer van worden.

Heb je zelf 3 weken vrij?

Het zou goed zijn als je in die drie weken toch iets organiseert.
- kamperen. Als je wil zet ik na 1 augustus ergens een grote tent voor je neer, 6 persoons. Kinderen vermaken zich vaak al vanzelf op een camping.
- de oudste is 17. Wellicht kun je met hem erover praten: als het je teveel wordt ga je even weg. Dan moet hij even de boel in de gaten houden. Ik weet niet meer hoe oud je andere kinderen zijn.
- hebben kinderen geen kamp of is er geen vakantiekamp in je dorp, activiteiten waar kinderen aan mee kunnen doen?
- wat doe je zelf graag behalve werken: fietsen, lopen, zwemmen, vissen, kaarten?

Tsjor

Stop met vechten

'wanneer de kinderen hier een paar dagen zijn en als het niet lekker loopt ben ik doodop '

Duh. Dat geldt voor heel veel ouders. Waarom zou dat bij jou anders zijn? Misschien is het goed om je af te vragen waarom jij niet af en toe moe of gefrustreerd zou mogen worden (van je kinderen). Dat hoort zou eenmaal soms bij het ouderschap. Van je werk zul je toch ook wel eens moe en gefrustreerd raken, waarom accepteer je het dan wel?

Regie

Vader, je moet de regie terugvinden.
Die dwarsigheid houdt jou op de been, is je kracht.
Je hoeft die dwarsigheid 'alleen maar' om te buigen. Ga die bijv in te zetten om iedereen, incl jezelf(!) te laten zien dat je doel x en y echt wel kunt.
Dus bijv niet het moet leuk zijn met de kinderen maar veel kleiner: kinderen hebben er geen last van als ik te gefrustreerd raak bijv.
Kleine, duidelijke doelen en plannen met jezelf maken. Niet voor de stomme rest!! (hv etc)
Maar voor jezelf.
Uiteindelijk ben je voor die stomme rest niet anders dan een casus, werk.
Alleen voor jezelf is dit JOUW leven!
Ga doelen inzetten die JIJ wil halen, doorbreek je eigen machteloosheid.
Maak plannen sluitend, voor elke zijweg en mogelijk probleem een oplossing. (en hier wil iedereen met je mee denken)
Als je meer vat op de zaak gaat ervaren zul je je beter voelen en er misschien zelfs plezier aan gaan beleven. Uit alles wat je hier schrijft geef je sterk het gevoel dat jij dit kunt.

Loslaten en ombuigen

"Doordat ik niet serieus genomen wordt ga ik mij ook dwars gedragen"

Wordt je echt niet serieus genomen of wil je gewoon in alles je zin krijgen?

Ik kan er niet over oordelen want ik ken je niet persoonlijk, maar ik weet wel dat je met dwars gedrag meestal niet verder komt en zeker niet serieus genomen wordt.

"Ik ben zo bang dat het mis loopt en ik mijzelf dan niet meer kan beheersen waar de kinderen dan slachtoffer van worden".
Kan de gezinscoach je niet helpen met bv het maken van een soort planning voor de 3 weken? Ik neem aan dat je kinderen gezien hun leeftijd niet 3 weken op je lip hoeven te zitten en je ze 24/7 hoeft bezig te houden.
Logeren bij familie/ bijbaantje/ kamp/ keer naar vriendinnen, ik roep maar wat. Probeer niet bij alles te denken " ik kan het niet, het lukt me toch niet" , wie weet lukt het wel als je het probeert.
Zoals Lizzie zegt buig zaken om, naar het positieve ipv alles negatief te zien.
En bedenk ook dat zoveel ouders doodmoe zijn of worden van hun kinderen en ze geregeld achter het behang willen plakken zoals Knurf ook aangaf....dat geldt echt voor de meeste ouders. Ik val ook weleens uit tegen mijn kinderen hoor, soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan.

"Onkunde en onmogelijkheden zijn er ook"
Je hebt in jullie gezin zoals je zelf zegt, weinig tot niks gedaan wat betreft de kinderen je exvrouw nam alle zorg op zich. Heel begrijpelijk dat er onkunde is en dat je veel onmogelijkheden ziet. Je mist gewoon ervaring en routine, dat zijn wel dingen die je op kunt bouwen.

Je schreef eerder dat de kinderen jouw graag zien en bij je zijn, de oudste wilde graag bij je wonen: dat is toch ook wat waard.

Reactie

Tsjor, Een heel vriendelijk aanbod van de tent maar kamperen is ongeveer het laatste wat ik zie zitten. Gelijk reactie op Aardbei, de oudste is verre van makkelijk. Hij woont bij mij omdat de alternatieven slechter waren, we hebben regels afgesproken om het leefbaar te maken en het lukt nu redelijk maar hem alleen laten met de anderen gaat zeer waarschijnlijk niet lukken. Het is überhaupt de vraag hoe het gaat als de anderen er zijn. Alle 3 blinken niet bepaald uit van enthousiasme en gezamenlijk iets doen wanneer 1 er geen zin in heeft geeft drama. Zelf zal ik echt wat aan het huis moeten doen omdat ik überhaupt vakantiedagen tekort kom om alles te doen.

Knurf, Er zit wel een verschil tussen werk en kinderen, bij werk kan ik het even uitstellen, delen of overdragen wanneer het teveel is en wanneer ik naar huis ga ben ik het sowieso tot de volgende ochtend kwijt. De kinderen zijn er totdat ik naar bed ga en er direct als ik eruit kom.

Lizzie, De regie terugnemen en doen zoals ik het wil is een goede, dit was ook het doel van de scheiding maar dat wordt niet geaccepteerd. Bij de oudste heb ik vrijwel volledig de regie zelf (in overleg en rekening houdend met hem) en dat gaat redelijk goed, bij de jongeren gaat dit niet (en is ook niet mijn doel).

Aardbei, Ik hoef beslist niet overal mijn zin in te krijgen maar sommige dingen zijn niet op te lossen en wanneer anderen dan met onrealistische en onhaalbare ideeën komen voel ik mij niet serieus genomen en wordt ik opstandig. Een voorbeeld is het klussen aan het huis, ik heb geen geld om het uit te laten voeren maar er is wel een lekkage die opgelost moet worden. Na mijn werk heb ik daar de tijd niet voor en dus moet ik het in mijn weekenden en vakanties doen, als de kinderen er zijn gaat dit veel moeizamer en duurt het langer terwijl er zoveel te doen is dat het überhaupt de vraag is of het allemaal klaar is voordat het eerste weer aan de beurt is (dat het niet mijn liefhebberij is en ik er chagrijnig van wordt probeer ik nog te vergeten). Wanneer de tips dan zijn dat ik het toch maar uit moet laten voeren of doordeweeks wordt ik kwaad, dat er vanuit jz eerder dreigementen en een contactverbod zijn geweest vanwege deze wanhoop en kwaadheid maakt hun positie er niet beter op.
Misschien kan ik wel dingen betreffende de kinderen maar hoe ze nu zijn geworden (waarvoor ik eerst heb geprobeerd te waarschuwen maar ben genegeerd) maakt het mede onmogelijk.

Eigenlijk kan ik het idee om alles te laten gaan en alle jammerklachten te negeren niet los laten, voor mijzelf zal dit de beste oplossing zijn.

Lekkage

"Een voorbeeld is het klussen aan het huis, ik heb geen geld om het uit te laten voeren maar er is wel een lekkage die opgelost moet worden. Na mijn werk heb ik daar de tijd niet voor en dus moet ik het in mijn weekenden en vakanties doen, als de kinderen er zijn gaat dit veel moeizamer en duurt het langer terwijl er zoveel te doen is dat het überhaupt de vraag is of het allemaal klaar is voordat het eerste weer aan de beurt is (dat het niet mijn liefhebberij is en ik er chagrijnig van wordt probeer ik nog te vergeten). Wanneer de tips dan zijn dat ik het toch maar uit moet laten voeren of doordeweeks wordt ik kwaad"

Vader van 3, natuurlijk is een verbouwing aan het huis door lekkage erg ingrijpend en alle punten die je noemt heb je gelijk in: het is erg lastig te combineren met werk en gezin zo'n verbouwing en niemands humeur wordt er beter op in dat soort situaties maar.....dat geldt toch voor iedereen die dit overkomt, en andere mensen zijn dan toch ook zelf verantwoordelijk hoe ze het oplossen?? Waarom zouden er voor jou andere regels moeten gelden en opgelost moeten worden door jz? Je weet al een flinke tijd dat die verbouwing plaats moet vinden, en dat je kinderen er dan zijn waarom dat gaan maatregelen treffen zoals meerderen al aangegeven hebben: kamp, logeren, baantje, mee met een vriendje/vriendin etc. Dan heb je in ieder geval af en toe je handen vrij. Zal geen ideale situatie zijn maar dat is het vaak niet. Net wat je zegt: de kinderen zijn er als ik op sta tot dat ik naar bed ga......geldt ook voor bijna alle ouders, zo werkt het met kinderen hebben.

Ja er is een contactverbod geweest wat toen waarschijnlijk nodig was en nu gelukkig niet meer, ze hebben dus vertrouwen in je. Haal niet telkens oude koeien uit de sloot, laat het los. Je hebt lange tijd een heel ander beeld gehad wat betreft de omgang van je kinderen, ik snap echt dat het je heel zwaar valt maar probeer er toch het beste van te maken en er iets positiefs uit te halen.

Toch wel

'of overdragen wanneer het teveel is en wanneer ik naar huis ga ben ik het sowieso tot de volgende ochtend kwijt. De kinderen zijn er totdat ik naar bed ga en er direct als ik eruit kom.'

Maar die vragen toch niet 24 uur per dag je volledige aandacht en energie? Mijn puberella zit nu al ruim een uur te gamen, daar heb je dan toch even geen kind aan? Kun je zelf even een dutje doen of een boek lezen of op de website van de Praxis kijken wat je nodig hebt om die lekkage op te lossen. Of op dit forum te schrijven ☺.

Koop op marktplaats een stapel Suske en Wiskes voor weing (of Penny's, Astrix en Obelix), dan heb je handen zo twee uur vrij. Of neem een kind mee naar de Praxis, de rest kan best even alleen thuis blijven

Mijn dochter is snel overgeprikkeld en kon vroeger na de creche niet nog mee naar de supermarkt. Dus dat moest ik doen voor ik haar ophaalde. Is wat meer gesjouw en georganiseer, maar het went.

Alle (alleenstaande) ouders lopen tegen dit soort dingen aan, het is een kwestie van accepteren en kijken wat wel mogelijk is.

Het huis...

was volgens mijn ex nodig voor de kinderen en ik ben tegen mijn zin verhuisd, een paar maanden geleden ben ik er op aandringen van jz naar terug gegaan. Als dit in het belang van de kinderen is en zij mij daarmee manipuleren verwacht ik dat ook zij een verantwoordelijkheid nemen.

Ik ben niet boos over het contactverbod, dit was inderdaad nodig. Wel ben ik boos dat zij het teruggedraaid hebben toen ik mij er officieel bij neer wilde leggen, de situatie is niet veel veranderd maar daar luisteren zij niet naar.

De kinderen vragen geen 24 uur de aandacht maar wel vanaf dat zij mij wakker gemaakt hebben totdat ik weer naar bed ga. Ze alleen laten als de oudste thuis is gaat niet want dan ontstaat er vrijwel zeker een escalerende ruzie. Ze naar een vriend/vriendin o.i.d. laten gaan is een goed idee maar dan moeten ze dat wel willen wat helaas niet zo is. De website bekijken vindt ik een flauwe/gemene grap, ik zou mijn vakantie graag anders indelen. Het is dat het mij niets oplevert maar ik ben veel liever aan het werk dan de bouwmarkt enz. bezoeken.

Dat alle ouders dit meemaken zal vast maar ik heb andere afspraken gemaakt voordat de kinderen kwamen.

Ik ga mijn vakantie op mijn manier inplannen en zorgen dat ik niet thuis ben als de kinderen komen.

Jammer

Toch blijf ik het gevoel houden dat ik met een stampvoetende kleuter of dwarse puber te maken heb. Ik bedoel dat niet lullig, maar mijn dochter kan ook zo 'principieel' zijn als een docent zijn afspraken niet nakomt. Ja, het is anders dan was afgesproken. Ja, het gooit je leven overhoop. Ja, het is oneerlijk, gemeen, frustrerend, vervelend.
Maar zo is het leven!

Nu zijn je kinderen de dupe van jouw halstarrige gedrag. Je bent vastbesloten om vast te houden aan je eigen gelijk. Begrijpelijk, maar niet reeel. En onvolwassen.

Wat geef je op als je toegeeft? Waar ben je bang voor dat er gebeurt als je je neerlegt bij het feit dat het leven na de scheiding anders loopt dan je had afgesproken? Is het omdat je het gevoel hebt dat kje in het verleden al te veel over je grenzen bent gegaan vanwege je ex en 'de omgeving'?

Afspraken

'maar ik heb andere afspraken gemaakt voordat de kinderen kwamen.'

Maar dat geldt toch voor iedereen die gaat scheiden? Of dacht dat mijn ex en ik bij de trouwambtenaar beloofden dat we elkaar zouden helpen en steunen, in voor- en tegenspoed, nou ja voor een paar jaar dan en daarna zoek je het maar uit en wil ik alimentatie en krijg jij een omgangsregeling en ...?

Dus

Ik probeer me even in te beelden hoe het gaat.....

De kinderen zijn nu bij je ex en komen op korte termijn voor 3 weken naar jou. Hoogstwaarschijnlijk kijken ze hier naar uit. Dus dan staan er 3 kinderen met hun tas in de hand voor je deur, en komen er dan achter dat pappa ineens niet thuis is.

Je schrijft meerdere keren dat je bang bent dat er een situatie ontstaat bij jou die schadelijk voor ze is, maar dat creeer je toch juist zelf op deze manier. Of ga je ze van te voren netjes inlichten dat je er niet bent? En dat ze dan verdrietig zijn boeit je niet.

Triest hoor, hoop voor je kinderen dat het goed afloopt.