Verhuizen, hoever jezelf wegcijferen voor de kinderen.
Ik heb hier al eens een paar topics gehad waar ik nuttige tips op heb gekregen maar kan ze niet terugvinden.
Samengevat: Ik had geen kinderen gehoeven en altijd gedacht dat bij een scheiding een omgangsregeling enz. met vader niet noodzakelijk was. Toen ik ging scheiden bleken mijn gedachten fout te zijn en verzette moeder, kinderen, jeugdzorg enz. zich ertegen en is er flink wat overhoop gehaald. Door de nieuwe inzichten was ik bereid een beperkte omgangsregeling te doen maar de rechter vond dit niet genoeg en heeft OTS opgelegd met de opdracht dat jeugdzorg een uitbreiding zou begeleiden. De oudste is fulltime bij mij komen wonen, de omgangsregeling met de 2 anderen is nu nog om het weekend maar loopt moeizaam doordat wat zij bij hun moeder gewend zijn botst met de gewoontes van de oudste en mij.
Huidige situatie en vraag: Ik woon nu in een appartement bijna 100 km bij moeder vandaan, vanwege onverkoopbaarheid/restschuld hadden wij afgesproken dat moeder in de gezamenlijke woning bleef totdat zij wat anders had waarna ik er naar terug zou gaan. Moeder heeft nu een woning gevonden maar ondertussen is de woning waarschijnlijk wel verkoopbaar zonder (grote) restschuld. Ik heb mij nooit thuis gevoeld in de woning en woonplaats en nooit gelukkig geweest met de aanzienlijke reistijd naar mijn werk en daarom twijfel ik om de woning te verkopen en in mijn appartement te blijven of hier in de buurt. Dit zal natuurlijk gevolgen hebben voor de omgangsregeling maar als ik terug ga ben ik ongelukkiger, veel reistijd en tijd kwijt aan de onderhouds intensieve woning wat ook gevolgen zal hebben voor de omgangsregeling.
Verstandelijk weet ik dat de kinderen voorop staan en het in hun belang is om zelf meer energie in de woning, reistijd enz. te stoppen maar anderzijds is mijn energie niet onbeperkt en is er een kans dat het juist averechts uitpakt. Jeugdzorg vind mijn belangen ondergeschikt en komt steeds met (voor mij) onrealistische oplossingen. De reacties op mijn vorige topics hebben mij geholpen en ik hoop dat jullie mij nu weer kunnen helpen.
Tsjor,
Dat ik kapot ben is helaas niet terug te draaien en natuurlijk ben ik er zelf bij geweest toen ik dat heb laten gebeuren maar jeugdzorg en hv was er op dat moment ook bij en die vertikken het toe te geven en hun verantwoordelijkheid ervoor te nemen. Ik wil mijn verantwoordelijkheid nemen door in te zien dat het voor de kinderen beter is geen omgang met mij te hebben maar dat wordt niet geaccepteerd. Ik wil het netjes oplossen maar dat wordt onmogelijk gemaakt en dan blijft er alleen een minder nette manier over.
Lieve, Flavia en Niki,
Ieder weekend wat gaan doen zie ik om eerlijk te zijn niet zitten, uit sociaal gewenst gedrag kan ik mij er misschien toe zetten maar dit stopt het gezeur niet, waarschijnlijk wordt het gezeur alleen sterker omdat er dan gemanipuleerd gaat worden dat het goed gaat, leuk is enz waardoor het uitgebreid kan worden. Dit heb ik ca. een jaar geleden al eens meegemaakt. Zeker de oudste zit er sowieso niet op te wachten, die wil alleen een hotel waar hij kan doen en laten wat hij wil en dat ondertussen alles voor hem geregeld wordt.
Sydney,
Op zich een goed idee om mij erbij neer te leggen en af te tellen zij het niet dat het een veel te grote kluwen is om doorheen te kijken.
Oudste
is een puber zo te horen. Of hij lijkt op zijn vader, dat kan ook.
Emigreren
Ik zou emigreren als ik jou was. Je schrijft je in bij je vriendin en houdt je huis in NL aan. Je gaat gewoon door met je leven zoals je dat nu doet. Maar omdat je in het buitenland ‘woont’ kan jeugdzorg niks meer met je beginnen. Je kinderen nodig je gewoon af en toe uit ‘als je in NL bent’. Of zij het verder alleen met hun moeder redden, dat laat je dan naar aan de goden over. Oh nee, aan jeugdzorg. Afijn, daar moet jij dan maar mee leven, dat je bent afgehaakt en ze aan de idioten hebt overgeleverd. Een stress- en schuldvrije oplossing zie ik niet.
Dan maar zo
Met je rug tegen de muur
Een kennis van mij heeft veel te maken met jeugdzorg en soms staan ze gewoon met de rug tegen de muur (afgezien van dat het in het algemeen een verrotte organisatie is). En soms zijn biologische ouders gewoon onbekwaam, zoals in dit geval. Vader kan niet en wil niet, moeder idem dito, en dan zijn die kinderen dus overgeleverd aan pleegzorg en/of instellingen. Met een beetje geluk treffen ze dan een goede pleegouder, eentje die niet afhaakt als het zwaar wordt (in overtreffende trap want je hebt te maken met getraumatiseerde kinderen die ook nog eens de genen van hun ouders hebben).
Maar anders? In ieder geval geloof ik niet dat de kinderen beter af zijn bij onbekwame ouders met allerlei bijkomende problematiek, en al helemaal niet als die ouders het überhaupt niet willen.
Dat is lastig
Vader van 3, het kan dus wel goed gaan (in de ogen van JZ etc.) maar dat wil je niet, omdat je wil aantonen dat het niet goed gaat. Dat is een lastige spagaat.
Het goede nieuws is dat het blijkbaar dus wel kan.
Tsjor
Vasthouden aan je eigen gelijk
Je wilt liever gelijk dan geluk. Dat mag, het is jouw leven. En dat van je kinderen, maar goed.