Verhuizen, hoever jezelf wegcijferen voor de kinderen.

Jouw belangen zijn ondergeschikt aan die van de kinderen

Dat is wel zo in zijn algemeenheid. Als ze volwassen zijn kun je weer doen en laten wat je wil. Je oorspronkelijke plan was om naar het huis terug te keren dus zo heel afschuwelijk zal het ook niet zijn toch?
Ik zou ook nooit het huis gekocht hebben waar ik nu woon maar het was perfect voor de kinderen en ik voelde mij altijd gelukkig als ze het naar hun zin hadden en daardoor was het een fijn thuis. Nu zijn ze al een tijd uitgevlogen en we kijken rustig uit naar iets anders.
Misschien kun je in de buurt van het oude huis iets anders kopen wat meer naar je wens is en minder onderhoudsintensief? Dan zitten ze toch nog in hun oude buurt.

De kinderen

Waar gaan de kinderen naartoe? De oudste is bij jou, dus 100 km van moeder en broer/zus. Gaat de oudste daar naar school? Moet dat veranderen?

De twee andere kinderen wonen nu in de oude woning, die jij gaat overnemen. blijven de twee kinderen daar of gaan ze naar moeder?

Woont moeder in de buurt van de oude woning?

Of is er een kans dat de andere twee kinderen ook bij jou komen wonen; en is je huidige appartement dan groot genoeg?

Die reistijd, was dat altijd al zo? 100 km. reizen per dag is inderdaad wel veel. Zijn er mogelijkheden op je werk om dat te verlichten? Of mogelijkheden met reizen? Is het voor je oudste kind behapbaar als ze zo lang moet reizen en dus eerder vertrekt en later thuis komt?

Is de woning voor jou betaalbaar? Kun je de hypotheek overnemen van de bank? Is er dan nog genoeg geld over om aangenaam te leven?

Als je eerlijk bent tegen jezelf, zou dan je liefste wens zijn dat de oudste naar moeder gaat, de oude woning verkocht en jij als vrijgezel in je appartement zou blijven? Ook al weet je dat dat nu, op dit moment, geen realistische oplossing is, ik denk dat het goed is om het dan toch onder ogen te zien.

Tsjor

Reactie

Miekemieke,
De planning van het huis was bij de scheiding niet anders mogelijk omdat er anders schuldsanering had moeten komen.

In de buurt van het oude huis is vrijwel niets betaalbaars te koop of te huur en dan zit ik nog steeds met de woonplaats en reistijd.

tsjor,
Oudste zit nog op dezelfde school als voor de scheiding en zal na de verhuizing ongeveer dezelfde reistijd houden. Moeder en jongste 2 willen een vorm van co-ouderschap en zij heeft een woning in de buurt van de oude. De jongste 2 zullen niet zomaar volledig bij mij komen wonen, huidige appartement is daar niet geschikt voor wat naast de afstand de gewenste omgangsregeling tegenwerkt. Met de financiële mogelijkheden zal ik ook geen geschikte woning kunnen vinden. Reistijd was al zo en was een deel van mijn wil om te scheiden, ik was al jaren aan het solliciteren maar het is nooit gelukt.

De hypotheek staat al op mijn naam, verhuizen is financieel de beste oplossing omdat vrijwel alle andere woningen duurder zijn.

Geen omgangsregeling o.i.d. denk ik niet meer aan maar als antwoord op jouw vraag zou ik dan bij mijn vriendin gaan wonen.

Lente,
Sommige vragen zijn al beantwoord bij tsjor.
Oudste wil ook liever hier wonen vanwege meer sociale voorzieningen en ondanks de vergelijkbare afstand naar school zijn er meer klasgenoten makkelijker bereikbaar vanaf hier.

Tussin gaan wonen levert weinig op want dan kom ik weer in een dorp terecht en is het nog altijd te ver voor een uitgebreidere omgangsregeling, de kans is ook klein dat de OV reistijd tussen moeder en mij dan veel minder wordt (oude woonplaats heeft toevallig een goede OV verbinding).

Jeugdzorg heeft het over een andere baan, thuiswerken of zelfs ziek melden en een uitkering aanvragen. Dit zijn voor mij maar ook praktisch/juridisch geen reële oplossingen. De reistijd is inderdaad 5x per week en ik zie dat inderdaad niet zitten wanneer de kinderen er dan zijn.

Die aanhalingstekens

zeggen mij genoeg. Je wil je verantwoordelijkheid niet nemen.
Op het moment dat je er voor kiest om drie kinderen op de wereld te zetten, ben je verantwoordelijk voor ze. En jouw eigenbelang is daar ondergeschikt aan. Zorgen voor je kinderen kan inderdaad inhouden dat je voor een andere baan gaat die minder interessant is voor jou of dat je in een plaats woont die misschien voor jou niet zo bruisend is maar wel geweldig voor je kinderen.
Dit zijn echt hele normale dingen en het is maar voor een paar jaar.
Had je dat niet gewild, dan had je een condoom moeten gebruiken.
Wees een vent en zorg voor je kinderen!

Wellicht

Verhuizen naar de oude woning lijkt inderdaad in alle opzichten de beste oplossing. Behalve dan één oplossing: je reistijd.

Misschien kun je daarop focussen: wat voor oplossingen zijn daarvoor? Heb je al gesproken met je werkgever of het zin heeft om bijvoorbeeld 36 uur te werken, dus elke dag een uur minder en soms wat langere dagen (als de kinderen er niet zijn)?

Solliciteren kan altijd nog door blijven gaan. wie weet, soms keert het tij zomaar.

Wil je vriendin eventueel in het oude huis bij je komen wonen?

Probeer je voor te stellen wat je wil veranderen aan je oude woning. Andere kleurtjes maken het al een ander huis.

Tsjor

in jouw geval

Zou ik niet terug verhuizen. In bijna alle gevallen zou ik zeggen dat in de buurt wonen van twee ouders in het belang is van de kinderen. Maar jouw verhaal overziende denk ik dat je bij de stabiliteit moet blijven die je nu hebt. Dus je oudste bij jou en een beperkte omgangsregeling met de andere twee.

Aangezien dit nu al spanningen oplevert kan ik me niet voorstellen dat terug verhuizen iets oplevert voor je kinderen.

Reistijd oudste

Oudste woont bij jou en zit op dezelfde school als voor de scheiding, maar dan heeft oudste toch ook reistijd van 100 km? Dat lijkt me ook niet wenselijk.

Jip

Vader van 3

In bericht #5 staat de zin;

Reistijd was al zo en was een deel van mijn wil om te scheiden, ik was al jaren aan het solliciteren maar het is nooit gelukt.

Zeg je nu echt dat de reistijd naar je werk een deel van je wil om te scheiden was?

Dus als ik het goed begrijp, laat je liever je kind elke dag 100 km reizen naar school dan dat je dat zelf doet voor werk? Dat kind moet wel een grote hekel aan moeder hebben.... Hoe oud is deze puber? En als moeder een nieuwe plek heeft gevonden vlakbij jullie oude woning dan verandert er toch niet zoveel in de omgangsregeling zoals deze nu is. Je verkoopt het huis, accepteert de restschuld als deze er nog is en alles gaat door zoals het was.

Bijzonder dat een vader zijn eigen reisafstand zo belangrijk vind, belangrijker dan zijn kinderen... ik snap waarom Jeugdzorg zich er mee bemoeit.

Lezen!

Zoon moest al net zo lang reizen voor school school zit dus ongeveer halverwege het nieuwe adres en het oude adres.

Stabiliteit

Het is allemaal mooi dat ondergeschikte belangen van ouders aan kinderen maar je moet ook denken aan je eigen stabiliteit. Niemand heeft er wat aan als een ouder uit het lood raakt omdat de dagelijkse druk teveel wordt.
Moeder kan ook in de buurt van vader komen wonen als ze nu ook nog co ouderschap wil voor de andere twee.
En anders lijkt me de huidige verdeling ook niet slecht.
Overstappen van de een naar de ander wordt er ook niet makkelijker op bij co ouderschap.

Overigens

Het klinkt alsof er ook nog een mogelijkheid is dat je alledrie de kinderen te verzorgen krijgt. Heb je daar al aan gedacht? Houd er in elk geval rekening mee.

Opmerkelijk

Vader van 3 schrijft:

Jeugdzorg heeft het over een andere baan, thuiswerken of zelfs ziek melden en een uitkering aanvragen. Dit zijn voor mij maar ook praktisch/juridisch geen reële oplossingen. De reistijd is inderdaad 5x per week en ik zie dat inderdaad niet zitten wanneer de kinderen er dan zijn.

Weggaan zonder de kinderen is een riskante optie, er was eerst geen omgangsregeling op mijn initiatief maar deze is via de rechter afgedwongen en ik blijf al in gebreke volgens zijn eis.

Ze hebben regelmatig gedreigd dat ik geen contact mocht hebben, toen ik weggegaan ben was dat geen enkel probleem voor mij (eigenlijk zelfs veel makkelijker) maar toen gingen ze het omdraaien en dat er juist wel contact moest zijn. Ik mocht geen regels stellen of handhaven maar toen de kinderen onderling ruzie kregen verweten zij dat er geen regels waren, uiteindelijk moest zelfs de oudste uit huis of bij mij wonen.

Uiteraard weet ik niks van de context maar ik vind dat toch een hele opmerkelijke opstelling van Jeugdzorg en de rechter.
Hoe willen ze afdwingen dat vader de omgangsregeling nakomt? Ik hoor en lees alleen dat ouders zonder problemen onder een omgangsregeling kunnen uit komen als ze dat willen.

Tja Allison

Deze vader is meewerkend, braaf dus, en vraagt hier advies en doet er dan ook wat mee want zet zich wel in voor zijn kinderen.
Een rechter kan niets als een ouder niet meewerkt.

Lastig

Milcham,
Jouw reactie zou het makkelijk kunnen maken. Tegenover het condoom kan ik zeggen:
- Moeder wilde zo graag kinderen dat zij en anderen uit de omgeving vonden dat ik het voor haar over moest hebben.
- Na de 2e kreeg ik geen verwijsbrief voor een knoopje omdat zij nog niet duidelijk was over een kinderwens.
- Zij is na de geboorte van de 1e zonder overleg gestopt met werken om voor kind te zorgen.
- Toen ik ooit voorstelde om een dag minder te werken om er voor de kinderen te zijn mocht dat niet omdat de inkomsten voor de kinderen niet te laten dalen.
- Ik moest verhuizen omdat dit beter was voor de kinderen.
Helaas kan ik niet zoveel alimentatie betalen dat er niets veranderd voor de kinderen want anders zou ik gezien het verleden het perfect doen als pinautomaat en mij verder nergens mee bemoeien.

tsjor,
Het is niet alleen de reistijd maar ook het huis en woonplaats. Het huis is oud, onderhouds intensief, tochtig en het ergste een eengezinswoning zonder het huidige vrije uitzicht, dit is niet op te lossen met een ander kleurtje.
Mijn werk is wel geschikt voor thuiswerken maar door mijn onrust is het vrijwel onmogelijk door het ontbreken van de structuur.
Mijn vriendin woont in het buitenland en kan niet zomaar hierheen komen, wat werk betreft kan ik zo daarheen.

V@@s,
Bedankt.

Jip,
School zit ongeveer halverwege zoals Dees aangeeft.

Miekemieke,
Klopt, met hv had ik wel eens gesprekken over mijn reistijd maar vanwege onwil van moeder om te verhuizen en restschuld kreeg ik toen het advies om te scheiden.

AnnaNiem,
Jouw reactie over de reistijd zet mij wel aan het denken. Oudste is 17 en blijft liever hier wonen, als ik ga verhuizen is dat tegen zijn zin en doordat ik dan 3 uur langer per dag van huis ben zal het ook minder makkelijk voor hem zijn. Anderzijds kan dit juist wel ten goede komen aan zijn contact met moeder.

AnneJ,
Bedankt voor stabiliteit. Ik heb geen idee hoe je aan de kans dat de anderen ook bij mij terecht komen kom en ik heb er nooit over nagedacht maar misschien heb je gelijk wanneer ze ouder worden. Om dit zoveel mogelijk te voorkomen zie ik weinig andere mogelijkheden dan een uitgebreidere omgangsregeling en dan zal ik moeten verhuizen en iets zien te regelen met mijn werk. Het lijkt mij trouwens ook vreselijk voor hun moeder wanneer dit gebeurt.

Allison,
Als ik alles uit moet leggen wat door hv en jeugdzorg gezegd is ben ik wel een paar dagen bezig en het ergste is dat veel ook nog eens tegenstrijdig was. Samengevat: we proberen dit en als het niet werkt het andere, wanneer alles is gepasseerd beginnen we aan de voorkant met weer een nieuwe therapeut o.i.d.
Natuurlijk kan ik keihard nee zeggen en dat heb ik ook regelmatig gedaan maar als je zeer regelmatig gebeld, gemaild enz. wordt hou ik het niet vol. Wanneer je gebeld wordt dat een 17 jarige naar een tehuis o.i.d. moet tenzij hij bij jouw terecht kan en je dit binnen 1 uur moet beslissen moet je wel
heel hard zijn om dan nog nee te zeggen.

Pfff, ik kwam hier met maar een paar voors en tegens maar dit zijn er veel meer geworden waardoor het nog moeilijker is. Het is wel goed om er uitgebreider naar te kijken om de minst slechte keuze te maken.

veel vragen

Ik lees van alles tussen de regels door en misschien lees ik dat verkeerd. Als dat het geval is, moet je me maar corrigeren.

Mijn eerste ingeveing is: blijven zitten waar je zit. Jij wil daar blijven. Oudste wil daar blijven. Relatie met moeder is wrokkig en chaotisch. Afstand is in een situatie met veel negatieve emoties niet per definitie slecht. Als er een stabiele situatie ontstaat, die voor iedereen duidelijkheid schept, kan er meer rust komen.

Maar, hulpverlening wil een uitgebreidere omgangsregeling en oudste is onder zeer grote druk bij jou komen wonen. Kort door de bocht: het gaat niet goed met je kinderen (?) bij hun moeder (?). En dan wordt het voor een argeloze lezer moeilijk: in hoeverre is jouw aanwezigheid in de buurt van moeder voor alledrie de kinderen een sterke pré? De hulpverleners denken in ieder geval van wel. Hoe denk jij daar zelf over? Hoe denkt moeder daarover? Wil zij dat je dichterbij komt wonen? En wat verwacht ze dan van jou? Is wat zij verwacht ánders in te vullen dan naar de oude woonplaats verhuizen? Ik noem maar iets geks: een huisje op een huisjespark waar je één nacht per week verblijft zodat je de echte zorg één dag per week op je neemt. Of jij in haar huis terwijl zij een nachtje weggaat. Kinderen ieder weekend bij jou? Kinderen een nacht per week bij een familielid. Logeerweekends voor de kinderen. Wat willen je kinderen cq hebben zij nodig? Schat jij in dat je dat (deels) kunt bieden? Zou de 'prijs-kwaliteit'-verhouding van jouw opoffering in orde zijn: levert het op langere termijn voldoende winst voor je kinderen op om er onder de streep uiteindelijk een goed gevoel aan over te kunnen houden?

En dan: jij geeft aan zelf beperkt belastbaar te zijn. Dat is belangrijk: zeker in een emotioneel chaotische situatie kun je jezelf in no time helemaal leegtrekken. Daar schiet niemand iets mee op! Stel dat jij de kinderen meer zou hebben (ieder weekend, dag per week op een locatie) is er dan ondersteuning voor jou te regelen? Is er op dit moment ondersteuning voor moeder? Zodat ze ontlast wordt (uit je verhaal krijg ik de indruk dat dat nodig is). Zou de huidige situatie beter ingericht kunnen worden voor de kinderen als er méér ondersteuning komt voor moeder?

En een paar concrete vragen: hoe oud zijn je kinderen? Is er bij ouders of kinderen sprake van medische of psychische problematiek? Zijn er diagnoses (op basis waarvan ondersteuning nodig is en gevraagd kan worden)? Is er een sociaal netwerk?

Groet,
Jo Hanna

Jo Hanna

Veel vragen die mij aan het denken zetten.

Moeder is beschermend, inconsequent en soft in mijn ogen. De oudste is daar op vast gelopen en als de andere 2 hier om het weekend zijn lopen wij vast op de gewoontes van hen. Ik kan mij voorstellen dat het mede daarom voor moeder ook zwaar is maar i.p.v. ze daarom doorschuiven naar mij of een ander kan ze natuurlijk ook zelf wat doen. Hv en moeder maken het grootste probleem van mijn weigering tot enige omgang in het begin en nu mijn onmogelijkheden om ze vaker dan om het weekend op te vangen. Wanneer ze vaker bij mij zijn is er natuurlijk een kans dat ze meer gewend raken aan de regels bij mij maar nu is mijn woning en afstand niet geschikt en als ik wel verhuis mijn reistijd veel te lang.

Mede door de hulpverlening heb ik mij steeds voorgehouden dat wanneer de onzekerheid over de woning opgelost was en er een ruimere woning is de omgangsregeling beter zou gaan. Nu ik ervoor sta geloof ik er niet in. Het grootste probleem in alle situaties is dat ik überhaupt teveel onrust in mij heb en wanneer de kinderen bij mij zijn weet ik eigenlijk geen raad met ze. Ik loop overal tegen onbegrip aan waardoor ondersteuning voor mij juist een averechts effect heeft. De ouders van moeder hebben vergelijkbaar gedrag als zij en de kinderen willen daar niet meer heen, mijn ouders zijn streng waardoor het contact aan alle kanten geëscaleerd is. Ik in het huis van mijn ex is onmogelijk en het vakantiehuisje ook.

Het hele probleem is dat ik niet lekker in mijn vel zit en daardoor niet in staat te voldoen aan de verwachtingen. Ik heb maandenlang geen contact gehad met een hv'er o.i.d. en het ging juist beter met mij. Het vooruitzicht dat ik moet verhuizen of gezeur krijg wanneer ik het niet doe gooit mij heel veel stappen terug.

Oudste is 17, jongste eind basischool en de ander ertussenin. Oudste heeft ADHD en bij mij zijn er diverse pesoonlijkheidstoornissen benoemd. Moeder heeft een beperkt sociaal netwerk, ik heb sociale contacten maar deze zijn niet geschikt om te helpen bij kinderen.

Ik neig ernaar om het huis te koop te zetten. Wanneer het minder goed met mij gaat zal dit ook nadelig zijn voor de kinderen.

Vriendin

Kan je vriendin nog ergens behulpzaam in zijn? Of de huisarts voor jezelf?

Tsjor

Tsjor

Mijn vriendin helpt mij door haar gezelligheid, aanspraak enz., zij zou mij ook graag op praktisch gebied willen helpen maar dit is vanwege de afstand slechts zeer beperkt mogelijk. De kinderen zijn ook (nog) niet toe aan een extra persoon. Over mijn te maken keuze begrijpt zij dingen niet door cultuur verschillen.

Het lijkt dat jij het ernstiger opvat dan het is, het gaat wel minder goed met mij maar het is gelukkig niet dramatisch. Naar de huisarts gaan heeft helaas weinig zin, deze verwijst mij dan weer een psych welke dan waarschijnlijk weer uitspraken/tips/adviezen doet die praktisch niet haalbaar zijn en/of door ex niet geaccepteerd worden. Eigenlijk zou ik bij Jeugdzorg aan moeten kloppen omdat die beloofd hebben te helpen maar tot nu ook met veel onhaalbare dwang of adviezen zijn gekomen en daardoor de onrust vergroten.

Helderheid

Mij lijkt dat voor zowel kinderen, als jou, als moeder, als hulpverleners, in deze situatie allereerst helderheid belangrijk is.

Jij ervaart wrok en weerstand tegen moeder. Dat is vanuit het verleden waarschijnlijk heel logisch. Maar het is niet helpend voor je kinderen in de situatie. Je schrijft bijvoorbeeld: moeder voedt inconsequent op, dat veroorzaakt onrust, kan wel zijn dat moeder er last van heeft maar dan moet ze niet afschuiven maar veranderen.
Ik wil best aannemen dat het waar is wat je schrijft, maar hoe dan ook hebben je kinderen er niks aan dat jij víndt dat moeder maar moet veranderen. Als moeder dat niet kan, niet dóet, ongeacht wat daaraan ten grondslag ligt, en jouw kinderen lijden daaronder, dan lijden ze daaronder. De enige zinnige inspanning die jij hierin kan leveren is de vraag beantwoorden wat jíj in deze realiteit kan doen of regelen om je kinderen iets positiefs aan te reiken. Daarbij kun je alleen verantwoordelijkheid nemen voor je eigen gedrag en beslissingen, niet voor die van je ex.

In een situatie waarin na een scheiding kinderen bij één ouder wonen is in de praktijk vaak één ouder primair verantwoordelijk. Zo lang het goed gaat, is dat tot daarentoe. Maar als het puntje bij paaltje komt, ben jij net zo verantwoordelijk voor je kinderen als je ex. Het is dus strikt genomen geen 'afschuiven'. Er wordt een beroep gedaan op jouw verantwoordelijkheid als de vader van je kinderen.

Dat dat vanuit de hulpverlening met zoveel druk gaat, dat wekt vanachter beeldscherm en toetsenbord verbazing. Je zou zeggen dat een vader die zo hevig tegenstribbelt op enig moment 'met rust wordt gelaten', simpelweg omdat vanuit die weerstand geen positieve bijdrage aan de situatie wordt geleverd. Vanachter het toetsenbord lijkt dan dat jij een positievere kracht bent dan je zelf in de gaten hebt. Anders zouden ze je niet lastig vallen?

Je lijkt nu vooral in conflict met de hulpverleners en wantrouwt ze. Ook dat is vanuit de ervaringen goed te snappen. Maar ís er een 'common ground'? Zijn er onderdelen uit hun visie op de situatie van de kinderen die jij deelt? Heb je zelf ideeën, zie je mogelijkheden, om de situatie ten goede te laten keren voor je kinderen? Helaas is de joker 'moeder moet veranderen' niet inzetbaar. Wat kan er dan? In de werkelijkheid? Waar jij invloed op hebt? Danwel door te doen, danwel door te overleggen met anderen, zaken te regelen, ondersteuning in te zetten.

Het is niet 'jouw schuld' dat deze situatie er is. Het is niet jouw verantwoordelijkheid om 'het in orde te maken' voor je kinderen, ten koste van je eigen evenwicht. Gaat uiteindelijk ook niet werken. Het is wél je verantwoordelijkheid om een bijdrage te leveren aan een mogelijke oplossing. Wat dat is: verhuizen, ze in huis nemen, hulpverlening regelen, ondersteuning organiseren etc. staat dan te bezien. Je betrokkenheid laten zien, laten zien dat je erom geeft hoe het met ze gaat, dat je je voor ze inspant, dat is voor je kinderen al belangrijk.

Succes & groet,
Jo Hanna

Jo Hanna

Ik ben al een paar dagen aan het malen over jouw reactie.

Ik ben mij nooit bewust geweest van de verantwoordelijkheid die jij schetst en ik kan die niet dragen, zeker niet naast de financiële verantwoordelijkheid waar ik mij wel van bewust ben.

De wrok naar ex valt wel mee, er zit wel een grote wrok naar hv en JZ.

Jij bent verbaasd, de verbazing zal nog groter zijn als je weet dat de RvdK een UHP overwogen heeft. In de rechtzaak hierover heb ik verzocht mijn ex het eenhoofdig gezag te geven maar in plaats hiervan heb ik een donderpreek gekregen dat ik mijn verantwoordelijkheid moest nemen. De rest kan en wil ik hier niet vertellen.

Ik heb de knoop doorgehakt om te verhuizen doordat dit o.a. beter is voor de financiën van iedereen en dus een beter gevoel geeft voor het deel van de verantwoordelijkheid die ik wel ervaar. De rest zien we dan wel weer.

Je kinderen!

Maar hoe komt het nou toch dat je geen (buiten het financiele) verantwoording wil dragen voor je kinderen? Heb je een slecht voorbeeld gehad, ben je opgegroeid in tehuizen? Het zijn toch je kinderen? En volgens mij zit het er wel want anders zou je niet hier op het forum daar over communiceren. Waar ben je bang voor?

Miekemieke

Ik wil verantwoordelijkheid nemen door ze te beschermen tegen mijzelf, als ik de verantwoordelijkheid moet nemen die Jo Hanna beschreef gaat het niet goed komen met de kinderen. Wanneer de kinderen een weekend bij mij zijn weet ik eigenlijk niet wat ik met ze aanmoet, de oudste is nu een heel ander verhaal doordat hij zijn eigen gang gaat.

Het is nogal eng dat jij vraagt naar een tehuis, ik heb daar inderdaad gezeten doordat mijn ouders in het buitenland woonden. Mijn voorbeeld is überhaupt slecht geweest en ik heb mij altijd teveel gevoeld (het tehuis, schoolgeld, kleding enz. waren altijd te duur, lastig enz.)

Ik heb in het verleden flinke fouten gemaakt en de dreiging is nog steeds aanwezig, ik wil de kinderen hiervoor beschermen. Hier krijg ik voor mijzelf en de kinderen nuttig advies en ondersteuning.

Hmm

Ik zal dit ook meenemen. Volgens mij was in 2012 de wet veranderd dat er niet meer dan 50 km afstand tussen beide partijen mogen zitten zodat het kind een goed contact met beide ouders behoudt

Oefenen

'Wanneer de kinderen een weekend bij mij zijn weet ik eigenlijk niet wat ik met ze aanmoet, ' Kun je dat niet inoefenen? elk weekend voorbereiden door een plannetje te maken? Maar maak het niet te groot hoor. De meeste ouders zijn blij als ondertussen de was weg is, kattenpoep opgeruimd, hond uitgelaten en eten op tafel.
Als je toch wil oefenen kun je ook elk weekend een kind vragen: wat wil jij dat we volgend weekend doen? Eén leuke activiteit.

Je voelt je er nu schuldig onder, dus daarom zou ik kijken of ik er iets aan zou kunnen doen.

Tsjor

Melissa

Die wet bestaat niet, er is er wel èèn dat je niet zomaar met de kinderen mag verhuizen maar de kinderen staan niet bij mij ingeschreven.

Tsjor, Ik doe het al op jouw manier maar het voelt geforceerd en dat vindt ik zielig voor de kinderen en mijzelf. Ik had het aangehaald om te onderbouwen dat ik niet geschikt ben voor de verantwoordelijkheid die beschreven werd, ik begrijp sowieso weinig van die verantwoordelijkheid. Toen het tijdens de relatie slecht ging is er gedreigd met o.a. uithuisplaatsing en omdat ik de grootste oorzaak was ben ik weggegaan maar dat is nu ook weer niet goed. Volgens mij zijn de kinderen veel beter af bij hun moeder en wanneer dat voor haar teveel is bij een logeeradres of pleeggezin maar ik word nu behandeld als een schoft als ik dat aanhaal.

vader van 3

je bent gewoon veel later begonnen met oefenen.
dat maakt dat het 'onnatuurlijk' voelt.
maar het is niet moeilijker dan wanneer je dit vroeger was gaan oefenen, er is alleen weinig ervaringsmateriaal waar je van kan leren denk ik. Voor verse ouders van baby's is er zoveel meer.
En weet je het feit dat je dit schrijft laat als zien dat je wél geschikt genoeg bent, omdat je kunt reflecteren en kunt bedenken waar het beter moet,
Sterkte,
Angela
ps het idee 'ze zijn beter af bij moeder' moet je met een dagelijks mantra gaan wegwerken. A. het is nooit per definitie waar en B. het biedt je een 'negatieve escape' in je gedachten, juist op het moment dat je sterker wilt worden.

Zonder oefenen

Dacht dat ik moeder kon zijn zonder oefenen? alleen: het probleem is dat je zodra je iets ingeoefend hebt en ergens een modus voor gevonden hebt de kinderen alweer drie stappen verder waren/zijn. Naarmate ze ouder worden gaat dat gelukkig iets langzamer en komt er eindelijk iets van een modus vivendi: zo overleven we het wel met elkaar. Zo ongeveer. Maar dan nog is er vrijwel niets wat ik op basis van herhaling kan doen.
De kinderen voelen alles aan. Ze voelen aan dat het geforceerd is; maar ze voelen ook aan dat je echt je best doet. En uiteindelijk wint dat laatste, want dat is wat kinderen waarderen. Een ouder die minstens een poging waagt om iets goed te doen. En ga ervan uit,d at dat niet de mooiste vakanties, het abseilen, de jongste naar een karatetoernooi in ver-weg-i-stan brengen is of eindeloos huiswerk oefenen.
Voor kinderen zijn de meest basale dingen al belangrijk: eten, drinken, een bed om te slapen en een ouder die af en toe kijkt hoe het gaat. Extra dingen zijn dan mooi meegenomen, maar dat kunnen heel kleine dingen zijn. Mijn kinderen waardeerden het dat in tijden waar we niet zoveel geld hadden er altjd iets extra's bij de boodschappen zat, iets van een snoepje of een koekje, vaak voor minder dan een euro. Maar wel een verrassing.
Mijn advies: als je op zoek bent naar tips, vraag het dan hier even. Schets de situatie: die kinderen komen, zo lang, wat zouden jullie doen? en dan oefenen en toneel spelen, net zo lang tot je iets gevonden hebt wat je zelf ook leuk vindt om te doen.

Tsjor

Angela67 & Tsjor

De weekenden dat ze er nu zijn komen we wel door en vaak doen we dingen die zij leuk vinden. Ik vind die dingen meestal minder leuk en daarom gaat het geforceerd, thuis zijn of bijv. door een winkel, museum, pretpark o.i.d. struinen of op vakantie gaan is niets voor mij. Vaak zijn er ook strubbelingen en verhuizen naar een ruimere wonigoed zijn