Verhuizen, hoever jezelf wegcijferen voor de kinderen.

Verantwoordelijkheid

Wat mij vooral opvalt in je verhaal is dat je geen verantwoordelijkheid voelt voor je kinderen. Ze zijn je overkomen en waren de wens van je ex, de moeder van je kinderen.

Met die denkwijze ga je echt de fout in. Zodra jij als volwassen kerel een kind op de wereld zet en daarna doelbewust nog een en daarna nog een, dan BEN je verantwoordelijkheid. Daar valt verder niet over te discussiëren.

Als je geen kind wil, dan moet je daarnaar handelen. Jezelf laten steriliseren, altijd een condoom omdoen, of geen seks hebben met een vrouw die weigert anticonceptie te gebruiken. Zo simpel is het.

Nu zijn je kinderen er en jij bent vader wat betekent dat je die verantwoordelijkheid hebt, of je daar nu zin in hebt of niet maakt niet uit. Dat heet volwassen worden, dat je niet alleen aan jezelf denkt en je eigen belangen voorop zet, maar dat je je verantwoordelijkheid neemt over de keuzes die je nu en in het verleden hebt gemaakt.

Als je moeite hebt voor je kinderen te zorgen, dan kun je daar hulp bij vragen, sta open voor die hulp en probeer jezelf als mens en vader stapje voor stapje te verbeteren. Succes ermee.

Lanza,

Op het moment dat de kinderen kwamen was ik mij niet bewust van mijn verantwoordelijkheid, het enige wat ik wist was dat ik verantwoordelijk was voor de financiën. Met de huidige kennis zullen er beslist geen kinderen meer komen.

Het is mij ondertussen wel bekend dat er andere eisen en wensen zijn en ik zou hier graag verdere hulp bij krijgen maar ik betwijfel of die bestaat en of het wel nut heeft.
- Eerst is mij duidelijk gemaakt dat ik buiten voor zoveel mogelijk geld zorgen enz. niet belangrijk was, nu gaan (dezelfde) hulpverleners mij wat anders vertellen wat natuurlijk niet geloofwaardig is. (we zwijgen nog maar over de kosten en tijd)
- Op praktisch gebied kunnen ze niets betekenen buiten grijnzend wauwelen over keuzes. Ik kan geen woning bekostigen waar plek is voor de kinderen tenzij ik weer een bouwval neem wat niet goed is voor mijn mentale gezondheid.

Het huis is verkocht en zelfs nog zonder restschuld, ik ben aan het rondkijken voor wat anders maar er is niets betaalbaar wat geschikt is om de kinderen te laten logeren. Ik overweeg om op het aanbod van mijn werkgever in te gaan en voor minstens 6 maanden in het buitenland te gaan werken.

Gefeliciteerd

'Het huis is verkocht en zelfs nog zonder restschuld,' Gefeliciteerd. Het lijkt me belangrijk voor je dat je ook even tijd neemt om stil te staan bij dingen die wel goed lukken: huis verkocht zonder restschuld.
Neem even tijd om daarvan te genieten.
De volgende problemen komen vanzelf wel weer: waar ga ik nu wonen? Had je je al ingeschreven bij woningbouwverenigingen? Ben je aangewezen op sociale huur of kun je ook eventueel particulier huren (huren van 800-1000 euro)? Ben je gebonden aan een bepaalde stad of streek?
Stel dat het zou lukken om een huis te vinden met 4 slaapkamers, zouden de kinderen dan bij jou komen wonen (geen badkamergedoe meer etc.). Financieel gezien zou je dat veel kunnen schelen met alimentatie, staat tegenover dat je de kosten van kinderen wel krijgt.
Probeer niet te vervallen in defaitisme, maar creatieve mogelijkheden te scheppen.

Tsjor

Lanza,

Die overtuiging is er al vanaf dat ik kind was, studiekeuze moest maken enz. In de relatie is dat bevestigt omdat ex eerst minder en later helemaal gestopt is met werken met de kinderen als reden. De manier hoe JZ en hv in het begin te werk gingen en mij duidelijk maakten niets te zeggen hebben heeft het beeld versterkt, het klopt dat ik nu op oorlogspad ben maar ik ben bereid direct te stoppen als ook zij stoppen en mij met rust laten. De wetgeving rondom alimentatie enz. bevestigd deze overtuiging nog steeds omdat ik zelfs wanneer de kinderen 50% bij mij zijn nog steeds KA naar mijn ex over moet maken. Voordat hier weer dwaal reacties op komen, ik heb er geen moeite mee om alimentatie te betalen maar laat mij dan ook zelf kiezen hoe ik dit verdeel.

Tsjor,
Ik ben aangewezen op particuliere huur of koop omdat mijn inkomen te hoog is voor sociale huur. Ik ben gebonden aan mijn werk. Een 5 kamer woning is financieel verre van haalbaar. De kinderen komen niet bij mij wonen en daarom is een groot huis ook niet noodzakelijk. Even terughakend op de reactie aan Lanza is er wettelijk/financieel helemaal geen stimulans tot gelijkwaardig ouderschap omdat de meerprijs van een grotere woning slechts voor ongeveer de helft verrekend wordt met de draagkracht. Nogmaals voordat hier ook weer reacties op komen, ik heb geen moeite met het betalen van alimentatie maar laat mij in een zo goedkoop mogelijk huis wonen omdat dit financieel voor alle partijen het gunstigst is. Ik heb ook dit al meerdere keren uitgelegd aan hv en jz maar als ik daar al een reactie op kreeg was het gewauwel over keuzes maar mijn keuze om geen contact enz. te willen werd dan weer niet geaccepteerd. Ik ga mijn eigen keuzes maken maar wens dat ze geaccepteerd worden en ze mij met rust laten en stoppen met manipuleren enz.

Weet iemand hoe het werkt?

Ik ben aan het kijken voor een ander huis maar 3/4 kamers of meer kan ik niet betalen. Ik heb op een berekeningssite gekeken welke redelijk overeenkwam met de huidige door een advocaat berekende alimentatie.
Als ik hogere woonlasten invoer verminderd de alimentatie maar een klein beetje, kan ik zo'n huis nog niet betalen en krijgt de rest natuurlijk ook minder. Omdat ik vrijwillig vertrek uit een relatief goedkoop huis mag er misschien helemaal niets verrekend worden.
Zorgkorting is ook nauwelijks voldoende voor de kosten van eten, drinken, overige benodigdheden enz. waardoor ik daar ook geen duurder huis van kan betalen.

Om het zeker te weten moet ik natuurlijk een afspraak maken met een advocaat maar voordat ik daar geld aan uitgeef hoop ik dat iemand mij kan vertellen wat de kansen en mogelijkheden zijn.

Vader v 3

Ik heb t verhaal een beetje zijdelings gevolgd en ja je kunt van alles proberen op te voeren. Belangrijkste is dat je eerst dat huis hebt, zolang je nog geen huurcontract hebt getekend ligt niets vast.

Ik leef zelf van weinig en heb ook 3 jaar in de schuldsanering gezeten, waarbij je ook leert veel van weinig te doen. Dat is dan ook vooral de tip die ik je kan geven. Houdt je boodschappen maar eens bij en kijk waar je allemaal op kunt besparen. Ik hoor hier inkomens langs komen op dit forum die ik nog nooit eenmaal in maand op mijn bankrekening heb gezien.

Bovendien als je dus voor meer kamers zorgt in je nieuwe huis en ook daadwerkelijk meer zorgt dan heb je een goede reden om de alimentatie te verlagen. Ik zou dan vooral daarop eerst in overleg met je ex en alle bemoeienis uitleggen dat je toch niet meer dan een bepaald bedrag aan alimentatie kunt missen omdat je zelf ook nog moet leven. Kosten die je dus voor boodschappen en alles daarnaast hebt (inkomsten en uitgavenplaatje) en wat je per saldo over hebt.

Ik had laatst een rechter die zei op een concreet voorstel waar niets van daadwerkelijk geregeld was dat het dus van tafel geveegd kon wat haar betreft. Je kunt dus wel hele grote wil tonen maar zorg eerst maar eens voor een nieuwe stek.

Ik snap heel goed uit je verhaal dat het lastig is, dus vind maar eerst wat je nu wel zou kunnen betalen en bekijk goed waar je wel op zou kunnen besparen.

Eppos,

Bedankt voor je reactie maar ik volg je niet helemaal.

Ik ga geen contract aan welke ik niet kan betalen en het maar de vraag is of de alimentatie aangepast wordt.

Jouw voorbeeld van een voorstel is voor mij wel een eye-opener, de enige reden dat ik een groter huis overweeg is vanwege aangeprate schuldgevoelens en het is ook bij mij maar de vraag of ik het vol kan houden. Meer zorg gaat er niet komen omdat mijn nieuwe huis sowieso niet in de buurt van ex komt. Als ik naar mijn eigen gevoel luister neem ik het goedkoopste huis en mogen mijn ex en de kinderen het verschil houden, zelf ben ik liever aan het werk en heb ik voor mijzelf helemaal geen groot huis nodig.

Sorry, zeer waarschijnlijk hoor ik bij die groep die nergens over hoeft te klagen. Op mijn eigen initiatief zit mijn ex met de alimentatie boven de bijstandsgrens, met haar praten over de alimentatie heeft geen zin omdat zij dan wel onder de grens komt en de sociale dienst het waarschijnlijk alsnog bij mij komt halen. Door mijn verhuizing gaat meer zorgen sowieso niet gebeuren en het is überhaupt de vraag of ik het daadwerkelijk ga doen en volhouden.

Met bezuinigen kan ik een groter huis wel betalen maar ondanks ik plezier heb in mijn werk heb ik een uitlaatklep nodig. Die uitlaatklep is een hobby welke geld kost en die ga ik niet opgeven voor een huis.

Nogmaals bedankt, ik ga de knoop doorhakken voor een huis wat ik kan en wil betalen. Ik heb een gruwelijke hekel aan het systeem.

Sorry eppos en de rest

Ik ben boos op het systeem. Ze verwachten dat ik alles zelf oplos maar ik kon en kan niet aan hun wensen voldoen maar hulp krijg ik niet. Praktisch is het meest eenvoudige geen ouder meer te zijn, het alimentatie systeem geeft mij dan genoeg ruimte om rond te komen. Het combineren van alimentatie betalen, zorgen voor de kinderen en voor passende huisvesting is vrijwel onmogelijk. Het ontbreekt mij aan gevoel voor de kinderen en daarom ontbreekt het mij aan motivatie om een stapje harder te doen en is het veel makkelijker om alles achter mij te laten.

Ik zal mijn uiterste best doen niet meer te reageren hier en mijn eventuele frustraties bij het systeem zelf te uiten.

Praktisch gezien

ER is één ding waar ik je niet over hoor. Ik weet neit meer hoe oud de oudste is die bij jou woont, maar het kan veel schelen als een van de kinderen onder 18 op jouw adres wordt ingeschreven. Dan krijg je kinderbijslag en kindgebonden budget (tot ze 18 zijn). Ik geef het je maar even mee ter overweging.
Is er in het goedkoopste huis dat je kunt vinden helemaal geen plek voor kinderen?

Tsjor.

Waarom

Waarom blijven sommigen (bijv Tsjor) erop hameren dat hij een groot huis moet zoeken zodat zijn kinderen bij hem kunnen wonen, terwijl hij toch duidelijk zegt dat hij niks met de kinderen wil en er niet voor wil zorgen?
Ze kunnen toch beter bij hun moeder zijn?

Geen sorry

Ik neem aan dat je genoeg hebt aan alle reacties die ik hier voorbij heb zien stromen. Ik vind het wel heel knap hoe eerlijk je naar jezelf en de mensen rondom en in de situatie bent (die hv etc. ex) en helaas dat niet tot een situatie leidt die voor iedereen even juist lijkt te zijn. Het zou mooi zijn als de kinderen ook bij jou een plek hebben. Je hebt volgens mij heel duidelijk wat je aankunt. Mijn sympathie gaat echt uit voor je open houding zodat volgens mij een hulpverlener niet meer kan vragen dan jij zegt te kunnen. Het is veel lastiger als mensen ontkennen bepaalde gedachten te hebben of niet naar wat ze zeggen te handelen.
Dan je frustratie naar het systeem, dat snap ik ook heel goed. maar dat is iets wat je niet kunt veranderen en zult moeten accepteren. Dat doe je al deels omdat je veel afstaat en dan ook de zorg niet behoeft voor de kinderen. Zoals ik begreep is het voor de oudste haalbaar die tijden bij je te hebben. Het zou al mooi zijn als je die situatie in je nieuwe huis kunt voortzetten. Dat systeem loslaten, energie daarin is verspeeld. Ik raad je dan vanwege je reactie ook zeker af om naar de rechter te gaan vanwege de alimentatie (kost je geld te procederen en je schiet er weinig mee op).

Wat je niet volgt wellicht is dat het een kip ei verhaal is. Als je nu een groter onbetaalbaar huis scoort is het wat je schrijft nog maar de vraag of dat financieel gaat lukken (je weet al van niet want minder alimentatie naar ex). Zou je kiezen om meer te gaan zorgen dan heb je wel reden die alimentatie omlaag te schroeven en groter te wonen
Je schrijft nu al dat je daar een hard hoofd in hebt en of je het wel vol gaat houden en geen motivatie. Je gevoel voor jezelf is nodig en geen gevoel voor de kinderen. Dat mensen vinden dat je dat wel moet hebben komt omdat dat uit belang voor de kinderen natuurlijk het beste is. Maar het lijkt mij ook niet lekker als kinderen dat meemaken en bij een ouder zitten die aan alle kanten zelf een uitlaatklep nodig heeft en geen aandacht en rust voor kinderen opvoeden heeft (als ik het zo mag en kan samen vatten).
Je hebt zelf al een keus gemaakt en volgens mij moet je dat dan doen. Maar geen sorry. Enige sorry is naar de kinderen omdat die zelf niet hebben gekozen in deze situatie te belanden. En ik kan ook wel begrijpen dat men alles uit de kast trekt toch beide ouders zoveel mogelijk te betrekken omdat kinderen recht hebben op beide ouders.
Probeer het systeem te laten voor wat het is.
Ik hoop dat je hiermee eerst rust vind en niet alleen praktisch te denken (makkelijkste oplossing) het leven is soms ook lastig en daarmee dealen is lastig. Goed dat je dan wel een hobby hebt om te ventileren.

Goedkoop, zou ik doen

Ik zou in jouw plaats nu een goedkoop huis huren. Dan maar geen 3 of 4 slaapkamers. Misschien een huisje met 1 of 2 slaapkamers. Je eigen slaapkamer kun je desnoods even afstaan als er een of meer kinderen bij jou overnachten, dan kun jij een nachtje op de bank misschien? Zorg gewoon voor een aantal luchtbedden en slaapzakken.
Zo kun jij de alimentatie tenminste langere tijd blijven betalen, voor je ontspanning zorgen (hobby), en af en toe je kinderen zien.

Succes!

Adelaide

'Ze kunnen toch beter bij hun moeder zijn?' Uit het feit dat JZ erop aandringt dat hij meer voor de kinderen gaat zorgen maak ik op dat ze het niet helemaal goed gaat bij moeder.

Tsjor

Toch nog een reactie

Ik ga voor een betaalbare woning, door de afstand en mijn onmogelijkheid/onwil zal er toch niet meer komen dan een om het weekend regeling wat niet genoeg zorgkorting op zal leveren om een ruimere woning te betalen. Het is voor mij, ex en kinderen voordeliger om helemaal geen omgangsregeling te hebben. Mijn woede naar hulpverlening is dat zij wel een omgangsregeling eisen maar geen enkele hulp oid bieden om dit praktisch mogelijk te maken.

Jaren geleden heb ik al aangegeven dat het niet goed ging met de kinderen, ik heb toen aangegeven dat moeder oa veel te beschermend en onvolwassen met ze omging maar toen moest ik mijn mond houden. Toen bij mij de stoppen doorsloegen heb ik een contactverbod gekregen, ben ik beschuldigd van sexueel misbruik enz, de kinderen zijn helemaal niet leuk (meer) en wanneer ze bij mij zijn zuigen ze mij helemaal leeg. Toen wilde hv niet luisteren en heeft jz mij helemaal buiten spel gezet, nu mogen zij het zelf oplossen en vindt ik het onredelijk dat ze van mij verwachten nu de problemen op te lossen.

De oudste had geen zin om te improviseren rondom de badkamer en wilde helemaal niet helpen en is daarom naar zijn moeder gegaan. Blijkbaar gaat het opeens wel goed en heeft hij nog geen zin terug te komen. Mij maakt het niet uit, niet de lasten maar wel de lusten laat ik mij ook niet voor gebruiken.

einde aan dwang

Zoals je schrijft: kies voor jezelf. Jij neemt een woning waar je nu in alle opzichten je goed in voelt. Als ik jou was en je gevoelens goed begrijp zou ik zeggen: ik heb nu tijd en rust nodig. Probeer niet voor de anderen in te vullen wat zij het liefst hebben. Hou het bij jezelf. Als jij niet praktisch ondersteund wordt lukt het je niet. En de kinderen hebben wellicht ook gesprekken nodig om in de omgang met jou zaken achter jullie te kunnen laten. De oplossing ligt niet alleen bij jou.
Wat moeder niet lukt, daar biedt men dan toch ook hulp, lijkt mij?

Zoals ik het verhaal begrijp, blijven ze pushen in een situatie tussen twee ouders waar geen einde aan komt. Dat de kinderen de makkelijkste oplossing kiezen is niet zo gek. Probeer te woede een plek te geven.

Paar maanden verder

en al een tijdje verhuisd. Ik ben gelukkig dat ik ieen normaal huis heb zonder bang te hoeven zijn dat er weer iets gaat lekken, buren die mij scheef aankijken, een normale reistijd heb enz. Met de kinderen heb ik nauwelijks contact meer wat volledig aan mij zelf ligt.

Ik begrijp er alleen nog steeds heel weinig van, de OTS loopt bijna af en daarom wilden ze toch weer een gesprek. Ze vinden dat er een omgangsregeling moet zijn maar ik wordt heel ongelukkig als de kinderen er zijn, in het verleden heb ik daardoor hele verkeerde dingen gedaan. Toen dreigden ze de kinderen uit huis te halen en hebben ze mijn ex verweten niet goed te voor de kinderen te zorgen door ze niet genoeg te beschermen. Ik heb dit altijd ervaren als een aanval op mijzelf maar nu vinden ze een omgangsregeling in het belang van de kinderen en deze verschillen begrijp ik niet, een omgangsregeling is niet goed voor de kinderen omdat ik ongelukkig en depressief wordt als ze bij mij zijn.

Op praktisch gebied begrijp ik het ook niet, ik moet alimentatie betalen wat ik begrijp maar dan blijft er niet genoeg over voor een woning waar ik ze zou kunnen ontvangen. Als ik dat aanhaal wordt ik op mijn eigen verantwoordelijkheid gewezen, ik kom die na door zonder problemen alimentatie te betalen en tevreden te zijn met een kleine woning maar daar bovenop verlangen ze een omgangsregeling.

Voor mij is dit meten met 2 maten maar zo mag ik het blijkbaar niet zien. Het liefst draag ik het gezag volledig over aan mijn ex om van dit gezeur af te zijn, 2 advocaten hebben mij geadviseerd dit niet zelf te regelen omdat het mij veel geld gaat kosten en de kans dat een rechter het goedkeurt zeer klein is, toestemmingen enz. weigeren zodat mijn ex gedwongen wordt het te regelen gaat ook veel energie kosten wat ik haar, de kinderen en mijzelf ook niet aan wil doen.

Waarom zit alles zo krom in elkaar?

Praktisch

Stel je voor dat je 'omgang' en 'bij mij thuis' even los van elkaar denkt, dan zijn er ook andere praktische oplossingen mogelijk, bijvoorbeeld dat je met de kinderen regelmatig ergens naartoe gaat.
Ik mag geen reclame maken, maar ik ben lid van de bank-giroloterij, omdat die vooral culturele projecten steunt. Gevolg is dat je daarna informatie krijgt over allerlei dingen die ergens te doen zijn, waar je dan ook met korting of gratis naartoe kunt.
Andere voorbeelden zijn natuurmonumenten of waddenvereniging, een wandel- of fietsclub. Zo zullen er nog meer organisaties zijn, waar je tegen een betaalbare prijs lid van kunt worden en daarmee de mogelijkheid hebt tot allerlei activiteiten. Zelfs een jaarabonnement voor de dierentuin (voorbeeld) kan interessant zijn.
Je kunt zelf even kijken wat jou interesseert.
Voordeel is dat dergelijke activiteiten plaats vinden in het publieke domein: er zijn andere mensen bij. Dat beperkt jouzelf in de kans dat je uit je slof schiet. Het is ook een soort veiligheid voor jezelf.
Ga er niet van uit dat de kinderen alles meteen leuk vinden. Ben nieuwsgierig naar hun eigen ontwikkeling: wat interesseert hen wel, wat niet, wat doen ze daarmee verder. jij bent dan degene die ze zoveel mogelijk kennis laat maken met van alles en nog wat, de keuze ligt bij jou: wat wil je je kinderen laten ervaren?
Als je begint met 1 keer per maand, dan kun je altijd kijken of je dat kunt uitbouwen. Het belangrijkste lijkt me dat je leert om jezelf te vertrouwen in de omgang met je kinderen.

Tsjor

Vader

Als ik draadje zo lees, is alles wat je in je laatste posting noemt al meerdere keren uitgebreid aan de orde geweest. Jij bent niet van plan om uit je slachtofferrol te kruipen, dus wat wil je nou met je nieuwste bericht?

Beste Tsjor,

Ik heb het niet duidelijk genoeg aangegeven maar het praktische is voor mij verre van het grootste probleem, ik ben gelukkig en tevreden met mijn huis. Sterker nog ik wil geen groter huis vanwege de extra tijd en kosten die dat zou zou kosten, wanneer ik in de hoek gedreven wordt en dit wel ga aanhalen uit onmacht moet ik het als eigen verantwoordelijkheid zien. Die verantwoordelijkheid wil ik zelf dragen maar dan is mijn verantwoordelijkheid weer niet goed genoeg en dat begrijp ik niet.

Ik zie genoeg leuke dingen en doe er al meer dan ik mij eigenlijk kan veroorloven maar wanneer ik ze met de kinderen moet doen is het leuke er volledig vanaf. Dat uit mijn slof schieten gebeurt alleen als ik mij ongelukkig voel, dit kan al gebeuren bij de gedachte iets niets leuk te moeten gaan doen, tijdens het doen of erna. Ervoor en erna heb ik er zelf al heel veel last van, zelfs wanneer ik niet letterlijk uit mijn slof schiet.

Sydney,

Ik lees hier regelmatig adviezen om de kinderen niet bloot te stellen aan een onveilige ouder, zelf ben ik een onveilige ouder die mee wil werken aan die adviezen maar aan alle kanten tegengewerkt wordt. Ik hoop tips te krijgen hoe ik die adviezen in de praktijk kan brengen.
Ik ben inderdaad slachtoffer, mij is ooit geadviseerd afstand te doen van de kinderen wat ik eerst als slachtoffer ervaarde maar nu ik het in de praktijk heb gebracht en mij geen slachtoffer meer voel maar juist ervaar daar gelukkig mee te zijn wordt ik tegenovergesteld tegengewerkt. Kortom, hoe ik het ook doe ik blijf slachtoffer. Waarom blijven ze niet bij hun standpunten? Is het dan toch beter om in te stemmen met een omgangsregeling oid en het fout laten gaan zodat ze misschien toch hun eerste standpunt terugnemen? Wat voor leed moet er eerst gebeuren voordat er geluisterd wordt? Om eerlijk te zijn geloof ik er niet meer in dat er ook maar iemand is die het leed wil stoppen of voorkomen, ik begin steeds meer te geloven dat het vooral om geld draait en niet om het welzijn van mensen.

Toevoeging

Mij is verweten de kinderen schade aan te richten en dat ik mij beter terug kon trekken, nu ik dat wil en doe roepen diezelfde instanties en mensen dat dit schadelijk is voor de kinderen. Ik begrijp er niets meer van, ik wil niet tegen windmolens vechten maar wanneer ze mij steeds weer klem zetten wordt ik wanhopig.

Oplossingen ipv problemen

Hoi Vader van 3, ik snap jouw frustratie. Ik hoop dat je het niet erg vindt dat ik dit schrijf, maar je komt over als iemand die vrij rechtlijnig denkt. Je wilt de logica van wensen en besluiten begrijpen.

Dat begrijp ik.

Maar soms lukt dat niet. Zo zit het leven nou eenmaal in elkaar. Het gaat niet altijd zoals jij het wil.

Voor wat betreft de logica van Jeugdzorg (OTS of jij uit huis?) en nu toch omgang, kan ik allerlei logische verklaringen bedenken (ja echt, maar het is gissen of dat ook hun verklaring is).

In zijn algemeenheid zou je kunnen bedenken en misschien ook accepteren dat het voor kinderen beter is om wel contact met hun vader te hebben dan helemaal niet. Kinderen bestaan nl voor 50% van hun genen uit hun vader.

Daar zijn enkele uitzonderingen op, of situaties waarin het alleen onder toezicht kan.
Maar kennelijk vinden ze jou daar nog niet onder vallen. Hebben ze vast hun redenen voor.

De hoeveelheid tijd die kinderen met hun vader doorbrengen en hoe ze contact hebben is dan vraag twee.

Nu terug naar jou. Jij reageert op Tsjor en begint weer over jouw woning. Dat komt wat star over, want Tsjor heeft et juist niet over jouw woning. Zij stelt voor om ze elders te ontmoeten.

Wat zij probeert is in oplossingen te denken in plaats van alleen maar problemen te zien, zoals jij steeds doet.

Ik zou je thuissituatie nu even lekker laten hoe het is. Ook beschrijf je dat je het niet fijn vindt als je iets doet met je kinderen. Dat is jammer. Heb je wel eens overwogen om met een kind tegelijkertijd iets te gaan doen?

Je kunt het dan afstemmen op wat jij in principe leuk vindt, wat het kind in principe leuk vindt of wat jullie allebei in principe leuk vinden. En wie weet, is het dan met een kind leuker dan met drie kinderen tegelijkertijd. Ik kan me best voorstellen dat dat ingewikkeld voor jou is.

En als je geen enkele activiteit kunt bedenken, kan je overwegen om ze een voor een (bijv. het ene weekend de ene, het volgende weekend de andere, dan de derde en dan een weekend geen) op te halen om simpel een pannenkoek tof bij de MacDonalds te gaan eten of ergens te gaan eten waar jij in elk geval van geniet.

Misschien kan je het eens proberen? En dan begin je met het makkelijkste kind, waar van je de kans het hoogste inschat dat zo’s activiteit of eten samen voor jou ‘te doen’ is.

Kost niet veel tijd (je kunt zelf aangeven wanneer jij wilt gaan maar een uurtje eten moet oke zijn, hoeft niet per se langer de eerste keer, mag natuurlijk wel als het oke voelt voor jou) en is het proberen waard, toch?

Hoe lang rijden zit je van je kinderen vandaan?

Tja

Het probleem is, denk ik, dat jeugdzorg bepaalt wat, wanneer en hoeveel omgang er moet zijn met hoeveel van de kinderen. Moeder trekt het niet en dan kijken ze naar vader.
Woont je oudste zoon nog steeds bij jou Vadervan3?

Kort door de bocht

'ik begin steeds meer te geloven dat het vooral om geld draait en niet om het welzijn van mensen.'

Dat lijkt me te kort door de bocht. Het gaat misschien (in jouw ogen) niet om JOUW welzijn. Maar de kinderen (en hun moeder) zijn er ook nog. En jeugdzorg is er voor hun welzijn. Niet voor dat van jou.

Of het welzijn van de kinderen gebaat is bij een actieve rol van specifiek jou als vader, weet ik niet. Maar ze hebben het ermee te doen. Net als jij, lijkt me.

Je komt een beetje over als een stampvoetend klein kind. Er was je een lollie beloofd, en nu moet en zal je een lollie. Ook al is de lolliefabriek failliet en zijn er nergens meer lollies te krijgen.

Oplossingen

zie ik wel maar die worden niet geaccepteerd, wat het meest vreemde is dat deze eerst zijn aangegeven door jeugdzorg die het nu niet meer accepteert.

De oudste twee zijn te oud om een middagje wat te gaan doen en de eis die er ligt gaat over een omgangsregeling. Ik heb het een jaar terug al geprobeerd maar dat is toen mis gegaan en wil ik niet herhalen.

Wat AnneJ schrijft is precies hoe het gaat maar ipv dat er naar echte oplossingen gekeken wordt willen ze schijnbaar dat ik er aan onderdoor gaat. De oudste woont sinds van de zomer niet meer bij mij.

Ik weet dat jeugdzorg er is voor de kinderen maar dan moeten ze er ook echt voor hun zijn en niet eerst ouders kapot maken, ouders verplichten dingen te doen en als ouders ze uiteindelijk niet meer kunnen ze ineens niet meer nodig vinden, dreigen de kinderen uit huis te plaatsen maar als puntje bij paaltje het terugleggen bij de kapot gemaakte ouders. In de beeldspraak: jeugdzorg is de fabriek en die is niet failliet, ik hoefde de lollies niet maar werd gedwongen ze op te eten, de lollies zijn nog steeds in de handel en ik wil dat ze er nu zelf 1 nemen maar dat weigeren ze.

Maar okay, de antwoorden krijg ik niet, had ik ook niet echt verwacht en neem ik uitgezonderd jeugdzorg niemand kwalijk. Ik ga wel zelf plannen maken hier uit te komen, het liefst doe ik dat netjes maar doordat dit niet mogelijk is zal het niet netjes moeten.

Vijand

'wat het meest vreemde is dat deze eerst zijn aangegeven door jeugdzorg die het nu niet meer accepteert.'
Je blijft hierop terugkomen en ik kan me voorstellen dat dat voor jou ook echt een obstakel is, de wisseling van interventies van jeugdzorg. Ik snap je boosheid daarover ook. Maar je maakt het nu echt voor jezelf tot een obstakel door daaraan te verbinden dat ze dat doen om ouders kapot te maken. Dan wordt het een levensgrote vijand die jou belemmert.
Bevrijd jezelf van die belemmering.
'Ik ga wel zelf plannen maken hier uit te komen, het liefst doe ik dat netjes maar doordat dit niet mogelijk is zal het niet netjes moeten.'
Jouw eigen wens is om plannen te maken die netjes zijn. Houd dat ook aan, dat is je eigen richting. Zij zullen de obstakels opwerpen en dan kijk je hoe je daarmee om kunt gaan, zo goed mogelijk.

Tsjor

Hoezo te oud?

Wanneer is een kind te oud voor de bioscoop en/of samen wat eten?

Theater, band of bijvoorbeeld happen en trappen, fietsen en steeds ergens wat eten.

Je bent nooit te oud om iets met je vader te doen, alleen pas je de activiteiten aan aan de leeftijd van de deelnemers.

Nogmaals

Vader van 3, wat vind je van mijn suggestie steeds apart met 1 kind iets af te spreken?

Evt. alleen te eten als ze echt geen zin hebben in een filmpje of andere activiteit met jou?

Uitzingen

Als je er niet onderuit komt, en jeudgzorg niet instemt met de oplossingen die je aandraagt, zit er nog maar één ding op: je zult het moeten uitzingen tot het klaar is.
Ga voor jezelf na hoeveel jaar je nog moet tot de jongste 18 is. Maak vervolgens in je hoofd een soort adventskalender. En beloon jezelf elke keer als er een jaar (of half jaar, of desnoods elke maand) afgestreept kan worden. Zo wordt het misschien iets wat bereikbaar is, in plaats van een kluwe ellende waar je niet doorheen komt.