Wij als familieleden van gescheiden ouders, raad!!!

beloningssysteem

Wat andere Pien zegt, heel goed idee! Op een neutraal moment gewenst gedrag bespreken, en daar inderdaad een beloningssysteem aan koppelen. En flink complimenteren tussendoor.

Overigens, als ze dingen vraagt als "waarom mag jij dat wel en ik niet", zou ik haar dat gewoon uitleggen. Ik zou de toon niet accepteren als die niet in orde is, maar de vraag wel.

vader

Als je haar niet op de gang mag zetten, wordt het moeilijk. Tenminste, ik ben zelf niet zo van het eindeloos blijven praten. Is dit bespreekbaar met je broer? Dat je met hem bespreekt welke ruimte jij hebt om haar bij te sturen? En dat hij dat vervolgens ook met haar bespreekt: dat jij haar tante bent en dat ze naar jou dient te luisteren, net zoals ze naar haar vader en moeder moet luisteren. Op school wordt ze toch ook op de gang gezet / naar de directeur gestuurd als ze zo'n grote mond opzet? Het is toch niet zo dat alleen haar ouders iets over haar te zeggen hebben? Als van jou gevraagd wordt dat je haar af en toe onder je hoede neemt, moet je ook de ruimte hebben om haar bij te sturen.
It takes a village to raise a child.

"Iedereen altijd oneerlijk"

Ach gos, ik snap echt hoe ze het bloed onder je nagels vandaan kan halen, maar ik kan me zo voorstellen hoe dat meiske het echt zo voelt: dat de heel wereld tegen haar is. En zo'n meisje kan niet reflecteren en dat allemaal gewoon aan je vertellen, hoe alleen / achtergesteld / noem maar op ze zich voelt. Dat uit zich in dit soort buien.

Veel begrip, geduld, liefde en duidelijke grenzen. Zoveel mogelijk in haar straatje lopen zou ik niet doen. Doe gewoon je eigen dingen, laat haar meedraaien in jouw huishouden alsof ze er écht bijhoort, ipv alles aan haar aan te passen in de hoop dat ze rustig blijft.
Nou ja, ik roep maar wat in me opkomt.

gang

Dat wordt best vervelend hoor, steeds weer op die saaie gang. Maar ik geef geen garanties natuurlijk. Het is in elk geval een signaal: ik pik dit niet. En dat signaal moet ze krijgen, anders blijft ze dat gedrag vertonen.
Ik zou beginnen met dit eens met je broer te bespreken.
Verder heel fijn voor het meisje dat haar tante zo met haar begaan is! Ze kan ws wel wat steun gebruiken.

Probeer te bedenken hoe jij de oudste kunt zijn

Ze haalt het bloed onder je nagels vandaan. Maar eigenlijk vind je haar zo'n zielig kind.
Ik denk dat ze flink in de war is en het inderdaad moeilijk heeft.
Wat kun jij doen om haar niet zoveel macht te geven over jou. Een mantra? Bijvoorbeeld: "ik houd van jou Janneke (naam kind)". Dat herhaal je continue in je hoofd zodat je niet op haar ingaat. Verzin vooral iets dat jou voldoende raakt om het gedrag te negeren.
Als haar gedrag geen effect op je heeft, wordt het vanzelf minder.
Misschien wil ze gewoon zeker weten dat je om haar geeft, ook als ze zich slecht gedraagt.

dat is het juist

ze heeft het heel moeilijk, maar nog niet de volwassen mogelijkheden om er mee om te gaan. Die moet ze nog leren en nu uit ze zich zo. Het is net een 2-jarige die nog niet voldoende kan praten om duidelijk te maken wat ze willen. Die gaan ook schreeuwen en krijsen. Dit is de versie voor oudere kinderen er van.

Wat ik met mijn 9 jarige doe is meeveren. Beamen dat ze boos mag zijn, dat het heel erg oneerlijk is allemaal. Maar dat ik daar niets aan kan veranderen en dat ik de manier waarop ze het me verteld niet zo prettig vind. En dat ze daarom even naar haar kamer moet om er over na te denken en dat we er later over zullen praten.

Naar de gang of een andere ruimte moeten is de situatie doorbreken, geen straf. Je kunt dan beiden afkoelen en dan ga jij even bedenken hoe je dit wilt bespreken, wat kun je wel doen, accepteren en wat niet.

aandacht

Negatieve aandacht is ook aandacht. Het meisje is denk ik best in de war (scheiding is kort geleden) wat er allemaal gebeurt en zoekt gewoon aandacht. Dus ik zou wel proberen veel positieve aandacht aan haar te geven (1 op 1 dingen doen) en het negatieve zoveel mogelijk te negeren (wel zeggen dat dit niet kan, of negeren zoals Pien1 hierboven zegt, maar er niet op door blijven hameren).

Ik zou wel stoppen je broer als slachtoffer te zien (dan word je ook minder boos). Wat er ook is gebeurd, en hoewel het niet zijn keuze was, hij had voor deze vrouw gekozen. Je weet toch niet helemaal precies wat er speelde, je was er niet de hele tijd bij. De situatie is nu zoals hij is en vanaf hier moet hij verder. Jij moet dit kennelijk ook nog verwerken.
Het is nu gewoon erg wennen nog, en zeker met opstandige kinderen die ook eea moeten verwerken is dat moeilijk. Als daar alleen al begrip voor is lijkt me dat een begin.

ja je moet hem helpen

maar dan wel met opvoeden waarbij je het NIET over neemt. Ze accepteren jou niet dus je moet met je broer zijn en je broer zal harder moeten optreden. Volgens mij schreeuwen die kinderen om grenzen na zo'n moeilijke tijd en als je niet geeft is dat net zo goed fout als maar door blijven gaan met zielig doen.

Dus: begin eens met opvoeden, met een goed gesprek over wat je wel en niet accepteert samen met je broer, met duidelijk maken dat jullie er voor ze zijn maar dat dit niet langer zo werkt en dat het ook niet gezellig is zo etc.

Laatste bericht

Nu ik het laatste bericht heb gelezen denk ik echt dat je broer maar eerst moet beginnen met zijn kinderen alleen te hebben een paar weekenden/dagen/weken. Hooguit een bezoek aan oma of tante maar meer niet.

De kinderen weten nu niet waar ze aan toe zijn en beginnen nu juist vervelend gedrag te vertonen. Zoals mijn jongste zoon doet bij mijn schoonmoeder. Als hij binnenkomt vraagt hij al om chips omdat hij weet dat hij dat ook direct krijgt. Thuis doet hij dat echt nooit omdat hij van ons toch geen chips krijgt. Deze kinderen vertonen vervelend gedrag omdat ze weten dat ze dan aandacht krijgen. En het heef bljkbaar het benodigde resultaat.

Laat broer het nu eerst eens alleen regelen. Zo bijzonder is het toch niet dat een vader zelf voor zijn kinderen zorgt. Als hij weg moet kan hij ook een oppas van buitenaf regelen voor de kinderen. Net zoals in heel veel gezinnen. En het is ook niet in het belang van de kinderen om bij een tante te zijn die zich aan loopt te ergeren. Dus eerst terug naar een min of meer normale situatie. Kinderen zijn bij moeder of zijn bij vader. En vader is de opvoeder niet oma of tante.

Het is niet anders

Nee, hij heeft er niet voor gekozen. Maar het is nou eenmaal zo. Vroeger zal hij toch ook wel eens periodes alleen met de kinderen geweest zijn? Het probleem is nu je broer en niet de kinderen. Je broer moet dit zelf gaan doen. Je doet net alsof je broer een vreselijke zielepiet is, nergens zelf toe in staat is en overal mee geholpen moet worden.

Dat is niet zo, je broer is een volwassen man met drie kinderen. Hij is nu gescheiden en zijn leven is veranderd. En nee, dat is echt niet alleen de schuld van zijn ex. Daar geloof ik niet van.

hoe zou je het dan willen?

De bezoekregeling die er nu is lijkt me al vrij minimaal voor de kinderen om contact te houden met hun vader. Blijkbaar slechts vijf vakantieweken + de helft van de weekeinden.

Het zijn blijkbaar ook geen hele kleine kinderen als de middelste al zeven is. Zo te horen kun jij vooral niets hebben van de kinderen, dus ik zou aanraden dat jij je er zoveel mogelijk buiten houdt. Het kost tijd voor je broer om een nieuw ritme te vinden, maar dat moet toch wel mogelijk zijn als je broer zijn kinderen alleen heeft als hij vrij is. Hij hoeft in elk geval niet werk en zorg te combineren en is ook niet verantwoordelijk voor de doordeweekse gang van zaken waarbij hij moet zorgen dat kinderen op tijd op school en op clubjes komen.

Voor een man is het anders.....

Wat is dat nou voor flauwekul....

Hij is hun vader. Punt.
Eerlijk gezegd krijg ik een beetje het beeld van een man die zich vroeger ook al niet al te veel van zijn kinderen heeft aangetrokken en nu met zijn handen in het haar zit omdat zijn inwonende huishoudster en oppas er vandoor is. Hoe kan een normale, volwassen vader nu zo handelingsverlegen zijn als het zijn kinderen betreft? Ik geloof dus ook niet dat het alleen aan ex ligt.

En aangezien jij je zo van binnen opvreet, lijk jij me niet de aangewezen persoon om zich hier uitgebreid tegen aan te bemoeien. Denk je dat die kinderen dat niet voelen?

gekozen

Je kan wel door huilen dat hij er niet voor gekozen heeft. Bij zoveel ellende hebben mensen er niet voor gekozen.
Het IS nu eenmaal zo. Accepteer dat het zo is en maak er het beste van.

Rol van vader

Nu was ik vooralsnog best tevreden met mijn leven, maar nu blijkt dat ik tot een soort zielig mensenras behoor: ik moet al mijn vakantiedagen mijn kinderen om me heen verdragen... En dat ook nog eens voor het grootste deel moederziel alleen (man werkt meestal, ik zit in het onderwijs).

Even serieus nu: moeder is verantwoordelijk voor het grootste deel van de zorg, vader doet relatief maar een klein gedeelte. Dat kleine deel lijkt hem te veel te worden. Het is zinloos en bovendien onredelijk de "schuld" hiervoor bij moeder te leggen. Vader zal met zichzelf aan de slag moeten en er voor moeten zorgen dat zijn kinderen het bij hem zo goed mogelijk hebben. Een goede zuster/vriendin kan hem beter op die verantwoordelijkheid wijzen en hem hierin ondersteunen dan veel energie te steken in het vitten op de moeder van de kinderen. Dit laatste is nooit en te nimmer in het belang van de kinderen. Als jullie, vader voorop, onder de druk bezwijken, zal naar een andere regeling gezocht moeten worden. Kinderen nemen met de gedachte dat je de verantwoordelijkheid voor deze wezentjes wel altijd zal kunnen delen (lees aan moeder overlaten) is natuurlijk niet zo verstandig. In de slachtofferrol duiken omdat het leven nu eenmaal anders loopt ook niet.

Over het gedrag van middelste: het is niet ongewoon dat kinderen met heftig gedrag op een scheiding reageren. Een vader die de indruk geeft het niet aan te kunnen, bevordert het broodnodige gevoel van veiligheid niet. Ik zou je broer dus klemmend aanraden hulp te zieken met het creëeren van een zo veilig mogelijke basis bij hem. Verder zou ik me niet met straffen / belonen inlaten, dat vind ik een taak van ouders, zeker in een tijd dat kinderen duidelijkheid nodig hebben. Het meisje heeft ook gelijk: je bent haar moeder niet. Ik zou wel mijn eigen grenzen aangeven en bewaken. Vader zal hier ook een rol in kunnen spelen, maar ik vraag me af of de moeizame relatie tussen een meisje en haar tante nu prioriteit moet zijn. Veel sterkte in ieder geval. Het lijkt me heftig om je broer en kinderen zo van slag te zien.

Familiekliek

Ik vind het allemaal wel heel familiekliek-achtig klinken. De brave broer/zus/moeder en de gemene ex van een van hen die hun leven verziekte. Ik snap er de zin niet van en al die woorden die je vuilmaakt aan die ex en hoe slecht ze wel niet zou zijn, irriteren me behoorlijk. Pas maar op dat deze haat niet zo oploopt dat er straks helemaal niets meer mogelijk is. Die kinderen houden namelijk van dat 'vreselijke wijf' dat je broer liet zitten. Ik denk echter niet dat ze uit de relatie gestapt is omdat het zo goed ging. Ik denk wel dat je met jouw haatgedrag veel schade kunt maken. Aan de kinderen, de moeder en de vader. Dus als je het haten niet kunt laten, wegwezen. Je broer vind ik afgaande op jouw verhaal een ***, dat hij jou toestaat zo te haten en te bemoeien. Hij moet er voor zijn kinderen staan. Dat is zijn taak op dit moment.

Meen je dat serieus?

Omdat je alles voor een kind probeert te doen, mag ze niet tegen je gillen? Geen wonder dat jullie het zo verschrikkelijk zwaar hebben. Voor de duidelijkheid: kinderen liggen niet aan je voeten van dankbaarheid, omdat je er wat eten en liefde instopt. Sterker nog, dat zou pas disfunctioneel zijn. Kinderen reageren zich tijdens het proces dat opgroeien heet juist af op de mensen die dicht bij ze staan. Daar beledigd over zijn, vind ik kinderachtig. Je gaat zo een klein kwetsbaar meisje dat gedrag toch niet kwalijk nemen?

Reactie

Nee, mijn kinderen mogen niet alles tegen me zeggen. Hier werkt het om het ze bij eerste keer uit te leggen waarom het niet mag, dat bij een tweede keer te herhalen en ze een derde keer op de gang te zetten. Wat niet helpt is grote opwinding en verontwaardiging (kom op, het kind is zeven) of emotionele manipulatie / chantage (en ik doe zoooo mijn best voor je / en de bevalling was nog wel zoooo zwaar en nu doe je gemeen tegen me). Dat laatste heb ik trouwens nooit geprobeerd, daar voel ik me toch net iets te volwassen voor. Mijn nichtjes en neefjes mogen trouwens best tegen me zeggen dat ik hun moeder niet ben, dat is namelijk een juiste constatering. Als ze zich tijdens een logeerpartij echt misdragen, mogen hun ouders dat fijn op gaan lossen en maak ik voor een volgende keer de afspraak dat ze zich wel binnen bepaalde grenzen moeten gedragen. Ik ga ze niet opvoeden in ieder geval. Ik kijk wel uit.