Zoon wil vriend moeder niet meer zien
7 jaar geleden gescheiden omdat het niet meer ging. We leefden langs elkaar heen en er was veer ruzie. Ex is in ouderlijk huis blijven wonen en ik ben op de hypotheek blijven staan omdat ik het ex en kindjes gunde om in de woning te kunnen blijven wonen. Kids waren destijds 5 en 2,5 jr, nu 12 en 9. Huurwoning betrokken (10 min verderop) en co-ouderschap. Ik heb de kids in hun omgeving op school gelaten, omdat ik ze in hun vertrouwde omgeving wilde laten omdat er al zoveel zou veranderen. In afgelopen 7 jaar heeft ex meerdere malen beloofd de woning op zijn naam te krijgen maar dit verzuimt hij. Wij willen graag een huis kopen in het dorp waar de jongens hun sociale leven hebben maar dat is niet mogelijk omdat het huis nog op mijn naam staat. Ex heeft sinds 6 jaar een nieuwe relatie en ik 5 jaar waaronder 3 jaar samenwonen. Ex woont niet samen. In het begin ging het hier thuis goed. Mijn vriend doet veel met en voor de jongens. Ex maakt veel regelmatige denigrerende opmerkingen over mijn vriend tegen de kinderen en ze bespotten hem. Als ze terugkomen van mijn ex praten ze in de taal van ex en wordt mijn vriend belachelijk gemaakt. Ex bespreekt alles met de jongens, ook dat ik weg ben gegaan en papa dus alleen achterbleef en dat dit zo zielig was.
Vorig jaar net iets voor de zomervakantie was de relatie uit met ex en zijn vriendin. Dat vond ik jammer want het is een lieve vrouw. Ze ging niet meer mee op vakantie. Dit hoorde ik van mijn kinderen. Ze vonden het heel zielig voor papa dat hij alleen was en hebben 14 dagen lang elke dag met papa gebeld en geappt ( papa zei ze zo erg te missen en belde dagelijks) ze hadden zo'n medelijden. Papa moet altijd alles alleen doen en mama heeft hulp van vriend. Na die vakantie is er iets veranderd. Mijn ex geeft aan dat hij de vader is en ze niet hoeven te luisteren naar mijn vriend. Inderdaad hij is de vader niet maar ik vind wel dat als ik er bijv niet ben dat ze moeten luisteren. Andersom wordt er niet gebeld naar mij, dat wil ex niet. Afgelopen zomervakantie is het misgegaan. Ik had de kleding van hier enz meegegeven voor tijdens de vakantie zodat hij dit niet hoefde te kopen. Ik ging deze weer ophalen na de vakantie. Om een lang verhaal kort te maken: Tijdens deze avond werd mij verteld dat mijn vriend hun zou corrigeren en zou knijpen en een keer hebben geduwd. Ze wilde dat ik de relatie zou beëindigen. Ik was perplext. Thuis aangekomen belde ik samen met mijn vriend mijn ex om hierover te praten. We wilden hierover graag in gesprek. Dit hebben we gedaan met de jongens erbij. Tijdens het gesprek was er eigenlijk niks aan de hand maar werd mijn vriend wel zwart gemaakt door ex. Het knijp verhaal bleek niet zo te zijn en had jongste zoon verzonnen om mee te kunnen praten, dit was tijdens het stoeien gebeurd. Ex bleef olie op het vuur gooien omdat het met vriend en kids gewoon gezellig was. Op een gegeven moment beledigde zoon vriend en ex moedigde hem aan en complimenteerde hem en zei scherpe opmerking.
Sindsdien kan vriend niks meer goed doen, ze haten hem lijkt het wel. Ook wordt mijn vriend vaak belachelijk gemaakt. Zoon is flink aan het puberen, dat geven ze op school ook aan. Mijn vriend pikt het niet als zoon mij uitscheld en spreekt hem dan aan. Vooral als ze bij ex zijn geweest is het raak. Ex maakt denigrerende opmerkingen over vriend in bijzijn kinderen. Vorige week was er een escalatie. Zoon was heel brutaal en schold mij uit. Ik liep even naar boven. Vervolgens heeft vriend de telefoon van zoon afgepakt, waarop zoon de telefoon terug wilde pakken. Vriend heeft toen zoon in de bank gezet ( geduwd). Zoon kwam vervolgens naar boven en zegt dat vriend hem heeft geduwd en aan zijn haar heeft getrokken. Vriend ontkent dit en ik weet niet wie ik moet geloven. Ben hier wel heel erg van geschrokken. Daarna kwam vriend naar boven en hebben we gepraat. Alles ging de dagen erna gewoon goed. Vriend heeft zoon nog naar de voetbal en school gebracht, niks aan de hand totdat zoons naar vader gingen. Toen kreeg ik te horen dat zoon vriend niet meer wilde zien en terug zou komen als ik vriend het huis had uitgezet. Ex heeft het met iedereen besproken met de kinderen erbij en niemand vindt het normaal. Ex heeft geen vertrouwen meer zegt hij. Zoon scheld vriend vooralles uit en ex zegt dat dit logisch is omdat hij zo boos is op vriend. Totaal geen respect. Kids zijn nu bij vader en ik zie ze alleen tussen de middag en na schooltijd als vriend er niet is. Jongste zoon heeft op school gehuild en mist mij maar wil zijn broer en vader ook niet in de steek laten.
Ik heb de school gesproken om te vragen of ze jongens in de gaten willen houden. School heeft nog nooit iets gemerkt. Veilig Thuis ( had mijn ex afgelopen zomer al gebeld nadat hij kreeg te horen dat mijn vriend zoon geduwd zou hebben). Veilig Thuis denkt dat kinderen vriend niet accepteren omdat vader vriend niet accepteert. Vriend is zo lief doet alles voor ons en de jongens. Mijn kinderen staan op 1 en doe alles voor hun, heb het zelf te ver laten komen en had hun moeten corrigeren. Ex wil de kinderen inpalmen er is nog veel meer gebeurd wat erop wijst dat vader bang is dat de kinderen het hier leuker hebben en hij de jongens voor zich wil winnen. Ik wil alles doen om hier uit te komen en hulp te krijgen. Het is verder altijd heel fijn en gezellig hier thuis, maar een corrigerende tik oid zou ik nooit goedkeuren. Ex heeft heel veel mensen ingelicht dat de jongens niet veilig zijn hier en dat hij er geen vertrouwen meer in heeft. Ik sta nu dus te boek als de moeder die niet voor haar kinderen op komt en partij kiest voor vriend. School zegt dat ik hier niks van moet aantrekken omdat ze mij kennen als lieve en zorgzame moeder die alles voor ze over heeft.
Mijn gedachten gaan op en neer.. deze goede relatie beëindigen met vriend om mijn zoon en ex tevreden te stellen? Maar aan de andere kant is mijn zoon gewoon heel brutaal en een echte puber. Hulpverlening is ingeschakeld. Ik heb ook altijd het gevoel dat ik buitenspel wordt gezet en dat ze een echte drie eenheid zijn en dat het bij papa alleen maar lang leve de lol is. Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen. Alvast bedankt, een hele bezorgde en radeloze mama
MamaE schreef op 31-03-2023 om 15:49:
Ik zou dus niet tegelijkertijd inzetten op het herstellen van de omgangsregeling en tegelijkertijd de alimentatie herberekenen naar de huidige situatie, die op oneigenlijke wijze tot stand is gekomen en niet met jouw goedkeuring. Als je dan nu alimentatie gaat betalen, geeft dat ook het signaal dat je het oké vindt dat ze nu daar wonen. Het is het een of het ander, niet beide tegelijkertijd. Dat is ook niet consequent.
Daarbij zou ik in een gesprek over het huis en de financiële afhandeling de kinderen erbuiten laten. Dat is geen onderwerp voor die leeftijd. Je kunt hooguit zeggen dat jij niet meer verantwoordelijk wil zijn voor een huis waar je niet woont en dat je graag een huis wil kopen, wat niet kan zo lang je verantwoordelijk bent voor het huis van vader. Een scheiding en een verhuizing zijn niet leuk, maar soms wel nodig. Vader heeft meer dan genoeg tijd gehad om het gewoon te regelen.
Hij vertaalt het waarschijnlijk toch naar de kinderen met 'mama wil ons het huis uit hebben', hoe je het ook doet, ook al is het niet zo.
Dat is goed omschreven idd mbt de woning, lang genoeg de tijd gehad
Temet schreef op 31-03-2023 om 16:41:
[..]
Waarom zou TO dat in hemelsnaam doen? Krijgt ze dan een gouden stoeltje in de hemel ofzo? Of denk je dat dit de kinderen doet inzien dat moeder zich voor hun wil slachtofferen zodat ze dan later een betere band met haar zullen hebben?
Haar ex is op een opzichtige manier bezig de kinderen tegen hun moeder op te zetten. Het is nu waarschijnlijk nog niet te laat om in te grijpen. De hulpverleners zien wat er aan de hand is (hoera!) en zijn bezig hun geduld met vader te verliezen (hoera 2). De advocaat staat in de startblokken en wekt de indruk te weten waar hij mee bezig is.
Het is denkbaar, al hoop ik het niet, dat er ooit een moment komt dat TO maar beter de handdoek in de ring kan gooien. Maar dat moment is niet nu.
Precies dat, ik begrijp echt helemaal niks van zo'n opmerking. Hij overtreed eigenhandig het convenant en dan ga ik het nog faciliteren ook.
RoodVruchtje schreef op 31-03-2023 om 18:57:
[..]
Volledig eens met deze post, de tijd van zoete broodjes bakken lijkt mij meer dan voorbij. Hij heeft al 7 jaar de hypotheek op beide namen, ontvangt €500 kgb, nooit alimentatie betaald…….en zie wat haar dat tot op heden heeft gebracht. Bij zo’n persoon zal het nooit genoeg zijn en hem nu voorstellen alimentatie te ontvangen lijkt haast wel een vorm van victim blaming in deze situatie, ik word er plaatsvervangend boos van 😝
Tevens eens met je laatste zin, hoe verdrietig ook 😢
Precies dat dus, bedankt. En mbt victim blaming een aantal post geleden kreeg ik dat gevoel al. Ik schenk hier maar geen aandacht aan. Te erg.
Het is voor mij echt de vraag of je het redt om de oorlog tegen deze ex voort te laten duren. Ik heb wat dat betreft niet zoveel vertrouwen in het oplossend vermogen van de jeugdconsulenten etc. Helaas wordt de juridische procedure al jarenlang gerekt, om verschillende redenen, zodat er ook op dat vlak geen oplossing komt.
In mijn gedachten denk ik dan eerder aan de kinderen, waar hebben zij baat bij? Rust, volgens mij. De oudste wil graag bij vader wonen, de jongste laat zich meeslepen. Hun motieven kunnen verkeerd zijn, ingegeven door een giftige ex, maar dat is wel de situatie waar zij in zitten en waarin zij voor hen het beste kiezen.
De strijdbijl erbij neergooien en kiezen voor wat het beste is voor de kinderen kan de situatie veranderen en laat in elk geval zien wat jij wil: geen strijd, wat het belangrijkste (niet het beste, want dat ben je zelf natuurlijk) is voor de kinderen op dit moment en dat met pijn in je hart.
Gelukkig is er wel regelmatig contact met de kinderen, ze komen op woensdag en bellen tussendoor. Dus helemaal kwijt raak je ze niet.
Tsjor
Johannaatje schreef op 31-03-2023 om 21:18:
[..]
Precies dat dus, bedankt. En mbt victim blaming een aantal post geleden kreeg ik dat gevoel al. Ik schenk hier maar geen aandacht aan. Te erg.
Je hebt kans dat victim blaming tergkomt in de gesprekken die je gaat voeren. Hoe ga je daarmee om? Het is wel hanig om het mechanisme te begrijpen en te kunnen pareren.
De opstelling van Tjor in deze illustreert wat mij betreft haarfijn dat patriarchale verhoudingen mede worden gedragen door (bepaalde) vrouwen.
RodeKrullenbol schreef op 01-04-2023 om 12:23:
De opstelling van Tjor in deze illustreert wat mij betreft haarfijn dat patriarchale verhoudingen mede worden gedragen door (bepaalde) vrouwen.
Kom op, he, waar komt die behoefte vandaan om iemands boodschap die je niet bevalt te vertalen naar een eigenschap van de persoon zelf? Er is nu toch wel genoeg over gezegd ondertussen. Tsjor heeft geen slechte bedoelingen gehad maar een idee geopperd dat hier niet goed ontvangen wordt. Zelfs als ze het nog wil uitleggen, dan raad ik haar dat af: de oren hier staan toch niet op goede ontvangst dus onbevooroordeeld luisteren wordt ‘m toch niet.
"De strijdbijl neergooien en kiezen voor wat het beste is voor de kinderen kan de situatie veranderen..."
Ik denk dat je wat te snel het staken van de strijd op éen lijn stelt met het beste voor de kinderen. Dat kan soms zeker het geval zijn, maar of dat hier zo is, vind ik twijfelachtig.
RodeKrullenbol schreef op 01-04-2023 om 12:23:
De opstelling van Tjor in deze illustreert wat mij betreft haarfijn dat patriarchale verhoudingen mede worden gedragen door (bepaalde) vrouwen.
Precies dat bedankt, ik ga er niet eens meer op reageren.
Johannaatje schreef op 30-03-2023 om 22:28:
[..]
Ik begrijp wat je zegt. Dat is wat ik vooral in het begin over nadacht. Iedereen heeft me dit echt afgeraden, want wat als ik ga latten? Komen de jongens dan wel ook al wordt ze van alles beloofd. Houdt vader dan wel op? Dan komt het volgende weer. Ook geven we dan toe dat er dingen zijn gebeurd wat niet klopt. Ook laat ik me niet manipuleren en chanteren. Dan leren ze dat dit altijd kan.
Ik dans al 7 jaar naar zijn pijpen dat is nu klaar. Waarom zou latten makkelijker gaan als ik mijn deel krijg? Ik krijg helemaal niks van de woning ondat 7 jaar geleden de woningen onder water stonden. Mijn advocaat probeert wel de proceskosten eruit te slepen. Dus dan ben ik mijn relatie kwijt, ong 10. 000 euro aan een bodemprocedure en de jongens zijn kwaad dat het via de rechtbank gaat en papa die het slachtoffer uithangt ondat hij het huis moet verkopen. Dus of ze dan uiteindelijk wel terugkomen is de vraag.
Hoe ben ik me aan het verzetten? Ik kijk machteloos toe en kan niks. Ben zeker niet aan het strijden, op welke manier zou ik dat moeten doen? Me op zijn nivo verlagen en ook allerlei onwaarheden te vertellen, vooetdurend dagjes uit te plannen en zijn familie zwart te maken? Nee daar deed ik sowieso al niet aan mee. Ik zou dus niet weten welke rust er terug zou moeten komen.
Misschien zou ik het ook niet doen hoor. Ik denk wel dat ik het serieus zou overwegen. Maar als het voor jou geen optie is dan moet je natuurlijk die afweging niet maken.
Ik zou het niet zien als dansen naar de pijpen van die lamzak, (die zou ik echt zo min mogelijk aandacht en energie geven) maar als mogelijk een vd minst slechte opties in dit drama. Waarbij je zelf nog behoorlijk wat mogelijkheden hebt om de rest vh verhaal positief in te vullen en zo wat macht terug te pakken. Je relatie hoeft natuurlijk niet stuk te gaan als er even wat meer afstand is tussen je partner en je kinderen en daar heb je zelf ook invloed op. Veel invloed heb je natuurlijk ook op de kwaliteit van je relatie met de kinderen, zeker als dat obstakel (help stiefpapa deugt niet) even uit de weg is en niet meer verder kan groeien. Dan zou je je kunnen richten op herstel relatie met kinderen en die weten echt wel dat dat ook kan zonder dagjes uit.
Temet schreef op 01-04-2023 om 12:47:
"De strijdbijl neergooien en kiezen voor wat het beste is voor de kinderen kan de situatie veranderen..."
Ik denk dat je wat te snel het staken van de strijd op éen lijn stelt met het beste voor de kinderen. Dat kan soms zeker het geval zijn, maar of dat hier zo is, vind ik twijfelachtig.
Ja überhaupt is er niet eens een strijd en wat kan ik dan staken? Ik doe al niks en kijk machteloos toe. Juridisch is er ook nog niks ingezet.
Ik wacht al 12 weken op de hulpverlening, vader vertraagt alles. Ik hoor al weken leugens, de kinderen zijn grenzeloos daar thuis, ze mogen onbeperkt gamen, elke week meerdere keren uit eten, vaak op vakanties en alles kan. Dat is mijn zaak niet en mag ik me niet mee bemoeien, dat doe ik ook niet maar het lijkt me vrij logisch dat een kind van 12 en 9 voor zo'n situatie kiest, nog buiten het feit van wat ze van mijn vriend zouden vinden.
Dan zou ik nu dus de strijdbijl moeten begraven, terwijl er geen enkel gesprek is geweest en de strijd nog niet eens is begonnen, als die al begint. Uiteindelijk wil ik natuurlijk het beste voor de kinderen maar daar thuis is zeker niet het beste. Ook lijkt het me vrij logisch dat je voor je kinderen opkomt als het niet helemaal goed gaat.
Temet schreef op 01-04-2023 om 12:47:
"De strijdbijl neergooien en kiezen voor wat het beste is voor de kinderen kan de situatie veranderen..."
Ik denk dat je wat te snel het staken van de strijd op éen lijn stelt met het beste voor de kinderen. Dat kan soms zeker het geval zijn, maar of dat hier zo is, vind ik twijfelachtig.
Ik denk dat juiste deze houding ervoor heeft gezorgd dat ex-man dacht zich wel meer en meer kon toe-eigenen. De strijd staken heef alleen zin als strijden nutteloos is of bij mensen die heel goed hun eigen grenzen en die van een ander kennen en respecteren. Dat is hier helemaal niet het geval.
Johannaatje schreef op 01-04-2023 om 12:58:
[..]
Ja überhaupt is er niet eens een strijd en wat kan ik dan staken? Ik doe al niks en kijk machteloos toe. Juridisch is er ook nog niks ingezet.
Ik wacht al 12 weken op de hulpverlening, vader vertraagt alles. Ik hoor al weken leugens, de kinderen zijn grenzeloos daar thuis, ze mogen onbeperkt gamen, elke week meerdere keren uit eten, vaak op vakanties en alles kan. Dat is mijn zaak niet en mag ik me niet mee bemoeien, dat doe ik ook niet maar het lijkt me vrij logisch dat een kind van 12 en 9 voor zo'n situatie kiest, nog buiten het feit van wat ze van mijn vriend zouden vinden.
Dan zou ik nu dus de strijdbijl moeten begraven, terwijl er geen enkel gesprek is geweest en de strijd nog niet eens is begonnen, als die al begint. Uiteindelijk wil ik natuurlijk het beste voor de kinderen maar daar thuis is zeker niet het beste. Ook lijkt het me vrij logisch dat je voor je kinderen opkomt als het niet helemaal goed gaat.
Er blijft ook grenzeloos gedrag zolang je daar thuis niet mee om weet te gaan. Je hoeft vader niet aan te vallen of zelfs maar naar hem te verwijzen. Je kan bijvoorbeeld zeggen dat je niet wilt dat er zo in jouw huis gesproken wordt en dat je hen er niet in herkent.. als dit kinds mening is, wil je er over praten maar praten met de mening van iemand die er niet is, is onmogelijk. Je hebt het gevoel dat er aan kind getrokken wordt, zo hoort het niet maar je snapt dat dit zo is als het is, je neemt het ze niet kwalijk maar is het handig en verstandig dat iemand eist dat je je tegen een ander keert? En als kind bij jou is, ben je vooral geïnteresseerd in hun mening.
Elke keer geef je een vriendelijke grens aan met als ondertoon, wat je doet vind ik niet zoals het hoort maar ik neem het jou niet kwalijk. Je strijkt het gedrag van je kinderen glad, en dat van je ex laat je zoveel mogelijk onbesproken (waar zij bij zijn) en laat ze weten dat ze bij jou veilig zijn (je gaat geen ruzie maken waar je met hen schermt tegen je ex).
Dat moet je echt gaan doen.
Temet schreef op 01-04-2023 om 12:47:
"De strijdbijl neergooien en kiezen voor wat het beste is voor de kinderen kan de situatie veranderen..."
Ik denk dat je wat te snel het staken van de strijd op éen lijn stelt met het beste voor de kinderen. Dat kan soms zeker het geval zijn, maar of dat hier zo is, vind ik twijfelachtig.
Ik denk ook dat dat hier NOG niet het geval is. Want er is in feite nog nauwelijks 'strijd' geweest! Ik zou proberen om in deze situatie gezondere grenzen te gaan aangeven op alle terreinen waar vader nu grenzeloos is. Hij is gewend geraakt aan veel ruimte en dat is niet goed uitgepakt. Wel is de situatie voor de kinderen wel heel gevoelig omdat hij er niet voor terugdeinst om ze volop emotioneel te manipuleren om de ruimte te claimen waar hij recht op meent te hebben. Andersom wil je dat natuurlijk niet doen én als je ziet dat ingrijpen voor de kinderen tot meer en schadelijker druk vanuit vader en dus tot een nog verder verslechterende situatie leiden wordt dat ook echt wel een dilemma. Ook kan het dan een beetje op sekte-dynamiek gaan lijken: hoe harder je probeert om ze te 'bevrijden' hoe meer ze erin gezogen worden. Ik hoop Johannaatje dat er mensen bij jullie betrokken zijn die meer dan gemiddeld verstand hebben van deze dynamiek. Want in dat opzicht ben ik het helaas met Tsjor eens: de eerste de beste hulpverlener gaat hier het heil niet brengen en de kans is zelfs groot dat ze zo gaan lopen klunzen dat de ellende alleen nog maar groter wordt, voor alle partijen. Als je nog geen advies hebt gevraagd van iemand die echt weet wat ouderverstoting is, is dit wel het moment om dat te doen en je te laten adviseren bij de stappen die je zet.
https://professionals.verdwenenzelf.org/visie-op-ouderverstoting/
Philou schreef op 01-04-2023 om 13:12:
[..]
Ik denk dat juiste deze houding ervoor heeft gezorgd dat ex-man dacht zich wel meer en meer kon toe-eigenen. De strijd staken heef alleen zin als strijden nutteloos is of bij mensen die heel goed hun eigen grenzen en die van een ander kennen en respecteren. Dat is hier helemaal niet het geval.
Of in een situatie waarin je ziet dat strijd ertoe gaat leiden dat de kinderen én het contact (nog) erger beschadigd worden dan als je het met rust laat. Nu is er nog frequent contact tussen moeder en kinderen. Als vader de druk verder opvoert, kan het ook nog veel vijandiger worden allemaal en raken de kinderen nog verder beschadigd. Ik denk dat Tsjor in die zin een punt heeft dat er behoedzaam en strategisch geopereerd moet worden en dat tijdelijk terugtrekken ook zeker één van de strategische keuzes kan zijn, als de situatie daarom vraagt.