Moeder zoveel pijn, nood.
ik heb al eerder over mijn moeder geschreven met zoveel.pijn, maar op het moment is het crisis. Ze heeft 2 operatie's gehad aan de darmen (aneurysma en verklevingen/kronkel). Waarschijnlijk lijkt het nu zo te zijn dat alles teveel is geweest, ze pijn daarna heeft gekregen en door stress nog meer pijn. Op het moment is het niet meer uit te houden en kan ze niks meer verdragen. Haar hele lichaam is verkrampt, pijn bij het slikken, alleen maar koud, alles doet enorme pijn, ziet er vreselijk uit. Ze kleed zich nog zelf aan (wassen lukt niet)en kan 1 rondje door de kamer lopen met heel veel pijn. Verder is het de hele dag kreunen van de pijn, niet om aan te zien. Huisarts al zo vaak gebeld zeggen niks meer te kunnen doen, alleen opname is psychisch centrum. Wij zien dit allemaal niet zitten omdat ze dus helemaal niks kan, weg uit haar nog veilige omgeving en daar hebben ze ook geen medicatie,want ze heeft alles al geprobeerd. Praten lukt niet enz...2 maanden geleden is het 3 weken goed gegaan en ik denk door de morfine die ze heeft gekregen (huisarts zegt van niet), maar die morfine doet niks meer en meer krijgt ze niet. De huisarts zegt gewoon niks meer te kunnen, ik heb gisteren nog gebeld dat het onmenselijk is en zo niet het weekend in kunnen gaan. Ik heb ook het gevoel dat ze mijn moeder op de praktijk allemaal wel kennen en 'moe' zijn van ons. Ik kan mijn vader zo niet laten zitten, het is onmenselijk om mijn moeder naar instelling te doen en daar te laten creeperen. Zelf functioneer ik ook amper, ben constant aan het zoeken op internet. Iemand nog enig idee.....
leene, zitten er meer mensen in zo'n complexe situatie net als mijn moeder? Ik ken gewoon niemand en heb nog nooit gehoord van mensen die niks meer kunnen al jaren lang. Het voelt zo van waarom moet ik dit meemaken, erger als dit kan niet. Ik weet wel er mensen natuurlijk ernstig ziek zijn, maar nooit gehoord dat ze echt niks meer kunnen. Misschien een rare reactie van mij, maar voel me hier zo alleen in staan.
Domiet, ik vraag me af hoe ik reageer normaal is. Ik huil omdat ik de hele dag aan mijn moeder denk met haar pijn, kan het niet loslaten. Dit heeft niks te maken dat ik er veel ben, ik heb het ook als ik niet bij haar ben. Zoveel verdriet dat ze zo'n leven moet lijden. Denk ook terug aan wat we allemaal deden.
Bolmieke, die staan zeker op 1, maar mijn moeder hoort daar ook bij.
o hele complexe situaties met soms hevig psychisch lijden
Echt je bent niet de enige in een complexe situatie. Waarom denk je dat er SOLK poli's zijn?
Uit alles blijkt dat jij ook niet meer helder kunt denken en zwaar overbelast bent.
Ik denk dat jullie allemaal niet meer helder kunnen nadenken.
Ik denk zomaar dat je moeder zo vast zit in haar pijnklachten dat ze daar niet meer uitkomt en alles afwijst. Echt zij komt hier nergens mee en jullie ook niet. Ik denk dat ze linksom of.rechtsom een poosje van jullie gescheiden moet worden. Niet dat je haar dan niet mag bezoeken maar anders en minder dan nu.
Je huilt ook omdat je je machteloos voelt. Stop hiermee. Zoek hulp bij een mantelzorgondersteuner.
wat doen de ondersteuners precies neele, die Is dat een luisterend oor? Kan ik daarvoor bellen. Kan ik met ze in gesprek?
Bedankt hoor voor jullie reacties, heb er echt wel veel aan.
Domiet, ik vraag me af hoe ik reageer normaal is. Ik huil omdat ik de hele dag aan mijn moeder denk met haar pijn, kan het niet loslaten. Dit heeft niks te maken dat ik er veel ben, ik heb het ook als ik niet bij haar ben. Zoveel verdriet dat ze zo'n leven moet lijden. Denk ook terug aan wat we allemaal deden.
de vraag stellen is de vraag beantwoorden. Ik snap je gevoel, maar ik denk dat je hier hulp bij nodig bent voor jezelf.
Als ik jouw bijdragen lees, dan is het voor mij moeilijk om te zien wiens gevoel jij verwoord. Die van jezelf of die van je moeder. Het is net alsof jij voor 2 personen moet voelen, en dat ook zo ervaart. Waar houdt jouw gevoel op, en begint het gevoel van je moeder?
Het is alsof je erin verdrinkt.
ik vind het ook heel grenzeloos..
Tijdens de laatste horrorwinter met mijn schoonvader zijn wij ook door een afscheids en rouw proces gegaan.
ik had hem beloofd dat hij bij ons in huis dood zou gaan, en dat vond hij ook een fijne gedachte. Maar naarmate hij minder kon, en ‘s nachts uren om hulp riep en hij overdag zijn onmacht botvierde op mijn man, moesten wij ook iets.
dus meer hulp, en ten langen leste kwam de realisatie dat dit niet meer leefbaar was. Dat hij weliswaar “gelukkig” was, maar dat wij er als kinderen (en kleinkind die nog thuis woonde) er aan onderdoor zouden gaan.
En ja, dat levert verdriet en schuldgevoel op. Maar het was niet meer houdbaar. Het was niet meer leefbaar.
Plus, ik weet ook dat als hij nog “gezond” was geweest, hij gewild zou hebben dat wij ook goed voor onszelf zouden zorgen.
Het grote verschil wat ik tussen jou en mij zie, is de grenzeloosheid van je verdriet en onmacht. En ik weet niet of dat normaal is of niet, ik weet alleen dat ik anders functioneer en dat ik in staat ben om het gevoel van die ander bij die ander te laten, en die niet mee te nemen in mijn eigen gevoelsleven.
Sterkte met alles. Zoek hulp voor jezelf.
(Ps: morgenvroeg moet ik om 06:00 aan het werk, dus vanavond hoor je mij niet meer. Misschien morgenavond als je me nog iets vragen wil)
In de stad waar ik werk kun je met het sociaal wijkteam bellen en vragen voor een gesprek. Je kunt hen op kantoor spreken of ze komen thuis langs. Ze luisteren naar je verhaal. Ze geven advies over welke zorg je evt kunt inschakelen. Vaak zijn ze ook geschoold in iets van contextuele therapie. Hebben ook oog voor relaties in families onderling. Het is in ieder geval iemand die mee kan denken en van buiten komt.
Ik hoop zo dat iemand met jullie als mantelzorgers meedenkt.
leene , is het dan meer een hulpvraag voor mijzelf of voor mijn moeder als ze komen?
domiet, ja klopt, ik neem haar gevoel mee, voel zelf bijna de pijn. Als ik ergens zit waar harde muziek is vraag ik mezelf al af of ik daar wel tegen kan, ze kan zelf dus tegen geen enkel geluid. Maar ik verdrink ook in medelijden. Als ik haar al aankijk gaat de pijn van verdriet bij mij door merg en been. Zo'n vlotte vrouw 3 jaar geleden van sporten, feestjes enz...en in een dag alles weg. Maar besef me dat de pijn en verdriet al 3 jaar duurt en nog wel 10 jaar kan duren, dit maakt me bang.
Kikki39 schreef op 01-05-2022 om 22:26:
leene , is het dan meer een hulpvraag voor mijzelf of voor mijn moeder als ze komen?
Voor jezelf ( maar daarmee ook voor je moeder en vader) in de stad waar ik werk kan deze mantelzorg ondersteuning worden ingezet als de cliënt ( in dit geval je moeder) in het gebied.woont..De mantelzorger hoeft niet eens in de stad te wonen.
Het is bekend dat heel veel mantelzorgers erg overbelast zijn.en het is goed en nodig dat er voor hen ook ondersteuning is.
Kikki39 schreef op 01-05-2022 om 22:30:
domiet, ja klopt, ik neem haar gevoel mee, voel zelf bijna de pijn. Als ik ergens zit waar harde muziek is vraag ik mezelf al af of ik daar wel tegen kan, ze kan zelf dus tegen geen enkel geluid. Maar ik verdrink ook in medelijden. Als ik haar al aankijk gaat de pijn van verdriet bij mij door merg en been. Zo'n vlotte vrouw 3 jaar geleden van sporten, feestjes enz...en in een dag alles weg. Maar besef me dat de pijn en verdriet al 3 jaar duurt en nog wel 10 jaar kan duren, dit maakt me bang.
Ach dit is ook heel heel naar..wat een verdriet. Maar inderdaad dit ga je niet nog een jaar volhouden. Zelfs geen half jaar. Maar zoals al eerder gezegd ben je al mega overbelast en moet er echt iets gebeuren.
Ik heb denk ik alles al wel gezegd. Heel veel sterkte. Ik hoop voor jullie allemaal op een keer ten goede
Kikki39 schreef op 01-05-2022 om 22:30:
domiet, ja klopt, ik neem haar gevoel mee, voel zelf bijna de pijn. Als ik ergens zit waar harde muziek is vraag ik mezelf al af of ik daar wel tegen kan, ze kan zelf dus tegen geen enkel geluid. Maar ik verdrink ook in medelijden. Als ik haar al aankijk gaat de pijn van verdriet bij mij door merg en been. Zo'n vlotte vrouw 3 jaar geleden van sporten, feestjes enz...en in een dag alles weg. Maar besef me dat de pijn en verdriet al 3 jaar duurt en nog wel 10 jaar kan duren, dit maakt me bang.
Ik denk dat voor jou van belang is om je te realiseren dat al dat denken over haar ellende niets goeds brengt. Voor niemand. Je moeder heeft er niks aan. Het lijkt haast alsof je je schuldig zou voelen om buiten de tijd dat je bij haar bent een ander leven te leiden, waarin je je goed voelt. Het is goed te begrijpen dat de confrontatie met haar pijn je enorm zwaar valt. Het zal moeilijk en triest zijn bij je ouders in huis. Maar je hoeft niet daarbuiten ook nog steeds aan haar te denken, aan hoe erg het is. Integendeel: je kunt jezelf beter wat afleiden, fijne dingen proberen te doen en weer energie opdoen voor de toch al enorm pittige taak. Het is niet jouw taak, noch is het zinvol om haar pijn over te nemen. Dan zijn er twee mensen diep ongelukkig in plaats van een. Lastige is: dat is een gewoonte geworden.
Ik moet hierbij aan een boek denken: Leef meer, denk minder van Pia Callesen. Het zet je aan het denken over al die gedachten die je de hele tijd hebt en laat je zien dat het niet hoeft, zoveel denken. En dat je je beter zult voelen als je daar wat meer grip op krijgt. Misschien is het wat voor je.
Jullie hele gezin heeft een dagtaak aan de helse pijnen van je moeder. Dat is niet gezond. Je hebt ook nog een gezin, baan, sociaal leven etc.
Dat je jezelf al begint af te vragen of je nog tegen beeld/geluid kan zegt al dat je te betrokken bent om objectief te kijken en dat je al ver over je grenzen bent gegaan. Er moet iets gebeuren. Voor jullie allemaal. Als je blijft doen wat je al drie jaar doet, krijg je wat je al drie jaar kreeg.
Kiki, wat ga je morgen doen? Heb je met je vader overlegd?
ja, ga huisarts bellen. Verder weet ik het niet.
mijn vader belde mij net dat het niet meer om uit te houden is. Ik weet nu ook niet wat beste is.
Bellen met de huisarts en vragen of ze zsm een opname ergens kan regelen.
Je moeder schiet er ook niets mee op om thuis te blijven, haar pijn wordt geen procent minder en jullie gaan er aan onderdoor.
Het is wel van belang dat je vader, jij en evt andere broers of zussen met de neuzen dezelfde kant opstaan.
Nu niet meer dralen Kikki. Er moet iets gebeuren. Als ze is opgenomen zijn er ook weer andere artsen die naar haar kijken.
Er is nu niemand meer in jullie huishouden die nuchter kan nadenken en kijken naar haar situatie. Vraag evt op korte termijn of een wijkverpleegkundige van de thuiszorg organisatie kan meedenken met een evt opname en gesprek met je vader en moeder kan hebben. Ik denk dat jullie op dit punt streng moeten zijn naar je moeder.
