Moeder zoveel pijn, nood.
ik heb al eerder over mijn moeder geschreven met zoveel.pijn, maar op het moment is het crisis. Ze heeft 2 operatie's gehad aan de darmen (aneurysma en verklevingen/kronkel). Waarschijnlijk lijkt het nu zo te zijn dat alles teveel is geweest, ze pijn daarna heeft gekregen en door stress nog meer pijn. Op het moment is het niet meer uit te houden en kan ze niks meer verdragen. Haar hele lichaam is verkrampt, pijn bij het slikken, alleen maar koud, alles doet enorme pijn, ziet er vreselijk uit. Ze kleed zich nog zelf aan (wassen lukt niet)en kan 1 rondje door de kamer lopen met heel veel pijn. Verder is het de hele dag kreunen van de pijn, niet om aan te zien. Huisarts al zo vaak gebeld zeggen niks meer te kunnen doen, alleen opname is psychisch centrum. Wij zien dit allemaal niet zitten omdat ze dus helemaal niks kan, weg uit haar nog veilige omgeving en daar hebben ze ook geen medicatie,want ze heeft alles al geprobeerd. Praten lukt niet enz...2 maanden geleden is het 3 weken goed gegaan en ik denk door de morfine die ze heeft gekregen (huisarts zegt van niet), maar die morfine doet niks meer en meer krijgt ze niet. De huisarts zegt gewoon niks meer te kunnen, ik heb gisteren nog gebeld dat het onmenselijk is en zo niet het weekend in kunnen gaan. Ik heb ook het gevoel dat ze mijn moeder op de praktijk allemaal wel kennen en 'moe' zijn van ons. Ik kan mijn vader zo niet laten zitten, het is onmenselijk om mijn moeder naar instelling te doen en daar te laten creeperen. Zelf functioneer ik ook amper, ben constant aan het zoeken op internet. Iemand nog enig idee.....
Kikki39 schreef op 19-05-2022 om 16:43:
de gesprekken gisteren in de kliniek zeggen me genoeg. Zij weten zelf ook niet wat ze met haar moeten, zeiden ze al meteen en waren zeer geschrokken. Vandaag een psycholoog op bezoek en moest ze een wasje draaien, dat kan ze niet, maar zo moest ze het gaan proberen.
Je bent echt (veel) te ongeduldig. Dat snap ik, maar het probleem van je moeder is zeer complex en dus niet weg te toveren. In de kliniek moeten ze zich zelf een beeld vormen van wat je moeder wel en niet kan, en dat kan alleen maar door observeren, en dat duurt geen 2 dagen. En dus zal haar gevraagd worden om dingen te doen en dan kijken ze naar hoe ze daarop reageert. Dat is echt de normale gang van zaken. En ja, dat is pijnlijk voor je moeder, maar wel noodzakelijk. Ik moest met mijn zere rug bij de fysio ook pijnlijke bewegingen maken, maar als hij niet precies kan zien waar de pijn zit en bij welke bewegingen, kan hij niet de juiste diagnose stellen. Dat doet hij dus niet om mij te pesten, maar het is noodzakelijk om een goede behandeling op te stellen. Zo ook in de kliniek. Ze kunnen geen plan trekken op basis van verhalen van jou en je vader, ze moeten je moeder leren kennen om erachter te komen wat haar mankeert. En dat kan, nogmaals, niet in 2 dagen. Zelfs voor een beetje fatsoenlijke beenbreuk ben je een halve dag verder, en die kun je vrij simpel met een röntgenfoto vaststellen. Dat is hier nogal anders.
Kom voor je eigen welzijn en dat van je moeder alsjeblieft uit die negatieve stand en weerstand. Je maakt het voor niemand beter zo.
dat heeft ze dus al gedaan, proberen van het leven te beroven, daarom zit ze daar, ik kan er verder niet over praten. Er komt daar nu weer een psycholoog die van een afstand dit meemaakt en zegt ze moet maar een wasje gaan draaien, zo knapt ze op. Dacht je dat ze nog niks geprobeerd heeft, met je wasje draaien!!!!!!Dan weet je echt niet wat wij al 3 jaar meemaken en dit zal dan dus nog een hele strijd worden. Die huisarts die ik net aan de lijn had vond het zelf onmenselijk en degene die ik gisteren sprak ook. Ook de GGZ die bij ons thuis komt vind dit. Wie staat er nou op???? Wie doet er iets.....?????
Wat een nare situatie. Wat vindt je vader er eigenlijk van?
Ik snap wel dat jullie nu niet bij haar mogen zijn. Jullie bevestigen elkaar in gedrag. Je moeder wordt nu waarschijnlijk geobserveerd om er achter te komen wat er scheelt. Mijn moeder voelde zich vaak erg ziek en belde wel 20x achter elkaar naar huisarts, 112 of naar mij. Kwam ik daar, vroeg ze of ik gezellig op de thee kwam. Het heeft maanden geduurd voordat er actie werd ondernomen. Uiteindelijk opgenomen geweest op een psychiatrische afdeling om te komen tot een diagnose. Doordat ik zo snel naar haar toeging en haar wilde helpen, hield ik haar gedrag in stand; ik bevestigde het eigenlijk. Uiteindelijk bleek ze dementie te hebben.
Het is heel naar om je moeder zo te zien en je machteloos te voelen. Vraag een gesprek met de verantwoordelijke arts van de afdeling waar ze nu is.
jullie snappen het niet. Iedereen om ons heen zegt dat het niet dragelijk is, alle specialisten. Nu komt er voor de 100 ste keer een nieuwe psycholoog weer zeggen dat ze wasje moet draaien, stukje lopen. Dat is al 3 jaar lang gedaan, dat gaat niet helpen!!! En verder doen ze daar niks.
mijn vader zegt ook dit geen oplossing gaat geven en wenst haar ook de rust. Mijn zus is normaal heel rustig, maar werd gisteren ook helemaal gek. En iedereen daar begreep ons en vond dit ook geen draagbare situatie meer.
Ben je ook nog wel eens bij je kinderen en je man?
Kikki39 schreef op 19-05-2022 om 16:59:
dat heeft ze dus al gedaan, proberen van het leven te beroven, daarom zit ze daar, ik kan er verder niet over praten. Er komt daar nu weer een psycholoog die van een afstand dit meemaakt en zegt ze moet maar een wasje gaan draaien, zo knapt ze op. Dacht je dat ze nog niks geprobeerd heeft, met je wasje draaien!!!!!!Dan weet je echt niet wat wij al 3 jaar meemaken en dit zal dan dus nog een hele strijd worden. Die huisarts die ik net aan de lijn had vond het zelf onmenselijk en degene die ik gisteren sprak ook. Ook de GGZ die bij ons thuis komt vind dit. Wie staat er nou op???? Wie doet er iets.....?????
Echt Kikki, het lijkt heel verstandig als je even afstand neemt. Je maakt jezelf helemaal gek. Natuurlijk wil je dat het vandaag nog opgelost wordt, maar er bestaat geen quick fix. Zolang je dat blijft verwachten, en alles wat er geprobeerd wordt zonder verdere kennis van zaken direct affakkelt blijf je, met al je goede bedoelingen, zelf deel van het probleem.
Waarom vind je dat het meteen een strijd moet worden met de psycholoog, zodra die iets doet of zegt dat je niet begrijpt? Afleiding kan helpen, en vreemde ogen dwingen. Je vader en jij hebben de afgelopen jaren alles van haar overgenomen. Dat heeft niet geleid tot vermindering van de klachten. Ik vind het echt volstrekt normaal dat er in zo'n kliniek ingezet wordt op 'terug naar een normaal leven', met structuur en regelmaat en bezigheidstherapie in de vorm van klusjes. Als je alleen maar op je bed ligt te denken aan de pijn wordt die sowieso niet minder. Dat is ook wel gebleken de afgelopen jaren.
Geef het (en die psycholoog) nou een kans. Zoals ik al zei, als het niet werkt kun je altijd nog verder kijken. Maar het is gewoon echt nog te vroeg om conclusies te trekken. Of wonderen te verwachten.
ja, natuurlijk, we wisselen af.
ik heb geen keus als het een kans te geven. Maar er zijn al tig psychologen in beeld geweest. Dat bedoel ik nou wat ik al eerder zei, ze heeft al die specialisten al gezien.
De psychiater.
Die moet je hebben.
Kikki39 schreef op 19-05-2022 om 16:59:
dat heeft ze dus al gedaan, proberen van het leven te beroven, daarom zit ze daar, ik kan er verder niet over praten. Er komt daar nu weer een psycholoog die van een afstand dit meemaakt en zegt ze moet maar een wasje gaan draaien, zo knapt ze op. Dacht je dat ze nog niks geprobeerd heeft, met je wasje draaien!!!!!!Dan weet je echt niet wat wij al 3 jaar meemaken en dit zal dan dus nog een hele strijd worden. Die huisarts die ik net aan de lijn had vond het zelf onmenselijk en degene die ik gisteren sprak ook. Ook de GGZ die bij ons thuis komt vind dit. Wie staat er nou op???? Wie doet er iets.....?????
dan vraag je die huisarts en die GGZ om jou/jullie te helpen.
Kikki39 schreef op 19-05-2022 om 17:05:
mijn vader zegt ook dit geen oplossing gaat geven en wenst haar ook de rust. Mijn zus is normaal heel rustig, maar werd gisteren ook helemaal gek. En iedereen daar begreep ons en vond dit ook geen draagbare situatie meer.
Als dit echt klopt wordt het met die psycholoog dus een gesprek over beëindiging van je moeders leven. Hoe triest ook. Maar hoe dan ook zul je in gesprek moeten met de behandelaar van je moeder. En als ze daar ook echt niet weten wat ze met haar aan moeten zullen ze zelf die conclusie ook wel trekken lijkt me en bij jullie aankloppen om het hierover te hebben.
Sterkte maar weer. Denk vooral ook aan jezelf en je eigen gezin.
Die hebben gezegd niks meer te kunnen betekenen.
IMI-x2 schreef op 19-05-2022 om 17:11:
De psychiater.
Die moet je hebben.
Precies want dat is de enige die medicatie kan voorschrijven.
Kikki39 schreef op 19-05-2022 om 17:13:
Die hebben gezegd niks meer te kunnen betekenen.
Je begrijpt het niet, zij vinden het onmenselijk maar laten wel toe dat die psycholoog onmenselijkere dingen doet, tenminste dat zeg jij. Dan zeg jij: bel die psycholoog op en zeg dat dat allemaal al geprobeerd is.
