Moeder zoveel pijn, nood.
ik heb al eerder over mijn moeder geschreven met zoveel.pijn, maar op het moment is het crisis. Ze heeft 2 operatie's gehad aan de darmen (aneurysma en verklevingen/kronkel). Waarschijnlijk lijkt het nu zo te zijn dat alles teveel is geweest, ze pijn daarna heeft gekregen en door stress nog meer pijn. Op het moment is het niet meer uit te houden en kan ze niks meer verdragen. Haar hele lichaam is verkrampt, pijn bij het slikken, alleen maar koud, alles doet enorme pijn, ziet er vreselijk uit. Ze kleed zich nog zelf aan (wassen lukt niet)en kan 1 rondje door de kamer lopen met heel veel pijn. Verder is het de hele dag kreunen van de pijn, niet om aan te zien. Huisarts al zo vaak gebeld zeggen niks meer te kunnen doen, alleen opname is psychisch centrum. Wij zien dit allemaal niet zitten omdat ze dus helemaal niks kan, weg uit haar nog veilige omgeving en daar hebben ze ook geen medicatie,want ze heeft alles al geprobeerd. Praten lukt niet enz...2 maanden geleden is het 3 weken goed gegaan en ik denk door de morfine die ze heeft gekregen (huisarts zegt van niet), maar die morfine doet niks meer en meer krijgt ze niet. De huisarts zegt gewoon niks meer te kunnen, ik heb gisteren nog gebeld dat het onmenselijk is en zo niet het weekend in kunnen gaan. Ik heb ook het gevoel dat ze mijn moeder op de praktijk allemaal wel kennen en 'moe' zijn van ons. Ik kan mijn vader zo niet laten zitten, het is onmenselijk om mijn moeder naar instelling te doen en daar te laten creeperen. Zelf functioneer ik ook amper, ben constant aan het zoeken op internet. Iemand nog enig idee.....
Wat verdrietig Kikki, deze worsteling. Voor je moeder en voor jou, voor jullie. Ik hoop dat ze in de kliniek blijven zoeken wat voor haar zou kunnen werken of anders op zoek gaan naar een plek waar ze beter past. Ik snap dat jullie onder de situatie gebukt gaan. Het is heel zwaar, dat begrijp ik. Zorg in ieder geval ook goed voor jezelf. Dat verdien jij ook, zeker in zo’n zware tijd die al zo lang voortduurt 
Ik heb nu ontzettend veel tijd, maar ook dat vind ik lastig, ben toch de hele tijd in gedachte bij haar.
Ja ze hebben het daar ook over de paaz. Ik denk dat het geen verschil maakt, dan is ze in het ziekenhuis. Maar aangezien ze in het ziekenhuis ook niks kunnen betekenen weet ik het ook niet. Volgens mij is dat het enige verschil.
wat wij ons echt afvragen is, waarom weet eigenlijk niemand iets van deze problematiek. We leven met zoveel mensen op deze wereld, er moeten toch veel meer mensen dit hebben?
Dat zou best kunnen Kikki, maar dat wil dan nog niet zeggen dat er dan ook meteen een oplossing voor is. Het menselijk lichaam is en blijft een mysterieus iets. Ook artsen staan ooit weleens met de handen in het haar omdat ze het niet meer weten.
Kikki39 schreef op 29-05-2022 om 23:07:
nee leende, dat heb ik niet gedaan. Maar ik ben bang dat ook zij niet weten waar mijn moeder geplaatst moet worden. De kliniek voor onverklaarbare pijnen wil haar zelfs niet aannemen omdat het te complex is, ja wie dan wel? En daarbij haar weer verplaatsen werkt ook niet mee aan haar herstel of het moet echt een plek zijn waar ze iets kunnen.
Toch raar dat ze haar niet aannemen. Onverklaarbare klachten zijn nu eenmaal complex. Wie heeft dan gebeld en wie heeft dan beslist dat het geval van je moeder te complex is?? Als zij gesproken hebben met de huisarts of een arts van het ziekenhuis die het ook niet meer weet dan heb je de kans dat het wel heel dramatisch is overgekomen ben ik bang.
Vraag nogmaals een gesprek aan bij de psychiater die haar nu behandeld. Wat hij er van denkt. Laat hem/haar meezoeken als zij het ook niet weten.
En als ik in jouw schoenen stond zou ik toch bellen met de zorgverzekeraar van je moeder. Nooit geschoten is altijd mis...
Bij mijn familie in Zeeland is de gezondheidzorg in België favoriet. Ik ken diverse mensen uit Zeeland die behandeld zijn in België. En dat werd vergoed door hun zorgverzekeraar.
Zie link over de UZA ( antwerpen)
https://www.uza.be/functionele-klachten-ziek-zonder-oorzaak
Kikki39 schreef op 29-05-2022 om 23:07:
nee leende, dat heb ik niet gedaan. Maar ik ben bang dat ook zij niet weten waar mijn moeder geplaatst moet worden. De kliniek voor onverklaarbare pijnen wil haar zelfs niet aannemen omdat het te complex is, ja wie dan wel? En daarbij haar weer verplaatsen werkt ook niet mee aan haar herstel of het moet echt een plek zijn waar ze iets kunnen.
Wat is dat nu toch voor onzin? Waar moet ze dán naar toe? Welke artsheeft hen gebeld? De huisarts zeker?
'want zij hebben hier gewoon geen kennis van. Ze zullen echt wel hun best doen. Maar ik wist dat dit niet de goede plek was, omdat gewoon niemand weet wat het precies is. Deze instelling is totaal niet gespecialiseerd hierin, dus proberen ook maar wat, maar dat is juist het probleem, dat het niet kan! '
Als niemand weet wat het precies is, dan zal ook niemand een goede behandelingsvoorstel hebben of een goed behandelplan klaar hebben liggen.
Ken je dan een instelling die wel gespecialiseerd is hierin en haar op wil nemen? dan zou ik zeggen: onmiddellijk over laten plaatsen.
Toevallig ben ik wel bekend met een GGZ-instelling. Vrij recent nog, mijn broer kwam doodziek binnen, gelukkig zag de dienstdoende SPV-er dat en werd hij niet weer naar huis gestuurd. Er waren veel lichamelijke en chronisch psychische problemen tegelijkertijd. Dodelijk ernstig. Maar hij is daar goed opgevangen, goed behandeld en kon enkele weken later weer naar huis. Ik was vooral verrast (oprecht) door de goede samenwerking tussen somatiek en psychiatrie, dat heb ik wel eens anders meegemaakt.
Maar ik heb ook ernstig zieke mensen gezien, waar niemand raad mee wist. Dat komt ook voor.
Op dit moment is het vooral de afweging tussen: thuis laten zijn, met alle ellende die dat ook voor jullie betekent, of hier opgenomen laten zijn, waarbij de kans groot is dat ze nooit precies erachter komen wat er aan de hand is, dat er dus nooit een goed behandelplan komt en dat jullie dan weer voor de vraag komen te staan: wat nu.
Tsjor
fijn voor je broer dat het goed ging. Ik merk dat ze hier eigenlijk niks kunnen met de problematiek. Het is echt onhoudbaar, en dat zegt de begeleiding daar ook, wat te doen weten ze op het moment ook niet. We zijn aan het kijken naar een andere huisarts. Weet iemand of die nog iets zou kunnen betekenen?
en dan bedoel ik over euthanasie.
Misschien eens contact opnemen met de kliniek waar Tsjors broer was?
wat hebben ze er gedaan waardoor je broer beter werd?
Kikki39 schreef op 01-06-2022 om 21:54:
en dan bedoel ik over euthanasie.
Wat zegt de behandelend arts in de kliniek waar ze nu zit? Kan die hier eventueel niet iets in betekenen?
nee, ze doen het daar niet is gezegd.
Nogmaals: je moet daarvoor echt bij expertisecentrum euthanasie zijn. Vraag daar een gesprek aan!
Kiki, bij het lezen van jouw verhaal komt steeds de documentaire 'Moeders springen niet van flats' in mijn gedachte. Hij is op internet op te zoeken. Prachtige en ook beklemmende documentaire over een moeder die vanwege te veel stress in haar leven totaal verkrampt is geraakt. De dochter, zelf regisseur, heeft deze documentaire gemaakt. Omdat de moeder geen gehoor krijgt zoekt ze haar eigen uitweg. In de documentaire wordt ook op zoek gegaan naar de oorzaak van de nood van de moeder. Heldere boodschap is dat er onvoldoende hulp geboden is bij haar euthanasie-wens. Heel veel sterkte.
