Ons meisje doet zichzelf pijn
Onze dochter (7,5) heeft op de een of andere manier zichzelf aangeleerd om bij situaties van heftige emotie, pijn en/of verdriet zichzelf pijn te doen. Dat uit zich gelukkig niet in letsels, maar gezond vind ik het ook allerminst. Vooral omdat ze het steeds vaker lijkt te doen.
Ze slaat en knijpt zichzelf dan. Ik vind het naar om te zien en zou haar graag een ander coping mechanisme willen bieden dat niet ten koste gaat van haarzelf.
Het belangrijkste is dat ze leert dat het niet nodig is, dat het geen oplossing is en dat ze meer waard is dan dat. Dat ze niet zo met zichzelf om hoeft te gaan, omdat ze dat niet verdient.
Voor zover wij weten is ze hiermee begonnen na een operatie aan haar ogen toen ze vijf was. Net na de narcose en tijdens boze buien in de nasleep. Het afgelopen jaar lijkt ze het steeds vaker te doen op 'crisismomenten' en ook meer zichtbaar voor anderen. Bijvoorbeeld dat ze in haar wangen knijpt en daar de afdrukken van haar nagels in staan.
Als iemand tips heeft om dit op een begripvolle en liefdevolle manier af te leren/te corrigeren of een alternatief te bieden, hoor ik het graag.
Ik vind het ook echt heel lief dat jullie meedenken en me op weg willen helpen in mijn eigen leer- en acceptatieproces. Ik vraag natuurlijk niet voor niks dingen hier. Als ik toch alles pareer en naast me neer leg, dan moet ik niet op een forum gaan schrijven.
Ik kan er zelf nogal slecht tegen als mensen advies vragen en dan alle suggesties van de hand wijzen. Dan denk ik echt 'wil je nu advies, of wil je gewoon klagen?'
Max, wat jij schrijft over dat we vastlopen op elkaars vastlopen, dat is wel de spijker op zijn kop. Dochter en ik lijken meer op elkaar dan ik altijd gedacht heb.
Onze processen moeten wat minder verwikkeld raken, alleen is dat best lastig omdat zij nog jong is en ons soms nodig heeft.
Tuurlijk is sorry vooral een werkwoord, iets dat je moet laten zien in de praktijk. Maar ik vind persoonlijk het erkennen van je fouten ook belangrijk. Al is het maar zodat de ander weet; dit lag niet aan mij. Ik erger me aan mensen die altijd de schuld van dingen buiten zichzelf leggen. Ja, we doen allemaal maar wat. En we doen dus ook allemaal regelmatig iets niet (helemaal) goed. Dat is niet erg, dus dat kun je gewoon zeggen.
MamaE schreef op 16-01-2023 om 18:02:
Ik vind het ook echt heel lief dat jullie meedenken en me op weg willen helpen in mijn eigen leer- en acceptatieproces. Ik vraag natuurlijk niet voor niks dingen hier. Als ik toch alles pareer en naast me neer leg, dan moet ik niet op een forum gaan schrijven.
Ik kan er zelf nogal slecht tegen als mensen advies vragen en dan alle suggesties van de hand wijzen. Dan denk ik echt 'wil je nu advies, of wil je gewoon klagen?'
Max, wat jij schrijft over dat we vastlopen op elkaars vastlopen, dat is wel de spijker op zijn kop. Dochter en ik lijken meer op elkaar dan ik altijd gedacht heb.
Onze processen moeten wat minder verwikkeld raken, alleen is dat best lastig omdat zij nog jong is en ons soms nodig heeft.
Tuurlijk is sorry vooral een werkwoord, iets dat je moet laten zien in de praktijk. Maar ik vind persoonlijk het erkennen van je fouten ook belangrijk. Al is het maar zodat de ander weet; dit lag niet aan mij. Ik erger me aan mensen die altijd de schuld van dingen buiten zichzelf leggen. Ja, we doen allemaal maar wat. En we doen dus ook allemaal regelmatig iets niet (helemaal) goed. Dat is niet erg, dus dat kun je gewoon zeggen.
Gewoon klagen is prima hoor. (En heeft zoveel zinnige functies!) Je hoeft niet altijd en overal te reflecteren etc.
Ik denk ook dat je geblunderd hebt met het terugpakken van die situatie. Maar hee…mooi toch? We blunderen echt ALLEMAAL non-stop. Ikzelf ‘zie’ ook veel en verwonder me zo vaak over het zelfvertrouwen van anderen waarmee ze enorm blunderen en daar helemaal niet mee lijken te zitten en het vaak niet eens lijken te merken. Heerlijk lijkt me dat!
Hoe dan ook lijkt je zorg me niet nodig. Je dochter is blijkbaar (nu al!) prima in staat om je terug te geven wat ze ervaart bij jou. (En jullie relatie heeft daar blijkbaar voldoende ruimte voor!) Je hoeft alleen maar goed naar haar te luisteren.
Mijn dochter en ik
Ik heb twee kinderen; een dochter van 24 en een zoon van 22. Zoon is qua postuur duidelijk een kind van zijn vader; groot en sterk en mondig. Ik zie wel elementen in zijn karakter die ik ook bij mijzelf herken, maar hij is meer een kopie van mijn man. Mijn dochter is zo lief en attent als haar moeder. Maar zij heeft ook elementen van mijn man, anders dan haar broer. Wij hebben twee mooie kinderen met sterk karakter. Toch denk ik dat wanneer we alleen een dochter hadden, en ik haar niet zou kunnen ‘vergelijken’ met kind nr 2 of 3, ik wrs van mening zou zijn dat ze veel op mij leek.
Of dat terecht is, doet er niet toe. Maar dat is eerder de biologische en natuurlijke kijk van ouders naar hun kinderen met de eigen sekse.
In jouw geval kan je kijk op je dochter en het vergelijken met jou, zijn gegroeid zijn door het feit dat er geen nr 2 of nr 3 rondhuppelt. (De geschiedenis is bekend.) In dergelijke situaties is het niet zo vreemd om je kind met jezelf te vergelijken, maar het is wel een valkuil.
Je denkt aan jouw jeugd. Maar het zou wel eens een interessant gesprek met de moeder van je man kunnen worden wanneer ze over zijn kindertijd praat. Vaak komen er gebeurtenissen naar boven, typerend voor iemands karakter, waar je geen weet van had. Ik doel niet op negatieve info, maar meer herkennings-aspecten, zodat je ook meer karakter elementen van je man in je dochter terug ziet en jij je dochter minder naar jou gaat spiegelen.
sorry wat lange post om de scherpte bij jou weg te halen.
Ik weet niet of vergelijken per se met sekse te maken heeft. Mijn zus lijkt heel veel op mijn vader in bijna alle opzichten. Ik lijk niet per se op één van mijn ouders heel veel. Mijn moeder vond wel altijd dat ik op haar leek, maar dat was meer omdat mijn zus maar heel weinig van haar heeft. Mijn slechte eigenschappen heb ik volgens haar wel allemaal van mijn vader.
Ik heb inderdaad geen nummer twee en drie. Maar ik had juist het idee dat dochter meer op mijn man leek dan op mij. Dat herken ik ook wel van hun typeringen en anekdotes van mijn man als kind. Maar op moeilijke momenten spiegelt ze enorm naar mij en botsen we regelmatig.
Misschien ook wel omdat mijn man wat nuchterder is in zijn reacties in het algemeen. Niet meegaat in haar boosheid en drama, niet hapt, emotioneel stabieler is en meer zelfvertrouwen heeft. Hij werkt met pubers. Die vinden massaal dat hun ouders en docenten van alles fout en weinig goed doen, misschien helpt hem dat relativeren.
Je hoeft niet op je man te lijken. Je kan hoogstens wat opsteken van de wijze waarop hij zaken oppakt. Verder mag je stoppen met jezelf kwellen want globaal gemeten doe je het goed want je man en je dochter houden van je.
Gisteren heeft dochter de tweede sessie bij de therapeute gehad en vanochtend hadden wij het eerste ouder-evaluatiegesprek. De therapeute merkt ook dat dochter snel dichtslaat bij onderwerpen waar ze het niet over wil hebben. Ze zegt regelmatig 'wil ik niet over praten' of 'vind ik stom' en lijkt dan lichtelijk in paniek te raken. Verder vindt ze dochter wel spontaan en gezellig overkomen. Ze praat makkelijk en uit zichzelf tegen haar en is in haar spel heel normaal. Totdat het kwetsbaar wordt. Dan gaat ze op slot. De therapeute denkt dat haar trauma's haar daar in belemmeren en stelde voor om toch ook EMDR toe te passen.
Op zich begrijp ik dat, want wij merken ook dat ze dichtslaat als ze iets lastig vindt en soms zelfs boos wordt (zelfbescherming?).
Daarnaast wilde de therapeute dochter ook op de wachtlijst zetten voor een onderzoek naar autisme. Ze herkent bepaalde dingen wel, maar vindt het lastig om te onderscheiden wat vanuit haar zelf komt en wat vanuit haar trauma's.
Op de een of andere manier raakte ik enorm van slag. Het besef dat het ons niet gelukt is om trauma's te voorkomen, het besef dat ik haar mogelijk met iets heb opgezadeld dat nooit over gaat. Rationeel begrijp ik het, maar het vliegt me enorm aan en ik wil ontzettend graag dat het niet zo is, terwijl ik weet dat het niks aan haar verandert en dat ze dan nog steeds hetzelfde lieve, leuke meisje is.
Mijn man verloor op een gegeven moment zijn geduld en viel behoorlijk tegen me uit.
Dat ik verdomme eens moest gaan accepteren dat het leven niet maakbaar is en dat problemen nog nooit zijn opgelost door ze te blijven ontkennen.
Even later bood hij zijn excuses aan voor zijn uitval en gaf aan dat hij het even niet meer trok met mij en dat hij even tijd voor zichzelf nodig had om alles op een rijtje te zetten. Dus hij zit nu op zolder en ik beneden. Ik voel me gespannen en verdrietig en boos op mezelf (helpt niet, weet ik ook wel, maar het gebeurt toch).
Dit soort periodes duren bij mijn man nooit lang, maar af en toe komt het wel voor en dat beangstigt me. Alsof mijn houvast wegvalt (terwijl ik altijd zo onafhankelijk wilde zijn).
Nu zit hij op zolder en ik beneden.
Dat zal de gespannen sfeer in huis alleen doen vergroten; ga even buiten een wandeling maken.
Vroeger wilde school dat wij ons kind lieten onderzoeken op adhd voor een rugzak zodat ze dan wel financiële middelen hadden om kind te begeleiden. Wij vonden dat kul. Een psycholoog heeft kind alsnog onderzocht want als er wel sprake was van adhd, dan mochten we kind die gerichte hulp niet ontzeggen. Dat waren we met haar eens. Uitkomst; geen rugzak.
Als de uitkomst wel adhd of andere vorm aan licht had gebracht, zouden we mbv specialitische begeleiding aan de slag gaan in belang van kind.
Wacht eerst het onderzoek af en accepteer de aanpak.
Flanagan schreef op 20-01-2023 om 11:31:
Vroeger wilde school dat wij ons kind lieten onderzoeken op adhd voor een rugzak zodat ze dan wel financiële middelen hadden om kind te begeleiden. Wij vonden dat kul. Een psycholoog heeft kind alsnog onderzocht want als er wel sprake was van adhd, dan mochten we kind die gerichte hulp niet ontzeggen. Dat waren we met haar eens. Uitkomst; geen rugzak.
Als de uitkomst wel adhd of andere vorm aan licht had gebracht, zouden we mbv specialitische begeleiding aan de slag gaan in belang van kind.
Wacht eerst het onderzoek af en accepteer de aanpak.
Dit is exact de reden dat ik zelf ooit onderzocht ben. School wilde geld wat er nooit gekomen is. Mijn ouders waren het er niet mee eens eigenlijk. Maar goed, er kwam dus wel wat uit.
Ik zou graag wandelen, alleen sneeuwt het hier en is het overal spekglad. Mijn man is inmiddels weer beneden en ik heb even heel hard gehuild in zijn armen.
Heb vertrouwen, zei mijn man. Het komt uiteindelijk vast wel goed. Wij kunnen dit
Ik weet ook wel dat er nog niks zeker is. En dat het allemaal in het belang van dochter is. Sowieso duurt dat onderzoek nog wel even. In de tussentijd loopt dus de therapie gewoon door.
Denk in kansen, kansen die jij later kreeg, worden je dochter nu aangeboden op jonge leeftijd. Zo kan ze nu al gestuurd, begeleid en gevormd worden, zodat ze hopelijk later beter in haar vel zit door de aangeleerde opties.
Je gevoel is niet erg, maar houd het bij jezelf.
Wat Flanagan zei: Ik weet niet of je dichtbij het strand/bos woont, maar wat mij helpt is als ik even met weinig mensen ben en de stilte en grootsheid van de natuur voel. Dat je met je gezicht naar de regen kijkt en letterlijk merkt dat het nog net zo nat is als vanmorgen voor het gesprek. Dat de hele wereld anders lijkt, maar helemaal niet is. En dat je dan durft te zeggen: breng het maar, ik kan dit.
Edit, zag later je reactie over gladheid: pak de auto en rijd naar bos of water, dan heb je samen met man toch even letterlijk ademruimte.
Strand is ver weg. Bos is relatief dichtbij. Ik houd enorm van wandelen in de natuur.
Die overgave, dat is iets wat ik graag zou willen. Mijn man kan dat. Dochter met momenten ook. Je hebt wel gelijk; eigenlijk is er niks veranderd en ook een onderzoek verandert niks aan de situatie.
Dat geldt met wel meer dingen. Gingergirl schreef eerder in dit draadje 'als je kind slecht blijkt te zien, dan koop je een bril en ga je ook niet ontkennen dat het zo is'.
Dat was dus precies wat ik destijds ook al deed toen dochter slechte ogen bleek te hebben en daar heb ik zelfs knallende ruzie over gemaakt met mijn man. Het sloeg echt nergens op en legt wel weer bloot dat ik moeite heb met acceptatie in het algemeen en dat het echt een keer tijd wordt om daarmee aan de slag te gaan, want ik doe mezelf en mijn kind tekort op deze manier.
{{{{{knuffel}}}}},
en ga even naar buiten anders komen de muren op je af.
MamaE schreef op 20-01-2023 om 12:08:
Strand is ver weg. Bos is relatief dichtbij. Ik houd enorm van wandelen in de natuur.
Die overgave, dat is iets wat ik graag zou willen. Mijn man kan dat. Dochter met momenten ook. Je hebt wel gelijk; eigenlijk is er niks veranderd en ook een onderzoek verandert niks aan de situatie.
Dat geldt met wel meer dingen. Gingergirl schreef eerder in dit draadje 'als je kind slecht blijkt te zien, dan koop je een bril en ga je ook niet ontkennen dat het zo is'.
Dat was dus precies wat ik destijds ook al deed toen dochter slechte ogen bleek te hebben en daar heb ik zelfs knallende ruzie over gemaakt met mijn man. Het sloeg echt nergens op en legt wel weer bloot dat ik moeite heb met acceptatie in het algemeen en dat het echt een keer tijd wordt om daarmee aan de slag te gaan, want ik doe mezelf en mijn kind tekort op deze manier.
Lieverd, accepteren van niet-leuke en ingewikkelde dingen is echt retemoeilijk. Heb vooral geduld met jezelf. En probeer het positief te bekijken: je dochter krijgt al veel eerder dan jij haar eigen gebruiksaanwijzing, dat is winst. Natuurlijk had je voor haar gewenst dat ze al die problemen met ogen en tanden niet had gehad. Maar niemand heeft géén problemen in het leven. Zij leert er al vroeg in haar leven mee om te gaan. Ook dat is winst. Het maakt haar sterker.
Echt, je doet het goed. En ik snap je man ook wel, dat hij af en toe moeite heeft om kalm te blijven, hij is ook maar een mens. Maar jullie komen op mij over als een stabiel en liefhebbend gezin, dus heb vertrouwen dat het goed komt.
Wat ik nu ga zeggen is heel onaardig, maar ik zeg het om je erover te laten nadenken. Kan het zijn dat je man boos werd omdat het gesprek over je dochter ging, wat er anders is aan haar, welke hulp mogelijk is en jij het op dat moment weer op jezelf en je eigen dingen, zoals jouw autisme, jouw opvoeding ging betrekken? Voor je man is het ook niet leuk dat je dochter van alles heeft en voordat hij dat kan laten bezinken, kom jij er weer tussendoor met jouw dingen en moet hij jou weer gaan troosten.
Ik weet niet of je dit herkent, MamaE, maar wellicht wel en dan kan het je hopelijk helpen.
Mijn man heeft last van controle-drang en zwart-wit zien. Dat zwart-wit denken maakt dat hij sterke ideeen heeft over hoe iets hoort te zijn of te gaan (of hoe mensen zich horen te gedragen). Ook heeft hij dus veel behoefte aan controle. Die combinatie levert hem veel stress op: want als je wil dat dingen op een bepaalde manier gaan én er zit weinig ruimte in hoe dat eruit zou moeten zien dan gebeurt het best wel vaak dat dit niet strookt met wat je wil. Want dingen lopen nu eenmaal anders, buiten je controle om, en de wereld is niet zwart-wit. Zijn automatische reactie op dingen die niet gaan zoals hij wil, is willen dat het stopt, dat het weggaat. Omdat hij overspoelt wordt door dat gevoel, schiet hij in de pieker- en catastrofe stand.
Als er iets met de kinderen niet helemaal volgens verwachting verliep, kon hij daar enorm over piekeren en vast komen te zitten in een gevoel dat hij daar iets aan moet doen. Mijn man wilde mij dan ook overtuigen dat het toch echt een probleem was, en dat ik me er toch ook echt druk over moest maken. Dat leidde regelmatig toch conflict tussen ons: want hoe kon ik toch niet zien dat de situatie (dat wat er op dat moment niet helemaal volgens het boekje verloopt) niet oké was en waarom maakte ik me er niet meer druk om. En ik werd vervolgens blootgesteld aan alle catastrofes die hij in zijn hoofd had bedacht. Misschien is dat ook wat er af en toe bij jullie gebeurt?
Met heel veel oefenen met stress reductie technieken, en gesprekken met de psycholoog lukt het hem nu beter om daar mee om te gaan. En het lukt hem beter om te zien dat kinderen nooit in gebaande paden lopen, dat vallen en opstaan of tegenslag simpelweg bij het leven hoort en zorgt voor groei. Zonder wrijving geen glans, zonder verdriet geen blijdschap. Ups en downs horen erbij.
En je mag dat natuurlijk nog steeds moeilijk vinden want dat is het ook, maar het kan goed zijn om te oefenen met het scheiden van de dingen: wat is de situatie feitelijk? En welk stuk zijn jouw emoties, angsten, zorgen erover? Je hoeft ze niet te negeren, want wegdrukken helpt niet, dan borrelen ze vanzelf weer naar boven. Maar er met afstand zonder oordeel naar kijken en opmerken. En vertrouwen hebben dat je het kunt, dat je om kunt gaan met wat er op jullie pad komt 
