Ons meisje doet zichzelf pijn
Onze dochter (7,5) heeft op de een of andere manier zichzelf aangeleerd om bij situaties van heftige emotie, pijn en/of verdriet zichzelf pijn te doen. Dat uit zich gelukkig niet in letsels, maar gezond vind ik het ook allerminst. Vooral omdat ze het steeds vaker lijkt te doen.
Ze slaat en knijpt zichzelf dan. Ik vind het naar om te zien en zou haar graag een ander coping mechanisme willen bieden dat niet ten koste gaat van haarzelf.
Het belangrijkste is dat ze leert dat het niet nodig is, dat het geen oplossing is en dat ze meer waard is dan dat. Dat ze niet zo met zichzelf om hoeft te gaan, omdat ze dat niet verdient.
Voor zover wij weten is ze hiermee begonnen na een operatie aan haar ogen toen ze vijf was. Net na de narcose en tijdens boze buien in de nasleep. Het afgelopen jaar lijkt ze het steeds vaker te doen op 'crisismomenten' en ook meer zichtbaar voor anderen. Bijvoorbeeld dat ze in haar wangen knijpt en daar de afdrukken van haar nagels in staan.
Als iemand tips heeft om dit op een begripvolle en liefdevolle manier af te leren/te corrigeren of een alternatief te bieden, hoor ik het graag.
MamaE schreef op 23-11-2022 om 15:46:
[..]
Mijn dochter is qua karakter eigenlijk een heel normaal meisje van zeven. Het leven heeft alleen wel wat extra uitdagingen op haar pad gebracht. Dat is niet iemands keuze geweest en zeker niet van haar zelf. Vanaf een jaar of zes gaan kinderen zichzelf meer vergelijken met leeftijdsgenootjes en dat was precies ook de periode dat haar in relatief korte tijd best wat vervelende dingen overkomen zijn.
Je eigen 'anders zijn' omarmen, kun je dat verwachten van zo'n jong kind? Ik heb er zelf jaren mee gestruggled en soms nog hoor. Ik vermoed overigens absoluut geen autisme bij mijn kind, ook al is ze genetisch gezien 50% mij. Wat ze wel graag wil is rust op het gebied van tegenslag en haar energie besteden aan de leuke dingen in het leven.Ook het woord 'trauma' kwam al een paar keer langs. Hoewel we met alle macht hebben geprobeerd om dat te voorkomen, vrees ik toch dat dat niet helemaal gelukt is. Hoewel dat misschien ook wel begrijpelijk is, stemt het me ook wel verdrietig om dat te moeten erkennen.
De orthodontist had het gisteren ook al over een soort trauma. Dochter heeft, vermoedelijk doordat er nogal wat gedoe en gepruts aan haar gebit heeft plaatsgevonden, een andere manier van slikken ontwikkeld waardoor een open beet is ontstaan en daarvoor krijgt ze binnenkort een extra beugel. Daarop reageerde ze zelf nogal gevat met 'oh, en dat ga je dan oplossen met nog meer gedoe en gepruts in mijn mond?'. Het antwoord daarop was dus ja. Zoals mensen ook extra medicijnen krijgen om de bijwerkingen van de medicijnen voor de initiële klachten op te lossen.
Een andere reactie was ook 'maar ik heb het niet expres gedaan'. Dat denken in 'schuld' zit nogal diep. Het voelt nu als een soort straf voor haar, terwijl het dat niet is. Dat voelt oneerlijk en creëert weerstand (ik wil niet, ik ga niet).
Je dochter heeft zoveel meegemaakt in vrij korte tijd en op een jonge leeftijd waarbij relativeren voor een jong kind altijd nog heel moeilijk is; operatie ogen, brandwond, allerlei tandheelkundige behandelingen, blindedarmoperatie, dat is heel veel en heftig. Kans dat ze getraumatiseerd is daardoor zou zomaar kunnen en dat ze het nu zo uit zodra er iets gebeurd. Je schreef;
" Toen ze afgelopen zomer een blindedarmontsteking had was het echt behoorlijk heftig. Meerdere keren per dag, ongeacht wie erbij was. En sindsdien doet ze het ook vaker als ze even boos is om iets kleins, als ze even botst met mij of mijn man. Niet om haar zin te krijgen ergens in, dat gelukkig niet. En ze dreigt er ook niet mee. Ze doet het gewoon opeens als haar emmer overloopt"
Ze doet het ook bij kleine dingen, het is voor haar een soort van gewoonte geworden bij heftige maar ook minder heftige situaties. Tuurlijk doet ze het niet expres maar zo heftig reageren is natuurlijk niet wenselijk vooral voor haarzelf niet. Ik zou dat zeker met een huisarts bespreken en een doorverwijzing vragen voor een deskundige die hier ervaring mee heeft. Om te voorkomen dat het misschien nog heftiger wordt en er wel letsel ontstaat. Fijn natuurlijk als bv een massage haar helpt haar te laten ontspannen maar leren anders met situaties om te gaan is ook waardevol.
Je schrijft dat je geen ASS vermoed, het kan nooit kwaad om het eens met een deskundige te bespreken. ASS is zo breed en uit zich bij iedereen anders en kan daardoor ook vaak niet direct herkenbaar zijn. Zelfpijniging en in schuld denken komen wel vaak voor bij deze groep. Wil nog steeds niets zeggen maar waarom het niet eens voorleggen?
Wanneer krijgt ze haar beugel? Al op korte termijn? Als het o korte termijn is, misschien iets rustgevend vragen aan de huisarts?
Afgelopen zomer toen ze ziek was van haar blindedarm, was echt een dieptepunt qua alles. Ze was toen zo overspoeld door boosheid en verdriet dat ze het niet anders kon uiten dan door zichzelf pijn te doen. Maar je hebt gelijk dat het wel een soort gewoonte is geworden om verdriet of pijn te onderdrukken of te overstemmen en we willen koste wat kost voorkomen dat het erger wordt en ze zichzelf echt gaat verwonden.
Met kleine dingen bedoel ik situaties als dat het haar bijvoorbeeld niet lukt om iets te eten omdat dat te hard blijkt te zijn of zo. Dan kan ze zichzelf zomaar even een klap geven of even knijpen. Of als ze iets omstoot of laat vallen. Of als ze bijvoorbeeld tijdens het herstel graag iets wilde maar er de energie nog niet voor had. Nou ja, in alle gevallen niet gezond en echt iets wat afgeleerd moet worden met een gezond alternatief. Die massages zijn fijne één-op-één momentjes met elkaar, maar niet zaligmakend en ook niet dé oplossing. Want uiteindelijk zal ze moeten leren om zelf op een gezonde manier haar emoties te uiten en ermee om te gaan. Hoeveel tegenslag er ook nog komt, dat hebben we niet in de hand. Hoe we ermee om gaan, daar kunnen we onszelf en haar wel in trainen.
Het vermoeden van autisme, daarvan ben ik wel benieuwd waar jullie dat vandaan halen. Geen verwijt, maar wij hebben dat vermoeden zelf nooit gehad. En ik merk ook dat het idee me verdrietig maakt. Blijkbaar wil iets in mij heel graag dat het niet zo is, omdat ik het haar (en onszelf) niet gun. Er heeft overigens nog nooit iemand in onze omgeving dat vermoeden uitgesproken.
Haar nieuwe beugel krijgt ze over ongeveer zes weken. We hadden gevraagd of dat in de kerstvakantie kon, zodat ze er thuis in alle rust aan kan wennen. Het ding schijnt geen pijn te doen, maar wel zal wel behoorlijk wennen zijn. Nu is elke verandering m.b.t. haar mond/gebit even wennen en gaat het altijd met de nodige weerstand en boze buien gepaard. Duurt doorgaans een paar dagen en dan slaat het van het ene op het andere moment om naar radicale acceptatie, behalve dan dat ze er nog steeds het liefst niet over praat.
MamaE schreef op 23-11-2022 om 20:22:
Afgelopen zomer toen ze ziek was van haar blindedarm, was echt een dieptepunt qua alles. Ze was toen zo overspoeld door boosheid en verdriet dat ze het niet anders kon uiten dan door zichzelf pijn te doen. Maar je hebt gelijk dat het wel een soort gewoonte is geworden om verdriet of pijn te onderdrukken of te overstemmen en we willen koste wat kost voorkomen dat het erger wordt en ze zichzelf echt gaat verwonden.
Met kleine dingen bedoel ik situaties als dat het haar bijvoorbeeld niet lukt om iets te eten omdat dat te hard blijkt te zijn of zo. Dan kan ze zichzelf zomaar even een klap geven of even knijpen. Of als ze iets omstoot of laat vallen. Of als ze bijvoorbeeld tijdens het herstel graag iets wilde maar er de energie nog niet voor had. Nou ja, in alle gevallen niet gezond en echt iets wat afgeleerd moet worden met een gezond alternatief. Die massages zijn fijne één-op-één momentjes met elkaar, maar niet zaligmakend en ook niet dé oplossing. Want uiteindelijk zal ze moeten leren om zelf op een gezonde manier haar emoties te uiten en ermee om te gaan. Hoeveel tegenslag er ook nog komt, dat hebben we niet in de hand. Hoe we ermee om gaan, daar kunnen we onszelf en haar wel in trainen.
Het vermoeden van autisme, daarvan ben ik wel benieuwd waar jullie dat vandaan halen. Geen verwijt, maar wij hebben dat vermoeden zelf nooit gehad. En ik merk ook dat het idee me verdrietig maakt. Blijkbaar wil iets in mij heel graag dat het niet zo is, omdat ik het haar (en onszelf) niet gun. Er heeft overigens nog nooit iemand in onze omgeving dat vermoeden uitgesproken.
Haar nieuwe beugel krijgt ze over ongeveer zes weken. We hadden gevraagd of dat in de kerstvakantie kon, zodat ze er thuis in alle rust aan kan wennen. Het ding schijnt geen pijn te doen, maar wel zal wel behoorlijk wennen zijn. Nu is elke verandering m.b.t. haar mond/gebit even wennen en gaat het altijd met de nodige weerstand en boze buien gepaard. Duurt doorgaans een paar dagen en dan slaat het van het ene op het andere moment om naar radicale acceptatie, behalve dan dat ze er nog steeds het liefst niet over praat.
Misschien ontstaat het vermoeden van autistisme ( autistische trekjes) vanwege je beschrijvingen van beider gedrag en reageren op en naar elkaar. De heftigheid van emotie en frustratie, de behoeftes en het harde proberen.
Ik begrijp dat je dochter en jullie een zware start hebben gehad en uiteraard kan dat invloed hebben. Maar jouw diagnose kan ook van invloed zijn.
Evenals mijn vaders- en moeders ziekte op mij, mijn dingen op mijn kinderen.
Ik wilde ook degene zijn die zaken stopte en niet ging doorgeven. Dat lukt niet altijd als ze met de aanleg geboren worden. Ik zie bepaalde aanleg van zelfs nog in leven zijnde óvergrootouders terug in mijn kleinzoon.
Waarmee ik niet zeg dat het bij jou zo is, meer dat het me niet zou verbazen. Ik hoop dat je dat goed opvat. Niet verdrietig zijn oké 🙂
Onze onderlinge dynamiek bij spanningen, frustraties en ruzies is inderdaad een punt om aan te werken, vooral voor mij omdat ik volwassen ben en het goede voorbeeld moet geven. Maar hé, gisteren en vandaag ging dat in ieder geval wél goed.
Ik snap best dat het karakter van je ouders, grootouders en de situaties die spelen in je leven en je gezin invloed kunnen hebben en vormend kunnen zijn.
Maar sociaal gezien doet dochter het echt meer dan prima. Ze ligt goed in de groep op school en clubjes, heeft vriendinnetjes en staat behoorlijk sterk in haar schoenen op dat gebied. Ook vindt ze allerlei dingen die er te doen zijn in het leven helemaal leuk, heeft daar zin in en geniet ervan. In dat opzicht is ze zo anders dan ik als kind was.
Ik sta op zich zeker open voor allerhande suggesties, meningen en inzichten. Daar is een forum tenslotte voor. Maar heel eerlijk; ik zou er wel degelijk verdriet van hebben als ze dat stukje autisme van mij zou hebben. Omdat ik het haar niet gun. En ja, dat deel van moeite hebben met erkennen en accepteren, dat is intergenerationeel. Dan kom je in een wisselwerking terecht die ik niet meer kan overzien.
Ik wil daar echter niet op vooruit lopen. We gaan in ieder geval naar de huisarts en dan kijken we verder. En uiteraard doen we zelf ook thuis ons best om haar waar nodig op te vangen en te steunen.
En als je nou eens radicaal de boel om gaat draaien? Eens al je normen over fatsoen ed en het goed doen probeert los te laten? Daar mee te spelen en er spelletjes en wedstrijdjes van gaat maken?
Ik vind het nl nogal veelzeggend dat het niet alleen maar gaat over grote frustratie etc maar ook over ‘het goed willen doen’, geen fouten willen/ durven/ mogen maken.
Op deze leeftijd kun je daar nog leuke dingen mee doen, krijg je ze makkelijk mee. Er zijn ook wel leuke boekjes over te vinden.
Puur om een tegenwicht te bieden. Maak het eens leuk om dingen fout te doen, zoals een beker omgooien. Zodat er ook nieuwe emoties bíj́ komen ipv alleen maar een faal of schuldgevoel.
Hier veel autisme in de familie, bij jong en oud, mannen en vrouwen. Het is een fabeltje dat alle mensen met autisme moeite hebben met sociale contacten en vriendschappen. Juist bij meisjes uit het zich vaak veel subtieler. Dat ze anders is dan jij zegt helemaal niets, geen 2 autisten zijn hetzelfde. Eerlijk gezegd zou het mij niets verbazen als ASS in de zin van hoge stress/prikkelgevoeligheid en moeite hebben daarmee om te gaan (ook) meespeelt bij je dochter.
IMI-x2 schreef op 23-11-2022 om 22:27:
Hier veel autisme in de familie, bij jong en oud, mannen en vrouwen. Het is een fabeltje dat alle mensen met autisme moeite hebben met sociale contacten en vriendschappen. Juist bij meisjes uit het zich vaak veel subtieler. Dat ze anders is dan jij zegt helemaal niets, geen 2 autisten zijn hetzelfde. Eerlijk gezegd zou het mij niets verbazen als ASS in de zin van hoge stress/prikkelgevoeligheid en moeite hebben daarmee om te gaan (ook) meespeelt bij je dochter.
Ik sluit me hierbij aan, hier ook een zoon waar de eerste signalen eigenlijk alleen faalangst, moeite met aandacht en hoge prikkelgevoeligheid waren. Verder altijd vriendjes, supergoed in sport, overal op af. Pas in de puberteit, toen de sociale structuren ingewikkelder waren en er meer van hem werd verwacht op het gebied van planning en organisatie, liep hij vast en kwam de diagnose. Inmiddels is hij jongvolwassen en gaat het weer prima, al is de diagnose wel herkenbaar als je het eenmaal weet.
Ik zie bij jouw meisje wel aanleiding om alert te zijn maar aan de andere kant: ze heeft al zoveel meegemaakt dat iedereen het er moeilijk mee zou hebben. In dat licht zou ik me nu focussen op wat er nu speelt. Verder: ik snap dat je verdrietig bent bij het idee. Dat was ik ook. Maar nu hij het weet (en wij) en we hebben geleerd wat wel werkt en wat niet voor hem kan hij ook zijn leven zo inrichten dat hij zo goed mogelijk om dingen heen laveert. En uiteindelijk verandert hij niet, hij is wie hij is. Dat geldt ook voor jouw meisje. Achteraf bleek ik zelf ook ASS te hebben maar die diagnose viel pas rond mijn 50e. Ik had het graag eerder geweten.
IMI-x2 schreef op 23-11-2022 om 22:27:
Hier veel autisme in de familie, bij jong en oud, mannen en vrouwen. Het is een fabeltje dat alle mensen met autisme moeite hebben met sociale contacten en vriendschappen. Juist bij meisjes uit het zich vaak veel subtieler. Dat ze anders is dan jij zegt helemaal niets, geen 2 autisten zijn hetzelfde. Eerlijk gezegd zou het mij niets verbazen als ASS in de zin van hoge stress/prikkelgevoeligheid en moeite hebben daarmee om te gaan (ook) meespeelt bij je dochter.
Ik sluit me hier ook bij aan.
MamaE, ik lees jouw posts al geruime tijd en in de diverse draadjes waar je over je dochter schrijft, lees ik wel aanleiding om alert te zijn dat ASS mogelijk een rol zou kunnen spelen. Nu er problematiek speelt rondom haarzelf pijn doen, zou ik bij een hulpvraag dit zeker meenemen, jezelf pijn doen komt immers vaak voor bij mensen met ASS.
Zoals gezegd door andere forummers; uit het zich bij meisjes heel anders en is geen een persoon met ASS hetzelfde. Daarom zegt het niet zoveel of anderen er wel of niet iets over gezegd hebben tegen jullie en of jullie er zelf aan gedacht hebben; iedereen heeft zijn eigen referentiekader. Ook wat wij hier zeggen zegt niet zoveel, ook wij zijn geen deskundigen, ( hooguit ervaringsdeskundigen in onze eigen situaties), laat je goed voorlichten door een deskundige die er in gespecialiseerd is. Niet om perse een label krijgen maar om te kijken of het wellicht meespeelt en je dochter de hulp krijgt die bij haar past, dat is waardevol voor de lange termijn.
Ik snap heel goed dat je het een verdrietige gedachte vind. Het is niet gezegd dat ze het heeft. Maar stel nou dat het wel zo is en ze gericht hulp/ begeleiding kan krijgen dan kan dat ook heel positief zijn. Ook voor jou.
Kanttekening
Eens had een jongetje ruzie met klasgenoot en vroeg met tranen op de wang aan zijn vader het op te lossen. De vader zei dat hij daarvoor niet bij hem hoefde aan te kloppen en het zelf moest klaren. Mijn eerste reactie was die van een moeder die de man ongevoelig vond. Maar bij even afwegen, had de vader wel een goed advies gegeven; leermoment voor mij.
MamaE heeft al haar hele leven te maken met ASS, dit kan haar kijk op haar kind vanuit bezorgdheid, ‘inkleuren’. Ik ben benieuwd of haar man, die een andere jeugd heeft meegekregen, hetzelfde ervaart en ziet. Of hij met eenzelfde lading de teleurstelling van dochter zou verwoorden als zijn vrouw. Ik bedoel het niet bagatelliserend, maar we lezen wel de beeldvorming van een moeder die voorvallen anders kan interpreteren dan een moeder zonder ASS-bagage. Objectiviteit is belangrijk.
Mijn man is in het algemeen wat meer nuchter en relativerend. Maar ook hij vindt alles wat dochter moet doorstaan soms even lastig en hij maakt zich ook wel zorgen om het copingmechanisme van zichzelf pijn doen wat dochter nu ontwikkeld heeft.
Los van of er wel of niet sprake zou zijn van autisme of een of ander trauma; het is niet gezond en ze heeft een alternatief nodig. Daarnaast is het goed om de oorzaak te onderzoeken zodat dat eventueel ook aangepakt kan worden.
De vraag of ze autisme heeft, vind ik op dit moment niet de meest relevante. Dat is de vraag hoe we haar kunnen helpen haar verdriet, pijn, spanningen en frustraties op een gezonde manier te ontladen.
Zoals Mija al schreef; hoe normaal ze ook is, wat ze heeft meegemaakt is dat niet.
Ik denk dat geen enkel kind van haar leeftijd daar zonder slag of stoot doorheen gaat.
Maar het is ook weer niet uitgesloten dat ze net zo normaal is als ik tot nu toe dacht.
Die blinde vlek van niet willen zien/erkennen dat je kind anders is, dat hadden mijn ouders dus heel erg en dat wil ik zelf voorkomen.
Gingergirl, jij schrijft dat automutilatie en autisme een vaak voorkomende combinatie is. Ik heb zelf als kind nooit mezelf pijn gedaan voor zover ik me kan herinneren.
Wel heb ik in een depressieve fase toen ik begin 20 was regelmatig mijn eigen keel dichtgeknepen omdat dat een soort prettige tinteling in mijn hoofd gaf. Achteraf word ik vooral heel verdrietig van het feit dat ik zo onwaardig met mezelf om ging en het was natuurlijk verre van gezond en ook een vorm van zelfbeschadiging.
MamaE schreef op 24-11-2022 om 11:48:
Mijn man is in het algemeen wat meer nuchter en relativerend. Maar ook hij vindt alles wat dochter moet doorstaan soms even lastig en hij maakt zich ook wel zorgen om het copingmechanisme van zichzelf pijn doen wat dochter nu ontwikkeld heeft.
Los van of er wel of niet sprake zou zijn van autisme of een of ander trauma; het is niet gezond en ze heeft een alternatief nodig. Daarnaast is het goed om de oorzaak te onderzoeken zodat dat eventueel ook aangepakt kan worden.
De vraag of ze autisme heeft, vind ik op dit moment niet de meest relevante. Dat is de vraag hoe we haar kunnen helpen haar verdriet, pijn, spanningen en frustraties op een gezonde manier te ontladen.
Zoals Mija al schreef; hoe normaal ze ook is, wat ze heeft meegemaakt is dat niet.
Ik denk dat geen enkel kind van haar leeftijd daar zonder slag of stoot doorheen gaat.
Maar het is ook weer niet uitgesloten dat ze net zo normaal is als ik tot nu toe dacht.
Die blinde vlek van niet willen zien/erkennen dat je kind anders is, dat hadden mijn ouders dus heel erg en dat wil ik zelf voorkomen.
Gingergirl, jij schrijft dat automutilatie en autisme een vaak voorkomende combinatie is. Ik heb zelf als kind nooit mezelf pijn gedaan voor zover ik me kan herinneren.
Wel heb ik in een depressieve fase toen ik begin 20 was regelmatig mijn eigen keel dichtgeknepen omdat dat een soort prettige tinteling in mijn hoofd gaf. Achteraf word ik vooral heel verdrietig van het feit dat ik zo onwaardig met mezelf om ging en het was natuurlijk verre van gezond en ook een vorm van zelfbeschadiging.
Een persoon dichtbij mij deed zichzelf nooit pijn, totdat deze een keer volledig machteloos een situatie niet kon handelen. Ik ben nog nooit zo geschrokken. De persoon had altijd vermijdende en gewenste overlevingstechniekjes toegepast, die voldoende waren voor het normale leven.
Ik denk dat de vraag van autisme, met alle respect, juist één van de relevantere vragen zou zijn, omdat het een hoop zou verklaren, begrip zou geven en de gewenste ondersteuning.
Verdrietig? Ik begrijp het, ik was dat ook. Maar weet je: jij bent oké, zij is oké, je man is oké, met of zonder diagnose is het nog net zo oké, maar komen er wel extra kansen en mogelijkheden op jullie pad.
Ik snap dat je verdrietig zal zijn als er een diagnose ASS uitkomt MammaE.
Dat was ik ook. Bij ons is de trauma therapie + diagnose zo'n beetje naast elkaar tot stand gekomen.
Zoon kreeg EMDR ivm trauma door pesten en al tijdens het eerste gesprek viel het vermoeden dat zoon ook wel eens autisme kon hebben. Er heeft een ADOS test plaatsgevonden en samen met de intelligentie testen die al eerder plaats hadden gevonden ( en er een verbaal/performaal kloof bleek te zijn) is de diagnose autisme gesteld. Dus zoek hulp, allereerst misschien trauma therapie en dan komt er wellicht vanzelf meer uit. Ik snap overigens dat je denkt.. het kind heeft al zo veel.. nu ook nog weer meer onderzoeken. Dat heb ik ook wel eens gehad. Maar ja als je vast blijft lopen moet je toch wat.
Maar ik blijf het zo'n ongelooflijk moeilijk grijpbare diagnose vinden en hoe dan verder.. maar goed daar start ik zelf maar een draadje over
Wat maakt eigenlijk dat je verdrietig zou moeten zijn om een ASS diagnose?
MamaE schreef op 24-11-2022 om 11:48:
De vraag of ze autisme heeft, vind ik op dit moment niet de meest relevante. Dat is de vraag hoe we haar kunnen helpen haar verdriet, pijn, spanningen en frustraties op een gezonde manier te ontladen.
Zoals Mija al schreef; hoe normaal ze ook is, wat ze heeft meegemaakt is dat niet.
Ik denk dat geen enkel kind van haar leeftijd daar zonder slag of stoot doorheen gaat.
Maar het is ook weer niet uitgesloten dat ze net zo normaal is als ik tot nu toe dacht.
Die blinde vlek van niet willen zien/erkennen dat je kind anders is, dat hadden mijn ouders dus heel erg en dat wil ik zelf voorkomen.
Ik denk dat de vraag of ze autisme heeft in zoverre relevant kan zijn, dat anders informatie verwerken leidt tot emoties die er anders of minder zouden zijn als de informatieverwerking soepeler verliep. En als je je kind dan wil helpen met haar emoties moet je haar dus helpen met haar informatieverwerking.
Je meisje is wie ze is. Een diagnose zou daar helemaal niks aan veranderen. In het ideale geval helpt een diagnose je om je kind of jezelf beter te leren kennen: ‘oh zo werkt dat bij mij!’ Ik zie een diagnose eigenlijk meer als een ‘gebruiksvoorwerp’.
troelahoep schreef op 24-11-2022 om 20:30:
Wat maakt eigenlijk dat je verdrietig zou moeten zijn om een ASS diagnose?
Als ik voor mezelf spreek, toen ik het hoorde over mijn zoon: de acceptatie dat het hem misschien meer moeite zou kosten om een goed en zelfstandig leven in te richten dan een ander. Het duurde kort en het was ook niet rationeel want ook zonder diagnose zag ik hem worstelen. Misschien de wetenschap dat het ook niet over zou gaan. Overigens gaat het nu hij uit de puberteit is enorm veel beter.
