Oppakken leven lastig
dag Dames,
afgelopen juni zakte de grond onder onze voeten vandaan.
Onze zoon van 15 ging met ogenschijnlijk lichte klachten naar de huisarts. Een ruis in zijn oor en een pijnlijke hand.
Vanuit de huisarts doorgestuurd naar het ziekenhuis, MRI gemaakt en toen kwam het nieuws: uw zoon heeft een tumor in zijn hersenen.
Dezelfde dag nog naar Utrecht voor allerlei onderzoeken en een week later is hij geopereerd.
Na 5 dagen op de kweek kregen we het verlossende bericht dat het een goedaardige tumor betreft en dat hij voor nu alleen nog onder controle hoeft te blijven.
Hij is nu aan het revalideren, na 1,5 jaar kunnen ze zien wat de eventuele restschade is.
Lopen, fietsen etc lukt nog niet en ook is hij snel overprikkeld.
Maar deze uitkomst had ik 2 maanden geleden niet durven dromen.
Opluchting, blijdschap, dankbaarheid.
En nu….ruim 2 maanden verder lukt het me niet zo goed om het dagelijks leven weer op te pakken.
Ik zit een soort van op slot…alles kost moeite.
Ik verwacht uiteraard geen oplossing hier, even van me af schrijven is al wel fijn.
Herkenbaar, al was het hier een veel minder ernstige situatie:
Mijn oudste zoon (die marinier is) werd van de ene op de andere dag uitgezonden naar oorlogsgebied om daar evacuaties uit te voeren. Bij zo'n uitzending is geen enkel contact mogelijk en weet je eigenlijk zo goed als niets, ook niet hoelang het gaat duren etc. Dat was heftiger dan ik verwacht had. Je hoopt de hele tijd op nieuws en tegelijk ben je er bang voor dat de telefoon of de deurbel gaat...
Twee dagen nadat hij weer veilig thuis was kwam er 's avonds laat een telefoontje van zijn broer die toen net een maand op kamers woonde aan de andere kant van het land. Hij belde vanuit het ziekenhuis. Bij een ongeluk had hij een grote snee in zijn pols opgelopen, waarbij de slagader, 7 pezen en één van de twee grote hand zenuwen helemaal door waren. (Ik kreeg ook nog even een verpleegkundige aan de lijn die geruststellend bedoeld zei dat er geen levensgevaar meer was...). Zoon is volgende dag geopereerd en heeft daarna een jaar moeten revalideren. De hand wordt nooit meer helemaal de oude maar hij kan hem gelukkig weer vrij goed gebruiken.
De eerste tijd sta je helemaal in de regelstand en gaat het allemaal nog wel. Waar ik daarna vooral lang last van heb gehad is een soort continu onrustig, opgejaagd gevoel. Het idee dat er elk moment iets naars kon gebeuren: wat zou het volgende zijn? En als de telefoon ging zat ik al helemaal tegen het plafond. Mijn concentratie was weg en op het werk ging het minder goed. Ik snapte mijzelf niet meer en het heeft best een tijd geduurd voor ik doorhad dat het gewoon een verwerkingsproces was waar ik in zat.
Het leven is zo kwetsbaar. Dat realiseer je je pas echt als je er door zulke gebeurtenissen met je neus op geduwd wordt. Wat je beschrijft vind ik dan ook helemaal niet vreemd. Geef het de tijd en praat er vooral heel veel over (en blijf dat doen zolang je die behoefte voelt), desgewenst met een professional.
Ter illustratie: als je een kind of partner bij defensie hebt, kun je altijd 24/7 contact opnemen met de thuisfrontorganisatie. Waar je ook maar mee zit, of het nou iets praktisch is of dat je gewoon even wilt praten. Dat is echt erg goed georganiseerd en dat is dus ook niet voor niets! Zorgen om een dierbare die gaan over leven en dood zijn heftig en doen veel met een mens.
Sterkte voor jou en je gezin!
Mugs schreef op 28-08-2025 om 09:37:
Herkenbaar, al was het hier een veel minder ernstige situatie:
Mijn oudste zoon (die marinier is) werd van de ene op de andere dag uitgezonden naar oorlogsgebied om daar evacuaties uit te voeren. Bij zo'n uitzending is geen enkel contact mogelijk en weet je eigenlijk zo goed als niets, ook niet hoelang het gaat duren etc. Dat was heftiger dan ik verwacht had. Je hoopt de hele tijd op nieuws en tegelijk ben je er bang voor dat de telefoon of de deurbel gaat...
Twee dagen nadat hij weer veilig thuis was kwam er 's avonds laat een telefoontje van zijn broer die toen net een maand op kamers woonde aan de andere kant van het land. Hij belde vanuit het ziekenhuis. Bij een ongeluk had hij een grote snee in zijn pols opgelopen, waarbij de slagader, 7 pezen en één van de twee grote hand zenuwen helemaal door waren. (Ik kreeg ook nog even een verpleegkundige aan de lijn die geruststellend bedoeld zei dat er geen levensgevaar meer was...). Zoon is volgende dag geopereerd en heeft daarna een jaar moeten revalideren. De hand wordt nooit meer helemaal de oude maar hij kan hem gelukkig weer vrij goed gebruiken.
De eerste tijd sta je helemaal in de regelstand en gaat het allemaal nog wel. Waar ik daarna vooral lang last van heb gehad is een soort continu onrustig, opgejaagd gevoel. Het idee dat er elk moment iets naars kon gebeuren: wat zou het volgende zijn? En als de telefoon ging zat ik al helemaal tegen het plafond. Mijn concentratie was weg en op het werk ging het minder goed. Ik snapte mijzelf niet meer en het heeft best een tijd geduurd voor ik doorhad dat het gewoon een verwerkingsproces was waar ik in zat.
Het leven is zo kwetsbaar. Dat realiseer je je pas echt als je er door zulke gebeurtenissen met je neus op geduwd wordt. Wat je beschrijft vind ik dan ook helemaal niet vreemd. Geef het de tijd en praat er vooral heel veel over (en blijf dat doen zolang je die behoefte voelt), desgewenst met een professional.
Ter illustratie: als je een kind of partner bij defensie hebt, kun je altijd 24/7 contact opnemen met de thuisfrontorganisatie. Waar je ook maar mee zit, of het nou iets praktisch is of dat je gewoon even wilt praten. Dat is echt erg goed georganiseerd en dat is dus ook niet voor niets! Zorgen om een dierbare die gaan over leven en dood zijn heftig en doen veel met een mens.
Sterkte voor jou en je gezin!
Wat een ontzettend heftig verhaal. En het ene is niet minder ernstig dan het andere, het is qua situatie gewoon niet te vergelijken. Maar ook jij hebt geleefd met het idee dat je je kind kunt verliezen. En dan ook nog geen contact….
En dat ongeluk klinkt ook echt afschuwelijk.
Het leven is inderdaad kwetsbaar, dat heb je theoretisch gezien natuurlijk altijd wel geweten. Maar om het te ervaren is van een hele andere orde.
Herkenbaar.
Wees je er ook van bewust dat er een moment kan komen dat je zoon "gewoon" verder wil met zijn leven, restschade of niet, en het huis uit gaat, of op stap, of wat gebruikelijk is voor jongeren ouder dan zeg, 16 jaar, en dat je als moeder die in overlevingsstand heeft gestaan daar mogelijk nog niet aan toe bent.
Dit neem je veel langer mee dan het ziekteproces zelf.
