Communicatieproblemen sinds enkele maanden. Hoe komt dat zo ineens?
Goedemorgen dames,
Ik ben helemaal nieuw op dit forum, maar ben als alleen lezer al wel bekend met dit forum.
Ik plaats zelf niet snel iets, maar dit is iets wat mij de laatste paar maand opvalt en ook best wel dwars zit.
De communicatie tussen mijn vriend en mij, waar ik sinds dit jaar mee samenwoon, loopt de laatste twee a drie maand best stroef, waar het voorheen nooit een probleem was.
Ik zal proberen uit te leggen hoe het dan gaat; mijn vriend vertelt mij iets, dat kan van alles zijn, ook iets van zijn werk. Om het goed begrepen te hebben en het te verifiëren vat ik samen wat hij gezegd heeft (dit deed ik van begin af aan al) met vaak de woorden ‘begrijp ik goed dat je….?’ of anderszins.
Dit doe ik vooral wanneer hij wat mompelt of snel en onduidelijk praat, wat zo nu en dan nog weleens gebeurt. En om zeker te zijn dat ik begrepen of gehoord heb wat hij heeft gezegd, want daar ben ik dan op dat moment niet zeker van.
Hij zei dat hij na het werk nog even zijn auto had gewassen, ik herhaalde het netjes ‘oh je hebt je auto nog even gewassen.’
Dan reageert hij fel ‘ja, dat zeg ik toch!’
En zo gaat het vaker als hij tussen neus en lippen door iets snel mompelend vertelt, terwijl hij tegelijkertijd iets uit de koelkast oid pakt.
En als ik het niet verstaan heb zeg ik ‘sorry, ik heb je niet verstaan’ of ‘wat zei je?’
Ook daar reageert hij geprikkeld op.
Ik heb een poosje geleden op een rustige avond het ter sprake gebracht, aangegeven dat ik soms wel hoor dat hij iets zegt/vertelt, maar niet precies wat, dat ik hem soms letterlijk niet kan verstaan, omdat hij soms snel praat, binnensmonds mompelt of zijn woorden verloren gaan in omgevingsgeluiden of de kinderen. Hoe we dit oplossen.
Ik probeer op een nette manier te communiceren, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat mijn communicatie stijl hem niet aan staat en hij het vervelend vindt als ik hem netjes vraag om het nog een keer te herhalen omdat ik hem niet verstaan heb.
Wat ik mij wel kan herinneren is dat toen we nog niet samenwoonden, hij ‘duidelijker’ praatte en minder mompelde. Praatte hij toch snel (soms is hij een spraakwaterval)dan herhaalde hij het vriendelijk wanneer ik het niet had verstaan.
Datgene waar ik nu tegen aan loop was toen niet.
Wat vinden jullie? Ik probeer het netjes op te lossen maar heb het gevoel dat ik tegen een muur loop.
Eens met voorgaande berichten.
Dit is echt ongezond gedrag, zowel naar zijn kinderen als jou, en hij moet echt iets gaan doen met zichzelf.
Mutsje1982 schreef op 30-07-2025 om 13:02:
[..]
Naar zijn zeggen heeft hij, net als ik, ook geen fijne jeugd gehad, waarin er weinig over gevoelens werd gepraat en waar er weinig ruimte voor is.
Ik ervaar stress om de gezinsdynamiek.
Je zou dit stuk best kunnen gebruiken als je met hem gaat praten over zijn reakties zoals tijdens de fietstocht en dat de kinderen zich niet veilig voelen. Met andere woorden: de geschiedenis herhaalt zich.
Want voor zijn kinderen is dat ook zeer onprettig en er is geen ruimte om over hun gevoel te praten dan.
Is dat wat hij wil?
Naar mijn idee heeft je vriend veel opgekropte emoties en onderdrukt hij essentiele stukjes in hemzelf.
Dit is normaal, dat hebben we allemaal.
Dit is deels denk ik waarom hij veel mompelt als hij praat. Onderdrukken kost energie en je wil het er niet uit laten komen. Ook mens eigen. Maar waar het wel een probleem wordt is dat hij doorgaat zonder inzicht dat hij onveiligheid creeert voor zijn kinderen. En voor jou.
Dat is voor niemand goed. Dat maakt voor creeren voor nog meer problemen.
En dat is wel de essentie waar het om gaat.
Grote kans dat dochtertje die binnenkort naar de psycholoog gaat, issues heeft die deels te maken hebben met vaders dominatie, soms onvoorspelbare gedrag, bepaalde onveiligheid voor kind om kind te mogen ‘zijn’
En als vader aanwezig is tijdens een consult zal dochtertje geblokkeerd zijn vanwege loyaliteit naar ouders toe. Wat heel normal is.
Vader moet gaan inzien dat hij niet zo verder kan gaan met zijn dynamiek. Zijn woorden: “ het valt toch wel mee” klopt niet
Het valt niet mee
Vaak het advies dat de man 'aan zichzelf moet gaan werken'. Dat lijkt mij ook. Maar het lijkt me niet het type man dat hier voor open staat. Dat, wanneer TO dat oppert, hij direct een afspraak gaat maken bij de huisarts of een psycholoog.
Ik denk dus dat je alleen voor jezelf kunt zorgen. Want het klinkt niet goed. Jij neemt zjin hele huishouden over, inclusief zijn (belachelijke) hoeveelheid was. Zelfs al zou je het aanbieden, dan nog zou hij dat moeten weigeren. Zijn huis, zijn kinderen, zijn was, zijn huishouden. Fijn en lief als jij wat helpt, maar meer niet.
Dat.gemompel, het lelijke gepraat, het licht agressieve gedoe, het hele vervelende gedoe met dat uitje: allemaal érg vervelend en níet normaal. Oók niet als hij zichzelt goed voelt voelt of overbelast is.
Zorg goed voor jezelf, probeer te zorgen dat je weg kunt. Houd je sociale contacten aan, blijf ingeschreven voor een woning. Het liefst ging ik direct weg als het kon. Dan hoef je het nog niet eens meteen uit te maken, maar dan heb je wel afstand en rust om zelf te kunnen herstellen.
'Je bent niet voor niets afgekeurd voor werk momenteel. Je werkt in feite voor hem nu, tegen kost en inwoning en zonder salaris.'
Als Mutsje1982 weer op zichzelf gaat wonen zal ze alles alleen moeten doen, de was (wel minder), de boodschappen, kamers schoon houden, opruimen etc. En dat zonder salaris! Bovendien zal ze het dan moeten doen met haar uitkering.
Let wel, de kinderen zijn er 1 keer in de 2 weken een weekend. Het zou erg belachelijk zijn als Mutsje1982 zich helemaal niets gelegen zou laten aan de kinderen als ze er zijn.
Het incident is niet fijn, het is een patroon en in die zin kun je je partner best een spiegel voorhouden. Om nu meteen weg te lopen is ook al zowat. Je partner is overbelast en helaas kun jij zelf niets bijdragen om hem te ontlasten. Dus jullie moeten samen in gesprek.
Het meest wenselijke is natuurlijk dat dit soort 'buien' of 'uitschieters' achterwege blijft. Wat zou daarbij helpen? Bijvoorbeeld: als jij er niet bij was geweest was hij dan zomaar weggegaan? Is het wellicht een idee dat jij hem meer dingen alleen laat doen met de kinderen, terwijl jij dan thuis blijft om te rusten? Ik zou er vooral voor waken dat jij tussen hem en de kinderen in komt te staan, waarbij hij de kwade pier is en jij de lieve zorgzame 'moeder' die aan de kant van de kinderen komt te staan. Als jullie dadelijk samen op vakantie gaan, met de kinderen, zou ik dit soort dingen met hem afspreken: dat hij dingen met de kinderen gaat doen en jij in die tijd gaat rusten; en dat hij aangeeft als het hem teveel wordt, zodat jullie dan samen iets kunnen bedenken wat de kinderen alleen kunnen doen of wellicht dat jij dan iets met ze kunt doen wat niet veel energie vraagt, een spelletje bijvoorbeeld.
Je komt op mij over als een hele lieve vrouw met een groot hart maar ik vrees dat deze situatie voor jou boven je pet gaat groeien als jij geen duidelijke grenzen gaat aangeven aan hem.
Zolang jij hem de hand boven het hoofd blijft houden zal jij meer een meer overbelast gaan raken en zijn manier van communiceren in voor hem stressvolle situaties zijn echt niet okee. Niet naar jou toe en niet naar zijn kinderen toe.
TrefleQ schreef op 08-08-2025 om 06:41:
Vaak het advies dat de man 'aan zichzelf moet gaan werken'. Dat lijkt mij ook. Maar het lijkt me niet het type man dat hier voor open staat. Dat, wanneer TO dat oppert, hij direct een afspraak gaat maken bij de huisarts of een psycholoog.
Ik denk dus dat je alleen voor jezelf kunt zorgen. Want het klinkt niet goed. Jij neemt zjin hele huishouden over, inclusief zijn (belachelijke) hoeveelheid was. Zelfs al zou je het aanbieden, dan nog zou hij dat moeten weigeren. Zijn huis, zijn kinderen, zijn was, zijn huishouden. Fijn en lief als jij wat helpt, maar meer niet.
Dat.gemompel, het lelijke gepraat, het licht agressieve gedoe, het hele vervelende gedoe met dat uitje: allemaal érg vervelend en níet normaal. Oók niet als hij zichzelt goed voelt voelt of overbelast is.
Zorg goed voor jezelf, probeer te zorgen dat je weg kunt. Houd je sociale contacten aan, blijf ingeschreven voor een woning. Het liefst ging ik direct weg als het kon. Dan hoef je het nog niet eens meteen uit te maken, maar dan heb je wel afstand en rust om zelf te kunnen herstellen.
Klopt, hij is geen type man die hiervoor open staat. Is ook best koppig en denkt alles zelf wel te kunnen. Althans, die indruk heb ik van hem.
Hij kan het ook prima zelf, zo te lezen: hij dumpt zijn shit bij anderen en weet zich dan van de prins geen kwaad want eigenlijk is er niks aan de hand. En de mensen eromheen zitten met de gebakken peren.
Dat huishouden is ook een ding Jij hebt in een vlaag van optimisme bedacht dat jij het huishouden wel kon gaan doen, waarbij je kennelijk over het hoofd zag (zou mij ook overkomen zijn) dat je serieuze beperkingen hebt, dat jouw oude huis de helft kleiner was en dat hij krankzinnige hoeveelheden was genereert. Waarop je de boel hebt aangekaart en je nu in een gesprek zit over hoe hij jou gaat helpen. Daar gaat iets fout. Dat huishouden is niet jouw taak, maar een gezamenlijke verantwoordelijkheid waarbij dus het week in onderling overleg structureel verdeeld moet worden. Dus niet: jij doet het met zijn hulp, maar: welk deel van onze gezamenlijke huishouding is jouw verantwoordelijkheid en welk deel het mijne? En deels uitbesteden kan ook hè?
Waarbij doe het zelven niet moet meetellen, niet omdat het geen echt werk is, maar omdat het niet dagelijks of zelfs maandelijks moet. Hoe dat werk verdeeld (of uitbesteed) moet worden is een discussie voor een ander moment.
Daarnaast komt nog bij dat hij er op het moment bij loopt als een afgestompte zombie met bloeddoorlopen ogen. We zijn beide overbelast, oververmoeid.
Ik zie ook dat hij steeds vaker op ‘vrije’ momenten op z’n telefoon zit, afgezonderd, emotioneel uitgecheckt.
En de laatste kruimels, restje energie spendeert hij nog aan de kinderen, zie ik. En wanneer ze naar bed zijn is het op. Voor mij is er niets over van hem.
Op deze manier lukt het hem niet om een gezonde relatie te hebben, zowel met mij als met de kinderen.
Als de jongste gaat puberen dan zal het vast iedere keer strijd worden tussen hen, want hij wil zich niet op z’n kop laten zitten, maar de jongste, dan een puber, ook niet.
Behalve ingeschreven staan bij de woningbouw (wachttijd 10 a 13 jaar) en mijn spaargeld apart houden en mijn sociale netwerk houden, weet ik niet wat ik verder beter kan doen. Ja, mijn rust pakken. Maar ik vrees dat we dan twee eilandjes worden. Als de kruimels naar de kinderen gaan, is er geen ruimte meer voor een liefdesrelatie.
linn19 schreef op 08-08-2025 om 11:03:
Je komt op mij over als een hele lieve vrouw met een groot hart maar ik vrees dat deze situatie voor jou boven je pet gaat groeien als jij geen duidelijke grenzen gaat aangeven aan hem.
Zolang jij hem de hand boven het hoofd blijft houden zal jij meer een meer overbelast gaan raken en zijn manier van communiceren in voor hem stressvolle situaties zijn echt niet okee. Niet naar jou toe en niet naar zijn kinderen toe.
Dankje 😘 Ex van hem scheen ook een best lieve, rustige en zorgzame vrouw te zijn. En ook tegen haar heeft hij verschillende keren geïrriteerd gedaan of afgereageerd.
Mijn vriend zei zelf ook dat mijn lieve zorgzame karakter het best bij hem past, dat andere types niet matchen en het dan vaak ruzie of strijd zal worden, omdat hij zijn eigen karakter kent. Ik had niet voorzien dat hij zo uitgeblust zou raken. Ik kende hem altijd als een energieke, optimistische, sportieve man.
Hij ergert zich er ook aan dat er geen tijd meer is voor zijn tijdrovende hobby. Daar krijgt hij energie van, zei hij mij in het gesprek.
Ik zou denken dat die situatie van nauwelijks tijd voor elkaar weliswaar vervelend is, maar wel overkomelijk als er perspectief is dat het op afzienbare termijn beter wordt. Maar hij lijkt geen probleem te zien met zijn gedrag, en ik lees zo gauw ook geen aanwijzingen dat de overbelasting binnenkort zal verminderen. Dat stemt niet heel optimistisch, denk ik dan.
Ik ga er in m’n optimisme (zit in m’n aard)nog steeds vanuit dat het later minder wordt, dat de eenmalige klussen zijn gedaan. En hij doet een deel van het huishouden. Ik laat het gewoon voor hem liggen en pak mijn rust.
Dan moet hij zelf ook maar leren loslaten of hulp zoeken. Ondervinding is de beste leermeester. Hij komt er dan achter wanneer hij ‘instort’. Dan heeft hij geen keus en moet hij wel.
Kinderen zijn er niet altijd. En later pubers, met vrienden en later de deur uit. Dan komt er ook meer ruimte, want ze worden steeds zelfstandiger.
Mutsje1982 schreef op 08-08-2025 om 14:06:
Ik ga er in m’n optimisme (zit in m’n aard)nog steeds vanuit dat het later minder wordt, dat de eenmalige klussen zijn gedaan. En hij doet een deel van het huishouden. Ik laat het gewoon voor hem liggen en pak mijn rust.
Dan moet hij zelf ook maar leren loslaten of hulp zoeken. Ondervinding is de beste leermeester. Hij komt er dan achter wanneer hij ‘instort’. Dan heeft hij geen keus en moet hij wel.
Kinderen zijn er niet altijd. En later pubers, met vrienden en later de deur uit. Dan komt er ook meer ruimte, want ze worden steeds zelfstandiger.
Hoe noem jij de huidige situatie dan?
maar Mutsje, zijn jullie dan voorheen (voordat jij besloot bij hem in te trekken) nooit lang samen met zijn kinderen geweest? Weekenden/vakanties etc? Ik bedoel, het leest alsof jij maar heel weinig onderdeel heb uitgemaakt van zijn volledige leven, dus als vader inclusief kinderen.
Kersje schreef op 08-08-2025 om 17:38:
maar Mutsje, zijn jullie dan voorheen (voordat jij besloot bij hem in te trekken) nooit lang samen met zijn kinderen geweest? Weekenden/vakanties etc? Ik bedoel, het leest alsof jij maar heel weinig onderdeel heb uitgemaakt van zijn volledige leven, dus als vader inclusief kinderen.
Klopt. Voordat we gingen samenwonen had ik al een erg goede band met z’n kinderen, deed ik genoeg met ze zoals knutselen of met de bal spelen. Wel heb ik ze lange weekenden gezien, alleen nog niet met ze op vakantie geweest. Als de klik er niet zo was was ik zeker niet gaan samenwonen. Sowieso voorlopig nog niet.
