Communicatieproblemen sinds enkele maanden. Hoe komt dat zo ineens?
Goedemorgen dames,
Ik ben helemaal nieuw op dit forum, maar ben als alleen lezer al wel bekend met dit forum.
Ik plaats zelf niet snel iets, maar dit is iets wat mij de laatste paar maand opvalt en ook best wel dwars zit.
De communicatie tussen mijn vriend en mij, waar ik sinds dit jaar mee samenwoon, loopt de laatste twee a drie maand best stroef, waar het voorheen nooit een probleem was.
Ik zal proberen uit te leggen hoe het dan gaat; mijn vriend vertelt mij iets, dat kan van alles zijn, ook iets van zijn werk. Om het goed begrepen te hebben en het te verifiëren vat ik samen wat hij gezegd heeft (dit deed ik van begin af aan al) met vaak de woorden ‘begrijp ik goed dat je….?’ of anderszins.
Dit doe ik vooral wanneer hij wat mompelt of snel en onduidelijk praat, wat zo nu en dan nog weleens gebeurt. En om zeker te zijn dat ik begrepen of gehoord heb wat hij heeft gezegd, want daar ben ik dan op dat moment niet zeker van.
Hij zei dat hij na het werk nog even zijn auto had gewassen, ik herhaalde het netjes ‘oh je hebt je auto nog even gewassen.’
Dan reageert hij fel ‘ja, dat zeg ik toch!’
En zo gaat het vaker als hij tussen neus en lippen door iets snel mompelend vertelt, terwijl hij tegelijkertijd iets uit de koelkast oid pakt.
En als ik het niet verstaan heb zeg ik ‘sorry, ik heb je niet verstaan’ of ‘wat zei je?’
Ook daar reageert hij geprikkeld op.
Ik heb een poosje geleden op een rustige avond het ter sprake gebracht, aangegeven dat ik soms wel hoor dat hij iets zegt/vertelt, maar niet precies wat, dat ik hem soms letterlijk niet kan verstaan, omdat hij soms snel praat, binnensmonds mompelt of zijn woorden verloren gaan in omgevingsgeluiden of de kinderen. Hoe we dit oplossen.
Ik probeer op een nette manier te communiceren, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat mijn communicatie stijl hem niet aan staat en hij het vervelend vindt als ik hem netjes vraag om het nog een keer te herhalen omdat ik hem niet verstaan heb.
Wat ik mij wel kan herinneren is dat toen we nog niet samenwoonden, hij ‘duidelijker’ praatte en minder mompelde. Praatte hij toch snel (soms is hij een spraakwaterval)dan herhaalde hij het vriendelijk wanneer ik het niet had verstaan.
Datgene waar ik nu tegen aan loop was toen niet.
Wat vinden jullie? Ik probeer het netjes op te lossen maar heb het gevoel dat ik tegen een muur loop.
Mutsje1982 schreef op 12-08-2025 om 08:49:
Gisteren was er iets gebeurd met tafeldekken, waarbij de jongste een van de messen van het stapeltje borden op de grond liet vallen en het mes tussen de naad van het hout viel en niet meer teruggepakt kon worden. Ik was nog in de keuken aan het koken toen ze overstuur bij mij binnenkwam omdat hij naar haar zeggen boos op haar was geworden.
Ging ze naar haar kamer, papa bleef buiten, samen met oudste. En hoor ik hele verhalen van haar toen ze mij bij zich riep over dat voordat ik in papa’s leven was hij ook al zo deed, vaak boos werd en ook op mama(zijn ex). En dan vooral als ze iets niet had verstaan wat hij zei en vroeg of hij het nog een keer wilde zeggen omdat ze hem niet verstaan had. O.a. op zulke momenten reageerde hij geïrriteerd. Deze verklaring doet mij beseffen dat hij dan wel degelijk onduidelijk praat en er niets aan mijn gehoor mankeert want ex had blijkbaar hetzelfde probleem met hem. Zou wel heel toevallig zijn als er ook iets met haar gehoor zou zijn 🤔🙈
Dus die "klik" die ze met vader heeft is pleasegedrag? Uit angst dat ze iets fout doet en hij naar haar uitvalt?
(Ik herken dit gedrag van mijn eigen dochter 😢)
IMI-x2 schreef op 12-08-2025 om 09:12:
[..]
Dus die "klik" die ze met vader heeft is pleasegedrag? Uit angst dat ze iets fout doet en hij naar haar uitvalt?
(Ik herken dit gedrag van mijn eigen dochter 😢)
Los van de gedeelde humor die ze hebben(wel gemeenschappelijk) bestaat die ‘klik’ idd vermoedelijk uit pleasegedrag, denk ik zo. Dat heb je wel goed gemerkt/gelezen. De dynamiek tussen hen doet mij heel erg denken aan de dynamiek die ik met mijn vader had. Ook ik was een gevoelig kind dat mijn vader pleasde, en ook ik trok alles uit de kast om hem trots op mij te laten zijn, onder de indruk van mij, net zoals jongste nu doet bij mijn partner. Wanneer ik bv een glas om stootte of liet vallen, reageerde mijn vader op mijnals mijn vriend op de kinderen. Ik zeg ze dan ook dat dit gewoon kan gebeuren, dat zelfs volwassenen weleens iets laten vallen. Ik wil ze iig meegeven dat het normaal is om ‘fouten’ te maken of dat je weleens iets uit je handen laat vallen.
Erg triest en verdrietig en sneu, als ik er nu zo over denk. De dynamiek tussen de kinderen en hem triggert zaken uit mijn jeugd, doet mij meermalen aan mijn vader denken. Ik probeer de kinderen een nog zo fijn mogelijke vakantie te laten hebben, dat ze iig bij mij wel ‘fouten’ mogen maken en ik niet tegen ze uitval.
tsjor schreef op 12-08-2025 om 09:01:
Mutsje1982, je hebt veel verklaringen voor jezelf, waarom je bent zoals je bent: ptss, chronische vermoeidheidsziekte, introvert, gevoelig. Je geeft aan dat je alleen maar jezelf kunt veranderen. Wat ik tot nu toe lees is dat iedereen, inclusief jezelf, ik ook, eigenlijk vooral inzet op meer tijd voor jezelf.
Ik wil toch even terugkomen op het contact met je vader, want dat lijkt een bron te zijn voor je ptss, maar tegelijkertijd zit daar ook weinig tot geen beweging in. Het is zo vast als een rots, opgesloten in het verleden. Stel dat je contact met hem zou zoeken, dan zou dat je verleden in beweging zetten, er komt in elk geval verandering is. Het kan zijn dat je jezelf over je eigen grenzen van gevoeligheid en introvert zijn heen moet tillen. Misschien leer je dan een andere kant van jezelf kennen. Je energiegrenzen zullen niet snel veranderen, dus daar moet je wel rekening mee houden.
Wat zou je moeder ervan zeggen? Zou ze er blij mee zijn, zou ze het verraad aan haar verhaal vinden, zou ze er bang voor zijn? Heeft je vader verslavingsproblemen waardoor hij het zicht op zijn eigen werkelijkheid niet kan zien? Zou je hem het liefste in het ziekenhuis zien (met veel mensen eromheen, en eventueel bijstand van maatschappelijk werk/psycholoog in het ziekenhuis) of liever thuis (ik hoop dat hij nog thuis komt, al dan niet met dialyse).
Genoeg om over na te denken of het voor jou een uitdaging is die je aan wil gaan.
Lieve Tsjor, ik vind jouw berichten erg waardevol en wijs. Ik reageer zeker op je berichten, dat zal ik doen wanneer ik een rustig moment heb. Ik kom er zeker op terug 😘
Wat een nare man. Alles ligt altijd aan anderen, nooit aan hem, en als iedereen om hem heen zich nou maar perfect gedraagt en op kousevoetjes loopt dan is hij vast heel lief en aardig, tenzij er toevallig weer een andere omstandigheid is die er voor zorgt dat hij, geheel buiten zijn schuld natuurlijk, toch wel even tegen iemand onredelijk moet doen of uitvallen. Tja, wat kan hij anders he. Je kunt immers niet van hem verwachten dat hij emotioneel zijn eigen broek ophoudt, zich inhoudt en rekening houdt met anderen. Laat staan dat hij verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen emoties en zijn uitingen daarvan.
Je zal zo'n vader hebben zeg.
Jij bent een vrij mens, dus je kunt kiezen om hem in dit gedrag te blijve faciliteren en verontschuldigen, of hem erop wijzen dat hij zich maar gewoon moet gaan gedragen net als ieder ander volwassen mens. Zijn kinderen hebben die keuze niet en zijn dus gewoon overgeleverd aan de luimen van hun vader. Ze zullen moeten co-reguleren, want ja, je kan niet verwachten dat papa iets aan zijn eigen emotionele incontinentie doet he.
Houd toch op over dat gedoe rond gehoor of slecht spreken. Dit gaat niet over communicatie. Hij is gewoon niet aardig.
Hoe reageert hij als hij zelf iets uit zijn handen laat vallen, zich vergist, of hem een ongelukje overkomt? Wordt hij dan boos op zichzelf, is het een ongelukje, of is het de schuld van een ander?
