Communicatieproblemen sinds enkele maanden. Hoe komt dat zo ineens?
Goedemorgen dames,
Ik ben helemaal nieuw op dit forum, maar ben als alleen lezer al wel bekend met dit forum.
Ik plaats zelf niet snel iets, maar dit is iets wat mij de laatste paar maand opvalt en ook best wel dwars zit.
De communicatie tussen mijn vriend en mij, waar ik sinds dit jaar mee samenwoon, loopt de laatste twee a drie maand best stroef, waar het voorheen nooit een probleem was.
Ik zal proberen uit te leggen hoe het dan gaat; mijn vriend vertelt mij iets, dat kan van alles zijn, ook iets van zijn werk. Om het goed begrepen te hebben en het te verifiëren vat ik samen wat hij gezegd heeft (dit deed ik van begin af aan al) met vaak de woorden ‘begrijp ik goed dat je….?’ of anderszins.
Dit doe ik vooral wanneer hij wat mompelt of snel en onduidelijk praat, wat zo nu en dan nog weleens gebeurt. En om zeker te zijn dat ik begrepen of gehoord heb wat hij heeft gezegd, want daar ben ik dan op dat moment niet zeker van.
Hij zei dat hij na het werk nog even zijn auto had gewassen, ik herhaalde het netjes ‘oh je hebt je auto nog even gewassen.’
Dan reageert hij fel ‘ja, dat zeg ik toch!’
En zo gaat het vaker als hij tussen neus en lippen door iets snel mompelend vertelt, terwijl hij tegelijkertijd iets uit de koelkast oid pakt.
En als ik het niet verstaan heb zeg ik ‘sorry, ik heb je niet verstaan’ of ‘wat zei je?’
Ook daar reageert hij geprikkeld op.
Ik heb een poosje geleden op een rustige avond het ter sprake gebracht, aangegeven dat ik soms wel hoor dat hij iets zegt/vertelt, maar niet precies wat, dat ik hem soms letterlijk niet kan verstaan, omdat hij soms snel praat, binnensmonds mompelt of zijn woorden verloren gaan in omgevingsgeluiden of de kinderen. Hoe we dit oplossen.
Ik probeer op een nette manier te communiceren, maar ik krijg steeds meer het gevoel dat mijn communicatie stijl hem niet aan staat en hij het vervelend vindt als ik hem netjes vraag om het nog een keer te herhalen omdat ik hem niet verstaan heb.
Wat ik mij wel kan herinneren is dat toen we nog niet samenwoonden, hij ‘duidelijker’ praatte en minder mompelde. Praatte hij toch snel (soms is hij een spraakwaterval)dan herhaalde hij het vriendelijk wanneer ik het niet had verstaan.
Datgene waar ik nu tegen aan loop was toen niet.
Wat vinden jullie? Ik probeer het netjes op te lossen maar heb het gevoel dat ik tegen een muur loop.
tsjor schreef op 13-08-2025 om 08:00:
Het kan wel dat iemand op dit punt dingen anders aan gaat pakken. Ik zie dat bij mijn zoon. Hij is zich heel goed bewust van het probleem en werkt er ook hard aan, in de loop van zijn leven met veel verschillende invalshoeken en inzichten. Dat levert ook wat op, maar het blijft ook iets waar hij steeds alert op moet blijven.
Nu snap ik eindelijk waarom jij meestal behoorlijk intelligent reageert, maar dan ineens hardnekkig dingen recht blijft praten die overduidelijk krom zijn. Dank je dat je deze context biedt, ik besef dat je je hiermee kwetsbaar opstelt.
Bedankt voor je compliment. Maar ik vind ook dat er op het forum heel snel grote negatieve oordelen worden gegeven over mannen, waarvan de vrouw een vervelend verhaal vertelt. Zonder dat we de hele context weten en zonder dat we de man kennen. Er zullen ook positieve verhalen zijn. We rennen af op een rode vlag, veroordelen en peperen de vraagsteller in dat zij weg moet bij deze man. En ook daar weten we niet wat de gevolgen zijn. Dadelijk zit Mutsje1982 weer alleen in haar huurhuisje en was dit voorlopig haar laatste vakantie.
We kennen het verhaal van de andere kant niet. Dus vrouwen lijken dan vaak de onschuldige slachtoffers zonder enige macht, die maar lijdzaam moeten aanvaarden of weg gaan. En zo voelen ze zich ook wellicht, niet voor niets dat ze advies vragen op een forum. Maar vrouwen kunnen ook heel veel met woorden, verwachten soms veel oplossingen door anderen, hebben ook zo hun stekels.
Ik maak me ook zorgen over het grote aantal scheidingen of vrouwen die dan maar alleen een kind krijgen, omdat ze geen partner kunnen vinden waarmee ze het langer uithouden. Dat is slecht voor de huizenmarkt, maar het is ook niet het beste voor kinderen en zelfs niet altijd voor de gescheidenen. Het laat vooral zien dat relaties aan zeer hoge persoonlijke, individuele en emotionele kwaliteiten moeten voldoen. We zijn bijna niet meer in staat om daaraan te voldoen en worden steeds meer een samenleving van individualisten (vrouwen dan met kind, waarvoor ze alles zullen doen). Vrouwen en mannen verdragen elkaar bijna niet meer.
Probleem is ook dat er geen moraal meer over is over hoe mensen met elkaar om zouden moeten gaan. Een voorbeeld uit een recente column in de Gelderlander: een oudere man merkt dat zijn jongere collega's in een appgroep zitten en denkt: zal ik maar eens meedoen, dan kan ik ook diensten ruilen. Maar in de appgroep wordt veel meer gedeeld. Zo deelt een vrouw een vakantiefoto van zichzelf, in bikini, ijs etend. Hij reageert dan met een hartje en: je ziet er mooi uit. Alarm! Moet bij de baas komen. Grensoverschrijdend gedrag. Krijgt voorwaardelijk ontslag. Durft niet meer in de appgroep en durft zijn collega's niet meer onder ogen te komen. Man heeft de codes van de app-groep ten aanzien van vrouwen (met bikini) en mannen (geen hartje, geen compliment over uiterlijk) niet onder de knie en wordt onmiddellijk veroordeeld, voorwaardelijk dan nog, maar toch. Vrouwen zijn al lang niet meer de onderliggende, machteloze partij oftewel vanuit een 'kwetsbare' positie kun je veel macht uitoefenen. Je hoeft maar te roepen dat hij buitensporig kwaad wordt en hij wordt veroordeeld, zij is slachtoffer.
Ik ben opgegroeid met een moeder die jong weduwe werd. Zij ging studeren en werken. Als ik dat vergeleek met buurvrouwen en tantes, dan ontwikkelden die zich veel minder, terwijl zij een partner hadden. Vrouwen kunnen meer dan we denken, ook op het gebied van ontwikkeling, ambities,financiële zelfredzaamheid etc. Ik heb ook gezien wat het betekent als er geen vader is. Voor de jongens, geen rolmodel, maar ook wel omdat sommige kinderen nu eenmaal neigen naar hun moeder en anderen naar hun vader.
Beiden zijn belangrijk. Daarom heb ik het ook belangrijk gevonden dat mijn kinderen contact hielden met hun vader, ook met een kort lontje, binnen hun mogelijkheden. Nooit definitief de deur dicht slaan. Maar goed, ik ben zelf ook gescheiden, na 20 jaar, dus als ik een geniale oplossing had gehad dan zou ik die zeker hebben toegepast.
Idem voor mijn zoon. Hij is gepest op school. Daarin kun je een oorzaak zien, zo zijn er nog wel meer oorzaken te bedenken, maar het blijft toch een beetje kip of ei verhaal. Er zit een bepaalde kwetsbaarheid in die soms ontvlamt; en het kan ook zijn dat die kwetsbaarheid fijn aangevoeld wordt door de pestkoppen. Gelukkig is het nooit tot vechten gekomen en zijn de kwade acties echt door de pestkop gedaan, zoals deze pestkop later ook zelf toegaf. Elke therapie en elke begeleiding heeft wel iets opgeleverd, zeker. Maar ook nu heb ik nog geen geniale oplossing.
Op het forum reageer ik soms ook om een tegengeluid te laten horen, even dingen van een heel andere kant uit belichten. Ik weet dat me dat niet in dank wordt afgenomen. Er is blijkbaar maar één dominant discours mogelijk. Daar verzet ik me tegen als dat dominante discours verder niets oplost maar eerder verergert. Dat zal ik blijven doen. Ik beloof het.
Tsjor, ik ben het meestal met je eens, maar soms vlieg je wel flink uit de bocht.
Ikzelf heb dan weer erg gevoelige voelsprieten voor "cluster-B-achtig-misbruik". Helaas door schade en schande ontwikkeld, zoals de meesten hier wel weten. Ik heb in real life al een paar keer mensen die in zo'n relatie vast zaten geholpen los te komen, en daardoor nog meer geleerd, o.a. over welk type vrouwen dit over het algemeen overkomt. Het zijn altijd empatische, lieve vrouwen, meestal (maar niet altijd) wat onzeker in relaties, vaak met een lichamelijke of geestelijke kwetsbaarheid, soms door een moeilijke jeugd, die snel de schuld bij zichzelf zoeken. Vrouwen zoals Mutsje ja (what's in a name?). En ik herken ook steeds sneller de drogredenen die ze zelf aandragen en van hun partner aangepraat krijgen om in de relatie te moeten blijven (o.a. verhuisd voor jou, kinderen, huis verbouwd, hij heeft stress). Daar wijs ik dan weer graag op, hier op het forum.
Dat doe ik niet om de mannen (in 1 geval vrouw) te veroordelen! Ik heb vaak medelijden met dit soort mensen, want zij moeten nog verder met zichzelf. Ik doe het wel om de vrouwen (in 1 geval man) los te krijgen uit een uitzichtsloze, destructieve situatie. Slachtoffers kunnen levenslang beschadigd raken door zo'n relatie. Daar zitten we als maatschappij ook niet op te wachten.
Mutsje zit (nog?) niet in zo'n situatie, maar ze loopt wel het risico. Ik zie ook haar verleden, karakter en de drogredenen. Tel voor de lol eens hoe vaak Mutsje schrijft dat iets misschien wel aan haar ligt.
Tsjor, je beschrijft dat je zoon kan reflecteren, zelfinzicht heeft en openstond en -staat voor verbetering. Dat is centraal in het oplossen van in dit soort problematiek. Ik ben blij voor hem. En dat is precies waar het misgaat in Mutsjes geval: haar vriend heeft geen ambitie om er wat aan te doen. Hij verbergt zich achter overspannenheid, terwijl hij het gedrag ook daarvoor al vertoonde (volgens zijn kinderen). Hij zegt sorry als Mutsje hem aanspreekt op zijn gedrag, maar gaat er vervolgens gewoon mee door, en zegt dan ook nog dat het aan de ander ligt.
Misschien kan ze zijn ogen nog openen. Ik hoop het van harte. Maar dat is niet, nooit Mutsjes verantwoordelijkheid!
Mutsje, ik hoop dat je weet dat je altijd de vrijheid hebt om te zeggen: dit is niet wat ik voor mezelf wens in een relatie, hier stopt het.
Je hebt gelijk dat het vermogen tot reflectie, zelfinzicht en bereidheid om te veranderen cruciaal is. Ik heb Mutsje ook aangegeven dat ze hem duidelijk kan maken dat er een
probleem is en dat hij daarmee aan de slag moet. Ik denk dat dat iets is wat mensen doen als ze een relatie aangaan met iemand. Je gaat niet meteen weglopen. Het is wel belangrijk dat je zelf ook het inzicht hebt in wat er speelt. Daarom benoemde ik ook dat je een korte formulering moet vinden waarmee je het aanduidt, zowel voor jezelf, voor de ander, maar ook voor je omgeving. Dat is iets anders dan het er uitgebreid over hebben. Benoemen is bijvoorbeeld: hoe was je vakantie? Goed, op twee incidenten na, waarin hij uit de bocht vloog - ontplofte - erg kwaad werd. Of: naar, iedereen was steeds bang dat hij weer kwaad werd.
Het kan zijn dat je tot het besef komt dat je het niet trekt. Dat kan, ik heb dat ook gedaan.
Ik zou wel voorzichtig zijn met reageren vanuit je eigen beschadigde perspectief en gevoeligheid, maar dat vraagt dat je boven je eigen situatie kunt staan. Ik denk dat ik dat inmiddels, oud en wijs genoeg, met voldoende afstand, wel kan. Van daaruit probeer ik altijd drie dingen te doen: 1. zo goed mogelijk lezen wat iemand schrijft (NB!); 2. verschillende perspectieven zoeken; 3. welk perspectief werpt een ander licht op de vraag, waardoor er mogelijk andere oplossingen mogelijk zijn dan de meest obligatoire.
De obligatoire worden toch wel benoemd.
tsjor schreef op 13-08-2025 om 16:09:
Ik zou wel voorzichtig zijn met reageren vanuit je eigen beschadigde perspectief en gevoeligheid, maar dat vraagt dat je boven je eigen situatie kunt staan. Ik denk dat ik dat inmiddels, oud en wijs genoeg, met voldoende afstand, wel kan.
Het spijt me Tsjor, maar daar ben ik niet van overtuigd. Ik ben wel blij dat ik nu begrijp waarom je af en toe uit de bocht vliegt.
IMI-x2 schreef op 13-08-2025 om 16:37:
[..]
Het spijt me Tsjor, maar daar ben ik niet van overtuigd. Ik ben wel blij dat ik nu begrijp waarom je af en toe uit de bocht vliegt.
Ik deel bovenstaand helemaal!
Dat begrijp ik.
Ik hoop dat er nog constructieve bijdrages komen over hoe Mutsje1982 op een goede manier haar relatie in stand kan houden. Want ik denk dat dat is wat zij vooral wil.
Ik denk ook dat dat is wat ze wil. Maar volgens mij (en vele anderen hier) zal haar partner dan toch ook wel werk moeten verzetten om aan te leren dat zijn standaardreactie bij stress/ergernis/ongemak niet moet zijn om die op zijn naasten af te reageren.
Zonder die medewerking van haar partner kan TO de relatie ook in stand houden; ze kan zich dan inspannen om het hem zoveel mogelijk naar de zin te maken en de gevolgen van zijn uitvallen zoveel mogelijk te verzachten; of ze kan zijn kleutergedrag zoveel mogelijk negeren en zoveel mogelijk haar eigen plan trekken. Maar ik denk dat we het erover eens zijn dat dat allebei niet per se constructief is.
Een met Temet
Dank voor alle reacties. Gister een vrij rustige dag gehad in het tropisch zwemparadijs, waarbij er tenminste weer werd gelachen en gestoeid door mijn vriend met de kinderen. We hebben met z’n vieren veel in het water met elkaar gestoeid en gelachen. Zo hoort het meestal te gaan, vind ik.
Maar wat ik wel weer erg typisch en geen goed teken vind is dat toen ik rustig met m’n vriend op een bedje lag, de jongste bij ons kwam en mij iets wilde laten zien. Mijn vriend vroeg wat dat was, wilde ‘t ook zien, en de jongste zei snel ‘nee dit is echt iets voor Mutsje, sorry papa.’ Bleek dat het om een verloren sleutel/armbandje van het resort ging dat de oudste was kwijtgeraakt in het water. De jongste vertelde dat ze mij haalde omdat ze bang waren om het papa te vertellen en dat hij boos zou worden. Ik stelde ze gerust, dat dit echt vaker voorkomt in en rondom het water en dat ik het wel vertel. We gingen het uiteindelijk samen vertellen, en mijn vriend werd gelukkig niet boos. Dat was voor mij ook een soort ‘opluchting’, dat de sfeer nog goed bleef.
Alleen later in het water toen we even met z’n tweeën opgesplitst waren hadden hij en de oudste blijkbaar aan akkefietje, want ik zag mijn vriend snel uit het water gaan. De jongste die om mijn nek ging zei tegen mij dat ze zag dat papa boos was, en dat het dus net de oudste te maken had. Ik ging dus snel met de jongste naar de oudste verderop in het water. Die was overstuur en lichtelijk in tranen omdat volgens haar zeggen papa haar had geknepen, nadat zij hem per ongeluk pijn had gedaan aan z’n arm.
We hebben met z’n beiden haar getroost en zijn van de glijbanen gegaan omdat ze bang waren voor papa’s boosheid en daarom niet naar de kant wilden. En dat hij op vakantie ook erg snel boos/geïrriteerd werd op ze en hij dan ook bij ze weg loopt in zo’n bui.
Later toen we bij m’n vriend kwamen was hij in z’n normale doen weer en liet ik hem met de oudste praten, terwijl de jongste en ik drinken gingen halen.
Wat ik vooral ook merk en nu haast wel zeker weet nu we langdurig met de kinderen zijn in een drukke omgeving is dat ik echt vermoed dat hij een vorm van autisme heeft of op z’n minst autistische trekken, dat z’n overprikkeling, de vervelende reacties daaruit voortkomen, een van de uitingen van die autistische trekken is. Want zijn hoofd loopt al naar zijn zeggen over wanneer twee mensen tegen hem door elkaar praten. Dan loopt z’n hoofd over en raakt hij geïrriteerd en komt dat eruit.
Maar goed, iemand met autistische trekken kan ook net zoveel schade aanrichten als iemand met een cluster b persoonlijkheidsproblematiek, ook al heeft hij dan geen verkeerde intenties. Resultaat is hetzelfde. Zo al met al denk ik dat zo’n man gewoon geen kinderen had moeten hebben, vooral als je een vorm van autisme blijkt te hebben. Zo’n man heeft gewoon een rustig geordend ,gestructureerd leventje nodig met werk, hobby en niet heel veel meer. Onverwachte dingen en drukte(dat heb je met kinderen)daar gaat hij slecht op.
Poosje terug overwoog ik al om met de huisarts te gaan praten, en om met zijn moeder te praten. Na al jullie berichten ga ik dit zeker wel doen.
Temet schreef op 14-08-2025 om 10:45:
Ik denk ook dat dat is wat ze wil. Maar volgens mij (en vele anderen hier) zal haar partner dan toch ook wel werk moeten verzetten om aan te leren dat zijn standaardreactie bij stress/ergernis/ongemak niet moet zijn om die op zijn naasten af te reageren.
Zonder die medewerking van haar partner kan TO de relatie ook in stand houden; ze kan zich dan inspannen om het hem zoveel mogelijk naar de zin te maken en de gevolgen van zijn uitvallen zoveel mogelijk te verzachten; of ze kan zijn kleutergedrag zoveel mogelijk negeren en zoveel mogelijk haar eigen plan trekken. Maar ik denk dat we het erover eens zijn dat dat allebei niet per se constructief is.
Mee eens. Ik was sowieso van plan om mij er niet veel van aan te trekken. Dat gaat mij steeds beter af, naarmate de tijd verstrijkt, merk ik. En ik was ook van plan om meer mijn eigen plan te trekken, mijn eigen vriendschappen aan te houden, mijn rust te pakken, te claimen en mijn hobby’s te behouden. Binnenkort ben ik een paar dagen naar m’n geboortestreek, vrienden bezoeken. En in sept een midweek met mijn beste vriend fijn op vakantie. Heerlijk. Hier blijf ik mee door gaan. En hiermee laad ik mij ook op.
Dat klinkt fijn mutsje!
'Maar volgens mij (en vele anderen hier) zal haar partner dan toch ook wel werk moeten verzetten om aan te leren dat zijn standaardreactie bij stress/ergernis/ongemak niet moet zijn om die op zijn naasten af te reageren.'
Daar kunnen we het met elkaar makkelijk over eens zijn en dan hebben we het helemaal goed. Maar daar gaat ook weer iets aan vooraf en dat is dat Mutsje1982 hem duidelijk moet maken dat dat probleem er is.
En dan liefst zo eenvoudig mogelijk: je wordt te snel boos, de kinderen zijn bang voor je. Daar moet je aan gaan werken. ik wil je wel steunen, maar je moet zelf de stappen zetten. Zoiets. Stevig voor hem gaan staan en die boodschap herhalen. Daar hoeven geen zelfgefabriceerde diagnoses bij, zoals autisme of narcisme of cluster b persoonlijkheidsproblematiek. Dat kun je eventueel overlaten aan professionals.
Ik vind wel dat Mutsje het goed doet, door vader en dochter na zo'n incident zelf met elkaar te laten praten.
Je vriend ging niet 1x, maar 3x in de fout in het zwembad. Ten eerste door zich niet te realiseren dat je iemand onbedoeld wel eens krabt of trapt in een zwembad. Dat hoor een beetje bij stoeien en bij dicht bij elkaar zwemmen. Ten tweede door boos te worden op zijn kind. Ten derde door te gaan knijpen (!!). Het eerste kan nog, maar getuigt van weinig realisme, het tweede kan heel misschien nadat je al een keer gewaarschuwd hebt, maar niet plotseling, en 3 kan gewoon echt niet. De corrigerende tik is strafbaar gesteld, dit is in dezelfde categorie. Je gaat elkaar niet bewust pijn doen, lichamelijk noch geestelijk. Geen discussie mogelijk.
En dan zit je dus wéér met een kind in tranen. Het is triest. Ziet hij in waar hij de fout in ging? Heeft hij gezegd wat hij eraan gaat doen?
