partner is vreemdgegaan

LifeEvent! schreef op 17-03-2025 om 15:04:

[..]

Izza:"De schuld bij een ander neerleggen is onzinnig en onvolwassen. Hij had een relatie met jou, niet zij."

Zoals je weet is er in het topic verder na ontrouw er ook meerdere malen discussie geweest over de schuldvraag.
Zoals Max toen terecht samenvatte, de truus heeft niet evenveel schuld maar wel evengoed.

Met dientenverstande dat dat een mening is; geen feit.

De benaming 'Truus' heeft natuurlijk ook al een oordeel in zich over de staus van de vrouw met wie hij vreemdging.

Kimdekim schreef op 17-03-2025 om 22:20:

Heel simpel je kiest ervoor om hem in je leven te houden en haar niet. Dat wil dus zeggen dat je het hem blijkbaar minder kwalijk neemt. Heel logisch hoor dat je meer loyaliteit naar hem hebt, maar dan zou het ook logisch zijn dat je meer loyaliteit van hen verwachte dan van haar. Beide zijn fout. En van de een wil je het wel proberen te vergeven en van de ander niet. Het lijkt dan gemakkelijk om degene die uit jouw leven is meer verantwoordelijkheid toe te schrijven, maar niemand gaat perongeluk vreemd. En het is een heel laag excuus om te zeggen dat zij dominant is, want wat gaat hij doen als hij weer een dominante vrouw tegen komt?

ja dit.

Lezende waarom je man de aktie heeft ondernomen die hij heeft gedaan is waarschijnlijk ‘kicken’ op dominant gedrag naar hem toe. Wellicht in termen als de dynamiek dominant en onderdanig. Sommige mensen kicken daarop.

Kimdekim schreef op 17-03-2025 om 22:20:

Heel simpel je kiest ervoor om hem in je leven te houden en haar niet. Dat wil dus zeggen dat je het hem blijkbaar minder kwalijk neemt. Heel logisch hoor dat je meer loyaliteit naar hem hebt, maar dan zou het ook logisch zijn dat je meer loyaliteit van hen verwachte dan van haar. Beide zijn fout. En van de een wil je het wel proberen te vergeven en van de ander niet. Het lijkt dan gemakkelijk om degene die uit jouw leven is meer verantwoordelijkheid toe te schrijven, maar niemand gaat perongeluk vreemd. En het is een heel laag excuus om te zeggen dat zij dominant is, want wat gaat hij doen als hij weer een dominante vrouw tegen komt?

Lees jij over schuld, schaamte, berouw en om vergeving vragen door truus? Bovendien is truus geen partner van wi je houdt. Als het met de partner weer goed gaat (kost jaren tijd en energie) is pas hoofdstuk truus aan de beurt als zij in de aura blijft. Als je haar nooit meer tegen hoeft te komen is het al veel makkelijker) 

Iemand vergeven die daar nooit om heeft gevraagd, erger nog, geen last heeft van haar misdaden en vrolijk doorleeft is ontzettend moeilijk. 

Dat moet je echt voor jezelf doen. En dan houdt vergeven in dat je geen wrok meer koestert.

Vergeving is dan ook iets anders als verzoening. Dat is wat je met je partner wil! 

Pippeltje schreef op 17-03-2025 om 14:44:

[..]

Dit is gewoon een variatie op de zienswijze; 'Ach, hij kon er niets aan doen', ben je een primitief wezen die achter zijn/haar hormonen aanrent of zo...

Maak je geen keuzes dan? Als je niet in staat bent tot monogamie, dan moet je geen monogame relatie aangaan of er eerst een punt achter zetten als je merkt dat je toch anderen wilt. Heel makkelijk.

Hij kon er zeker wel wat aan doen. Ik beschrijf alleen hoe zaken vaak werken in de realiteit. Een monogame relatie is de maatschappelijke norm. En daar is ook genoeg voor te zeggen. Maar de natuur laat zich niet altijd wegzetten in regels. Meer dan de helft van de mensen komt in aanraking met vreemdgaan en 1 op de 3 relaties (geregistreerd, er zijn er natuurlijk nog meer) gaan over. En er een punt achter zetten is absoluut niet makkelijk! Een affaire of slippertje is veel makkelijker dan een langdurige relatie beëindigen. Dat doet niemand zomaar. 

LifeEvent! schreef op 17-03-2025 om 15:04:

[..]

Izza:"De schuld bij een ander neerleggen is onzinnig en onvolwassen. Hij had een relatie met jou, niet zij."

Zoals je weet is er in het topic verder na ontrouw er ook meerdere malen discussie geweest over de schuldvraag.
Zoals Max toen terecht samenvatte, de truus heeft niet evenveel schuld maar wel evengoed.

Dat is slechts een mening die ik niet deel. De ander doet er voor mij niet toe. Ik hoef niets met die persoon. Geen vergeving of berouw. Zinloos om daar ook energie in te steken. 

Ik zie mijn partner dan ook niet als een eigendom die iemand anders kan afpakken. Maar als een zelfstandig individu. Daar heb ik afspraken mee en die kunnen geschonden zijn. Met een derde had ik geen enkele afspraak. Die persoon is vrij om te doen wat hij of zij wil (en dat doen mensen dus ook). Dat reken ik mijn partner aan. En ik kijk kritisch naar mijzelf en de relatie. Want in een goede relatie is geen enkele ruimte voor een derde. En kunnen problemen op ieder gebied open besproken worden. 

Ik vind het een absoluut zwaktebod om de derde van alles aan te rekenen. Wel makkelijk want het verlegt de aandacht van het werkelijke probleem. 

LifeEvent! schreef op 18-03-2025 om 07:55:

[..]

Lees jij over schuld, schaamte, berouw en om vergeving vragen door truus? Bovendien is truus geen partner van wi je houdt. Als het met de partner weer goed gaat (kost jaren tijd en energie) is pas hoofdstuk truus aan de beurt als zij in de aura blijft. Als je haar nooit meer tegen hoeft te komen is het al veel makkelijker)

Iemand vergeven die daar nooit om heeft gevraagd, erger nog, geen last heeft van haar misdaden en vrolijk doorleeft is ontzettend moeilijk.

Dat moet je echt voor jezelf doen. En dan houdt vergeven in dat je geen wrok meer koestert.

Vergeving is dan ook iets anders als verzoening. Dat is wat je met je partner wil!

LifeEvent! schreef op 18-03-2025 om 07:55:

[..]

Lees jij over schuld, schaamte, berouw en om vergeving vragen door truus? Bovendien is truus geen partner van wi je houdt. Als het met de partner weer goed gaat (kost jaren tijd en energie) is pas hoofdstuk truus aan de beurt als zij in de aura blijft. Als je haar nooit meer tegen hoeft te komen is het al veel makkelijker)

Iemand vergeven die daar nooit om heeft gevraagd, erger nog, geen last heeft van haar misdaden en vrolijk doorleeft is ontzettend moeilijk.

Dat moet je echt voor jezelf doen. En dan houdt vergeven in dat je geen wrok meer koestert.

Vergeving is dan ook iets anders als verzoening. Dat is wat je met je partner wil!

Andersom gezien zal dat voor de man van truus ook zo zijn he, die ziet to haar man ook vrolijk doorleven en de schuld bij een ander (zijn vrouw) leggen. Ze nemen beide geen verantwoording zowel truus als man to niet. Ze zijn beide geen haar beter.

Izza schreef op 18-03-2025 om 08:56:

[..]

Dat is slechts een mening die ik niet deel. De ander doet er voor mij niet toe. Ik hoef niets met die persoon. Geen vergeving of berouw. Zinloos om daar ook energie in te steken.

Ik zie mijn partner dan ook niet als een eigendom die iemand anders kan afpakken. Maar als een zelfstandig individu. Daar heb ik afspraken mee en die kunnen geschonden zijn. Met een derde had ik geen enkele afspraak. Die persoon is vrij om te doen wat hij of zij wil (en dat doen mensen dus ook). Dat reken ik mijn partner aan. En ik kijk kritisch naar mijzelf en de relatie. Want in een goede relatie is geen enkele ruimte voor een derde. En kunnen problemen op ieder gebied open besproken worden.

Ik vind het een absoluut zwaktebod om de derde van alles aan te rekenen. Wel makkelijk want het verlegt de aandacht van het werkelijke probleem.

Ik had met haar ook wel degelijk een afspraak. Ze vond mijn man fantastisch zei ze keer op keer en dat ze jaloers was op mij en wilde ze selfies van ons naar hem sturen. Toen ik zei dat ze haar energie beter kon steken in haar eigen relatie, veranderde ze haar tactiek em vond ze mijn man, omdat ze hem beter leerde kennen zei ze een betweter en zou ze toch niet met mij willen ruilen, later ging ze ook zijn uiterlijk afkraken. Maar omdat ze met veel mannen close was behalve met haar eigen, sprak ik mijn intuïtie toe dat die niet klopte. Ik dacht dat ik jaloers was op haar uiterlijk en vlotte babbel en dat mannen haar leuk vonden. Hoe dom van mij!! Ze heeft onze vriendschapsrelatie kapot gemaakt door niet aan haar huwelijk te werken en te vinden dat mijn man "haar saaie leventje opleukte" zoals ze zei tegen een wederzijdse vriendin. Toen zij zei dat ze mij daarmee had verraden met dat opleuken vond ze dat dat niet haar verantwoordelijkheid was maar die van mijn man maar dat mijn kinderen nu in een gebroken gezin waren beland en hun veilig haven in 1 klap vernietigt was vond ze wel lullig dat was dan wel een puinhoop die ze niet zo bedoeld had. Vervolgens blij erachter te zeggen dat alle puinhopen ook weer opgeruimd kunnen worden. Compleet geshuffeld was ze vond die vriendin. En het enige wat ze mij kon schrijven een paar maanden later was dat ze andere keuzes 'had kunnen maken' en dat speet haar. 

Als je al jaren denkt goede vriendinnen te zijn en elkaar alles vertelde (dacht ik) is dat evengoed een betrayltrauma. En de schade wordt na ontmaskering alleen maar groter gemaakt door haar gedrag. 

Jij kan dan een mening blijven hebben dat ik niks met die derde te maken heb en zij niet met mij maar ik vraag mij dan af of je het vermogen hebt je in een ander te kunnen verplaatsen door dat zo stellig te blijven volhouden. 

Ik had voorheen ook sterke meningen omdat ik dacht dat ik zeker zus of zo zou doen en het natuurlijk zo of zo is. Ik heb mijn levensles geleerd. Ik wil geen stellige meningen meer tentoonspreiden over iets wat ik zelf niet heb meegemaakt. Nee natuurlijk hoef je niet alles eerst mee te maken voordat je een mening mag hebben, ik heb ze nog steeds, maar zeg nu wel, "ik denk zoals ik er nu in sta, dat ik op die of die manier zou reageren of dat doen" ipv die stelligheid want daar heb ik veel mensen mee gekwetst. 

En wat betreft je tweede punt : veel psychologen die zijn gespecialiseerd in ontrouw zeggen dat een affaire wel degelijk in een goede relatie kan ontstaan. Het vreemdgaan heeft dan niets met de relatie te maken maar met de vreemdganger zelf. Eenmaal een grens over kan er een point of no return komen en een verslaving ontstaan. 

Het boek De affaire, verkeerd verbonden is daar ook een voorbeeld van. 

LifeEvent! schreef op 18-03-2025 om 10:33:

[..]

Ik had met haar ook wel degelijk een afspraak. Ze vond mijn man fantastisch zei ze keer op keer en dat ze jaloers was op mij en wilde ze selfies van ons naar hem sturen. Toen ik zei dat ze haar energie beter kon steken in haar eigen relatie, veranderde ze haar tactiek em vond ze mijn man, omdat ze hem beter leerde kennen zei ze een betweter en zou ze toch niet met mij willen ruilen, later ging ze ook zijn uiterlijk afkraken. Maar omdat ze met veel mannen close was behalve met haar eigen, sprak ik mijn intuïtie toe dat die niet klopte. Ik dacht dat ik jaloers was op haar uiterlijk en vlotte babbel en dat mannen haar leuk vonden. Hoe dom van mij!! Ze heeft onze vriendschapsrelatie kapot gemaakt door niet aan haar huwelijk te werken en te vinden dat mijn man "haar saaie leventje opleukte" zoals ze zei tegen een wederzijdse vriendin. Toen zij zei dat ze mij daarmee had verraden met dat opleuken vond ze dat dat niet haar verantwoordelijkheid was maar die van mijn man maar dat mijn kinderen nu in een gebroken gezin waren beland en hun veilig haven in 1 klap vernietigt was vond ze wel lullig dat was dan wel een puinhoop die ze niet zo bedoeld had. Vervolgens blij erachter te zeggen dat alle puinhopen ook weer opgeruimd kunnen worden. Compleet geshuffeld was ze vond die vriendin. En het enige wat ze mij kon schrijven een paar maanden later was dat ze andere keuzes 'had kunnen maken' en dat speet haar.

Als je al jaren denkt goede vriendinnen te zijn en elkaar alles vertelde (dacht ik) is dat evengoed een betrayltrauma. En de schade wordt na ontmaskering alleen maar groter gemaakt door haar gedrag.

Jij kan dan een mening blijven hebben dat ik niks met die derde te maken heb en zij niet met mij maar ik vraag mij dan af of je het vermogen hebt je in een ander te kunnen verplaatsen door dat zo stellig te blijven volhouden.

Ik had voorheen ook sterke meningen omdat ik dacht dat ik zeker zus of zo zou doen en het natuurlijk zo of zo is. Ik heb mijn levensles geleerd. Ik wil geen stellige meningen meer tentoonspreiden over iets wat ik zelf niet heb meegemaakt. Nee natuurlijk hoef je niet alles eerst mee te maken voordat je een mening mag hebben, ik heb ze nog steeds, maar zeg nu wel, "ik denk zoals ik er nu in sta, dat ik op die of die manier zou reageren of dat doen" ipv die stelligheid want daar heb ik veel mensen mee gekwetst.

En wat betreft je tweede punt : veel psychologen die zijn gespecialiseerd in ontrouw zeggen dat een affaire wel degelijk in een goede relatie kan ontstaan. Het vreemdgaan heeft dan niets met de relatie te maken maar met de vreemdganger zelf. Eenmaal een grens over kan er een point of no return komen en een verslaving ontstaan.

Het boek De affaire, verkeerd verbonden is daar ook een voorbeeld van.

Natuurlijk is het verraad van de minnares naar jou toe vreselijk geweest, vooral omdat ze een vriendin van je was. Ik zou als ik jou was speciaal hiervoor in therapie gaan. Met je man kom je in goed vaarwater nu maar de pijn jegens haar lijkt erg groot en diep te zitten. 

Ik begrijp volkomen dat je boos bent omdat het een vriendin betreft. Maar jouw man had hier tijdig moeten ingrijpen. Direct door ongepast contact af te houden. Je weet echt wel wanneer contact over de rand gaat. En ook door zaken met jou te bespreken. En niet vriendin had aan haar slechte huwelijk moeten werken maar jouw partner net zo goed. Ook hij wilde er jarenlang iemand naast hebben. 

Voor mijzelf is heel duidelijk (maar dat is echt een eigen mening). Als iemand mij jarenlang bewust kan voorliegen is er geen sprake (geweest) van een goede relatie. Dan heb ik het niet over schuld. Maar kijk ik wel in reflectie naar wat maakt dat die situatie überhaupt heeft kunnen ontstaan. Waar ging het mis in de communicatie? 

Izza schreef op 18-03-2025 om 11:37:

Ik begrijp volkomen dat je boos bent omdat het een vriendin betreft. Maar jouw man had hier tijdig moeten ingrijpen. Direct door ongepast contact af te houden. Je weet echt wel wanneer contact over de rand gaat. En ook door zaken met jou te bespreken. En niet vriendin had aan haar slechte huwelijk moeten werken maar jouw partner net zo goed. Ook hij wilde er jarenlang iemand naast hebben.

Voor mijzelf is heel duidelijk (maar dat is echt een eigen mening). Als iemand mij jarenlang bewust kan voorliegen is er geen sprake (geweest) van een goede relatie. Dan heb ik het niet over schuld. Maar kijk ik wel in reflectie naar wat maakt dat die situatie überhaupt heeft kunnen ontstaan. Waar ging het mis in de communicatie?

Hij had zeker op tijd moeten ingrijpen. Hij heeft er ook vreselijke spijt van en zou willen dat hij de tijd kon terugdraaien. Steeds een stapje verder tot er na jaren seks bij kwam en dat gebeurde in de periode terwijl wij een relatie crisis hadden en nb in therapie waren daarvoor. Tig kansen om in te grijpen en het mij te vertellen. Ik heb het hem zelfs gevraagd of hij een ander had want ik herkende hem niet meer als mij man. De eerste 3 jaar van hun affaire (zonder seks) was het goed tussen ons dat beaamt hij ook 

Ik heb zelf met mijn psycholoog en onze relatietherapeut die we hadden tijdens de affaire retrospectie toegepast en hij met zijn psycholoog. Hoe stonden we in de relatie? wat maakte dat hij voor haar bekentenis van verliefdheid open kon staan in 2018? Ik heb ook zeker mijn aandeel in de relatie gezien van voor 2018 , dat was ook niet altijd fraai. Maar niks rechtvaardigt zijn vg. Vindt hij zelf ook. Hoe anders is het voor truus. Zij neemt haar verantwoordelijkheid niet en lacht mij recht uit in mijn gezicht en durft het mij zelfs kwalijk te nemen dat ik hun overspel openbaar heb gemaakt want ik heb hun kinderen en onze kinderen erin meegetrokken dat ze zich niet meer durfden te vertonen in het dorp, wederzijdse vrienden en op de scholen. 

MRI heeft een punt dat ik daarvoor (als wrok blijft kleven) in therapie kan gaan.

Ik probeer ook mijn pijn daarover bij God neer te leggen. En misschien moet ik ook triggers als deze over een truus die ook haar aandeel niet erkent uit de weg gaan😔. Eerst maar aan onze relatie 2.0 bouwen. 🙏

LifeEvent! schreef op 18-03-2025 om 12:48:

[..]

Hij had zeker op tijd moeten ingrijpen. Hij heeft er ook vreselijke spijt van en zou willen dat hij de tijd kon terugdraaien. Steeds een stapje verder tot er na jaren seks bij kwam en dat gebeurde in de periode terwijl wij een relatie crisis hadden en nb in therapie waren daarvoor. Tig kansen om in te grijpen en het mij te vertellen. Ik heb het hem zelfs gevraagd of hij een ander had want ik herkende hem niet meer als mij man. De eerste 3 jaar van hun affaire (zonder seks) was het goed tussen ons dat beaamt hij ook

Ik heb zelf met mijn psycholoog en onze relatietherapeut die we hadden tijdens de affaire retrospectie toegepast en hij met zijn psycholoog. Hoe stonden we in de relatie? wat maakte dat hij voor haar bekentenis van verliefdheid open kon staan in 2018? Ik heb ook zeker mijn aandeel in de relatie gezien van voor 2018 , dat was ook niet altijd fraai. Maar niks rechtvaardigt zijn vg. Vindt hij zelf ook. Hoe anders is het voor truus. Zij neemt haar verantwoordelijkheid niet en lacht mij recht uit in mijn gezicht en durft het mij zelfs kwalijk te nemen dat ik hun overspel openbaar heb gemaakt want ik heb hun kinderen en onze kinderen erin meegetrokken dat ze zich niet meer durfden te vertonen in het dorp, wederzijdse vrienden en op de scholen.

MRI heeft een punt dat ik daarvoor (als wrok blijft kleven) in therapie kan gaan.

Ik probeer ook mijn pijn daarover bij God neer te leggen. En misschien moet ik ook triggers als deze over een truus die ook haar aandeel niet erkent uit de weg gaan😔. Eerst maar aan onze relatie 2.0 bouwen. 🙏

geloof je echt dat hij 3 jaar lang een affaire had zonder seks? Was het gewoon een vriendschap dan?

snoepjeharibo22 schreef op 18-03-2025 om 12:53:

[..]

geloof je echt dat hij 3 jaar lang een affaire had zonder seks? Was het gewoon een vriendschap dan?

Ja dat geloof ik. Dat werd de volgende dag met data en details naar hem geappt waar ik bij zat, op zijn vraag aan haar hoe het was begonnen en wat er gebeurd was. Hij had nl geen aktieve herinneringen wist alleen dat haar bekentenis was rond een uitje die zij samen met de kinderen zouden gaan doen. Dat deden ze vaker ik vond het prima was niet jaloers aangelegd. Maar het was niet gewoon een vriendschap meer na haar bekentenis. Er was spanning ontstaan en hij zag haar opeens anders  en het ging steeds een stapje verder met zoenen stiekem (kinderen speelden boven) aanraken stiekem, tot hem uitnodigen voor koffie va het schoolplein in de ochtend dan hoefde het niet stiekem. Maar seks was voor hen allebei een grens te ver maakten ze zichzelf wijs en zo kon het dat de spanning opgebouwd bleef tot mijn man en ik ook relatie  problemen kregen, toen was de rem eraf. Ik vertelde haar dat wij nauwelijks meer intimiteit hadden. We waren toen zo vaak boos op elkaar vanwege het covid beleid en ik herkende hem soms niet meer maar ook waren er momenten dat het goed ging, hij regelde romantische uitjes was en bleef zorgzaam, kreeg cadeautjes net als tijdens onze eerdere 25 jaren . Vriendinnen waren vaak jaloers dat ik zo'n man had en ook vonden mensen hem zielig hoe ik deed tegen tijdens de Covid jaren. Hem werd zelfs geadviseerd van mij te scheiden 

Maar ook de seks werd tussen hem en truus opgebouwd, is ook weer een jaar overheen gegaan tot ook de laatste rem eraf was en hij condooms ging kopen. Zo als het met verslaving gaat moest er steeds meer en meer om aan de dopaminerush te komen. En was de tijd ertussen soms lang voordat ze elkaar zagen (uit schuldgevoel of omdat hij geen behoefte had) en zo kon de tijd doortikken. De laatste tijd was de spanning minder (er viel ook niet meer te halen en werd gewoon die minuten dat hij er was het was een soort snuif coke geworden wat hij ging halen) en omdat het tussen ons beter ging kreeg hij steeds meer last van wroeging zodat de seks daar ook niet altijd meer bevredigde/lukte 

Hij noemde bij de mediator in tranen toen zij vroeg wat de affaire had betekent haar "zijn pleziertje" wat los stond van onze relatie want hij had niet voor niets relatie therapie aangevraagd, hij hield van mij en wilde met mij oud worden en voor dat pleziertje had hij alles kapot gemaakt erkende hij. Hij begreep niet hoe hij dat heeft kunnen doen. De welbekende zeepbel was kapot en zag opeens welke ravage hij had aangericht. Hij moest ook een excuusbrief aan mij schrijven (onderdeel van de therapie) waarvoor hij moest graven naar alles van voor en in die 5 jaar wat heel pijnlijk was om de versie van zichzelf te zien die hij niet had willen zijn. Hij riep nl altijd dat hij het anders als onze ouders wilde doen. 

In het boek de duivelsdriehoek worden bv de verschillende soorten affaires beschreven 

Dat het duivels is geweest wat ze hebben gedaan dat is een ding wat zeker is. Mensen zijn tot alle soorten slechtheid in staat. Dat riep ik altijd al door mijn verleden en wat ik in de Covid zag ontstaan tussen mensen maar nu met nog meer bewijs!!

Die boosheid die ik daarover heb begrijpt mijn man en hij verzorgt iedere keer die wonden met heel veel geduld tot ze hopelijk geheeld zijn! 

LifeEvent! schreef op 18-03-2025 om 14:45:

[..]

Ja dat geloof ik. Dat werd de volgende dag met data en details naar hem geappt waar ik bij zat, op zijn vraag aan haar hoe het was begonnen en wat er gebeurd was. Hij had nl geen aktieve herinneringen wist alleen dat haar bekentenis was rond een uitje die zij samen met de kinderen zouden gaan doen. Dat deden ze vaker ik vond het prima was niet jaloers aangelegd. Maar het was niet gewoon een vriendschap meer na haar bekentenis. Er was spanning ontstaan en hij zag haar opeens anders en het ging steeds een stapje verder met zoenen stiekem (kinderen speelden boven) aanraken stiekem, tot hem uitnodigen voor koffie va het schoolplein in de ochtend dan hoefde het niet stiekem. Maar seks was voor hen allebei een grens te ver maakten ze zichzelf wijs en zo kon het dat de spanning opgebouwd bleef tot mijn man en ik ook relatie problemen kregen, toen was de rem eraf. Ik vertelde haar dat wij nauwelijks meer intimiteit hadden. We waren toen zo vaak boos op elkaar vanwege het covid beleid en ik herkende hem soms niet meer maar ook waren er momenten dat het goed ging, hij regelde romantische uitjes was en bleef zorgzaam, kreeg cadeautjes net als tijdens onze eerdere 25 jaren . Vriendinnen waren vaak jaloers dat ik zo'n man had en ook vonden mensen hem zielig hoe ik deed tegen tijdens de Covid jaren. Hem werd zelfs geadviseerd van mij te scheiden

Maar ook de seks werd tussen hem en truus opgebouwd, is ook weer een jaar overheen gegaan tot ook de laatste rem eraf was en hij condooms ging kopen. Zo als het met verslaving gaat moest er steeds meer en meer om aan de dopaminerush te komen. En was de tijd ertussen soms lang voordat ze elkaar zagen (uit schuldgevoel of omdat hij geen behoefte had) en zo kon de tijd doortikken. De laatste tijd was de spanning minder (er viel ook niet meer te halen en werd gewoon die minuten dat hij er was het was een soort snuif coke geworden wat hij ging halen) en omdat het tussen ons beter ging kreeg hij steeds meer last van wroeging zodat de seks daar ook niet altijd meer bevredigde/lukte

Hij noemde bij de mediator in tranen toen zij vroeg wat de affaire had betekent haar "zijn pleziertje" wat los stond van onze relatie want hij had niet voor niets relatie therapie aangevraagd, hij hield van mij en wilde met mij oud worden en voor dat pleziertje had hij alles kapot gemaakt erkende hij. Hij begreep niet hoe hij dat heeft kunnen doen. De welbekende zeepbel was kapot en zag opeens welke ravage hij had aangericht. Hij moest ook een excuusbrief aan mij schrijven (onderdeel van de therapie) waarvoor hij moest graven naar alles van voor en in die 5 jaar wat heel pijnlijk was om de versie van zichzelf te zien die hij niet had willen zijn. Hij riep nl altijd dat hij het anders als onze ouders wilde doen.

In het boek de duivelsdriehoek worden bv de verschillende soorten affaires beschreven

Dat het duivels is geweest wat ze hebben gedaan dat is een ding wat zeker is. Mensen zijn tot alle soorten slechtheid in staat. Dat riep ik altijd al door mijn verleden en wat ik in de Covid zag ontstaan tussen mensen maar nu met nog meer bewijs!!

Die boosheid die ik daarover heb begrijpt mijn man en hij verzorgt iedere keer die wonden met heel veel geduld tot ze hopelijk geheeld zijn!

Ook in dit verhaal was jouw man weer een soort slachtoffer van .. zij zei, zij deed en daardoor en toen de verslavingsdynamiek, hij moest een brief schrijven van de therapeut.. alles schreeuwt geen zelfinzicht