Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Peet: traumabonding maakt de hechting dieper. Hechting is geen liefde maar wel veel bindender. De double bind (hij is een goede vent/ hij is een klootzak) maakt verslaafd. Behandel de situatie ook als een verslaving. Het missen van elkaar is een craving zoals de junk naar een shot verlangt. Daar moet je op verstand en wilskracht doorheen want je gevoel speelt spelletjes met je.
Laat het niet bij filmpjes. Laat je helpen: https://www.trubendorffer.nl/verslavingen/relatieverslaving/
RoodVruchtje schreef op 24-02-2025 om 14:08:
[..]
Het is ook niet vreemd dat hem de rug toekeren een stuk lastiger is, jullie hebben samen jaren een gezin gevormd!
En misschien is het heus mogelijk een soort van vriendschap te behouden, maar niet nu. Jullie moeten eerst helen en geheel los van elkaar komen en pas daarna zal duidelijk worden of er wel/geen ruimte voor vriendschap overblijft!
Ja...dat is zeker zo. Wat ons nu bind is ons verleden en ons gezin. En ja...dat is 32 jaar mijn leven geweest.
Maar ben me ervan bewust dat ik nu mijn eigen pad zal moeten volgen. En mijn eigen dromen zal moeten gaan verwezenlijken. En denk dat hij dan toch een belemmering zal zijn voor mij in dit proces. Hoeveel hij ook voor me klaarstaat nu. Hoezeer we ook een verleden delen.
En ik weet dat ik het kan. Waar ik eerst nog veel beren op de weg zag. Financieel bijvoorbeeld. Merk ik nu dat ik heel goed kan rondkomen. Het is even aanpassen maar eigenlijk minder zwaar dan gedacht. Ook door alle goede regelingen hier in Nederland.
En mijn nieuwe huis helemaal is wat ik wil en wat ik als veilige haven ervaar. Mijn eigen plek met zo'n goede vibe. Echt iedereen die hier langskomt benoemd dit ook. Er hangt zo'n goede vibe hier in huis.
En waar ik ook al aan gedacht heb. Wanneer gaat het weer gebeuren dat hij me weer zoveel pijn gaat doen. Want we zijn niet meer samen dus hij hoeft ook geen verantwoording meer af te leggen. Maar er komt een dag dat hij ook verder gaat. Misschien een nieuwe relatie( gaat nooit gebeuren zegt hij) en hoeveel pijn zal dat mij doen als we nog zo met elkaar verbonden zijn.
MRI schreef op 24-02-2025 om 14:28:
Peet: traumabonding maakt de hechting dieper. Hechting is geen liefde maar wel veel bindender. De double bind (hij is een goede vent/ hij is een klootzak) maakt verslaafd. Behandel de situatie ook als een verslaving. Het missen van elkaar is een craving zoals de junk naar een shot verlangt. Daar moet je op verstand en wilskracht doorheen want je gevoel speelt spelletjes met je.
Laat het niet bij filmpjes. Laat je helpen: https://www.trubendorffer.nl/verslavingen/relatieverslaving/
Dank je...ik ga me hier even in verdiepen. Denk idd dat dit wel heel erg nodig is want het zit wel heel diep geworteld in mij( ons) maar wil ik nog het beste uit het leven halen zal ik hier toch stappen in moeten maken.
En dat is echt wat ik me voorgenomen heb. Het beste uit mezelf en het leven halen. Merk ook dat die bubbel ook weer hypnotiserend is en ik weer gevoelsmatig afvlak en alles beleef.
Wordt vervolgd😏
Breiertje schreef op 24-02-2025 om 13:36:
ook hier heb ik het de laatste tijd moeilijk. Jullie weten dat ik vaak in mezelf keer, dan sluit ik me volledig af. Die periodes wisselen af met momenten dat ik wat durf ontdooien. Rond kerst was die periode aardig lang. Momenten dat ik toen in mezelf keerde blokte ik af.
Het is op die momenten gewoon leuker om zo te leven.
Nu merk ik dat ik meer in mezelf keer en weinig eruit geraak. Die goede momenten zouden moeten frequenter worden, en de slechte korter.
Ik heb voor herstel gekozen en dan moet ik ook herstel een kans geven. Maar het lijkt alsof ik mezelf boycot.
Ik volgde je advies MRI, om niet te graven en te praten. Maar zaterdagavond moest het er weer allemaal uit. Ik heb mijn grieven en pijn gespuwd, hij was ook helemaal overstuur en stil.
Het is niet ok dat ik dit blijf doen. Hij weet het intussen wel. Hij blijft ondergaan, maar zucht wel eens.
Dit staat het herstel in de weg.
Ik ga dus opnieuw proberen om niet te graven en te blijven talmen. Maar dat is nu ook echt wel mijn karakter....
Tips welkom, als jullie die voor herstel kozen dit herkennen....
Herstel moet uiteindelijk van ons 2 komen. Hij doet alles wat hij kan, maar ik moet het ook toelaten. Ik wil het ook, maar ik loop vast in mezelf. En ik wil het echt!
Ergens blijf ik in mijn slachtofferrol zitten. En daar moet ik ook eens uitstappen.
Tips?
Je hebt mail
Peet52! schreef op 24-02-2025 om 11:28:
Best een lastig weekend gehad. Vrijdag op mijn werk kreeg ik een mail binnen. Dat ik de scheiding kon ondertekenen. Dat deed me op zich niet zo heel veel.
Na mijn werk even bij ex wat gedronken. Want hé...we zijn toch vrienden. Werd ik toch weer getriggerd door iets wat hij zei. Zo merk ik dan toch dat het heel diep zit allemaal wat er gebeurd is. Ik kan wel doen alsof ik het allemaal achter me gelaten heb maar als ik toch weer getriggerd word blijkt dt dus niet zo te zijn.
Vervolgens kregen we een discussie waarin ex toch weer zijn dominante kant liet zien. Ik liet merken dat ik getriggerd was en als hij het er dan niet over wil hebben laat hij dat op een bepaalde manier ( in mijn ogen) dominante manier blijken. Snap ook wel dat hij dingen achter zich wil laten. En ik ook maar als je " vrienden " bent mag je ook je gevoel delen. Vervolgens ben ik weg gegaan. Ik woon om de hoek en kwam hij achter me aan. Hij wilde niet zo uit elkaar gaan. In mijn flat begon de discussie opnieuw. Ik zat behoorlijk in mijn emotie. En toen de grens getrokken. Ik wil hier in mijn nieuwe( eigen ) huis gen discussies of ruzie. Ik trek hier de grens. Je kunt gaan.
Het enige huis wat vrij is van ruzies( die altijd heel heftig waren en waar de buurt altijd aardig van mee kon genieten) ik heb hem verteld. Dat is mijn grens.
Toevallig die avond ervoor een stukje op tv gezien bij Eva Jinek. Over een vrouw die in een toxic relatie zat. En die kwam wel even binnen. Ik werd dan niet geslagen. Maar het uitschelden heeft ook wel heel veel met me gedaan. Hoezo heb ik dit 32 jaar volgehouden. En het nooit delen met mensen want ja..je blijft toch niet bij zo iemand.
Ik was er savonds ( na de discussie) best verdrietig om. En ook het besef dit weekend. Mijn hemel ik zit weer in die bubbel van hem. Weliswaar op een andere manier en niet meer als liefdes partners maar wel dat ik me weer de mond laat snoeren en niet vrij uit ben in mijn praten.
Dus dit weekend even geen ex over de vloer en goed na gedacht. Wil ik verder kunnen dan moet ik meer afstand nemen.
Hij was gisteren wel even langs geweest maar ik merkte aan mezelf dat ik weer een stukje verder ben gekomen. In mijn gevoel naar ex en dat ik die patronen zo doorzie.
Maar ook de herkenning..op deze manier gaat het ook niet werken. Ik hou mezelf voor de gek.
Dus even afstand nemen. Nu zou hij nog wel met zoon zijn kamer doen. Ik heb nog voorgesteld aan zoon. Zal ik het doen. Maar zoon wil dit met zijn vader doen. Nou ja. Dat is op zich prima. Ga ik gewoon mijn eigen ding doen.
Waar ik ex in het begin van dit jaar nog nodig had. Komt het besef nu dat dit ook tegen me kan werken. Ik moet het toch gaan zoeken bij de mensen die ook het beste met me voor hebben. En die me niet zoveel pijn gedaan hebben.
Ik zou hetzelfde willen aanraden. Bouw je eigen leven op los van elkaar. Ik zie in jouw bericht meerdere momenten waarbij hij over jouw grenzen gaat. Er ontstaat een discussie en ruzie. Jij vertrekt en hij komt achter jou aan. En zelfs je nieuwe woning binnen. Dit alles zonder dat jij hierom hebt gevraagd. Hij bepaald dus dat de discussie voortgezet moet worden. En niet jij. Als jij wegloopt dan is dat jouw beslissing. En hij heeft niet het recht daarop in te grijpen. Misschien Wilde jij rust, had je geen behoefte aan het uitpraten of was dat zinloos. Maar dat is niet aan hem!
Dus nee Jullie zijn geen vrienden en dat is nu nog te vroeg. Ik zou hem ook niet die kamer laten doen. Het maakt je zwak en afhankelijk. Zoiets kan je prima zelf of met mensen uit jouw netwerk. Geen enkele reden dat jij geholpen moet worden. Stop die afhankelijkheid en vertel kind dat dit nu jouw huis is en dat jullie dit samen gaan doen. Papa doet klussen in zijn huis. Echt investeer in jouw netwerk. Nieuwe en bestaande contacten maar stop hiermee.
Je kunt prima omgang hebben met een ex zonder vrienden te zijn.
Breiertje schreef op 24-02-2025 om 13:36:
ook hier heb ik het de laatste tijd moeilijk. Jullie weten dat ik vaak in mezelf keer, dan sluit ik me volledig af. Die periodes wisselen af met momenten dat ik wat durf ontdooien. Rond kerst was die periode aardig lang. Momenten dat ik toen in mezelf keerde blokte ik af.
Het is op die momenten gewoon leuker om zo te leven.
Nu merk ik dat ik meer in mezelf keer en weinig eruit geraak. Die goede momenten zouden moeten frequenter worden, en de slechte korter.
Ik heb voor herstel gekozen en dan moet ik ook herstel een kans geven. Maar het lijkt alsof ik mezelf boycot.
Ik volgde je advies MRI, om niet te graven en te praten. Maar zaterdagavond moest het er weer allemaal uit. Ik heb mijn grieven en pijn gespuwd, hij was ook helemaal overstuur en stil.
Het is niet ok dat ik dit blijf doen. Hij weet het intussen wel. Hij blijft ondergaan, maar zucht wel eens.
Dit staat het herstel in de weg.
Ik ga dus opnieuw proberen om niet te graven en te blijven talmen. Maar dat is nu ook echt wel mijn karakter....
Tips welkom, als jullie die voor herstel kozen dit herkennen....
Herstel moet uiteindelijk van ons 2 komen. Hij doet alles wat hij kan, maar ik moet het ook toelaten. Ik wil het ook, maar ik loop vast in mezelf. En ik wil het echt!
Ergens blijf ik in mijn slachtofferrol zitten. En daar moet ik ook eens uitstappen.
Tips?
Hij zucht?
Of zegt hij, net als zaterdag dat het er bij jou uit moest, "ik vind het niet leuk maar het is belangrijker dat je je gevoel kan delen met mij"?
Uit je slachtofferrol stappen vind je, dat is misschien over een paar jaar zo maar het is nu nog zo vers! En wat versta je onder slachtofferrol?
Ik heb nog dat het mij kan aanvliegen, die pijn van het verraad, dan heb ik verdriet of voel mij boos! Dan praten we er over en toont hij zijn verdriet over dat hij zo'n vreselijke man was en zo dankbaar is voor deze kans of houdt mij stevig vast als ik zo'n moment heb.
Wees niet te streng voor jezelf. De weg van herstel gaat met vallen en weer opstaan en als je achterom kijkt zie je op een gegeven moment dat je een stuk op die weg bent gevorderd. Probeer te genieten van een fijn moment en nieuwe herinneringen!
LifeEvent! schreef op 22-02-2025 om 11:08:
[..]
Hoe gaat het met je gezondheid?
Ik voel me goed, maar de toestand is nog steeds zeer onzeker. De kanker kwam terug in september op dezelfde plaats. Mijn oncoloog wou mij palliatieve chemo geven. Ben in een Universitair Ziekenhuis geweest voor een second opinion waar een PETscan uitwees dat er nog geen uitzaaiingen waren en heb een bestralingskuur ondergaan in november, 25 beurten. Nu angstig afwachten tot de volgende PET-scan in maart. Ondertussen probeer ik normaal te leven en werk zelfs opnieuw drie halve dagen per week, wat heel veel deugd doet. Dankjewel om ernaar te vragen
Theekannetje schreef op 24-02-2025 om 18:52:
[..]
Ik voel me goed, maar de toestand is nog steeds zeer onzeker. De kanker kwam terug in september op dezelfde plaats. Mijn oncoloog wou mij palliatieve chemo geven. Ben in een Universitair Ziekenhuis geweest voor een second opinion waar een PETscan uitwees dat er nog geen uitzaaiingen waren en heb een bestralingskuur ondergaan in november, 25 beurten. Nu angstig afwachten tot de volgende PET-scan in maart. Ondertussen probeer ik normaal te leven en werk zelfs opnieuw drie halve dagen per week, wat heel veel deugd doet. Dankjewel om ernaar te vragen
Dat is heel spannend! Ik. Snap dat die PETscan uitslag je angstig maakt. Is je man nog steeds super bezorgd, zorgzaam en is er verdere heling in jullie relatie ontstaan?
Theekannetje schreef op 24-02-2025 om 18:52:
[..]
Ik voel me goed, maar de toestand is nog steeds zeer onzeker. De kanker kwam terug in september op dezelfde plaats. Mijn oncoloog wou mij palliatieve chemo geven. Ben in een Universitair Ziekenhuis geweest voor een second opinion waar een PETscan uitwees dat er nog geen uitzaaiingen waren en heb een bestralingskuur ondergaan in november, 25 beurten. Nu angstig afwachten tot de volgende PET-scan in maart. Ondertussen probeer ik normaal te leven en werk zelfs opnieuw drie halve dagen per week, wat heel veel deugd doet. Dankjewel om ernaar te vragen
Theekannetje, wat zwaar voor je 
LifeEvent! schreef op 24-02-2025 om 21:00:
[..]
Dat is heel spannend! Ik. Snap dat die PETscan uitslag je angstig maakt. Is je man nog steeds super bezorgd, zorgzaam en is er verdere heling in jullie relatie ontstaan?
Mijn man zorgt echt voor me. En hij is super bezorgd en angstig om me kwijt te raken. Ik denk dat mijn ziekte ook gewoon het één en ander in perspectief heeft gezet. Tussen ons gaat het zeer goed. Gelukkig dat die vreemdgaan-episode in het verleden ligt, want ik zou een dubbele crisis niet aangekund hebben. Bedrogen worden tijdens een levensbedreigende ziekte … ik denk dat ik eraan onderdoor zou zijn gegaan.
Wat is dat toch, dat ik rationeel bezien het gedrag van man toen (affaire) maar ook gewoon in het nu, eigenlijk gewoon beide niet acceptabel vind en het toch lastig is om het dan gewoon los te laten?
Is dat omdat het nog te kort is in tijd, dat je dat niet na een paar maanden goed kan voelen? Volgt het gevoel het verstand gewoon trager?
Of is het sowieso lastig om dat hele toekomstplaatje los te laten?
Of houden de praktische obstakels dat gevoel nog tegen (woonruimte, kinderen)?
Of ben ik zelf gewoon niet helemaal 'normaal' qua hechtingsstijl etc.
Heeft iemand dit al eens zelf doorgeworsteld met therapie of iets?
Ik geloof dat ik er niet zo goed bij zit en adviezen van mensen die dit niet hebben meegemaakt, zijn natuurlijk veel meer op het rationele vlak..
ik vraag me dat ook af. Ik kan me er niet over zetten, maar toch blijf ik. Ergens omdat ik niet anders kan. Ik won wel al info in wat me te wachten stond als ik wegging, maar helaas was dat geen goed nieuws.
Ik denk als je echt weg wil, dat wel voelt. Misschien gaat daar wat tijd over.
Kijk naar peet 52. Ook zij onderging een lang proces.
Ik hoop dat het goedkomt met je, en ook met mij. Tis de hel zo piekeren
Buitenspel2024 schreef op 26-02-2025 om 12:19:
Wat is dat toch, dat ik rationeel bezien het gedrag van man toen (affaire) maar ook gewoon in het nu, eigenlijk gewoon beide niet acceptabel vind en het toch lastig is om het dan gewoon los te laten?
Is dat omdat het nog te kort is in tijd, dat je dat niet na een paar maanden goed kan voelen? Volgt het gevoel het verstand gewoon trager?
Of is het sowieso lastig om dat hele toekomstplaatje los te laten?
Of houden de praktische obstakels dat gevoel nog tegen (woonruimte, kinderen)?
Of ben ik zelf gewoon niet helemaal 'normaal' qua hechtingsstijl etc.
Heeft iemand dit al eens zelf doorgeworsteld met therapie of iets?
Ik geloof dat ik er niet zo goed bij zit en adviezen van mensen die dit niet hebben meegemaakt, zijn natuurlijk veel meer op het rationele vlak..
Ja, ik toevallig. Mn therapeut legde uit dat er een transitie van verstand naar hart gemaakt moet worden. In een situatie die jij nooit zo gewild hebt heeft dat tijd nodig.
Ik kan het elke week een beetje meer los laten. Alleen elke keer als ik op een bepaald punt ben doet man weer iets waar ik van van mn stuk raak (in de zin van toenadering zoeken),en dan gaat het proces weer een stap terug. Maar dat proces mag er zijn. Het mee terug bewegen ook, als dat er niet zou zijn is er geen hoop meer op herstel.
Het kan zijn dat het proces je met 2 stappen naar voren, en 1 stap terug steeds verder los maakt van hem. Of andersom, naar elkaar toe. Of je blijft jojo'en, maar ook dat wordt je zat. Alles op zn tijd.
Breiertje schreef op 26-02-2025 om 13:02:
ik vraag me dat ook af. Ik kan me er niet over zetten, maar toch blijf ik. Ergens omdat ik niet anders kan. Ik won wel al info in wat me te wachten stond als ik wegging, maar helaas was dat geen goed nieuws.
Ik denk als je echt weg wil, dat wel voelt. Misschien gaat daar wat tijd over.
Kijk naar peet 52. Ook zij onderging een lang proces.
Ik hoop dat het goedkomt met je, en ook met mij. Tis de hel zo piekeren
En als dat wel zou kunnen, zou je dan gaan?
Ja, ik ben dit doorgegaan. Hoofd en hart botsten. En soms nog. Natuurlijk is er verschil in elk vreemdgaan verhaal. Wij zijn getrouwd vanuit romantiek. Ik ben ook romantisch. Mijn man ging vreemd uit lust. Wist dat hij niet mij wilde kwijtraken. Voelde zich schuldig. Maar deed het toch. De Truus woont om de hoek, is ook nog eens mijn leven binnengestapt en gebracht als vriendin. Haar man en gezin ook. Dat maakt de ervaring nog complexer. En pijnlijker in triggers en emoties.
Ik vind nog steeds zijn vreemdgaan en vooral de leugens en alles daarna (ook weer sex hebben met Truus), onacceptabel. En aan de andere kant houden van, leuke man, gezin en qua huis uit moeten en financieel shit toekomst speelde toch ook mee. Ik had ook last van faalangst. Ik bleef. Ik dacht scheiden kan altijd nog. Ik ga het onderzoeken of het kans heeft. Maar dat deed ik dus ook na ontdekking leugens 2 en 3.
Dit is een mindfuck voor mijzelf geworden. Ik heb daar ook therapie voor gevolgd. Waarom bleef ik. Waarom mijn grenzen laten overlopen. Hoe beslis ik. Waarom beslis ik waarvoor. Wanneer is houden van niet meer genoeg? Wat voel ik nog? Want ik voelde tijd niks meer, bleek later bescherming van mijn eigen ikke.
In therapie werd duidelijk dat je er rationeel niet uit komt als je twijfelt. En gevoel gaat blijkbaar op termijn beslissen. En dat het 7 jaar (!) Duurt voor we beslissen te gaan scheiden. Zeven jaar.
Een relatie, een partner heeft ook mooie kanten. En voordelen. Ik heb geen spijt van blijven. Maar dat hoofd en hart is terugkerend. En als je hart gaat aangeven dat het niet meer lukt ... Dan is weggaan alsnog een mogelijkheid.
Een relatie is een keuze. Toen, nu en straks.
Niks mis met proberen. Maar ook niks mis met uit elkaar gaan.
Xxx
