Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
MRI schreef op 26-02-2025 om 13:59:
[..]
En als dat wel zou kunnen, zou je dan gaan?
Ik weet het niet. Ik heb het heel moeilijk met wat hij deed. Heel moeilijk. Ik vraag me dit vaak af.
Blijven heeft consequenties. Ik moet leren leven met iemand die een kant heeft die ik niet kende.
Weggaan heeft ook consequenties. Voor mij zware dan.
Ik kan niet winnen in die keuze. Kiezen tussen pest en cholera.
Ik vermoed dat de toekomst het zal uitwijzen.
Nu wil ik rust in mijn hoofd. Knop omdraaien. Weer genieten van de goede momenten. Want die zijn er. Van zijn kant enkel goede intenties. Maar ze doen me niets.
Het wordt tijd dat ik leer loslaten. Dat ik weer kan leven. Dat kost tijd, dat weet ik. Maar ik moet hier toch in het nu uitraken want ik verdrink in mijn gedachten.
Verslaafd aan piekeren, graven zoeken... Antwoorden. Ik weet het. Ik besef het. Maar dat wil niet zeggen dat ik eruit geraak...
Ik kan er vaak niet niet aan denken. Soms lukt dat even maar dan zink ik weer weg.
Breiertje schreef op 26-02-2025 om 14:16:
[..]
Ik weet het niet. Ik heb het heel moeilijk met wat hij deed. Heel moeilijk. Ik vraag me dit vaak af.
Blijven heeft consequenties. Ik moet leren leven met iemand die een kant heeft die ik niet kende.
Weggaan heeft ook consequenties. Voor mij zware dan.
Ik kan niet winnen in die keuze. Kiezen tussen pest en cholera.
Ik vermoed dat de toekomst het zal uitwijzen.
Nu wil ik rust in mijn hoofd. Knop omdraaien. Weer genieten van de goede momenten. Want die zijn er. Van zijn kant enkel goede intenties. Maar ze doen me niets.
Het wordt tijd dat ik leer loslaten. Dat ik weer kan leven. Dat kost tijd, dat weet ik. Maar ik moet hier toch in het nu uitraken want ik verdrink in mijn gedachten.
Verslaafd aan piekeren, graven zoeken... Antwoorden. Ik weet het. Ik besef het. Maar dat wil niet zeggen dat ik eruit geraak...
Ik kan er vaak niet niet aan denken. Soms lukt dat even maar dan zink ik weer weg.
Ja maar nu geef je geen antwoord op mijn vraag: als het voor jou geen financiële consequenties zou hebben, dus er zou in jouw bestaanszekerheid voorzien zijn, wat zou je dan willen? Wil je dan weg?
Breiertje schreef op 21-02-2025 om 22:50:
[..]
Ik kwam het 10 jaar geleden tegen. Ik ging door een hel. Gaf hem nog een kans.
Ik ben 10 jaar waakzaam geweest, deed steekproeven. Had altijd inzage in zijn gsm.
Ik was nog nooit zo gelukkig en vol vertrouwen.
Ik stond erbij en keek ernaar met mijn ogen open en had niets door....
En nu weer....
Kon ik terugkeren? Dan gaf ik hem geen 1e kans meer. Dan had ik een kans gehad om mijn leven opnieuw op te bouwen. En de eer aan mezelf gehouden.
Nu hetzelfde liedje. Ben er niet meer zo vernield van als toen. Alhoewel ik wel kapot ben. Maar je krijgt eelt op je ziel.
Ik denk Breiertje, dat je hier het antwoord al gaf op de vraag van MRI.
Buitenspel2024 schreef op 26-02-2025 om 12:19:
Wat is dat toch, dat ik rationeel bezien het gedrag van man toen (affaire) maar ook gewoon in het nu, eigenlijk gewoon beide niet acceptabel vind en het toch lastig is om het dan gewoon los te laten?
Is dat omdat het nog te kort is in tijd, dat je dat niet na een paar maanden goed kan voelen? Volgt het gevoel het verstand gewoon trager?
Of is het sowieso lastig om dat hele toekomstplaatje los te laten?
Of houden de praktische obstakels dat gevoel nog tegen (woonruimte, kinderen)?
Of ben ik zelf gewoon niet helemaal 'normaal' qua hechtingsstijl etc.
Heeft iemand dit al eens zelf doorgeworsteld met therapie of iets?
Ik geloof dat ik er niet zo goed bij zit en adviezen van mensen die dit niet hebben meegemaakt, zijn natuurlijk veel meer op het rationele vlak..
Ik denk dat het een ‘combinatie van’ is Buitenspel. Het is niet zomaar iets natuurlijk, weggaan.
Wanneer start jullie therapie?
RoodVruchtje schreef op 26-02-2025 om 14:27:
[..]
Ik denk dat het een ‘combinatie van’ is Buitenspel. Het is niet zomaar iets natuurlijk, weggaan.
Wanneer start jullie therapie?
Deze week gestart.. Vraag me af hoeveel het gaat brengen maar het zal wel wat sessies nodig hebben om te ervaren of en wat het kan brengen.
MRI schreef op 26-02-2025 om 14:20:
[..]
Ja maar nu geef je geen antwoord op mijn vraag: als het voor jou geen financiële consequenties zou hebben, dus er zou in jouw bestaanszekerheid voorzien zijn, wat zou je dan willen? Wil je dan weg?
Lastige vraag, denk ik. Want je hebt het wel te doen met de situatie zoals die is. Zoals het ook meeweegt als je kinderen hebt, bijv. Als je buiten je huwelijk financieel niet uitkomt en die situatie niet kan verbeteren dan is er eigenlijk misschien geen optie om weg te gaan en valt die keuze af 😕
Breiertje schreef op 26-02-2025 om 14:16:
[..]
Ik weet het niet. Ik heb het heel moeilijk met wat hij deed. Heel moeilijk. Ik vraag me dit vaak af.
Blijven heeft consequenties. Ik moet leren leven met iemand die een kant heeft die ik niet kende.
Weggaan heeft ook consequenties. Voor mij zware dan.
Ik kan niet winnen in die keuze. Kiezen tussen pest en cholera.
Ik vermoed dat de toekomst het zal uitwijzen.
Nu wil ik rust in mijn hoofd. Knop omdraaien. Weer genieten van de goede momenten. Want die zijn er. Van zijn kant enkel goede intenties. Maar ze doen me niets.
Het wordt tijd dat ik leer loslaten. Dat ik weer kan leven. Dat kost tijd, dat weet ik. Maar ik moet hier toch in het nu uitraken want ik verdrink in mijn gedachten.
Verslaafd aan piekeren, graven zoeken... Antwoorden. Ik weet het. Ik besef het. Maar dat wil niet zeggen dat ik eruit geraak...
Ik kan er vaak niet niet aan denken. Soms lukt dat even maar dan zink ik weer weg.
@mri, mijn antwoord stond in de eerste zin. Ik weet het echt niet. Ik weet het niet meer...
Ik ben zo suf gepiekerd. Ik ben gewoon moegedacht.
Had ik financieel gekund, had ik niet ziek geweest, had ik ... Ik denk daar beter niet over na denk ik. Nog meer gepieker aan een situatie die nu zo is ... Dat 'had ik' zal me niet vooruit helpen, integendeel.
Mijn mindset moet veranderen. Het is nu zo. Dat is je beslissing, borst vooruit en begin eraan. Niet opgeven, doorbijten!
Dat is mijn levensmotto. Elke uitdaging aangaan en vechten tot ik erbij neerval.
Maar nu.... Moe. Rust. Ik heb geen kracht om te vechten. Gelukkig vecht hij voor 10 en doet wat hij voor me kan. In deze situatie als ik de andere verhalen lees, is dit toch een obstakel die ik niet heb.
❣️Voor iedereen hier.
Buitenspel2024 schreef op 26-02-2025 om 12:19:
Wat is dat toch, dat ik rationeel bezien het gedrag van man toen (affaire) maar ook gewoon in het nu, eigenlijk gewoon beide niet acceptabel vind en het toch lastig is om het dan gewoon los te laten?
Is dat omdat het nog te kort is in tijd, dat je dat niet na een paar maanden goed kan voelen? Volgt het gevoel het verstand gewoon trager?
Of is het sowieso lastig om dat hele toekomstplaatje los te laten?
Of houden de praktische obstakels dat gevoel nog tegen (woonruimte, kinderen)?
Of ben ik zelf gewoon niet helemaal 'normaal' qua hechtingsstijl etc.
Heeft iemand dit al eens zelf doorgeworsteld met therapie of iets?
Ik geloof dat ik er niet zo goed bij zit en adviezen van mensen die dit niet hebben meegemaakt, zijn natuurlijk veel meer op het rationele vlak..
Misschien moet je je niet afvragen waarom je er nog bent. Het feit dat je er nog bent betekent dat je daar wil zijn of er nog niet klaar voor bent om de relatie te verlaten. Ik begrijp je haast om het klaar te krijgen, maar helaas, dat kun je niet forceren . Ook al zou je nu vertrekken, je neemt het trauma mee. Het is gewoon iets waar je door moet. De wonde is nog te vers. Je zal het wel weten als het moment zich aandient dat je echt weg wilt. Leg jezelf niet zoveel druk op. En neem af en toe vakantie in je hoofd. Effe op de piekerpauzeknop duwen.
Stresskipje schreef op 26-02-2025 om 13:55:
[..]
Ja, ik toevallig. Mn therapeut legde uit dat er een transitie van verstand naar hart gemaakt moet worden. In een situatie die jij nooit zo gewild hebt heeft dat tijd nodig.
Ik kan het elke week een beetje meer los laten. Alleen elke keer als ik op een bepaald punt ben doet man weer iets waar ik van van mn stuk raak (in de zin van toenadering zoeken),en dan gaat het proces weer een stap terug. Maar dat proces mag er zijn. Het mee terug bewegen ook, als dat er niet zou zijn is er geen hoop meer op herstel.
Het kan zijn dat het proces je met 2 stappen naar voren, en 1 stap terug steeds verder los maakt van hem. Of andersom, naar elkaar toe. Of je blijft jojo'en, maar ook dat wordt je zat. Alles op zn tijd.
Maar hier gebeurd dat niet. Geen toenadering, geen eerlijkheid, geen transparantie. Niks wat een stapje richting herstel is. Behalve dan dat hij meegaat naar therapie nu. Maar een dag later wel onacceptabele dingen tegen me zeggen als het te heet wordt onder zijn voeten door een opmerking van mij.
Wat zit ik dan vast te houden..
Maar Breiertje -ik geloof dat je in Belgie woont- zijn er daar dan helemaal geen regelingen voor alleenstaanden die niet kunnen werken? Bijstand of een ander vangnet vanuit de overheid? En zou je man geen alimentatie moeten betalen?
Buitenspel2024 schreef op 26-02-2025 om 16:01:
[..]
Maar hier gebeurd dat niet. Geen toenadering, geen eerlijkheid, geen transparantie. Niks wat een stapje richting herstel is. Behalve dan dat hij meegaat naar therapie nu. Maar een dag later wel onacceptabele dingen tegen me zeggen als het te heet wordt onder zijn voeten door een opmerking van mij.
Wat zit ik dan vast te houden..
Wat levert dat vasthouden je op?
Persephone schreef op 26-02-2025 om 16:02:
Maar Breiertje -ik geloof dat je in Belgie woont- zijn er daar dan helemaal geen regelingen voor alleenstaanden die niet kunnen werken? Bijstand of een ander vangnet vanuit de overheid? En zou je man geen alimentatie moeten betalen?
Alles tor 2 x toe bekeken met de sociale dienst. Ik zit in een situatie die niet te cumuleren valt met bijstand.
En hij verdient echt niet veel, met een huurprijs zou hij al moeten vechten om rond te komen.
Er wordt momenteel in België op alles besnoeid... Huurprijzen zijn zo hoog, zal bij jullie ook wel zo zijn.
Altijd voltijds gewerkt, keihard, maar in mijn statuut op niets recht. Zelfs niet op een ziekteuitkering! Ik val overal uit de boot. Gek maar het is zo. Ik zie anderen hier uitkeringen aan elkaar rijgen. Maar in welk statuut je hebt gewerkt, daar hangt alles vanaf. En als je daarin ongeneeslijk ziek wordt, heb je pech! Zo oneerlijk!
Buitenspel2024 schreef op 26-02-2025 om 15:56:
[..]
Lastige vraag, denk ik. Want je hebt het wel te doen met de situatie zoals die is. Zoals het ook meeweegt als je kinderen hebt, bijv. Als je buiten je huwelijk financieel niet uitkomt en die situatie niet kan verbeteren dan is er eigenlijk misschien geen optie om weg te gaan en valt die keuze af 😕
Ja dat snap ik hoor, ik heb ook getwijfeld of ik de vraag zou stellen. Ik vraag het niet om de realiteit van hoe die nu is te ontkennen. Ik vraag om helder te krijgen wat haar echte gevoel nu is. Want stel ze zou weg gaan als ze dat kon, als dat een heel diep gevoelde emotie is, dan zijn de pogingen die nu ondernomen worden om het huwelijk weer op de rails te krijgen, eigenlijk een aanslag op haar eigen gevoel, op haar eigen zelf. Een therapeut zou haar moeten begeleiden die oerkracht energie vorm te geven op een manier die passend is gegeven de realiteit waar ze voor staat.
En ook als ze nu denkt terwijl ze dit invoelt: mwoah ja er zijn nog genoeg fijne momenten samen om te blijven, of: nee ik zie er toch te veel tegenop om alleen te komen te staan, dan maakt dat dingen helderder.
Ik probeer slechts te kijken wat haar boosheid (want die is er duidelijk) op een positieve manier aangewend kan worden binnen het geheel. Want we (ik in de eerste plaats hoor) denken misschien te vaak: "ik verdwijn zelf wel een beetje want gegeven mijn positie kan het niet anders'
En ik vermoed dat Breiertje gaat antwoorden dat ze heus wel kwaad wordt op haar man, zelfs te veel en wat moet ze nou. Maar ik heb nog niet gehoord dat er echt door therapeuten gewerkt wordt met de oerkracht die vrijkomt als je verraden bent. En dan kom je makkelijk in een jarenlange roller coaster van hoop, vrees en kwaadheid terecht.
Buitenspel2024 schreef op 26-02-2025 om 16:01:
[..]
Maar hier gebeurd dat niet. Geen toenadering, geen eerlijkheid, geen transparantie. Niks wat een stapje richting herstel is. Behalve dan dat hij meegaat naar therapie nu. Maar een dag later wel onacceptabele dingen tegen me zeggen als het te heet wordt onder zijn voeten door een opmerking van mij.
Wat zit ik dan vast te houden..
Wil je delen wat hij dan zoal voor onacceptabele dingen zegt, mag ook via pb hoor als je het niet openbaar wil delen?
Ben je financieel onafhankelijk Buitenspel?
Breiertje schreef op 26-02-2025 om 16:09:
[..]
Alles tor 2 x toe bekeken met de sociale dienst. Ik zit in een situatie die niet te cumuleren valt met bijstand.
En hij verdient echt niet veel, met een huurprijs zou hij al moeten vechten om rond te komen.
Er wordt momenteel in België op alles besnoeid... Huurprijzen zijn zo hoog, zal bij jullie ook wel zo zijn.
Altijd voltijds gewerkt, keihard, maar in mijn statuut op niets recht. Zelfs niet op een ziekteuitkering! Ik val overal uit de boot. Gek maar het is zo. Ik zie anderen hier uitkeringen aan elkaar rijgen. Maar in welk statuut je hebt gewerkt, daar hangt alles vanaf. En als je daarin ongeneeslijk ziek wordt, heb je pech! Zo oneerlijk!
En heb je dan niet -ja, ik probeer alleen even mee te denken- zoiets als afgekeurd worden voor werk en daardoor een uitkering krijgen?
En wat bedoel je met " cumuleren"? Bedoel je daarmee dat er nog bezit/vermogen is waardoor bijstand niet kan?
Wat ontzettend akelig als je vast zit vanwege ziekte en financien, zeg.
