Verder na ontrouw - deel 8

ik denk dat de reden waarom een moeilijke blijft. Is er altijd wel 'een waarom'?
Mannen worden vaak impulsief door lust. Dat is al eeuwen zo. Is er een waarom? Is het instinctief? Is het zoeken naar waarom ook niet een tendens deze tijd dat alles een verklaring hoeft via therapie? In Amerika heeft nagenoeg iedereen een therapeut. Hier begint dit ook meer en meer een tendens te zijn. Voor alles therapie, verklaring zoeken bij een peut.
Het dieper graven naar het puzzelstukje voor de 'dader' is vaak moeilijk. Vaak willen zij dit zo snel mogelijk achter zich laten, en verder doen met de toekomst alsof niets is gebeurd. Op die manier moeten ze zichzelf niet in de spiegel kijken. Op die manier verzachten ze hun 'falen' voor zichzelf. Gewoon verderdoen en niet omkijken.

Voor ons is het net andersom. Wij hebben dat puzzelstukje nodig om verder te kunnen. Wij willen graven en weten waarom. Op die manier hopen we terug controle te krijgen op de situatie, willen we het voorkomen, verklaren...

Ik heb al die maanden gegraven. Het waarom... Maar hoe hard hij zich ook inzet bij mij en bij therapie, er is geen waarom. Er is geen enkele reden die kan verklaren en verzachten waarom hij deed wat hij deed. Geen enkele.
Dan blijft de bal in mijn kamp. 
Accepteer ik dat ik een man had met geheimen, leugens, bedrog. Geef ik op wat wel goed was en doe ik verder? Of ga ik weg omwille van wat niet goed was?
Verloochen ik mezelf als ik blijf? Ben ik zwak?Geef ik mijn kinderen het slechte voorbeeld dat je alles moet slikken?
Of ben ik net sterk omdat ik blijf? Getuigt het van gezond verstand dat ik verder kijk dan wat hij deed, de verslaving, en dat ik probeer de man achter de verslaving te zien? Leer ik mijn kids dat een relatie ups en downs kent en je niet direct moet opgeven? Dat sommige mensen die wel spijt hebben een derde kans verdienen?
Het blijft dubbel. Een fijne koord om te balanceren.
Op 7 maand was ik net zo radeloos aan het graven net zoals jij Winnie. Nu na 10 maand is dit (even?) gaan liggen.
De tweede keer heb ik het niet herkend, 5 jaar lang had hij een dubbelleven. En ik had niets door, ondanks dat ik heel goed checkte, controleerde en waakzaam was. Ik wist dat hij niet te vertrouwen was.
Nu is het vertrouwen in hem weg, maar ook in mezelf. Zal ik nu bij herval de signalen herkennen?
Ik denk het wel. Ik ben superalert op alles.
Hij is blij dat hij verlost is van zijn verslaving, de leugens.
Ik spreek momenteel niet meer van liefde van mijn kant. We zijn een goed team, geen ruzie meer, kunnen goed praten, gaan liefdevol let elkaar om, alles is zoals het moet zijn. Maar door dit hele gedoe verloor ik een stuk van mezelf, en dat stuk mis ik. Ik ben niet meer wie ik was. Ik mis de passionele vrouw die dolgraag vrijde. Dat stuk vind ik niet terug. Vrijen kan fijn zijn, maar hoeft niet echt meer voor mij, en de passionele vrouw is niet meer.
Ik heb me van alles en iedereen afgesloten, ook van mijn kids. Lijkt alsof ik iedereen zie dat ze me zullen kwetsen en pijn doen. En dat zal niet meer gebeuren.
En dat vind ik ook jammer. Want ik was een warme, liefdevolle persoon die graag gaf.
Die is weg. Benieuwd of die terugkomt, want ik mis mijn oude zelf.
Maar nu ben ik moegegeven. En ik geef niet meer aan niemand. Nu moet de moeite eens uit hen komen. Ik hou me nu vooral bezig met wat ik leuk vind, en wil. Ik ben een beetje egoïstisch.
Mmmm ik heb zin om dit te eten.... Bah wij niet...pech. er zijn ook boterhammen met choco. Ruim je zelf op nadien?

Maar stel, de trouwe partner zou de reden van het vreemdgaan weten: zou zij er dan iets mee opschieten? Dat heeft toch alleen nut als je er van uit gaat dat er iets binnen de relatie niet goed zat en je er samen iets aan kunt doen. Maar zelfs dan heeft dat alleen zin als de vreemdganger onderkent dat hij om problemen op te lossen niet ging praten of zichzelf therapeutisch ging onderzoeken, maar het liever buiten de deur zocht. En in veel gevallen wil de vreemdganger dat niet, wil hij het er niet meer over hebben en gewoon door. En daarnaast zijn er ook vreemdgangers die egoïstisch zijn, waarbij oorzaken helemaal niet binnen de relatie liggen maar gewoon bij een player willen zijn.
De trouwe partner wil redenen en oorzaken weten om er iets aan te kunnen doen, om pijn in de toekomst te kunnen voorkomen. Vaak gaat zij extra hard 'werken' relationeel gezien omdat het trauma zo groot was terwijl de vreemdganger daarin een minder vorsende rol op zich neemt. 
Misschien heeft de redenen en oorzaken onderzoeken wel alleen zin als het geïnitieerd wordt door de vreemdganger zelf, omdat hij zelf niet een liegende bedriegende persoon wil zijn. 

MRI schreef op 23-04-2025 om 11:33:

Maar stel, de trouwe partner zou de reden van het vreemdgaan weten: zou zij er dan iets mee opschieten? Dat heeft toch alleen nut als je er van uit gaat dat er iets binnen de relatie niet goed zat en je er samen iets aan kunt doen. Maar zelfs dan heeft dat alleen zin als de vreemdganger onderkent dat hij om problemen op te lossen niet ging praten of zichzelf therapeutisch ging onderzoeken, maar het liever buiten de deur zocht. En in veel gevallen wil de vreemdganger dat niet, wil hij het er niet meer over hebben en gewoon door. En daarnaast zijn er ook vreemdgangers die egoïstisch zijn, waarbij oorzaken helemaal niet binnen de relatie liggen maar gewoon bij een player willen zijn.
De trouwe partner wil redenen en oorzaken weten om er iets aan te kunnen doen, om pijn in de toekomst te kunnen voorkomen. Vaak gaat zij extra hard 'werken' relationeel gezien omdat het trauma zo groot was terwijl de vreemdganger daarin een minder vorsende rol op zich neemt.
Misschien heeft de redenen en oorzaken onderzoeken wel alleen zin als het geïnitieerd wordt door de vreemdganger zelf, omdat hij zelf niet een liegende bedriegende persoon wil zijn.

Klopt. Dit weekend hebben wij het er hier nog eens over gehad. Ik heb hem gezegd dat ik alles kan begrijpen … dat je verliefd wordt, dat je je eens laat gaan, dat je je laat verleiden, maar dat ik NOOIT OFTE NIMMER zal begrijpen dat je jarenlang je geliefde (want dat ben ik altijd geweest, zegt hij) in the face kunt BELIEGEN. Ik zal dat echt NOOIT NOOIT NOOIT begrijpen en dat is de reden dat onze relatie nooit meer zal worden wat ze geweest is. Het is hier tot in den treure al herhaald. Inderdaad, je wil als bedrogene een soort controle/zekerheid. Maar vertrouwen komt denk ik niet meer terug op dezelfde manier als voor het bedrog, namelijk spontaan en onvoorwaardelijk. Wij doen het goed samen nu, maar ik kan hem nooit meer met dezelfde bewondering en passie bekijken als voorheen. En ik denk ook meer aan mezelf, precies zoals iemand anders dit hierboven beschreef. Ik heb ook de angst losgelaten om hem te verliezen. En dat maakt me vrij. Het “waarom” is naar mijn gevoel ook dikwijls gewoon vijgen na Pasen. Ik denk gewoon dat er een antwoord gezocht wordt om verder te kunnen, maar dat dat antwoord eerder gefabriceerd wordt, dikwijls onbewust. Ik bekijk dat bedrog gewoon voor wat het is: een extreem egoïstische daad door iemand die geen gewetensprobleem heeft om zijn partner een rad voor ogen te draaien. En inderdaad, dan komt de vraag: wil ik met zo iemand verder? En dan maak je een balans … wat haal ik nog uit deze relatie? Dat staat allemaal heel verre van het romantisch ideaal dat je ooit voor ogen had, het Paradijs. Maar is dat romantisch ideaal wel realistisch? De bedrogenen hier, ikzelf ook, waren toch ook wat naïef, niet in de slechte zin van het woord, integendeel, naïef in de zin van dat je je gewoon niet kunt voorstellen dat je geliefde je zo kan beliegen.

Laat ons zeggen dat ik nu een verstandshuwelijk heb waarin ik gelukkig ben, zoals miljoenen andere mensen op aarde, wel met veel gevoel en respect naar elkaar, en ook veel warmte. Maar het is niet meer het sprookjeshuwelijk dat ik dacht dat het was. En misschien is dat maar goed ook. Ik zeg wel nog dat ik hem graag zie, maar nooit als eerste, en dat graag zien heeft nu zeker een andere betekenis dan vroeger.  Dat graag zien is nu een bewuste keuze, en vroeger was dat er gewoon spontaan.

Theekannetje schreef op 23-04-2025 om 12:50:

[..]

Klopt. Dit weekend hebben wij het er hier nog eens over gehad. Ik heb hem gezegd dat ik alles kan begrijpen … dat je verliefd wordt, dat je je eens laat gaan, dat je je laat verleiden, maar dat ik NOOIT OFTE NIMMER zal begrijpen dat je jarenlang je geliefde (want dat ben ik altijd geweest, zegt hij) in the face kunt BELIEGEN. Ik zal dat echt NOOIT NOOIT NOOIT begrijpen en dat is de reden dat onze relatie nooit meer zal worden wat ze geweest is. Het is hier tot in den treure al herhaald. Inderdaad, je wil als bedrogene een soort controle/zekerheid. Maar vertrouwen komt denk ik niet meer terug op dezelfde manier als voor het bedrog, namelijk spontaan en onvoorwaardelijk. Wij doen het goed samen nu, maar ik kan hem nooit meer met dezelfde bewondering en passie bekijken als voorheen. En ik denk ook meer aan mezelf, precies zoals iemand anders dit hierboven beschreef. Ik heb ook de angst losgelaten om hem te verliezen. En dat maakt me vrij. Het “waarom” is naar mijn gevoel ook dikwijls gewoon vijgen na Pasen. Ik denk gewoon dat er een antwoord gezocht wordt om verder te kunnen, maar dat dat antwoord eerder gefabriceerd wordt, dikwijls onbewust. Ik bekijk dat bedrog gewoon voor wat het is: een extreem egoïstische daad door iemand die geen gewetensprobleem heeft om zijn partner een rad voor ogen te draaien. En inderdaad, dan komt de vraag: wil ik met zo iemand verder? En dan maak je een balans … wat haal ik nog uit deze relatie? Dat staat allemaal heel verre van het romantisch ideaal dat je ooit voor ogen had, het Paradijs. Maar is dat romantisch ideaal wel realistisch? De bedrogenen hier, ikzelf ook, waren toch ook wat naïef, niet in de slechte zin van het woord, integendeel, naïef in de zin van dat je je gewoon niet kunt voorstellen dat je geliefde je zo kan beliegen.

Laat ons zeggen dat ik nu een verstandshuwelijk heb waarin ik gelukkig ben, zoals miljoenen andere mensen op aarde, wel met veel gevoel en respect naar elkaar, en ook veel warmte. Maar het is niet meer het sprookjeshuwelijk dat ik dacht dat het was. En misschien is dat maar goed ook. Ik zeg wel nog dat ik hem graag zie, maar nooit als eerste, en dat graag zien heeft nu zeker een andere betekenis dan vroeger. Dat graag zien is nu een bewuste keuze, en vroeger was dat er gewoon spontaan.

Ik sta hier ook zo in. Je beschrijft hoe ik het nu zie.

Angst om hem te verliezen had ik nooit. Integendeel, dan maakte hij de keuze die ik niet kon nemen. Hij verloor mij, niet andersom.

En een verstandshuwelijk, zo zie ik het ook al die tijd. Ik blijf bij hem, omdat dit voor mij het verstandigst is, wil ik niet in de armoede belanden. En we hebben plezier, veel liefde, vriendschap respect en tederheid van zijn kant, mijn kant respect en wat niet meer is kan misschien nog komen.

Ik zie ernaar uit om samen te reizen, dingen te doen, te zorgen voor kleinkinderen als die er komen. En ik ben een passionele vrouw, dat komt ms wel terug.

In mijn toekomst zie ik ons nog samen. Hij met zijn hart, ik met mijn verstand.

En verliefd worden, dat kon ik begrijpen, een affaire... Ja. Maar wat hij deed, dat zal ik nooit begrijpen. Mij nooit aanraken, en betalen voor een vreemde...onvergeeflijk laag.

Breiertje schreef op 23-04-2025 om 13:02:

[..]

Ik sta hier ook zo in. Je beschrijft hoe ik het nu zie.

Angst om hem te verliezen had ik nooit. Integendeel, dan maakte hij de keuze die ik niet kon nemen. Hij verloor mij, niet andersom.

En een verstandshuwelijk, zo zie ik het ook al die tijd. Ik blijf bij hem, omdat dit voor mij het verstandigst is, wil ik niet in de armoede belanden. En we hebben plezier, veel liefde, vriendschap respect en tederheid van zijn kant, mijn kant respect en wat niet meer is kan misschien nog komen.

Ik zie ernaar uit om samen te reizen, dingen te doen, te zorgen voor kleinkinderen als die er komen. En ik ben een passionele vrouw, dat komt ms wel terug.

In mijn toekomst zie ik ons nog samen. Hij met zijn hart, ik met mijn verstand.

En verliefd worden, dat kon ik begrijpen, een affaire... Ja. Maar wat hij deed, dat zal ik nooit begrijpen. Mij nooit aanraken, en betalen voor een vreemde...onvergeeflijk laag.

Ja, dat omschrijf je mooi: hij verloor mij, niet andersom. Wat ik ook al zoveel heb herhaald … na bedrog zijn er 3 verliezers, nooit winnaars. 

Als het om sekswerkers gaat is dat natuurlijk anders. Die hebben wel wat gewonnen, hun inkomen. Wat dat is het enige waar het bij hen om draait natuurlijk. Hoe meer klanten, hoe beter de inkomsten. 

MRI schreef op 23-04-2025 om 11:33:

Maar stel, de trouwe partner zou de reden van het vreemdgaan weten: zou zij er dan iets mee opschieten? Dat heeft toch alleen nut als je er van uit gaat dat er iets binnen de relatie niet goed zat en je er samen iets aan kunt doen. Maar zelfs dan heeft dat alleen zin als de vreemdganger onderkent dat hij om problemen op te lossen niet ging praten of zichzelf therapeutisch ging onderzoeken, maar het liever buiten de deur zocht. En in veel gevallen wil de vreemdganger dat niet, wil hij het er niet meer over hebben en gewoon door. En daarnaast zijn er ook vreemdgangers die egoïstisch zijn, waarbij oorzaken helemaal niet binnen de relatie liggen maar gewoon bij een player willen zijn.
De trouwe partner wil redenen en oorzaken weten om er iets aan te kunnen doen, om pijn in de toekomst te kunnen voorkomen. Vaak gaat zij extra hard 'werken' relationeel gezien omdat het trauma zo groot was terwijl de vreemdganger daarin een minder vorsende rol op zich neemt.
Misschien heeft de redenen en oorzaken onderzoeken wel alleen zin als het geïnitieerd wordt door de vreemdganger zelf, omdat hij zelf niet een liegende bedriegende persoon wil zijn.

Persoonlijk denk ik van niet inderdaad. 

En dat komt denk ik, omdat ik ( en met mij velen hier) nooit die stap zouden zetten. Dus per saldo schiet je er niet zo heel erg veel mee op: Je kunt je nog steeds niet voorstellen welke reden dan zo goed was om die stap te zetten.

Imo zijn er verschillende keren andere keuzes te maken. Je zet heel bewust steeds die stappen. Dat eerste appje, het niet melden van dat contact, het eerste flirten. Noem het allemaal maar op. Steeds maar weer maak je heel erg bewust een keuze, misschien niet rekening houdende met de eventuele consequenties op dat moment, maar toch. 

Maakt het dan heel veel uit of dit gebeurde omdat mijn ex-vrouw de relatie niet goed vond, of dat ze problemen heeft met zichzelf, of dat ze depressief was, of dat ze gewoon geil was? Dat ze bepaalde problemen heeft met haar zelfbeeld ( wat echt ongelooflijk is als je haar ziet het is een prachtige vrouw om te zien) had ik zelf al jaren in de gaten. Dat ze het erg goed doet op een bepaalde vorm van aandacht, ook. 

Maar het verzacht voor mij niet het verdriet, dus vond ik het niet zo heel erg belangrijk om te weten wat nou precies de reden was. Sterker nog: De initiële reden werd al heel gauw een soort van "rechtvaardiging" voor wat ze gedaan had. MAW: ze kon het eigenlijkz elf niet accepteren dat ze het gedaan had, dus bedacht ze maar het hele " het lag aan jou" verhaal, wat ze later weer in trok. 

Kortom: Ik denk dat je voor jezelf heel goed moet bepalen of het wel of niet iets toevoegt. En in hoeverre je er een eerlijk antwoord op krijgt. 

Na de affaire (waarna bleek dat het er wel meerdere waren), was mijn grootste vraagstuk hoe iemand jarenlang zo kan liegen, zonder er zelfs maar bij te verschieten.

Natuurlijk heb ik daar nooit een bevredigend antwoord op gekregen. Maar ik vermoed dat een vreemdganger altijd wel iets zoekt om het gedrag te kunnen rechtvaardigen.

Zo was er bij ons in de tropenjaren soms best veel stress en gedoe om bijvoorbeeld alles in de ochtend zo gereed te krijgen om het andere (ook nog jonge) kind op tijd op school te krijgen. En net als ik de schoentjes aan deed, gebeurde het vaak dat de dreumes nog even snel een poepluier produceerde, soms tot zijn rug aan toe. 
Partner ging lekker naar zijn werk, en liet het mij verder opknappen. Want ik had de luxe dat ik thuis kon werken.
Hier raakte ik uiteraard zwaar geïrriteerd door, waarna ik met een sneer of met een gezicht als een oorwurm, afscheid van hem nam. Ik kon dan aan zijn gezicht zien dat hij zoiets had van "stik er in". En hoppa... daar had hij zijn reden om zich niet schuldig te hoeven voelen wanneer hij in zijn lunchpauze even een nummertje ging maken. 
Zo zijn er tal van momenten waarop ik duidelijk ook niet zo veel liefde voor hem voelde. En op die momenten dat ie ging, vaak op de meest onhandige tijden, haalde hij de trut in mij naar boven, zodat hij zonder schuldgevoel de deur uit kon stappen.
Het is dat het liegen en bedriegen absoluut niet in mijn aard zit, maar was het wel zo geweest en ik had die drang om het buiten de deur te zoeken, dan had ik op die manier ook prima mijn schuldgevoel uit kunnen schakelen denk ik.

Ik heb me van alles en iedereen afgesloten, ook van mijn kids. 

Serieus?

Winnie86 schreef op 22-04-2025 om 23:

Dat leren wij nu ook, die kantelmomenten herkennen. Maar het lukt me nog niet goed me op zo een moment niet opnieuw terug te gaan trekken. Dat is altijd mijn reactie op me afgewezen, ed. voelen.

Poeh, verhalen hier laten weer even voelen hoe impactvol het is. Hoe Haaika beschrijft hoe het werkte… t*ring.

Ik kan met compassie kijken naar het punt waarop mijn vrouw is gekomen. De pijn die er zat, het ontbreken van emotionele verbinding, de omstandigheden en dan een lulhannes die op jou uit is. Alles wat zwaar was kwam pijnlijk samen en ik kan voelen hoe eenzaam dat was. Tegelijk… ik denk dat ik nooit ga begrijpen hoe ze heeft kunnen vreemdgaan en liegen. In het volle besef dat het fout was. Nog het meest de eerste keer all the way die zo gepland en voorbereid was. Dagenlang voorpret en in huis rondlopen wetende wat je gaat doen. Ik kan het niet snappen, gewoon omdat ik het mij niet kan voorstellen. 
Het kennen van ‘oorzaken’ helpen mij niet in de verwerking. En geven ook geen vertrouwen. Het heeft wel geholpen mijn vrouw als mens te blijven zien. Iemand die van zichzelf vervreemd raakte. Het vertrouwen en herstel heb ik gevonden in de veranderingen in onze relatie. En dat gaat ook over mij. Ik heb daarvoor ook patronen moeten doorbreken. Moeten snappen wat emotionele verbinding is en daar mijn bijdrage aan leveren. Daar gaat het citaat over. Ik ben (helaas) heel erg goed in vermijden. Dus om in verbinding te blijven moest ik dat anders gaan doen. En dat lukt met wisselend succes. Die emotionele verbinding die ik nu veel sterker kan voelen (en zien wanneer het er niet is), die geeft mij vertrouwen dat er geen ruimte is voor leugens.

Deze podcast is helder over de herstel fases 
Daaruit blijkt ook hoe hard werken het is. Ik had deze informatie in het begin wel willen hebben. 
Zoals in de explosie fase. 

https://open.spotify.com/episode/3wxhaxUgjikiYXcDq4iBxR?si=tZUPW9DdSD2asiZ-o1co9Q

Wat betreft oorzaken.... 
Ik denk dat het belangrijk is dat de dader op zoek gaat naar het waarom. Dat laat zien dat er echt spijt is, ze zelf ook niet begrijpen waarom ze alles op het spel hebben gezet voor lust =spanning =geheim (dat is het vaak nl ) en waarom ze zich dat niet hebben gerealiseerd, ze zich zo kapot schamen, zichzelf niet in de spiegel kunnen aankijken etc
Dat ze geen excuses zoeken. Niks is een excuus nl om je partner en gezin te bedriegen dan hadden ze het lef moeten hebben het bespreekbaar te maken. Ze moeten onder ogen zien dat ze egoïstisch waren. En dat gaat stukje bij beetje. Want emotioneel schuldbesef is heftig. Daar wil je vandaan omdat het geen fijn gevoel is. Terugval ligt in deze fase ook op de loer. Die ander die gaf je immers "even" een goed gevoel en hup het jezelf voorliegen begint weer van voren af aan. Het is destructief. 

Het laat zien dat ze echt willen veranderen mi als ze de onderste steen in zichzelf boven willen hebben. 
Niet een "sorry" en dooorrrr! 

Later is samen op zoek gaan, patronen in de relatie onder ogen zien natuurlijk ook belangrijk. 
Bij mijn man is er dus geen oorzaak aan te wijzen. Er is heel veel scheef gegaan on onze relatie, maar waar niet in een langdurige of tropen relatie. 
Maar het is geen reden om vreemd te gaan.
Bij hem was het klassiek. Aandacht, bewondering, verliefdheid van haar naar hem uitgesproken, verleiding, kopje koffie, een streel niet tegenhouden, de eerste knuffel niet afkappen en vooral jezelf voorliegen. 
En later de heftige ruzies tussen ons. Die bezorgden hem zijn bezoekjes aan haar minder schuldgevoel. Maar de affaire ook vaak skippen. 
Zelfs nog toen we bij de psycholoog zaten en ik hem huilend vroeg of hij dan geen greintje schuld voelde als er bv met vader/moederdag/ fijne momenten waren? Hij reageerde heel verbaasd met de woorden "nee maar dan was ik toch op dat moment toch ook niet met de affaire bezig? 
Aaaarrgghh😱
Dat dubbelleven, zo destructief, zo gevaarlijk! 
Hij had meest schuldgevoel als hij bij haar vandaan kwam. Voelde zich ook niet blij. En waarom dan niet stoppen?? 
Tja waarom grijpt iemand na een heftige kater toch weer de fles. Rookt toch weer na de eerste schrik van een infarkt? 
Verslavingsdynamiek. 
Het is complex.
Het geeft mij ook nog wel eens error in mijn hoofd. Hoe kon hij!! 
Die boosheid erover kunnen uiten, bespreken, zijn tranen van berouw zien, de wil transparant te zijn, zijn uitspraak die vreselijke man nooit meer te willen zijn, het draagt bij aan heling. 

En om verder te kunnen is gevoel van liefde die ruim beantwoordt wordt nodig en er naar uitkijken dat hij thuiskomt,langdurig in elkaars ogen kijken, genieten van elkaar en uitkijken naar een dag vrij samen bv belangrijk. Het kinderlijk vertrouwen is voorgoed verdwenen, maar goed ook zei onze therapeut. Ogen en oren open, inchecken bij en moeite doen voor elkaar, alert! Liefde is kostbaar en niet vanzelfsprekend ♥️ 

Eerst dit voor ik alles lees : we zijn naar de therapeute geweest en na 7 maanden heb ik toch durven uitspreken dat ik enorm bang ben voor een herhaling als de oorzaak niet boven water komt. We zijn toen we 12j samen waren een half jaar uiteen geweest omdat hij verliefd was op een ander. Wel samen blijven wonen want we konden niet zonder elkaar en durfden die stap niet zetten. Uiteindelijk is hij op de avond dat hij de eerste keer met haar naar bed ging thuisgekomen en me gesmeekt om gewoon samen verder te gaan want hij wilde enkel mij.
Dat hele stuk heb ik eigenlijk meer dan 10j verdrongen. Ik dacht daar nooit meer aan tot enkele maanden geleden. 
Maar blijkbaar geeft dat me ook veel onrust, want gaat dit zich binnen 10j dan weer herhalen?

Toen was het uiteraard geen bedrog. Hij had het eerst 'netjes' uitgemaakt tussen ons toen hij gevoelens voor een ander kreet. Maar toch deed dat uiteraard heel veel pijn.

Hij snapt nu ook waarom het voor mij zo belangrijk is dat hij zelf probeert te ontdekken waarom hij die behoefte heeft aan een ander, terwijl hij in feite enkel met mij wil verdergaan. Tegen volgende sessie moet hij er zelf over nadenken, maar dat zal hem waarschijnlijk niet lukken, dus gaan we dan ook kijken hoe het wel lukt. Binnen onze therapie of apart.

MRI schreef op 23-04-2025 om 11:33:

Maar stel, de trouwe partner zou de reden van het vreemdgaan weten: zou zij er dan iets mee opschieten? Dat heeft toch alleen nut als je er van uit gaat dat er iets binnen de relatie niet goed zat en je er samen iets aan kunt doen. Maar zelfs dan heeft dat alleen zin als de vreemdganger onderkent dat hij om problemen op te lossen niet ging praten of zichzelf therapeutisch ging onderzoeken, maar het liever buiten de deur zoeken.

Wat in me opkomt hierbij voor mijn 'geval'. Mijn man is 2x iets met een ander begonnen toen ik zelf minder toegankelijk was. De eerste keer vanwege een depressie, de 2e keer omwille van 3 kleine kinderen. Ik denk dat hij zich misschien zelf verlaten voelde.

Theekannetje schreef op 23-04-2025 om 12:50:

[..]

Klopt. Dit weekend hebben wij het er hier nog eens over gehad. Ik heb hem gezegd dat ik alles kan begrijpen … dat je verliefd wordt, dat je je eens laat gaan, dat je je laat verleiden, maar dat ik NOOIT OFTE NIMMER zal begrijpen dat je jarenlang je geliefde (want dat ben ik altijd geweest, zegt hij) in the face kunt BELIEGEN. Ik zal dat echt NOOIT NOOIT NOOIT begrijpen en dat is de reden dat onze relatie nooit meer zal worden wat ze geweest is. Het is hier tot in den treure al herhaald. Inderdaad, je wil als bedrogene een soort controle/zekerheid. Maar vertrouwen komt denk ik niet meer terug op dezelfde manier als voor het bedrog, namelijk spontaan en onvoorwaardelijk. Wij doen het goed samen nu, maar ik kan hem nooit meer met dezelfde bewondering en passie bekijken als voorheen. En ik denk ook meer aan mezelf, precies zoals iemand anders dit hierboven beschreef. Ik heb ook de angst losgelaten om hem te verliezen. En dat maakt me vrij. Het “waarom” is naar mijn gevoel ook dikwijls gewoon vijgen na Pasen. Ik denk gewoon dat er een antwoord gezocht wordt om verder te kunnen, maar dat dat antwoord eerder gefabriceerd wordt, dikwijls onbewust. Ik bekijk dat bedrog gewoon voor wat het is: een extreem egoïstische daad door iemand die geen gewetensprobleem heeft om zijn partner een rad voor ogen te draaien. En inderdaad, dan komt de vraag: wil ik met zo iemand verder? En dan maak je een balans … wat haal ik nog uit deze relatie? Dat staat allemaal heel verre van het romantisch ideaal dat je ooit voor ogen had, het Paradijs. Maar is dat romantisch ideaal wel realistisch? De bedrogenen hier, ikzelf ook, waren toch ook wat naïef, niet in de slechte zin van het woord, integendeel, naïef in de zin van dat je je gewoon niet kunt voorstellen dat je geliefde je zo kan beliegen.

Laat ons zeggen dat ik nu een verstandshuwelijk heb waarin ik gelukkig ben, zoals miljoenen andere mensen op aarde, wel met veel gevoel en respect naar elkaar, en ook veel warmte. Maar het is niet meer het sprookjeshuwelijk dat ik dacht dat het was. En misschien is dat maar goed ook. Ik zeg wel nog dat ik hem graag zie, maar nooit als eerste, en dat graag zien heeft nu zeker een andere betekenis dan vroeger. Dat graag zien is nu een bewuste keuze, en vroeger was dat er gewoon spontaan.

Jij gelooft of liever ervaart dus niet dat een relatie kan verbeteren na ontrouw? Dat is iets waar ik me de laatste maanden wel aan vastgehouden heb. Het was tussen ons eigenlijk ook al snel beter dan de laatste 10j, simpelweg ook omdat we eindelijk terug tijd maakten voor elkaar. Maar ik ben bang om dat opnieuw te verliezen en trek me tegenwoordig meer terug.