Verder na ontrouw - deel 8

Ik lees al enige tijd mee, maar zit als man ook in een lastige situatie momenteel.

Omdat de historie heel lang is, zal ik het kort proberen te schetsen: 25 jaar samen (vrijwel elkaars eerste liefje), waarvan 15 jaar getrouwd. en beiden mid 40 nu met 2 kinderen omstreeks 10 jaar. 

Mijn vrouw heeft wat dronken uitgaanszoenen gehad 3 jaar geleden waar ik achter ben gekomen. Hierover zijn we destijds in gesprek gegaan waarbij ze aangaf dat ze het niet kon verkroppen om alleen met mij te eindigen(in haar kist te belanden), waarop ik haar wat ruimte heb gegeven. Vervolgens heeft ze enkele maanden rond gezoend en is er uiteindelijk ook iemand in bed beland. Het viel haar tegen (vooraf geromantiseerd?), maar moest er wel veel aan denken (achteraf romantiseren van spanning en aandacht). Ik heb vervolgens aangegeven dat het niet de bedoeling is dat dit blijft hangen in haar hoofd en gezegd dat ik er dan niet mee om kan gaan. Relatietherapie opgestart en kwam uit dat ze graag aandacht wil omdat ze vroeger veel gepest is. Dat ze moet leren om ook haar grenzen te bewaken. Ze gaf aan dat het haar geholpen had, maar vervolgens is ze hierna nog 3x vreemd gegaan tijdens het uitgaan (ben ik zelf achter gekomen door.opvangen gesprek met vriendin en moeder). Ook hierover gesproken en veel spijt ontvangen. Laatste keer is nu 1 jaar geleden, maar ik kom maar niet van m'n wantrouwen meer af. Er blijkt iets geknakt bij me vorig jaar. Iedere keer als ze weg is, zit ik me op te vreten. Kan ik überhaupt nog vertrouwen terug krijgen? En hoe? 

OrangeP schreef op 23-04-2025 om 23:07:

Ik lees al enige tijd mee, maar zit als man ook in een lastige situatie momenteel.

Omdat de historie heel lang is, zal ik het kort proberen te schetsen: 25 jaar samen (vrijwel elkaars eerste liefje), waarvan 15 jaar getrouwd. en beiden mid 40 nu met 2 kinderen omstreeks 10 jaar.

Mijn vrouw heeft wat dronken uitgaanszoenen gehad 3 jaar geleden waar ik achter ben gekomen. Hierover zijn we destijds in gesprek gegaan waarbij ze aangaf dat ze het niet kon verkroppen om alleen met mij te eindigen(in haar kist te belanden), waarop ik haar wat ruimte heb gegeven. Vervolgens heeft ze enkele maanden rond gezoend en is er uiteindelijk ook iemand in bed beland. Het viel haar tegen (vooraf geromantiseerd?), maar moest er wel veel aan denken (achteraf romantiseren van spanning en aandacht). Ik heb vervolgens aangegeven dat het niet de bedoeling is dat dit blijft hangen in haar hoofd en gezegd dat ik er dan niet mee om kan gaan. Relatietherapie opgestart en kwam uit dat ze graag aandacht wil omdat ze vroeger veel gepest is. Dat ze moet leren om ook haar grenzen te bewaken. Ze gaf aan dat het haar geholpen had, maar vervolgens is ze hierna nog 3x vreemd gegaan tijdens het uitgaan (ben ik zelf achter gekomen door.opvangen gesprek met vriendin en moeder). Ook hierover gesproken en veel spijt ontvangen. Laatste keer is nu 1 jaar geleden, maar ik kom maar niet van m'n wantrouwen meer af. Er blijkt iets geknakt bij me vorig jaar. Iedere keer als ze weg is, zit ik me op te vreten. Kan ik überhaupt nog vertrouwen terug krijgen? En hoe?

De vraag is, heeft ze spijt, en wil ze verder met jou en enkel jou.

Of heeft ze nood aan anderen, en streeft ze naar een open relatie.

Of wil ze vrij zijn en doen wat ze wil. Weet ze wat ze wil?

En het belangrijkste. Wat wil jij. Geef jij voldoende je grenzen aan? Gaat ze er telkens overheen en ga jij steeds voor herstel?

Ik heb bij de laatste ontdekking duidelijk mijn grens aangegeven en daar mag hij niet meer over. Dat wil hij naar eigen zeggen ook niet meer. Hij zei niet ik mis dit of ik wil dat... Hij ging voluit voor enkel mij.

Ik vroeg hem of hij een open relatie wou en dat wil hij niet.

Duidelijk uitzoeken wat jij wil. spijt en berouw van haar kant, zonder misstappen of hunkering naar anderen, en veeeeeeel tijd en verdriet.

Maar vertrouwen terug, dat is een lange, lange weg. In mijn geval, ik denk niet dat dit ooit terugkomt. Ik realiseer me dat dit steeds een blijvend risico is.

Winnie86 schreef op 23-04-2025 om 22:09:

[..]

Wat in me opkomt hierbij voor mijn 'geval'. Mijn man is 2x iets met een ander begonnen toen ik zelf minder toegankelijk was. De eerste keer vanwege een depressie, de 2e keer omwille van 3 kleine kinderen. Ik denk dat hij zich misschien zelf verlaten voelde.

Ja dat kan inderdaad een verklaring zijn. Maar dan gaat het imo er vervolgens om hoe hij/ jullie/ jij daar mee omgaan. Want een emotioneel volwassen partner steunt de ander in zulke zware tijden en gaat niet als een klein kind het elders zoeken ebn op die manier de partner aan haar zelf overlaten. En mijn punt in het vorige bericht is: als die vreemdgaande partner inziet: okay op dat punt ben ik entitled want ik vind dat ik aandacht verdien, en ik ga daar aan werken met een therapeut dan is er hoop. Maar als je als bedrogen partner gaat denken 'oh ik moet er ook meer voor hem zijn en wat is het rot voor hem dat hij zich alleen voelde en ja logisch dat hij het elders moest zoeken' dan kom je in een ongezond patroon terecht wat volgens mij niet helend is. 

Winnie86 schreef op 23-04-2025 om 22:00:

Hij snapt nu ook waarom het voor mij zo belangrijk is dat hij zelf probeert te ontdekken waarom hij die behoefte heeft aan een ander, terwijl hij in feite enkel met mij wil verdergaan. Tegen volgende sessie moet hij er zelf over nadenken, maar dat zal hem waarschijnlijk niet lukken, dus gaan we dan ook kijken hoe het wel lukt. Binnen onze therapie of apart.

Dat kan ik goed snappen. Het klinkt dan meer dat je het nodig hebt dat hij zelf snapt waar het vandaan komt. Dat hij laat zien zijn uiterste best te doen om te begrijpen welk gat hij probeert te vullen. Dat hij gaat snappen en herkennen wannee het opspeelt. Want als hij meer bewust zijn heeft op oorzaken, kan jou dat meer vertrouwen geven naar de toekomst. Dat herken ik zeker uit ons proces.  Doordat mijn vrouw ging begrijpen welke pijn er in haar zat, ging ze zien dat de affaire een destructief lapmiddel was. Dat die kerel niet bijzonder was, maar dat wij precies de plek raakte waar het zat. En dus dat in de toekomst een affaire of oppervlakkige aandacht van mannen haar probleem niet zouden oplossen. Ze geeft nu veel vaker behoeften aan en ik begrijp beter wat ik haar kan geven. En dat geldt omgekeerd ook. Hopelijk lukt het hem!

OrangeP schreef op 23-04-2025 om 23:07:

Ik lees al enige tijd mee, maar zit als man ook in een lastige situatie momenteel.

Omdat de historie heel lang is, zal ik het kort proberen te schetsen: 25 jaar samen (vrijwel elkaars eerste liefje), waarvan 15 jaar getrouwd. en beiden mid 40 nu met 2 kinderen omstreeks 10 jaar.

Mijn vrouw heeft wat dronken uitgaanszoenen gehad 3 jaar geleden waar ik achter ben gekomen. Hierover zijn we destijds in gesprek gegaan waarbij ze aangaf dat ze het niet kon verkroppen om alleen met mij te eindigen(in haar kist te belanden), waarop ik haar wat ruimte heb gegeven. Vervolgens heeft ze enkele maanden rond gezoend en is er uiteindelijk ook iemand in bed beland. Het viel haar tegen (vooraf geromantiseerd?), maar moest er wel veel aan denken (achteraf romantiseren van spanning en aandacht). Ik heb vervolgens aangegeven dat het niet de bedoeling is dat dit blijft hangen in haar hoofd en gezegd dat ik er dan niet mee om kan gaan. Relatietherapie opgestart en kwam uit dat ze graag aandacht wil omdat ze vroeger veel gepest is. Dat ze moet leren om ook haar grenzen te bewaken. Ze gaf aan dat het haar geholpen had, maar vervolgens is ze hierna nog 3x vreemd gegaan tijdens het uitgaan (ben ik zelf achter gekomen door.opvangen gesprek met vriendin en moeder). Ook hierover gesproken en veel spijt ontvangen. Laatste keer is nu 1 jaar geleden, maar ik kom maar niet van m'n wantrouwen meer af. Er blijkt iets geknakt bij me vorig jaar. Iedere keer als ze weg is, zit ik me op te vreten. Kan ik überhaupt nog vertrouwen terug krijgen? En hoe?

Welkom om niet de meest gezellige ontmoetingsplaats. Wel een plek waar mensen jouw pijn snappen! Sterkte!

Er zitten in ieder geval twee aspecten aan: zijn haar proces en gedrag zo dat ze te vertrouwen is? Heeft ze naar jou voldoende erkend wat ze heeft gedaan, ziet ze in hoe naar het is geweest, snapt ze voldoende welk gat ze probeert te vullen, zijn jullie emotioneel verbonden, houdt ze rekening met jou, etc? Met andere woorden: kan zij nog iets doen zodat jouw vertrouwen groeit? Wat doe jij bv met dit gevoel en in hoeverre spreken jullie daarover en wat is haar reactie daarop? Bijvoorbeeld: als mijn vrouw niet thuis slaapt krijg ik altijd het laatste berichtje van die dag. Natuurlijk kan ik op allerlei manier misleid worden. Maar het is een prikkel om eind van de dag nog even stil te staan bij mij en ons. 
  
Het andere stuk ligt bij jou. Is het het trauma dat steeds terugkomt? Heb je dat voldoende verwerkt? Heb je soort van kunnen vergeven? Heb je voldoende zelf erkend wat jou is aangegaan? Snap jij waarom je in de relatie zit waar jij in zit? Ben jij in staat jouw behoeften bij haar aan te geven en doe je dat ook? Oftewel: wat heb jij zelf te doen om dit te dragen? Het is de harde realiteit: wat is gebeurd is op jouw en jullie levenslijn. In tijd wordt de afstand steeds groter en tegelijk zijn er altijd momenten waarop er iets van terugkomt. En daar hebben wij het mee te doen. Ook als je uit elkaar gaat.

Winnie86 schreef op 23-04-2025 om 22:31:

[..]

Jij gelooft of liever ervaart dus niet dat een relatie kan verbeteren na ontrouw? Dat is iets waar ik me de laatste maanden wel aan vastgehouden heb. Het was tussen ons eigenlijk ook al snel beter dan de laatste 10j, simpelweg ook omdat we eindelijk terug tijd maakten voor elkaar. Maar ik ben bang om dat opnieuw te verliezen en trek me tegenwoordig meer terug.

Ik kan alleen maar voor mezelf spreken Winnie, en ik vind inderdaad niet dat onze relatie nu beter of slechter is, alleen anders. Onze relatie was goed en toch ging hij vreemd. Het is niet dat er verwijdering was, dat we niet praatten met elkaar, dat er geen verbinding was of geen tederheid, geen liefde of geen seks. Alles was gewoon normaal. Een heel normale overwegend gelukkige relatie, maar weliswaar geen prille relatie meer. De heftigheid van de beginjaren was er natuurlijk  niet meer. Hij werd verleid op zijn werk door een jonge medewerkster en hij heeft daaraan toegegeven. Het streelde enorm zijn ego en het was in het begin natuurlijk plezant en spannend en geil. Hij was ook verrast dat dit hem "overkwam", kon het bijna niet geloven. Meer moet ik daar echt niet achter zoeken. Hij kreeg weer vlinders in de buik, zei hij, en dat was lang geleden, zei hij ook. Zij is nogal agressief en expliciet te  werk gegaan en hij was daarvan omvergeblazen. Niet dat dat een excuus is. Absoluut niet. Maar meer was het eigenlijk niet. En van spannende seks en opwinding ging dat op den duur toch over naar hechting aan elkaar (want mijn man is in de grond geen player) en op het laatst een zeer ongezonde relatie met haar waar hij al lang niet meer van genoot, maar die alleen voor stress en dilemma's zorgde. Hij werd er letterlijk gek van, van die spreidstand tussen haar en mij. Ze hanteerde toen ook de methode aantrekken en afstoten. Hij was echt het noorden kwijt. Hij noemde het zelf een verslaving. Toen het uitkwam is hij cold turkey ontwend met mijn hulp. 

Dus heb ik nu een betere relatie? Ik denk het niet. Maar ook geen slechtere. Wel een andere relatie. Dat kan ook niet anders. Je kan nooit meer dat achteloze vertrouwen terugkrijgen. Pas als je aanvaardt dat het nooit meer wordt zoals het was, kan je verder eigenlijk.

Ik vroeg hem, die vlinders die je toen blijkbaar miste, mis je die nu nog? Hij zegt van niet. De kortstondige euforie waar hij zich zo in verloren heeft ... hij zegt dat hij dit nu zal herkennen als het zich aandient en daar veel bewuster mee omgaan. Het is in het begin om doen natuurlijk. Nooit die eerste drempel over gaan. Dat gevoel nooit voeden. Velen denken dat ze dat onder controle zullen houden, maar tenzij het echt gevoelloze mensen zijn, is men de controle over de eigen gevoelens in no time kwijt. Je kunt dat gewoon niet sturen. Onmogelijk. De kwestie is van gevaarlijke situaties niet op te zoeken.

 Al denkt hij dat hij wat immuun geworden is vanwege de slechte ervaring en wat het teweeg gebracht heeft. 

Ik vroeg hem ook of hij dan eerder een soort open relatie wilde, maar daar is hij echt niet naar op zoek. 

Wat mezelf betreft, ik kijk toch anders tegen de relatie aan. Mijn eigen vuur voor hem is misschien wel wat geblust. Misschien zelf ook wat realistischer geworden? We doen het eigenlijk goed samen. Hij is duidelijk wel weer een soort van verliefd. Hij zoekt echt verbinding. Hij zegt dat hij nu beter beseft hoeveel hij van mij houdt. O ironie

Voor mij is de waarom vraag minder van belang want die is wat mij betreft redelijk standaard en overeenkomend met wat ik hier vaak lees. Slechte jeugd, trauma’s, hechting, moeite met communiceren, behoefte om gezien en gevalideerd te worden enz enz.

Ook ik pas in de mal van een paar van bovenstaande maar het is nooit in mij opgekomen om buiten de deur te zoeken dat wat ik thuis miste. In mijn ogen is het vooral egoïsme (zoals theekan ook aangeeft) en om te verklaren gebruiken we dan eerder genoemde omstandigheden die echter in veel gevallen ook gelden voor de bedrogen partner.

Voor mij is van belang hoe gaat de VG om met de situatie nadat het is uitgekomen, welk gedrag laat hij/zij zien en komt dit overeen met wat is afgesproken dan wel beloofd, toont degene inzet en geeft hij/zij echt openheid van zaken zodat je weet wat je moet verwerken en afsluiten om verder te kunnen. Maw is er bereidheid om echt te veranderen en daarnaast eventuele onderliggende zaken aan te pakken.
Als bovenstaande imo niet voldoende wordt opgepakt dan is herstel erg moeizaam dan wel onmogelijk. 
In ons geval was man hard met zichzelf aan het werk, in therapie, fijner en attenter in de omgang enz maar bleef het openheid van zaken geven, mijn vragen niet beantwoorden en onverklaarbare zaken niet kunnen en willen beantwoorden aanwezig. Wat ik hiermee probeer te zeggen is dat herstel vele lagen en kanten heeft en dat maar enkele adresseren of op focussen en aanpakken niet altijd voldoende is.

Ik ervaar dat onze relatie dieper gaat, maar niet dat het voor mij beter is.
Het heeft ingeleverd op het feit dat ik nu weet waartoe hij in staat is gebleken 
en ik hem zie als iemand met een egoïstische karaktereigenschap / een sociale beperking. 
Daarom geloof ik ook niet in "het spijt me, ik zal het nooit meer doen, wil je nooit meer pijn doen", etc".
En hoe goed en hoe fijn de relatie en samenwerking ook verloopt, na 5 jaar zelfs wordt het hierdoor soms wel overschaduwd.

Ik weet echt niet of hij een romantisch contact zal af slaan, als het hem benaderd en als hij zich er zeker van voelt dat ik er niks van te weten kom.  
Mijn partner heeft een nieuwe baan met veel vrouwelijke collega's. Eén van die collega's vroeg hem laatst of hij haar haar even wilde bijknippen aan de achterkant. Want ze had van een andere collega commentaar gehad dat het scheef was geknipt. Hij vertelde mij dit in al zijn "onschuld".
Ik vind dit best een intieme handeling, Ik heb hem dat ook gezegd en gevraagd of hij zich zo niet op glad ijs begeeft. Ik hoefde daar echt niet bang voor te zijn, zij hij een beetje lacherig. Maar ja, zijn woord bleek tot 5 jaar geleden niks waard. Is hij nu oprecht? De tijd zal het leren. Dit is de realiteit van verder na ontrouw.

Haaika schreef op 24-04-2025 om 14:45:

Ik ervaar dat onze relatie dieper gaat, maar niet dat het voor mij beter is.
Het heeft ingeleverd op het feit dat ik nu weet waartoe hij in staat is gebleken
en ik hem zie als iemand met een egoïstische karaktereigenschap / een sociale beperking.
Daarom geloof ik ook niet in "het spijt me, ik zal het nooit meer doen, wil je nooit meer pijn doen", etc".
En hoe goed en hoe fijn de relatie en samenwerking ook verloopt, na 5 jaar zelfs wordt het hierdoor soms wel overschaduwd.

Ik weet echt niet of hij een romantisch contact zal af slaan, als het hem benaderd en als hij zich er zeker van voelt dat ik er niks van te weten kom.
Mijn partner heeft een nieuwe baan met veel vrouwelijke collega's. Eén van die collega's vroeg hem laatst of hij haar haar even wilde bijknippen aan de achterkant. Want ze had van een andere collega commentaar gehad dat het scheef was geknipt. Hij vertelde mij dit in al zijn "onschuld".
Ik vind dit best een intieme handeling, Ik heb hem dat ook gezegd en gevraagd of hij zich zo niet op glad ijs begeeft. Ik hoefde daar echt niet bang voor te zijn, zij hij een beetje lacherig. Maar ja, zijn woord bleek tot 5 jaar geleden niks waard. Is hij nu oprecht? De tijd zal het leren. Dit is de realiteit van verder na ontrouw.

Ja, en ik geloof dat zo’n karakter eigenschap ook met heel veel therapie nooit weggaat. Wel dat ze door inzicht er beter mee kunnen omgaan en andere keuzes kunnen maken maar zeker weten doe je het nooit. En dat vertrouwen is weg en komt nooit meer terug. 

Mooi dat jullie een diepere laag hebben kunnen aanbrengen, wij hebben dat ook een tijdje gehad en ik genoot ervan maar het onderliggende vertrouwen was en is weg en ik merkte daardoor dat ik nooit helemaal meer die rust terug kreeg wat ik wel nodig heb om te blijven functioneren.

Wat ik wel een interessante en belangrijke ‘waarom’ vind voor beide partijen is waarom bleven we in deze relatie. Dus waarom kon ik hem niet loslaten en heb ik ruim 2 jaar ‘gevochten’?
Dus waarom bleef ik terwijl ik niet gelukkig was in de relatie en later toen ik wist dat hij mij deze dingen heeft aangedaan en waarom bleef hij terwijl hij niet gelukkig was.

Ik vond het antwoord deels in de theorie van traumabond. We zaten beiden met onze hechtingstijl en angsten aan elkaar vast. Toen ik mij hiervan bewust werd ben ik dit voor mijzelf gaan onderzoeken en wat dit betekent en is het balletje gaan rollen.

Uiteindelijk heb ik mijn angsten aangepakt met oa therapie en schaduwwerk en durfde ik na een aantal pogingen echt uit de relatie te stappen.

Hoe ik het hier soms lees, verstandshuwelijken, jarenlang vechten enz.. spelen voor mij wel mee dat ik denk, ja, dat is ook niet wat ik wil. Het klinkt toch ook niet altijd alsof iedereen daar heel erg gelukkig in is. Maar misschien zijn we na onze ervaringen hier wel gedoemd dat we nooit meer een andere naive, onvoorwaardelijke liefde kunnen voelen überhaupt.. Maar toch hoop ik dat ik mezelf voldoende kan 'fixen' dat ik dat gevoel wel ooit weer kan ervaren. 

Daarbij zet mijn man zich niet in en verbetert het niks en ervaar ik alleen maar triggers thuis met hem. Of wanneer zijn bedrijf foto's post waar Truus opstaat en de realiteit van dat ze nog samen werken zo pontificaal weer wordt gepresenteerd. Hier is de kogel om iig tijdelijk apart te gaan wonen wel door de kerk. Volgende week in therapie maken we de concrete afspraken daarvoor. 

@Irtje wat is schaduwwerk? 

Orange P, ik denk dat heel erg veel mensen na zeer langdurige relaties vanaf jonge leeftijd toch wat onrustig worden. Zit het in de aard of zijn het hormonen? Geen idee. Maar levenslang dezelfde kan voor velen Geen ideaal zijn. Jouw partner heeft die onrust ook en wil verkennen. Dan gaat zoenen al snel verder. Dat verlangen is er en kan prima naast de liefde voor jou bestaan. Ik denk dat ipv boze gesprekken over vreemdgaan en onzekerheid vanuit jou. Je open het gesprek moet voeren van wat zij wil qua openheid. Het is niet vreemd dat zij wat andere ervaringen op wil doen naast haar relatie. Maar ze zal en kan op deze manier niet echt eerlijk zijn. Verdiep je eens in open relaties en de verschillende vormen hierin. Ik heb (naar volle tevredenheid) zo'n relatie gehad maar het vraagt veel communicatie. En een stevige basis zonder onzekerheid. Wil je haar die vrijheid geven of wil je die vrijheid nu weer terugnemen? En is het een optie om dat samen te doen?

Buitenspel2024 schreef op 24-04-2025 om 15:50:

Hoe ik het hier soms lees, verstandshuwelijken, jarenlang vechten enz.. spelen voor mij wel mee dat ik denk, ja, dat is ook niet wat ik wil. Het klinkt toch ook niet altijd alsof iedereen daar heel erg gelukkig in is. Maar misschien zijn we na onze ervaringen hier wel gedoemd dat we nooit meer een andere naive, onvoorwaardelijke liefde kunnen voelen überhaupt.. Maar toch hoop ik dat ik mezelf voldoende kan 'fixen' dat ik dat gevoel wel ooit weer kan ervaren.

Daarbij zet mijn man zich niet in en verbetert het niks en ervaar ik alleen maar triggers thuis met hem. Of wanneer zijn bedrijf foto's post waar Truus opstaat en de realiteit van dat ze nog samen werken zo pontificaal weer wordt gepresenteerd. Hier is de kogel om iig tijdelijk apart te gaan wonen wel door de kerk. Volgende week in therapie maken we de concrete afspraken daarvoor.

@Irtje wat is schaduwwerk?

Met verstandshuwelijk bedoel ik wel niet dat het zonder gevoel is hoor. Het klinkt inderdaad nogal koud, maar dat is het zeker niet. Ik probeer te verwoorden dat je meer met je verstand kiest dan enkel met het hart alleen zoals voorheen. Meer beredeneerd. Eigenlijk kan dat ook niet anders. Bewust kiezen. Maar de warmte is er wel. Zonder zou dat bij mij toch ook niet gaan. 
Ik begrijp volledig je beslissing om tijdelijk apart te gaan wonen. Je man komt je echt niet tegemoet. Dat zou bij mij ook niet lukken op die manier. En zeker ook niet met Truzemie in mijn face. 

Buitenspel2024 schreef op 24-04-2025 om 15:50:

Hoe ik het hier soms lees, verstandshuwelijken, jarenlang vechten enz.. spelen voor mij wel mee dat ik denk, ja, dat is ook niet wat ik wil. Het klinkt toch ook niet altijd alsof iedereen daar heel erg gelukkig in is. Maar misschien zijn we na onze ervaringen hier wel gedoemd dat we nooit meer een andere naive, onvoorwaardelijke liefde kunnen voelen überhaupt.. Maar toch hoop ik dat ik mezelf voldoende kan 'fixen' dat ik dat gevoel wel ooit weer kan ervaren.

Daarbij zet mijn man zich niet in en verbetert het niks en ervaar ik alleen maar triggers thuis met hem. Of wanneer zijn bedrijf foto's post waar Truus opstaat en de realiteit van dat ze nog samen werken zo pontificaal weer wordt gepresenteerd. Hier is de kogel om iig tijdelijk apart te gaan wonen wel door de kerk. Volgende week in therapie maken we de concrete afspraken daarvoor.

@Irtje wat is schaduwwerk?

Hoe reageerde hij op het apart wonen?