Verder na ontrouw - deel 8

Eva1989 schreef op 13-06-2025 om 07:24:

[..]

Ja dat wandelen triggert mij ook maar ik begrijp ook dat hij zijn hoofd leeg wil maken en even met een vriend wil bellen of een podcast wil luisteren. Ik heb zelf namelijk de neiging als hij thuis is om elke dag te willen praten; ‘hoe zie jij alles voor je, hoe zie jij dit, hoe zie jij dat’ en dat schrikt hem enorm af. Ik vind het enorm ingewikkeld allemaal. Ik weet dat ik verbaal sterker ben dan dat hij is, als in: ik kan m’n gevoel beter uiten/ verwoorden en ga graag in gesprek als ik ergens mee zit. Mijn man heeft dat niet en slaat daardoor dicht. Ik merk dat als ik nu grenzen stel of dingen aan hem wil vragen dat dit averechts werkt en er dan helemaal niks meer uitkomt het hem afschrikt. (‘Zie je wel dit kan toch niet meer goedkomen’.) Het klinkt bizar maar het voelt alsof ik hem tegemoet moet komen om ons gezin ook nog een kans te geven, door bijvoorbeeld liefde en aandacht te geven want anders is het ook ; ‘zie je kan nooit meer hetzelfde naar me kijken door wat ik gedaan heb, dus hoe kan het nog goedkomen.’

Maar daar zou ik niet akkoord mee gaan. Het is best begrijpelijk dat je partner wat tijd nodig is om de boel op de regel te krijgen in zijn hoofd. Hier was dat de eerste affaire ook zo. Volgens mij is ze toen een paar dagen weg geweest om haar gedachten op orde te krijgen. 

Maar er zit wel een max aan in hoeverre je daar voor jezelf in mee wil gaan. En dan vind ik dit wel echt een beetje een slachtofferrol. 

Hier was het vooral: Ik weet het niet. En dat antwoord maakte mij meer gek dan dat ze gewoon niks had gezegd. Tegen mij roepen, van de week nog, dat ik alles voor haar ben en haar wereld ben en noem het allemaal maar op. Als ik dan vervolgens vraag: Hoe kan het dan dat je dit weggegooid hebt voor een ongelooflijke idioot? " weet ik niet". 

Tsja. 

Eva1989 schreef op 13-06-2025 om 07:24:

[..]

Ja dat wandelen triggert mij ook maar ik begrijp ook dat hij zijn hoofd leeg wil maken en even met een vriend wil bellen of een podcast wil luisteren. Ik heb zelf namelijk de neiging als hij thuis is om elke dag te willen praten; ‘hoe zie jij alles voor je, hoe zie jij dit, hoe zie jij dat’ en dat schrikt hem enorm af. Ik vind het enorm ingewikkeld allemaal. Ik weet dat ik verbaal sterker ben dan dat hij is, als in: ik kan m’n gevoel beter uiten/ verwoorden en ga graag in gesprek als ik ergens mee zit. Mijn man heeft dat niet en slaat daardoor dicht. Ik merk dat als ik nu grenzen stel of dingen aan hem wil vragen dat dit averechts werkt en er dan helemaal niks meer uitkomt het hem afschrikt. (‘Zie je wel dit kan toch niet meer goedkomen’.) Het klinkt bizar maar het voelt alsof ik hem tegemoet moet komen om ons gezin ook nog een kans te geven, door bijvoorbeeld liefde en aandacht te geven want anders is het ook ; ‘zie je kan nooit meer hetzelfde naar me kijken door wat ik gedaan heb, dus hoe kan het nog goedkomen.’

Zo ging het hier ook. Heel herkenbaar dit.. wij lijken er niet samen uit te komen 😕

Toevoeging: ik wil je niet afschrikken. Je kan mijn verhaal wel teruglezen over alle pagina's en misschien daar uit halen wat niet werkt.. 

Maar meer dat je weet dat je niet alleen bent.  

Eva1989 schreef op 13-06-2025 om 07:24:

[..]

Ja dat wandelen triggert mij ook maar ik begrijp ook dat hij zijn hoofd leeg wil maken en even met een vriend wil bellen of een podcast wil luisteren. Ik heb zelf namelijk de neiging als hij thuis is om elke dag te willen praten; ‘hoe zie jij alles voor je, hoe zie jij dit, hoe zie jij dat’ en dat schrikt hem enorm af. Ik vind het enorm ingewikkeld allemaal. Ik weet dat ik verbaal sterker ben dan dat hij is, als in: ik kan m’n gevoel beter uiten/ verwoorden en ga graag in gesprek als ik ergens mee zit. Mijn man heeft dat niet en slaat daardoor dicht. Ik merk dat als ik nu grenzen stel of dingen aan hem wil vragen dat dit averechts werkt en er dan helemaal niks meer uitkomt het hem afschrikt. (‘Zie je wel dit kan toch niet meer goedkomen’.) Het klinkt bizar maar het voelt alsof ik hem tegemoet moet komen om ons gezin ook nog een kans te geven, door bijvoorbeeld liefde en aandacht te geven want anders is het ook ; ‘zie je kan nooit meer hetzelfde naar me kijken door wat ik gedaan heb, dus hoe kan het nog goedkomen.’

Ook het laatste stukje wat je benoemt, heeel herkenbaar. Daarom wilde mijn man 2 weken nadat het uitkwam scheiden, want 'Hoe zou dit ooit nog moeten goedkomen?'. Een nóg hardere klap voor mij.

Ik snap dat je daar nu heel erg mee worstelt. En dat je hem niet teveel wilt afschrikken. Voor mij was die scheidingsmelding een reden om een flinke grens te trekken: Jij wilt scheiden, prima, dan gaan we vanaf nu birdnesten en wonen we apart. 

Maar uiteraard deed ik dat vooral uit woede en verdriet en hoopte ik dat hij met wat afstand van de situatie bij zou draaien. Dat deed hij 2 weken later.  

Elke situatie is anders, zoals ook elke persoon anders is. Hoe is jullie therapiesessie gegaan? Hebben jullie handvatten gekregen? Hoe reageerde je man? 

Blijf kijken naar zijn daden maar spreek ook uit wat jij nodig hebt. Hij zit met zijn verliefdheid, maar jij zit met een vreemdgaande partner. 

En ik weet hoe moeilijk het is, maar grenzen trekken blijft echt belangrijk. Soms geeft een tijdje apart van elkaar wonen ook rust en tijd om na te denken wat je nu precies wilt. Vooral in deze onrustige tijd. 

Ylja94 schreef op 13-06-2025 om 08:21:

[..]

Ook het laatste stukje wat je benoemt, heeel herkenbaar. Daarom wilde mijn man 2 weken nadat het uitkwam scheiden, want 'Hoe zou dit ooit nog moeten goedkomen?'. Een nóg hardere klap voor mij.

Ik snap dat je daar nu heel erg mee worstelt. En dat je hem niet teveel wilt afschrikken. Voor mij was die scheidingsmelding een reden om een flinke grens te trekken: Jij wilt scheiden, prima, dan gaan we vanaf nu birdnesten en wonen we apart.

Maar uiteraard deed ik dat vooral uit woede en verdriet en hoopte ik dat hij met wat afstand van de situatie bij zou draaien. Dat deed hij 2 weken later.

Elke situatie is anders, zoals ook elke persoon anders is. Hoe is jullie therapiesessie gegaan? Hebben jullie handvatten gekregen? Hoe reageerde je man?

Blijf kijken naar zijn daden maar spreek ook uit wat jij nodig hebt. Hij zit met zijn verliefdheid, maar jij zit met een vreemdgaande partner.

En ik weet hoe moeilijk het is, maar grenzen trekken blijft echt belangrijk. Soms geeft een tijdje apart van elkaar wonen ook rust en tijd om na te denken wat je nu precies wilt. Vooral in deze onrustige tijd.

Het voelt alsof ik nu de kar moet trekken en het hoofd boven water moet houden omdat hij even complete chaos in z’n hoofd heeft. Wat in míjn hoofd niet eerlijk is, want hallo; jij hebt dit gedaan en nu moet ik me aanpassen? Ik vond de therapie sessie wel fijn, hij vond het verschrikkelijk. Hij zei dat hij alleen maar op de klok had zitten kijken of het afgelopen was. Het is een binnenvetter en praat niet graag over zijn gevoel, dus therapie ervaren we beiden heel anders. Hij is afgelopen weekend een paar nachten weggeweest dat was even rustig voor ons allebei. Ik heb gewoon het gevoel dat ik alles geprobeerd wil hebben voor ons gezin. Dat we dat onszelf en de kinderen verplicht zijn. Anders zal ik in de toekomst altijd denken ‘wat als’ we therapie hadden geprobeerd etc. Als ik eerlijk ben moet ik alles nog een beetje laten landen denk ik. Plus we zijn 15 jaar samen, wie ben ik eigenlijk zonder hem? Klinkt dat raar of is dat logisch?

Ik merk dat er nu wat vaker boosheid komt maar ik merk ook dat als ik er elke dag over begin en vragen stel dat er dan meer en meer afstand komt. En dan kunnen we nog zoveel therapie volgen maar dan is de afstand er al..

Eva1989 schreef op 13-06-2025 om 08:59:

[..]

Het voelt alsof ik nu de kar moet trekken en het hoofd boven water moet houden omdat hij even complete chaos in z’n hoofd heeft. Wat in míjn hoofd niet eerlijk is, want hallo; jij hebt dit gedaan en nu moet ik me aanpassen? Ik vond de therapie sessie wel fijn, hij vond het verschrikkelijk. Hij zei dat hij alleen maar op de klok had zitten kijken of het afgelopen was. Het is een binnenvetter en praat niet graag over zijn gevoel, dus therapie ervaren we beiden heel anders. Hij is afgelopen weekend een paar nachten weggeweest dat was even rustig voor ons allebei. Ik heb gewoon het gevoel dat ik alles geprobeerd wil hebben voor ons gezin. Dat we dat onszelf en de kinderen verplicht zijn. Anders zal ik in de toekomst altijd denken ‘wat als’ we therapie hadden geprobeerd etc. Als ik eerlijk ben moet ik alles nog een beetje laten landen denk ik. Plus we zijn 15 jaar samen, wie ben ik eigenlijk zonder hem? Klinkt dat raar of is dat logisch?

Ik merk dat er nu wat vaker boosheid komt maar ik merk ook dat als ik er elke dag over begin en vragen stel dat er dan meer en meer afstand komt. En dan kunnen we nog zoveel therapie volgen maar dan is de afstand er al..

Gaat hij nu op zoek naar de oorzaak van zijn egoïsme of niet? 

Ja als je lange tijd samen bent geweest en alles lijkt nu op losse schroeven dan is het logisch dat je je dat afvraagt.

Maar wat je voor jezelf wel helder mag stellen is dat hij, door te zeggen voor jou en jullie kinderen te willen gaan er geen contact kan zijn met die andere egoïste! Of is zij wel bij haar gezin weg? 

Kijk uit bij reacties als "ik ben een binnenvetter". Dat is voornamelijk heel makkelijk om maar niet in beweging te hoeven komen. Niet te hoeven praten en nadenken en daarmee te blijven hangen in je gedrag en slachtofferschap. Therapie is alleen zinvol bij daadwerkelijke inzet. Als hij op de klok blijft kijken en stil blijft benoem dat dan. Of laat stiltes vallen. Als je de relatie een kans moet geven moeten beiden aan het werk. Niet alleen jij. 

Na zoveel jaar zijn mensen vaak met elkaar verweven. De vraag is wie ben jij zelf nog? Velen gaan op in het ouderschap en partnerschap (zeker vrouwen) dat ze zichzelf behoorlijk kwijt kunnen raken. Dat zie je ook wel bij jou. Hem nog steeds tegemoet komen, niet boos maken. De relatie dragen en daarmee in de verzorgende rol zitten. Ga tijd voor jezelf maken. Heb je wel een eigen sociaal leven, vriendinnen, hobby's en sport? 

Eva1989 schreef op 13-06-2025 om 08:59:

[..]

Het voelt alsof ik nu de kar moet trekken en het hoofd boven water moet houden omdat hij even complete chaos in z’n hoofd heeft. Wat in míjn hoofd niet eerlijk is, want hallo; jij hebt dit gedaan en nu moet ik me aanpassen? Ik vond de therapie sessie wel fijn, hij vond het verschrikkelijk. Hij zei dat hij alleen maar op de klok had zitten kijken of het afgelopen was. Het is een binnenvetter en praat niet graag over zijn gevoel, dus therapie ervaren we beiden heel anders. Hij is afgelopen weekend een paar nachten weggeweest dat was even rustig voor ons allebei. Ik heb gewoon het gevoel dat ik alles geprobeerd wil hebben voor ons gezin. Dat we dat onszelf en de kinderen verplicht zijn. Anders zal ik in de toekomst altijd denken ‘wat als’ we therapie hadden geprobeerd etc. Als ik eerlijk ben moet ik alles nog een beetje laten landen denk ik. Plus we zijn 15 jaar samen, wie ben ik eigenlijk zonder hem? Klinkt dat raar of is dat logisch?

Ik merk dat er nu wat vaker boosheid komt maar ik merk ook dat als ik er elke dag over begin en vragen stel dat er dan meer en meer afstand komt. En dan kunnen we nog zoveel therapie volgen maar dan is de afstand er al..

Jouw man is niet rationeel nu, hij zit met verliefde gevoelens en die zijn niet zomaar weg. Dus ja, hoe oneerlijk ook, jij bent nu degene die rationeel is. Ik herken de oneerlijkheid daarvan. Ik heb dat 'helaas' ook 2 keer mogen ervaren. 

De eerste keer met uitkomen ontrouw, de tweede keer toen ik er later flink doorheen zat. Ik verwachtte ergens dat mijn man toen juist de kartrekker zou worden, maar in plaats daarvan ging hij mee in mijn negativiteit, waardoor ik alsnog de 'verstandige' moest zijn en de verbinding moest zoeken. Oneerlijk is het zeker. 

Jammer dat hij zo reageert op de therapie... Heeft hij zich wel kunnen openen? Dingen kunnen zeggen? Hebben jullie afspraken gemaakt tot de volgende sessie? Wat zegt hij in dit proces? 

En tuurlijk is het logisch dat alles moet landen. Je wordt opeens gedwongen om naar een andere situatie te kijken. Eerst zou je samen de rest van je leven delen, en nu is er opeens een derde en is het allemaal niet zeker meer. Het kost tijd om dat los te laten. 

Het is en blijft een proces, waarvan alleen jij kunt bepalen wat je gaat doen. Als je nog niet klaar bent voor de volgende stap, dan is dat zo. Ik ben van mening dat je het echt wel weet als je ergens een grens moet trekken. Ik was in het begin ook vol op de relatie gericht en het móest goedkomen. Nu sta ik daar heel anders in. Ik weet weer wie ik ben zonder hem en zou prima zonder hem kunnen. Heb je voor jezelf therapie? 

En blijf letten op zijn daden. Dat blijft echt nu het allerbelangrijkste.

Izza schreef op 13-06-2025 om 18:58:

Kijk uit bij reacties als "ik ben een binnenvetter". Dat is voornamelijk heel makkelijk om maar niet in beweging te hoeven komen. Niet te hoeven praten en nadenken en daarmee te blijven hangen in je gedrag en slachtofferschap..

?

Binnenvetters of mensen die moeilijk over hun emoties kunnen praten, kunnen dat niet opeens wél bij lastige kwesties (niet alleen vreemdgaan). Kun je het wel zo makkelijk stellen dat zij dit bewust doen om maar niet in beweging te hoeven komen, maar serieus, dan heb je dat toch echt niet goed begrepen hoor.

Ylja94 schreef op 14-06-2025 om 13:30:

[..]

Jouw man is niet rationeel nu, hij zit met verliefde gevoelens en die zijn niet zomaar weg. Dus ja, hoe oneerlijk ook, jij bent nu degene die rationeel is. Ik herken de oneerlijkheid daarvan. Ik heb dat 'helaas' ook 2 keer mogen ervaren.

De eerste keer met uitkomen ontrouw, de tweede keer toen ik er later flink doorheen zat. Ik verwachtte ergens dat mijn man toen juist de kartrekker zou worden, maar in plaats daarvan ging hij mee in mijn negativiteit, waardoor ik alsnog de 'verstandige' moest zijn en de verbinding moest zoeken. Oneerlijk is het zeker.

Jammer dat hij zo reageert op de therapie... Heeft hij zich wel kunnen openen? Dingen kunnen zeggen? Hebben jullie afspraken gemaakt tot de volgende sessie? Wat zegt hij in dit proces?

En tuurlijk is het logisch dat alles moet landen. Je wordt opeens gedwongen om naar een andere situatie te kijken. Eerst zou je samen de rest van je leven delen, en nu is er opeens een derde en is het allemaal niet zeker meer. Het kost tijd om dat los te laten.

Het is en blijft een proces, waarvan alleen jij kunt bepalen wat je gaat doen. Als je nog niet klaar bent voor de volgende stap, dan is dat zo. Ik ben van mening dat je het echt wel weet als je ergens een grens moet trekken. Ik was in het begin ook vol op de relatie gericht en het móest goedkomen. Nu sta ik daar heel anders in. Ik weet weer wie ik ben zonder hem en zou prima zonder hem kunnen. Heb je voor jezelf therapie?

En blijf letten op zijn daden. Dat blijft echt nu het allerbelangrijkste.

dat zeg je precies goed, hij zit met behóorlijk verliefde gevoelens. In mijn hoofd is het allemaal heel ‘logisch’ ; als je 100% voor je gezin wilt gaan dan blokkeer je alles met haar en gaan we er sámen 100% voor. Want we hebben in ons huwelijk heus wel steken laten vallen. We deden nooit iets met z’n 2en, alles draaide om werk, de kinderen, beide sociaal leven met eigen vrienden, dus als we er voor willen gaan dan gaan we het anders doen en dus o.a. meer tijd met z’n 2en. Hij zegt alleen constant: willen en kunnen zijn twee verschillende dingen. Hij kán nu niet eerlijk tegen mij zeggen dat hij 100% voor mij wil gaan als zij in zijn hoofd zit. En dat hij helaas geen knop heeft om de gevoelens voor haar uit te zetten dat hij dat dan zeker had gedaan. Bovendien heeft Truus ook een gezin en is het onbekend hoe dat nu verder gaat.

Zijn verstand zegt zijn gezin en zijn gevoel zegt Truus. En ook dat wisselt elk moment van de dag. Het voelt voor mij onwijs oneerlijk dat ík hem nog een kans wil geven na vreemdgaan maar dat ik ook al 4 weken zit te ’wachten’ op wat hij wil. Ik snap en lees ook in eerdere berichten dat mensen zeggen je moet nu écht op je strepen gaan staan maar dat schrikt hem af en dan wil hij alleen maar weg hier. Zal bij ieder persoon anders werken.. zucht. Mijn leven lijkt echt een soapserie momenteel..

Gisteren is er een nieuwe podcast van De Ontrouw Expert, nr 229 met de titel ‘Duivels dilemma: kies ik voor mijn partner of mijn geliefde’. 
Denk dat er voor verschillende hier wel bruikbare elementen in zitten. Bijvoorbeeld hoe belangrijk het is te onderzoeken waarom je bent vreemdgegaan. Waar het wat mij betreft alleen aan voorbij gaat: verliefd op een derde wordt geregeld verward met vooral de blijdschap over de ‘nieuwe ik’ die mensen zich in een affaire kunnen voelen. Het heeft zo vaak niets te maken met de specifieke derde, het had ook iemand anders of zelf een andere uitvlucht kunnen zijn. Het is het gevoel weer te leven wat zo gemist werd. Als dat zo is is vertrek naar de Truus natuurlijk geen oplossing.

Eva1989 schreef op 14-06-2025 om 21:11:

[..]

dat zeg je precies goed, hij zit met behóorlijk verliefde gevoelens. In mijn hoofd is het allemaal heel ‘logisch’ ; als je 100% voor je gezin wilt gaan dan blokkeer je alles met haar en gaan we er sámen 100% voor. Want we hebben in ons huwelijk heus wel steken laten vallen. We deden nooit iets met z’n 2en, alles draaide om werk, de kinderen, beide sociaal leven met eigen vrienden, dus als we er voor willen gaan dan gaan we het anders doen en dus o.a. meer tijd met z’n 2en. Hij zegt alleen constant: willen en kunnen zijn twee verschillende dingen. Hij kán nu niet eerlijk tegen mij zeggen dat hij 100% voor mij wil gaan als zij in zijn hoofd zit. En dat hij helaas geen knop heeft om de gevoelens voor haar uit te zetten dat hij dat dan zeker had gedaan. Bovendien heeft Truus ook een gezin en is het onbekend hoe dat nu verder gaat.

Zijn verstand zegt zijn gezin en zijn gevoel zegt Truus. En ook dat wisselt elk moment van de dag. Het voelt voor mij onwijs oneerlijk dat ík hem nog een kans wil geven na vreemdgaan maar dat ik ook al 4 weken zit te ’wachten’ op wat hij wil. Ik snap en lees ook in eerdere berichten dat mensen zeggen je moet nu écht op je strepen gaan staan maar dat schrikt hem af en dan wil hij alleen maar weg hier. Zal bij ieder persoon anders werken.. zucht. Mijn leven lijkt echt een soapserie momenteel..

Dat lijkt me erg lastig. Ik heb geen ervaring met een man die ook nog eens verliefd was. Dus het contact met Truus was ook echt meteen klaar. Wel was hij nog lang in de war of hij nog wel echt met me verder wilde. Want het feit dat hij dit deed en zich rot voelde, betekende dat het tussen ons niet goed was, aldus zijn redenatie. 

Ik snap dat het voor jullie beiden heel moeilijk is momenteel. Jouw man wil duidelijkheid geven maar kan het niet. Jij wilt duidelijkheid, erkenning, etc.

Je zegt dat je al 4 weken zit te wachten op hem. Je kunt dat ook anders aanpakken: Geef aan dat je een tijdje rust nodig hebt apart van elkaar. Dat biedt hem de kans om eens goed duidelijk te krijgen wat hij nu precies wilt, en pas terug te komen als hij die duidelijkheid heeft. En jij hebt echt even rust en je kiest voor jezelf. 

Dit heeft niks te maken met: we gaan apart van elkaar dus we gaan scheiden. Vaak is apart van elkaar juist heel helpend. Man ervaart dan echt hoe het zonder jou is en krijgt niet continu de vragen. En jij wordt niet telkens getriggerd.

Benoem het wel vanuit jezelf: ik merk dat ik op je antwoord wacht, maar dat ik dat steeds lastiger vind. Ik wil mezelf de tijd en rust geven om hierover na te denken, maar ik word getriggerd door jouw gedrag. Dus ik wil graag dat we gaan birdnesten, oid. 

Verbind er wel een afspraak aan: We hebben nog relatietherapie sessies waarin we de voortgang bespreken. 

Ylja94 schreef op 14-06-2025 om 21:47:

[..]

Dat lijkt me erg lastig. Ik heb geen ervaring met een man die ook nog eens verliefd was. Dus het contact met Truus was ook echt meteen klaar. Wel was hij nog lang in de war of hij nog wel echt met me verder wilde. Want het feit dat hij dit deed en zich rot voelde, betekende dat het tussen ons niet goed was, aldus zijn redenatie.

Ik snap dat het voor jullie beiden heel moeilijk is momenteel. Jouw man wil duidelijkheid geven maar kan het niet. Jij wilt duidelijkheid, erkenning, etc.

Je zegt dat je al 4 weken zit te wachten op hem. Je kunt dat ook anders aanpakken: Geef aan dat je een tijdje rust nodig hebt apart van elkaar. Dat biedt hem de kans om eens goed duidelijk te krijgen wat hij nu precies wilt, en pas terug te komen als hij die duidelijkheid heeft. En jij hebt echt even rust en je kiest voor jezelf.

Dit heeft niks te maken met: we gaan apart van elkaar dus we gaan scheiden. Vaak is apart van elkaar juist heel helpend. Man ervaart dan echt hoe het zonder jou is en krijgt niet continu de vragen. En jij wordt niet telkens getriggerd.

Benoem het wel vanuit jezelf: ik merk dat ik op je antwoord wacht, maar dat ik dat steeds lastiger vind. Ik wil mezelf de tijd en rust geven om hierover na te denken, maar ik word getriggerd door jouw gedrag. Dus ik wil graag dat we gaan birdnesten, oid.

Verbind er wel een afspraak aan: We hebben nog relatietherapie sessies waarin we de voortgang bespreken.

Ja precies dit. Hij gaat sowieso volgende week sowieso 5 dagen weg, dat hadden we inderdaad al besproken. Hij hoopt dat hij dan op een breekpunt komt waarbij hij een keuze kan maken. Het triggert mij wel enorm want gaat hij haar dan weer appen/bellen? Ik moet hem de tijd gunnen om alles uit te zoeken maar man.. wat is dít moeilijk allemaal. Ik wil ons niet zomaar opgeven zelfs niet na wat hij gedaan heeft, maar nu is het omgekeerd en kan hij dus volgende week zeggen ik kies toch voor haar..

Eva1989 schreef op 14-06-2025 om 22:05:

[..]

Ja precies dit. Hij gaat sowieso volgende week sowieso 5 dagen weg, dat hadden we inderdaad al besproken. Hij hoopt dat hij dan op een breekpunt komt waarbij hij een keuze kan maken. Het triggert mij wel enorm want gaat hij haar dan weer appen/bellen? Ik moet hem de tijd gunnen om alles uit te zoeken maar man.. wat is dít moeilijk allemaal. Ik wil ons niet zomaar opgeven zelfs niet na wat hij gedaan heeft, maar nu is het omgekeerd en kan hij dus volgende week zeggen ik kies toch voor haar..

Probeer het echt om te draaien (al weet ik dondersgoed hoe moeilijk dat is). Je zegt: 'Ik moet hem de tijd gunnen.' Nee, gun jezelf de tijd om hier eens goed over na te denken. Wat vind je hier nu eigenlijk van? En wat als hij kiest voor Truus? Dat zou echt vreselijk zijn, maar aan de andere kant: wil je dan een man die je zo kan bedriegen en bij een eerste verliefdheid kiest voor een ander? 

Ik snap het hoor, het is moeilijk. Maar ook jij mag er zijn en ook jij mag hierin keuzes maken! 

Ik kan me nog herinneren dat ik een ruzie (een van de velen) had met mijn man. Ik was woest. Hij vroeg uiteindelijk waarom ik zo gepikeerd was en ik zei: Ik heb het gevoel dat ik moet kiezen tussen 2 kwaden: Uit elkaar en de kinderen missen, of bij elkaar blijven en moeten dealen met wat je hebt gedaan. Maar met dit gedrag van jou wordt die keuze steeds makkelijker.  

Hij bleef toen lang stil en zei later: denk je er dan echt over na om ermee te stoppen? 

Ik denk dat hij zich toen pas echt bewust was dat óók ik een stem had hierin. 

GekkeHenkie100 schreef op 14-06-2025 om 21:24:

Gisteren is er een nieuwe podcast van De Ontrouw Expert, nr 229 met de titel ‘Duivels dilemma: kies ik voor mijn partner of mijn geliefde’.
Denk dat er voor verschillende hier wel bruikbare elementen in zitten. Bijvoorbeeld hoe belangrijk het is te onderzoeken waarom je bent vreemdgegaan. Waar het wat mij betreft alleen aan voorbij gaat: verliefd op een derde wordt geregeld verward met vooral de blijdschap over de ‘nieuwe ik’ die mensen zich in een affaire kunnen voelen. Het heeft zo vaak niets te maken met de specifieke derde, het had ook iemand anders of zelf een andere uitvlucht kunnen zijn. Het is het gevoel weer te leven wat zo gemist werd. Als dat zo is is vertrek naar de Truus natuurlijk geen oplossing.

De maker van de podcast is zelf ook vreemdgegaan en ging verder met de derde die ook een gezin om zeep hielp. Ze heeft zeker goede elementen door de interviews met therapeuten maar in haar eigen podcasts mis ik belangrijke zaken doordat ze ook vaak aam zichzelf refereert. Alsof dat de gouden standaard is