Verder na ontrouw - deel 8
Je partner is vreemdgegaan? Dan kom je in een rollercoaster terecht. Ongeloof, verdriet, boosheid etc. En als je partner laat weten dat hij jou niet kwijt wil dan volgt vaak de vraag: Should I stay or go? In de praktijk niet altijd even simpel te beslissen.
In dit topic vind je gelijkgestemden van wie de partner ook ontrouw is geweest. Of zelfs meermaals. En waarvan de meesten hier besloten hebben om de relatie een kans te geven. Elk verhaal is uniek. Heb je vragen, zorgen, twijfels, behoefte aan luisterend oor of wil je je emoties kwijt? Dan ben je hier aan het goede adres.
Max88 schreef op 06-07-2025 om 12:16:
[..]
Sterk of niet sterk; het is maar een term denk ik.
Wat had jij gedaan als je man contact had gehouden met zijn affaire?
En daarbij denk ik dat het niet sterk of zwak is om te blijven of te gaan. Maar je hoeft niet willoos af te wachten tot de ander er eens een keer uitkomt. En wat uit elkaar is kan in de toekomst weer bij elkaar als dat gewenst is.
Ik ben helemaal niet voor scheiden, maar heb het wel gedaan, omdat ik al veel eerder wist dat hij niet zou veranderen naar mij en ik dat zelf wel altijd heb gedaan.
Dan is het ook een weloverwogen besluit, eenzijdig vechten tegen beter weten in is niet vol te houden. Maar als daar het gevoel is dat de ander zichzelf volledig is kwijtgeraakt en je de hoop hebt dat hij of zij het licht gaat zien is scheiden niet meteen de oplossing. Soms moet ook dat helaas plaatsvinden voordat iemand het licht gaat zien.
Het is per persoon anders. Mijn truus gaat nu alsnog scheiden omdat haar man inziet dat ze niet is veranderd en ook de wil niet toont. Bovendien er al voor de affaire begon (en tijdens) over scheiden was gesproken door hen samen.
LifeEvent! schreef op 06-07-2025 om 12:46:
[..]
Dan is het ook een weloverwogen besluit, eenzijdig vechten tegen beter weten in is niet vol te houden. Maar als daar het gevoel is dat de ander zichzelf volledig is kwijtgeraakt en je de hoop hebt dat hij of zij het licht gaat zien is scheiden niet meteen de oplossing. Soms moet ook dat helaas plaatsvinden voordat iemand het licht gaat zien.
Het is per persoon anders. Mijn truus gaat nu alsnog scheiden omdat haar man inziet dat ze niet is veranderd en ook de wil niet toont. Bovendien er al voor de affaire begon (en tijdens) over scheiden was gesproken door hen samen.
Maar jouw man verbrak het contact, als ik het goed heb, met de ander toch? De man van Eva doet niets, gaat gewoon door want hij heeft chaos. Chaosis prima, de affaire niet stoppen is een rode vlag, manipuleren dat ie dan wel weg zal gaan is zo makkelijk, want dan laat hij de beslissing die híj wil door háár maken: nl uitzoeken wat ie wil met toestemming van 2 vrouwen. Dat is respectloos.
Max88 schreef op 06-07-2025 om 12:52:
[..]
Maar jouw man verbrak het contact, als ik het goed heb, met de ander toch? De man van Eva doet niets, gaat gewoon door want hij heeft chaos. Chaosis prima, de affaire niet stoppen is een rode vlag, manipuleren dat ie dan wel weg zal gaan is zo makkelijk, want dan laat hij de beslissing die híj wil door háár maken: nl uitzoeken wat ie wil met toestemming van 2 vrouwen. Dat is respectloos.
Klopt, mijn man beëindigde meteen het contact. Maar ik bedoelde te zeggen dat, ook al was dat niet zo geweest ik niet stellig meer kan zeggen dat het voor mij dan klaar was geweest. Omdat ik niet in de situatie zat dat hun contact door is gegaan. Ik zeg daarover dat ik denk het niet geaccepteerd te zullen hebben maar iets zeker weten is iets anders.
Respectloos is het zeker wat de man van Eva en ook buitenspel doet. Maar vreemdgaan is zowieso respectloos en egoïstisch.
Iemand kan echter zo de weg kwijt zijn en in die verslaving vastzitten door coping mechanismes Tot zichzelf het slachtoffer voelen aan toe, dat iemand ook een kans mag krijgen daaruit te komen zoals ik bv terughoor in het liedje van "lichtje branden" wat ik hier heb gedeeld op pagina 510
Wat bij mij heeft meegespeeld is mijn geloof en ook mijn karakter iets tot op de bodem te willen uitzoeken en meteen tot aktie over te gaan. Maar niet iedereen is zo. Je weet van tevoren niet hoe je reageert.
Ik voelde ten diepste dat ik mijn gezin niet kwijt wilde en besefte dat ik de geschiedenis die ik met mijn man had van 30 jaar nooit meer bij een ander zou vinden en hem niet wilde verliezen om een grote fout die hij had gemaakt. En zoals Pennestreek beschreef ik daarom de deur op een kier heb laten staan.
Ik heb wel grenzen gesteld. Maar dat is iets anders als een ultimatum.
Ik had bv de grens dat hij mij met rust moest laten. Dat hij alleen via de mail mocht communiceren over de kinderen en niet over andere dingen. En dat we het op mijn tempo zouden doen wat contact betreft, wilde en kon hem maanden niet zien. Ik wilde ook niet zien in eerste instantie waar en later hoe hij woonde. Ik zette de kinderen toen af.
Maar ook dat is voor iedereen anders. Door alle ervaringen die hier gedeeld worden hoop ik dat men zijn eigen pad daarin ontwikkeld wat past bij diegenen.
Eva1989 schreef op 05-07-2025 om 20:53:
[..]
nee ik heb geen deadline gesteld want als ik ook maar iets zeg over knopen doorhakken dan gooit hij meteen de deur dicht. ‘ je weet dat het nu chaos in m’n hoofd is dus als je dit nu aan me vraagt ga ik wel alleen verder’. Hij geeft hele wisselende signalen. Zo vermoeiend.
Die ‘chaos in zijn hoofd’ gaat natuurlijk niet snel afnemen zolang hij zijn minnares blijft zien en contacten. Dat is, ondanks het verslavende aspect, een bewuste keuze van hem en daarin mag je zéker grenzen aangeven. Vraag hem maar eens of hij het ook zo prima zou vinden als jij intiem contact met een andere man op zou nahouden!?
Die chaos in zijn hoofd écht onderzoeken, dat doet ie maar alleen, zónder contact met haar en daarbij wellicht ook (even tijdelijk) zonder jou, dan pas ben je zuiver bezig en toon je nog enig respect!
Manipulerende uitspraken als ‘als je dit nu aan mij vraagt ga ik wel alleen verder’, zou ik eerder beantwoorden met ‘je doet nu toch ook alleen wat jou het best uitkomt?’.
In principe komt het er nu op neer dat hij geheel vrijblijvend, met jouw stilzwijgende ‘toestemming’, van 2 walletjes eet. Iemand de ruimte geven houdt, voor mij persoonlijk, echt iets anders in. Mijn restjes gevoel qua liefde zouden met zulke acties en uitspraken zeer snel afbrokkelen.
Heel lastig en verdrietig voor jou Eva, ook om advies te geven, want jij bent de enige die kan bepalen wat jouw grenzen zijn en hoelang hij ermee wegkomt om zich te gedragen zoals hij nu doet.
Innerlijke groei maak je toch wel door in zo'n situatie. Ongeacht of je blijft of gaat. Het verschil is wel dat je vermoedelijk meer kracht en zelfvertrouwen haalt uit leven volgens je eigen grenzen en waardigheid. Dan in afwachting op een ander die volledig over jouw grenzen gaat. Prima dat hij chaos heeft. Maar als hij daar echt wat aan wil doen dan vraagt hij de therapeut om hulp. Gaat aan zichzelf werken en neemt een pauze van jullie als gezin en ook van haar. Zo'n situatie maakt jou kapot en je kinderen ook. Wees daar trouwens eerlijk tegen! Nooit liegen want dat keert zich tegen jou (als onbetrouwbare moeder). Vertel afhankelijk van de leeftijd dat papa het moeilijk heeft, een beetje ziek is. En dat je niet weet wanneer hij er weer is. Laat de affaire er buiten. Maar ga ze geen onzin vertellen. Kinderen kunnen schade oplopen als jij gaat liegen of niets zegt (net zo erg). Vader is op dit moment afwezig en moeder niet betrouwbaar. Dat moet je niet doen. Wees een voorbeeld van een sterke zelfstandige vrouw en moeder waar je kinderen bij terecht kunnen.
Max88 schreef op 06-07-2025 om 12:16:
[..]
Sterk of niet sterk; het is maar een term denk ik.
Wat had jij gedaan als je man contact had gehouden met zijn affaire?
En daarbij denk ik dat het niet sterk of zwak is om te blijven of te gaan. Maar je hoeft niet willoos af te wachten tot de ander er eens een keer uitkomt. En wat uit elkaar is kan in de toekomst weer bij elkaar als dat gewenst is.
Ik ben helemaal niet voor scheiden, maar heb het wel gedaan, omdat ik al veel eerder wist dat hij niet zou veranderen naar mij en ik dat zelf wel altijd heb gedaan.
Ja, het is maar een term. Ik wilde aangeven dat afwachten óók sterk kan zijn, al labelen veel mensen (ook hier destijds!) dat als zwak en afhankelijk. Jij schrijft "Je hoeft niet willoos af zitten wachten". Jij labelt afwachten dus blijkbaar ook als zwak. Maar ik heb niet willoos, maar heel bewust en actief af zitten wachten. Dat is echt wat anders. Ik heb in de tussentijd mijn grenzen aangegeven, (hard) aan mezelf gewerkt, me voorbereid op een toekomst alleen, geïnvesteerd in mezelf en leuker en meer werk zodat ik financieel onafhankelijk(er) zou zijn tzt. En tegelijkertijd heb ik hem alle tijd en ruimte gegeven die hij nodig had. Ondertussen wel steeds aangegeven wat mijn gedachten waren over de hele situatie, en niet onder stoelen of banken gestoken hoe ik me eronder voelde, wat het met mij deed.
Ik weet niet wat ik gedaan had als hij contact had gehouden. Ook dan had ik denk ik geduld geprobeerd te hebben. Omdat ik zeker wist dat hij niet op haar verliefd was, maar op het positieve gevoel van verliefd zijn. Hij zei het later ook letterlijk: ik had behoefte aan wat positiviteit. Een escape uit zijn nare gevoelens dus. Zoals denk ik veel verliefdheden buiten bestaande relaties ontstaan. Gelukkig realiseerde hij zichzelf ook dat hij met haar geen langdurige relatie wilde. Maar hij heeft wel een jaar nodig gehad om van zijn verliefdheid af te komen.
Izza schreef op 06-07-2025 om 19:00:
Innerlijke groei maak je toch wel door in zo'n situatie. Ongeacht of je blijft of gaat. Het verschil is wel dat je vermoedelijk meer kracht en zelfvertrouwen haalt uit leven volgens je eigen grenzen en waardigheid. Dan in afwachting op een ander die volledig over jouw grenzen gaat. Prima dat hij chaos heeft. Maar als hij daar echt wat aan wil doen dan vraagt hij de therapeut om hulp. Gaat aan zichzelf werken en neemt een pauze van jullie als gezin en ook van haar. Zo'n situatie maakt jou kapot en je kinderen ook. Wees daar trouwens eerlijk tegen! Nooit liegen want dat keert zich tegen jou (als onbetrouwbare moeder). Vertel afhankelijk van de leeftijd dat papa het moeilijk heeft, een beetje ziek is. En dat je niet weet wanneer hij er weer is. Laat de affaire er buiten. Maar ga ze geen onzin vertellen. Kinderen kunnen schade oplopen als jij gaat liegen of niets zegt (net zo erg). Vader is op dit moment afwezig en moeder niet betrouwbaar. Dat moet je niet doen. Wees een voorbeeld van een sterke zelfstandige vrouw en moeder waar je kinderen bij terecht kunnen.
Je doet het weer. Ik heb juist enorm veel kracht en zelfvertrouwen gehaald uit leven volgens mijn eigen grenzen en waardigheid terwijl ik er tegelijk niet voor koos om zelf de knoop door te hakken, maar af te wachten tot mijn man eruit was.
Voor de kinderen was het lastig, voor de omgeving ook, voor mij zeker. Maar uiteindelijk went alles. Ook de ellende. En mijn verhaal was helder: hij twijfelt, ik niet, ik wacht tot hij eruit is. De kinderen vonden het op zich prettig dat ze gewoon in hun eigen huis konden blijven (man was een tijdlang doordeweeks elders en in het weekend thuis, ik was dan soms weg, niet altijd). Dus voor hen veranderde er niet zo heel veel.
Wij waren in die tijd allebei ook gewoon beschikbaar voor de kinderen, ondanks onze eigen problemen. Dat kan ook prima samen gaan.
Pennestreek schreef op 06-07-2025 om 20:09:
[..]
Ja, het is maar een term. Ik wilde aangeven dat afwachten óók sterk kan zijn, al labelen veel mensen (ook hier destijds!) dat als zwak en afhankelijk. Jij schrijft "Je hoeft niet willoos af zitten wachten". Jij labelt afwachten dus blijkbaar ook als zwak. Maar ik heb niet willoos, maar heel bewust en actief af zitten wachten. Dat is echt wat anders. Ik heb in de tussentijd mijn grenzen aangegeven, (hard) aan mezelf gewerkt, me voorbereid op een toekomst alleen, geïnvesteerd in mezelf en leuker en meer werk zodat ik financieel onafhankelijk(er) zou zijn tzt. En tegelijkertijd heb ik hem alle tijd en ruimte gegeven die hij nodig had. Ondertussen wel steeds aangegeven wat mijn gedachten waren over de hele situatie, en niet onder stoelen of banken gestoken hoe ik me eronder voelde, wat het met mij deed.
Ik weet niet wat ik gedaan had als hij contact had gehouden. Ook dan had ik denk ik geduld geprobeerd te hebben. Omdat ik zeker wist dat hij niet op haar verliefd was, maar op het positieve gevoel van verliefd zijn. Hij zei het later ook letterlijk: ik had behoefte aan wat positiviteit. Een escape uit zijn nare gevoelens dus. Zoals denk ik veel verliefdheden buiten bestaande relaties ontstaan. Gelukkig realiseerde hij zichzelf ook dat hij met haar geen langdurige relatie wilde. Maar hij heeft wel een jaar nodig gehad om van zijn verliefdheid af te komen.
Bedoel je met die verliefdheid, het gevoel dat de truus hem gaf? Of was hij toch echt verliefd? Volgens mijn man was het niet verliefd omdat bij verliefdheid gevoelens horen als steeds bij die ander te willen zijn en er ook leuke dingen mee te willen doen, dromen over samen zijn, App en praten met elkaar over je gevoel, de toekomst etc. Voor hem waren het aandachtshots, spanning, het gevoel begeerd te worden. Die shots werden na 3 jaar seksafspraken waarbij het contact bestond uit lust en direct weer weg gaan zonder te praten over wat ze aan het doen waren. Volgens hem alsof hij een prostituee bezocht maar dan zonder te betalen. Duurde ook nooit lang die bezoekjes. Buiten die contacten was er geen contact behalve als 1 van beiden een afspraak wilden maken. Dat is iets anders als verliefdheid op de persoon. De therapeut vergeleek het met een snuif coke oid halen. Iets wat hem kortstondig een goed gevoel gaf. Direct erna weer spijt maar erop gericht het geheim te bewaren. Na het uitkomen heeft hij nooit meer de behoefte gehad aan contact. Hij walgde van zichzelf en daarmee van haar
Pennestreek schreef op 06-07-2025 om 20:09:
[..]
Ja, het is maar een term. Ik wilde aangeven dat afwachten óók sterk kan zijn, al labelen veel mensen (ook hier destijds!) dat als zwak en afhankelijk. Jij schrijft "Je hoeft niet willoos af zitten wachten". Jij labelt afwachten dus blijkbaar ook als zwak. Maar ik heb niet willoos, maar heel bewust en actief af zitten wachten. Dat is echt wat anders. Ik heb in de tussentijd mijn grenzen aangegeven, (hard) aan mezelf gewerkt, me voorbereid op een toekomst alleen, geïnvesteerd in mezelf en leuker en meer werk zodat ik financieel onafhankelijk(er) zou zijn tzt. En tegelijkertijd heb ik hem alle tijd en ruimte gegeven die hij nodig had. Ondertussen wel steeds aangegeven wat mijn gedachten waren over de hele situatie, en niet onder stoelen of banken gestoken hoe ik me eronder voelde, wat het met mij deed.
Ik weet niet wat ik gedaan had als hij contact had gehouden. Ook dan had ik denk ik geduld geprobeerd te hebben. Omdat ik zeker wist dat hij niet op haar verliefd was, maar op het positieve gevoel van verliefd zijn. Hij zei het later ook letterlijk: ik had behoefte aan wat positiviteit. Een escape uit zijn nare gevoelens dus. Zoals denk ik veel verliefdheden buiten bestaande relaties ontstaan. Gelukkig realiseerde hij zichzelf ook dat hij met haar geen langdurige relatie wilde. Maar hij heeft wel een jaar nodig gehad om van zijn verliefdheid af te komen.
Nee, ik zeg juist dat sterk en zwak maar termen zijn.
Met willoos bedoel ik dat iemand ook zelf een beslissing mag nemen en zich niet afhankelijk hoeft te voelen van wat de ander uiteindelijk beslist. Daar heb ik helemaal geen oordeel over, ook al zou het wel of niet mijn keuze zijn met iemand( anders).
Ik denk dat wel een logische voorwaarde voor herstel zou moeten zijn dat de 3e gaat wieberen en dat er wederzijdse inzet is. Dat gevoel krijg ik nu niet bij de man van Eva.
Pennestreek schreef op 06-07-2025 om 20:18:
[..]
Je doet het weer. Ik heb juist enorm veel kracht en zelfvertrouwen gehaald uit leven volgens mijn eigen grenzen en waardigheid terwijl ik er tegelijk niet voor koos om zelf de knoop door te hakken, maar af te wachten tot mijn man eruit was.
Voor de kinderen was het lastig, voor de omgeving ook, voor mij zeker. Maar uiteindelijk went alles. Ook de ellende. En mijn verhaal was helder: hij twijfelt, ik niet, ik wacht tot hij eruit is. De kinderen vonden het op zich prettig dat ze gewoon in hun eigen huis konden blijven (man was een tijdlang doordeweeks elders en in het weekend thuis, ik was dan soms weg, niet altijd). Dus voor hen veranderde er niet zo heel veel.
Wij waren in die tijd allebei ook gewoon beschikbaar voor de kinderen, ondanks onze eigen problemen. Dat kan ook prima samen gaan.
Ik heb het over de to en haar kinderen. Waarbij ze niet weet wat te zeggen. Niet over jou.
En met jaren afwachten tot hij weer voor mij zou kiezen kan ik echt niets. Ieder zijn keuze maar ik ben iemand die eigen keuzes maakt en niet gaat afwachten tot iemand na een affaire mij nog wil. Een affaire is op zichzelf al genoeg reden om te stoppen. Maar mocht je het dan nog willen proberen. Dan moet iemand er volledig voor gaan. Dus inzet, therapie en breken met die ander. Het leven is kort en ik wil een partner die voor mij kiest. En dan samen werken aan herstel. Of e kiezen samen voor een open relatie. Dat kan ook. Maar dan is de vrijheid voor beiden.
Max88 schreef op 06-07-2025 om 20:40:
[..]
Nee, ik zeg juist dat sterk en zwak maar termen zijn.
Met willoos bedoel ik dat iemand ook zelf een beslissing mag nemen en zich niet afhankelijk hoeft te voelen van wat de ander uiteindelijk beslist. Daar heb ik helemaal geen oordeel over, ook al zou het wel of niet mijn keuze zijn met iemand( anders).
Ik denk dat wel een logische voorwaarde voor herstel zou moeten zijn dat de 3e gaat wieberen en dat er wederzijdse inzet is. Dat gevoel krijg ik nu niet bij de man van Eva.
Precies dit dus. Herstel doe je samen. En daarbij hou je rekening met beiden. Voor de derde is daarin geen plaats als je kiest om monogaam te willen zijn. Wellicht durft man niet goed te onderzoeken of hij dat wel wil. En is een 2e partner een verborgen wens. Er rust natuurlijk een taboe op. Dus heel hard roepen dat hij alleen to wil. Maar feitelijk doorgaan met de andere partner.
Ik heb in mijn proces geregeld verwarring gevoeld. Is het wachten op je partner die je veel pijn heeft gedaan en in de knoop zit een uiting van ultieme liefde? Of is het eerder een gebrek aan grenzen en zelfliefde, mogelijk zelfs toxische afhankelijkheid? En is het verlaten van je partner een verstandige keuze of meer een vlucht?
Ik kan nog steeds geregeld verwarring voelen. En dat is omdat heel vaak verschillende dingen waar kunnen zijn. Zelfs meerdere dingen tegelijk waar kunnen zijn. Op afstand is het niet te beoordelen en ik wist het voor mezelf ook niet altijd. Ook omdat je pas later de consequenties van je keuzes gaat ervaren.
Het enige wat je kunt doen is proberen zo weloverwogen mogelijk keuzes te maken. Eerlijk zijn naar jezelf, stilstaan bij eigen emoties en behoeften, met mensen praten die met wijsheid met je meedenken. Verrekte moeilijk als je in een rollercoaster zit. Op 1 punt heb ik overigens nooit getwijfeld: de ander moet verantwoordelijkheid nemen en bereidheid laten zien om te herstellen. Zonder dat is er geen perspectief. En dat vraagt om grenzen. Zolang een partner niet bereid is om contact te verbreken met de truus zal er geen onthechting plaats vinden en kan het stof niet neerdalen en kan er geen ruimte ontstaan om wat rationeel na te denken. Ik kan er begrip voor opbrengen dat mensen in de knoei raken, maar niet als mensen zichzelf hopeloos en als slachtoffer van de situatie toestaan met hun destructieve gedrag door te gaan.
