Wat geven aan kinderen na overlijden moeder?
Een vriendin van mij is plotseling overleden. Ze laat twee kinderen na, nu in de puberteit. De kinderen blijven bij hun vader wonen, daar woonden ze al voor het overlijden. Ik ben nauw met het gezin opgetrokken, maar merk dat ik het heel lastig vind. Deze week is de uitvaart en ik wil de kinderen graag iets geven. Hebben jullie misschien een suggestie?
Ik denk dat kinderen alleen iets ouds van hun moeder willen; je zou met hun vader kunnen overleggen of hun trouwringen gebruikt mogen worden bij de vorming van een ring naar keuze. Zo is hun moeder nog altijd een beetje bij hen.
Zo zijn de trouwringen van mijn grootouders op verzoek van mijn moeder eens veranderd tot ringen voor haar dochters waarin wij mochten beslissen hoe die ring eruit zou komen te zien. Ik koester mijn ring en mijn dochter draagt tegenwoordig die ring omdat deze zo fijn draagt. Het is niet een ring uit de winkel, het was eens een belangrijke ring van een bijzondere vrouw.
Misschien heb je als vriendin nog iets wat van hun moeder is geweest, foto's of mooie herinneringen die je op een andere manier kunt delen?
Ik zie niet zo goed in wat je zou willen geven verder, toch geen cadeau ofzo?
Flanagan schreef op 09-10-2022 om 19:58:
Ik denk dat kinderen alleen iets ouds van hun moeder willen; je zou met hun vader kunnen overleggen of hun trouwringen gebruikt mogen worden bij de vorming van een ring naar keuze. Zo is hun moeder nog altijd een beetje bij hen.
Zo zijn de trouwringen van mijn grootouders op verzoek van mijn moeder eens veranderd tot ringen voor haar dochters waarin wij mochten beslissen hoe die ring eruit zou komen te zien. Ik koester mijn ring en mijn dochter draagt tegenwoordig die ring omdat deze zo fijn draagt. Het is niet een ring uit de winkel, het was eens een belangrijke ring van een bijzondere vrouw.
Bedoel je nou werkelijk dat Oog aan de vader de trouwringen moet vragen zodat zij er iets van kan laten maken om aan de kinderen te geven?
Ik zou voor een fotoalbum gaan wellicht tussendoor aangevuld met tekstuele mooie herinneringen van hun moeder (wellicht herinneringen die bij een aantal fotos horen). Een mooie bos bloemen erbij en in het album een tekst waarin je aangeeft dat als ze het nodig hebben ze met jou kunnen praten over haar of over andere zaken die hun aan het hart gaan. Wellicht telefoonnummer erbij met "je weet me te vinden".
Rhonda schreef op 09-10-2022 om 21:39:
[..]
Bedoel je nou werkelijk dat Oog aan de vader de trouwringen moet vragen zodat zij er iets van kan laten maken om aan de kinderen te geven?
Niet moeten, maar kan. Misschien vindt hij het wel een fijne gedachte. Dan wordt het wel geen kado van Oog, maar hebben de kinderen wel iets tastbaars.
Als je al iets wil geven, wat volgens mij niet echt hoeft, zou ik kiezen voor een mooie kaars.
Tsjor
Heb deze vraag al vaker voorbij zien komen. Ik vind persoonlijk niet dat een buitenstaander (niet rot bedoeld) zulk soort cadeaus moet geven.
Dat is een beetje je eigen emoties opdringen bij de kinderen. Zij moeten zelf op hun eigen tempo kunnen rouwen en dit soort cadeaus willen.
Het is niet aan jou om te bepalen wanneer zij daar aan toe zijn. Hoe lief bedoeld ook.
Wees er gewoon voor ze als ze naar jou toe komen, dring jezelf niet op.
Ik zou tijdens de uitvaart of vlak erna even niets geven. Misschien op een later moment, een foto, een kaars, zou idd kunnen.
Waar een buurvrouw ons toen heel blij mee maakte was een lekkere pan soep, heel praktisch, maar we kwamen in die tijd niet echt aan koken toe.
Een mooie, eventueel ingelijste, foto van hun moeder. Voor elk kind een eigen exemplaar. Hoeft niet direct, kan ook als je een tijdje na de uitvaart nog eens bij ze op bezoek gaat of rond bijvoorbeeld de verjaardag van moeder. Dat zijn vaak (ook) moeilijke dagen. En verder zou ik er 'gewoon' voor ze zijn, zodat ze op je terug kunnen vallen als ze dat nodig hebben. Blijf in de buurt, beschikbaar, bereikbaar, zichtbaar. Ook na vele jaren nog. Kinderen rouwen anders dan volwassenen. Het kan voor hun over 10 jaar nog wel gaan opspelen.
Sterkte, ook voor jou!
madee schreef op 10-10-2022 om 07:40:
Een mooie, eventueel ingelijste, foto van hun moeder. Voor elk kind een eigen exemplaar. Hoeft niet direct, kan ook als je een tijdje na de uitvaart nog eens bij ze op bezoek gaat of rond bijvoorbeeld de verjaardag van moeder. Dat zijn vaak (ook) moeilijke dagen. En verder zou ik er 'gewoon' voor ze zijn, zodat ze op je terug kunnen vallen als ze dat nodig hebben. Blijf in de buurt, beschikbaar, bereikbaar, zichtbaar. Ook na vele jaren nog. Kinderen rouwen anders dan volwassenen. Het kan voor hun over 10 jaar nog wel gaan opspelen.
Sterkte, ook voor jou!
Ook hier zou ik mee oppassen. Wat jij een mooie foto vond van haar vinden de kinderen misschien niet. Ze willen een foto met hen erbij, of juist niet, met het hele gezin of juist niet. Wat moeten ze met die foto als ze hem niet mooi vinden? Moet die foto in de woonkamer als hun vader (zijn ze gescheiden) die niet mooi vindt?
Kortom: doe eens gewoon even niks en wees er voor die kinderen. Laat ze weten dat ze jou altijd mogen bellen en bel ze ook eens zelf. Je merkt snel genoeg of een puber wil praten of niet.
Ik sta dichtbij een gezin waarvan de moeder is overleden. Iets geven is niet handig. Veel belangrijker is het om te helpen. Praktisch, maar vooral met contact. Want het is heel fijn voor hun om te praten met iemand die hun moeder goed kende. En hun vader willen ze misschien niet teveel daarmee lastig vallen.
Aiden schreef op 10-10-2022 om 08:56:
[..]
Ook hier zou ik mee oppassen. Wat jij een mooie foto vond van haar vinden de kinderen misschien niet. Ze willen een foto met hen erbij, of juist niet, met het hele gezin of juist niet. Wat moeten ze met die foto als ze hem niet mooi vinden? Moet die foto in de woonkamer als hun vader (zijn ze gescheiden) die niet mooi vindt?
Kortom: doe eens gewoon even niks en wees er voor die kinderen. Laat ze weten dat ze jou altijd mogen bellen en bel ze ook eens zelf. Je merkt snel genoeg of een puber wil praten of niet.
Het zal afhankelijk zijn van de situatie en de banden. Het werd in de situatie waarin ik dat deed bijzonder gewaardeerd. Ze hadden zelf nagenoeg geen foto's omdat moeder daar nooit op wilde, maar ik had een mooie, spontane foto van haar van toen we samen op stap waren.
Bij een dierbaar verlies van mezelf heb ik een glazen hangertje van een elfje gekregen en wel meer attenties. Ik waardeerde ze allemaal. Ook als men niks materieels gaf, maar wel naast me stond.
Aiden schreef op 10-10-2022 om 08:56:
[..]
Ook hier zou ik mee oppassen. Wat jij een mooie foto vond van haar vinden de kinderen misschien niet. Ze willen een foto met hen erbij, of juist niet, met het hele gezin of juist niet. Wat moeten ze met die foto als ze hem niet mooi vinden? Moet die foto in de woonkamer als hun vader (zijn ze gescheiden) die niet mooi vindt?
Kortom: doe eens gewoon even niks en wees er voor die kinderen. Laat ze weten dat ze jou altijd mogen bellen en bel ze ook eens zelf. Je merkt snel genoeg of een puber wil praten of niet.
Nou, ik zou hem om die reden misschien niet inlijsten, maar foto's aanbieden lijkt me niet verkeerd. Ik zou daar ook een tijdje mee wachten, niet al tijdens of vlak na de uitvaart.
Oke, helder. Ik zie dat de meeste mensen adviseren om het niet te doen, dus dat lijkt me dan de beste optie. Uiteraard ben ik er wel voor de kinderen, maar dat was al zo en dat blijft zo. Dank voor het meedenken!
Flanagan schreef op 09-10-2022 om 21:44:
[..]
Niet moeten, maar kan. Misschien vindt hij het wel een fijne gedachte. Dan wordt het wel geen kado van Oog, maar hebben de kinderen wel iets tastbaars.
Flanagan, dit begrijp ik werkelijk niet. Die vader heeft die trouwring waarschijnlijk nog gewoon om.
