Eten wat de pot schaft
Kinderen zijn nu 5, bijna 6 en van alleseters gingen ze de afgelopen 2 jaar naar ongelooflijke mieperts als het op eten aan komt. Nieuwe dingen vinden ze bij voorbaat vies, een leeg bord is zeldzaam en nu lopen we zelfs te eikelen met gerechten die ze voorheen wel aten. Negeren, belonen, afspraken (aantal hapjes oid), we hebben van alles de revue laten passeren. Wat mij betreft eten ze graag of niet, maar mijn dochters hebben mijn koppigheid en dan eten ze zo dagen niet en het zijn al van die sprietjes 😄
Nu staat er weer één op de gang te huilen omdat het toetje niet naar wens is. Ik ben er klaar mee hoor. Ik kook graag en wij eten zelf heel gevarieerd, dus goed voorbeeld doet goed volgen gaat niet zo op hier. Ze mogen ook helpen met koken en zelf recepten uitkiezen uit kookboeken (die ze dan vervolgens ook niet willen eten 
)
Wat kan ik doen om mijn kinderen een beetje voedselbreed op te voeden?
Met het publiek geheime ingrediënt 'liefde', natuurlijk! Met andere woorden: maak er geen machtsstrijd van.
dat is inderdaad wel lastig. Je hebt al van alles uitgeprobeerd dus tips kan ik nu ook ff niet bedenken. Maar in de meeste gevallen gaan ze op den duur toch weer meer/beter eten. Onze zoon, nu bijna 23 jaar, at als peuter ook bijna alles en daarna ook een hele tijd veel slechter. Maar nu eet hij echt gevarieerd en bijna alles.
Loslaten en vooral koken wat ze wel eten. Ik at tot m’n 16e vrijwel niks. Nauwelijks groente, nauwelijks iets uit andere keukens dan de Nederlandse. Daarna ging er een knop om (omdat ik mezelf ineens met leeftijdsgenoten ging vergelijken) en sinds m’n 18e eet ik vrijwel alles. M’n ouders kunnen zich niet meer voorstellen dat ik ooit zo’n moeilijke eter was.
Echt, niet continu strijd om eten voeren. Het komt ooit goed.
-Nienke- schreef op 09-10-2021 om 17:50:
Loslaten en vooral koken wat ze wel eten. Ik at tot m’n 16e vrijwel niks. Nauwelijks groente, nauwelijks iets uit andere keukens dan de Nederlandse. Daarna ging er een knop om (omdat ik mezelf ineens met leeftijdsgenoten ging vergelijken) en sinds m’n 18e eet ik vrijwel alles. M’n ouders kunnen zich niet meer voorstellen dat ik ooit zo’n moeilijke eter was.
Echt, niet continu strijd om eten voeren. Het komt ooit goed.
We proberen er ook geen strijd van te maken, maar het zou zo leuk zijn om af en toe eens lekker sushi, Italiaans of een goede curry oid te kunnen eten zonder gehuil op de achtergrond en zonder daar nog 10 jaar op te hoeven wachten
Het is ook niet zo dat ze niets lusten, maar dat bij voorbaat hele voedselgroepen uitsluiten omdat ze 'denken dat het niet lekker is' zonder het ook maar te willen proberen is zo frustrerend.
Hoe krijg ik ze nieuwsgierig en geprikkeld? Kent er iemand bijvoorbeeld een leuk eetspel?
MoederBarberin schreef op 09-10-2021 om 17:53:
[..]
We proberen er ook geen strijd van te maken, maar het zou zo leuk zijn om af en toe eens lekker sushi, Italiaans of een goede curry oid te kunnen eten zonder gehuil op de achtergrond, zonder daar nog 10 jaar op te hoeven wachten
Nou sorry, maar ik ken echt geen enkele kleuter die sushi of curry eet. Daar moet ik bij mijn (verder zeer goed etende) kleuter ook niet mee aankomen. Prima toch?
Sushi gingen mijn inmiddels pubers ineens eten toen we een keer naar zo’n all-you-can-eat-tent gingen (ja, de hel, ik weet het, maar ideaal met een groot gezin met uiteenlopende eetbehoeftes). Toen waren ze een jaar of 12.
MoederBarberin schreef op 09-10-2021 om 17:56:
Het is ook niet zo dat ze niets lusten, maar dat bij voorbaat hele voedselgroepen uitsluiten omdat ze 'denken dat het niet lekker is' zonder het ook maar te willen proberen is zo frustrerend.
Hoe krijg ik ze nieuwsgierig en geprikkeld? Kent er iemand bijvoorbeeld een leuk eetspel?
Of het in deze situatie zal helpen, dat weet ik niet. Maar vroeger deden we op verjaardagen vaak het spelletje dat je geblinddoekt allerlei dingen voorgeschoteld kreeg en dan moest raden wat het was.
Bij mijn kinderen begon die fase al veel eerder. Mijn oudste ging als tweejarige zelfs zo ver dat ze ons ook ongeveer verbood die rommel te eten: 'PAPA EN MAMA! Dat moeten jullie echt niet eten hoor, dat is alleen maar VIES!!!' En dan gaven we haar blijmoedig een boterham met pindakaas.
MoederBarberin schreef op 09-10-2021 om 17:53:
[..]
We proberen er ook geen strijd van te maken, maar het zou zo leuk zijn om af en toe eens lekker sushi, Italiaans of een goede curry oid te kunnen eten zonder gehuil op de achtergrond en zonder daar nog 10 jaar op te hoeven wachten
Dan geef je ze toch wat anders?
mijn ervaring is dat het rond een jaar of 10-11 weer beter wordt.
Bij ons moesten ze in ieder geval proeven, aangevuld met “je bent 5, dus 5 spruitjes/boontjes/worteltjes/whatever”
En we hebben heel wat macaroni (nou ja, Penne, want dat waren “heksenvingers”) gegeten. Quiche is ook heel lang favoriet geweest.
sushi kwam echt was in de puberteit.
Het is nu makkelijk zeggen hoor: maar maak je niet te druk. Ze gaan vanzelf eten. En soms eten ze gewoon niet omdat het curry is. Dan maar kale rijst. Gaan ze niet dood aan. 
-Nienke- schreef op 09-10-2021 om 17:59:
[..]
Nou sorry, maar ik ken echt geen enkele kleuter die sushi of curry eet. Daar moet ik bij mijn (verder zeer goed etende) kleuter ook niet mee aankomen. Prima toch?
Sushi gingen mijn inmiddels pubers ineens eten toen we een keer naar zo’n all-you-can-eat-tent gingen (ja, de hel, ik weet het, maar ideaal met een groot gezin met uiteenlopende eetbehoeftes). Toen waren ze een jaar of 12.
Curry at één van de twee een jaar geleden met smaak, nu niet meer. En waarom zou een kleuter dat bij voorbaat niet lusten? Hele volksstammen groeien ermee op. Vandaag was spaghetti met gehakt en tomatensaus een probleem, dus het zijn niet alleen de 'extreme' gerechten. Stamppot eten ze ook niet, of aardappelen in de verkeerde vorm (alleen blokjes wordt getolereerd), soep kunnen we ook achterwege laten. Allemaal dingen waarvan ik zeker weet dat ze ze wel lusten, omdat ze het tot voor kort wel aten
Het klinkt alsof je wat teveel verwacht. Dat ze niet ‘niets lusten’ is voor die leeftijd al positief Ik zette gezelligheid en tafelmanieren voorop. Dat betekent geen gehuil en gezeur dat het vies is, want dat is niet leuk voor de kok en niet gezellig. Ik legde kind uit dat je pas na vijf happen weet of je het echt niet lekker vindt en dan wilde hij dat meestal wel proberen. Niet altijd en in het kader van de gezelligheid maakte ik daar dan geen drama van. Ik zorgde ook dat er altijd wel wat op tafel stond wat hij wel lustte, al waren dat soms alleen de losse bakjes met rauwe groente en gebakken aardappels bijvoorbeeld. En ook vaak wel wat erbij wat hij niet lustte of kende maar wij wel. Door niet de nadruk te leggen op alles moeten eten en wel op een fijne sfeer aan tafel at hij dan soms zomaar mee met wat wij met smaak zaten te eten.
Bij mij thuis vroeger was eten altijd drama met boze ouders en kinderen. Die spanning was in elk geval niet bevorderlijk voor mijn eetlust. Als volwassene heb ik alsnog mijn eetrepertoire flink uitgebreid, dus ook dan kan het best goed komen, maar ik ben blij dat de maaltijden in mijn eigen gezin een stuk gezelliger verliepen toen zoon klein was.
Piratenkoningin schreef op 09-10-2021 om 18:14:
Het klinkt alsof je wat teveel verwacht. Dat ze niet ‘niets lusten’ is voor die leeftijd al positief
Bij mij thuis vroeger was eten altijd drama met boze ouders en kinderen. Die spanning was in elk geval niet bevorderlijk voor mijn eetlust. Als volwassene heb ik alsnog mijn eetrepertoire flink uitgebreid, dus ook dan kan het best goed komen, maar ik ben blij dat de maaltijden in mijn eigen gezin een stuk gezelliger verliepen toen zoon klein was.
Ik snap dat het door de berichtgeving overkomt alsof ik gouden bergen verwacht, maar dat valt wel mee. Ik vind het alleen moeilijk om te accepteren dat de kinderen waarmee we twee jaar geleden curry's, olijven, rijst schotels en stoofpotjes aten hun smaakpalet inmiddels gereduceerd hebben tot pasta met ketchup, aardappelblokjes met een beperkt aantal groenten en pizza hebben gereduceerd. En ook daarbij ga je door fases, ze mogen het van mij allemaal zelf ontdekken, maar zelfs dat ontdekken zit er niet meer in. Daar zit denk ik mijn voornaamste crux. Niet dat ze dingen niet (meer) lusten, maar dat ze er bij voorbaat al bij alles vanuit gaan dat het vies is en niets meer willen ontdekken
erinhanson schreef op 09-10-2021 om 18:07:
mijn ervaring is dat het rond een jaar of 10-11 weer beter wordt.
Bij ons moesten ze in ieder geval proeven, aangevuld met “je bent 5, dus 5 spruitjes/boontjes/worteltjes/whatever”
En we hebben heel wat macaroni (nou ja, Penne, want dat waren “heksenvingers”) gegeten. Quiche is ook heel lang favoriet geweest.
sushi kwam echt was in de puberteit.
Het is nu makkelijk zeggen hoor: maar maak je niet te druk. Ze gaan vanzelf eten. En soms eten ze gewoon niet omdat het curry is. Dan maar kale rijst. Gaan ze niet dood aan.
Nou gelukkig geldt dat niet voor mij dan 
https://opdegroei.be/2020/04/16/het-nee-danku-kommetje/ Hier hoorde ik ooit over in een podcast en het lijkt me het proberen waard!
