Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
Hij gaat, en dat was ook de hele tijd de bedoeling. Ik vroeg me alleen af, naar aanleiding van eerdere incidenten met te veel prikkels, hoe hij dit zal gaan ervaren. En daar had ik wel zorgen over, gezien de heftigheid ervan. Maar we hebben het doorgesproken met school en ambulant, en er zijn goede afspraken en opties besproken die ze daar gaan hanteren. En nu ben ik geruster, al blijft een schoolreisje altijd spannend: of het nu het allereerste reisje met een busje van de peuterschool naar de kinderboerderij een dorp verderop is of zoveel jaar later een week naar het buitenland…van tevoren heb ik er als moeder meestal meer zenuwen van dan als ze eenmaal zijn vertrokken.
Spannend van die stappen! Maar goed dat hij gaat, hij zal het zelf moeten uitvinden hoe hij daar mee omgaat. Al dan niet met tips en hulp achter de hand.
Dochter vindt nog steeds alles spannend en eng. Tot de kerst maakte ze haar wereldje eigenlijk alleen maar kleiner, maar ik merk nu toch een bewustwording van die stilstand bij haar en heel voorzichtig een wil om kleine stapjes te nemen.
We zitten midden in 2 rechtzaken, daarvoor heeft ze een gesprek met de rechter gehad, ook weer spannend. Maar ook op mij heeft het invloed. En dan is er nog een zusje.
Vanmiddag bij de praktijk langsgeweest van dochters. Hun doen ook ouder begeleiding en ze gaat kijken wat ze voor dochter kan doen, zodat ik ook weer een beetje me-time krijg. Blij mee. Tegelijkertijd zo klaar met al het gezeik door ex. Rechtszaken, rechters die maar door blijven drammen over omgang met vader, het lijkt soms zo uitzichtloos...
Oh ja, het blijft altijd spannend bij anders dan anders dingen, hoe je kind er op gaat reageren. Fijn dat er voor de schoolreis nu een plan ligt.
Evaluna , dat klinkt als ontzettend pittig, ontzettend veel. Zo knap dat ze het gesprek met de rechter heeft gedaan!
Dit jaar heeft jongste zoon gelukkig weer fijne leerkrachten (vorig jaar helaas niet), er wordt heel regelmatig overlegd en we zien met z'n allen vooruitgang in zijn sociale vaardigheden en daardoor meer aansluiting bij de andere kinderen in de klas. Wel gaat er nogmaals fysio opgestart worden voor de fijne motoriek, zijn handschrift is bijna onleesbaar. Herkennen jullie problemen met grove of fijne motoriek?
Motorische problemen herken ik in die zin dat dochter nogal eens struikelt, ergens tegenaan botst of iets omstoot. Ik heb dat heel lang aan haar ogen en gebrek aan dieptezicht geweten, maar leerde hier op het forum ooit dat autisme en onhandigheid vaak samen gaat. En dan komt het probleem met haar ogen daar nog bij.
Fijne motoriek is ze juist heel sterk in; ze heeft een mooi handschrift en knutselt en tekent ook graag. Dat helpt denk ik wel. Ze kan ook met zowel rechts als links schrijven en tekenen.
@Evaluna, heftig zeg! Voor kinderen zonder ASS is dit al pure stress, laat staan voor jouw kinderen…en jij hebt er zelf ook dubbel stress van. Sowieso voor jezelf mbt de rechtszaken, maar ook het opvangen en begeleiden van je kinderen. Heel veel sterkte en een knuffel 🤗
@Mvtj, fijn dat je jongste het nu beter treft op school en dat je vooruitgang merkt. Dat is toch hoopgevend, en maakt dat je goede moed houdt. Motoriek bij oudste zoon…schrijven is vreselijk (traag en bijna onleesbaar), veters strikken nog steeds moeizaam en een handige Harry zal hij vermoedelijk niet worden. Toch zie ik wel verbetering in gitaar spelen, daar is het wel goed merkbaar. Hij oefent nu zelfs zonder dat ik moet aansporen en de overgang van akkoorden gaat zo veel beter en soepeler dan eerst 🎸
Mijn jongste heeft geen diagnose maar stoot zich heel vaak. Hij heeft ook wel dingen waardoor ik wel eens denk ‘zou hij ook…’ maar het gaat goed met hem, op enkele incidenten op school na (op slot gaan bij bepaalde opdrachten of bij in zijn ogen oneerlijke behandeling, dan weigert hij pertinent en is hij niet in beweging te krijgen) en hij komt kleinzerig over (ik zie het liever als erg gevoelig, hij heeft ook altijd last van waslabels in kleding) en is ook graag eens thuis van school als hij zich ook maar een beetje ziekig voelt. Waar ik dus niet altijd meer in meega.
Hier na een lange periode waarin veel goed ging vandaag toch gedoe.
Ik ben gebeld door school, maar zag het net pas. Ik denk dat de brugklascoordinator of mentor belde, maar ik kan ze niet meer te pakken krijgen.
Inmiddels is zoon thuis en er is overduidelijk iets gebeurd maar hij weigert te zeggen wat.
Het is nu even wachten totdat school reageert, maar ik zou ook graag willen dat zoon het zelf zegt.
Herkenbaar/hebben jullie tips hiervoor? Hoe krijg ik hem aan het praten?
Stormvogel schreef op 20-01-2025 om 17:04:
Hier na een lange periode waarin veel goed ging vandaag toch gedoe.
Ik ben gebeld door school, maar zag het net pas. Ik denk dat de brugklascoordinator of mentor belde, maar ik kan ze niet meer te pakken krijgen.
Inmiddels is zoon thuis en er is overduidelijk iets gebeurd maar hij weigert te zeggen wat.
Het is nu even wachten totdat school reageert, maar ik zou ook graag willen dat zoon het zelf zegt.
Herkenbaar/hebben jullie tips hiervoor? Hoe krijg ik hem aan het praten?
Zulke dingen gebeurden wel bij mijn jongste (geen diagnose maar zou best kunnen dat ie ook iets in ASS heeft) En soms nog wel een enkele keer.
Wat ik dan deed: eerst helemaal met rust laten en wachten tot hij weer gezellig/open was. Dan na een tijdje tussen neus en lippen door vragen of er misschien iets was gebeurd op school “omdat ik zag dat school gebeld had”. Vaak kreeg ik dan een summiere versie met schouderophalen en kreeg ik later van school de complete versie/andere kant van het verhaal. En dan ging ik een soort van tolk spelen om hem uit te leggen hoe school het zag. En dan natuurlijk wel met begrip voor zijn gevoelens. Ik hield het wel altijd luchtig, met wat humor, omdat hij anders zo maar weer op slot kon gaan. Laten merken dat je aan zijn kant staat, maar ook school wel begrijpt.
Bedankt Kaas.
Zoon heeft beloofd het straks aan mijn man te vertellen. Hij heeft gezegd dat hij in elk geval geen ruzie heeft gemaakt met vrienden of iemand anders. Nou dat scheelt weer. Zijn humeur is weer vrolijk gelukkig.
Ik vind het zelf gewoon erg irritant dat hij het niet direct wil zeggen.
Nou ja, ik hoor het straks wel, hopelijk valt het mee, anders had school ook wel een mail gestuurd/voicemail ingesproken/nog een keer gebeld...
Nou we zijn erachter wat er is gebeurd.
Zijn laptop was stuk, en dat gaf zoveel stress dat hij met zijn hoofd op tafel aan het bonken was. Het was niet mogelijk om met hem in contact te komen, maar uiteindelijk is hij er vanzelf mee gestopt en deed hij weer mee.
Het deel over de pc heeft hij zelf verteld, het deel over het hoofdbonken niet (hoorden we van school).
Binnenkort dus naar school om te kijken wat te doen.
Het zou mooi zijn om ervoor te zorgen dat hij een andere manier kiest om te ontprikkelen, die afspraken zijn er ook, maar als het niet lukt om met hem in contact te komen wordt het lastig.
Misschien moeten we er rekening mee houden dat het nog wel een keer gaat voorkomen.
De afgelopen maanden ging het heel goed en heb stiekem bij mezelf wel getwijfeld of de diagnose autisme terecht was.
Wel dus zo blijkt.
Gelukkig heb ik er nu, in vergelijking met een jaar geleden, wel meer vertrouwen in dat we hier ook wel mee leren omgaan of een oplossing kunnen vinden.
Ik herken het twijfelen aan de diagnose in goede periodes, Stormvogel. En toch komt er dan telkens weer een moment dat je denkt 'dus toch...' En dat is niet erg, want dat betekent dat de diagnose zorgvuldig en terecht is gesteld.
Wel lastig als je zoon helemaal uit verbinding gaat. Ik vind dat altijd heel moeilijk bij mijn dochter. Gelukkig is het al een hele tijd geleden dat dat gebeurde.
Het gaat hier goed. We hadden dit weekend wel een autistisch momentje, maar het escaleerde niet. Dochter was vooral gefrustreerd naar zichzelf toe, terwijl dat niet nodig is. We hebben allemaal wel eens een kleine frustraties. De kunst is om dat te laten voor wat het is en er overheen te stappen.
Dadelijk wel naar de ortho, hopelijk heb ik niet te vroeg gejuicht.
ook hier gaat het best goed, tijdje niet geweest… Zoon doet z’n ding, is veel op z’n kamer maar er is vrijwel dagelijks wel een momentje van 1 op 1 verbinding (buiten het avondeten om).
Ik laat hem veel met rust en probeer met hem te kletsen over zijn interesses en daarbij aan te sluiten. Ook neem ik mezelf elke dag (dat m’n zoons bij mij zijn) voor niet te mopperen en veel vertrouwen te geven. Dat lukt niet helemaal, zo moet ik zoon er dagelijks aan herinneren zijn tanden ook te poetsen in de ochtend. Dat vind ik zo vermoeiend… Als ik hem echter niet hierop aanspreek doet hij het niet. Zijn probleem, denk ik dan. Hij is bijna 17. Maar ik blijf het benoemen… tot ergernis van hem en mezelf.
En zo zijn er nog wat kleine dingen die ik steeds moet (van mezelf) herhalen. Hoe gaan jullie hiermee om? Is dit überhaupt herkenbaar? Ik voel me echt een slechte moeder als ik hem onderuit laat gaan en niet help met herinneren van van alles (hij zit vaak zo in zijn eigen wereld en steekt met regelmaat ‘z’n kop in het zand’… terwijl ik ook weet: als je wilt dat een kind groeit, moet je er niet bovenop gaan zitten 🙃
Ik herken de twijfel over de diagnose ook, maar meestal komt de ontnuchtering daarna weer hard aan. Als we allemaal goed in ons vel zitten, uitgerust, gezond, weinig zorgen, dan gaat het aanpassen aan de diagnose zo goed dat je het niet zo merkt. De ‘buien’ worden dan vermeden omdat je de energie ervoor hebt om je aan te passen. Zodra er te veel stress, vermoeidheid etcetera bij komt, dan zijn de buien en eigenaardigheden ineens weer volop aanwezig.
Ik kan vreselijk moe worden van alles herhalen en aansturen. Daarom ga ik tegenwoordig weer (bijna) alle dagen naar kantoor toe ipv thuiswerken. Geen idee of en hoe zoon het dan voor elkaar krijgt, maar ik heb er dan geen stress van want ik zie/merk het niet. En ik heb dan alleen werkgerelateerde afleiding ipv huishoudelijke en opvoedkundige. Uiteindelijk is het dan thuis gezelliger.
Eén keer tandenpoetsen is al een hele prestatie, de retentie/nachtbeugel in gaat ook goed, ik heb die ochtendpoets al heel lang geleden opgeofferd voor de lieve vrede.
@Stormvogel, hoe voelt je zoon zich er nu onder? Lijkt me heftig voor hem, en dan in de klas met al die anderen erbij…hoe heeft de docent gereageerd en hoe is je zoon er uiteindelijk weer uitgekomen?
Zo'n uitbarsting in de klas is iets waarvan het echt wel opvallend/afwijkend gedrag is en andere kinderen dat ook zien en er vragen bij hebben. Hopelijk kunnen jullie je zoon liefdevol leren dat zoiets kan gebeuren en vooral hoe hij het de volgende keer anders kan doen.
Hier is het bij de ortho best goed gegaan vandaag. Op de vraag hoe het ging na alle veranderingen qua beugel gaf dochter aan dat ze de eerste paar dagen veel pijn had gehad en veel boos had gedaan, maar dat het daarna wel beter ging en we de laatste weken geen ruzie meer hebben gemaakt en ze niet boos had gedaan over de beugel.
Er is nu nog één veertje extra geplaatst en ze moet nog een extra elastiek gaan dragen en dat is het voorlopig wel, want de boel moet gewoon zijn werk gaan doen.
Dat geeft nu even extra spanning en verandering van prikkels, dus vanavond het even iets minder gezellig hier. We merken wel dat dochter inmiddels in plaats van boos worden op ons, haar frustratie afreageert op zichzelf en daar een oordeel over heeft.
Op zich wel een mooi voorbeeld voor de ouderbegeleiding en therapie.
Afgelopen weekend wilde ze mij een knuffel geven en botste onhandig met haar bril tegen mijn gezicht, waarop ze haar bril van haar hoofd trok en 'stomme kutbril' riep.
En meteen daarna zuchtte ze 'nu doe ik toch weer boos over niks' en veegde een traan weg. Ik heb haar even bij me genomen en duidelijk gezegd 'luister meisje, dit soort dingen kunnen gebeuren, dat kun je niet voorkomen, het is ook heus even vervelend en dan is het even twee seconden balen en dan ga je gewoon weer verder met het leven. Dat is normaal en die twee seconden balen van de situatie is echt niet 'boos doen' of drama maken. Maak het niet te groot.' En toen was dochter even stil en zuchtte ze 'ik wil dat klote autisme niet, want daardoor maakt mijn hoofd alles zo groot'. En toen waren er nog een paar tranen. Maar gelukkig escaleerde het niet en na even vasthouden en knuffelen was het weer goed en lukte het haar om eroverheen te stappen. En daarin hoop ik vooral dat ze deze groei kan voortzetten bij onherroepelijke volgende situaties van kleine frustraties.
MamaE schreef op 23-01-2025 om 00:06:
Zo'n uitbarsting in de klas is iets waarvan het echt wel opvallend/afwijkend gedrag is en andere kinderen dat ook zien en er vragen bij hebben. Hopelijk kunnen jullie je zoon liefdevol leren dat zoiets kan gebeuren en vooral hoe hij het de volgende keer anders kan doen.
Hier is het bij de ortho best goed gegaan vandaag. Op de vraag hoe het ging na alle veranderingen qua beugel gaf dochter aan dat ze de eerste paar dagen veel pijn had gehad en veel boos had gedaan, maar dat het daarna wel beter ging en we de laatste weken geen ruzie meer hebben gemaakt en ze niet boos had gedaan over de beugel.
Er is nu nog één veertje extra geplaatst en ze moet nog een extra elastiek gaan dragen en dat is het voorlopig wel, want de boel moet gewoon zijn werk gaan doen.
Dat geeft nu even extra spanning en verandering van prikkels, dus vanavond het even iets minder gezellig hier. We merken wel dat dochter inmiddels in plaats van boos worden op ons, haar frustratie afreageert op zichzelf en daar een oordeel over heeft.
Op zich wel een mooi voorbeeld voor de ouderbegeleiding en therapie.
Afgelopen weekend wilde ze mij een knuffel geven en botste onhandig met haar bril tegen mijn gezicht, waarop ze haar bril van haar hoofd trok en 'stomme kutbril' riep.
En meteen daarna zuchtte ze 'nu doe ik toch weer boos over niks' en veegde een traan weg. Ik heb haar even bij me genomen en duidelijk gezegd 'luister meisje, dit soort dingen kunnen gebeuren, dat kun je niet voorkomen, het is ook heus even vervelend en dan is het even twee seconden balen en dan ga je gewoon weer verder met het leven. Dat is normaal en die twee seconden balen van de situatie is echt niet 'boos doen' of drama maken. Maak het niet te groot.' En toen was dochter even stil en zuchtte ze 'ik wil dat klote autisme niet, want daardoor maakt mijn hoofd alles zo groot'. En toen waren er nog een paar tranen. Maar gelukkig escaleerde het niet en na even vasthouden en knuffelen was het weer goed en lukte het haar om eroverheen te stappen. En daarin hoop ik vooral dat ze deze groei kan voortzetten bij onherroepelijke volgende situaties van kleine frustraties.
Je dochter is aan het groeien, mooi om te zien hoe ze zich ontwikkelt en hoe liefdevol jij er mee omgaat 🤗
