Tiener op z’n kamer
Ken je dat? De ene dag laat ik los, accepteer ik en geniet ik van die paar momenten per dag dat er leuk contact is met m’n puber (net 16).
De volgende dag maak ik me toch druk om het feit dat hij zoveel op z’n kamer is, vrijwel niks deelt over wat er in hem omgaat en zich afzondert.
‘Joh, laat los. Die van mij zit ook de hele dag boven, dat hoort erbij’. Dat hoor ik altijd om me heen. Vaak hoor ik dan ook dat die puber daarnaast toch van alles doet en onderneemt.
Mijn zoon heeft echter geen bijbaantje, geen sport of andere buiten de deur hobby en geen vriendengroep. Hij gaat naar school (wat goed gaat) en is thuis. Wat hem betreft een prima leven, hij lijkt ook lekker in z’n vel te zitten, is nog jong in gedrag en sociaal wat onhandig. Hij houdt het graag veilig en voorspelbaar en heeft geen behoefte aan iets anders. Zegt hij (ik denk dat dit te maken heeft met ‘angst voor het nieuwe’). Op z’n kamer doet hij schoolwerk, bouwt knikkerbanen en maakt daar edits van, kijkt filmpjes, heeft online contacten (die hij niet kent irl) en doet af en toe een game.
Ja, hij heeft een diagnose ass.
Af en toe neem ik hem mee om iets leuks te doen (bios, pretpark, oid) en dat vindt hij ook leuk, maar dat gebeurt zeker niet wekelijks.
Als ik het zo opschrijf, denk ik weer bij mezelf ‘accepteer dat dit het is en wees blij dat zoon zich oké lijkt te voelen, het fijn heeft op z’n kamer en naar school gaat’.
Toch zoek ik ook geruststelling ofzo. Dat het herkenbaar is. Of dat ik als ouder nog iets kan doen om hem te stimuleren iets buiten de deur te doen (wat ik al probeer en m’n zoon vindt dat heel irritant).
Ik kom er op omdat dit een weekend is zonder plan. Hij vindt het fijn en doet het liefst niks, behalve hangen. Ik krijg er jeuk van en trek m’n eigen plan.
Enige herkenning?
@Evaluna, knuffel voor de grens die in zicht komt. Het lijkt me ook vreselijk zwaar hoe het nu gaat. Nog een zelfzorg tip: neem één of meerdere keren per dag even 5-10 minuten de tijd om letterlijk stil te staan/zitten/liggen. Met een meditatie gaat dat makkelijker. Het geeft je de mogelijkheid om even kort in te checken. En bijvoorbeeld te bemerken dat je ademhaling oppervlakkig en gejaagd is. Dan kun je proberen om je ademhaling te verdiepen en te verlengen.
@Kaas, naar dat je geen begrip ervaart. Ik vind het ook alleen maar knap en goed zelfinzicht van je zoon.
En ik ben ook heel blij met ons clubje hier.
Dank voor de steun, ik vind het juist ook zo knap van mijn zoon: hij kiest uit wat realistisch mogelijk is. Daarbij treft hij het wel met de richtingen die hij interessant vindt en dat die universiteit die aanbiedt. Maar vriendin gaat dan voor 3 studierichtingen bij 5 universiteiten naar de open dagen toe om te vergelijken welke het beste past. Alleen al de tijd en energie die daarin gaat zitten, dat is al irreëel voor ons. En uiteindelijk zei haar zoon dat ie liever helemaal nog niet op kamers gaat….het is ook meer haar ding om zo’n zoektocht te doen dan van haar zoon als je het mij vraagt.
Maar toch, het was weer een kijkje buiten onze bubbel en het stak wel.
Kaassoufflee schreef op 03-02-2025 om 12:17:
Dank voor de steun, ik vind het juist ook zo knap van mijn zoon: hij kiest uit wat realistisch mogelijk is. Daarbij treft hij het wel met de richtingen die hij interessant vindt en dat die universiteit die aanbiedt. Maar vriendin gaat dan voor 3 studierichtingen bij 5 universiteiten naar de open dagen toe om te vergelijken welke het beste past. Alleen al de tijd en energie die daarin gaat zitten, dat is al irreëel voor ons. En uiteindelijk zei haar zoon dat ie liever helemaal nog niet op kamers gaat….het is ook meer haar ding om zo’n zoektocht te doen dan van haar zoon als je het mij vraagt.
Maar toch, het was weer een kijkje buiten onze bubbel en het stak wel.
Volgens mij pak je het perfect aan. Een goede balans gevonden in wat praktisch haalbaar is en wat zoon wil qua richting. Niks meer aan doen toch? Het is helemaal niet nodig om verder te kijken. Dus als ie er de energie niet voor heeft: geen enkel probleem.
Met de kamernood van tegenwoordig zou ik ook praktisch zijn, los van of je kind nu een diagnose heeft of niet; als ze een vervolgopleiding vinden waarbij je nog even thuis kan blijven wonen...en die vervolgopleiding lijkt leuk...don't look any further.
Toch steekt het. En nu ben ik even kritisch: waar ligt dat dan aan? Want je wil iets (overal kijken en breed orienteren) wat je tegelijk ook niet wil (want op kamers en overal kijken is niks voor zoon..en ook helemaal niet nodig).
Heb jij volledig geaccepteerd dat zoon is zoals ie is?
En: denk goed na of het je iets brengt om het met deze vriendin over dit soort zaken te hebben. Zo nee, dan lekker andere gespreksonderwerken kiezen 
Stormvogel schreef op 03-02-2025 om 13:30:
[..]
Toch steekt het. En nu ben ik even kritisch: waar ligt dat dan aan? Want je wil iets (overal kijken en breed orienteren) wat je tegelijk ook niet wil (want op kamers en overal kijken is niks voor zoon..en ook helemaal niet nodig).
Heb jij volledig geaccepteerd dat zoon is zoals ie is?
En: denk goed na of het je iets brengt om het met deze vriendin over dit soort zaken te hebben. Zo nee, dan lekker andere gespreksonderwerken kiezen
Nee, ik wil zelf juist ook helemaal niet verder kijken. Omdat hij dit zelf al weet en de enige beslissing is nog welke van de 2 of 3 studies wil hij doen. En ik heb zelf ook geen zin en puf voor allerlei open dagen. En ik heb ook geen plan voor hem over zijn studie of beroep of andere toekomstige dingen, ik laat hem dat zelf kiezen.
Het steekt denk ik omdat de man van vriendin autistisch is (tijdens hun huwelijk pas ontdekt) en ik eigenlijk misschien wat meer begrip had verwacht daarom. Zij als echtpaar doen veel dingen niet die mijn man en ik wel doen, door autisme van haar man.
Misschien voel ik nu wat zij voelt als ik vertel over onze uitstapjes als stel: binnen je bubbel is het normaal dat het zo gaat en is het oké, maar dan hoor je van een ander (vriendin) de enthousiaste verhalen en dan voel je de pijn van wat er niet is. Dat heeft ze wel eens gedeeld en ik hou rekening met haar gevoelens. Ik zeg niet tegen haar “joh dat is de verkeerde benadering/actieplan” Het ontbreken van de wederkerigheid deze keer is wat me tegenvalt.
We zijn al zo lang vriendinnen, het zal ons niet schaden, maar ja, af en toe toch ook met je hartsvriendin een wrijving hoort er vast bij. En ze is ook zo met andere zoektochten, ze gaat het hele land door om precies dat artikel te halen. Terwijl wij kijken: wat hebben ze hier of iets verderop te koop en is wat we nodig hebben.
Dank jullie wel voor jullie steun. Heel fijn. Ik had gisteravond bedacht dat vriend mij bij het begin van het contact moment op school zou bellen en mij zo een escape geven om dochter zelf het contact moment te laten. Dat kan ze prima en dan ben ik niet constant aan het afstemmen en filteren.
Dat werkte heel prima 😉
Ik zou ook nog hulpverlening kunnen vragen om te rijden. Vandaag was ze weer beter gestemd, maar misschien ga ik dat toch maar vragen. Ik vind dat altijd om andere mensen in te schakelen, maar al is het maar tot de voorjaarsvakantie. Het geeft wel lucht denk ik.
Het verschil met andere kinderen is groot inderdaad. Ik betrap me er ook op dat ik nog steeds afstem aan leeftijdsgenoten. Iedereen gaat op de fiets, dat zou ze moeten kunnen. In die orde, terwijl met de auto naar school al heel wat is.
De dingen die steken hebben denk ik wel deels, maar niet helemaal met acceptatie te maken. Het zijn van die dingen die je met de neus op de feiten drukken dat jouw kind anders is. En dat is niet slechter, maar wel lastiger. Dat kan soms pijn doen.
En die situaties zullen er ook altijd blijven. Geef jezelf ook de ruimte om daar even pijn bij te voelen.
Ik snap wel dat je dan baalt, kaassoufflee. En herken het ook wel, het is voor anderen soms moeilijk te begrijpen waar je tegenaan loopt. Misschien dacht je vriendin ook even niet zo goed na op dat moment.
@ Evaluna, goed idee om de hulpverlening te vragen om te rijden. Juist mooi dat dat kan! Het is een behoorlijke belasting als je dat zelf dagelijks moet doen.
Hoe vond je dochter het contactmoment gaan, had ze er ook een goed gevoel over dat ze het zelf had gedaan?
Kaassoufflee schreef op 03-02-2025 om 14:03:
[..]
Nee, ik wil zelf juist ook helemaal niet verder kijken. Omdat hij dit zelf al weet en de enige beslissing is nog welke van de 2 of 3 studies wil hij doen. En ik heb zelf ook geen zin en puf voor allerlei open dagen. En ik heb ook geen plan voor hem over zijn studie of beroep of andere toekomstige dingen, ik laat hem dat zelf kiezen.
Het steekt denk ik omdat de man van vriendin autistisch is (tijdens hun huwelijk pas ontdekt) en ik eigenlijk misschien wat meer begrip had verwacht daarom. Zij als echtpaar doen veel dingen niet die mijn man en ik wel doen, door autisme van haar man.
Misschien voel ik nu wat zij voelt als ik vertel over onze uitstapjes als stel: binnen je bubbel is het normaal dat het zo gaat en is het oké, maar dan hoor je van een ander (vriendin) de enthousiaste verhalen en dan voel je de pijn van wat er niet is. Dat heeft ze wel eens gedeeld en ik hou rekening met haar gevoelens. Ik zeg niet tegen haar “joh dat is de verkeerde benadering/actieplan” Het ontbreken van de wederkerigheid deze keer is wat me tegenvalt.
We zijn al zo lang vriendinnen, het zal ons niet schaden, maar ja, af en toe toch ook met je hartsvriendin een wrijving hoort er vast bij. En ze is ook zo met andere zoektochten, ze gaat het hele land door om precies dat artikel te halen. Terwijl wij kijken: wat hebben ze hier of iets verderop te koop en is wat we nodig hebben.
Dankjewel. Ik snap je.
Gisteren een feestje, waarbij ik weer allemaal flitsende verhalen hoorde over de tieners van m’n vrienden met hun drukbezette en sociale leven. Deze keer kwam het niet zo hard binnen. M’n eigen kind moet daar niet aan denken en zou al moe worden van het idee..
En wat doe je nou met een puber die wéét dat je 2x per dag je tanden moeten poetsen maar ‘er gewoon geen zin in heeft’?
Of die weet dat slapen heus belangrijk is, maar ‘er gewoon geen zin in heeft’ om dat bijtijds te gaan doen?
Of die weet dat het gezonder is om regelmatig voldoende te eten, maar daar ‘gewoon geen zin in heeft’ en de hele dag door van alles naar binnen schuift en koopt?
De puber is bijna 17. En dus met ass en een mega laatbloeier. Heerlijk autonoom en megavermoeiend soms 🙃
(En nog altijd het allerliefste alleen op z’n kamer)
Lekker weekend nu! Jullie nog plannen?
Zonnig77 schreef op 08-02-2025 om 09:09:
Gisteren een feestje, waarbij ik weer allemaal flitsende verhalen hoorde over de tieners van m’n vrienden met hun drukbezette en sociale leven. Deze keer kwam het niet zo hard binnen. M’n eigen kind moet daar niet aan denken en zou al moe worden van het idee..
En wat doe je nou met een puber die wéét dat je 2x per dag je tanden moeten poetsen maar ‘er gewoon geen zin in heeft’?Of die weet dat slapen heus belangrijk is, maar ‘er gewoon geen zin in heeft’ om dat bijtijds te gaan doen?
Of die weet dat het gezonder is om regelmatig voldoende te eten, maar daar ‘gewoon geen zin in heeft’ en de hele dag door van alles naar binnen schuift en koopt?
De puber is bijna 17. En dus met ass en een mega laatbloeier. Heerlijk autonoom en megavermoeiend soms 🙃
(En nog altijd het allerliefste alleen op z’n kamer)
Lekker weekend nu! Jullie nog plannen?
Mijn ass zoon was met 17 jaar echt een enorm stuk jonger qua gedrag en interesses dan leeftijdsgenoten. Hij meer vergelijkbaar met een 13 jarige. Interesses op sociaal gebied kwamen bij hem meer vanaf 21 jaar, toen wij hem qua gedrag weer meer bij 17 jarigen vonden passen. Dat erg jong zijn hoort ook wel bij ASS en doe je niks aan. Tja en die persoonlijke verzorging is nog steeds een ramp, ondanks alle pogingen komt hij nog steeds moeilijk tot een systeem.
Herkenbaar hoor Zonnig en Gingergirl!
Bijvoorbeeld: we zijn nu aan het inpakken voor de schooltrip, en ik heb enige moeite met de knuffels die hij meeneemt. Ik wil hem beschermen tegen uitlachen van de andere 17-jarigen, maar hem boeit het niet: hij neemt 2 kleine onopvallende knuffels mee waarbij hij zich prettig voelt. Dus na 1x benoemen heb ik verder mijn mond gehouden. Het is ook belangrijk dat hij zich fijn voelt en als hij dat nodig heeft dan is dat maar zo.
Hij heeft samen met een meereizende docent aan 2 medeleerlingen die voor hem oké voelen, verteld dat hij slecht tegen drukte kan en dat hij in drukte wat extra ogen en oplettendheid nodig heeft. Zij zullen zich ook om hem bekommeren, samen met de docent(en). Hij wilde nog steeds niet onthullen dat hij ASS heeft en heeft het op deze manier opgelost.
Ik geloof dat mama er drukker mee is dan zoon zelf 😉 Als ze straks maar allemaal op tijd vertrokken zijn, dan laat ik het denk ik wel beter los. Dan ligt het buiten mijn bereik en moet iedereen het doen met de voorzorgsmaatregelen die we hebben doorgenomen.
Voor thuisblijvend broertje is deze week ook wel bijzonder, we zullen met/voor hem ook wel eens wat leukere dingen doen, ik denk vooral op gebied van eten en spelletjes. Verder werken we gewoon en moet broertje naar school.
Dat je kind zich langzamer ontwikkelt op sommige gebieden, daar doe je inderdaad niks aan, dat hoort bij autisme. Wat je wel kan doen, is je kind dat niet verwijten of het er om veroordelen. En dat vergt een hele verregaande mate van acceptatie van ouders.
Ik merk dat mijn ouders mij vroeger en nog steeds wilden/willen beschermen tegen het oordeel van anderen. Maar daardoor denken ze nog steeds op te moeten voeden. Vaak weet een kind best wat 'gangbaar' is. En kiest het bewust voor iets anders omwille van zichzelf. Ik vind dat mooi en prijzenswaardig. Dat is ook een vorm van grenzen aangeven en zorgen voor jezelf. Het zou zo fijn zijn als kinderen/pubers en eigenlijk mensen in het algemeen daar wat meer begrip voor zouden hebben.
Is het standaard dat jongeren met ass (jongens?) zich trager ontwikkelen op sociaal-emotioneel gebied? Herkennen anderen hier (of meelezers) dat ook? Dat ze over het algemeen andere interesses hebben, herken ik zeker. Heb ook wel eens een artikel gelezen van Martine Delflos en zij spreekt over 1 persoon met ‘een regenboog aan leeftijden’. Op sommige vlakken al ver de leeftijd vooruit en op andere vlakken nog een jong kind. Bijzonder is dat.
Kaas, spannend dat het nu bijna zover is! Heeft zoon er zin in?
MamaE, die verregaande echte acceptatie is denk ik een lang proces. En moeilijk ook, al zeg ik het zelf. Ik heb momenten van volledige acceptatie, maar dan gebeurt er iets of doet zoon iets ongepast en dan is die acceptatie toch weer even niet zo vergaand…
Gingergirl, dank voor het delen van jouw herkenbare voorbeeld. Hoe ga jij om met die persoonlijke verzorging van zoon?
Zonnig77 schreef op 08-02-2025 om 19:47:
Is het standaard dat jongeren met ass (jongens?) zich trager ontwikkelen op sociaal-emotioneel gebied? Herkennen anderen hier (of meelezers) dat ook? Dat ze over het algemeen andere interesses hebben, herken ik zeker. Heb ook wel eens een artikel gelezen van Martine Delflos en zij spreekt over 1 persoon met ‘een regenboog aan leeftijden’. Op sommige vlakken al ver de leeftijd vooruit en op andere vlakken nog een jong kind. Bijzonder is dat.
Kaas, spannend dat het nu bijna zover is! Heeft zoon er zin in?
MamaE, die verregaande echte acceptatie is denk ik een lang proces. En moeilijk ook, al zeg ik het zelf. Ik heb momenten van volledige acceptatie, maar dan gebeurt er iets of doet zoon iets ongepast en dan is die acceptatie toch weer even niet zo vergaand…
Gingergirl, dank voor het delen van jouw herkenbare voorbeeld. Hoe ga jij om met die persoonlijke verzorging van zoon?
Volgens mij is die regenboog aan leeftijden echt veel voorkomend. Ik herken het ook bij ons meisje. Ze is verbaal sterk en kan zich heel goed en volwassen uitdrukken. Maar als de spanning te veel oploopt, als ze overprikkeld is, als ze pijn of verdriet heeft, dan kan ze ook heel primair reageren, echt nog als een kleuter. Ik heb dat heel lang niet gezien, of niet willen zien, maar het is wel zo.
En ja, soms stoor ik mij daar aan en voel ik boosheid en verwijten naar haar toe (die ik vrijwel nooit uitspreek naar haar toe, gelukkig). En dat is vooral een symptoom van een gebrek aan en een worsteling met acceptatie. Of je daar echt ooit helemaal kan komen, dat weet ik niet. Maar ik doe mijn best. Toch heb ik ook vaak van die momenten dat ik denk een hele stap te hebben gezet en dan gebeurt er weer iets dat me met de neus op de feiten drukt dat dochter toch écht autisme heeft en dan voel ik me daar vaak weer rot over. Speelt ook mee dat ze het 'van mij' heeft.
Zonnig, zoon heeft er zin in, zeker! En alles is nu voorbereid, alleen morgenochtend vlak voor vertrek de handbagage (eten, laders etc) inpakken en dan wegbrengen. Het heeft mij wel vreselijk veel energie gekost om vandaag alles reisklaar te maken. Er lijkt hier thuis niemand door te hebben dat zoiets wel echt wat tijd en organisatie vergt…maar goed, het is klaar.
