17 jarige en genderhype
Laat ik voorop stellen dat ik hiermee niet de ouders voor het hoofd wil stoten die een kind hebben met genderidentiteitsproblemen. Wat ik vooral graag hoor is hoe andere ouders omgaan met een kind waarvan je vermoedt (niet weet) dat dit hele gender en/of seksuele identiteit gebeuren speelt omdat dit momenteel erg hot en happening is onder (bepaalde?) jongeren.
Mijn jongste heeft een aantal problemen al een aantal jaren, waarvoor wij hulp hebben. Deze problemen maken dat ze nu helemaal gepreocuppeerd is door het thema Gender en Seksualiteit. Dit zijn natuurlijk thema's waar veel pubers mee worstelen, zeker als je uberhaupt niet goed helder hebt wat je identiteit is. Laat ik voorop stellen dat ik het zoeken naar haar eigen identiteit toejuich. Dat vind ik een hele gezonde ontwikkeling en zo probeer ik er ook naar te kijken. Ik merk wel dat ik veel moeite heb met een aantal uitingsvormen ervan. Ik krijg nu makkelijk ruzie met haar, omdat ik soms de aanspreekvorm verkeerd heb van vrienden (of soms zelfs mensen die ik amper ooit gezien heb en bijna niet eens beeld bij heb). Mijn dochter noemt zichzelf non binair en wil ook zelf zo aangesproken worden. Maar heeft bijv. ook aangegeven dat ze graag afbindmiddelen wil voor haar borsten, terwijl ik nooit (maar dan ook echt nooit) getwijfeld heb aan dat zij vraagtekens heeft over haar gender. Nu wil ik niet zeggen dat als je een prinsessenjurk droeg toen je 8 was, maakt dat je overtuigd meisje voelt. Maar tussen haar vriendinnetjes was mijn dochter altijd het bazige meisje dat alles uit de handen trok van de andere kinderen, omdat zij de prinses was en de jurk wilde. Ok, flauw om dat dan als voorbeeld te nemen. Maar laten we even zeggen dat ik never ever ooit opmerkingen of hints heb gezien dat ze niet blij was met zichzelf en haar lijf.
Ze zegt dat ze lesbisch is en ik heb gezegd dat dat net zo vanzelfsprekend is als wanneer ze hetero is. Dat daarin voor ons (maar ook haar omgeving) geen enkele zorg zit en dat we alleen maar hopen dat ze ooit iemand treft die leuk en lief is en ze niemand verantwoording hoeft uit te leggen daarover. Ze mag het delen met de wereld of niet.
Of ze lesbisch is of niet, ik weet het niet. Maar het maakt ook niet uit. Mijn dochter zegt dat dit zo is en dat is prima. Ik heb wel gezegd dat haar seksualiteit nog volop in ontwikkeling is en dat dit nog kan veranderen of niet en dat dit helemaal prima is. Dat ze zich niet hoeft vast te leggen, dat je ook verliefd kunt zijn op een mens en de ene keer kan dat een jongen zijn en de andere keer een meisje. Het maakt dus nogmaals niet uit (ik vond het belangrijk dat ze wist dat ze niet voor ons duidelijkheid moest geven. Maar ze gaf zelf aan dat ze die duidelijkheid wilde, want dat gaf rust. Prima meid, dan doe je wat goed voelt en spreek je dit uit).
Maar ik heb dus moeite met de uiting van het gendergebeuren voor haar. Ik ben blij dat ik hier met haar over kan praten. Maar rem haar ook af en heb ook verteld dat ik dat (de afbinders) niet ga kopen voor haar (met de uitleg zoals hierboven). Ik ben benieuwd hoe andere ouders omgaan met dit thema dat nu heel actueel is. Ga je erin mee en tot hoever of nee, waarom niet?
In mijn jeugd had je ook de meisje-meisjes die hun vrouwelijkheden accentueerden en de meisjes die vrijwel make-uploos met een oversized shirt/trui en jeans liepen. Zonder dat er verder getwijfeld werd over gender. Maar dan heb je ook minder honing aan je kont voor puberale jongens.
Diyer schreef op 22-04-2022 om 16:35:
denk dat het klopt. En in sommige situaties zal seksualiteit de reden zijn dat deze groepen veiliger voelen en in sommige situaties zullen deze alternatieve groepen veiliger voelen, waardoor je ook aan je andere identiteitsaspecten als gender en seksualiteit gast twijfelen. Daar zal geen harde lijn in te vinden zijn denk ik. Maar denk wel dat het vanuit maatschappelijk oogpunt benoemd moet mogen worden zonder als foob of respectloos te worden weggezet.
Ik denk dat de kans groter is dat je alternatieve vrienden maakt omdat je zelf al aan je seksuele voorkeur of gender twijfelt, dan dat je pas gaat twijfelen doordat je toevallig vrienden hebt die dat doen. Het is niet zoiets als een piercing die ze willen omdat hun vrienden dat hebben. Maar je weet het natuurlijk nooit.
En dat beeld heb ik dus juist wel bij de mij bekende jongeren. Er wordt een brokje informatie toegeworpen wat zou kunnen verklaren waarom je je anders voelt en niet begrepen en dat daar bovenop gedoken wordt als zijnde dat dat het antwoord is.
Maar nogmaals, dat kan ik niet weten. Maar dat is mijn gevoel bij dit handjevol uit mijn eigen omgeving. Dit kan dus nooit worden doorgetrokken als casus voor de rest vd wereld. Maar bepleit uit mijn eigen onderbuikgevoel dus wel enige voorzichtigheid.
Het een sluit het ander natuurlijk niet uit. Diagnoses kunnen naast elkaar voorkomen en worden soms ook vaker samen gezien. Zoals dyslexie, autisme en adhd, maar ook genderdysforie en add.
Diyer schreef op 22-04-2022 om 17:07:
En dat beeld heb ik dus juist wel bij de mij bekende jongeren. Er wordt een brokje informatie toegeworpen wat zou kunnen verklaren waarom je je anders voelt en niet begrepen en dat daar bovenop gedoken wordt als zijnde dat dat het antwoord is.
Maar nogmaals, dat kan ik niet weten. Maar dat is mijn gevoel bij dit handjevol uit mijn eigen omgeving. Dit kan dus nooit worden doorgetrokken als casus voor de rest vd wereld. Maar bepleit uit mijn eigen onderbuikgevoel dus wel enige voorzichtigheid.
Leestip: Irreversible Damage van Abigail Shrier
jenn55 schreef op 22-04-2022 om 19:09:
[..]
Leestip: Irreversible Damage van Abigail Shrier
Bij dat boek zijn echter wel wat kanttekeningen en nuances te maken
https://www.psychologytoday.com/us/blog/checkpoints/202101/review-irreversible-damage-abigail-shrier
Lollypopje schreef op 22-04-2022 om 20:05:
[..]
Bij dat boek zijn echter wel wat kanttekeningen en nuances te maken
https://www.psychologytoday.com/us/blog/checkpoints/202101/review-irreversible-damage-abigail-shrier
Vast, maar waarschijnlijk wel herkenbaar voor Diyer
redbulletje schreef op 22-04-2022 om 16:43:
In mijn jeugd had je ook de meisje-meisjes die hun vrouwelijkheden accentueerden en de meisjes die vrijwel make-uploos met een oversized shirt/trui en jeans liepen. Zonder dat er verder getwijfeld werd over gender. Maar dan heb je ook minder honing aan je kont voor puberale jongens.
Weet je niet. Er zijn ook zat jongens die op stoerdere types vallen en die niks moeten hebben van dat gedoe met jurkjes en make-up. Zo veel potjes, zo veel dekseltjes.
ik lees dat het boek wel wordt aangeraden, omdat dit deze materie van twee kanten belicht en dit willen censureren net zo verkeerd is als de mogelijkheid censureren om trans te zijn.
Ik hoop dus ook dat beide kanten de aandacht krijgt die het verdient.
Diyer schreef op 22-04-2022 om 23:38:
ik lees dat het boek wel wordt aangeraden, omdat dit deze materie van twee kanten belicht en dit willen censureren net zo verkeerd is als de mogelijkheid censureren om trans te zijn.
Ik hoop dus ook dat beide kanten de aandacht krijgt die het verdient.
Er staan ook diverse interviews met Abigail Shrier over dit boek op YouTube.
Ok Diyer, ook al zou jouw theorie kloppen dat NB ook gaat om een verdedigingslinie tov onze maatschappij, wat dan nog? Hoe kan ze iets in deze maatschappij veranderen/ betekenen? Toch alleen zichzelf?
Zeker als jongere kun je je zo machteloos voelen.
Ik liep als jongere, in een wereld waarin NB niet ‘bestond’ ook zo onopvallend mogelijk rond. Achteraf leg ik zeker de link met al het seksueel geweld dat ik moest ondergaan als jong meisje, iets dat helaas veel jonge meisjes ondergaan.
En eigenlijk vind ik het zo gek bedacht nog niet, die hele NB beweging, als tegenhanger voor al het geweld, intolerantie en seksisme, verschijnselen die volgens mij eerder toe- dan afnemen. (Moeilijk meetbaar en inmiddels begin ik een oud wijf te worden dus ziet de wereld er ook anders uit door mijn bril
Ik weet nog wel dat het mijn vader enorm irriteerde toen mijn kleding wijder en wijder werd.
Ik moest ook wel slikken toen mijn dochter zo’n fase kreeg: ergens doet het toch pijn: waarom moet zij zich verstoppen in te grote kleding? Dat doet ze overigens inmiddels bijna niet meer. Maar maf dat het me bij mijn dochter zo trof. Terwijl ik me zelf comfortabel voelde in die kleding en nog steeds graag met momenten me hul in kleding van mijn (mannelijke) lief.
(maar ik geniet ook van super vrouwelijke kleding heel af en toe)
Denkruim schreef op 20-04-2022 om 14:37:
[..]
Graag gedaan! Ik beantwoord vragen met alle liefde en plezier.
Ook van degenen hier die zich nogal negatief, of kritisch (het is maar net hoe je het bekijkt) uiten. Ik wil graag een positief klimaat en als ik angst (want dat is het vooral denk ik) kan wegnemen met het delen van mijn ervaringen, dan doe ik het maar al te graag.
Zoooo, ik kijk een paar dagen niet en er zijn heel veel berichtjes bijgekomen, even teruglezen....
Maar hé, Denkruim, goed om te horen van een ervaringsdeskundige. Dan praten we niet alleen maar over maar ook mét.
Ik ben kritisch omdat ik me zorgen maak over de jongeren die meer dan eerder aangeven trans te zijn, en ook vooral omdat het zoveel meisjes zijn. Het maakt mij echt niet uit wat iemands seksuele identiteit of voorkeur is, maar wel de ellende die erbij komt kijken. De jongeren die ik zie die gender-issues hebben zijn over het algemeen bepaald geen zonnetjes. Ik vraag me af of er bij een (groot) deel van de jongeren niet andere problemen meespelen en dat het jezelf trans noemen niet iets is als punk of emo (maar dan met een onderliggend trauma).
Het zou niet zo'n probleem zijn om al of niet tijdelijk genderfluïde te zijn als het niet gepaard ging met medische behandelingen en therapieën. Zoveel zelfhaat ook bij die kinderen, dat is toch heel verdrietig? Vroeger hoefde je als je punk was niet aan de puberteitsremmers en ook niet je borsten af te binden.
Pinokkio schreef op 23-04-2022 om 01:15:
Ok Diyer, ook al zou jouw theorie kloppen dat NB ook gaat om een verdedigingslinie tov onze maatschappij, wat dan nog? Hoe kan ze iets in deze maatschappij veranderen/ betekenen? Toch alleen zichzelf?
Zeker als jongere kun je je zo machteloos voelen.
Ik liep als jongere, in een wereld waarin NB niet ‘bestond’ ook zo onopvallend mogelijk rond. Achteraf leg ik zeker de link met al het seksueel geweld dat ik moest ondergaan als jong meisje, iets dat helaas veel jonge meisjes ondergaan.
En eigenlijk vind ik het zo gek bedacht nog niet, die hele NB beweging, als tegenhanger voor al het geweld, intolerantie en seksisme, verschijnselen die volgens mij eerder toe- dan afnemen. (Moeilijk meetbaar en inmiddels begin ik een oud wijf te worden dus ziet de wereld er ook anders uit door mijn bril
Ik weet nog wel dat het mijn vader enorm irriteerde toen mijn kleding wijder en wijder werd.
Ik moest ook wel slikken toen mijn dochter zo’n fase kreeg: ergens doet het toch pijn: waarom moet zij zich verstoppen in te grote kleding? Dat doet ze overigens inmiddels bijna niet meer. Maar maf dat het me bij mijn dochter zo trof. Terwijl ik me zelf comfortabel voelde in die kleding en nog steeds graag met momenten me hul in kleding van mijn (mannelijke) lief.
(maar ik geniet ook van super vrouwelijke kleding heel af en toe)
Dat klopt, maar dan ga je dus alsnog voorbij aan het onderliggende probleem: meisjes met vervelende ervaringen op seksueel gebied. Bovendien zijn ze niet echt non-binair maar meisjes die niet zichzelf kunnen zijn en dat is ook niet gezond.
Het valt mij overigens op dat de kritische mensen hier over het algemeen zeggen dat ze zelf ook niet zo vrouwelijk zijn. Voor mij geld dat ook, ik ben wel vrouw, maar nooit erg meisjesachtig geweest. Waar ik nooit een probleem met heb gehad overigens, sterker nog, ik heb in de omgang met mensen altijd een voorkeur gehad voor mensen die meer in het midden van het man-vrouw spectrum zitten, ik vind macho gedrag en vrouwelijk getut behoorlijk afstotelijk. Kan het zijn dat de minder vrouwelijke vrouwen onder ons een andere strategie hebben om met hun identiteit om te gaan en daarom hun bedenkingen hebben bij het 'moeilijk doen' van non-binaire meisjes?
troelahoep schreef op 25-04-2022 om 13:36:
[..]
Het valt mij overigens op dat de kritische mensen hier over het algemeen zeggen dat ze zelf ook niet zo vrouwelijk zijn. Voor mij geld dat ook, ik ben wel vrouw, maar nooit erg meisjesachtig geweest. Waar ik nooit een probleem met heb gehad overigens, sterker nog, ik heb in de omgang met mensen altijd een voorkeur gehad voor mensen die meer in het midden van het man-vrouw spectrum zitten, ik vind macho gedrag en vrouwelijk getut behoorlijk afstotelijk. Kan het zijn dat de minder vrouwelijke vrouwen onder ons een andere strategie hebben om met hun identiteit om te gaan en daarom hun bedenkingen hebben bij het 'moeilijk doen' van non-binaire meisjes?
Dat zou voor mij iig ook mee kunnen spelen in mijn opvattingen over NB. Ik heb het gevoel dit zelf al eens doorgemaakt te hebben en ervaren dat het uiteindelijk geen probleem hoeft te zijn. En er dus ook geen probleem van te hoeven maken, mits je maar de ruimte krijgt om die zoektocht te kunnen maken, zonder dat je verleid wordt richting het hokje 'dan ben ik NB'. Nee, je bent imo vooral aan het uitzoeken wie je bent en wat bij je past en sommigen doen dat op een vrij heftige manier. Ik vind de uitingsvorm NB een vrij heftige manier.
Ik heb de zoektocht seksuele geaardheid doorlopen, gedacht dat ik lesbisch ben, nee, toch niet, dan biseksueel, omdat ik ook wat verliefdheden heb gehad op (butch) meisjes en tot de slotsom gekomen dat ik overwegend hetero ben met op seksueel aspect wat ruimte tot experiment. Alleen nooit gedaan, dus zou niet weten of dat zou bevallen of niet 
Ik heb wel heel erg gezeten met mijn identiteit als vrouw. Ik zag de kirrende hysterische meiden bij mij op school en voelde geen enkele verwantschap. Ik zag de vrouwen in diepe decoletés dansen en hoewel ik graag lekker wilde dansen (zelfs sensueel, want ik hou van wat dansen met me doet), wilde ik er niet de mannen bij die erop afkomen.
Ik ben een vrouw met sterke vrouwelijke rondingen en dit maakte me overbewust van het feit dat ik daardoor dus door mannen werd gezien als een seksueel wezen en daar voelde ik me zo ontzettend ongemakkelijk bij. Daar bovenop komen dan ook mijn eigen slechte ervaringen dat ik idd bezit werd gemaakt en alles wat vrouw zijn in deze maatschappij betekent, staat mijlenver af van hoe ik mezelf beleef. Ik kon bijna niet zijn, zonder dat ik eerst en vooral vrouw moest zijn (in de ogen van de buitenwereld). Seksueel, maar ook qua interesses en toekomstwensen. Ik ben mijn hele leven zo aangesproken op het feit dat ik vooral en eerst vrouw ben. Eerst als opgroeiend meisje dat moest borduren, waar de jongens gingen solderen en zagen en dat wilde ik ook, als tiener seksueel, als puber mocht ik een bepaalde opleiding niet doen (lassen, want dat zou de jongens maar afleiden), toen eenmaal in de zorg vooral omringt door vrouwen die geen vuisten durfden te maken, want het is een roeping, liever klagen en dragen. Ik heb vaak genoeg willen schreeuwen, boos worden, mannen een mep op hun bek willen geven, mijn grote borsten die me alleen maar in de weg zaten willen verstoppen in oversized kleren en vrouwen door elkaar willen schudden dat vrouwen echt echt echt niet zijn voorgeprogrammeerd om een betere ouder te zijn, want mannen "zien" het nu eenmaal niet en wij zijn in de wieg gelegd om te zorgen.
AAAAAAAAARRRGGGGHHHHH
In mijn hoofd ben ik neutraal. In mijn hoofd ben ik boven alles mens en heb ik mijn lichaam leren respecteren dat dit de vorm is waarin ik gekomen ben, ook al vind ik niet elk aspect eraan even gemakkelijk. Maar ik heb dit lijf leren respecteren en zelfs liefhebben. Mensen komen in principe vanuit de natuurwetten een neutrale vorm, behalve dat variant 1 is ontworpen om te kunnen baren en zogen (wat ik dan toevallig wel heb gedaan, maar genoeg seksegenoten sinds de komst van AC niet, leve de vooruitgang). Een variant 2 is vanuit natuurwetten ontworpen om te kunnen bevruchten.
Maar al het andere (!) is wat de samenleving daarop heeft geplakt. De identiteit die de samenleving daarvoor heeft bedacht. De natuur onthoudt zich van zulke meningen. Die ontwerpt de buitenkant en zegt, doei, doe ermee wat je wilt. Of je je nu als piemel in een jurk heist en lippenstift opdoet of als tietenvariant een boorhamer oppakt en gaat crossen in Scheveningen, daar bemoeit de natuur zich niet mee.
Ik heb opvattingen die aansluiten in een mannenwereld én vrouwenwereld. Zie ik mannen en vrouwen het liefst als genderneutraal en flirt ik het liefst met iemand die mij als persoon aantrekt, maar ben ik verder blind voor de parendans die er op zo'n dansvloer plaatsvindt. Ik heb als mens grote moeite met de enorme seksuele invloed die er leeft, terwijl ik juist een heel seksueel wezen ben. Maar ik voel me niet seksueel vrij en dat maakt me met het ouder worden steeds bozer en bozer op mannen die zich zo lijken te gedragen en vrouwen die dit prooidiertje nadoen.
Ik snap Non Binairiteit echt. Als reactie op de maatschappij 100%. Maar dan zou ik het liefst zien dat dit geen geidentificeerd hokje is, omdat het zoveel redenen kan hebben en zoveel uitingsvormen kent. En het zou vooral een hokje moeten zijn, omdat het een reactie is op een maatschappelijk probleem. Het zou een protest moeten zijn tegen de maatschappij die door velen wordt erkend en gedragen. Want daar ligt imo het probleem. Het is geen identiteitsprobleem. Je identiteit is nl. wie je bént, met al je voorkeuren en ervaringen. Hoezo zou je daar een probleem mee moeten hebben als je lekker in je vel zit? Dan ben je of lekker dichtbij/trouw aan jezelf of je identiteit past goed bij wat de maatschappij voor je heeft bedacht.
Het is imo een probleem dat te maken heeft dat je zelf niet goed weet wat je nodig hebt in je leven om je goed en veilig te voelen binnen een maatschappij die nog altijd veel te vaak dicteert hoe je als man, maar vooral vrouw, je hoort te gedragen die zelden recht doet aan de vrouwen.
En laten we daarbij vooral niet uitvlakken dat mensen die een kwetsbaar zelfbeeld hebben, het nodig vinden om zichzelf ergens in terug te trekken, lekker veilig bij elkaar op een hoopje. Iemand met een stevig zelfbeeld, zal het een stuk minder een probleem vinden om de rug te rechten en het leven te leiden zoals dat ze past en daarbij minder gevoelig te zijn voor denkbeelden.
Diyer schreef op 25-04-2022 om 16:33:
[..]
Ik snap Non Binairiteit echt. Als reactie op de maatschappij 100%. Maar dan zou ik het liefst zien dat dit geen geidentificeerd hokje is, omdat het zoveel redenen kan hebben en zoveel uitingsvormen kent. En het zou vooral een hokje moeten zijn, omdat het een reactie is op een maatschappelijk probleem. Het zou een protest moeten zijn tegen de maatschappij die door velen wordt erkend en gedragen. Want daar ligt imo het probleem. Het is geen identiteitsprobleem. Je identiteit is nl. wie je bént, met al je voorkeuren en ervaringen. Hoezo zou je daar een probleem mee moeten hebben als je lekker in je vel zit? Dan ben je of lekker dichtbij/trouw aan jezelf of je identiteit past goed bij wat de maatschappij voor je heeft bedacht.
Niet lullig bedoeld, maar dan snap je non binariteit als genderidentiteit dus niet, omdat het als genderidentiteit niks te maken heeft met een reactie op de maatschappij.
Uiteraard zullen er mensen/jongeren zijn die zich om die reden als nb identificeren, maar bij die groep zal dit zeer waarschijnlijk weer overwaaien. Bij mensen die echt nb zijn als gender is dat niet het geval en dat hokje juist ontzettend essentieel, omdat het hun bestaan erkent.
Jij plakt steeds je eigen beleving op anderen. Probeert anderen in jouw kaders te passen, maar je kunt die ander begrijpen als je die loslaat. Daarbij door dit steeds zo te stellen is het ook moeilijk voor anderen, zeker jongeren, om zich geaccepteerd te voelen. Soms moet je ook gewoon accepteren dat jij het niet begrijpt en dat jouw beleving niet die van een ander is. Dat je het ook niet hoeft te begrijpen om die ander zichzelf te laten zijn en zich geaccepteerd te laten voelen.
Maar misschien wil/kan Denkruim hier op reageren hoe die dat ervaart?
@Denkruim terwijl ik die zin hierboven schreef vroeg ik me opeens af welke voornaamwoorden jij gebruikt. Ik vind 'die' wat afstandelijk klinken, maar omdat ik jouw voorkeur hierbij niet ken leek mij dit nu het beste 