18 jarige wil zich niet aanpassen
Goedemorgen,
Mijn eerste topic hier na lang meelezen. Maar kom er zelf niet meer uit.
Heb hier een net 18 jarige in huis, die zich nog volop gedraagt als een puber.
Wenst geen gezag, want dan zijn wij de korporalen hier in het leger....
Heeft er op school naar de pet mee gegooid, veel ellende meegemaakt daar, en is uiteindelijk door een depressie vrij verklaard van school door de leerplichtambtenaar. Hij werkt, maar max 15-20 uurtjes per week, waardoor hij vrij veel in huis omhangt, ja letterlijk hangen, want meer komt er niet uit. Ziet mij ondertussen als een entertainmentbureau, maar daar bedank ik voor.
Nu loopt hij vreselijk veel te boeren in huis, al meerdere keren op aan gesproken, en dan krijgen we het weerwoord dat het een natuurlijke reactie van het lichaam is. Amehoela, hou op zeg! Hij weet dat hij ons hiermee op de kast krijgt en blijft ermee door gaan.
Wij lopen onderhand op onze tenen met hem, en weten niet wat wij nog kunnen doen om hem A: in beweging te krijgen voor een fatsoenlijke dagbesteding, oftewel werk
B: hoe kan ik hem nu op dat onbeschofte boeren nog pakken?
Geldkraan is dichtgedraaid, want alles wat er binnen komt gaat op aan rotzooi en snaai eten.
Wie heeft nog de gouden tip voor mij?
Of gedeelde smart is halve smart? 
Als hij thuis wil wonen, zal hij zich toch aan bepaalde basisregels moeten houden.
Ik vind het niet respectvol overkomen en ik zou toch inzetten op een gesprek over 'wat wil je nu met je leven?' Want met 15-20 uur per week werken gaat hij niet zelfstandig kunnen worden. Als het goed gaat en hij geen therapie meer heeft, zou hij meer kunnen werken. Of een opleiding doen. Of BBL (werken en leren met salaris).
Ik zou hem juist wel verantwoordelijkheden geven. Hij is veel thuis, dan kan hij ook een keer de boodschappen doen, koken, stofzuigen, was draaien, ramen wassen, de tuin doen etc. In veel gezinnen werkt het zo dat degene die minder betaald werk elders doet, thuis juist meer doet. Dat is ook wel logisch.
Meer uren werken of een opleiding doen kan ook zorgen voor een bepaald ritme. Dat is vaak ook wel fijn voor de mentale stabiliteit. Met een vast ritme kun je dingen als sport ook makkelijker inpassen.
Hoe ziet hij zelf zijn toekomst?
Want hij kan natuurlijk niet eeuwig blijven leven op een waarschijnlijk slechtbetaald baantje van 15u per week.
Hoe ziet zijn vriendin de toekomst?
Want die wil misschien ooit wel een keer samenwonen. En dan liefst niet met iemand waar ze wel dolverliefd op is, maar die niet de helft van de huur en de kosten kan opbrengen.
Ik zou hem financieel en nu hij werkt ook gewoon als een extra volwassene gaan zien en kostgeld vragen.
Reken eens uit wat je kwijt bent aan boodschappen, aan algemene kosten, aan de hypotheek, ... en reken een stuk daarvan door aan hem. (En jep, ook dat dak boven zijn hoofd, want als hij morgen het huis uitgaat zal de huur duurder zijn.)
Dat kan herzien worden op 't moment dat hij terug zou gaan studeren.
Hij zal nadien waarschijnlijk moeten vaststellen dat als hij nog iets leuk wil doen hij meer zal moeten werken. Niet persé voltijds, maar wel meer dan de huidige 2 à 3 dagen per week.
Jeetje mensen, we hebben het over een jongen van 18, een kind nog, die dusdanig depressief is geweest dat hij is vrijgesteld van school. Hoezo zou jij dan nu ineens fulltime kunnen werken en zijn eigen broek op houden? Laat staan op kamers gaan.
Lijkt me dat hij begeleiding nodig heeft. Het is heel lastig om weer uit zo'n diep dal te klauteren. Hij heeft niet de ontwikkeling kunnen doormaken die belangrijk is op die leeftijd. Hij kan dat niet zomaar in zijn uppie weer inhalen. Daar heeft hij hulp bij nodig en ook vertrouwen van zijn omgeving. Als je hem nu vraagt hoe hij zijn toekomst ziet, dan kan hij dat helemaal niet overzien en zo'n vraag slaat lam. Focus op nu, het eerste stapje. Bijvoorbeeld voorlichtingsdagen bezoeken van opleidingen oid. En wees vooral positief tegen hem, hij heeft al veel overwonnen.
Dank voor alle reacties!
Kan inderdaad zijn dat ik erg negatief over kom, dat ben ik op de meeste momenten niet, maar had er vanochtend echt even de balen van! En qua gedrag speelt er nog meer dan ik nu kort had beschreven, maar ben gewoon klaar met dat ordinair boeren.
Waarom ik hem niet continu mee wil? Omdat dat de momenten zijn dat ik even wat voor mezelf kan doen, zonder continu een persoon om me heen, dat ik ook even kan opladen, aangezien hij op dit moment energie slurpt. Dus puur om mezelf ook op de been te houden. Thuis speel ik regelmatig een spel met hem, of kijk een programma samen op tv.
Ik heb aankomende week nog een gesprek met zijn behandelaar, en hoop daar ook nog wat tips te krijgen, of dit past na zijn depressie, dat hij de tijd inhaalt qua puberen.
Als ik naar zijn toekomst vraag heeft hij wel een duidelijk beeld voor ogen, maar de uitvoering komt niet van start. School/opleiding is sowieso geen optie meer.
Mija schreef op 25-09-2023 om 14:38:
Ik snap die irritatie heel goed. Ik heb ook een zoon die, zoals hij zelf in heldere momenten zegt, ‘de controle niet kan loslaten’ en zich dus verzet tegen de meest vanzelfsprekende en onbenullige aanpassingen. Je kunt wel zeggen: ‘er is problematiek dus moet je er begrip voor hebben’ maar zo gemakkelijk is dat niet als je dag in dag uit weerstand krijgt op ongeveer alles, alleen omdat doen wat verwacht of gevraagd wordt hem zich zwak en angstig laat voelen. Mijn zoon woont niet thuis maar toen dat nog wel zo was, was ik heel vaak heel veel meer dan geïrriteerd omdat je ongewild wordt meegetrokken in een machtsstrijd die niet te vermijden is. Dat is slopend. Geen idee of het bij jullie net zo hoog oploopt maar mijn tip is: lees wat over PDA (pathological demand avoidance).
https://psychcentral.com/adhd/pathological-demand-avoidance-adhd#demand-avoidance-and-adhd
Ik ben geen to, hoewel wel wat herkenbare dingen, maar ik sloeg even aan op specifiek jouw bijdrage. Ik had er nog nooit van gehoord, maar lees heel veel herkenning in de omschrijving van dit onderzoek. Weet jij hier meer van af? Ik heb niet het idee dat dit een gangbare manier van denken is onder jongerenwerkers (van psychologen, psychiaters of andere jongeren begeleiders).
Pief schreef op 25-09-2023 om 17:59:
Jeetje mensen, we hebben het over een jongen van 18, een kind nog, die dusdanig depressief is geweest dat hij is vrijgesteld van school. Hoezo zou jij dan nu ineens fulltime kunnen werken en zijn eigen broek op houden? Laat staan op kamers gaan.
Lijkt me dat hij begeleiding nodig heeft. Het is heel lastig om weer uit zo'n diep dal te klauteren. Hij heeft niet de ontwikkeling kunnen doormaken die belangrijk is op die leeftijd. Hij kan dat niet zomaar in zijn uppie weer inhalen. Daar heeft hij hulp bij nodig en ook vertrouwen van zijn omgeving. Als je hem nu vraagt hoe hij zijn toekomst ziet, dan kan hij dat helemaal niet overzien en zo'n vraag slaat lam. Focus op nu, het eerste stapje. Bijvoorbeeld voorlichtingsdagen bezoeken van opleidingen oid. En wees vooral positief tegen hem, hij heeft al veel overwonnen.
Nou, precies dit...wat zijn de reacties hard. Gezien zijn verleden met depressie is dit misschien voor nu wel het hoogst haalbare.
En hoezo nu op kamers? Hoe dan? Deze jongen laat duidelijk blijken dat hij zijn ouders nog erg nodig heeft. Waarom mag hij niet gezellig mee? Hij voelt die irritatie heus wel, maar dat helpt hem absoluut niet.
Hoezo is zijn depressie over...hoe weet je dat zo zeker? Je kan hem wel voor de kop kijken, maar niet in de kop. Wie weet waar hij mee worstelt...
Is er buiten depressie ook onderzoek gedaan naar bijvoorbeeld autisme of adhd add? Kan hij net zoveel 'belast' worden als een 'normaal' gezond persoon? Hoe is zijn prikkelverwerking?
Vergeet niet dat het ook nog gewoon een puber is. Hij is niet van de ene dag op zijn 18e verjaardag wakker geworden als volwassene. Hij is meerderjarig ja, maar nog niet volwassen.
Wat ik zelf merk, zelf een jongen in ongeveer dezelfde leeftijd, dat die corona-jaren bij deze leeftijdsgroep enorm veel (onzichtbare) schade heeft veroorzaakt. Uit onderzoek in de VS en Nederland blijkt dat de lockdowns nog altijd doorwerken op de psychische gesteldheid van jongeren.
Mijn zoon vraagt zich nog regelmatig af of er weer een lockdown komt, als hij hoort dat corona weer de kop op steekt.
Ik zou hem wel de boodschappen laten doen, van die klusjes waarbij hij het huis uit moet en 'de wereld' in.
maar waarom zou school/opleiding geen optie meer zijn?
Misschien niet de klassieke klassikale school maar er zijn meer wegen die naar Rome leiden.
Wat een lastige situatie, ik kan me voorstellen dat je er knap flauw van bent.
Toch weer met je zoon om tafel gaan. Een daginvulling geven.
Momenteel heeft mijn zoon een waardeloos schoolrooster, en is hij twee doordeweekse dagen vrij. Ik wil dat hij op die dagen in elk geval gaat koken.
De coronatijd is voor veel pubers echt een ellende geweest. Hier is veel te weinig aandacht aan gegeven. Helemaal als er ook nog andere dingen je leven in de war gooiden.
Sterkte met je zoon en ik hoop dat het snel gezelliger wordt thuis.
Diyer schreef op 25-09-2023 om 18:52:
[..]
Ik ben geen to, hoewel wel wat herkenbare dingen, maar ik sloeg even aan op specifiek jouw bijdrage. Ik had er nog nooit van gehoord, maar lees heel veel herkenning in de omschrijving van dit onderzoek. Weet jij hier meer van af? Ik heb niet het idee dat dit een gangbare manier van denken is onder jongerenwerkers (van psychologen, psychiaters of andere jongeren begeleiders).
Nee, ik weet er ook niet meer vanaf dan ik bij elkaar gegoogeld heb. Ik had er tot voor kort ook nog nooit van gehoord. Volgens mij is het concept vooral in de UK ontwikkeld.
https://www.pdasociety.org.uk/
In het Nederlands:
Ik vond het zelf ook een eye opener toen ik het las maar ik vraag me af of je er in het Nederlandse hulpverleningslandschap ver mee komt. Want het is inderdaad geen gangbare manier van denken maar het gaf mij zelf wel inzicht dus vandaar dat ik het deelde.
Ik heb er hier ook zo een. Geen startkwalificatie, ‘tussenjaar’, en een uur of 15 werken per week vindt ze al heel wat. Ik zie dit jaar maar als bijtanken en verwacht dat ze op een bepaald moment wel de geest krijgt en initiatieven gaat ontplooien. Gelukkig is ze wel lief, niet meer zo gestrest als tijdens de laatste maanden op school en soms doet ze wel eens iets in het huishouden (héél soms hoor).
Haar vader vindt dat ik haar veel harder moet aanpakken maar dat zegt hij gelukkig tegen haar en niet tegen mij 
Dankjewel Mija
Interessant, Mija!
Hier een zoon van inmiddels 22 met een aantal diagnoses waaronder ADD. Hij heeft het al jaren moeilijk. Wil best, maar beginnen is een probleem en hetgeen hij doet, kost hem ontzettend veel energie waardoor het vaak niet lukt. Hij wordt er niet baldadig van, maar wel zwartgallig en hij blokkeert. Heeft op 3 jaar geleden zijn mbo afgebroken nadat hij overspannen thuis kwam te zitten. Maar ondanks die burnout heeft hij dit jaar wel zijn havo-diploma gehaald! Verspreid over twee jaar. Op volwassen onderwijs, dus weinig lesuren. De rest van de tijd lag hij hoofdzakelijk in bed.
Uiteraard vragen we ons ook al jaren af hoe we hem weer op weg kunnen krijgen. Positief stimuleren en hem helpen om ergens mee te beginnen werkt enigzins, maar verwachtingen uiten levert soms ook al zoveel stress op dat hij blokkeert. Dan kruipt hij weer doodmoe en verdrietig in bed. Een trap onder zijn kont geven, werkt al helemaal averechts. Je vraagt dan dingen die niet kunnen terwijl hij zelf sowieso al bijna continu denkt dat hij faalt.
Omdat hij na zijn examen nog niet wist welke opleiding hij nu wil (en kan!) doen en omdat het komend jaar heftig wordt met medische behandelingen, hebben we een tussenjaar ingelast. Nu de druk er vanaf is, zie ik hem sinds een paar maanden steeds meer energie krijgen en plannen maken! Met kleine stapjes. Op zijn manier. Hij komt nu bijna altijd uit zichzelf op tijd uit bed. Denkt en helpt mee met het huishouden. Hij heeft zelfs geregeld dat hij eens per week met een vriendin gaat sporten! Ik hoop dat dit herstel doorzet en hij uiteindelijk weer zijn oude, positieve, grappige zelf wordt.
Ik lees ook vooral onvermogen bij zoon van TO. En ik vermoed dat in hun geval negatieve aandacht ook aandacht is.
TO, ik zou je aanraden om hem positiever te gaan benaderen. Dat zal ook je blik op hem verzachten. Hij heeft (nog) hulp nodig. Een depressie is niet zomaar over. En ik denk ook dat de kans groot is dat hij nog in de puberteit zit. Jongens zijn sowieso vaak later, en hij heeft door die depressie ook niet op een ‘normale’ manier en tempo kunnen puberen.
Mija, fijn dat je dit onderwerp opwerpt hier. Ook hier veel herkenning. Zoon is sinds een paar weken weer aan het studeren. Dat lijkt nu aardig te gaan. Ik hoop dat hij dat vast kan houden. Maar onze ervaring is dat de energie en focus die hij aan het begin heeft uiteindelijk wegebt. Dus ik heb er nog geen vertrouwen in dat hij het volhoudt. Dat zeggen we natuurlijk niet tegen hem. We zijn ontzettend trots op hem dat hij het toch weer aan durft om te gaan studeren. Dat is wat we aan hem laten merken en voelen.