Dochter gaat uit huis, ik ben zo verdrietig...

Precies hetzelfde

Toen mijn zoon een paar jaar geleden redelijk snel opeens het huis uitgang had ik hetzelfde. Die laatste ochtend, dat zijn luchtje er nog hing..... 's Avonds was hij weg en ik heb daar zitten huilen in die kamer! De week erna had ik het gevoel dat ik een rouwproces doormaakte. Zo overdreven maar ik voelde het wel echt zo.

We hadden wel de afspraak dat hij elke week op een vaste avond kwam eten en dat hielp wel. Want verder probeerde hij zich meteen aardig los te maken, dus soms sprak ik hem dagen niet.

Maar het ging wel beter hoor, na die eerste week had ik het ergste gehad.

Sterkte jij, je moet er ook doorheen en straks kun je lekker bij je dochter op bezoek. Ook leuk!

oh ik snap het

Dikke smok (maar wel een onwijs gaaf plekje!)

Mijk

Om de hoek

Ze gaat zo'n beetje om de hoek wonen.
Mijk, je kent ze wel bij het Infoversum ; ). Ze heeft altijd al gezegd dat ze daar ooit zou willen wonen...het is gewoon heel toevallig dat er nu 1 vrij staat en ze buiten woningnet om deze toegewezen kreeg....2 dagen na inschrijving. Ik kan me een leven zonder kind in huis nog niet voorstellen, het is een afsluiting van een ander soort moeder zijn, een andere rol innemen. Als ik de was op zolder erin doe kan ik bijna niet om me heen kijken, ze heeft nu de hele zolder met eigen deur beneden aan de trap maar dat maakt dus niet uit, ze wil op eigen benen.
Maar ik ben wel blij voor haar en ik begrijp het ook wel maar ook weer niet...

Oregano

Oh, ik kan me zo goed voorstellen hoe dat rauw op je dak komt! En dat je het daar moeilijk mee hebt!! Ik heb geen advies; mijn kinderen zijn jonger, maar ik wilde je iig even een hart onder de riem steken en een virtuele knuffel geven. (En idd binnenkort lekker bij haar op bezoek!)

leeg nest syndroom

Allereerst: een heel dikke knuffel voor jouw gebroken moederhart!

Ik herken het zelf niet (mijn uitwonende kinderen zijn ook tamelijk halsoverkop gaan verhuizen omdat er opeens wat vrij kwam, zit nu middenin de verhuizing van het laatste kind), ik ga er zelf nogal nuchter mee om, merk ik. Ik zie het als een natuurlijk iets: uiteindelijk vliegen ze uit en kom je in een nieuwe levensfase.
Waar ik wel aan moest wennen is dat je huis vol lege plekken zit (puur praktisch dus) en als mijn laatste kind binnenkort écht over is, ga ik stevig met meubels schuiven

Maar ook al herken ik het niet bij mezelf, ik weet van andere moeders dat het heel pijnlijk en verdrietig kan zijn. Echt het lege nest syndroom.

Jouw kind komt vlakbij te wonen dus ze zal echt nog wel langs blijven waaien. Mijn kinderen wonen ook dichtbij en soms gaat er wel eens tijd overheen wegens werk, studie of stage, maar we hebben dan contact via Skype of Whatsapp. Nee, ze vergeten hun oude moedertje niet

En verder hoop ik dat je een leuke nieuwe invulling van je leven kind gaan vinden. Want je sluit nu een periode af, een heel dierbare, mooie periode, maar je gaat ook een heel nieuwe levensfase in vol uitdagingen en kansen! Ik hoop dat je partner je daar ook bij kan helpen.

Sterkte en... Gefeliciteerd met de nieuwe woning voor je dochter!

Wow, dat is snel!

Ik lees nu dat het 2 dagen na inschrijving is! Ja, dat is echt supersnel!

Dikke knuffel voor jou!!

Oh ja, ik snap je helemaal!!! Zo ineens. Wat voelt dat ongelooflijk onwennig. Natuurlijk wil je meeleven met haar avontuur, al bloedt je hart.

De tijd gaat door, niemand kan die vertragen. Nu ineens die kans, dat versnelt alles nog eens.

Succes met morgen spulletjes kopen. Er begint een nieuwe fase. Je zat daar nog totaal niet op te wachten. Je leven staat op z'n kop. Jank lekker hier bij ons. En maak een plan om de overgangsfase in te vullen. Eens per week samen eten is een goeie.

Dikke kus van Tonny

heel herkenbaar

Ja hoor, heel herkenbaar. De ene week heb ik er meer last van dan de andere week. De eerste weken gingen nog wel, toen kwam hij elke weekend thuis, maar daarna opeens een paar weekenden niet. Ik kreeg gewoon een soort heimweegevoel! En dat terwijl ik er helemaal voor ben dat kinderen op kamers gaan en voor zichzzelf leren zorgen, dacht mijn moedergevoel daar opeens heel anders over.
Afleiding zoeken werkt het beste hier, en maar steeds tegen mezelf zeggen dat het voor hem heel belangrijk en goed en leuk is....
Gelukkig ben ik hier in huis niet de enige die hem erg mist. Onze kat liep de eerste tijd miauwend in het huis te zoeken... Dus nu zeg ik altijd lachend tegen onze zoon dat hij niet teveel weekenden weg moet blijven omdat de kat hem zo mist, waarop hij antwoordt:ja, en jij niet he, "stoere moeder"

De eerste spullen zijn al gekocht

Bedankt voor jullie ontzettend lieve reacties! Dat doet goed.
Vanavond is mijn dochter al de stad in geweest naar de Xenos, kopjes, glazen, pannenlappen, handdoeken, kaasschaaf etc en een koffiezetapparaat. Ze kwam trots thuis met grote tassen en vroeg: mam wordt je nu toch niet een beetje blij? Ze weet hoe leuk ik het vind om te shoppen voor dingetjes voor in huis.... Soms moet je jezelf overstijgen en dit was zo'n moment, dus morgen ga ik gezellig met haar naar Ikea na het tekenen vh huurcontract. En inderdaad met een bloedend moederhart want liever kocht ik de spulletjes voor haar leuke zolderetage hier....
Toch ben ik ook trots op haar.
Oregano

Ik begrijp je helemaal

En mijn kinderen zijn nog niet eens het huis uit! Mijn dochter heeft wel een poosje intensief gezocht, dat staat nu even op een lager pitje.
Maar laatst was dacht ik tevreden, hè fijn, iedereen is thuis, gezellig. En opeens dacht ik: straks als ze het huis uit zijn, kan ik dat niet meer denken! En toen schrok ik zo dat ik even wat traantjes moest wegpinken...

Ik ben er nu al beroerd van....

Het is nog niet zover maar ik begrijp het heel goed. Trots op het zelfstandig zijn van je kind, die klus heb je goed geklaard. Maar die lege slaapkamer en de stilte in huis.....

Het gaat bij jou nu ook wel heel snel en onverwacht.

2jr

twee jaar geleden door een scheiding woonde ik niet meer bij mijn kinderen. Dat was wel heel abrupt. Nu zijn ze allebei binnen 4 maanden na elkaar het huis uit.
Het gaat verrassend goed. Misschien heb ik altijd al het gevoel gehad dat ik ze opgevoed heb om te kunnen laten gaan, ik weet het niet, ik weet wel dat ik me daar altijd bewust van ben geweest.
Normaal ben ik een gevoelsmens en met dit onderdeel erg nuchter. Ik geniet ook van mijn tijd alleen en van de tijd met de kinderen als ik ze weer zie.
Het voelde bij mij als een trots: laatste duwtje over de finish en dan hebben we het samen volbracht; klaar voor de wereld.

Ik ben benieuwd

Ik heb dat gevoel eigenlijk niet, dat ik er tegenop zie dat ze het huis uit gaan. Dan heb je het toch goed gedaan, als je kind 'al' op haar 19e vindt dat ze er klaar voor is?!
Het is om de hoek, en ik weet zeker dat ze in het begin nog heel vaak langs zal komen. Ga dan ook bij haar langs, want het schijnt dat veel ouders daar helemaal niet aan denken en het is natuurlijk hartstikke leuk om je ouders op visite te krijgen.

Nou

Ik zou mijn bezoek wel aankondigen en even in de gaten houden. Pas op mijzelf hadden mijn ouders de gewoonte om onaangekondigd even langs te komen. Had ik net mijn meest sexy jurkje aangetrokken voor een dinner date bij mij thuis stonden mijn ouders op de stoep.

trots

Mijn oudste twee waren allebei net 20 toen ze uit huis gingen. En ik was vooral heel erg trots. Trots dat ze er zo'n zin in hadden, dat ze zo zelfstandig en waren, dat ze het allemaal zelf zo goed geregeld hadden. Dat ze er zo klaar voor waren, en ook een beetje dat we ze zo mooi en 'af' de wereld in konden sturen. Inmiddels is dat alweer een hele tijd geleden, en af en toe mis ik de gezelligheid van de oudste meiden thuis nog steeds, al zie ik ze vaak. De gezellige herrie, de altijd rondzwervende vriendinnen, de miljoenen flesjes in de badkamer. Maar het gevoel van trots overheerst ook nog steeds!

Toen de oudste uit huis ging vond ik dat heel moeilijk want het voelde heel definitief. Mijn tweede, derde en vijfde gingen veel geleidelijker uit huis en daar had ik veel minder moeite mee. Bij de vierde had ik er ook moeite mee want dat was ook meer plotseling en definitief al was het minder dan bij de oudste. Eigenlijk had ik met de oudste het meeste moeite terwijl hij technisch niet de eerste was die het huis uitging.
Maar het is heel normaal om er moeite mee te hebben. Je huishouden veranderd toch en de dagelijkse aanwezigheid van iemand is een gemis.
Ik mis de kinderen die hier dicht in de buurt wonen niet zo. Die zie ik meer dan vaak genoeg. De kinderen die ver weg wonen mis ik wel. Mijn oudste misschien nog wel het meest.

Mijn oudste dochter

Ging op haar 18e naar Amsterdam vanuit het hoge noorden. 3 uur trein. Whaaaa wat was dat wennen. Maar ik was vooral trots. Verschil met jou, Oregano, is dat er nog een zusje thuis bleef!
Nu haar 19e is de mijn oudste voo studie al een half jaar in Australie. En I miss her like crazy! Maar mijn trots overwint!
Als mijn jongste volgend jaar op haar 17e wrlk ook vertrekt krijg ik het zwaar! Maar ook dan hoop ik dat mijn trots overwint. En dat ze het weekend thuis komt voorlopig. En dan liefst tegelijk met de oudste als die weer jn Nederland is. Want het liefst heb ik ons gezinnetje van 4 lekker bij elkaar

Ook!!

Vorig jaar hetzelfde, ineens was er een kamer, en ging ze weg. En ik heb het best zwaar gehad, terwijl we nog drie jongens thuis hebben.

Maar we hebben zo'n goed contact, bellen en appen veel, ze woont niet heel ver weg. Het moest even in evenwicht komen, en ik ben heel zorgvuldig geweest om haar niet met mijn gevoel te belasten...

Afgelopen vrijdag nog samen geluncht, en meegeweest naar haar nieuwe kamer, want ze gaat verhuizen... En nu, ja overheerst de trots en blijdschap dat we zo'n mooie fijne jongedame hebben mogen begeleiden de wereld in...

Maar ja, wat een supersnelheid bij jullie. Ik snap dat het je overvalt hoor, je kon nauwelijks aan de gedachte wennen...

ook maar dan anders

Ik herken jullie verhaal, maar heb een iets andere achtergrond. Door echtscheiding verkocht ex het huis en ik kon geen ander huis huren laat staan kopen (zit in een soort gelijke situatie als Paddington). Ik moest de woonplaats waar ik altijd met de kinderen had gewoond wel verlaten en toen heeft de rechter de kinderen door de week aan vader toegewezen.Het was dit of dakloos. Ik zie hierdoor mijn kinderen nog maar 6 dagen per maand en de helft van de vakanties. En dat vreet aan me. Ben er intens verdrietig over, vooral omdat ik geen andere keuze of mogelijkheid heb. Ze zijn 16 en en 12, en kunnen al veel zelf, maar het gewone dagelijke geneuzel mis ik enorm. Huil er dagelijks nog om en ben nu alweer 6 maanden in deze nieuwe situatie.
De snelheid waarme de kinderen een keuze hebben moeten maken, en het vertrouwde niet willen verlaten zorgde dat zij ook hiervoor gekozen hebben. Het voelt als een afwijzing naar mij als moeder. Ook al weet ik en weten de kinderen dat ik niks anders kon. Tegelijk vind ik dat ik de kinderen in de steek heb gelaten. Ondanks het feit dat ik jullie gevoel totaal niet wil bagateliseren, zou ik graag met jullie willen ruilen.
Hier geen leuk bel of app contact. Ik hoor zelden iets als ik wat van me laat horen. En als ik wel wat van ze hoor, dan gaan het erom dat ze in het weekend dat ze naar mij willen alsnog daar willen blijven. Ik kan niets anders denken dan ' weer een dag eraf'.
Ik weet dat er een poos terug heel fel gereageerd is op mij, de boosheid, de verwijten hebben me toen erg getroffen. Ben je het er niet mee eens? Geloof je me niet? Dat mag. Maar ik schiet er helaas niets mee op. Het is zo. Rechtzaken ten spijt.....

Och verhuiswagen

Ik hoop dat je beseft dat niet iedereen zo fel reageerde en dat er ook mensen met begrip reageerden. Hou je daar aan vast, niet aan de mensen die het nodig vonden je van alles te verwijten (waarschijnlijk uit onbegrip).

Soms is het heel lastig een complexe situatie op een forum uit te leggen aan buitenstaanders en dan krijg je zulke reacties. Het is geen kwade zin, het is gewoon lastig.

Wat ik door de jaren heb geleerd: "Never explain. Your friends don’t need it and your enemies won’t believe it." Nou is "enemies" wel erg negatief, maar er zit verder wel waarheid in. Eén keer een "ja maar" beantwoorden is natuurlijk oké, maar sommige mensen willen of kunnen het niet begrijpen. Dat is geen onwil, dat is omdat ze in een notendop een heel complexe situatie voor zich zien.

En hoe meer je uitlegt, hoe verwarrender het kan worden. Zeker omdat het zo complex is.

Sterkte met alles!

maar wat doe je er aan!

Nu even wat tips voor de topic-starter: Maak een fotoboek, met herinneringen aan je dochter (of zoon want dat kan natuurlijk ook). Ga dingen doen waar je voorheen niet zo aan toen kwam. Iets waar je erg van geniet; lange wandelingen of lekker naar de sauna. Pak een hobby op of een lang gekoesterde wens; ga bij een koor, neem een hond/kat. Zet lekker hard je eigen muziek op, zonder commentaar!
Doe ik ook, vaak helpt het, maar vandaag ff niet....

Herkenbaar

Ow wat herkenbaar. Wat hoopte ik dat er nog lang geen kamer vrij kwam voor oudste zoon en later ook voor de dochter. Beide kinderen waren hier met 18 de deur uit, studeren in de grote stad. Ik was jaloers op alle ouders die hun kroost tot een jaar of 25 thuis hadden (ook niet langer graag).
Mijn dochter troostte me met de woorden: mam je hebt het goed gedaan. Je hebt ervoor gezorgd dat wij zo zelfstandig zijn en genoeg zelfvertrouwen hebben om alleen te gaan wonen. Die woorden heb ik altijd onthouden als het huis weer zo leeg voelde.

Ach Verhuiswagen

Ik wil je een virtuele knuffel geven. Het lijkt me inderdaad verschrikkelijk.

Op een forum is het vaak moeilijk om iets eenduidig over te brengen. Jij geeft aan dat je geen keuze had. Ik denk dat dat een subjectief gegeven is. Andere mensen zien dat blijkbaar toch weer anders, geredeneerd vanuit hun eigen referentiekader.
Vervelend dat je daar nog steeds een nare smaak van in de mond hebt.

Zonder meteen weer in de oplossingen te gaan zitten, maar kun je niet af en toe een dagje naar je kinderen toe? Iets van Mozes en de berg enzo?

Ginny

Ik wil wel een dagje, avondje, uurtje naar ze toe. Maar mijn kinderen willen mij niet zien. T is dan papa's dag en dat is dan zo afgesproken. Nu gaat mn dochter n weekend naar Londen en ik zou haar dan drie weken niet zien door dat er ook nog n weekend van vader tussenzit. Nu 'mag' ik op vrijdag als ik de een ophaal toch ff wat gaan eten met de ander erbij. Vond vader goed. Voor mijn gedwongen verhuizing kon dit overigens allemaal wel. Nu moet ze wennen aan de situatie. Dat betekent dat dochter mij wel minder mag zien als ze dat wil maar ik nooit meer. Compenseren mag ook niet meer....

Eerst Verhuiswagen...

Ik heb je verhaal niet meegekregen, maar van wat je hier vertelt, zou ik ook vréselijk vinden! Ik kan me dan ook heel goed voorstellen dat je ondanks dat het 'al' 6 maanden is zoals het is veel verdriet hebt. Heel veel sterkte.

Oregano

Mijn nest is dan nog niet helemaal leeg, studerend kind dat op vrije dagen thuis is en weer teruggekeerd kind, maar ik ben nooit echt verdrietig geweest over hun vertrek. Net wat jij zegt 'je weet dat het gaat gebeuren'. Probeer je vast te houden aan wat er voor terugkomt. Als je nu een goede relatie met je dochter hebt, blijft dat wel zo en dan komt er een extra dimensie bij. Kleine ergernissen zijn veel makkelijker terzijde te schuiven als je niet meer bij elkaar woont, waardoor je contact ánders wordt. Gelijkwaardiger. En dat is heel leuk.

Probeer, ondanks dat ze dichtbij woont, het initiatief zoveel mogelijk bij haar te laten. Val er niet steeds binnen, vraag of het gelegen komt en probeer je niet met haar huishouding te bemoeien.

Mijn oudste dochter heeft een tijdje samengewoond. Ze heeft nog steeds een relatie met deze man, maar ze is wel weer naar ons teruggekomen. De periode dat ze samenwoonde was véél gezelliger! Ze kwam evengoed regelmatig langs en dan bleef ze ook gezellig. Nu ze weer thuis is, ergert ze zich aan alles. Ze is zelden bij ons in de huiskamer, moppert over de honden en... ik heb daar veel meer 'hartezeer' van, dan toen ze het huis uit was. Dichtbij, maar liever ergens anders. Ze ergert zich rot aan de honden. Soms denk ik dat ze zich uit principe ook niet flexibeler op wil stellen. Ze vond de komst van de tweede hond minder geslaagd en daar kan ze blijkbaar niet van af stappen. Maar goed dat is ons verhaal.

Je bent goed bezig hoor! Gezellig met haar meedoen ondanks de knoop in haar maag. Ze mag ook best weten dat je haar gaat missen, zolang ze er maar geen schuldgevoel door krijgt.
Sterkte en het komt goed, echt waar.

Een week verder, vandaag gaat het gebeuren..

Vorige week vrijdag heeft mijn dochter het huurcontract getekend, daarna zijn we gezellig gaan lunchen bij de Hema, en geshopt, naar Ikea, grote kaar vol. Pannen, bestek, borden etc etc. In het weekend bed opgehaald , zelfde als thuis maar dan iets smaller, Klippan bankje opgehaald en eea ingericht. Gisteren is de wasmachine gekomen, kado voor haar verjaardag. Gisteren werd ze 19. Huis vol met haar vrienden en morgen de familie. Vanavond gaat ze voor het eerst slapen in haar studio. Tot nu toe kan ik me goed houden en ben ook echt blij voor haar En ook trots. Ze heeft tegelijkertijd met deze stap ook de relatie met haar vriend na 3 jaar verbroken. Omdat het toch niet genoeg is voor haar. Ik heb hier respect voor, het is best een stap maar ze zet hem toch....Ik merkte bij mezelf dat ik gisteren deze verjaardag toch anders heb ervaren dan alle andere jaren. Ik voel me vanbinnen melancholiek en zo sta ik ook oo vandaag.. Waar ik vooral moeite mee heb is het gevoel dat ze afstandelijker is dan anders. Ze houdt mij op afstand, hoe leuk we het ook hebben met shoppen en inrichten. Tijdens het champagne drinken voor haar verjaardag om 12 uur 's avonds was er een duidelijke afstand. En dat vind ik moeilijk maar ik denk dat het vast te maken heeft met dat ze het zelf misschien ook moeilijk vind en spannend. En dat we beide zelf met deze gevoelens om moeten gaan, zelf een plek geven. En dat dat niet samen kan en we hier samen contact over kunnen krijgen. Ze wil het er niet over hebben, ook niet over de verbroken relatie. Ik begrijp het en respecteer het maar vind het wel een klus....ik mis haar en ons contact. Ik probeer maar zo te denken dat dit nu even zo is en na haar'verhuizing' het wel weer zal veranderen. Ze moet zich losmaken denk ik.
Verder blijft alles hier op zolder staan want niks kan mee qua ruimte, dus het is alleen haar vanzelfsprekende aanwezigheid die echt zal veranderen...
Beetje warrig verhaal misschien, maar wou het even delen (maar niet met dochter lief dus ; )))

Verhuiswagen

Ik heb eea niet meegekregen maar wil je veel sterkte wensen!

Ach gossie

Zou het niet zo zijn dat ze weet dat het je veel moeite kost om gezellig mee te doen en dat ze denkt als ik nu heel lief doe of zelf mijn zenuwen toon dan stort mama in? Ze kent je goed schat ik zo in

Mijk