Dochter gaat uit huis, ik ben zo verdrietig...

Deze ochtend huurcontract getekend

Eergisteren werd mijn 19 jarige 'goedgekeurd'na een hospiteergesprek en deze ochtend zijn we samen het huurcontract gaan tekenen. In mijn hoofd snap ik het allemaal en ik gun het haar maar ik kan alleen maar huilen, huilen en huilen. Ik ben alleenstaand, al vanaf haar geboorte. De vader is nooit in beeld geweest en ik heb geen familie dus dat is best apart. Het was altijd wij met zijn tweetjes en dat hebben we goed gedaan. Het is een leuke meid, verantwoordelijk en ik wist al een tijdje dat het eraan zat te komen maar wat is dit vreselijk moeilijk. Ik gun het haar, absoluut en ik ben blij voor haar, snap het allemaal prima maar de aankomende maand zal ze dus vertrekken en wat zie ik daar vreselijk tegenop. Ik wil niet huilen maar het stopt niet. Het is 'mijn meissie' die weggaat, het enige familielid wat ik heb. Een hele levensfase die wordt afgesloten (en een nieuwe die begint). Ze gaat niet super ver, dat is fijn en ik zag vannochtend haar vrolijke en trotse gezicht toen we in 'haar'kamer stonden van 2 bij 3 meter. Ik hoop dat de tranen snel opdrogen maar het zal verschrikkelijk moeilijk worden denk ik. Ze red het wel maar ik vraag me af of ik het ook red? Hoe lang duurt dit afschuwelijke gevoel?

Pfff

Sterkte, voor mij duurt het nog even maar niet heel lang meer, denk ik. Geen tips, want ik heb het nog niet meegemaakt. En ik hou er nog ene paar over, dus andere situatie. Wat ik wel heb: als er eentje eens weg is, denk ik blij aan ze zolang ze het leuk hebben. Als ze het niet leuk hebben word ik gek, dus dat is ook niet ideaal. En om eerlijk te zijn zie ik ook wel een klein beetje uit naar de tijd dat ik weer eens ik mag zijn, en niet alleen moeder. Maar nogmaals, het is een andere situatie. Heel veel sterkte.

Wennen

Hier gaat dochter steeds vaker een paar dagen naar vriend, of komt hij hier. Geleidelijk aan groei ik naar het moment dat het tijdelijke blijvend is. Geen idee hoe snel dat zal gaan. De studie duurt nog een paar jaar, maar ze wonen ver uit elkaars buurt. Ik kan het niet rekken.

Zoon opperde een paar maanden geleden onverwachts het idee samen met klasgenoot een woonruimte te huren. De school is op 1,5 uur reistijd. Hij vond zijn moeder ook wat beklemmend . Hij wilt zijn vleugels uitslaan.
Toch is hij op het idee terug gekomen; de meeste bedrijven waar hij voor de opleiding heen moet, liggen in het hart van Nederland. Dan is ouderlijk huis toch wat gunstiger gelegen.

Als de tijd komt, komt ie.

Rouwproces

Ik heb een klein schattig huisje onder een stolp gekocht, eigenlijk kerstversiering, waarin een lampje brand. We hebben er beiden een. Zo weet ze dat, als het even tegen zit, ze altijd een thuis heeft waar ze naar terug kan komen. Het zal voor mij een tijd moeilijk zijn maar ongetwijfeld zal de tijd komen dat ik het fijn vind weer in mijn eigen leven te stappen, geen rekening hoeven te houden met.
Ik heb het laatste half jaar ook weleens gedacht, als ik weer al haar zooi aan het opruimen was 'daar ben ik straks van af.' Alleen nu, nu het verdriet zo hevig is, zou ik met alle liefde nog haar zooi willen opruimen voor een jaar. Het komt wel goed, maar het is een soort rouwproces en de komende weken zal het niet makkelijker worden.en dan is het defintief.

Och sterkte hoor Ingeborg!

Wat lief, een "altijd welkom huisje", mooi bedacht.

Sterkte, ik moet er ook nog niet aan denken dat mijn kind het huis verlaat. Ik zal er ook vreselijk veel moeite mee hebben en me toch groot houden.

Het is gezond, je kind wordt zelfstandig. Maar je hart zegt wat anders, begrijp ik goed.

Fijn die reacties

Wel fijn om het een beetje van me af te kunnen schrijven. Ik hoop dat dit gevoel snel opklaart. Het is echt als een rouwproces. Ik was 24 toen mijn vader overleed en dit gevoel, zo overheersend is precies hetzelfde. Vannochtend toen ze naar school ging riep ze gedag, hoorde ik haar romkelen in de keuken. Straks niet meer. Pfff. Ik ga naar mijn werk. Dank jullie alvast, blijf schrijven hoor. Het helpt.

Ingeborg

Leuk. De innovator in mij wil de huisjes gelijk koppelen via het Internet en dat de lichtjes dan samen aan en uit gaan. Ook een aardige manier om je bejaarde ouders in de gaten te houden. Lichtje niet aan of uit? Even bellen...

Ingeborg

Ik heb lang op mijn tong gebeten en niet gereageerd omdat iedereen dit anders ervaart, maar nu ga ik het toch doen. Ik denk dat je hulp nodig hebt.
Als jij het uit huis gaan van je dochter als even ernstig ervaart als het overlijden van je vader op je 24e, dan zit er iets echt niet goed bij je. Je dochter is niet dood en jij bent geen adolescent meer. Je dochter staat midden in het leven, het gaat juist goed met haar, en jij bent een volwassen vrouw van bijna middelbare leeftijd. Zet de zaken alsjeblieft in het juiste perspectief. Ik zeg niet dat je geen verdriet mag hebben om het vertrek van je dochter, dat is alleen maar natuurlijk, maar dit gaat véél te ver. Het klinkt haast als een symbiotische moeder-dochterrelatie. Ik hoop dat ik het mis heb, want dat is erg ongezond voor beiden.

Een kettinkje vind ik trouwens een mooi idee. Ik heb in een moeilijke periode een kettinkje van mijn moeder gekregen en tot mijn eigen verbazing ben ik daar erg aan verknocht. Ik kies zelf of ik het draag of niet, zeker niet elke dag, maar het blijft bijzonder voor me.

Veel sterkte! Maar wordt echt beter hoor!

Hoi Ingeborg,
Ik heb dit draadje gestart, en ik realiseerde me toen ik net jouw post las dat dat alweer 2 jaar geleden is... Ik was ook zooooo verdrietig, ook lang alleen geweest met mijn dochter , tot haar 7e.
Ik realiseerde me toen ze weg was dat het leeg was, mijn grootste 'project' was 'being a good mum' en het anders doen dan mijn moeder. En dat blijkt heel goed gelukt weet ik nu, en ben ik heel dankbaar om.
De eerste 2 weken waren het ergste, als ik uit mijn werk kwam ging ik naar 'haar' zolder, en moest ik heel erg huilen, gewoon rouw, het is het afsluiten van een levensfase en daarbij is rouw heel normaal. Het doet pijn, dat loslaten. Toch heb ik mijn weg daar in gevonden, ook omdat ik merkte dat de band blijft. We zien elkaar regelmatig, ze komt vaak eten, appen elke dag, ook Weltrusten. Samen de stad in, samen naar concerten, samen net oo reis geweest voor haar 21e verjaardag naar Een Spaanse stad.
Het contact verandert, er moet een nieuw evenwicht gevonden worden. Ook merkte ik het laatste half jaar dat je naast moeder ook mens wordt in de zin van kwetsbaarheid meer kunnen laten zien (burn-out) en daarover praten. Dit is prachtig en heel waardevol. Maar goed dat is dus nu 2 jaar later. Het went echt!
Ze woont ook om de hoek en dat scheelt misschien ook. Ik mis nog wel de aanloop af en toe maar gelukkig komen die ook af en toe eten, heel gezellig!
Heel veel sterkte!!!!
Liefs X

Symbiotisch?

Ik heb gezegd dat ik het allemaal in mijn hoofd begrijp. En dat ik het haar gun. De start van haar eigen leven. En het is mooi dat ik haar blijkbaar zo opgevoed heb dat ze er vertrouwen in heeft dat ze het kan. Maar het gevoel, dat staat gelijk aan een rouwproces, zo wordt het ook omschreven. Ik ben helaas nooit goed geweest in afscheid nemen, zelfs niet van collega's. En ik weet dat ik er ook doorheen kom maar denk ook wel dat we een speciale band hebben omdat er geen overige familie is. En ja, de pijn van het moeten loslaten voelt voor mij hetzelfde, is dat inderdaad zo vreemd? Zo ja, ga ik direct naar mijn huisarts hahaha.

ik begrijp het wel hoor

onze zoon gaat begin volgend jaar een semester studeren in het buitenland. Natuurlijk vinden we (man en ik) het superleuk voor hem maar het zal zeker erg stil worden in huis.

Ook

Mijn dochter gaat, als alles volgens plan gaat, volgend jaar ook een half jaar naar het buitenland. Zo ongeveer aan de andere kant van de wereld. Daar zie ik wel wat tegenop. Ik zou alleen maar toejuichen als ze op kamers zou willen, maar dan wel een beetje in de buurt.

Oregano dankjewel

Ik vroeg me al af hoe het jou is vergaan😌. En ik ben blij dat ze niet naar het buitenland vertrekt maar redelijk in de buurt blijft. Ik had dezelfde leeftijd toen ik uit huis ging, van een mooie grote kamer thuis naar een aftands hok maar ik was supertrots want het was van mij! De aankomende weken gaan superzwaar worden en ik wens de ouders met kinderen naar het buitenland heel veel sterkte. Lijkt me ook extreem moeilijk zo ver weg. We zijn allemasl vaak sterker dan we denken!

relativeren

ik probeer het zelf wel te relativeren. Hij gaat pas volgend jaar een semester naar het buitenland. Het had ook makkelijk gekund dat hij gelijk na de havo op kamers was gegaan in een stad aan de andere kant van het land. Nu hebben we hem sowieso al ruim 2 jaar langer gezellig thuis gehad. We hebben een goede band met onze zoon en via skype kunnen we toch regelmatig in contact blijven. En halverwege het semester gaan we hem daar bezoeken.

wil nog steeds met je ruilen

De huidige situatie is nog steeds zoals twee jaar geleden hier beschreven, en nog steeds zou ik dolgraag met je willen ruilen Ingeborg. Besef hoe goed je het hebt! Echt dit is een logische stap in haar leven. Zorg dat je dit verdriet niet op haar overdraagt, het is een sentiment waar ze onmogelijk rekening mee zou moeten houden.
(doet me trouwens denken aan mijn ex-schoonmoeder die heel boos was op mij toen ik ging samenwonen met haar zoon toen hij 23 was, veel te jong vond ze, hij moest thuis blijven wonen).

Het uit huis gaan van je kind staat voor

een grote levensgebeurtenis. Het kan zelfs een aanleiding zijn voor een depressie, zoals een verhuizing, een andere baan, een overlijden, een scheiding.
Mamst, zo erg als jij het beschrijft is het echt niet hoor...
En zeker als je altijd met z'n tweetjes was, is het echt wel even slikken

Hier: ik schreef twee jaar geleden ook mee. Dochter zat toen net op kamers, eigenlijk vlak in de buurt. En ook ik vond het heftig hoor... Dat is nu wel gezakt maarre...
Een maand of vijf geleden is ze naar Berlijn verhuisd. Dat is toch wel andere koek. Gelukkig niet over de oceaan, maar je gaat ook niet ff snel koffie drinken...
Na een paar niet zulke fijne woonplekken heeft ze net vandaag de sleutel van haar echte eigen nieuwe appartement gekregen, en gaat nu voor de derde x verhuizen daar...
Leuke stad, Berlijn!

Mirreke,

Ja dat is wel even anders in het buitenland wonen dan in de buurt. Mijn dochter loopt nu een half jaar stage in Oldenburg en ik merk dat nu ook een beetje. Gelukkig is het maar een half jaar en komt ze de weekenden thuis ( in haar eigen studio).
Sterkte met het wennen en veel,plezier samen ook in Berlijn!

Vewrhuiswagen

Ik besef inderdaad dat het anders kan en ik prijs mezelf heel gelukkig met mijn dochter. Alles gaat in goede harmonie en het is de tijd ervoor (al had dat best een jaartje langer gemogen natuurlijk). Zelf heb ik lang geen contact gehad met mijn moeder, ze is nu al 15 jaar overleden. Ik snap dat ze destijds gedaan heeft wat ze kon en haar verdriet om haar kinderen (niemand had nog contact) zal oprecht zijn geweest. Toen ik uit huis vertrok was dat een vlucht, en met ruzie en gelukkig gaat dat met mijn dochter niet zo.
Gelukkig is dat hier anders. En, ze gaat niet naar het buitenland of naar een stad aan de andere kant van Nederland.
Gisteren zei ze nog:'Je hebt me goed opgevoed mam, echt' en natuurlijk schiet ik dan weer in de jank maar moet dan ik ook keihard lachen om mezef. Ik draag het verdriet niet over, ze stapt straks fris en vrolijk de deur uit naar haar eigen leven, zonder schuldgevoel of iets anders wat op haar schouders drukt.

Haar eigen leven

Haar eigen leven is daar waar ze leert, werkt, fietst of boodschappen doet.
Bij een tegenslag, hoeft ze niet naar het huis te gaan waar ze is opgegroeid en waar altijd de deur open staat.
Een kleinood om haar hals of aan haar vinger kan haar het gevoel geven dat je als het ware naast haar staat, waar ze ook is of wat ze ook doet. Een kleinood als een amulet, dat haar rust en vertrouwen geeft op momenten dat ze het nodig heeft. Een kleinood dat ze kan meenemen als ze denkt daar behoefte aan te hebben.

Zo draagt mijn dochter wel eens een antieke ring van mijn moeder. Ze is niet in de gelegenheid haar regelmatig te bezoeken en door de ring te dragen, voelt ze toch de verwantschap.
Daarom, Ingeborg, gaf ik al eerder aan dat het misschien voor jou ook fijn is om iets speciaals van haar te krijgen.
Dat is geen symbiotische afhankelijkheid maar een blijk van waardering of liefde.

Lege plek

Toen ik het huis uit ging, nam ik al mijn haarklemmen mee die aan een stuk snoer van het nachtlampje hingen. Later gaf mijn moeder aan moeite te hebben met het aanblik van die 'lege' snoer. Misschien had ik er een paar kunnen laten hangen...

hier ook ineens...

Mijn 19 jarige heeft per 1 maart eindelijk een kamer gevonden in Amsterdam, waar ze al anderhalf jaar studeert. Ze heeft een vriend waar ze vaak is dus ze was al niet meer vaak thuis.
Ineens is ze dan 'echt' weg! Het is goed en we zijn er allebei aan toe, maar het is ineens toch een ander leven. Net als Ingeborg heb ik mijn dochter alleen opgevoed. Gelukkig heb ik altijd rekening gehouden met dit moment en ben ik al een paar jaar heel bewust bezig om gezellige dingen te doen met vrienden, ook als dat betekende dat dochter daardoor soms alleen thuis was.
Een vriendin zei laatst dat ik super trots moest zijn dat mijn dochter zo vol vertrouwen in het leven staat. Dat ze studeert, vrienden heeft, haar zaakjes kan regelen enz. En dat is natuurlijk ook zo. Het project kind is succesvol afgerond. Nu is het weer tijd voor andere dingen.

Dank Oregano

Inmiddels heb ik het niet alleen geaccepteerd maar is het ook echt goed zo. Ook mijn dochter is een heerlijke meid, ik ben echt trots op haar. We kunnen het goed samen vinden, en ik ben ook wel regelmatig in Berlijn. Maar ook via whatsapp is het contact gewoon goed en leuk. We hebben een familieapp met de kids. Soms zit mijn partner in ver over de oceaan, dochter in Berlijn, andere dochter ver op vakantie, en ik met de zonen thuis, gewoon allemaal met elkaar in gesprek, realtime. Zo gaaf!

Toen ik vroeger op kamers woonde, kon ik niet bellen, en moest ik naar een telefooncel om mijn ouders te spreken...

Ingeborg: je doet het goed! Je kunt verdrietig zijn, maar je laat het geen last worden voor je dochter...!
Het is echt een rouwmoment, of liever een rouwperiode. Het is niet raar en ook niet overdreven. En het gaat voorbij en het wordt anders maar niet minder bijzonder...

Sterkte aan ieder die dit ook doormaakt.

Flanagan, Mirreke, Dymo (en alle anderen natuurlijk)

Na de eerste schok gaat het een stuk beter hier. Ik was ook al een half jaar voorbereid dat ze uit huis wilde en op zoek was dus het kwam niet echt als een verrassing.
Gisteren merkte ik, toen dame moe was en een takkebui had, dat ik dat straks absoluut niet zal missen (zoals zoveel andere dingen). En Flanagan, ik kan me dat zo goed voorstellen van die haarklemmen, dat soort kleine dingen ja, die zijn moeilijk (en daar denk je echt niet aan). Gelukkig heb ik een paar jaar geleden haar ook duidelijk gemaakt dat ik ook weer wat meer voor mezelf ging doen. Hiervoor is het alle jaren 'werk en huis' en 'huis en werk' geweest. Het grappige was dat de eerste avond dat ik uitging, ik om half twee een telefoontje kreeg van mijn dochter met de vraag 'Waar ik bleef want dat feest was toch wel al afgelopen?'Het is voor mij best een strijd geweest dat ook zij wat meer ging loslaten en dat ze accepteerde dat ik naast moeder ook gewoon mens ben.
Ook deze week heb ik haar duidelijk moeten maken dat ondanks dat zij verhuist, de gewone dingen hier doorgaan en dat ze daar ook best rekening mee mag houden. Morgen gaan we spullen kopen, ga ik die kamer van onder tot boven schoonmaken, er staan hier twee boodschappentassen vol voor haar klaar met alles wat ze lekker vindt (het uit-huis pakket) en dan kan het busje geregeld worden en kan ze over. Ik ben heel benieuwd! Voordeel is wellicht dat ik nooit heb samengewoond of getrouwd ben geweest dus op zich is alleen zijn voor mij niet eng ofzo. Dymo, sterkte ook!

Grappig

dat het nu je dochter is die vindt dat jij te laat thuis komt en zich zorgen maakt! Maar inderdaad heel goed dat je laat zien dat je het zelf ook prima redt en je eigen leven leidt. Ze moet niet het gevoel krijgen dat ze jou heel zielig achterlaat.

wat ik niet ga missen

Heel herkenbaar Ingeborg, mijn dochter stuurt ook wel eens appjes als ik niet thuis ben op een tijd dat zij mij thuis verwacht.
Wij hadden hier gisteren een aanvarinkje. Dochter wil het liefst allemaal leuke nieuwe spulletjes en was gisteren met mijn auto naar een naburige gemeente gegaan waar ze een Xenos en een Action hebben. 's Avonds zou ze bij haar vader eten. Komt ze thuis met allemaal tassen, zet ze midden in de huiskamer neer (want tja, de verhuizing is zaterdag dus om alles nog naar haar zolderkamer te sjouwen is zonde) en vertrekt naar haar pa. Zit ik midden in haar zooi. Ik heb haar even voorgehouden wat er allemaal nog moet gebeuren voor we kunnen verhuizen en hoeveel tijd daarvan zij nog gewoon colleges moet volgen. Zij gaat er gewoon vanuit dat ik dat allemaal regel en dat zij dan straks lekker huisje kan spelen in Amsterdam. Nou, bij volwassen worden horen ook de minder leuke dingen.
Dochter is enorm goed in delegeren (staat de Ikea kar 'tegen te houden' terwijl ik de zware pakketten in de auto probeer te sleuren) en vertoont hier en daar ondanks haar opvoeding wat prinsessengedrag. Koopt graag A-merken in de supermarkt, loopt liever op Gabor schoenen dan op goedkopere schoenen, zou het liefst een appartement met walk in closet hebben.
Dat ga ik allemaal niet missen.
Maar ze kan ook ontzettend lief zijn en gezellig een kopje thee zetten dat we samen op de bank al kletsend opdrinken. Dat zal ik dan weer wel missen.
We zullen het zien allemaal! Ik heb al wat gezellige afspraken en feestjes staan, dus ik zal me niet eenzaam gaan voelen.

Ingeborg

Hoi Ingeborg,
Wat fijn om te lezen dat het inmiddels al weer wat beter gaat!
Er zijn inderdaad dingen die ik ook niet mis haha, herken het verhaal van Dymo over soms wat prinsessen gedrag ; )
Maar toch is dat alweer zo lang voorbij na 2 jaar dat de band nu anders is geworden, op een bepaalde manier gelijkwaardiger. Ze zei vorige week nog: nu vind ik onze band het veel leuker dan toen ik nog thuis woonde . Mooi compliment vond ik dat.
En haar verjaardag viert ze hier dit weekend, met familie en de week erop het 21 diner waarover ik al las hier ook.
Succes allemaal en tot lezens !
Oregano

Vandaag verhuisd

Vandaag is ze vertrokken. Ik heb geholpen met inpakken (ze dacht dat ze maar 3 doosjes zou hebben hahaha), heb wat inkopen gedaan met haar en als cadeau een 'uit huis pakket.' Dwz twee megagrote boodschappentassen vol etenswaar, genoeg voor een maand. Ook wij hadden deze week een kleine aanvaring. Ze was dingen aan het uitzoeken en gaf aan dat heel veel hier bleef. Ik heb haar duidelijk gemaakt dat ze geen twee kamers heeft. Dat hier watspulletjes achter blijven, okee maar niet op die manier. En inderdaad, er zijn heel veel dingen die ik absoluut niet zal missen. Voordeel is denk ik dat ik nooit heb samen gewoond, niet getrouwd ben geweest. Het is vreemd nu, ik zal nog door diverse stadiums van gemoedstoestand gaan maar het is een feit. Er staat hier een leeg bedframe op een redelijk lege kamer, kreeg nog wel een appje dat ze haar gitaren vergeten is. Voorlopig ben ik ook best moe. Het is al met al snel gegaan, in twee weken tijd was alalles geregeld. We gaan het wel zien!

Stilletjes Ingeborg.

Het zal de komende tijd wat stilletjes zijn Ingeborg en je doet alles weer alleen. Niemand om rekening mee te houden.
Lijkt mij wennen, stilletjes ook. Maar....alles went en de voordelen zullen waarschijnlijk ook steeds meer overheersen. Maak het gezellig voor jezelf en geniet van het alleen zijn. Kan ook heerlijk zijn.

Dank je Wil40

Ja, stil zeker. Geen gezang meer, geen babbelbabbel als ze thuis komt aan het eind van de dag, en heel veel meer. Maar ook geen afkeurend gezicht en opmerkingen als de hond mijn hand likt (want ze kan niet tegen dat geluid), of dat we 'yach' taco's eten etc. Nadeel is wel dat we 4 jaar geleden zijn verhuisd naar een huis waar we ons absoluut niet thuisvoelen. Ze is opgelucht hier weg te ze uit dit huis is en ook ik wil zodra het kan hier weg. Maar, ik mask er het beste van😌