Dochter gaat uit huis, ik ben zo verdrietig...

Dochter weer terug

Ik heb nooit last van het lege nest syndroom gehad. Natuurlijk is het gezellig als de kinderen thuis zijn, maar als het gaat voelen of er meerdere kapiteins op één schip zitten, wordt het tijd voor een eigen schip. Inmiddels is de jongste dochter weer een poosje thuis en ik vind het gezellig hoor, maar dit moet geen jaren duren. Toch weer ergernissen over afwas die niet fatsoenlijk wordt achtergelaten, gemopper over wat wij prettig vinden e.d.. Bij mijn ouders thuis zag ik dit ook. Mijn oudste zus moest even overbruggen tussen twee woonruimtes. Dat was geen succes. Het heeft toch nog een jaar geduurd. Dus eenmaal het huis uit, ga je daar aan wennen (ook al denk je aanvankelijk 'hoe dan?!') en is terugkeer best een aanslag op beide partijen, ouders én kind.

Kwam ik vandaag tegen

Woord van de week: boemerangkind

Boemerangkinderen zijn jonge volwassenen die weer bij hun ouders intrekken nadat ze een tijd zelfstandig hebben gewoond. Uit een Britse studie blijkt dat boemerangkinderen de levenskwaliteit van hun ouders doen dalen. Als alle kinderen het ouderlijke nest hebben verlaten, genieten de ouders van hun herwonnen onafhankelijkheid en ontstaat er een nieuw evenwicht. Als een volwassen kind dan naar huis terugkeert, wordt dat evenwicht verstoord.
https://www.taaltelefoon.be/

Ik kan het alleen maar beamen.

Vader

Hoi beste mensen.
Hier even een vader aan het woord.
Ik ging vanmiddag even langs bij mijn zoon die nu een 4 tal maanden met zijn vriendin woont in hun eigen huis. Eerst effe gevraagd of het uitkomt. Ik vond in de keukenkast een grote pot kipkruiden die ik nooit gebruik maar hij bijna dagelijks. Ha, dacht ik, mooi reden om even langs te gaan.
Toch blijft het een bijzonder bevreemdende ervaring.
Natuurlijk, het hoort zo, het is de gang van zaken en weet ik veel ... Dat klopt inderdaad allemaal. Toch is er mijn gevoel dat het daar soms best moeilijk mee heeft. Het is zo definitief, zo "gescheiden", iets wat ooit zo nabij en verbonden was .... De band met je kinderen, hun nabijheid, hun afhankelijkheid die maakt dat jij nodig bent ....
Vandaag heb ik het er dus even moeilijk mee. Waarschijnlijk ook omdat de zomervakantie op zijn einde loopt. Ook altijd weer afscheid nemen ...
Het confronteert ook met de eindigheid van alles ...
Dat ik alleenstaand ben maakt het ook niet makkelijker.
Ik herken dus de gevoelens van jullie die het er ook moeilijk mee hebben zeker.
Het is rouwen, loslaten, verwerken en tijd geven ....
Het is beseffen dat iets voorbij is : een levensfase ..
En ze komt niet weer ...
Ja, het maakt me erg verdrietig en dan zit er niets anders op dan me aan dat verdriet over te geven, hier even wat te posten. Goeie zaak dit forum, ook al ben ik er jaren niet meer op geweest. Sterkte aan de anderen !

Stil in huis

Het lege nest -syndroom lijkt vooral te gaan over het missen van een ander. Ik denk dat de pijn meer ligt in het alleen zijn op zich; eenzaamheid is zo confronterend.

Zo onverwacht veel pijn

Ik had dit niet verwacht, maar nu mijn kinderen ineens samen het huis uitgegaan zijn, doet dat immens veel pijn. Ik heb al jaren een co-ouderschap, dus ik was wel gewend ze niet altijd te zien. Voor mij is de grootste schok dat dit bijna zonder aankondiging gebeurde en dat er ook wel enige wrijving was.

Ik wist altijd wel dat mijn kinderen het niet erg op prijs stelden dat hun stiefvader nogal streng is. Ik wel want hij is erg consequent en hij is puur streng op zaken als netheid en dergelijke. Ik ben als moeder heel wat zweveriger, dus een man naast me die de puntjes op de i zet vind ik prima. Mijn ex daarentegen stelde weinig regels, netheid was hem iets wat vreemd was. Daardoor zijn onze huishoudens nogal tegenpolen. Dat is voor mij verder nooit een probleem geweest, behalve dat de kinderen vonden dat het bij mij wel wat losser kon.

Nu ze allebei volwassen zijn, hebben ze kennelijk geen zin meer in iemand die regels oplegt en dus zijn ze van de een op de andere dag samen verkast naar hun vader en ik kon het doen met een whatsappje, mam, we gaan bij pa wonen, want we hebben geen zin meer in onze stiefvader.

Ik ben boos en verdrietig, ik moet het even kwijt en ik besef me dat ik nu maar gewoon verder met leven moet gaan. Ik hoop alleen dat ik niet helemaal het contact met mijn kinderen ga verliezen, maar ik ga nu niet meer schipperen om mijn kinderen tevreden te houden, dat is waarschijnlijk een fout die ik al veel te lang gemaakt heb.

Laralali,

Sterkte want zo’n vertrek hakt er in.
Maar ga niet de schuld bij jezelf zoeken. Je kinderen hadden het ook anders kunnen aanpakken.
Ik hoop voor ze, dat ze dat gaan inzien.

Sneu

Ik vind het altijd heel sneu als kinderen het huis uit gaan vanwege een stiefouder. Zeker als je door hem je eigen manier van opvoeden hebt aangepast. Dat had hier ook kunnen gebeuren als ik was blijven samenwonen.

Door een stiefvader?

Ik snap het niet geloof ik. Waar bemoeit je nieuwe partner/stiefvader zich mee. Jij bent de moeder, hij is niet de vader, maar door hem zijn wel je kinderen uit huis getrokken.

En je schrijft laralali, dat je 'niet meer gaat schipperen om je kinderen tevreden te houden'. Ten eerste snap ik daar niets van.
Als jij wat losser was met alles, en je ex ook, en je kinderen dat gewend waren, begrijp ik niet dat je dan een stiefmeneer de ruimte geeft om jouw huishouden zo op te schudden. Maar ten tweede, je hoeft ze ook niet meer tevreden te stellen, want ze zijn niet meer bij jou. Dit is het gevolg ervan.

Voelt dat dan goed nu? Denk je dat de opvoeding goed is verlopen nu, nadat ze zich het huis uit gejaagd voelden? Blijkbaar voelden je kinderen zich niet gehoord, ondanks dat jij toch wist dat het voor hen vervelend was. Je schrijft dat het voor jou geen probleem was, maar jij was het kind toch ook niet? Jij was een volwassene die haar eigen opvoedingsmethodes opzij zette ten faveure van een stiefmeneer.
Ik vind het de taak van de ouders om naar hun kinderen te luisteren, en om daar wat mee te doen. Dat heb jij blijkbaar niet gedaan.
Het komt meer op mij over alsof jij door je partner helemaal zodanig bent ingepakt dat je denkt dat consequent en streng zijn een groot goed is. Helaas voor jou zien je kinderen dat anders. Misschien moet jij het ook maar eens gaan heroverwegen.

Mirreke,

En als Laralali met haar kinderen bij de stiefvader zijn ingetrokken, mag je dan verwachten dat hij zich volledig heeft te schikken naar de levensstijl van de intrekkende vriendin en haar kinderen?
Er is te weinig informatie om dit zwart-wit te veroordelen en zout op de wonden te leggen.
Het vertrek, en de wijze waarop, is al triest genoeg.

Ik sloeg aan op de zin

'[...] maar ik ga nu niet meer schipperen om mijn kinderen tevreden te houden, dat is waarschijnlijk een fout die ik al veel te lang gemaakt heb.'

Hier begrijp ik niks van en het irriteert me.

Het gaat hier om haar kínderen, niet om een paar irritante huurders of de buren of zo...

Ik denk dat deze moeder haar prioriteiten verkeerd heeft gelegd, en kinderen voelen dat.

Mirreke

Wat een nare, veroordelende reactie. Spijkerhard. Wat Flanagan zegt: zout in de wond wrijven.

"Hier begrijp ik niks van en het irriteert me."

ALs ik niets snap ga ik ervan uit dat de oorzaak van dat onbegrip ook wel eens aan mij zou kunnen liggen. Ouders hebben verschillende opvoedstijlen en manieren van omgaan met (volwassen) kinderen. Een die verschilt van de jouwe is niet perse fout.

Misschien

maar de nare, veroordelende tekst waar ik dus echt door word getriggerd, dat blijkt, is nou juist die tekst van deze moeder.

Eigenlijk geeft juist zij haar kinderen, en haar liefde voor haar kinderen, nog een trap na door te zeggen dat ze dat geschipper nooit had moeten doen. In feite geeft ze hiermee aan dat de vindt dat ze voor haar nieuwe partner had moeten kiezen, de stiefmeneer, en niet voor haar kinderen had moeten opkomen, of ertussen zitten oid. Zo interpreteer ik het althans.

En dan nu klagen dat ze weg zijn... Ik zou dan wel mijn hand in eigen boezem steken denk ik.

Ik vind het gewoon een ongelooflijk treurige posting, waar ik in ieder geval erg mee zit. Het lijkt mij vreselijk, zoiets, echt. Maar ik kan me ook niet voorstellen dat dit zomaar uit te lucht komt vallen. Kijk daar dan naar.

Maar wat deze moeder doet is ook nog eens alle schuld bij haar kinderen leggen. Ik begrijp dat niet. Sorry.

Mirreke

Ik heb ook eens geschipperd in een situatie met een kind , waarvan ik achteraf dacht dat ik beter eerder duidelijk had kunnen zijn. Soms - dus niet altijd - werkt een kordate aanpak voor iedereen in het gezin beter.

Uit jouw postings krijg ik de indruk dat jij het type ouder bent dat eindeloos meeveert met kinderen. Ieder zijn meug, maar dat hyperinvoelende ouderschap is niet een stijl die mij zou passen of waar ik in geloof.
En ik vind het helemaal in flagrante tegenstelling met de weinig invoelende toon die je in deze posting aansloeg.

Over Larali kan ik verder geen oordeel geven. Ik ben niet gescheiden, samengestelde gezinnen lijken me een hoop gedoe, maar ik kan me ook wel weer voorstellen dat je je eigen leven niet eindeloos on hold zet. Zeker niet als er ook geen einde zicht lijkt omdat volwassen kinderen niet op kamers gaan.

Ik heb het niet over al dan niet soft opvoeden

Ik heb het over al dan niet kiezen ten koste van je eigen kinderen, voor een nieuwe partner bijvoorbeeld.
Naast het verdrietige vind ik iets heel bitters uit haar posting klinken, iets bitters naar de kinderen toe. Alsof ze boos is op de kinderen omdat zij (moeder) nog heeft zitten schipperen tussen haar kinderen en haar nieuwe partner met de radicaal andere opvoedingsstijl, daarvoor waarschijnlijk wel eens ruzie heeft gemaakt, wat uiteindelijk niets heeft opgeleverd omdat de kinderen alsnog zijn weggetogen. Zodat ze zich eigenlijk door haar kinderen in de steek gelaten voelt (potverdikkie, heb ik voor niets ruzie lopen maken met Neuwepartner).

Je hebt het erover dat een kordate aanpak in een gezin voor iedereen beter zou kunnen werken. In dit geval werkte het voor de helft van het gezin duidelijk niet. Dat wist de moeder, dat blijkt uit haar postings. Als je dan toch de Kordate Aanpak blijft doorzetten, kan dit het gevolg zijn.

Deze moeder hoopt ook dat ze haar kinderen niet voor altijd kwijtraakt. Dat hoop ik ook voor haar, maar ik vraag me wel af of je als moeder dan haar standpunt zou moeten blijven innemen.

Ik ken toevallig een gezin met de kordate aanpak. En ik zie ook dat kinderen daarin vermalen kunnen worden. Er is niets mis met je opvoedingsstijl aanpassen aan de kinderen. Dat maakt je als ouder niet slap of inconsequent.
Daarnaast: het zal ongetwijfeld bij mijzelf iets losmaken wat mijn geraaktheid door deze posting weer zal verklaren.

Grappig is wel dat iedereen op het forum altijd reageert dat je in een stiefgezin de nieuwe partner nooit een (te) grote rol in de opvoeding moet geven, om allerlei redenen. De situatie die deze moeder verhaalt is een voorbeeld van hoe het ultiem mis kan gaan. Ik vind het sneu voor deze moeder, maar nog veel sneuër (schrijf je dat zo?) voor haar kinderen.

Je leven on hold?

Kenfan, ik ben ook niet gescheiden maar ik snap er dan weer niks van dat mensen hun leven niet on hold zetten. Ik begrijp niet waarom mensen niet de verantwoordelijkheid voor hun keuzes nemen. Dat dingen anders lopen dan verwacht, dat kan. Maar dan ga je toch je kinderen niet opzadelen met de gevolgen daarvan. Zij hebben toch niet die leuze gemaakt?

Wanneer went het?

Hier ook dochter het huis uit. Heeft eerst een half jaar in buitenland stage gelopen vond ik onwijs leuk voor haar. Miste haar niet zo erg. Toen een jaar thuis gewoond, werkte onregelmatig was erg gezellig. Zei wel k ga daarna op mn zelf denk ik. In juni advertentie gezet voor woonruimte, juli de sleutel geklust toen wij op vakantie waren, augustus erin getrokken ook in onze vakantietijd. Naar mijn idee allemaal veel te snel. Ze doet het verder prima woont 2 dorpen verder komt heel af en toe naar huis. Als je vraagt komt uit een bakkie? Nee nu niet k geniet van mn rust of werken. Lege zolderkamer staart me aan ze heeft al haar spullen meegenomen. Komt ook nooit meer nachtje slapen. K had gehoopt af en toe een weekend thuis. K heb nog 3 kinderen thuis maar toch voelt zo leeg, vooral overdag misschien ook omdat ik al jaren thuisblijfmoeder bent. Zij is net 21. Nog dochter van 18, zoon 10, dochter 7. Van 10 en 7 breng en haal ik van school en komen 3 dagen in de week tussen de middag thuis eten. Door onregelmatig werken was dochter vaak overdag thuis met avonddienst of als ze weekend werkte vrije dagen door de weeks. Andere (19) liep stage ook onregelmatig zit nu weer op school nu dus overdag super stil. Daardoor extra mis gevoel denk ik. Maar wanneer gaat dit over? En wat kan ik er aan doen om dat lege gevoel kwijt te raken?

Kun je werken?

Dan zou ik gaan werken als ik jou was, Liz. Dan heb je afleiding, een nieuw doel én het kan voor je economische situatie geen kwaad.

Wat je kordaat noemt

Kenfan, je nieuwe partner de baas laten spelen over je kinderen (tegen hun zin in) en dat zelf wel best vinden want 'ik ben zelf niet zo kordaat' kun je kordaat noemen maar daar snap ik dan weeer weinig van.

Wanneer went het?

Ely,
Dank voor je reactie. Ik ben bezig met werk zoeken, maar vraag me af of dat echt gaat helpen. Heb je daar echt goede afleiding mee? Er is me ook al aan geraden om een hond te nemen. K wil zo graag van die leegte/stilte af. Heeft iemand ervaring dat het echt hielp om werk en/of hond te hebben?
Liz

Liz,

Je hebt ergens best een druk bestaan want je zorgt nog voor je andere drie kinderen en brengt twee van hen naar school plus dat ze een paar dagen tussen de middag thuis eten.
Als je zou gaan werken, heb je die activiteiten anders te regelen of zelfs een paar te laten vallen; je gaat dan wel werken, maar je levert in op andere vlakken. Aan jou de vraag of dat je bedoeling is.

Een hond is een fijn dier maar ook die aanwezigheid vraagt aanpassingen. Het moet ‘s ochtends vroeg wel uit gelaten worden, ook als het regent. Dat moet dan gebeuren voor je je kinderen naar school brengt. Het verhoogt de druk in de ochtend om alles op tijd voor elkaar te krijgen zodat niemand te laat komt.
Daarnaast kan je ook niet uren weg blijven want een hond raakt gewend om op vaste tijden uitgelaten te worden..

Een hond is niet alleen maar een handenbinder, het biedt ook gelegenheid om een wandeling te maken en met mensen een praatje te maken. Toch is een hond net als een klein kind; zij bepalen jouw tempo. In plaats van een hond, kan je kiezen voor een kat.
Daar hoeft je niet voor thuis te komen.

Als ik in mijn vakgebied weer zou gaan werken, zou ik 3 à 4 hele dagen moeten werken, was ik afhankelijk van een auto omdat die bedrijven in de industriegebieden lagen. Ik wist dat ik de vrijheid die ik nu had, zou gaan missen. Daarom heb ik gekozen voor een paar uur per week vrijwilligerswerk op een lokatie in de buurt.

Zo kom ik onder de mensen en met behoud van de vrijheid en de flexibiliteit, die mij goed van pas komt. Alleen verdien ik er niets mee, maar dat was ook het uitgangspunt niet. Ik ben blij dat ik iets gevonden heb zonder de stress van ‘ballen in de lucht’ moeten te houden.

Wanneer went het?

Dank voor je reactie Flanagan,

Vrijwilligerswerk was ik naar aan t kijken bij een bejaarden/verzorgingshuis en idd met optie toch nog vrijheid overhouden. Maar nu kan ik daar aan de slag als helpende met een 0-urencontract. Met diensten van in de ochtend 9u -11/12u of in de avond van 20u-23u. Ik kan inschrijven op diensten die open staan en wanneer ik zelf wil werken. K ben benieuwd hoe ik het vind, mag eerst een keer meelopen om te kijken wat het is. Soort 'vrijwilligerswerk' maar dan toch betaald.
Helaas is mijn man allergisch voor katten

Liz,

Dat is nog mooier; inschrijven in korte tijdblokken.

Wel kanttekening; is de taak als helpende zwaar werk? Zoals het meehelpen mensen naar bed te brengen zodat je zelf uiteindelijk te maken krijgt met pijn in je rug?
Ik begrijp dat je iets wilt doen, maar wees ook kritisch in de activiteit op zich.

Oregano en Ingeborg

Ik heb dit draadje gelezen, omdat ik nu met eenzelfde situatie zit. (Zie draadje 'Plots uit huis' op 10-11)
Fijn om het bericht van Oregano te lezen hoe het nu gaat, zo'n 2 jaar later. Je meisje op weg naar volwassenheid, een eigen leven.
Maar ben ook benieuwd hoe het nu met jou gaat Ingeborg en hoe doet je dochter het? De eerste weken/maanden zijn inmiddels voorbij...
Weet je, als moeder/ ouders weet je dat je kind niet voor eeuwig bij je blijft. Maar je bent soms zo aan elkaar gehecht en je gezin is toch je gezin. Je weet ook heus wel dat dat blijft ook al woon je niet meer in hetzelfde huis. Maar het is het nieuwe, het onbekende. Loslaten. Het is niet makkelijk.

Wat een stief'vader' betreft

Ik ben als moeder heel wat zweveriger, dus een man naast me die de puntjes op de i zet vind ik prima.===

Ik ben nooit gescheiden, dus ook nooit een nieuwe relatie begonnen, maar ik heb het wel bij mijn zussen gezien. Samenleven met kinderen die niet van jezelf zijn, of die voor een groot deel bepalen wat de ouder van de kinderen doet, is niet zo simpel. Voor beide partijen niet. Bij een zus heeft dat geleid tot het verbreken van de relatie. Hij had zelf geen kinderen, vond dat mijn zus met veel te gemakkelijk omging en dacht dat wel even met een strengere hand te kunnen oplossen. Vriend kon uiteindelijk vertrekken. Ze is inmiddels alweer járen gelukkig met een andere man, ook met twee eigen kinderen. Er zijn irritaties over bepaalde gewoontes over en weer, maar het is voor zover ik meekrijg redelijk in balans. Mijn andere zus had een relatie met een man met volwassen kinderen, die absurd veel voor zijn kinderen over heeft/had. Althans... zo zag mijn zus dat en ik was het wel met haar eens. Deze zus heeft geen eigen kinderen, maar ik had niet de indruk dat dát het probleem veroorzaakte. De kinderen van vriend moesten haar niet, omdat ze geen vervangster (terwijl dat totaal de intentie van zus niet was) voor hun moeder (overleden). Ze vertrouwden zus niet, wilden haar niet leren kennen en dat resulteerde weer in raar gedrag van vriend. Er speelde meer, maar dit was er wel een onderdeel van.

Dat het goed kan gaan, is zeker waar, zie bij oudste zus, toen zij met haar man ging samenwonen, waren de kinderen 16 en 20 meen ik. Van hun beiden, dus twee even oude kinderen. Dat heeft zich tot een warme familie ontwikkeld. De inmiddels zelf moeder en stiefmoeder zijnde dochters, noemen elkaar liefhebbend 'sis'.

Wat ik wel heb geleerd, maar dat is iets wat ik ook vanuit mijn eigen jeugd al ingebakken heb zitten, is dat de partner altijd het onderspit zal moeten delven als ik ervan overtuigd ben dat dat in het voordeel is van mijn kinderen. Als ik aanwijzingen zou hebben, dat de kinderen ongelukkig worden of zijn geworden door toedoen van mijn partner, dan zou dat voor mij aanleiding zijn om uit elkaar te gaan. Desnoods verdergaan in een LAT-relatie, maar niet onder een dak.