Dochter gaat uit huis, ik ben zo verdrietig...

Goh

Ik realiseer me nu dat het best fijn is dat mijn dochter ver weg op kamers ging. Want ze kwam zeker in het begin in het weekend vaak thuis en dan sliep ze hier ook.
Ik denk dat het heel anders is als een kind in je eigen woonplaats op kamers gaat. Kans dat ze dan nog thuis komen slapen, is veel kleiner.
Voordeel van jou Oregano is dat ze wrlk wat vaker eventjes thuis is. En dat je naar haar kan, dat deden wij heel zelden, 250 km verderop.

Oregano

Er komt een evenwicht. Ik merkte het ook, en deed het zelf ook, die afstand houden. Want ik wilde haar niet belasten, niet overkomen als moeder die niet kan loslaten.

Maar nu spreken we elkaar via de app eigenlijk gewoon elke dag, en we bellen ook vaak, we zien elkaar sowieso wel elke week, en het is echt gewoon gezellig...

Die afstandelijkheid is nu weg, er is een nieuw evenwicht.

Leeg huis......

Tot nu toe ging het redelijk en was ik van binnen verdrietig. Verjaardag dochter gisteren met familie gevierd. Vandaag 2 e nacht dat ze weg is en ik werd vanochtend vroeg wakker en moest zo huilen... Het hele huis voelt anders, zoals de ontbijtla, er staan allemaal spullen in die mijn dochter altijd nam, ze komt straks miet benden en gaat aan de tafel zitten ontbijten. Er wordt geen ei gebakken (waarvan ik de lucht niet altijd kon waarderen zo op nuchtere maag, maar nu wil het graag weer ruiken). Het is helemaal mis vandaag, het is nu echt. Er konen geen vrienden meer chillen op zolder...er is geen was meer van haar. Het zijn gekke voorbeelden misschien en komt misschien raar over maar het voelt alsof ons huis niet meer ons huis is. Als ik wat kocht vroeg ik vaak: is dit leuk voor thuis. Ik had al geschreven over het gevoel alsof ik geamputeerd ben maar vandaag voel ik het alsof het nu gebeurd. Het doet pijn.....
Ze is net begonnen met een pittige stage en ik had zo graag deze periode nog meegemaakt, de verhalen. Ik weet met mijn hoofd dat ze regelmatig zal komen eten en ik de verhalen wel hoot, maar het is zo anders.
Leegte......sorry voor dese klaagzang , ik weet even niet waar ik het moet zoeken...
Ondertussen doe ik in haar bijzijn 'normaal' want wil haar er niet mee belasten. Maar toen ze vrijdag ging en we een kast leeg moesten maken zaten er in een la allemaal babykleertjes die ik had bewaard en de blijde doos vol paperassen, spullen vd basisschool en havo dus toen moest ik wel even huilen waar ze bij was. En dat vind ze moeilijk en dat begrijp ik ook. Het gaat voor haar ook allemaal erg snel, zelf had ze er ook niet oo gerekend dat het zo snel zou gaan.
Ik mis haar gewoon.

Weer een week verder...

Ik lees net je startberichtje en vervolgberichtjes. Je laatste is van een week geleden zie ik.
Ik ben benieuwd hoe het nu met je is, nu er een week verstreken is.
Sterkte!

Pingpongjongeren

Die kom ik in mijn omgeving ook tegen: uit huis voor de studie, studie bevalt niet, weer thuis, andere studie, andere kamer, weer uit huis...

Anders...

Gisteren zag ik jongste dochter & geliefde bij familie. Laatste keer was bijna drie weken geledenbij de begrafenis van mijn moeder - tussendoor had ze me bloemen gestuurd, hartstikke lief, en nu zag ik haar weer. Het was fijn, gezellig ook. En toch zat ik verdrietig in de auto, terug naar huis. Het is gewoon anders geworden. Dat zal vast wennen maar soms schieten de tranen in m'n ogen.dan zou ik r graag weer een avondje gezellig thuis op de bank hebben, beetje kletsen over alles en niks.

Ze is onze jongste, woonde de weliswaar drie jaar op kamers maar toen was haar plekke op onze zolder er ook nog.

Oregano, sterkte in je zoektocht als moeder van een uitwonende jongvolwassen dochter!

Tonny

Waarom nodig je je dochter dan niet uit om gezellig een avondje te komen bankhangen en kletsen? Dat kan toch best? Vind zij waarschijnlijk ook wel heel leuk. En als ze ver weg woont kan ze toch ook blijven slapen? Of zelfs als ze dichtbij wordt en het laat is geworden.
Uit huis hoeft toch niet perse te betekenen dat het contact alleen maar via formele bezoeken kan?

Hoeft niet, maar snap t wel

Onze dochter zie ik vrij vaak, heel onregelmatig, heel ongedwongen, en we hebben ook veel contact via whatsapp. Dus nu ik eraan gewend ben dat ze op zichzelf woont, vind ik het ook wel goed, kind volgt haar eigen levenspad, en hier is (ook voor de drie zonen) wat meer ruimte, fysiek en psychisch.

Maar bv. met stiefdochter is het contact idd veel incidenteler en verloopt het via formelere bezoeken. Of, als ze komt, is het altijd met haar vriend, terwijl ik haar juist zo graag zonder vriend zou willen spreken.

Wat wij nu doen is regelmatig wat langer telefoneren. Gek genoeg is dat ook altijd zonder vriend, als hij werkt, maar schijnbaar gaat dat zo.

Ik heb me er maar bij neergelegd... En we hebben een familieapp, dus foto's of berichtjes zetten we er wel heel gemakkelijk in, en zo horen we van iedereen ook best regelmatig wat terug.

Dat maakt dat je toch van het wel-en-wee op de hoogte bent. Ik kon vroeger ook best even een soort weemoedig gevoel krijgen, zo van: is dat het dan? Maar dat is eigenlijk wel over.

Oregano, hoe gaat het nu moet jou?

Rouw is de prijs van hechting.....

Dank jullie voor de reacties en delen van eigen ervaringen.
@Tonny, ik begrijp je helemaal! Het is rauwe rouw wat ik voel denk ik. Nooit eerder zo diep gevoeld....als een steen in mijn buik en steken in mijn hart. Veel huilen, in mezelf gekeerd, stil terwijl ik normaal een kletser ben. We hebben goed contact hoor, we appen dagelijks, appt over van alles, zegt welterusten als ze gaat slapen. Heeft hier zaterdag en zondag gegeten, zijn samen de stad in geweest want ze moest een broek hebben en wilde gezellig shoppen met mams. Dat zit wel goed, ze heeft het fijn...en dat vind ik ook fijn voor haar, echt! Maar van binnen stormt het .....waarom niet nog een paar jaar gebleven? Irrationele gedachtes.... Heb ik het wel goed gedaan, was erg druk jaar met opleiding en halve nieuwe baan erbij. Heb ik er wel genoeg van genoten. Nee het was zooooo vanzelfsprekend. Inderdaad dat bank zitten en bij de bank eten samen, teenmum kijken (volgt ze al jaren). Aanloop , vrienden die langskwamen om boven te 'chillen' met bakken chips. Vrienden die mee aten. Vaak samen koken. Appen over wat we zouden eten. Het gezeur over de eeuwige was, de vele potjes in badkamer, het niet,opgeruimde aanrecht. Nu is het stil en statisch in huis. Geen geluiden op zolder. Maar vooral een periode die echt voorbij is...een andere rol leren innemen. ik voel me minder 'moeder'. Of eigenlijk even geen moeder, ik weet me nog niet goed een houding te geven tegenover mezelf, zoiets... Als ik mensen in mijn omgeving zie met kinderen dan denk ik aan de leeftijd en dat het bij hen bv nog 8, 10 , 18 jaar zal duren voor hun kinderen uit huis gaan. Ik betrap me op deze gedachtes en vind dat niet goed van mezelf. Ik wist wel dat ik moeite heb met loslaten maar heb nooit kunnen bedenken dat dit zo'n klus zou worden. Ik voel me zo nutteloos, ook een niet kloppende gedachte maar toch voelt dat zo....Ik geef af en toe toe aan mijn verdriet en herpak mezelf dan wel weer, ik kijk uit naar de dag dat ik weer een beetje blij ben van binnen...en er een nieuw evenwicht is ontstaan. Klinkt allemaal misschien vrij dramatisch maar het is zoals ik het nu voel na 1 1/2 week....ik behoor dus niet tot die moeders die blij zijn. Fijn dat dit forum er is, ik heb er veel aan gehad, vanaf dat mijn dochter 2 jaar was..... En ook nu weer na jaren niet meer gelezen te hebben. Thanks lieve mensen!

avondje bankhangen @Jaina

is op 't moment niet in te plannen door drukte van studie/stage en de afstand. Ze moet alle zeilen bijzetten om vol te houden en een avondje hier op de bank zit er even niet in.
Niks aan te doen.

En tja het is wel een beetje zo dat (jongvolwassen) kinderen hun ouders 'for granted' hebben en wel de laatste restjes energie bewaren om contacten met vrienden in alle drukte overeind te houden.

Tonny

Jammer, misschien als de examen periode straks voorbij en het wat rustiger is? Misschien weet ze helemaal niet dat jij dat gezellig zal vinden. Misschien mist ze het ook wel maar heeft ze niet zo'n idee dat jij dat mist?

Als ik dit zo lees dan heb ik wel geluk gehad. Nu is mijn situatie ook anders want ik heb nog thuiswonende kinderen en thuiswonende surrogaat kinderen. Maar de jongens die uit huis zijn en hier in de buurt wonen komen hier veel langs. Dat is deels ook eigenbelang hoor. Een zoon komt hier om te zwemmen (wij hebben een zwembad, zij niet) en bovendien is hij niet graag alleen thuis. Als zijn vrouw met vriendinnen op stap is dan zit hij meestal hier. Andere zoon komt miraculeus vaak langs rond etenstijd. Ze komen niet perse voor mij verder. Ze hebben ook gewoon een sleutel.
Mijn dochters wonen verder weg dus die zie ik veel minder vaak maar als we elkaar zien dan is het voor een langere periode en dan is er veel tijd om bij te kletsen. Niet dat we dan de hele dag samen rondhangen maar er is ruimte voor spontaan bijpraten.
Mijn oudste zoon zie ik te weinig en te kort maar dat is deels ook mijn schuld want ik ga te weinig langs bij hem door tijdgebrek.
Het lijkt me vooral erg jammer als je de kinderen alleen maar bij formele bezoeken ziet. Misschien dat dit door de jaren heen vanzelf wat gaat bijtrekken?
Is er niet een gezamenlijke hobby of interesse die jullie hebben? Mijn man gaat bijvoorbeeld vaak zeilen met een van de jongens.

Lijkt me trouwens ook heel irritant om je kind alleen nog maar met aanhang te zien. Dat zou ik ook heel vervelend vinden.

Maar wel moeilijk dat je daar nog geen goede middenweg in hebt gevonden. Hopelijk zal dat anders worden als ze wat ouder worden en wat meer balans in hun leven vinden?

Wat ik vroeger gaaf vond Tonny

Was als mijn moeder bij mij kwam bankhangen.

Ze deed het ook niet vaak, dus daarom was het ook speciaal, maar ik vond het altijd the best of both worlds als ik mijn moeder in mijn huisje over de vloer had.

re jaina

Het is idd behoorlijk irritant, een kind dat je nooit meer alleen te spreken krijgt, weet ik uit ervaring (geen kans om nog eens 1 op 1 te bepraten)

Positieve keerzijde

Oudste is hier al een paar jaar de deur uit. Ging op zijn 18e op kamers voor studie ver weg. En ja, ik stond ook met een brok in mijn keel toen ik hem in die vreemde stad moest achterlaten, terwijl ik met zijn broertje naar huis reed... Maar het ging hem, na even wennen, prima af. En ons trouwens ook. Sterker nog, toen hij tussen het afronden van de studie en de 1e baan weer noodgedwongen moest intrekken, leverde dat best wat irritaties op. Aan beide kanten. Hij was de 'kinderrol' nu eenmaal ontgroeit en het aan elkaar aanpassen kostte best wat moeite.
De baan en het eerste eigen huis kwam gelukkig snel en hij is al weer een tijd 'formeel' het huis uit. We zien elkaar heel regelmatig, bellen, appen. Maar we leiden ons eigen leven en dat is goed zo.

Zijn broertje gaat, naar planning, over 2 jaar ook ver weg studeren en dus ook op kamers. Dan is mijn dageljkse zorgtaak echt min of meer voorbij. Ik zie er niet tegenop, sterker nog, er zijn dagen dat ik me daar op verheug... lekker alleen samen met mijn partner (ook sinds een paar jaar, net als TS) zonder 'rekening houden met'. Voel me daar (bijna.. schuldig over, als ik de reacties hier boven lees.. Ja natuurlijk mis ik mijn oudste wel eens en zal ik de jongste te zijner tijd ook missen. Maar ons leven leiden zoals wij willen lijkt me ook wel erg fijn!

vraag me af

of het extra lastig is bij een enig kind. Dan is het zo plotseling van alles naar niets. Van gezin in 1 klap naar stel. Geen overgang die een paar jaar duurt (met jongste(n) nog thuis). Ik heb er wel moeite mee, ook.

geen idee of dat lastiger is

Bij mij zijn ze alletwee binnen 4 mnd na elkaar op zichzelf gegaan; zit je met net zo'n leeg nest eigenlijk
Ik kan het op zich goed scheiden; je voedt ze op tot zelfstandige personen en als dat gelukt blijkt is dat toch ook een fijn gevoel. Altijd heb ik mijn kinderen gezien als zou ik ze "te leen" hebben. Dat klinkt afstandelijk, maar zo bedoel ik het niet. Ik heb er gewoon altijd rekening mee gehouden dat het eens anders zou worden. Anders maar niet slechter.

Verdrietig

Beste Oregano,
Ik ben benieuwd hoe het nu met je gaat.
Onlangs, ( nu een week geleden) is mijn oudste zoon samen gaan wonen. Eerst dacht ik nog dat het gemis wel zou meevallen omdat hij af en toe toch bij zijn vriendin bleef slapen ook is het een rustige jongen je merkte nooit als hij thuis was altijd bezig met zijn muziek, hoe kan het dan toch dat ik hem zo intens mis?.Ik voel een intens verdriet, krijg spontaan huilbuien en voel mij niet meer compleet. Dit laat ik hem natuurlijk niet merken.Ik trek het gewoon niet meer, is dit egoïstisch? ik weet het niet. Ik kan hier met niemand over praten omdat je dan te horen krijgt"hoe oud is hij? ach ja kinderen worden groot en je moet loslaten. Dat begrijp ik ook wel maar ik kan niets doen dat ik deze gevoelens heb. Bij het idee al dat hij nooit meer "vast " thuis komt.Ik heb nu nog één week zomer vakantie, was dit maar gebeurd ná de vakantie dan had ik tenminste nog wat afleiding op mijn werk. Wat een klote vakantie ( excuses voor mijn taalgebruik)

((Aphrodite))

Het is gewoon wennen! Er is een levensfase voorbij en het kost tijd daar vrede mee te hebben. Mensen die daar luchtig over praten, hebben het vast al even achter de rug of nog lang niet in beeld.

Ik moet nog steeds een beetje slikken als ik bij onze laatste nestvlieder ben geweest en de Moerdijkbrug over ga. Ben er deze weken best veel want ze zijn aan het verhuizen, dus er is van alles te doen.

Dat bankhangen waarover Ginny het heeft doe ik ook weleens even, als ik de kans krijg. Niet te vaak natuurlijk, het moet leuk blijven.

Investeer in een plezierige relatie met het stel, en probeer de nieuwe situatie te zien als dat er nu een extra adres is waar je welkom bent, een adres dat eerst niet bestond.

Ik denk

Dat het voor je dochter misschien wel heel moeilijk is om zich van je los te maken. Twaalf jaar met z'n tweeen geweest dat schept een band die vast veel sterker is dan als je hem deelt met een partner en broertjes en zusjes. Je dochter heeft het er misschien wel moeilijker mee dan ze wil tonen. En dat schept afstand, maar die afstand heeft ze in deze fase misschien nodig.

Tonny

Dank je voor jouw woorden. Ik probeer sterk te zijn en ik weet ook dat ik uiteindelijk gewend zal zijn aan de situatie. Als ik hem spreek laat ik ook niets merken maar soms denk ik van stel nou dat hij ook moet wennen en ook een beetje verdrietig is en denkt hij dat ik door mijn nonchalante houding blij ben dat hij weg is? Dat mag hij absoluut niet denken. Ik heb eerlijk gezegd een hele vervelende eigenschap en dat is hoe meer ik mij irriteer aan iemand of iets hoe meer ik erop ga letten en dat doe ik nu ook ik weet dat ik verdrietig ben en toch ga ik weer elke keer naar zijn kamer om naar een lege plek te kijken of ik kijk op zijn Facebook profiel. Ik heb hem in de week dat hij weg is één keer geappt dat ik hem mis, appt hij heel droog terug "ja ik ook hahaha" ik moest huilen en lachen tegelijk, huilen omdat ik dacht van je neemt me in de zeik en ik ben bloedserieus en lachen omdat ik hoop dat hij ons niet mist en het geweldig naar zijn zin heeft. Komt wel goed met mij, ben nog nooit zo blij geweest dat mijn zomer vakantie bijna is afgelopen en ik weer aan het werk ga

contactmomentjes

er zijn zeker in de eerste tijd steeds momenten waarop je elkaar mist, ieder gaat daar anders mee om. Tegenwoordig is het makkelijk op een losse manier toch wat contact te houden, even een fotootje appen of zo, of vragen hoe het gaat.
Bellen heeft niet mijn voorkeur als er niets dringends is. want anno nu ben je meestal ergens onderweg met je telefoon; je weet nooit waarmee de ander bezig is en of het uitkomst.
Appen 'wanneer bellen we even' is een alternatief. Of afspreken om samen te eten, bij jou of bij hen, of elders.

Jongste dochter verhuist nu met haar geliefde naar een wat groter huis, dus ook alle dingetjes die eerst niet mee gingen wegens ruimtegebrek ben ik nu aan het verzamelen. Dat roept weer allerlei herinneringen op. En extra ruimte in ons huis

@Oregano!

Hoe is het nu?

Mijn dochter gaat vandaag

In eerste instantie een huisbewaring voor een studiegenoot die elders zijn minor gaat doen, maar ze is stevig op zoek naar een eigen kamer.

Ik vind het heel spannend, maar ben (nog?) niet verdrietig. Maar het zal wel helpen dat ze slechts 1.6 km verderop gaat wonen en niet genoeg ruimte heeft voor al haar spullen (paardrijspullen enzo). Verder kost de was doen geld, dus ik heb zo'n idee dat ik haar nog regelmatig tegenkom. Waarschijnlijk in de waskamer terwijl ik zelf net met een uitpuilende wasmand binnenkom!

Zoon kwam van zijn introweek naar huis gereisd, maar er was van alles mis op het spoor. Een reis die 1 uur moest duren, duurde 3 uur. Hij is gelijk ook op kamersites gaan kijken...

Straks heb ik opeens een leeg nest! Hoewel, leeg, ze hebben zoveel spullen dat mijn huis voorlopig nog niet leeg zal raken... Gelukkig heb ik nog een stel cavia's om te verzorgen.

Nog 2 dagen.....

En dan gaat mijn eerstgeborene het huis uit. Sterker nog, het land uit. Voor een jaar au pair. En als ze terugkomt gaat ze direct op kamers om te studeren, zo'n 500 kilometer van huis. Ze is na haar eindexamen steeds voor langere tijd weg geweest dus de overgang is niet heel groot. Maar toch.....een periode afgesloten.

Heel ontroerend vond ik dat toen we gister uit eten waren en ik aan haar 16-jarige broer vroeg of hij haar zou missen, hij meteen zei 'Ja natuurlijk, heel erg!' En hij gaf haar een envelop met een bedrag zodat ze tussendoor even naar huis kon vliegen. Slik....

Vergeten al die keren dat ik ze achter het behang kon plakken door hun voortdurende geruzie.

Slik!

Wat geweldig, zo'n broer !!

Alle goeds in deze bijzondere dagen...

Wat ben ik toch stoer....

..... dus niet. Vanavond brengen we haar naar het vliegveld. Deze week hebben we nog samen geshopt en naar de kapper geweest. Ik heb elk woord en elke handeling van haar opgezogen. Wat is ze toch een leuke en zelfstandige meid! En wat hebben we het gezellig samen. Ja, ze is al vaak van huis geweest en dan hadden we soms ook dagen geen contact. Maar het idee dat ze definitief niet meer thuis zal wonen hakt er opeens behoorlijk in.

Vanaf vanavond is ze in een vreemd land, in een vreemde familie waar ze 's ochtends voor 4 kinderen gaat zorgen en overdag naar school gaat. Ze is nerveus maar heeft er ook veel zin in. Ik ben zo ontzettend trots op haar want ze heeft alles van a tot z zelf geregeld. Vanaf haar geboorte kon je haar al overal neerzetten en ze had het naar zin. En als niet, dan zorgde ze wel daarvoor.

Haar vader en ik zijn al 8 jaar uit elkaar maar we zijn nog steeds een hecht ouderteam met dezelfde ideeën over opvoeding. De kinderen hebben 2 huizen op steenworp afstand. Alle verjaar- en feestdagen brachten we als gezin door en dat was altijd supergezellig. Nu heb ik de mannen al plannen horen maken om samen met kerst en oud & nieuw op ski- of golfvakantie te gaan.

Maar goed: daar gaat ze dan.... op eigen benen de wijde wereld in. Ik moest me inhouden om niet mee te gaan om te zien waar ze in terechtkomt. Maar als ze goed wel gesetteld is zal ik haar zeker opzoeken.

Fély

OMG, wat ongelofelijk lief van je zoon!

Sterkte vanavond bij het wegbrengen. Het is voor mij nog ver weg, maar ik schat in dat ik oudste tzt ook naar eoa vliegveld kan brengen. En dat lijkt me echt moeilijk, hoe mooi het ook is dat ze zo zelfstandig zijn en zich zo goed staande houden.

Verwachtingen

Mijn oudste dochter riep vroeger dat ze niet zoveel met onze stad had en net zo makkelijk ergens anders wilde wonen. Ze had ook fantasieën over het buitenland. Manmoedig juichte ik dat allemaal toe 'Kind, je moet doen wat jij leuk en nodig vindt." Inwendig dacht ik 'Neeeee!'. Maar mijn verwachting was dus dat ze zodra ze kon een andere woonplaats zou zoeken. Maar tijden veranderen. Een tijdje geleden alweer zat ik met haar in de bus. Dat doen we niet vaak. We reden langs een stukje van onze stad, dat ook voor toeristen leuk is om te zien. En toen bekende dochter dat ze de stad eigenlijk toch wel leuk vond. Je had hier toch maar het een en ander wat mooi is. Dat ze een vriend heeft die hier, net als zij, geboren en getogen is en juist helemaal niet van zins is om weg te gaan doet de rest. De kans is groot dat ze hier blijft, mógelijk kan het ooit Haarlem worden. Daar kan ik mee leven.

Sara

Er is een speciale rubriek voor dit soort vragen. Oproepen voor onderzoek enz.