Foute vriend(in): wat zegt dat over je kind?
Bekijken jullie je kind met andere ogen als het een ‘foute’ vriend of vriendin heeft?
Ik vraag dit omdat ik de vriend van mijn dochter echt verschrikkelijk vind en ik haar sindsdien totaal niet meer begrijp. Dit staat het verbeteren van onze (toch al moeizame) relatie echt in de weg.
Voordat ze deze vriend kreeg en vrijwel meteen met hem ging samenwonen, liep het al bepaald niet lekker haar en de rest van ons gezin. Sindsdien zie ik haar slechts heel af en toe. Soms alleen, soms met vriend. Als hij er niet bij is, loopt ons contact de ene keer best goed en de andere keer matig, afstandelijk, ongemakkelijk. Het is een feit dat onze problemen zeker niet alleen door deze vriend komen. Toch kan ik wel zeggen dat het in grote lijnen iets beter tussen ons gaat.
Maar als haar vriend er wél bij is, voelt het totaal anders. Dan kan ik alleen maar verbijsterd denken: “Ongelooflijk, dat dit de persoon is van wie ze houdt. Dat dit de persoon is met wie ze al zo’n twee jaar dagelijks samen is zonder zich aan hem te storen.” Over hem wil ik me niet druk maken. Maar van haar keuze begrijp ik echt totaal niets.
Gewoonlijk mis ik haar ontzettend, (de dochter die ze vroeger was). Maar als ik haar met haar vriend samen zie, dan vergaat me alle lust om mijn best te doen voor een beter contact met haar. Dan vrees ik dat ik me simpel altijd al in haar vergist had.
Hoe is dit voor andere ouders die zoiets meemaken? (Of die het zien bij bij voorbeeld een neefje/nichtje of het kind van vrienden met een opmerkelijke partnerkeuze).
Heel mooi geschreven, Rode Krullenbol. Ik vind het echter niet goed passen bij mijn situatie. (Deels wel natuurlijk). Ik hoop dat je begrijpt dat de term 'fout vriendje' vaak in het algemeen gebruikt worden als korte typering. Voor mij gaat fout niet zo ver als in jouw omschrijving. Niet perse pieter baan centrum materiaal.
Ik heb ook bewust vermeden te omschrijven waarom ik mijn dochters vriend fout vind, want jullie hoeven geen oordeel over hem te geven. Wat de een fout vindt, vindt de ander prima. Zelfs de bomenknuffelaar die iemand in dit topic noemt, kan in bepaalde werelden heel fout vallen. Het gaat er om hoe ik deze partnerkeuze van mijn dochter totaal niet kan begrijpen en hoe ik haarzelf daardoor nog minder begrijp.
Of mijn dochter mijn liefde nog waard is.? Daar heb ik het nooit over gehad! Ik vroeg me wel af of ik nog zo mijn best moet doen om onze band te verbeteren, of beter precies moet doen wat jij zegt: gepaste afstand houden.
Er is geen conflict. Ik uit mijn afkeer niet. Niet tegen dochter en niet tegen de man zelf. Ik sluit de deur niet voor zijn gezicht. Ik doe gewoon beleefd en netjes. Alleen wat ik ondertussen denk, is mijn verbijstering.
Er valt voor jou niets te begrijpen aan de partnerkeuze van je dochter, Wilmamaa; Cupido is ondoorgrondelijk.
En mocht je ervan overtuigd blijven dat het beslist niet zijn pijlen zijn geweest die de twee bijeenbracht, dan rest jou niet veel meer dan dat te accepteren.
‘Dat is heel moeilijk, want juist deze verkering maakt de oplossing van de andere problemen bijna onmogelijk. Ze heeft nu iemand die net zo denkt en doet als zij.’
Wilmamaa, maar heb je dan moeite met haar partnerkeuze of met haar zelf?
En was het hoop (dat ze uiteindelijk toch meer op jullie gaat lijken of ‘het licht gaat zien’, of vooruit, hopen op een verbindende partner bij haar) die jou nog met haar verbond?
Ergens snap ik dat je vindt dat het er niet toe doet wat voor soort gedrag je van hem precies afkeurt.
Anderzijds vind ik het moeilijk hier iets zinnigs over te kunnen bedenken zonder te kunnen oordelen over hoe ongezond het gedrag precies is dat je afkeurt.
Want ik kan me wel wat situaties voorstellen waarin partners echt duidelijk het slechtste bij elkaar naar boven halen, in die situaties vind ik jouw teleurstelling een stuk gerechtvaardigder dan wanneer het slechts gaat over ‘anders’ in het leven staan.
Van de andere kant klinkt het alsof er al langer zorgen waren over je dochter en klinkt het toch juist heel mooi (voor haar?) dat ze iemand heeft gevonden waar ze zichzelf mag en kan zijn? (Mag en kan ze dat bij jou?
Mijn ervaring is dat kinderen zich soms op een bepaalde manier gaan gedragen om zich los te maken of af te zetten tegen verwachtingen van hun ouders. Niet perse bewust, maar omdat ze zich lange tijd verloochend hebben, zich als een kameleon hebben aangepast, zich hebben geprobeerd te voegen naar de (onuitgesproken) verwachtingen van ouders.
Het gedrag dat ze laten zien als de druk te hoog wordt of niet meer wordt volgehouden, is een wat extremere reactie. Om zich zo los te scheuren van de verwachtingen of omdat het juist fijn is even niet meer aan die verwachtingen te hoeven voldoen. Partner keuze kan 1 zo'n ding zijn.
Ik denk niet dat er in dat soort situaties sprake is van schuld overigens (tenzij ouders heel dwingend zijn in hun verwachtingen opleggen). Sommige kinderen zijn gewoon heel gevoelig voor onuitgesproken verwachtingen en gaan daar ongemerkt aan proberen te voldoen.
Zou het kunnen zijn dat er bij jou en dochter zoiets speelt? Ik heb geen idee, hoor... Maar dat gevoel roept het een beetje bij mij op, omdat haar partner keuze zorgt voor een gevoel van teleurstelling bij jou.
Wilmamaa schreef op 06-11-2022 om 20:31:
[..]
Ja, dat klopt inderdaad. Precies die laatste 2 regels drukken uit wat de situatie zo moeilijk maakt. Voor jou lijkt het me extra moeilijk dat je dochter voor de tweede keer in zo'n weinig ideale relatie zit. Als ik me goed herinner hadden jullie nog wel een goede band? Dat lijkt me een hele troost.
Ik heb mijn dochter ook altijd gezien als het kwetsbare, beinvloedbare meisje - met een gebutst en gedeukt zelfbeeld doordat ze vaak werd afgewezen in vriendschappen. Ik ging voor haar door het vuur om haar helpen. Maar er zijn zoveel dingen gebeurd waardoor ik vrees dat ze heel doelbewust bepaalde "ongezonde" keuzes maakt.
Zoals ik het nu zie, is mijn dochter absoluut niet het slachtoffer van haar vriend. Het is eerder omgekeerd. Het is ook niet zo dat ze hem probeert te redden, zoals jouw dochter dat misschien wil bij haar vriend.
Iemand zei over mijn dochter, ( toen ik me afvroeg of ze ooit verliefd op haar vriend is geweest): "Zij is zoals heel veel andere meisjes die zich geen zelfstandige toekomst voor kunnen stellen, met een baan en verantwoordelijkheden. Die vinden het wel handig, zo'n man die hen een dak boven hun hoofd geeft en verder niet moeilijk doet."
Dat deed pijn om te horen, juist omdat het waarschijnlijk nog waar is ook.
Ze heeft dus een weloverwogen zelfstandige verantwoordelijke keuze gemaakt, maar is haar idee hiervan precies tegenovergesteld dan jouw beeld hiervan?
Wilmamaa schreef op 15-11-2022 om 18:59:
Heel mooi geschreven, Rode Krullenbol. Ik vind het echter niet goed passen bij mijn situatie. (Deels wel natuurlijk). Ik hoop dat je begrijpt dat de term 'fout vriendje' vaak in het algemeen gebruikt worden als korte typering. Voor mij gaat fout niet zo ver als in jouw omschrijving. Niet perse pieter baan centrum materiaal.
Ik heb ook bewust vermeden te omschrijven waarom ik mijn dochters vriend fout vind, want jullie hoeven geen oordeel over hem te geven. Wat de een fout vindt, vindt de ander prima. Zelfs de bomenknuffelaar die iemand in dit topic noemt, kan in bepaalde werelden heel fout vallen. Het gaat er om hoe ik deze partnerkeuze van mijn dochter totaal niet kan begrijpen en hoe ik haarzelf daardoor nog minder begrijp.
Of mijn dochter mijn liefde nog waard is.? Daar heb ik het nooit over gehad! Ik vroeg me wel af of ik nog zo mijn best moet doen om onze band te verbeteren, of beter precies moet doen wat jij zegt: gepaste afstand houden.
Er is geen conflict. Ik uit mijn afkeer niet. Niet tegen dochter en niet tegen de man zelf. Ik sluit de deur niet voor zijn gezicht. Ik doe gewoon beleefd en netjes. Alleen wat ik ondertussen denk, is mijn verbijstering.
Klopt dat wel, dat er geen conflict is? Je uit je afkeer niet, maar hij spat het scherm.
Wat ik uit je vorige post ook haal is dat je zó je best hebt gedaan om haar te helpen in het verleden. Ervaar je het als stank voor dank?
kaatjecato schreef op 16-11-2022 om 07:39:
Mijn ervaring is dat kinderen zich soms op een bepaalde manier gaan gedragen om zich los te maken of af te zetten tegen verwachtingen van hun ouders. Niet perse bewust, maar omdat ze zich lange tijd verloochend hebben, zich als een kameleon hebben aangepast, zich hebben geprobeerd te voegen naar de (onuitgesproken) verwachtingen van ouders.
Het gedrag dat ze laten zien als de druk te hoog wordt of niet meer wordt volgehouden, is een wat extremere reactie. Om zich zo los te scheuren van de verwachtingen of omdat het juist fijn is even niet meer aan die verwachtingen te hoeven voldoen. Partner keuze kan 1 zo'n ding zijn.
Ik denk niet dat er in dat soort situaties sprake is van schuld overigens (tenzij ouders heel dwingend zijn in hun verwachtingen opleggen). Sommige kinderen zijn gewoon heel gevoelig voor onuitgesproken verwachtingen en gaan daar ongemerkt aan proberen te voldoen.
Zou het kunnen zijn dat er bij jou en dochter zoiets speelt? Ik heb geen idee, hoor... Maar dat gevoel roept het een beetje bij mij op, omdat haar partner keuze zorgt voor een gevoel van teleurstelling bij jou.
Zoiets denk ik ook, maar weet niet of het klopt?
Ik denk overigens dat elk kind aan uitgesproken als onuitgesproken verwachtingen proberen te voldoen.
Als ouder kun je in de knel komen met je eigen idealen over onvoorwaardelijke liefde. Je hebt er een beeld bij dat het daarbij niet uit moet maken hoe anders je kind is. Maar dat is natuurlijk niet realistisch. Het maakt gewoon wel uit hoe goed de aansluiting is, hoe aardig je elkaar vindt, welke waarden je (niet) deelt. Als er steeds wrijving is, weinig overeenstemming, een partner waar je ook geen aansluiting mee hebt, hoe onderhoud je dan een warme, vertrouwelijke band? Niet natuurlijk. En dat moet dan worden opgegeven. Maar als dat de verwachting is die je ooit aan jezelf hebt opgelegd, dat van ze houden, accepterend zijn en een warme, vertrouwelijke band met ze hebben hetzelfde is, kom je in de problemen met een kind wat heel anders is dan jijzelf.
Wilmamaa, ik weet natuurlijk niet of het hierom gaat maar je mag dat ideaal ook loslaten. Je mag liefde ook anders invullen. Je eigen waarden zijn je eigen waarden en die horen bij jou. Je kind is je kind en dat hoort ook bij jou. Als je kind en jouw waarden op de een of andere manier niet samenkomen, is het niet mogelijk om die ideale ouder-kind band vol te houden. Dan moet je elkaar ruimte geven en meer afstand houden. Hoe pijnlijk het ook is om het beeld wat je ooit had van de relatie met je kinderen op te geven.
Je omschrijft je dochter als kwetsbaar en onzeker. Ook schrijf je dat ze een vorm van speciaal onderwijs heeft. Kan het zijn dat ze het gevoel heeft dat ze niet mee kan komen met jullie en niet kan voldoen aan wat naar jullie mening de juiste levenswijze is? Dat de lat voor haar te hoog ligt ? Kinderen proberen meestal te voldoen aan het beeld dat ouders van hen hebben of aan de eisen die aan hen worden gesteld of ze proberen zich aan te passen aan de meningen, normen en waarden van het gezin, totdat ze volwassen zijn en hun eigen keuzes gaan maken. Kan het zijn dat je dochter al jaren op haar tenen loopt om te kunnen voldoen aan jullie beeld en dat nu de tijd gekomen is dat ze dat niet meer kan volhouden ?
Ik vind het jammer om te lezen dat je je eigen beeld van hoe ze in jouw ogen misschien zou moeten zijn niet kan aanpassen aan de realiteit. Ze maakt andere keuzes dan jij zou doen, dat maakt haar anders dan jou en de rest van jullie gezin, maar niet beter of slechter. Gewoon anders. Misschien is haar manier wel beter, fijner of makkelijker voor haar en passen haar eigen keuzes wel beter bij wie ze is of wat ze kan. Hoe komt het dat je haar niet kan accepteren zoals ze is ? Misschien zit ik er helemaal naast, maar dat gevoel krijg ik een beetje.
Pinokkio schreef op 16-11-2022
Van de andere kant klinkt het alsof er al langer zorgen waren over je dochter en klinkt het toch juist heel mooi (voor haar?) dat ze iemand heeft gevonden waar ze zichzelf mag en kan zijn? (Mag en kan ze dat bij jou?
Mag en kan ze zichzelf zijn bij mij? Dat is een vraag waar ik zelf ook mee worstel. Er is zo'n opvoedkundige wijsheid die zegt dat je het gedrag mag afwijzen, maar niet de persoon. Dat is waar ik naar streef maar de grenzen zijn vaag. Soms vloeien de gevoelens in elkaar over. Als iemand x doet, is die persoon dan ook x? En is er verschil als iemand x doet als bewuste keuze of aangestuurd door adhd en puberteit? Vroeger zag ik het als mijn rol om haar voor x te behoeden. Accepteer ik haar niet zoals ze is, nu ze haar eigen weg gaat en juist wel x opzoekt?
En jezelf zijn, ik zie dat niet als een vaste waarde, maar als een schuifknop op een mengpaneel. Of de schuif nou helemaal naar boven of helemaal naar beneden staat, dochter altijd zichzelf. Ik geloof echt dat ze binnen ons gezin altijd over de hele schuif mocht bewegen. Maar dat haar schuif vanwege haar adhd veel grotere marge heeft dan de schuif van de rest van het gezin. En dat ik/wij het liefst zien dat ze toch zoveel mogelijk in de buurt van onze stand staat. Terwijl ze onder invloed van vriend juist de andere kant uit schuift en dus verder van ons af komt te staan.
Je hebt gelijk dat het voor haar fijn moet zijn iemand te hebben gevonden wiens schuif op het mengpaneel ook de marges bereikt waar wij niet kunnen komen. Helaas maakt dat de kloof tussen haar en ons juist weer groter.
kaatjecato schreef op 16-11-2022 om 07:39:
Mijn ervaring is dat kinderen zich soms op een bepaalde manier gaan gedragen om zich los te maken of af te zetten tegen verwachtingen van hun ouders. Niet perse bewust, maar omdat ze zich lange tijd verloochend hebben, zich als een kameleon hebben aangepast, zich hebben geprobeerd te voegen naar de (onuitgesproken) verwachtingen van ouders.
Het zou best een rol kunnen spelen. Ik dacht altijd dat ik haar geen verwachtingen oplegde, maar onbewust deed ik dat toch - alleen op een andere manier. Dochter had heel veel moeite met school door haar adhd. Ik heb haar altijd laten zien dat er ook een andere weg is om ergens te komen. Kies de school die bij je past, het niveau, de richting, kies voor de praktische en creatieve vakken als de theorie niet lukt.. Maar ondertussen had ik wel de verwachting dat ze binnen de grenzen van het 'normale' schoolsysteem zou blijven en dat ze via een creatieve opleiding zou uitgroeien tot een volwassene die binnen de 'normale' maatschappij past. Ook dat waren verwachtingen van mij, die ze simpelweg niet waar kon maken waarna ze ons bijna letterlijk van zich afgestoten heeft.
Sinds ze met deze vriend is, was de kloof eerst gigantisch geworden - maar kruipt ze nu toch voetje voor voetje in onze richting. Misschien met hem, die er ook niet bij past, als steunpilaar?
(Klinkt heel logisch - maar haar vorige vriend was ook 'apart' zoals zij - maar ondertussen wel lekker gek, vrolijk, lief en grappig. Waarom kon ze hem dan niet als steunpilaar gebruiken? Waarom moest het nog afwijkender? Omdat wij de ex-vriend wel leuk vonden?)
Wilmamaa schreef op 16-11-2022 om 22:46:
[..]
Het zou best een rol kunnen spelen. Ik dacht altijd dat ik haar geen verwachtingen oplegde, maar onbewust deed ik dat toch - alleen op een andere manier. Dochter had heel veel moeite met school door haar adhd. Ik heb haar altijd laten zien dat er ook een andere weg is om ergens te komen. Kies de school die bij je past, het niveau, de richting, kies voor de praktische en creatieve vakken als de theorie niet lukt.. Maar ondertussen had ik wel de verwachting dat ze binnen de grenzen van het 'normale' schoolsysteem zou blijven en dat ze via een creatieve opleiding zou uitgroeien tot een volwassene die binnen de 'normale' maatschappij past. Ook dat waren verwachtingen van mij, die ze simpelweg niet waar kon maken waarna ze ons bijna letterlijk van zich afgestoten heeft.
Sinds ze met deze vriend is, was de kloof eerst gigantisch geworden - maar kruipt ze nu toch voetje voor voetje in onze richting. Misschien met hem, die er ook niet bij past, als steunpilaar?
(Klinkt heel logisch - maar haar vorige vriend was ook 'apart' zoals zij - maar ondertussen wel lekker gek, vrolijk, lief en grappig. Waarom kon ze hem dan niet als steunpilaar gebruiken? Waarom moest het nog afwijkender? Omdat wij de ex-vriend wel leuk vonden?)
Wat is ‘normaal’? Dat wat jij ‘normaal’ en acceptabel vindt? Waarom moest ze binnen het normale passen?
Wat ik uit je vorige post ook haal is dat je zó je best hebt gedaan om haar te helpen in het verleden. Ervaar je het als stank voor dank?
Ik heb vooral het gevoel dat ik gefaald heb. En dat ik niet weet waar het fout is gegaan. Heb ik teveel dit of dat gedaan, of juist te weinig? Tegelijk snap ik wel dat je met al je goede bedoelingen niet alles kunt voorkkmen of verbeferen.
Misschien speelt 'stank voor dank' op de achtergrond wel mee, maar het klinkt me te hard. Meer dan dat voel ik me afgewezen - met de rest van het gezin erbij. En haar partnerkeuze maakt die afwijzing nog sterker: haar liefde gaat naar iemand die geen enkele raaklijn heeft met het gezin waarin ze is opgegroeid. Ergo: zij wijst dat gezin af. Zo voelt het ten minste.
Mija schreef op 16-11-2022 om 11:09:
Wilmamaa, ik weet natuurlijk niet of het hierom gaat maar je mag dat ideaal ook loslaten. Je mag liefde ook anders invullen. Je eigen waarden zijn je eigen waarden en die horen bij jou. Je kind is je kind en dat hoort ook bij jou. Als je kind en jouw waarden op de een of andere manier niet samenkomen, is het niet mogelijk om die ideale ouder-kind band vol te houden. Dan moet je elkaar ruimte geven en meer afstand houden. Hoe pijnlijk het ook is om het beeld wat je ooit had van de relatie met je kinderen op te geven.
Dat heb je heel mooi geschreven. Ik denk inderdaad dat die ruimte en afstand het best haalbare is voor dit moment. In de hoop en verwachting dat die hechte band ooit weer mogelijk is. En zo niet...dan wordt er in ieder geval geen extra schade aan elkaar toegebracht.
Mevrouw75 schreef op 16-11-2022 om 22:50:
[..]
Wat is ‘normaal’? Dat wat jij ‘normaal’ en acceptabel vindt? Waarom moest ze binnen het normale passen?
Ik schrijf normaal ook bewust tussen aanhalingstekens. Want inderdaad, wat is normaal? Simpel gezegd had ik de hoop dat ze ondanks haar heftige adhd een gewone opleiding zou volgen, voor zichzelf kon zorgen, plannen, afspraken nakomen, een betaalde baan aan zou kunnen.
Dat ze weg zou blijven uit de wereld van de drugs en (lichte) criminaliteit vond ik altijd zo vanzelfsprekend dat ik het niet eens zou toevoegen bij 'normaal'.