Lege nest, zorgen en leren loslaten
Hallo allemaal,
Sinds mijn zoon (24) een paar maanden geleden uit huis is gegaan, merk ik dat ik daar best moeite mee heb. Hij woont nu zelfstandig in een koopappartement, werkt fulltime en sport meerdere keren per week. Hij komt regelmatig bij me eten en we hebben een fijne band.
Toch blijven de zorgen knagen, vooral over zijn sociale leven. Hij is vrij op zichzelf en vertelt weinig over wat hij in zijn vrije tijd doet of met wie hij omgaat. Als ik ernaar vraag, blijft het vaak bij korte of vage antwoorden. Hij heeft wel vrienden, maar ziet die gemiddeld maar één keer per maand. In de weekenden lijkt hij vaak alleen te zijn, en dat laat me niet los.
Hij zegt dat als hij behoefte heeft aan ergens heen gaan hij zich dat wel regelt.
Ik blijf me afvragen: voelt hij zich echt oké? Heeft hij genoeg mensen om zich heen? Of is er toch een vorm van eenzaamheid waar hij niet over praat? Misschien maak ik me te veel zorgen, maar ik kan het moeilijk loslaten. Ik heb nm heel andere behoeftes dan hij heeft op sociaal vlak.
Tegelijkertijd wil ik hem zijn eigen leven gunnen, hem niet overspoelen met mijn bezorgdheid. Maar het blijkt lastiger dan ik dacht om echt afstand te nemen, zeker als ik het gevoel heb dat ik niet alles weet.
Zijn er hier ouders die dit herkennen? Hoe vinden jullie de balans tussen loslaten en toch betrokken blijven, vooral als je je zorgen maakt over het sociale of emotionele welzijn van je kind.
Op andere vlakken geen zorgen, hij kookt, poetst, wast enz. Hij kan goed met zijn geld omgaan.
Door de titel (vooral "leren loslaten") dacht ik dat het om een 18 / 19 -jarige zou gaan. Maar een 24-jarige dus, die naar het leest zijn leventje goed voor elkaar heeft en dit leidt zoals hij zelf wil. Loslaten dus inderdaad, zo mogelijk met hulp, want dit zal jullie band niet goed doen
bedankt allemaal voor jullie reacties. Ookal moet ik bij sommige wel ff slikken. Vooral degene die zeggen, dit is niet goed voor jou en zeker ook niet voor hem.
Ik besef me dat ook, maar het is zo’n groot contrast van elke dag elkaar zien, naar 1x per week en veel minder betrokken zijn in elkaars leven. Voelt bijna alsof ik hem in de steek laat.
Ik weet dat dit geen waarheid is en dat t de natuurlijke gang van zaken is. Ben ook super trots op hem.
Maar dr manier waarop ik er zelf mee omga is niet oke.
Ik heb vriendinnen die blij waren dat kids uit huis waren…en ook die er echt last van hebben gehad.
Ik heb zelf een vol leven, werken, vriendinnen, hobby’s.
Maar lijkt of mijn grootste ‘hobby’ piekeren is geworden.
Ik weet dat piekeren niets veranderd, heb al genoeg zaken geprobeerd, maar mijn hoofd blijft me bijna pushen met dit in stand te houden.
Toch weer naar de POH of psycholoog?? Maar cognitieve gedragstherapie kan ik dromen, maar het daadwerkelijk geloven maakt t zo lastig
Lastig is dat he Floor . Heb je wel eens gedacht aan de overgang? Kan je nml ook erg van gaan piekeren.
En ook depressie kan piekeren verergeren.
Medicatie misschien een optie voor je ?
Inderdaad, als het piekeren nu meer is dan vroeger, kan dat met de overgang te maken hebben.
Het is sowieso, voor alle vrouwen van deze leeftijd, een goed idee om een afspraak te maken bij een overgangsconsulente of overgangsverpleegkundige.
IMI-x2 schreef op 23-07-2025 om 13:22:Het is sowieso, voor alle vrouwen van deze leeftijd, een goed idee om een afspraak te maken bij een overgangsconsulente of overgangsverpleegkundige.
Als je klachten hebt zeker, maar als je geen klachten hebt lijkt het me een onnodige belasting van de zorg.
Je hebt ook mensen die zonder noemenswaardige klachten dit proces doorlopen.
Misschien helpt het om juist niet te vragen naar zijn sociale leven in zijn vrije tijd. Ik begrijp dat zijn antwoorden wat kort en ontwijkend zijn. Waarschijnlijk weet/voelt hij dat je het vraagt om jezelf gerust te stellen. De vraag: "wat heb je het weekend gedaan?" bijvoorbeeld geeft hem al de druk om sociaal correct te antwoorden met wat jij wil horen.
Hoe gaat het? Nog lekker gesport? Hoe gaat het met je zere enkel? Meer dat soort vragen, waar je het onderwerp waar jij naar vist kunt vermijden.
En àls hij vertelt dat hij bijvoorbeeld Zaterdag gezellig naar de film gaat probeer dan wat nuchter te reageren. "O leuk, welke film?" In plaats van:"Met wie, nou dat is weer even geleden dat je wat hebt afgesproken".
Begrijp je een beetje wat ik bedoel? Je zorgen zijn herkenbaar maar het is beter je te realiseren dat jullie band fijn blijft als er geen (on) bewuste oordelen zijn en dat jouw zorgen niet moeten overheersen. Ik zit ook nog in dat leerproces
Ysenda schreef op 23-07-2025 om 13:27:
[..]
Als je klachten hebt zeker, maar als je geen klachten hebt lijkt het me een onnodige belasting van de zorg.
Je hebt ook mensen die zonder noemenswaardige klachten dit proces doorlopen.
Die vrouwen weten dan dus ook niet dat ze hun voedingspatroon kunnen aanpasssen en bepaalde supplement kunnen nemen om latere ellende (osteopose, hart- en vaatziekten enz) te voorkomen. Mijn huisarts wist hier alvast niks van af. Voor hem bestond de overgang uit opvliegers en slecht slapen. 🙄
Floor, veel te veel vrouwen in deze leeftijdscategorie krijgen een onterechte diagnose depressie of burn-out. Mijn huisarts wist ook niks over depressieve klachten, brain fog, lusteloosheid, extreme vermoeidheid enz. door oestrogeentekort. Noch over de rest van de enorme lijst van mogelijke overgangsklachten en menopauzeklachten. Laat je voorlichten, een gewaarschuwd mens telt voor 2.
IMI-x2 schreef op 23-07-2025 om 14:09:
[..]
Die vrouwen weten dan dus ook niet dat ze hun voedingspatroon kunnen aanpasssen en bepaalde supplement kunnen nemen om latere ellende (osteopose, hart- en vaatziekten enz) te voorkomen. Mijn huisarts wist hier alvast niks van af. Voor hem bestond de overgang uit opvliegers en slecht slapen. 🙄
Floor, veel te veel vrouwen in deze leeftijdscategorie krijgen een onterechte diagnose depressie of burn-out. Mijn huisarts wist ook niks over depressieve klachten, brain fog, lusteloosheid, extreme vermoeidheid enz. door oestrogeentekort. Noch over de rest van de enorme lijst van mogelijke overgangsklachten en menopauzeklachten. Laat je voorlichten, een gewaarschuwd mens telt voor 2.
Over gezonde voeding is heel verl te vinden, dat geldt voor elke leeftijdscategorie.
Maar met klachten een consult zeker.
Maar jezelf een beetje inlezen in gezond leven in elke leeftijdsfase is voor iedereen nodig en ook een eigen verantwoordelijkheid. We kunnen de zorg niet organiseren als we allemaal alles willen. Die handen zijn er niet en het geld ook niet. Je wil de zorg ook bereikbaar houden voor de genen met de kleine portemonnee die het helaas vaak ook het meeste nodig hebben.
Floor74 schreef op 23-07-2025 om 13:01:
bedankt allemaal voor jullie reacties. Ookal moet ik bij sommige wel ff slikken. Vooral degene die zeggen, dit is niet goed voor jou en zeker ook niet voor hem.
Ik besef me dat ook, maar het is zo’n groot contrast van elke dag elkaar zien, naar 1x per week en veel minder betrokken zijn in elkaars leven. Voelt bijna alsof ik hem in de steek laat.
Ik weet dat dit geen waarheid is en dat t de natuurlijke gang van zaken is. Ben ook super trots op hem.
Maar dr manier waarop ik er zelf mee omga is niet oke.
Ik heb vriendinnen die blij waren dat kids uit huis waren…en ook die er echt last van hebben gehad.
Ik heb zelf een vol leven, werken, vriendinnen, hobby’s.
Maar lijkt of mijn grootste ‘hobby’ piekeren is geworden.
Ik weet dat piekeren niets veranderd, heb al genoeg zaken geprobeerd, maar mijn hoofd blijft me bijna pushen met dit in stand te houden.
Toch weer naar de POH of psycholoog?? Maar cognitieve gedragstherapie kan ik dromen, maar het daadwerkelijk geloven maakt t zo lastig
Je vertrouwt zijn antwoorden niet.
De vraag is,Wat heb jij erbij te winnen om dit in stand te houden?
Wat heb jij zo wanhopig van hem nodig wat je nu ontbeert?
Ysenda schreef op 23-07-2025 om 14:29:
[..]
.
Maar met klachten een consult zeker.
Zoals IMX-x2 terecht benoemt is tegenwoordig bekend dat hormoonbehandeling vooral preventief belangrijk is, dus ook zonder klachten relevant. Juist om botontkalking, hartproblemen en dergelijke te voorkomen die vervolgens een veel grotere druk geven op de zorg dan eenmalig een consult voor hormoontherapie.
En voor voedingsadvies zou het ook niet verkeerd zijn om naar een overgangs consulent te gaan, want inlezen is tegenwoordig niet meer zo vanzelfsprekend met alle misinformatie die je online vindt. In de overgang vraagt je lichaam iets anders dan in andere fasen.
1968 schreef op 22-07-2025 om 18:11:
ik denk dat dit echt zo’n jongens/meisjesding is. Mijn dochter vertelt me álles – wat ze doet, wat ze gedaan heeft, wat ze nog van plan is. Mijn zoon? Die houdt het liever voor zich. Hij is een rustige, tevreden jongen, zit veel in z’n eigen wereldje en is gewoon niet zo van het praten. Natuurlijk zou ik hem graag wat vaker horen, maar hij lijkt daar totaal geen behoefte aan te hebben.
Het herinnert me aan vroeger, bij ons thuis. Mijn moeder maakte zich altijd druk om mijn broer, die ook al niet veel zei. Dan vroeg ze op haar lieve, geïnteresseerde manier: “Waar ga je heen?” En zijn standaardantwoord? “Weg.” Geen toelichting, niks. Mijn moeder kon zich daar zó aan ergeren. Grappig genoeg is dat zo'n verhaal dat me altijd is bijgebleven.
Ik denk dat over het algemeen dat inderdaad wel een beetje zo is. Ik bel of app eigenlijk vrijwel ook niet met mijn ouders. Of in elk geval niet om ff te vragen hoe het gaat, of om ff te ouwehoeren. Ik zie ze wel elke week, maar dat is niet zoals mijn zussen bijvoorbeeld, die te pas en te onpas met mam aan de lijn hangen om te vertellen hoe hun dag was.
Wat niet wil zeggen dat de band niet hardstikke goed is, maar ik denk dat dat gewoon iets is wat mannen/jongens minder hebben dan vrouwen/meisjes. Ik kan de keren dat ik gewoon voor de lol even een vriend opbelde oid ook niet herinneren.