Lege nest, zorgen en leren loslaten

Door de titel (vooral "leren loslaten") dacht ik dat het om een 18 / 19 -jarige zou gaan. Maar een 24-jarige dus, die naar het leest zijn leventje goed voor elkaar heeft en dit leidt zoals hij zelf wil. Loslaten dus inderdaad, zo mogelijk met hulp, want dit zal jullie band niet goed doen

Inderdaad, als het piekeren nu meer is dan vroeger, kan dat met de overgang te maken hebben. 
Het is sowieso, voor alle vrouwen van deze leeftijd, een goed idee om een afspraak te maken bij een overgangsconsulente of overgangsverpleegkundige.

IMI-x2 schreef op 23-07-2025 om 13:22:

Het is sowieso, voor alle vrouwen van deze leeftijd, een goed idee om een afspraak te maken bij een overgangsconsulente of overgangsverpleegkundige.

Als je klachten hebt zeker, maar als je geen klachten hebt lijkt het me een onnodige belasting van de zorg.

Je hebt ook mensen die zonder noemenswaardige klachten dit proces doorlopen. 

Misschien helpt het om juist niet te vragen naar zijn sociale leven in zijn vrije tijd. Ik begrijp dat zijn antwoorden wat kort en ontwijkend zijn. Waarschijnlijk weet/voelt hij dat je het vraagt om jezelf gerust te stellen. De vraag: "wat heb je het weekend gedaan?" bijvoorbeeld geeft hem al de druk om sociaal correct te antwoorden met wat jij wil horen. 
Hoe gaat het? Nog lekker gesport? Hoe gaat het met je zere enkel? Meer dat soort vragen, waar je het onderwerp waar jij naar vist kunt vermijden. 
En àls hij vertelt dat hij bijvoorbeeld Zaterdag gezellig naar de film gaat probeer dan wat nuchter te reageren. "O leuk, welke film?" In plaats van:"Met wie, nou dat is weer even geleden dat je wat hebt afgesproken". 
Begrijp je een beetje wat ik bedoel? Je zorgen zijn herkenbaar maar het is beter je te realiseren dat jullie band fijn blijft als er geen (on) bewuste oordelen zijn en dat jouw zorgen niet moeten overheersen. Ik zit ook nog in dat leerproces 

Ysenda schreef op 23-07-2025 om 13:27:

[..]

Als je klachten hebt zeker, maar als je geen klachten hebt lijkt het me een onnodige belasting van de zorg.

Je hebt ook mensen die zonder noemenswaardige klachten dit proces doorlopen.

Die vrouwen weten dan dus ook niet dat ze hun voedingspatroon kunnen aanpasssen en bepaalde supplement kunnen nemen om latere ellende (osteopose, hart- en vaatziekten enz) te voorkomen. Mijn huisarts wist hier alvast niks van af. Voor hem bestond de overgang uit opvliegers en slecht slapen. 🙄

Floor, veel te veel vrouwen in deze leeftijdscategorie krijgen een onterechte diagnose depressie of burn-out. Mijn huisarts wist ook niks over depressieve klachten, brain fog, lusteloosheid, extreme vermoeidheid  enz. door oestrogeentekort. Noch over de rest van de enorme lijst van mogelijke overgangsklachten en menopauzeklachten. Laat je voorlichten, een gewaarschuwd mens telt voor 2.

IMI-x2 schreef op 23-07-2025 om 14:09:

[..]

Die vrouwen weten dan dus ook niet dat ze hun voedingspatroon kunnen aanpasssen en bepaalde supplement kunnen nemen om latere ellende (osteopose, hart- en vaatziekten enz) te voorkomen. Mijn huisarts wist hier alvast niks van af. Voor hem bestond de overgang uit opvliegers en slecht slapen. 🙄

Floor, veel te veel vrouwen in deze leeftijdscategorie krijgen een onterechte diagnose depressie of burn-out. Mijn huisarts wist ook niks over depressieve klachten, brain fog, lusteloosheid, extreme vermoeidheid enz. door oestrogeentekort. Noch over de rest van de enorme lijst van mogelijke overgangsklachten en menopauzeklachten. Laat je voorlichten, een gewaarschuwd mens telt voor 2.

Over gezonde voeding is heel verl te vinden, dat geldt voor elke leeftijdscategorie. 

Maar met klachten een consult zeker.

Maar jezelf een beetje inlezen in gezond leven in elke leeftijdsfase is voor iedereen nodig en ook een eigen verantwoordelijkheid. We kunnen de zorg niet organiseren als we allemaal alles willen. Die handen zijn er niet en het geld ook niet. Je wil de zorg ook bereikbaar houden voor de genen met de kleine portemonnee die het helaas vaak ook het meeste nodig hebben.

Floor74 schreef op 23-07-2025 om 13:01:

bedankt allemaal voor jullie reacties. Ookal moet ik bij sommige wel ff slikken. Vooral degene die zeggen, dit is niet goed voor jou en zeker ook niet voor hem.
Ik besef me dat ook, maar het is zo’n groot contrast van elke dag elkaar zien, naar 1x per week en veel minder betrokken zijn in elkaars leven. Voelt bijna alsof ik hem in de steek laat.
Ik weet dat dit geen waarheid is en dat t de natuurlijke gang van zaken is. Ben ook super trots op hem.
Maar dr manier waarop ik er zelf mee omga is niet oke.
Ik heb vriendinnen die blij waren dat kids uit huis waren…en ook die er echt last van hebben gehad.
Ik heb zelf een vol leven, werken, vriendinnen, hobby’s.
Maar lijkt of mijn grootste ‘hobby’ piekeren is geworden.
Ik weet dat piekeren niets veranderd, heb al genoeg zaken geprobeerd, maar mijn hoofd blijft me bijna pushen met dit in stand te houden.
Toch weer naar de POH of psycholoog?? Maar cognitieve gedragstherapie kan ik dromen, maar het daadwerkelijk geloven maakt t zo lastig

Je vertrouwt zijn antwoorden niet. 

De vraag is,Wat heb jij erbij te winnen om dit in stand te houden?

Wat heb jij zo wanhopig van hem nodig wat je nu ontbeert?

Ysenda schreef op 23-07-2025 om 14:29:

[..]

.

Maar met klachten een consult zeker.

Zoals IMX-x2 terecht benoemt is tegenwoordig bekend dat hormoonbehandeling vooral preventief belangrijk is, dus ook zonder klachten relevant. Juist om botontkalking, hartproblemen en dergelijke te voorkomen die vervolgens een veel grotere druk geven op de zorg dan eenmalig een consult voor hormoontherapie. 

En voor voedingsadvies zou het ook niet verkeerd zijn om naar een overgangs consulent te gaan, want inlezen is tegenwoordig niet meer zo vanzelfsprekend met alle misinformatie die je online vindt. In de overgang vraagt je lichaam iets anders dan in andere fasen.

1968 schreef op 22-07-2025 om 18:11:

ik denk dat dit echt zo’n jongens/meisjesding is. Mijn dochter vertelt me álles – wat ze doet, wat ze gedaan heeft, wat ze nog van plan is. Mijn zoon? Die houdt het liever voor zich. Hij is een rustige, tevreden jongen, zit veel in z’n eigen wereldje en is gewoon niet zo van het praten. Natuurlijk zou ik hem graag wat vaker horen, maar hij lijkt daar totaal geen behoefte aan te hebben.

Het herinnert me aan vroeger, bij ons thuis. Mijn moeder maakte zich altijd druk om mijn broer, die ook al niet veel zei. Dan vroeg ze op haar lieve, geïnteresseerde manier: “Waar ga je heen?” En zijn standaardantwoord? “Weg.” Geen toelichting, niks. Mijn moeder kon zich daar zó aan ergeren. Grappig genoeg is dat zo'n verhaal dat me altijd is bijgebleven.

Ik denk dat over het algemeen dat inderdaad wel een beetje zo is. Ik bel of app eigenlijk vrijwel ook niet met mijn ouders. Of in elk geval niet om ff te vragen hoe het gaat, of om ff te ouwehoeren. Ik zie ze wel elke week, maar dat is niet zoals mijn zussen bijvoorbeeld, die te pas en te onpas met mam aan de lijn hangen om te vertellen hoe hun dag was. 

Wat niet wil zeggen dat de band niet hardstikke goed is, maar ik denk dat dat gewoon iets is wat mannen/jongens minder hebben dan vrouwen/meisjes. Ik kan de keren dat ik gewoon voor de lol even een vriend opbelde oid ook niet herinneren. 

Mis je hem niet gewoon? Ik mis de uitgevlogen kinderen als ze weg zijn. Soms doet dat een beetje zeer, soms is het weemoed. Ik heb niet het idee dat het ze niet goed gaat, want ze leven hun leven op hun manier, en dat hoeft niet die van mij te zijn. 
Ik rommel tenslotte ook maar wat aan. Zo gaat dat in het leven.
En als ze ons nodig hebben, dan bellen ze wel. En dan helpen we, als we dat kunnen. Of ze helpen ons, want dat komt ook voor.
Maar missen doe ik ze. Het zijn fijne mensen, ze zijn me vertrouwd, ze voelen als een deel van mij en ik mis ze als ze er niet zijn, net zoals ik mijn man mis als hij een tijdje weg is. En dat is niet erg. Dat hoort bij houden van.
Je uit veel zorgen over je zoon, maar ik denk dat je hem gewoon mist. Accepteer dat van jezelf. Het is normaal om iemand te missen als je van hem houdt en je ziet hem ineens minder vaak. Ook als het een uivliegend kind is.
Verder hoef je daar niks mee, ze gaan nou eenmaal op zichzelf wonen, ze hebben hun eigen leven en jadda jadda, maar je mag hem best missen. Dat is niet fout of zo, dat is menselijk. En de een heeft dat gevoel sterker dan de ander. Ook dat is menselijk. Laat het gewoon toe. Zucht als hij weg gaat, kijk af en toe weemoedig naar een foto, lees de (spaarzame appjes nog eens door die hij gestuurd heeft. 
Stuur hem updates over wat jij zo al doet, dat is voor hem veel leuker om te lezen (ah, mam is lekker bezig en vermaakt zich prima) dan goedbedoelde maar ongevraagde raad of indringende vragen of hij smorgens wel ontbijt.

Toch denk ik dat het anders voelt als je kind wel dat sociale leven heeft en geen verleden met een vader die je in de steek heeft gelaten. Je voelt als moeder ook die pijn van je kind. Je kunt het niet veranderen, maar zou dat wel willen. 
Het liefste wens je je kind een vader die eens wat leuks met hem gaat doen, een muurtje gaat sausen in de nieuwe woning en sjouwt met wat dozen. 
Toch gaat het niet helpen daar in te blijven hangen, ik vind dat Floor erg haar best doet om daar een weg in te vinden.