Ons kind (geboren als jongen) wil 'ineens' een vrouw worden
Ons kind geboren als jongen wil out of the blue voor ons een vrouw worden. En wij staan erbij en kijken er naar. Ik dacht dat ik altijd heel ruimdenkend was (en dat vind ik nog steeds) totdat mijn jongste kind (geboren als zoon) binnen no time uit de kast kwam als non binair en een paar weken later als transvrouw. Ons kind is volwassen en heeft zichzelf doorverwezen via de huisarts naar de genderpoli en wil nergens over praten want het is diens reis niet die van ons en we hebben er maar naar te schikken en we hebben er verder elke dag ruzie over. Niet omdat wij die ruzie starten integendeel. Maar omdat er een opmerking wordt gemaakt of omdat ie zelf erover begint. De sfeer is niet te harden en hen loopt om elke scheet weg van huis momenteel. Als iets hen niet zint. Of als we vragen hebben. Vrij snel is ons kind in sociale transitie gegaan; sieraden, makeup, lang haar laten groeien, vrouwen kleding en naamswijziging (voor vrienden) en voornaamwoorden veranderen (voor vrienden) Ik was net gewend aan die en hen en nu moet het al zij en haar worden.
Kijk onze middelste is gay en we hebben er nooit 1 dag moeilijk om gedaan of er wat van gevonden. Zowel mijn man en ik zijn bi voor wat het waard is dit te vermelden. Maar deze hebben we niet zien aankomen.
Enige context: kind is ass, adhd en hb en is nogal zwart wit en rigide. Als ik geen man ben dan ben ik vast een vrouw en dat was dat.
Alles uitgezocht online en via reddit en discourt en andere communities. Diens bubbel is helemaal queer. En we hebben een beetje het gevoel (man en ik) dat in diens geval waar je mee omgaat mee besmet raakt.
De illegale weg is al gezocht, de mazen in de wet, de mogelijkheden van de diagnose genderdysforie kopen, de wachtlijsten kunnen skippen. Er is zo veel meer mogelijk onder de zon dan ik ooit weet van had. En het lijkt erop dat ie het gaat doorzetten. En dat we dit jaar ipv een geboren zoon een dochter erbij krijgen en het voelt op zoveel manieren niet goed.
We hebben nooit enig vermoeden gehad. Kind was ' gewoon' jongensachtig en had altijd vriendinnetjes waar die ook vrij jong seksueel actief mee was. Begon pas toen die een opleiding ging doen in de kunsten met experimenteren met het uiterlijk en vrij snel kwam dit al naar voren. Diens hele pubertijd speelt dit niet en nu die volwassen is komt het er in 1x allemaal uit.
Ik zie een mannelijke man met geverfd halflang haar en onhandige vrouwenkleding. Een vrij groot en grof gezicht met gezichtshaar, mascara en enorme handen en voeten. Hen staart zich blind in onze opinie op tiktok en andere sociale media waar die helemaal zit gevangen in een fuik waar de mooiste transgenders worden getoond. Ons kind denkt dat ie dat ook wel allemaal zal gaan krijgen. En een echte vrouw zal worden. Zeggen dat ie moet werken met het canvas dat ie heeft wordt met ruzie weggewoven.
Ik ben bang dat ie in elkaar wordt geslagen en een kut leven tegemoet gaat waar die als een soort manwijf zich zal moeten profileren/of gezien zal blijven worden.
Samen kijken naar programma's als transgenderspijt resulteert in keiharde ruzie maar ook allerlei feitenkennis en statistieken waarbij allang is uitgedokterd hoe die ons kan overtuiging van diens gelijk.
Vrij snel zal de hormoontherapie worden gestart en dan diens zaad worden ingevroren en mijn hoofd tolt. Wat hebben we over het hoofd gezien? Mijn ouders zeggen dat we onze kinderen te vrij hebben opgevoed waardoor alles ineens een optie is. Mijn zussen zeggen dat het een nieuwetijdsgril is en dat alles maar maakbaar moet zijn. Jongelui fokken elkaar online op met allerlei diagnoses. Jaren terug was dat ass en was alles autisme, toen adhd, toen hb en nu is het genderdysforie en hoewel die zoektoch ten dele heus wel nuttig was is ons kind helemaal gaan hangen in de diagnoses tot de dag van vandaag en hen heeft zichzelf een nieuw label opgeplakt en klaar is klara.
Onze vragen, onze onzekerheden, onze onwetendheid, nieuwsgierigheid, alles en alles wordt afgewezen. Het is diens keuze en we gaan niet in discussie. Ons kind probeert ons alleen heel boos te overtuigen van diens gelijk en ruimte voor onze emotie is er niet. Diens vrienden vallen hen bij en schofferen ons gewoon. Ik huil mezelf elke dag in slaap omdat ik me geen einde raad weet. Ik weet bijna zeker dat dit niet de weg is die die moet afleggen maar ik kan hen niet tegenhouden. We worden overal buiten gehouden.
De wachtlijst hier is niet zo lang en ons kind heeft al iets gedaan met een psycholoog om hen op te laten schuiven (ik wil liever niet uitspreken wat) Het kan allemaal maar zo beklonken zijn ook omdat er alternatieve wegen zijn die het allemaal versnellen.
Waar zijn wij in dit verhaal? Mogen wij iets vinden? Onzeker zijn of twijfelen? Het is een onomkeerbaar traject en wij denken dat ons kind zichzelf niet mooi vindt (dik geworden afgelopen jaar en zit volgens ons daardoor niet goed in diens vel) en onzeker is en denkt: als ik dan maar een vrouw word dan is alles beter. Ons kind heeft wel een grote hekel aan de zogenaamde macho-man en is een zachtaardige kunstenaar. Maar ik heb nog nooit 1 sec gedacht dat die een vrouw zou zijn en mijn parner idemdito.
Wat ik met dit topic wil? Ik weet het niet? Van me afschrijven vooral want ik kan er met (bijna) niemand over praten en ik ben zo verdrietig.
Anoniemvoornu schreef op 06-02-2025 om 16:01:
[..]
Ze noemt haar kind een watje , manipulatief, borderline, narcisme en nog veel meer komt voorbij , ja dat vind ik nogal iets om te zeggen over je eigen 19jarige kind. Heeft niets met gedrag in schoenen schuiven te maken
Dat het negatieve kenmerken zijn wil niet zeggen dat TO negatief over haar kind is. Wellicht is ze vooral realistisch. Een beetje meer empathie voor TO is hier wel op z’n plek.
Ik las toevallig over een nieuw boek dat is uitgekomen en moest aan dit draadje denken. Het gaat over waarom hoogbegaafden vaak in conflict terecht komen: https://betereboeken.nl/product/hoogbegaafden-in-conflict/
Misschien hebben jullie er iets aan, TO, aangezien jullie het contact met jullie kind als conflictueus ervaren, rond dit en andere kwesties.
ik las TO ook zeggen dat het hun veel geld kost, maar wordt zoiets niet vanuit de zorgverzekering vergoed dan?
BritgetJones007 schreef op 06-02-2025 om 19:45:
ik las TO ook zeggen dat het hun veel geld kost, maar wordt zoiets niet vanuit de zorgverzekering vergoed dan?
Jawel, mits je het reguliere traject volgt. Als je via duistere websites hormonen gaat bestellen en een 'psycholoog' zoekt is dat uiteraard niet het geval.
MamaE schreef op 06-02-2025 om 20:01:
[..]
Jawel, mits je het reguliere traject volgt. Als je via duistere websites hormonen gaat bestellen en een 'psycholoog' zoekt is dat uiteraard niet het geval.
Maar als kind die weg kiest kan kind ook geen beroep doen op financiele zorgplicht van ouders, geen enkele rechter gaat daar natuurlijk in mee
Anoniemvoornu schreef op 06-02-2025 om 20:12:
[..]
Maar als kind die weg kiest kan kind ook geen beroep doen op financiele zorgplicht van ouders, geen enkele rechter gaat daar natuurlijk in mee
Uiteraard niet. Dus daar moet TS zich ook geen zorgen over maken. Daarnaast houdt onderhoudsplicht ook op als het geld op is.
Anoniemvoornu schreef op 06-02-2025 om 11:18:
[..]
Je kind heeft het zo te lezen verre van makkelijk (gehad)
Ja is echt sneu, het kwam hen niet aanwaaien allemaal.
Ginevra schreef op 06-02-2025 om 15:22:
[..]
Ik vind het ook nogal wat om het gedrag van kind in de schoenen van moeder te schuiven, alsof al het moeilijke gedrag van kind verklaard wordt doordat moeder diens identiteit niet accepteert. Ja ik weet dat je dat niet letterlijk zegt, maar zo klinkt het in mijn oren wel.
Het is niet niks om te maken te hebben met een kind dat zo enorm in de oppositie gaat, en van de omgeving zo'n onvoorwaardelijke instemming eist met een proces dat op zijn best enige wentijd nodig heeft, maar waar de ouders ook invoelbare vraagtekens bij hebben.
Ja, er zijn transpersonen bij wie het heel duidelijk is dat het transzijn het issue is, en bij wie het leven ook eenvoudiger wordt als het lichaam in overeenstemming is met de identiteit. Maar dat wil niet zeggen dat dat het geval is bij alle personen die zich als trans identificeren (de enige transpersoon die ik van nabij ken heeft duidelijk allerlei andere issues die ik niet nader zal benoemen, maar die vrij heftig deviant zijn).
En als moeder kun je best je vraagtekens hebben of dit werkelijk trans-zijn is, of dat hier andere issues vermomd zijn als transidentiteit. En met een kind dat zo mondig en verbaal agressief kan zijn, wordt er best wat van je incasseringsvermogen gevraagd.
Neemt niet weg dat ik denk dat de enige optie inderdaad is: ruimte aan het kind geven maar niet ten koste van jou. De discussie consequent uit de weg gaan of weigeren. Niet omdat het kind niet mag zijn wie hij/zij/hen is, maar omdat jij als ouder ook moet kunnen zijn wie je bent.
Dankjewel ik moest even slikken toen ik dit las en besloot er niet op te reageren. Ik post hier voor het eerst en eigenlijk vrijwel zonder context want het is een te lang verhaal. Ik merk dat ik dan in de verdediging schiet en dat is niet wat ik wil want dan raken we te ver van het onderwerp verwijderd. Dus dankje voor deze nuancering.
Labyrinth schreef op 06-02-2025 om 17:19:
[..]
Eens met je post Kersje. Maar volgens mij worden geslachtsveranderende operaties inmiddels volledig vergoed uit de basisverzekering.
deze niet en deze doet aan loting (ik vind hier echt wat van trouwens). sommige verzekeringen vergoeden een deel, die van ons en ons kind niks. plus al zou het een deel vergoeden dan nog loopt het in de tienduizenden euro's al met al.
er.is.maar.1.Pino schreef op 06-02-2025 om 18:31:
[..]
Dat het negatieve kenmerken zijn wil niet zeggen dat TO negatief over haar kind is. Wellicht is ze vooral realistisch. Een beetje meer empathie voor TO is hier wel op z’n plek.
Dit! Het is een opsomming van realistische gedragskenmerken van mijn kind. Ik ben niet doofblind voor diens beperkingen/gedragsproblemen. We zien dit echt heel duidelijk en weten dit ook al jaren van hen. We proberen eromheen te laveren, bij te schaven en met hulp op te voeden maar op een gegeven moment zit die taak er wel op. We zijn nog steeds heel duidelijk maar ook heel zorgzaam en ons kind weet daar gebruik maar ook zeker misbruik van te maken. Ons kind heeft het heel goed hier, bovengemiddeld goed zelfs. Maar ik merk ook nog steeds dat ik bepaald gedrag vergoelijk of goedpraat bij vrienden en familie. Er speelt ook wel enige vorm van schaamte mee. We hebben enorm veel kritiek moeten incasseren als ouders gedurende ons kinds opgroeien. Het blijft een open wond. En net toen we dachten: wellicht begeven we ons langzaamaan in wat rustiger vaarwater kwam dit naar boven. Alsof er elke keer wel iets nieuws komt. En we ons onbewust schrap zetten voor de volgende 'gril' (ik noem het een gril omdat we werkelijk elke ' fase' wel hebben doorlopen denk aan drugs, van school af, homoseksuele gevoelens, emo, punk, extinction rebellion, het carnivoren/oerdieet/ fit'boy'/sportschooljongen incl account en eiwitshakes, skater, automutilatie, comazuipen, kakker, feminist, antikind, prokind, anarchist, klimaatacticast, havermelk elite, noedelspecialist, programmeur, kunstenaar, alfa, beta, gamma, gymnasium, vwo, havo, en weer terug en de lijst is eindeloos aan te vullen).
kaatjecato schreef op 06-02-2025 om 19:27:
Ik las toevallig over een nieuw boek dat is uitgekomen en moest aan dit draadje denken. Het gaat over waarom hoogbegaafden vaak in conflict terecht komen: https://betereboeken.nl/product/hoogbegaafden-in-conflict/
Misschien hebben jullie er iets aan, TO, aangezien jullie het contact met jullie kind als conflictueus ervaren, rond dit en andere kwesties.
Dankjewel ik zal er eens naar kijken/misschien bestellen. Maar we weten al sinds dienst 6e dat die uhb is (wisc3 >145) Net als onze andere kinderen overigens. Maar die hebben een totaal ander karakter en niet deze problemen.
Lexus schreef op 06-02-2025 om 12:14:
[..]
Je kind is 18+ dus dat zal denk ik alleen gebeuren als kind dit zelf wil en daar toestemming voor geeft.
En dat lijkt me super lastig want kind is erg jong volwassen en als jouw intuitie geen gehoor krijgt, voel je je natuurlijk volkomen buitenspel geplaatst. Een probleem dat veel ouders van kinderen met allerhande problematiek ervaren.
Maar Indira, wat als het nu gewoon zo is? Kind wil dit, wordt gezien als volwassen en kan eigen beslissingen nemen. Je kunt daar van balen, kwaad over worden, wanhopig zelfs en dat is allemaal begrijpelijk. Maar het helpt je niet, want dit is hoe het nu is. Niemand zal naar jullie mening vragen. Sorry, ik begrijp hoe moeilijk het moet zijn. Zou het wat zijn als je zelf steun zoekt om hier over te kunnen praten?
Zeker, en ik praat ook al met iemand. Maar ik zoek eigenlijk meer ervaringsdeskundigen of mensen die er niet met hun psychologen bril naar kijken. Ik vind dat stukken verfrissender.
Indira_ schreef op 06-02-2025 om 21:14: [..] Zeker, en ik praat ook al met iemand. Maar ik zoek eigenlijk meer ervaringsdeskundigen of mensen die er niet met hun psychologen bril naar kijken. Ik vind dat stukken verfrissender.
Ja ik zou als ik jou was toch eens kijken bij de facebookgroep 'ouders van transkinderen'. Daar zijn toch ook ouders met flinke twijfels over het pad van hun kind
Als ervaringsdeskundige: (nou ja, deskundig?!)
Mijn non binaire kind van 19 wacht nu al drie jaar op de medische behandeling. Toen die uit de kast kwam, had ik werkelijk geen idee. Juist door het non binaire, kan mijn kind zich (soms) juist ook vrouwelijk voelen.
Eerst dacht ik, in mijn gebrek aan kennis: non binair betekent dat het niet uitmaakt, dus transitie is dan niet aan de orde. (Lekker makkelijk, geen enge operaties, geen wachtijst, we noemen je anders, kopen andere kleding en dat is het)
Ik heb geleerd dat dit niet klopt. De uitingen van hun biologische sekse zitten mijn kind vaak enorm dwars.
Het is hun leven, hun lijf, ik wens hun toe dat die, net als ik en mijn man, zich prettig kan voelen met hun biologische lichaam. Dus ben ik een voorstander van de gender bevestigende medische behandeling die zal gaan plaatsvinden, ooit in de pruimentijd.
Trans personen hebben bovengemiddeld risico op suïcidaliteit. Ondersteuning en acceptatie laten de suicidaliteit in grote mate afnemen.
Ik vergeet nooit meer de blik in de ogen van mijn kind toen ik hun voor het eerst bij de nieuwe naam noemde.
Daar ging een lichtje aan, dat ik (acheraf gezien) al een hele tijd niet had gezien.
Als ik het moeilijk zou vinden (wat de eerste periode op de wachtlijst het geval was) zou ik dat niet met hun bespreken. Hun leven is al moeilijk genoeg. Daarom ben ik lid geweest van een ouder praatgroep. Dat hielp mij goed.
Er zijn veel cis gender personen die gender bevestigende operaties laten uitvoeren, omdat ze zich ongelukkig voelen met hun lichaam. Schaamlipcorrecties, borstvergrotingen, borstweefsel verwijderen bij cis mannen, kaaklijn correcties, haar verwijdering.
Ook soms risicovolle operaties met een onomkeerbaarheid. Ik heb daar ook geen oordeel over.
Labyrinth schreef op 06-02-2025 om 17:35:
Misschien heel slecht voor de relatie en pedagogisch onverantwoordelijk. Maar ik ken mijzelf, ik zou mijn oprechte twijfels niet voor mij kunnen houden. Als ik echt ervan overtuigd ben dat andere issues de reden zijn van deze bevlieging, zou ik zelfs die psychiater raadplegen uit de documentaire van zembla. Uit eigen beweging het genderteam benaderen en mij niet tegen laten houden vanwege het feit dan mijn kind 19 is.
Hierdoor zal kind zich waarschijnlijk niet gesteund voelen, maar ik zou het heel moeilijk vinden om echte steun te geven als kind onomkeerbare operaties wil ondergaan. En ik ben niet gerustgesteld door wat ik heb gezien in meerdere documentaires dat het traject echt zorgvuldig genoeg is. Ik zou ook wakker liggen en in de actie schieten.
Ik zou wel kind bevestigen in zijn gevoel dat hen zich niet fijn voelt, depressief voelt en zich gelukkiger wil voelen. Maar ik zou wel mijn twijfel uiten of de oorzaak en de oplossing die operaties zijn. Nogmaals misschien niet wijs.
Heeft nul komma nul zin. Ik heb het genderteam al gebeld, de oudertelefoon gebeld (er is een chat en een telefoonnummer) maar zij gaan echt niet met jou over je volwassen kind in gesprek. Ze horen je aan en zeggen gedag. Op deze site is een chat en een nummer: https://genderpraatjes.nl/ maar je hebt er net niks aan.
Vanavond kwam kind thuis met een zwarte gothic bloem in diens haar en enorme makeup ( echt heel tof voor theater en die is heel creatief maar het is echt over de top) Daarna hebben we samen sushi gegeten en een aflevering squid game season 2 gekeken en hebben we online geshopt (zouden we nog doen voor diens verjaardag) Vooral bij large en Y2K kleding (https://www.stylight.nl/Magazine/Fashion/Y2k-Mode/
Kind draagt heel veel sieraden, heeft lang fel gekleurd haar maar draagt ook grote gothic broeken (stoer en mannelijk) met docter martens. Die houdt van klimmen, zwaardvechten, gamen etc. En vroeger ook. Gek op lego, nerfs etc. Helemaal niks typisch meisjesachtigs. Was verslaagd aan dat Engelse autoprogramma (Top Gear?) waar die elke week met diens vader ademloos en slap van het lachen naar keek. Ons kind ging naar de kinderuni en volgde sterrenkunde op diens 9e en zat op voetbal en schaken. En ik weet dat het niks zegt en ik weet dat ik generaliseer. Maar ik voel gewoon aan mijn hele onderbuik dat dit niet klopt. Ik voel het echt. En ik heb met al mijn kinderen een soort navelstreng lopen die nog niet volledig is doorgeknipt. Ik ben heel intens met ze allemaal. Ik ben, al zeg ik het van mezelf, echt ruimdenkend (alleen de manier waarop ik samenleef met mijn partner zegt al genoeg) maar dit klopt gewoon niet. En ik loop er mee tegen een enorme muur van weerstand want ik kan er helemaal niks mee.
Hier erover praten is wel fijn. Ik kan iig mijn hart luchten, dus dank daarvoor.