Vriend van dochter heeft geen verblijfplaats
Mijn dochter heeft sinds 2/3 weken een nieuwe vriend.Hij is wees en sinds hij meerderjarig is heeft hij geen vaste verblijfplaats meer.Hii woonde alleen in een studio maar verblijft nu in een hostel.Staat onder begeleiding maar door zijn meerderjarigheid schiet daar niet zoveel van over,…Mijn dochter laat hem nu altijd maar bij ons slapen en douchen.Ik ben hier niet mee akkoord maar ze komt elke dag wel met een uitleg/smoesjes en is hij hier weer.Hoe erg ik die situatie ook vind,ik ken hem niet,ik ken zijn achtergrond niet,hij werkt niet,studeert niet…
Mijn dochter verwijt mij dat ik hem niet help…Ze zet me met mijn rug tegen de muur en profiteert er van dat mijn man (haar stiefvader) niet thuis is.Hij is op zee tot 4/12.Ik wil geen jongen van 18 op straat laten slapen doch vind ik het absurd dat ik tegen mijn zin in deze situatie word gestoken.
en benoem bij de instanties ook dat bij jullie wonen absoluut geen optie is en dat dit een jongere is zonder vaste verblijfplaats waarvoor je hulpverlening zoekt
BritgetJones007 schreef op 15-11-2024 om 08:06:
en nog een tip; neem absoluut geen beslissing zolang jou man er niet is, want dan heb je kans dat deze situatie je eigen gezin gaat ontwrichten en daar zou ik voor waken. Je eigen gezin eerst.
Straks is jou dochter niet meer verliefd en zit je met een onhoudbare situatie.
Stap 1. Ga in gesprek met begeleiding en regel met hun een stabiele situatie voor deze jongere, die niet jou gezin ontwricht. En help hem en ondersteun hem dan, vanuit deze situatie aan studiemogelijkheden enz.
En ik kan mij goed voorstellen, dat deze jongere zwaar getraumatiseerd is door zijn verleden en het wegvallen van zijn moeder (en ik schat maar zo in ook zijn problematische jeugd). Dat ik voor hem ook in zou zetten op goede trauma begeleiding hiervoor en hier ook op zou aandringen omdat hij daar zelf misschien nog niet zo voor open zal staan in eerste instantie.
TO is toch geen familie van deze jongen die bovendien meerderjarig is dus in gesprek gaan met begeleiding gaat niks opleveren. Afspraken met de dochter wel.
BritgetJones007 schreef op 15-11-2024 om 07:12:
oei, hier zou ik ook niet blij mee zijn. En dan ook nog eens de onstabiele gezinssituatie waar hij uit komt. Dat tekent heel erg hoe iemand in de toekomst invulling geeft aan zijn eigen gezinsleven en waarden en normen. En dat zou ik anders wensen voor mijn dochter.
Ik ben het met de meeste dingen die je zegt wel enigzins eens, maar dit vind ik erg pijnlijk. Een aanname en oordeel hebben over iemands normen en waarden of toekomst op basis van wat deze persoon in zijn jeugd heeft meegemaakt (buiten zijn schuld). Dus niet met wantrouwen benaderd worden op basis van hoe je zelf in elkaar steekt en doet, maar op basis van je achtergrond, hoe pijnlijk is dat. En zelfs als hij niet alles op orde heeft, is dat gezien zijn situatie heel begrijpelijk. Mensen kunnen heel veerkrachtig zijn, en die veerkracht kan enorm versterkt worden door juist liefdevolle betrokkenheid van mensen om je heen. Dus eerst deze jongen een beetje beter leren kennen, lijkt mij op zijn plaats..niet alleen om je zorgen te onderzoeken maar uit oprechte belangstelling.
Dus je dochter kent hem niet langer dan een maand en hij slaapt al bij jullie thuis? Maak je maar geen zorgen om hem, maar om haar. Blijkbaar loopt je dochter veel te hard van stapel en jij laat het ook allemaal maar toe. Als je dochter zo graag de grote held wilt uithangen gaat ze maar op zichzelf wonen dan kan hij bij hij haar intrekken. Jouw huis, jouw regels.
Deze jongen heeft hulp nodig vanuit de hulpverlening, zijn familie of andere volwassenen. Mensen die objectief en constructief met hem aan de gang kunnen.
Als een partner de verantwoordelijkheid voor de problemen van de ander op zich neemt, ontstaat daardoor vaak een ongezonde afhankelijkheid. Zéker als je daar al na 2-3 weken verkering mee begint!
Er was hier laatst ook al een topic over een nieuwe vlam die vanaf dag 1 kwam samenwonen omdat hij geen andere plek had. Misschien kan je dat eens opzoeken en eventueel aan je dochter laten lezen?
Dat gezegd hebbende, àls je iets voor deze jongen wil doen, doe dat dan vanuit jouzelf en hou het weg bij je dochter. Mijn ouders waren gastgezin. Tijdens mijn middelbare schooltijd hebben ze een keer een klasgenoot van me en een keer mijn beste vriendin opgevangen. Zoals bij alle andere pubers die ze hielpen, namen zij de verantwoordelijkheid. Ze boden onderdak, overlegden samen met hun gastkinderen met hulpverleners, school en familie, hielpen bij de stap naar begeleid kamer wonen. Ik werd daarbuiten gehouden. Mijn vriendin leunde in moeilijke tijden al heel erg op me, voor emotionele steun, dus die relatie was al best scheef. Maar verder was ik niet mede-verantwoordelijk voor het oplossen van haar problemen. Ik werd niet (nog meer) haar hulpverlener, was niet degene die besloot of ze onderdak had of niet.
(Járen later hebben we die vriendschap trouwens alsnog beëindigd omdat de verhouding leunen-steunen tussen ons niet gezond was)
Heb je al de kans gehad om deze situatie met je partner te bespreken? Het is belangrijk dat jij en je partner het erover eens zijn hoe jullie de situatie gaan aanpakken.
Je dochter mag het niet zomaar vanzelfsprekend vinden dat jij de jongen mee opvangt. Een belangrijk punt: hoe gedraagt de jongen zich bij jou thuis, naar jou toe en naar dochter toe?
Ik zou het persoonlijk moeilijk hebben om een 18 jarige op straat te zetten, zeker in de donkere winterperiode. Langs de andere kant vind ik dat als je hulp biedt er ook iets mag tegenover staan. Ik zou duidelijke stappen willen zien van deze jongen op gebied van het zoeken naar een woonst en werk (eventueel met een kleine hulp van jou en dochter). Ik zou hierover ook een open en eerlijke communicatie eisen van zowel dochter als vriendje.
Veel mensen zien een rol voor TO: met de begeleiding praten, helpen op weg naar werk of woning. Nou, dat zijn nogal grote zaken allemaal. En feitelijk ook zaken die haar niet aangaan. Wie zegt dat deze jongeman open staat voor hulp? En nog: iemand willen helpen is een hele prima keuze, maar TO kiest daar niet voor. Haar dochter doet dat, maar de last ligt, mede, bij TO. Dat voelt niet goed hoor.
En TO hoeft natuurlijk helemaal niet zo maar iemand in huis te houden om hem 'niet op straat te zetten'. Je bent toch geen daklozenopvang? En die jongen krijgt toch budget voor overnachtingen? Ik elk geval: ik zou mijn huis voor mezelf willen houden. Als de relatie al langer duurde was het nog anders.
Natuurlijk is het fijn als iemand zich bekommert om deze jongen, maar het is ook nog eens de vriend van de dochter. Daar zie ik voor een schoonmoeder geen hulpverlenersrol weggelegd, dat vertoubeld alles.
Dus: ik zou aangeven bij dochter dat de vriend welkom is om te komen eten (elke dag? 3 keer per week?). En een nacht in het weekend kan blijven slapen ivm jou privacy. Dat geldt ook als hij toch geen onderdak heeft oid. Stel je dochter maakt het uit. Blijft hij dan toch bij jullie wonen omdat het anders zo zielig is?
Ik zou er niet aan beginnen, want: als de verkering over een paar maanden uit zou gaan, dan is het voor je dochter niet leuk als jij zijn begeleiding bent. Want als je helpt, moet je echt helpen. Ik denk dat dat voor de profs is.
Jij staat er redelijk alleen voor en je rol als schoonmoeder is niet deze.
Waarom komt die jongen na 2 weken verkering al thuis slapen en waarom is dat een beslissing van je dochter i.p.v. jou?
Heel moeilijke situatie. Ik weet dat in België net meerderjarig geworden kinderen heel erg aan hun lot overgelaten worden door het systeem. Enkele jaren geleden is er zelfs een knul van die leeftijd doodgevroren in een tentje in het park. Dus ik snap de wanhoop wel een beetje en in die zin snap ik ook dat je dochter wil helpen.
Maar tegelijkertijd is het een pril vriendje (jullie kennen hem helemaal nog niet) en de intensiteit waarmee hij nu een beroep doet op je dochter en indirect op jullie past niet bij die fase van de relatie/vriendschap.
Beste is denk ik om hen samen aan de tafel te zetten en dit klip en klaar uit te leggen: je leeft mee, je snapt de moeilijkheden, je wil ook best meedenken over praktische hulp inzake zoeken hostel/baan, maar inwonen is een brug te ver. En dan zou ik met hem afspraken maken over wanneer hij kan mee-eten of een keer kan komen douchen en onder welke voorwaarden (alleen als je zelf thuis bent bijvoorbeeld of alleen mits vooraf aangekondigd). Ik zou daar ook bij zeggen dat als je merkt dat hij zich daar niet aan houdt, dat hij dan zijn eigen ramen ingooit.
Nick90 schreef op 15-11-2024 om 08:09:
[..]
TO is toch geen familie van deze jongen die bovendien meerderjarig is dus in gesprek gaan met begeleiding gaat niks opleveren. Afspraken met de dochter wel.
Meerderjarig zijn is uiteindelijk ook maar een getal die niks hoeft te zeggen over iemand zijn mate van zelfstandigheid, dus op dat getal zou ik niet blindstaren. Zeker niet met zijn achtergrond en huidige en schrijnende situatie
BritgetJones007 schreef op 15-11-2024 om 10:43:
[..]
Meerderjarig zijn is uiteindelijk ook maar een getal die niks hoeft te zeggen over iemand zijn mate van zelfstandigheid, dus op dat getal zou ik niet blindstaren. Zeker niet met zijn achtergrond en huidige en schrijnende situatie
Eh wettelijk gezien zegt dat getal natuurlijk wel wat. Ook die jongen heeft recht op privacy
Poekewiki schreef op 15-11-2024 om 10:28:
Heel moeilijke situatie. Ik weet dat in België net meerderjarig geworden kinderen heel erg aan hun lot overgelaten worden door het systeem. Enkele jaren geleden is er zelfs een knul van die leeftijd doodgevroren in een tentje in het park. Dus ik snap de wanhoop wel een beetje en in die zin snap ik ook dat je dochter wil helpen.
Maar tegelijkertijd is het een pril vriendje (jullie kennen hem helemaal nog niet) en de intensiteit waarmee hij nu een beroep doet op je dochter en indirect op jullie past niet bij die fase van de relatie/vriendschap.
Beste is denk ik om hen samen aan de tafel te zetten en dit klip en klaar uit te leggen: je leeft mee, je snapt de moeilijkheden, je wil ook best meedenken over praktische hulp inzake zoeken hostel/baan, maar inwonen is een brug te ver. En dan zou ik met hem afspraken maken over wanneer hij kan mee-eten of een keer kan komen douchen en onder welke voorwaarden (alleen als je zelf thuis bent bijvoorbeeld of alleen mits vooraf aangekondigd). Ik zou daar ook bij zeggen dat als je merkt dat hij zich daar niet aan houdt, dat hij dan zijn eigen ramen ingooit.
Ja, bedoel ik ook. Eigenlijk is hij een vreemde en ook voor je dochter. Het is te intens voor een relatie van 3 weken.
Is het iemand die je al kent, en die in dezelfde situatie zit, dan ga je sneller nadenken over welke hulp jullie kunnen aanbieden. En ook
Maar dit is eigenlijk een vreemde. En dan zou ik eerst inzetten op hulp vanuit een instantie om te zorgen voor een vast onderkomen, studie enz. Dus niet laten vallen, maar kijken waar hij de juiste ondersteuning kan krijgen en wat daar voor nodig is.
Blijft de relatie bestaan en ben je straks een jaar verder, dan kan je altijd weer bekijken hoe je er dan instaat
Dweedledee schreef op 14-11-2024 om 23:52:
18 is echt nog heel jong.
Als ik zou overlijden en mijn kind zou er alleen voor staan op zo’n jonge leeftijd, dan zou ik ook zielsgraag willen dat een andere volwassene naar haar om zou kijken.
En ja, dit ook natuurlijk.
Ik ga vandaag met hem praten en kijken of hij mij het nummer kan/wil geven van de begeleiding.Of zelf proberen uit te vissen eventueel onze wijkagent eens spreken kijken of hij iets kan doen.
Mijn man kan haar wel bellen maar meer ook niet voorlopig en ze zal waarschijnlijk haar telefoon niet opnemen omdat ze weer waarvoor hij belt…
Natje1812 schreef op 15-11-2024 om 11:19:
Mijn man kan haar wel bellen maar meer ook niet voorlopig en ze zal waarschijnlijk haar telefoon niet opnemen omdat ze weer waarvoor hij belt…
Ik snap dat je dit graag met je man wil bespreken maar ik vind dat je zelf met je dochter moet praten. Je zegt dat je dochter ervan profiteert dat je man niet thuis is. Hoezo dan? Jij bent haar moeder, jij mag en moet je grenzen aangeven. Daar zou je je man niet voor nodig moeten hebben.
Wat betreft deze jongen: wat zegt hij er zelf over? Waarom is dat hostel niet voor de komende tijd geboekt? Wil hij geholpen worden?
Aan je dochter zou ik vragen hoe goed ze hem kent. En dat je wil dat ze elkaar beter/langer kennen voor hij regelmatig blijft slapen. Spreek af hoe vaak het mag zodat er niet elke dag discussie over is.